คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12 : เริ่มต้นใหม่
ก๊อก! ๆ ๆ เสียงเคาะประตู ทำให้ผู้ที่นั่งอยู่ด้านในหันไปมอง
“เอเรียล เข้ามาสิ” โจหันมายิ้ม
“ฉันเห็นประตูเปิดอยู่ เลยแวะมาคุยด้วย” เอเรียลนั่งลงบนเตียง และเห็นงานกองอยู่บนโต๊ะของเขา “อีกสองวันเราก็จะจบแล้วนะ ยังต้องเอางานกลับมาทำอีกเหรอ”
“ก็มันอยู่ในความรับผิดชอบของผมนี่นา ตั้งใจสะสางให้จบก่อนออกมาน่ะ”
“แต่จะเที่ยงคืนแล้วนะ”
“ก็ว่าจะนอนแล้วเหมือนกันล่ะ อื้อ...” โจเก็บของเข้าที่ แล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ “แล้วทำไมยังไม่นอนอีกล่ะ”
“ฉันนอนไม่หลับ เลยอยากหาเพื่อนคุย”
“..? อะไรทำให้เด็กขี้เซานอนไม่หลับได้นะ” โจยิ้มนั่งลงข้างเธอ “หรือเรื่องเมื่อวาน? ตอนเย็นผมเจอเรนนี่และเอลล่า เห็นว่าไม่ได้ติดใจเอาความกันแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“อื้ม..” เอเรียลพยักหน้า “เรื่องนั้นฉันโอเคแล้วล่ะ จริงสิ เห็นแม่บอกว่าฮีบีแวะมาหาคุณที่บ้านหลายครั้ง ไม่นานมานี้ ฉันยังเห็นคุณกางร่มออกไปกับเธอตอนพักกลางวันที่บริษัท ร่มที่คุณใช้มารับฉันบ่อย ๆ คงเป็นของฮีบีสินะ คันใส ๆ น่ะ เธอย้ายมาอยู่ไทเปแล้วเหรอ” เธอถาม เพราะเห็นเขากับฮีบีเดินไปด้วยกัน ตอนที่นั่งรถออกไปพบลูกค้ากับอู๋จุนเมื่อไม่นานมานี้
โจมองอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจเล่าให้ฟัง ถ้านี่คือเป็นผลเหตุที่ทำให้เธอนอนไม่หลับ
“ใช่ ตอนนี้ฮีบีฝึกงานอยู่ใกล้ ๆ ที่บริษัทนั่นแหละ เธอมาหาผมที่มหาวิทยาลัยคราวก่อน ก็เพื่อขอให้ไปเป็นเพื่อนดูบ้านเช่าด้วยกัน เธอทำเรื่องย้ายมาฝึกงานที่นี่ ก็เพื่อหนีแฟนเก่าที่ทำร้ายเธอ”
“ไมผู้ชายคนนั้นต้องทำร้ายฮีบีด้วยล่ะ?”
“เพราะฮีบีไม่ยอมคืนดีกับเขา รู้สึกว่าหลังจากผมย้ายมาไทเปไม่นาน ฮีบีก็บอกเลิกเขา ก็สักหนึ่งปีแล้วล่ะที่ตามง้อกันอยู่จนทะเลาะกันรุนแรง เห็นว่าไปด้วยกันไม่ได้”
“แปลกจัง เหตุผลแค่นี้เองเหรอ แล้วฮีบีจะอยู่ไทเปนานไหม๊”
“หลังรับปริญญาที่นั่นเรียบร้อย ก็จะมาทำงานที่ไทเปเลย เห็นว่าพ่อแม่อนุญาตแล้ว”
“อืม..อย่างนี้นี่เอง”
“ว่าแต่คุณเถอะ ที่นอนไม่หลับ เพราะอยากรู้ว่าผมคบกับฮีบีหรือเปล่าน่ะเหรอ” โจยิ้ม
“ก็ไม่เชิงหรอก”
“เฮ้อ...น่าเสียใจชะมัด” โจทำหน้าเซ็ง ๆ
“เอ๊ะ?”
“เปล่าหรอก แค่ล้อเล่นน่ะ แล้วที่บอกว่าไม่เชิง หมายถึงเรื่องอะไรอีกเหรอ”
“คือ..ฉันตัดสินจะคบคน ๆ หนึ่ง”
“อะไรนะ? ใคร?” โจเห็นเธอทำหน้าอาย ๆ “หรือว่า อู๋จุน คนนั้น?”
และไม่ผิดอย่างที่คาด เธอพยักหน้า หัวใจและร่างกายของเขาแทบหยุดทำงานไปทันที หน้าของเขาชาเหมือนถูกตบอย่างแรง
“อาจจะเร็วไปหน่อย ทั้ง ๆ ที่รู้จักกันได้ไม่กี่เดือน...โจ..ในฐานะเพื่อนรักของไมค์ คุณจะโกรธไหม๊ ถ้าฉันทำแบบนี้”
โจมองเธอครู่หนึ่งก่อนตอบออกมา “คุณลืมไปแล้วเหรอว่า คุณเองก็ควรเป็นคนที่มีความสุขเช่นกัน ผมยังโกรธไมค์มากกว่าที่ทำให้คุณร้องไห้ แต่แน่ใจแล้วเหรอเอเรียล ว่าจะคบกับเขา”
“ค่ะ ถึงเพิ่งรู้จักกันไม่กี่เดือน แต่พอคิดว่าฝึกงานจบอาจไม่ได้พบเขาอีก ฉันก็รู้สึกแปลก ๆ เหมือนฉันยังอยากรู้จักเขาอีกนิด อย่างไม่กลัวเจ็บปวดถ้าถูกเขาทิ้งอีก”
“แต่ถ้าเขาทิ้งหรือทำให้คุณร้องไห้ ผมไม่ยอมแน่” โจพูดเสียงเข้ม
“ขอบคุณนะโจ” เอเรียลคล้องแขนและพิงไหล่เขา
“คุณเองก็ควรลืมผู้หญิงคนนั้นซะ ฉันรู้ว่ามันยาก แต่การเริ่มคบใครสักคน คงทำให้คุณลืมเธอไปได้ ฉันว่าฮีบีคงสนใจคุณนะ แววตาที่เธอมองคุณมันฟ้องแบบนั้น” เอเรียลนึกถึงสายตาของฮีบีที่เคยเห็น ทั้งตอนที่เจอกันหน้ามหาวิทยาลัย หรือเมื่อวันก่อน ที่ฮีบียิ้มให้โจตอนกางร่มเดินไปด้วยกัน มันบ่งบอกว่าเธอไม่ได้คิดกับเขาแค่เพื่อน
“คุณช่างดูคนอื่นออกจริง ๆ นะ เอเรียล”
“โจ” เอเรียลเงยหน้าขึ้นมองเขา “คุณลองคบฮีบีดูก่อนซิ ฉันว่า คุณต้องลืมผู้หญิงคนนั้นได้แน่”
“คุณต้องการแบบนั้นเหรอ เอเรียล” โจมองด้วยสีหน้าเศร้าๆ เธอพยักหน้าแล้วยิ้มให้เขา คงคิดว่า ที่เขาเศร้าเพราะยังลืมผู้หญิงในอดีตไม่ได้ ทั้งที่ผู้หญิงคนนั้น ก็นั่งอยู่ตรงหน้าเขาให้ตอนนี้ แต่ทำไมเธอถึงมองเขาไม่ออกสักทีว่ารู้สึกยังไงกับเธอ ทั้งที่เธอมองคนอื่นออกไปซะทุกคนอย่างนั้น
“ก็ได้เอเรียล ผมจะลองคบกับฮีบี อย่างที่คุณต้องการ”
“ดีจัง ฉันอยากให้คุณมีความสุขบ้าง เรามาเริ่มต้นใหม่พร้อมกันนะ” เอเรียลยิ้ม และหวังว่าเพื่อนที่รักของเธอจะมีความสุขซะที แต่โจกลับนั่งเฉย ๆ ไม่ได้ยิ้มหรือพูดอะไร
...............................................................
วันถัดมาเอเรียลตอบตกลงคบกับอู๋จุน เขาดูดีใจเป็นอย่างมาก เพื่อน ๆ และครอบครัวของเธอก็รู้เรื่องนี้ ทุกคนต่างยินดีที่เธอจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
หลังการฝึกงานจบลง เอลล่าได้บรรจุเป็นพนักงานประจำบริษัทตระกูลวูต่อในแผนกเดิม เรนนี่กลับไปช่วยงานร้านอาหารจีนของครอบครัว หูเก่อยังต้องเรียนแพทย์ต่อให้ครบเจ็ดปี อีธานและอลันมีโครงการจะเปิดรีสอร์ทเล็ก ๆ ในต่างจังหวัด ส่วนโจตัดสินใจจะช่วยงานในบริษัทพ่อของเอเรียล ซึ่งแน่นอน เธอเองก็ต้องไปทำงานให้บริษัทพ่อของตัวเองอยู่แล้ว
ระหว่างรอรับปริญญาในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เอเรียลและโจยังไม่ได้เข้าไปทำงานที่บริษัท เพราะพ่อของเธอบอกว่าจะให้เข้าไปหลังรับปริญญาแล้ว เพราะตั้งใจเตรียมห้องทำงานไว้ เป็นของขวัญรับปริญญา ช่วงนี้เอเรียลจึงต้องอยู่บ้าน ไม่ก็ออกไปข้างนอกกับอู๋จุน
อู๋จุนมักมาทานมื้อค่ำที่บ้านเอเรียลบ่อย ๆ และเริ่มคุ้นเคยกับพ่อแม่ของเธอดี โดยเฉพาะพ่อของเธอคุยถูกคอกับอู๋จุนมาก ชื่นชมว่าเขาเก่ง ฉลาด และรู้เรื่องธุรกิจเป็นอย่างดี
ส่วนโจ ตั้งแต่เธอตกลงคบกับอู๋จุน ก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน มักจะออกจากบ้านแต่เช้า และกลับเข้ามาอีกทีตอนดึก พอถาม ก็บอกว่าไปหาอีธานกับอลัน หรือไม่ก็ออกไปกับฮีบี
.
.
.
“อร่อยไหม๊?” อู๋จุนถาม ขณะพาเอเรียลออกมาทานมื้อค่ำ ที่ร้านอาหารฝรั่งเศสย่านการค้าแห่งหนึ่ง
“ค่ะ” เอเรียลพยักหน้า “ที่นี่อาหารอร่อยดีนะคะ แต่คุณสั่งมาเยอะขนาดนี้ จะทานหมดเหรอ”
“ผมหิวมากเลยตอนนี้ เดี๋ยวทานไปเรื่อย ๆ ก็หมด” เขายิ้ม ๆ “คุณก็ทานเยอะ ๆ นะ ผมตั้งใจจะพามาทานที่นี่นานแล้ว”
“คุณนี่ เป็นพวกชอบทานจริง ๆ นะ ว่างทีไรต้องพาฉันไปร้านนู้นร้านนี้อยู่เรื่อย จนน้ำหนักขึ้นแล้วนะเนี้ยะ”
อู๋จุนหยุดทานแล้วเอียงหน้ามองเธอไปมา “นั่นสิ คุณเริ่มอ้วนแล้วนะเนี้ยะ ฮึ ๆ ๆ”
“...?? คุณนี่!เสียมารยาทจัง ว่าผู้หญิงอ้วนได้ยังไง เดี๋ยวเถอะ”
“ฮึ ๆ ๆ ผมล้อเล่น คุณไม่ได้อ้วนสักหน่อย.. ก็แค่...อวบ ๆ”
“จุน!” เอเรียลค้อน
“ไม่เอาน่าเอเรียล ทานต่อนะ ผมแค่แกล้งหยอกเล่น ผมขอโทษ...นะ...โอเค๊!....หืม?” อู๋จุนพยายามง้องอนจนเธอยิ้ม และทานต่ออีกครั้ง “คุณจะทานเยอะจนอ้วนจริง ๆ ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ เอเรียล ยังไงผมก็รักคุณไม่เปลี่ยนอยู่แล้วนะ”
เอเรียลอมยิ้มรู้สึกเขิน “ไม่ต้องมาพูดหวานเลย ....ดี!..ฉันจะได้ทานให้อ้วนไปเลย..ถ้าคุณแกล้งว่าฉันอีกล่ะ..น่าดู”
“ฮึ ๆ ๆ” อู๋จุนหัวเราะเบา ๆ “อ้อ..เอเรียล อีกสองสามวัน ผมต้องไปทำธุระที่บูรไนประมาณสองอาทิตย์ อาจกลับมาไม่ทันงานรับปริญญาของคุณ ขอโทษนะครับ”
“เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่มีธุระอะไรด่วนเหรอคะ?”
“ที่ผมเคยบอกคุณ ว่าแม่ของผมอยู่ช่วงพักฟื้นหลังผ่าตัด ตอนนี้ท่านแข็งแรงสามารถไปไหนมาไหนได้อย่างเดิมแล้ว ผมคิดว่าจะกลับไปคุยอะไรกับท่านด้วยตัวเองสักหน่อย และก็ไปเคลียร์งานทางนั้นด้วย”
“อื้ม..ท่านแข็งแรงก็ดีแล้วล่ะค่ะ แต่ว่าทำไมคุณถึงรับผิดชอบงานเยอะจัง อย่างกับ..ไม่ใช่พนักงานฝึกหัดธรรมดาแน่ะ”
“เรื่องนั้นหลังกลับมา ผมจะอธิบายให้คุณฟังเอง แต่ยังไงผมจะรีบกลับให้ทันงานรับปริญญาของคุณนะ”
“ฉันไม่อยากให้คุณกังวลเรื่องนี้เลย จุน เพราะครอบครัวฉันก็คงแค่ไปทานอาหารด้วยกันเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรพิเศษมากนัก คุณไม่ต้องรีบหรอกนะ”
“...ถ้าอย่างนั้นก็ได้” เขายิ้ม “กลับมาแล้วเราค่อยไปทานอาหารด้วยกัน”
“ค่ะ”
.
.
.
“โจ!!”
โจสะดุ้งเฮือก หันมามองหญิงสาวที่ยืนหัวเราะอยู่ด้านหลัง “ทำอะไรเอเรียล ตกใจหมด” เขาดุ แล้วก้มเก็บของต่อ
“นี่...เตรียมกระเป๋าจะไปไหนเหรอ?” เอเรียลนั่งดูเขาจัดกระเป๋าเดินทางอยู่บนเตียง
“จะไปต่างจังหวัดสักสิบวันน่ะ” โจตอบ ยังยุ่งกับการเตรียมข้าวของ
“ไปทำอะไร? ที่ไหนเหรอ?”
“ไปเรื่องที่ดิน ทำโครงการรีสอร์ทของอลันกับอีธาน ที่เกาชอง”
“เกาชอง? ก็แถวชายทะเลน่ะสิ ไปสิบวัน” เอเรียลพยายามนึก “อืม...ก็กลับมาก่อนวันรับปริญญาแค่สองวัน ไปกันแค่สามคนเหรอ”
“อื้ม”
“อ้าว...แล้วฮีบีไม่ได้ไปเหรอ”
“ไม่ได้ไป”
“โธ่...อะไรกัน หมู่นี้คุณก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน เราแทบไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะ งั้นฉันก็เหงาอีกแล้วสิ เฮ้อ...”
“ไม่ต้องมาถอนหายใจเลย แฟนคุณก็อยู่ จะมาเหงาอะไร เห็นออกไปข้างนอกด้วยกันบ่อย ๆ ไม่ใช่เหรอ”
“เอ๊ะ?” เอเรียลหันมอง “นี่คุณงอนเหรอ หรือว่าโกรธอะไรใครมา ทะเลาะกับฮีบีมาล่ะสิ”
“เปล่า” โจตอบไม่สนใจหันไปมอง “ผมจะไปงอนคุณทำไม คุณมีแฟนดูแล ออกจะเบาใจด้วยซ้ำ”
“อ๋อ.. นึกว่าโกรธ” เอเรียลพยักหน้า “แต่จุนไปบูรไนตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ กว่าจะกลับก็คงหลังรับปริญญาไปแล้ว”
“แล้วเขาไม่มางานรับปริญญาคุณเหรอ” โจหันมาถาม
“เขาต้องไปทำธุระคงกลับมาไม่ทัน แต่ไม่เป็นไรหรอก” เอเรียลจ้องมองโจเก็บของอีกครั้งด้วยความสนใจ “ความจริงช่วงนี้ก็ว่าง ๆ อยู่นะ ถ้าได้ไปเที่ยวไหนก่อนเริ่มทำงานก็คงดี”
โจเงยหน้าขึ้นหลังปิดกระเป๋า เห็นเธอยิ้มให้เหมือนมีแผนอะไรสักอย่าง “ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง?”
“.... พรุ่งนี้กี่โมงเหรอ? ให้ฉัน....ไปด้วยคนนะ”
“เอเรียล ผมไปทำงานนะ อีกอย่าง มีแต่ผู้ชายทั้งนั้นที่ไป ที่พักก็จองไว้แค่หลังเดียว”
“ไม่เห็นยากเลยนี่ ก็โทรไปจองเพิ่มซิ ไม่ใช่ช่วงวันหยุดพิเศษ ที่พักคงไม่เต็มหรอก นะ..โจ..นะ”
“ไม่ต้องมาอ้อนเลย ผู้หญิงคนเดียวจะไปด้วยได้ยังไง”
โจหยิบกระเป๋าไปวางไว้บนเก้าอี้ เอเรียลก็ยังตามไม่ยืนเกาะแขนอ้อนเขา
“เดี๋ยวฉันชวนเรนนี่กับเอลล่าไปด้วย โอเคปล่ะ?”
“แล้วคุณน้าทั้งสองจะอนุญาตหรือไง หือ..?”
“ถ้าคุณตกลง ฉันจะรีบวิ่งลงไปขอทันทีเลย” เอเรียลยิ้ม รอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ “นะโจนะ รับรองฉันจะไม่เกะกะพวกคุณทำงาน น้า...”
“เฮ้อ...แผนการของคุณนี่เหลือร้ายจริง ๆ ....ก็ได้ๆ”
“จริงนะ ..เย้! ขอบคุณนะโจ”
เอเรียลโอบคอเขาด้วยความดีใจ แล้วรีบออกไปจากห้องทันที โจมองตามเธอไปและส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
“เฮ้อ..เรานี่แพ้เอเรียลได้ทุกเรื่องเลย” โจพึมพำ และมีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที “อุตส่าห์จะห่าง ๆ ไปแล้วแท้ ๆ ใครจะอยากเห็นเธออยู่กับคนอื่นได้ล่ะ โชคชะตาเล่นตลกอะไรกับเรานักหนานะ แล้วทีนี้จะทำยังไงดีล่ะ” เขาหลับตากำมือแน่น….
******************************************
ความคิดเห็น