รักซาดิสส์ของคุณกิมฮวย

ลำดับตอนที่ #11 : HCl 100 mol (Hydrochlolic Acid)

\"โอ๊ยยย   เจ็บว้อย\"    ผมอดอุทานไม่ได้เมื่อ   มีดหั่นผลไม้คมกริบ  จมลงในสีข้างผมครึ่งด้าม



\"สมน้ำหน้า   เรียกแล้วไม่ตอบ\"      สาวน้อยน่ารักในชุดกันเปื้อนสีชมพู  แลบลิ้นปลิ้นตาใส่



\"ยัยบ้า   เอามีดคืนไปเลย\"    แม่นยำราวจับวาง  มีดปอกผลไม้เล่มนั้นก็ปักที่ชายโครงของกิมฮวย  ซึ่งกำลังวิ่งหนีไปห้องนั่งเล่น



เฉียดตำแหน่งปอดไปนิดนึง  แหม  ใครจะอยากเป็นม่ายกันหล่ะครับ





ช่วงนี้ผมยอมรับว่าใจลอยบ่อยครั้ง  เนื่องจากกังวลเรื่องบางประการ   กิมฮวยคงยังไม่ทราบ  ว่าศพของวิลิศมาหรา  หายไปจากพื้น



ทั้ง ๆ ที่เวลาคลาดกันเพียงไม่กี่นาทีจากดาดฟ้า  



ผมกำลังสงสัยว่ายัยนั่นมีพรรคพวกรึป่าว    แต่ที่กังวลที่สุดคือ  กลัวยายวิลิศยังมีชีวิตรอดอยู่





\"ที่รักคะ   ให้ช่วยพันแผลให้มั้ยคะ\"   กิมฮวยโอบรอบเอวผม  ข้าง ๆ มีกล่องปฐมพยาบาลอยู่ด้วย



สงสัยหล่อนจะหายโกรธแล้ว  ผมรับคำเบา ๆ    



\"ล้างแผลก่อนนะคะ\"        หล่อนเทน้ำใสจากขวดสีชาลงไปในผ้าก๊อชสีขาวสะอาด   เอ  ผมจำได้ว่า   ขวดยาล้างแผลไม่เคยมีสีชานี่นา



\"HCl  100 mol\"   สายตาผมอ่านฉลากโดยไม่ได้ตั้งใจก่อนที่ผ้าก๊อชนั้นจะสัมผัสแผลผม



ตาเหลือกสิครับ   สีหน้าของกิมฮวยมาดมั่นมาก  ขณะที่กดผ้าก๊อชไปยังแผลผม





\"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก \"





----------------------------------------------------------------------------------------------





ตาของเธอพร่ามัว แสงสว่างรำไร  ที่พร่าเลือนอยู่รอบ ๆ  ทำให้ผู้อยู่ตรงหน้าเรืองรองอย่างประหลาด



เธอพยายามยกมือขึ้นบังแสงซึ่งเปล่งเรืองจากด้านหลังของคนผู้นั้น



\"ดิฉันอยู่บนสวรรค์ใช่มั้ยคะ  พระผู้เป็นเจ้า ?\"



เสียงวังวานทรงอำนาจตอบฉันมาจากร่างนั้น



\"เพิ่มยาสลบหน่อย  คนไข้ได้สติแล้ว\"   สงสัยพระเจ้ากำลังวุ่น  ไม่ทันฟังที่ฉันพูด



ฉันรู้สึกง่วงงุนอีกครั้งหนึ่ง  ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะกลายเป็นความมืดสนิท  และสติของเธอก็ดับวูบไป



-----------------------------------------------------------------------------------------------





คิ้วเข้ม   จมูกโด่งเป็นสัน  ตาคม ๆ กับผิวขาวละเอียด     ปากเป็นรูปกระจับสวย  ซึ่งยิ้มต้อนรับฉัน   เมื่อฉันตื่นจากฝันอันยาวนาน



\"ว้าย  พระเจ้าหล่อขนาดนี้เลยเหรอ\"    ฉันคิดในใจ



\"คุณวิลิศมาหราฟื้นแล้วหรือครับ\"      สมเป็นพระเจ้าจริง ๆ รู้จักชื่อฉันด้วย



ชายในชุดขาวสูงโปร่งก็พูดขัดขึ้นมาทันที



\"คุณคนนี้ชื่อนิรนามน่ะครับ   เป็นคนช่วยคุณมาที่นี่\"



ฉันค้อนใส่  อีตานั่น  ทูตสวรรค์ตนไหนวะเนี่ย  กล้าขัดขณะฉันเข้าเฝ้าพระเจ้า



เอ  แต่ชื่อนิรนามมันคุ้น ๆ นี่นา  ชื่อคล้าย ๆ     โอยนึกไม่ออก



สายตาของฉันสับสน  พยายามจะนึกเรื่องราวต่าง ๆ    ให้ตายสิ  คิดอะไรไม่ออกเลย



มือของชายชุดขาวโบกอยู่ตรงหน้า    \"คุณครับ ๆ\"  เสียงเขาเรียกเบา ๆ   จนคล้ายห่างไกลไปทุกขณะ   รอบข้างกลับเป็นมืดสนิทอีกครั้ง



และไร้สรรพสำเนียงใด ๆ



----------------------------------------------------------------------------------------------





\"อาการของคุณวิลิศมาหรานี่คงจะเป็นความจำเสื่อมน่ะครับ     ตามธรรมดาแล้วตกจากตึกสูงสิบห้าชั้นรอดมาได้ก็ปาฏิหาริย์มาก  การที่จะมีอาการความจำเสื่อมก็ไม่น่าแปลกอะไร\"



\"คุณหมอคิดว่ามีวิธีแก้ไขอะไรมั้ยครับ\"    เด็กหนุ่มถามนายแพทย์  ตั้งความหวังไว้บางประการ



คุณหมอกลับส่ายหน้าด้วยความอับจนปัญญา   \"คิดว่าคงหมดหวังน่ะครับ   สมองบางส่วนของเธอถูกกระทบกระเทือนมาก

และเท่าที่ดู   อาการความจำเสื่อมนี้ไม่ได้เกิดจากการบาดเจ็บเพียงอย่างเดียว    หากเกิดจากกลไกป้องกันตัวเองของเธอทำงานด้วย



คาดว่าบางที  ในอดีตของเธอคงเจอเรื่องราวที่ร้ายแรงพอดู  ถึงมีการปิดกั้นความทรงจำที่เจ็บปวดนั้น\"



\"มันก็อาจจะใช่น่ะครับ  คนจิตใจปกติคงไม่คิดโดดลงมาจากตึกสิบห้าชั้นหรอก\"    นิรนามรำพึงกับตนเอง



คุณหมอมองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความเห็นใจ    \"ขอโทษนะครับ   คุณมีความสัมพันธ์อะไรกับเธอรึป่าว\"    



\"เปล่าครับ   เธอออยู่โรงเรียนเดียวกันกับผม  แล้วผมไปเจอพอดี    ทางโรงเรียนเช็คดูแล้ว  ไม่พบที่อยู่ของเด็กคนนี้

ผมเลยรับเป็นเจ้าของไข้\"



ค่อนข้างน่าแปลกใจ   ที่ประวัติของวิลิศมาหราไม่มีเลยในระเบียนข้อมูลโรงเรียน  ราวกับไม่เคยมีตัวตนมาก่อน



หรือจะมีใครพยายามทำลายประวัติส่วนนี้  เพื่ออะไรหล่ะ   เด็กหนุ่มครุ่นคิดอย่างสับสน



เรื่องที่น่างุนงงแต่ท้าทายเช่นนี้  เขาคงต้องไปยุ่งด้วยแล้ว





----------------------------------------------------------------------------------------------







to be continued