คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 14 : ตระกูลวู
สองวันถัดมาหลังจากนายเจิ้งกลับไปอังกฤษ โจและเอเรียลเข้ามาทำงานที่บริษัท โดยนายเหลียงได้เตรียมห้องทำงานไว้ให้ สำหรับทั้งสองอยู่ห้องเดียวกันในตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการส่วนตัวของเขา เอเรียลเรียนรู้งานเกี่ยวกับการเงินจากนายจาง ผู้ช่วยพ่อของเธอ ส่วนโจออกไปตามไซด์งานกับนายเหลียงซะเป็นส่วนใหญ่
เมื่อถึงวันอาทิตย์อู๋จุนมารับเอเรียลตั้งแต่เช้า เพื่อเปลี่ยนให้เธออยู่ในชุดเดรสสีชมพูแซมขาวยาวถึงเข่าดูเรียบร้อย ผมรวบตึงปล่อยเป็นลอนหางม้าไว้ด้านหลัง เผยให้เห็นรูปหน้าเรียวสวยอย่างเด่นชัด
“ทำไม ฉันต้องแต่งตัวแบบนี้ด้วยคะ คุณจะพาไปพบใครเหรอ” เอเรียลถามเบา ๆ เมื่ออู๋จุนพาเดินเข้าไปห้องอาหารสุดหรูของโรงแรมแห่งหนึ่ง
“รออีกนิดคุณจะพบเอง ผมอยากให้พวกเขาประทับใจในครั้งแรกที่เจอคุณ” อู๋จุนยิ้มให้สาวสวยที่เดินเกาะแขนของเขาอยู่ตอนนี้
อู๋จุนพาเธอเดินเข้าไปยังส่วนที่ถูกจัดไว้อย่างเป็นส่วนตัว เธอเห็นกลุ่มคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารคือ คุณโทนี่ คุณมาเรีย และเอลล่าเพื่อนของเธอ นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นกับคนอีกสามคน ซึ่งหนึ่งในนั้นคือชายสูงอายุที่เคยเจอกัน ตอนไปรับกระเป๋าสตางค์กับอู๋จุนช่วงที่เพิ่งพบกันใหม่ ๆ
“อ้าว! จุน เอเรียล มาแล้วเหรอ” โทนี่ทัก
“สวัสดีค่ะคุณโทนี่ คุณมาเรีย...” เอเรียลทักทั้งสองคน แล้วมองเอลล่าอย่าง งงๆ และไม่รู้จะทักคนเหลือยังไง
“เอเรียล นี่พ่อกับแม่ของผม และนี่ เซเลน่า น้องสาวของผม” อู๋จุนแนะนำถึงชายสูงอายุที่เอเรียลเคยเจอ หญิงมีอายุที่นั่งข้างชายคนนั้น และหญิงสาวที่นั่งอีกข้างของเขา ใกล้กับเอลล่า
“สวัสดีค่ะ ฉันเอเรียลหลินค่ะ” เอเรียลโค้งให้พ่อแม่ของเขา และยิ้มให้น้องสาวของเขาอย่างเขอะเขิน
“นั่งสิเอเรียล” แม่ของอู๋จุนเชื้อเชิญ อู๋จุนจึงรีบเดินไปขยับเก้าอี้ให้เอเรียลนั่งลงข้างแม่ของเขา
“ขอบคุณค่ะ” เอเรียลมองทุกคนอย่างประหม่า ไม่คิดว่าอู๋จุนจะพามาพบครอบครัวของเขาแบบนี้
“เอเรียล หนูคงอายุเท่ากับเซเลน่าซินะ” แม่ของเขายิ้มให้เอเรียลอย่างเอ็นดู
“ครับ หม่ามี้” อู๋จุนที่ลงนั่งข้างเอเรียลรีบตอบแม่ของเขาแทน “เอเรียลกับเอลล่า รุ่นเดียวกับเซเลน่าครับ”
“อื้มๆๆ” แม่ของเขายิ้ม ยังคงมองเอเรียลอยู่ “หนูนี่สวยนะ ดูน่ารักเหมือนที่จุนบอกจริง ๆ”
“นี่คุณ ไปจ้องแบบนั้น เด็กเค้าก็อายหมดสิ ฮึ ๆ” ผู้เป็นสามีหันไปเตือนภรรยา เมื่อเห็นหญิงสาวดูจะเกร็งจนพูดไม่ออก
“เอเรียล ผมเพิ่งรู้จากเอลล่า ว่าพวกคุณไม่รู้ว่าจุนเป็นลูกชายคนเดียวของประธานวู ซึ่งก็คือท่านนี้” โทนี่แนะนำไปทางพ่อของอู๋จุน
เอเรียลมองประธานวูที่เป็นพ่อของอู๋จุน แล้วจ้องเอลล่าที่นั่งอยู่ตรงข้าม เธอรู้สึกอึ้งจนพูดไม่ออกเลยตอนนี้ ที่รู้ว่าฐานะที่แท้จริงของอู๋จุน ก็คือทายาทบริษัทยักษ์ใหญ่ตระกูลวู ถึงชื่อของเขาก็น่าจะเดาได้อยู่แล้ว เพราะถ้าเขียนเป็นภาษาอังกฤษจากอู๋ ก็จะเป็นวูที่คนทั่วไปเรียกกัน
“ที่จริงพนักงานในบริษัทรู้เรื่องนี้ไม่กี่คนหรอกนะ กะว่าให้จุนรับตำแหน่งฝ่ายบริหารก่อนแล้วค่อยประกาศอย่างเป็นทางการ” โทนี่อธิบายต่อ
“เอเรียล” อู๋จุนเรียกให้เธอหันไป “ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดคุณเรื่องนี้นะ คุณไม่โกรธผมใช่ไหม?”
อู๋จุนจับมือของเธอที่วางอยู่บนตัก แต่เธอค่อย ๆ ดึงมือออกจากเขา เพราะรู้สึกสับสนไปหมด นางวูแม่ของอู๋จุนเห็นอย่างนั้นจึงจับมือของเอเรียล
“หนูเอเรียล จุนเล่าให้ฟังเสมอว่าอยากจะบอกหนู แต่กลัวว่าหนูจะไม่กล้าคบกับเขา ก็เลยไม่ได้บอก อย่าไปโกรธเขาเลยนะจ๊ะ”
“...ค่ะ.. คุณป้า” เอเรียลตอบรับเสียงอ่อย
“พี่จุนน่ะ บินกลับไปรีบเคลียร์งานใหญ่ แถมยังรบเร้าให้แด๊ดกับมี้รีบมาไต้หวัน ฉันไม่เคยเห็นพี่ชายของฉันจะสนใจใคร ถึงขนาดตามครอบครัวให้มาพบเลยนะ” ซาเลน่าพูดอย่างเป็นกันเองกับเอเรียล และส่งยิ้มให้พี่ชาย
“ตอนลุงเห็นหนูครั้งแรกก็คิดเหมือนกันนะ ว่าเจ้าลูกชายมันแปลก ๆ พอกลับไปบูรไนครั้งนั้น ก็ส่งต่องานให้ผู้จัดการที่นั่นทำ แล้วกลับมาอยู่ไต้หวันนานหลายเดือนไม่บินกลับไปเลย ที่แท้ก็คบกันอยู่จริง ๆ” ประธานวูพูดถึงลูกชายแล้วหัวเราะ
เอเรียลนั่งมองครอบครัวของอู๋จุนพูดแก้ต่างให้เขาไปมาจนนึกขำในใจ ความจริงเธอไม่โกรธอะไรเขามากนัก เพียงแต่รู้สึกอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกเท่านั้น เพราะเขาไม่ได้เตือนให้ได้รู้ตัวมาก่อนเลย ถึงต้องมานั่งเกร็งอยู่อย่างนี้
.
.
.
.
“เอลล่า เธอรู้เรื่องนี้มานานแล้วใช่ไหม แล้วทำไมไม่บอกฉัน?” เอเรียลถาม เมื่ออยู่กันตามลำพังในห้องน้ำ
“ฉันก็พึ่งรู้วันนี้เองเอเรียล ตอนมาถึงที่โรงแรมของตระกูลวูนี่แหละ วันนี้คุณโทนี่ขอให้ฉันมาที่นี่ด้วยทั้งที่เป็นวันหยุดของฉัน แต่พอมาถึง เขาก็แนะนำว่าท่านประธานคนนั้นเป็นพ่อของจุน แล้วก็แม่และน้องสาวเขาอีก ฉันตกใจแทบบ้า”
“จุนนะ เดี๋ยวน่าดูแน่เลย จะบอกกันสักนิดก็ไม่มี ฉันนั่งเกร็งจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว” เอเรียลพูดด้วยความเคืองเล็กน้อย
“ฉันก็ยังเกร็งเลย มีแต่ระดับผู้บริหารทั้งนั้น” เอลล่าพูดเหมือนจะสยองกับอะไร “เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ เอเรียล แล้วถ้าจุนบอกก่อน เธอจะกล้ามาเหรอ”
เอเรียลนึกว่าก็จริง ถ้าเขาบอกก่อนเธอก็คงกล้า ๆ กลัว ๆ แบบนี้อยู่ดี สู้เขาไม่บอกซะดีกว่า ไม่งั้นเธออาจไม่ยอมมาก็ได้
“ก็ไม่กล้าล่ะซิ ถ้าอย่างนั้น ก็อย่าไปโกรธเขาเล้ย”
“หวัดดี” เซเลน่าเดินเข้ามาและยิ้มให้พวกเธอ “พอดีพี่จุนเห็นคุณสองคนหายมานานแล้ว เกรงว่าจะแอบปีนหน้าต่างห้องน้ำหนีกลับก่อน เลยให้ฉันมาตามน่ะ”
“หือ?” เอเรียลและเอลล่าทำหน้าเหว๋อ จนเซเลน่าหลุดหัวเราะออกมา
“ขอโทษ ๆ ฉันแกล้วแซวเล่นน่ะ ไม่คิดว่าพวกคุณจะทำหน้าอย่างนั้น คือว่า อีกสักพักพวกเราจะกลับแล้ว เห็นพวกคุณหายมาเข้าห้องน้ำนาน ก็เลยตามมาดู ฮึ ๆ ๆ” เซเลน่าอมยิ้ม
“อ๋อ...ค่ะ เรากำลังจะออกไปแล้ว” เอเรียลยิ้มเจื่อน ไม่คิดว่าจะถูกแซวจากน้องสาวของอู๋จุน
“งั้นก็กลับไปข้างในกันเถอะนะ” เซเลน่ายิ้มแล้วเดินนำออกไป
“ชอบแกล้งคนอื่นเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง ไม่ทิ้งกันเล้ย” เอเรียลบ่นกับเอลล่าเบา ๆ
“นั่นสิ ฝากหยิกจุนทีหนึ่งด้วยนะเอเรียล ฐานไม่แจ้งอะไรล่วงหน้า แล้วยังส่งน้องสาวมาแกล้งทำให้ฉันดูตลกอีก เสียภาพพจน์หมด” เอลล่าบ่นอุบอิบ
.
.
.
.
“จุน แล้วพาหนูเอเรียลไปคุยกันบ้างนะ” นางวูกล่าวกับลูกชาย ขณะอยู่ลานจอดรถของโรงแรม ซึ่งประธานวู โทนี่ และมาเรีย ขึ้นไปนั่งรถอยู่ในรถตู้คันใหญ่สุดหรูอยู่แล้ว
“ครับมี้”
“หนูเอเรียล แล้วแวะไปทานอาหารด้วยกันบ่อย ๆ นะ”
“ค่ะคุณป้า” เอเรียลยิ้ม ยืนส่งแม่ของอู๋จุนเดินขึ้นรถไป
“พี่จุน เจอกันที่บ้านนะ เอเรียล ช่วงที่พวกเราอยู่ไต้หวันก็แวะไปคุยกันบ้างนะ” เซเลน่ายิ้มให้พี่ชายและเอเรียลก่อนเดินไปขึ้นรถ เอลล่าหันมาโบกมือลาทั้งสองคน แล้วขึ้นรถไปกับพวกเขา เพราะโทนี่จะไปส่งให้ที่บ้านเอง
เอเรียลยืนมองจนรถขับออกไปพ้นสายตา และไม่หันไปมองชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
“เอเรียล ผมขอโทษ คุณจะตีผมก็ได้ แต่อย่าโกรธแบบนี้เลยนะ”
เอเรียลหันมามองและเดินไปหยิกแขนเขาหนึ่งที
“โอ๊ย!” เขาร้องด้วยความเจ็บ
“นี่เอลล่าฝากมา ฐานที่คุณไม่ยอมบอกพวกเราก่อน” เอเรียลเดินเข้าไปทุบรัวที่อกเขา “นี่ ๆ ๆ สำหรับที่คุณไม่บอกฉัน”
“เอเรียล” อู๋จุนคว้าแขนเธอไว้ทั้งสองข้าง “ขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ต่อไปผมจะบอกคุณทุกเรื่องโอเคไหม หือ?” เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
เอเรียลทำงอนเบือนหน้าไปทางอื่น “ขอดูความประพฤติก่อน”
“หะ! อะไรนะ?”
“ก็คุณน่ะชอบแกล้งฉันแล้วหัวเราะ น้องสาวคุณก็เหมือนกัน ถอดแบบกันมาเชียว”
“...? ..ฮึ! ฮึ ๆ ๆ นี่เซเลน่าไปแกล้งอะไรพวกคุณเหรอ?”
“นิดหน่อยแหล่ะ แต่เธอนิสัยเหมือนพี่ชายไม่มีผิด ชอบทำให้ฉันตกใจ แล้วก็หัวเราะ”
อู๋จุนโอบกอดเธอด้วยรอยยิ้ม เขาก้มจนหน้าผากของเขา ชนกับหน้าผากของเธอ “นั่นเพราะเวลาคุณตกใจ ดูน่ารักน่ะสิ”
“ชิ” เอเรียลเม้มปาก แล้วยิ้มออกมาด้วยความเขิน
.
.
.
.
ก๊อก! ๆ ๆ
“เข้ามาสิค่ะ” เอเรียลพูด แล้วเงยหน้าจากเอกสารมองไปทางประตูของห้องทำงาน
“หวัดดี เอเรียล” ฮีบีโบกมือให้นิดหน่อย แล้วเดินเข้ามายืนมองในห้อง “โจไม่อยู่เหรอ ฉันคิดว่าวันนี้เขาอยู่ออฟฟิศซะอีก ก็เลยจะแวะมาชวนไปทานมื้อค่ำด้วยกัน”
“อ๋อ ช่วงนี้โจต้องออกไปคุมงานเองน่ะ กว่าจะเข้ามาอีกทีก็น่าจะหลังหกโมงไปแล้ว นั่งก่อนสิ”
ฮีบีลากเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเอเรียลออกมานั่ง “แล้วเธอรอโจมารับเหรอ นี่ห้าโมงกว่าแล้วยังไม่กลับอีกหรือไง”
“เปล่าหรอกค่ะ ฉันมีนัด เดี๋ยวเขาก็มาแล้ว” เอเรียลตอบ และรู้สึกน้ำเสียงของฮีบีฟังดูห้วนแปลก ๆ
“แฟนเธอเหรอ” ฮีบียิ้มเวลาถาม “เห็นโจบอกว่าเธอมีแฟนใหม่แล้ว จะแต่งกันเมื่อไหร่ล่ะ”
ก๊อก! ๆ ๆ ก่อนเอเรียลจะได้พูดอะไรเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นซะก่อน
“เชิญค่ะ” เอเรียลตอบ และยิ้มเมื่อเห็นว่าใครกำลังเดินเข้ามา “เซเลน่า”
“ฉันตามพี่จุนมารับเธอน่ะ เอเรียล” เซเลน่าเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม
“รอนานมั๊ย เอเรียล” อู๋จุนถามขณะเดินตามน้องสาวเข้ามา
“ไม่หรอกค่ะ ขอฉันเก็บของก่อนนะคะ” เอเรียลกำลังจะเก็บเอกสาร แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าฮีบีกำลังนั่งมองอยู่ ก็เลยแนะนำให้พวกเขาได้รู้จักกัน ก่อนเริ่มเก็บเอกสารเข้าที่อีกครั้ง
“พวกคุณกำลังจะออกไปข้างนอกกันเหรอคะ” ฮีบีถาม และลุกขึ้นยืน
“ค่ะ คุณจะรอโจก่อนก็ได้นะคะ แต่ฉันไม่แน่ใจว่าเขาจะกลับมาที่นี่อีกหรือเปล่า เพราะปกติเขาไม่ค่อยเข้าออฟฟิศเท่าไหร่”
“ไม่เป็นไรหรอกเอเรียล เดี๋ยวฉันโทรหาเขาได้ มันคงไม่สะดวกเท่าไหร่ที่ฉันจะนั่งรออยู่คนเดียว ฉันกลับก่อนนะเอเรียล คุณอู๋จุน คุณเซเลน่า” ฮีบียิ้มก่อนเดินออกไป
“ถ้างั้นพวกเราไปกันเถอะเอเรียล วันนี้มี้ลงเมื่อทำอาหารเองเลยนะ ป่านนี้คงรอแย่แล้วล่ะ” เซเลน่าเดินมาจูงมือเอเรียล แล้วเดินนำอู๋จุนออกไป
ระหว่างที่ครอบครัวของอู๋จุนอยู่ที่ไทเป เขาจะมารับเธอเกือบทุกเย็นเพื่อไปทานอาหารกับครอบครัว ที่ห้องชุดพักอาศัยสำหรับผู้บริหารชั้นบนของตึกที่เอเรียลเคยไปฝึกงาน ซึ่งเอเรียลไม่แปลกใจเลยว่าทำไมก่อนหน้านี้ เขาถึงเข้าไปทำงานในเวลาที่คนอื่นเลิกงานไปแล้ว
****************** (*0*) **********************
ความคิดเห็น