รักซาดิสส์ของคุณกิมฮวย

ลำดับตอนที่ #13 : คนรับใช้ใหม่ของนิรนาม

\"เหอะเหอะ\"   ชั้นหัวเราะลงคอเมื่อน้องสาวสุดสวยเดินตามมายังที่ทิ้งขยะ  \"เธอมีอะไรจะเล่าให้พี่ฟังรึป่าวจ๊ะ   ก่อนที่พี่จะแกะกระดาษนี่ดู\"

ชั้นพูดด้วยสีหน้ากำชัย



\"แกะดูเลยค่ะพี่   แค่ไปสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้าน ไม่ผิดมากหรอกค่ะ\"



\"ต๊าย  ชั้นไปสอดรู้อะไรเรื่องของชาวบ้านที่ไหนกันยะ   ว่าที่สามีของชั้นแท้ ๆ  ที่เขียนข้อความในนี่\"



\"เหอะเหอะ  ถ้างั้นก็ตามใจเถอะค่ะ   ว่าแต่พี่แน่ใจเหรอที่พูดน่ะว่าพี่ปริศนาเป็นว่าที่สามีของพี่    แล้วพี่นิรนามหล่ะ  พี่เอาไปทิ้งไว้ที่ไหนคะ

เอ  ...หรือว่า   พี่ชอบเลียนแบบนางในวรรณคดี   โดยเฉพาะนางที่ชื่อว่ากากีกันแน่คะ ?\"



หนอย  นังน้องนี่   เปลี่ยนประเด็นโจมตีงั้นเรอะ



\"หึหึ   เขาเรียกคบไว้เผื่อเลือกเว้ยไอ้น้องโง่   ใครเป็นพี่แกนี่ซวยตายชักมีน้องไม่ประสีประสา\"   ชั้นจิ้มหน้าผากมันอย่างเหลืออด



\"ถ้าต้องประสีประสาในเรื่องร่าน ๆ แบบนี้หนูขอบายดีกว่าค่ะ  เอาเวลาไปทำสิ่งที่มีประโยชน์ต่อชีวิตมากกว่านี้จะดีกว่า\"



เฮอะเถียงคำไม่ตกฟาก  ใครสั่งใครสอน   เป็นลูกเต้าเหล่าใครวะเนี่ย  ไม่รู้จักอบรม   แง่ง  ก็พ่อแม่ชั้นนี่หว่าลืมไป



\"เอาเถอะ  เถียงได้เถียงไป  ชั้นเปิดดูนี่แล้วแกจะเถียงไม่ออก\"   เก็กฮวยเริ่มร้อนตัว



\"พี่ไม่สำนึกบุญคุณหนูบ้างเลยหรือไง  ที่ช่วยปกปิดความสัมพันธ์ของพี่กับพี่ปริศนาให้\"



\"การปกปิดความลับของพี่สาวมันเป็นหน้าที่ของน้องที่ดีอยู่แล้ว  แกไม่ต้องมาพูด    แต่หัดมีความลับกับพี่ปริศนาต่อหน้าชั้น  นี่ชั้นยอมไม่ได้เว้ย



แต่  เอ๊ะ..\"   ชั้นอุทานเมื่อภายในกระดาษที่คลี่ออกมามันว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย  เก็กฮวยคงสังเกตสีหน้าประหลาดใจของชั้นได้  เลยยื่นหน้ามาดูกระดาษนั้นบ้าง    ชั้นรีบซุกเก็บอย่างรวดเร็วพร้อมทำสีหน้าเรียบเฉย



\"อ้อ   ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง  มีอะไรจะพูดอีกมั้ยจ๊ะน้อง\"   ชั้นพยายามตะล่อมเอาความจริง



\"ไม่มีแล้วค่ะ   ทุกอย่างอยู่ในกระดาษนั่นหมดแล้ว\"     สาดเอ๊ย  ฉลาดเป็นกรดเลยนะแก   สงสัยจะจับสีหน้าชั้นได้ว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล    



\"ถ้ามีคราวหน้าอีก  พี่ไม่ให้อภัยแล้วนะ\"  ชั้นเล่นบทตามน้ำ  แต่มันกลับลอยหน้าลอยตาสวนไม่ลดละ



\"ถ้ามีคราวหน้าอีก   พี่กิมฮวยคงไม่ทราบหรอกค่ะ\"  







---------------------------------------------------------------------------------------------





\"ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ\"   ผมรีบเอ่ยลาผู้อาวุโสทั้งสอง  เมื่อกิมฮวยกับเก็กฮวยเดินกอดคอกันอย่างสนิทสนมเข้ามาภายในบ้าน



\"ไปดีมาดีนะหนู  เรื่องที่พ่อฝากน่ะ  ช่วยหน่อยนะ\"   พ่อของกิมฮวยขยิบตาให้ผมวิบหนึ่ง  ส่วนคุณแม่นั่งโบกพัดจีบอย่างมึนตึง



โถ  สงสัยยังงอนไม่หาย



สายตากิมฮวยกับสีหน้าเครียด  คล้ายกับจะเอ่ยเป็นคำพูดว่า   อะไรยะ  ทำไมมีแต่คนมีความลับกับนู๋กันนักวะเนี่ย



\"เหอะเหอะ\"  ผมหัวเราะในความคิด       \"หัวเราะอะไรของเธอมิทราบ\"     ว่าที่แม่ยายถามเรียบ ๆ  แต่ดูแล้วคงไม่ชอบหน้าผมเท่าไหร่นัก



\"เห็นพี่น้องน่ารัก  แถมยังรักใคร่กันดี  เลยหัวเราะด้วยความยินดีครับผม\"



\"อ้อ  อย่างนั้นหรือ\"   กระแสเสียงอ่อนลงมาก



\"ว่าแต่คุณพี่  เอ๊ย คุณน้ามีอะไรกับผมอีกรึป่าวครับ\"   สีหน้าว่าที่แม่ยายดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด



\"เรียกแม่ก็ได้จ๊ะหนู   ไม่มีอะไรแล้วจ๊ะ  แล้วมาเยี่ยมบ้านนี้ใหม่นะจ๊ะ   ทุกคนยินดีต้อนรับเสมอ\"  



โห  เปลี่ยนบทไวชิบ    แต่ไม่เป็นไรผมชอบ



\"แล้วมาสอนหนูเล่นของเล่นอีกนะคะ\"   ลูกสาวคนเล็กเอ่ยปากเสี ยงใส



\"ลูกคนนี้นี่  ติดพี่ใหญ่แล้ว   แกคงเหงาน่ะ  ไม่มีพี่ชายให้เล่นด้วย  กิมฮวยก็ไม่ค่อยเล่นกับน้องเลยนะลูก\"



น้ำเสียงตำหนิกลาย ๆ จากหัวหน้าครอบครัว  กิมฮวยทำหน้าเมื่อย   ขณะที่ผมยิ้มอย่างลึกลับ



จะเป็นยังไงน้า  ถ้าพ่อแม่เก็กฮวยรู้ว่าของเล่นของผมคือพวก M16  ลูกเกลี้ยง  น้อยหน่า  และอาวุธสงครามต่าง ๆ



\"ถ้างั้น  ผมคงต้องลาแล้วหล่ะครับ  สวัสดีครับ\"  



\"เด๋วนู๋ไปส่งรุ่นพี่เองค่ะ\"



\"ไม่ต้องหรอกจ๊ะ  ลำบากเปล่า ๆ\"    



สาเหตุข้อหนึ่งที่ไม่อยากให้กิมฮวยไปส่ง    ผมมีเรื่องที่ต้องกระทำเป็นความลับ

ข้อสอง   ไม่อยากมีสภาพคล้ายศพอีกรอบเหมือนตอนขามา



ข้อสองนี่สำคัญมากเลยนะต่อชีวิตการแต่งงานของผม   เพราะผมเกรงว่าคนที่เป็นศพอาจจะไม่ใช่ปริศนาคนนี้





----------------------------------------------------------------------------------------------





\"ผมว่าพี่เลิกทำงานนี้ดีกว่า    มันทำลายชื่อเสียงวงศ์ตระกูลเรา\"   เด็กหนุ่มคนหนึ่งตะโกนใส่หน้าผู้อาวุโสกว่าอย่างเหลืออด



\"หุบปากไปเลย  แกไม่คิดเหรอที่แกรอดจนได้ป่านนี้ก็เพราะเงินที่แกว่าสกปรกนักสกปรกหนา น่ะ\"   นิรนามชี้หน้าน้องกลับ



\"แต่ผมอายเพื่อนนี่   ใครเขาจะพูดว่าอย่างไรถ้ารู้ว่าพี่ทำงานเป็น....\"



\"เป็นอะไรแล้วแกจะไปใส่ใจทำไม    ชาวบ้านเขาจะพูดอะไรมันหนักหัวแกนักรึไง หา!\"



\"ก็พี่เป็น....\"   น้องของเขาพยายามพูดต่อ  แต่เป็นไปไม่ได้    มีใครเคยเห็นคนโดนตินยัดปากแล้วยังพูดได้รึป่าวครับ



นิรนามเพิ่งรู้สึกว่าเขารุนแรงกับน้องเกินไป  เขาค่อย ๆ ถอนเท้าที่มีเศษเลือดกับฟันหน้าสองซี่ออกมาจากปากของน้อง



\"นี่เธอ  พาไอ้เลวนี่ไปทำแผลที่โรงบาลหน่อย  เอ้านี่เงิน\"    เขาโยนเงินฟ่อนหนึ่งให้สาวรับใช้ที่มีชื่อสุดหรูว่าวิลิศมาหรา



\"แต่  ...  คุณชายคะ  ดิฉันไม่รู้ทางไปโรงพยาบาล\"      สาวน้อยเอ่ยด้วยเสียงซื่อ   เขาโกรธจัดเงื้อมือขึ้นทันที



\"ชะชะ นังนี่  วอนซะแล้ว   เลี้ยงเสียข้าวสุกจริง ๆ  แค่โรงบาลยังไม่รู้จัก   มันน่าตบเอาขี้เลื่อยออกจากหัวนัก\"



วิลิศมาหราลุกขึ้นจากพื้นทันที  สีหน้าหล่อนแสดงอย่างเด่นชัดว่า ของขึ้น



\"นี่คุณคะ    นี่มันปีสองพันห้าแล้ว  หมดยุคเจ้านายโขกสับสาวใช้ผู้น่าสงสารแล้วนะคะ   จะพูดจะจาอะไรระวังปากสักหน่อย  อย่าให้ดิฉันต้องเลาะกระโหลกคุณไว้ดูต่างหน้า\"



\"ฉันจะโขกสับน่ะ  ใครจะทำไม\"  เสียงเขาอ่อนลง



\"ถามอีโต้ในมือดิฉันก็ได้ค่ะ  รู้สึกมันจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่\"    อีโต้คมกริบ  คมขาววาววับอยู่ในมือของหล่อน  ทำให้เขาชักไม่อยากเสี่ยง



\"เฮอะ ๆ  ผู้หญิงก็งี้  ชอบใช้ความรุนแรงอยู่เรื่อย\"     นิรนามประหวัดหวนคิดถึงผู้หญิงรุนแรงแต่น่ารักอย่างกิมฮวย  น้ำเสียงของเขาบ่งบอกว่ายอมแพ้



\"คุณชายรองขาเจ็บรึป่าวคะ\"  วิลิศหันไปถามน้องของเขาอย่างเป็นห่วง



\"ฉันกำลังพูดกับเธอนะ\"



\"แต่ดิฉันไม่ได้พูดกับคุณ\"   นิรนามหน้าเสีย  ส่วนเจ้าน้องชายตอบเสียงอ่อย ๆ   \"ไอ้ เอ๊บ อ่ะ อั๊บ\"



\"แปลว่าเดินไปเองได้ใช่มั้ยคะ  เชิญค่ะ   ดิฉันไม่ส่งนะ\"    วิลิศเปิดประตูไล่



\"เอ้า  คุณมีอะไรจะพูดก็พูดมา  ดิฉันรอฟังอยู่\"    นิรนามอึกอัก  เพราะลืมคำที่เตรียมใช้ด่าวิลิศไปหมดแล้ว



\"ฉัน..ฉันจะพูดว่า  จะไปไหนก็ไป\"



วิลิศเบ้ปากอย่างเบื่อหน่าย



\"ช่างสำคัญจนดิฉันต้องเสียเวลาอันมีค่ารอรับฟังจริง ๆ เลยนะคะ   เฮ้อเกิดเป็นคนใช้ก็งี้  ต้องมาเสียเวลาไร้สาระกับเจ้านาย\"



\"ฉันบอกว่าจะไปไหนก็ไปไง\"  นิรนามคำรามลั่น   แต่ท้ายประโยคเสียงอ่อนลงเมื่ออีโต้จ่ออยู่ตรงคอ



\"ไหนทวนอีกทีซิคะ\"



\"ผมจะเรียนให้ทราบว่าคุณจะไปไหนก็ได้อย่างอิสระครับ\"









--------------





to be continued