รักซาดิสส์ของคุณกิมฮวย

ลำดับตอนที่ #23 : เราคงต้องเป็นศัตรูกันตลอดไป

หึหึ  เนื่องจากมีผู้อ่านสาว ๆ หลายคน  เรียกร้องให้มีบท Y มั่ง  (คนไหนวะ?)

งานนี้ปริศนาคงต้องเปลืองตัวสักหน่อยแล้ว



---------------------------------------------------------------------------------------------







         หลังจากอาทิตย์แห่งความทารุณของการทัศนศึกษาเชิงปล่อยเกาะ   กิจวัตรประจำวันของผมกับกิมฮวยก็กลับสู่ภาวะปกติ    แน่นอน   หมายถึงนิรนามด้วย  มันก็ยังไปโรงเรียนเหมือนเคย   แต่มักจะแอบมองผมบ่อยครั้ง     คงหาจังหวะแก้แค้นหล่ะสินะ



เมื่อผมกับกิมฮวยหวลระลึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา   เธอก็มักจะสบตาผม   แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับกล่าวว่า  



\"ดีจังเลยนะคะ  ที่ไม่มีใครตาย\"



ไม่มีใครตายต่อหน้าเธอหรอกจ๊ะกิมฮวย   ทางฝั่งผมดิ  เลือดโชก   แต่ช่างเหอะ  ไม่บอกเธอดีกว่า  เดี๋ยวเธอจะเกิดอิจฉาขึ้นมาแล้วชวนทะเลาะอีก



หึหึ   วันนี้ผมอารมณ์ดีเป็นพิเศษ   เพราะผู้กำกับโทรมาบอกว่า   มีงานเข้ามาอีกแล้ว    เย็น ๆ ผมคงต้องหาข้ออ้างปลีกตัวจากกิมฮวยไปทำงานให้ได้



ปั่ก!!!   ไม้เบสบอลตอกตะปูสัมผัสหนังหัวผมด้วยความนุ่มนวล   \"รุ่นพี่คะ   ใจลอยจังเลย   กิมฮวยเรียกก็ไม่ตอบ\"



ผมปาดเลือดที่ไหลย้อยลงมาในดวงตา   \"ใจพี่จะลอยไปไหนได้หล่ะ  ในเมื่อกิมฮวยจับหัวใจพี่มัดไว้หมดแล้ว\"



กิมฮวยคว้ามือผมมากัดกร้วมด้วยความเขิน   แต่ไม่ส่งผลใด ๆ ต่อผม  เพราะถุงมือฝึกสุนัขชนิดหนาพิเศษถูกใช้เพื่อรับเหตุนี้อยู่แล้ว



\"แหม  กิมฮวยกัดมือพี่แบบนี้  แปลว่าอยากกินพี่น่ะสินะ\"



\"ใช่ค่ะ   อยากกินตั้งแต่ตรงนี้..\"   กิมฮวยเอานิ้วเรียวบางแตะที่ริมฝีปากของผม   แล้วลากลงมาตามร่างถึงขาอ่อน  \"ถึงตรงนี้\"



\"กินไม่เหลือแบบนี้เขาเรียกผู้หญิงกินผัวนะ\"   เสียงสอดแทรกลอยลมมาจากโคนต้นไม้ข้างอาคาร    อาคันตุกะที่มิได้รับเชิญยืนพิงต้นไม้อยู่



\"แกจะยุ่งอะไรกับพวกเราอีก  คุณนิรนาม   หรือแบบคราวที่แล้วยังไม่เข็ด\"   ผมตอบโต้ทันควัน



มันสาวเท้าเดินมาตรงหน้าผม   มือของมันขยุ้มคอเสื้อด้านหน้าของผมแล้วดึงมาใกล้ ๆ ใบหน้าของมัน

ปากของนิรนามที่อยู่ใกล้ใบหูของผมจนลมหายใจร้อนผ่าวสัมผัสกับผิวบางที่ติ่งหู  



\"ถ้าเจอแบบคราวที่แล้วอีกน่ะ  ไม่เข็ดหรอก..\"



\"อ๊าย  แกจะทำอะไรสุดที่รักฉันยะ\"     เสียงลมวืดจากวัตถุหนาหนักที่พุ่งแหวกอากาศมายังท้ายทอยของนิรนาม



มันย่อตัวหลบ     ทิ้งให้ผมต้องยกมือขึ้นมารับไม้เบสบอลนั้นแทน   คมของตะปูบาดเข้าไปในผิวเนื้อ   หยดของเหลวสีแดงสดหลั่งไหลออกมาจากมือ



\"แค่นี้หล่ะ   แล้วเจอกัน\"      นิรนามยักคิ้ว  แล้วโบกมือจากไป



ผมชักสังหรณ์ว่าคงไม่จบแค่นี้เป็นแน่     กิมฮวยรีบกุลีกุจอ  ทำแผลที่มือให้  แต่ผมต้องรีบห้ามเมื่อเธอคว้าขวดสีชามาอีกครั้ง



\"เจอกันกี่ครั้งก็ได้  ไม่เสียวหรอกโว้ย\"   ผมตะโกนไล่หลังนิรนามซึ่งหัวเราะลั่นอย่างมีเลศนัย





-----------------------------------------------------------------------------------------------------







“คุณปริศนา   ทราบหรือยังครับว่าวันนี้จะถ่ายหนังประเภทไหน”   ผู้กำกับยิ้มกริ่มถามเชิงทดสอบผม



ผมเองเมื่อพบกับบรรยากาศโรแมนติกของยามค่ำคืน   บังกะโลริมทะเลที่สายลมพัดแผ่วเบา   พาให้โมบายเปลือกหอยกระทบกันดังกรุ๋งกริ๋ง



“หนังที่เน้นฉากเกี่ยวกับความมืด   และทะเล  ก็น่าจะเป็น....”   ผมเหล่ตามองผู้กำกับ     “หนังโป๊อีกแล้วสินะครับ”



“ใช่ครับ   แต่อาจจะเป็นแบบที่คุณไม่คาดฝันสักเท่าไหร่    แต่ ก่อนอื่นผมขอแนะนำดารานำแสดงคู่กับคุณหล่ะกันนะ ”



ร่างสูงเพรียว  แต่ทว่าสมส่วน  ของเด็กหนุ่มผู้หนึ่งก้าวออกมาจากเงามืด        ใบหน้าหล่อเหลาที่ผมคุ้นเคย  และพบพานหลายครั้งในฐานะศัตรูกำลังยิ้มเย้ย



“นี่คุณนิรนามครับ   ไม่ทราบว่าพวกคุณสองคนรู้จักกันมาก่อนรึป่าว  ทำไมจ้องกันอย่างนั้น”    แววตาเคียดแค้นของผมคงจะทำให้ผุ้กำกับผิดสังเกต



“ผมขอบายงานนี้ได้มั้ยครับ   ไม่มีอารมณ์จริง ๆ น่ะครับ”



“เอาน่า   ชีวิตดารามันต้องมีการทำอะไรฝืนใจบ้างแหละน่า  เพื่อความรุ่งเรืองในอนาคตนะ”   ผู้กำกับตบหลังผมเบา ๆ เป็นเชิงปลอบ



“ผมแสดงกับใครก็ได้  แต่ไม่ใช่ไอ้ห่ะนี่”     นิรนามดูไม่สะทกสะท้านเมื่อผมชี้หน้า   มันกลับเข้ามาโอบไหล่ผมไว้ทันที

กลิ่นโคโลญจ์อ่อน ๆ  ระเหยออกมา    ทำให้ผมรู้สึกใจเต้นแบบแปลก ๆ  เมื่อท่อนแขนแข็งแกร่งโอบรอบคอผมไว้



“ไม่มีอะไรหรอกครับ  เราเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก  เขาเลยเขินนิดหน่อย”    



“ใครเป็นเพื่อนกับ....”    มันปิดปากผมด้วยริมฝีปากนุ่ม ๆ ของมัน     ดุ้นลิ้นที่ตวัดฉกเข้ามาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัวทำให้ผมแทบยืนไม่ไหว



“เห็นมั้ยครับ  ความจริงเขาก็แค่เขินน่ะ”     สีหน้าแดงจัดด้วยความอายและความโกรธ  การพูดอะไรไม่ออกด้วยความตกใจ    ทำให้ผู้กำกับมีสีหน้าเห็นด้วย



“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย  ยิ่งเป็นเพื่อนกันยิ่งดี   จะได้แสดงได้ลื่น”



“แต่ผมไม่มีอารมณ์จริง ๆ”     ผมยืนกรานคำเดิม  และปัดกระแทกให้นิรนามกระเด็นออกจากตัวผม

มันลงไปหงายแอ้งแม้งกับพื้น  แต่ก็ยังยิ้มกริ่มอยู่



“ไม่มีแน่เหรอครับ ?”  มันถามเยาะ ๆ     ผมรู้สึกผิดสังเกต   มีบางอย่างที่เกิดขึ้นกับช่วงล่างของผม  รวมทั้งอารมณ์ดำกฤษณาที่แทบควบคุมไม่อยู่ด้วย



นิรนามแลบลิ้นออกมานิดหน่อย  ที่ปลายลิ้นของเขามียาบางชนิดอยู่ครึ่งเม็ด    “ผมป้อนไอ้นี่ให้คุณไปครึ่งนึงน่ะครับ”

มันยักคิ้วอีกแล้ว    ผมอยากจะตั๊นหน้ากวน ๆ ของมัน  ทว่าเรี่ยวแรงผมกลับหายไปพร้อม ๆ กับสติสัมปชัญญะ



“ทำดีมากเลยคุณนิรนาม    ช่างกล้องเตรียมตัวได้แล้ว    จัดแสงดี ๆ ด้วย”   ผู้กำกับเริ่มสั่งงานขณะที่ภาพตรงหน้าผมพร่าเลือนลง   และใบหูเต็มไปด้วยเสียงหึ่ง ๆ รบกวนประสาท



“มาสิครับ”   นิรนามดึงมือผมเบา ๆ  หน้าของมาแนบแทบชิดแก้มผม   “มาเป็นของผมเถอะนะ”

มือขวาของมันลูกไล้ไปทั่วแผ่นอกของผม  และเลาะกระดุมออกทีละเม็ด  ทีละเม็ด...



ท่อนขาแข็งแกร่งและท่อนบางอย่างที่แข็งกว่า  บดเบียดเข้ามาที่ขาอ่อนของผม  ที่ซึ่งอารมณ์แสดงตัว  อย่างชัดเจนด้วยสภาพเกร็งตัวเต็มที่



ตอนนี้แผ่นอกผมเปลือยเปล่า   นิรนามผลักผมลงบนเตียงสปริง       เขาลูบไล้ไปที่หัวนมสีชมพูจาง ๆ   และบดขยี้จนผมร้องครางด้วยความเจ็บปนเสียว



ริมฝีปากและปลายลิ้นของนิรนามฉกตวัดเข้าไปในใบหู   ฟันของเขาขบกัดติ่งหูผมเบา ๆ   เรียกเสียงครางจากผมได้อีกครั้ง

ดุ้นลิ้นเขาละไล่เลียตามผิวผมเรื่องจนถึงหัวนมอีกด้านที่ยังวเป็นอิสระจากมือของนิรนาม



“อาห์  โคตรเสียวเลย...”  นิรนามหยุดการเล้าโลมไปชั่วครู่



“เห็นมะ  บอกแล้ว   คุณจะต้องชอบ”



“อย่าหยุดสิครับ ”   เฮ้ย  ผมพูดคำนี้ออกไปได้ไงวะ



“ตามคำขอครับ”   มือของนิรนามเลื้อยลงไประตามแนวขนบาง ๆ จากกล้ามท้องผ่านท้องน้อยไปยังจุดนั้นเรื่อย ๆ



แคว่ก...   ซิบกางเกงถูกปลดออกด้วยมือซุกซนของเขา  เหลือเพียงปราการด่านสุดท้ายชิ้นบาง ๆ ที่กั้นระหว่างเขากับผม

นิรนามขยำขยี้ตรงเป้ากางเกงในของผมอย่างเมามันส์



ลมหายใจเร่าร้อนที่ปทะแผ่นอกตลอดเวลาทำให้ผมครางดังขึ้น



ไม่นะ  ผมจะตกหลุมสวาทล่อลวงแบบนี้ไม่ได้     ผมพยายามขยับตัวให้หลุดพ้น  และสิ่งที่ขยับได้คือท่อนขาซึ่งบัดนี้เปลือยเปล่า



ไอ้นิรนามถูกถีบกระเด็นตกไปจากเตียง   ขณะที่ผมนอนหอบด้วยความเหนื่อยอ่อนหมดแรง



\"อ๋อ     ไม่ชอบแบบนุ่มนวลใช่มั้ยครับ\"   นิรนามตีสีหน้าเจ้าชู้ยักษ์  เขาลุกขึ้นและกระโดดขึ้นมาคร่อมตัวผมบนเตียงทันที



ซอกคอของผมถูกมันจูบอย่างหื่นกระหาย  รอยแดงจาง ๆ ที่รอบคอ  บ่งบอกได้ถึงความรุนแรงของมัน





ผมพยายามดิ้นและผลักหน้ามันออกไป  แต่ไร้ผล   นิรนามจับรวบมือผมไว้ที่หัวเตียง  และเอากุญแจมือมาใส่ทันที



\"จะได้อยู่นิ่ง ๆ ไงครับ\"    มันยิ้มยิงฟันขาว  ก่อนที่ปากของผมกับมันจะประกบกันอีกครั้ง    ช่วงล่างของเราเสียดสีบดเบียดกันไปมา   ความแข็งแกร่งสองท่อน  ที่พุ่งปะทะกันผ่านเนื้อผ้า  ทำให้ผมเสียวอย่างบอกไม่ถูก    



มือของเขาลูบคลำตรงนั้นของผมอีกครั้ง   และจับที่ขอบกางเกงในเพื่อเตรียมจะถลกมันออก



\"พอ...พอ  แล้วครับ   ผมยอมแพ้แล้ว\"      ผมต้องร้องขอความเมตตาจากมันรึนี่



นิรนามหัวเราะอย่างได้ใจ    \"ฮ่าฮ่าฮ่า   คุณปริศนาผู้ไร้เทียมทาน  ในที่สุดก็ต้องร้องยอมแพ้อย่างน่าเวทนา     เอาเถอะ   เห็นแก่การที่แกลดทิฐิเป็นครั้งแรก   ผู้กำกับ  พอแค่นี้หล่ะครับ\"



มันจุมพิตแก้มผมอีกครั้งก่อน   ผละจากร่างของผม   ผมงี้หน้าแดงเลย  เพราะสัมผัสสุดท้ายของมันนุ่มมาก

ทีมงานคนหนึ่งมาปลดกุญแจออกจากมือผม  ขณะที่นิรนามกลัดกระดุมมองผมด้วยแววตาแปลก ๆ



\"นี่มันอะไรกันเนี่ยครับผู้กำกับ\"   ผมตรงไปกระชากคอเสื้อเขาทันทีที่หลุดออกมาได้



\"เอ่อ  ก็คุณชายนิรนามแห่งมีเดียคอร์ปกรุ๊ป  บอกว่าให้จัดฉากนี้มาเซอร์ไพรซ์คุณซึ่งเป็นเพื่อนของเขาน่ะครับ    ว่าแต่ช่วยแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนก็ดี  เพราะไอ้นั่นของคุณกำลังทิ่มท้องน้อยผมอยู่\"    ผมคิดได้   หูจึงแดงก่ำด้วยความอายอีกครั้งก่อนรีบใส่เสื้อผ้า



สักครู่  ผมพบว่านิรนามหายไป   ผมจึงเดินออกตามไปดูข้างนอก







-------------------------------------------------------------------------------------------------------------







คลื่นน้ำซัดซ่า ซ่า    ประสานเสียงกับลมบกที่พัดให้ใบมะพร้าวปะทะกันเกรียวกราวซู่ซ่า



เงาร่างสูงยืนกอดอกเหม่อมองจันราที่ค้างเกี่ยวอยู่กับหมู่ดาวบนฟากฟ้า    จันทร์เสี้ยวนวลจาง  แสงอ่อนแรงของมันยิ่งขับเน้นให้ดวงดาราดูเด่น



ผมสาวเท้าเข้าไปใกล้ ๆ เขา   เสียงรองเท้าย่ำทรายดังแซ่ก ๆ  



\"คุณคงสงสัยว่าผมทำอย่างนี้ทำไม\"    นิรนามพูดโดยไม่หันกลับมามอง



\"ใช่  ผมสงสัย\"



\"แต่ก่อน   ที่ผมคิดว่ารักกิมฮวยคงเป็นแค่ความหลง\"



\"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมหล่ะ\"



\"มันเกี่ยวแน่สิ\"   เขาหันมาสบตา   \"ในเมื่อผมไม่รู้ตนเองว่าทำไม   ทุกครั้งที่เห็นกิมฮวยอยู่กับคุณแล้วมันเจ็บตรงนี้\"  มือของนิรนามกุมตรงหน้าอกข้างซ้ายของเขา



\"ทั้ง ๆ ที่ผมเชื่อว่าหมดรักกิมฮวยแล้ว   จนกระทั่งผมก็รู้ใจตนเอง  ว่าทำไมถึงต้องรังควาญคุณตลอดเวลา   เพื่อเอากิมฮวย หรือคุณมาเป็นของผม\"   เขาเดิมาใกล้ ๆ และกุมมือผมซึ่งกำลังช๊อคที่โดนสารภาพรัก



ผมสบัดมือเขาออก   \"แต่ระหว่างเราคงเป็นไปได้แค่เพียงศัตรูเท่านั้น\"    ถึงผมจะกล่าวตัดรอน  แต่กล่าวได้ด้วยน้ำเสียงไม่เข้มแข็งเอาซะเลย  การกระทำและคำพูดของนิรนามก่อให้เกิดผลกระทบต่อจิตใจเกินจะลบเลือน



\"ใช่  เราคงเป็นได้แค่ศัตรู\"   เขากล่าวเสียงเศร้า    ผมรู้สึกสงสารเขาอย่างบอกไม่ถูก   จึงดึงตัวเขามากอดไว้



\"แต่ผม  ก็รู้สึกดีกับคุณอยู่นะ\"



นิรนามตัวสั่น  คงจะสอื้นด้วยความดีใจ





เขาผละจากอ้อมกอดของผม     \"ผมยังมีเรื่องจะบอกคุณอีกเรื่อง.......\"    เขาสูดลมหายใจเข้ายาวมาก  เพื่อรวบรวมพลังใจในการบอก









\"วันนี้วันเอฟพริลฟูลเดย์ครับ\"





แล้วเขาก็ลงไปขำกลิ้งที่พื้น      ผมเปลี่ยนจากความอายเป็นความโกรธ     และรวบรวมพลังที่ปลายเท้า   ก่อนส่งนิรนามกระเด็นไปโน่นนนนน





เสียงน้ำแตกกระจาย  ณ  ที่ห่างไปในท้องทะเล   ซึ่งคงเป็นจุดที่นิรนามตกลงไป



แม่ง  หลอกให้กรุเคลิ้มแล้วเลิก        





---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





นิรนาม   ลอยคอมองพระจันทร์ในทะเล   ถึงจะโดนเตะมาถึงนี่  แต่ก็คุ้มค่า  เมื่อพบว่าปริศนาก็มีใจให้เขา

เขายิ้มบาง ๆ ที่เรียวปาก    ถึงจะใกล้ชิดใน ฐานะอื่นไม่ได้    ก็ขออยู่ในฐานะศัตรูที่ตามจองเวรตลอดไปหล่ะกีน





---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------







to be continued





เฮ้อเหนื่อยจริง  รักสามเส้านี่.................