[fic :: บารามอส] ขอรักเธอได้ไหม..ยัยตัวยุ่ง

ลำดับตอนที่ #2 : อดีตกับความหลัง(1)

6 เดือนก่อน โรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์ก

"หา พระคู่หมั้น!!"
 
เสียงดังเกือบเป็นตะโกนพร้อมกับนัยน์ตาสีม่วงที่สำรวจนัยน์ตาสีเขียวคู่วาววับที่ทอแววสนุกมากกว่าอะไรอื่นอย่างเค้นหาความจริง

"ของหมอนั่นเนี่ยนะ มีจริงคงได้วุ่นวายน่าดู.. ไอ้คาโลมันได้อาละวาดวอดวายชิบฉายหมดสิน่ะ หรือว่า.." พอสงบใจคิดแล้วรอยยิ้มบางก็คลี่บนเรียวปากนักฆ่า "นายคิดจะ.." แต่คำตอบที่ได้รับเป็นเพียงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของขอทานเหลี่ยมจัดที่ยืนตรงหน้า

"อย่าพึ่งไปบอกไอ้สองตัวนั่นก็แล้วกัน" คิลเปรยเสียงเรียบ "ยังไงจะช้าจะเร็วมันก็ต้องรู้ หวังว่าวิบัติแห่งเอดินเบิร์กจะมาช้าหน่อยก็พอ"

อาจจะไม่แค่เอดินเบิร์ก งานหมั้นระหว่างเดมอสกับเอเดนที่จะจับมือสงบศึก ใครๆ ก็ต้องสนใจ.. แต่ถ้าโดนทำลายโดยคู่หมั้นที่เลือกเอาไว้แล้ว

พ่อมดปิศาจแห่งคาโนวาลอาจแผลงฤทธิ์

คราวนี้ใครจะมาหยุดมัน..

นัยน์ตาสีเขียวทอประกายวาบอีกครั้ง.. บางทีดอกฟ้าคนนั้น อาจจะโน้มกิ่งลงมาให้เขาบ้างก็ได้

โอกาสแม้เพียงเล็กน้อย.. เขาก็จะต้องไขว่คว้าเอาไว้ไม่ให้หลุดมือไปเด็ดขาด!!

....

อีกฟากหนึ่งแห่งเอดินเบิร์ก

เด็กสาวรูปร่างโปร่งบาง ผมสีน้ำตาลอ่อนที่บัดนี้ยาวสยายไม่ได้สั่นกุดเป็นทรงหนูแทะเหมือนเช่นเดิม ในชุดนักเรียนชายโรงเรียนเอดินเบิร์ก ในมือถือคทาอันใหม่จาก "พ่อปิศาจ" คทาสีดำสนิททอแววแห่งฤทธิ์อำนาจ แต่ไม่ว่ามันจะหรูอย่างไรเธอก็ทำได้แค่เรียกสายฟ้าเหมือนเก่าอย่างที่ชวนให้หงุดหงิด

"คาโล" เสียงใสที่ชวนหงุดหงิดดังมากระทบโสตเมื่อร่างโปร่งผมสีเงินสะดุดตาเดินผ่านสวนหลังปราสาท

"นายโดดวิชาเวทมนตร์มานั่งลองคทา" คำติอย่างคาดโทษ

"แหม อย่าเข้มงวดนักเลยน่า คาโล นายก็รู้ว่าฉันไม่เก่ง" เจ้าหล่อนส่งคำประจบก่อนโดดพรวดมายืนตรงหน้า

"แล้วรู้บ้างไหมว่าตัวเองเป็นผู้หญิง ไอ้ชุดอย่างนี้น่ะเลิกใส่เสียที"  คำติที่สองมาพร้อมสายตาดุๆ ก่อนที่สายตานั้นจะอ่อนลง

"หัดทำตัวให้สมกับที่เป็นพระคู่หมั้นแห่งคาโนวาลซะบ้าง"

"บ้า ใครเป็นคู่หมั้นแกไม่ทราบ"

"หรือว่าแกไม่ใช่ หรือว่าแกไม่อยากเป็น"

"ใครจะไปอยากเป็น" คำพูดกลบเกลื่อนที่น่ารักก่อนที่ร่างบางที่ไวอย่างกะผีจะวิ่งหนีหายทิ้งให้คนไม่มีใครอยากเป็นคู่หมั้นยิ้มบางๆ

อยากให้..เวลามันหยุดที่ตรงนี้

อยากให้วันเวลาดีๆ มันเป็นอย่างนี้ไปชั่วนิรันดร์

....