วิปลาส - วิปริต -โรคจิต

ลำดับตอนที่ #5 : ห้อง 514

       วัยชราเป็นสิ่งที่สตรีทุกคนหวั่นระแวง   ไม่เว้นแม้แต่ฉันด้วย     มือเหิ่ยวย่นสั่นเทิ่มยามที่ลูบไล้ไปตามขนปุยสีขาวบริสุทธิ์   ความนุ่มนิ่มในมือทำให้ฉันรู้สึกดี   เจ้าปุกปุยตัวน้อยในอ้อมตักปรือตาเบา ๆ ราวกับจะหลับไหลเมื่อมือของฉันกล่อมมันด้วยสัมผัส





นิ้วชี้คลำใบหูยาวของมัน แผ่วเบา...



ด้วยเกรงจะชอกช้ำ



ทำไมกันนะ    เจ้าจึงน่ารักได้เช่นนี้     กระดิกหูนุ่ม ๆ    และเหลือบตาใสแป๋วจ้องมองใบหน้าของฉัน

หนวดหลายเส้นบนจมูกสีชมพูชิ้นนั้นเล่า  ทั้งยังเส้นขนขาวละเอียดอ่อนพิสุทธิ์ ก็เงางามประดุจนำใยไหมมาถักทอ



เท้าปุยน้อย ๆ เหยียดกระทบฝ่ามือของฉัน   และเกา ๆ ข่วน ๆ เล่นตามประสาของมัน    โอ   เจ้ากำลังทำให้หัวใจของฉันละลาย



นิ้วของฉันค่อยไล้ไล่ไปตามแนวหู    ลูบระหลังต้นคอ  และอ้อมลงไปที่คอหอยติดหน้าอกนุ่ม ๆ นั้น





นิ้วของฉัน   ค่อย ๆ รวบเข้าหากันทีละน้อย  







นิ้วของฉัน   เพิ่มแรงกดลงไปกับหนั่นเนื้อนั้นเรื่อย ๆ







นิ้วของฉัน   พลันบีบรวบราวคีมเหล็ก   กักอากาศไว้มิให้มันลงไปพบกับฮีโมโกลบินของสิ่งมีชีวิตในมือ







ฉันพริ้มตาอย่างเป็นสุข    ขาทั้งสี่ของเจ้าหูยาวตะกายกระเสือ/กกระสน   พร้อมกับเสียงร้องชวนเวทนาน่าสงสาร









ฉันกะเวลาไว้พอดี    อา.....   สุขสมจริง ๆ       มือของฉันค่อย ๆ คลายออก  ให้เจ้าขนปุยตัวน้อยได้มีเวลาพักหอบหายใจ



ร่างของมันสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว     แต่ไม่ต้องกลัวไปหรอก  เจ้าหนูน้อย





เพราะรอบต่อไปมีอย่างแน่นอน      



โน่นแน่ะ   ความวิปริตของฉันอังกอร์เรียกให้เจ้าออกไปแสดงบททุรนทุรายอีกแล้ว





มือของฉันเค้นลงไปอีกแล้ว   เจ้าตัวน้อยก็ดิ้นรนสู้กับมฤตยูเงียบ      เสียงจี๊ด ๆ ราวจะขาดใจ   หากแปลเป็นภาษาคน  วิงวอนขอชีวิต  ขอความเมตตาได้คงสนุกพิลึก



เสียง  เสียงนั่นอีกแล้ว



เสียงอึกทึกครึกโครม  ที่ทำลายความเงียบอันบรรเจิด  ทำเสียงหัวร่อต่อกระซิกเล็ก ๆ ของขนปุยน้อยผู้วิงวอนต่อความตายต้องจางหาย



มันทำลายความสุขของฉัน!!!



ความเคียดแค้นของฉัน  อัดอั้นจนแทบไม่มีที่ระบาย   กระแสประสาทแห่งความโกรธเกรี้ยวถูกขับแล่นลงสู่ปลายนิ้ว  



กร๊อบ!



เสียงไพเราะเบา ๆ   ราวดุริยทิพย์บรรเลงยามช่วงเวลาสุดท้ายของเปลวเทียนสว่างวูบแห่งชีวิต

แสงอัคคีเจิดจ้าทิ้งท้ายก่อนที่จะริบหรี่ดับลงในที่สุด









พร้อม ๆ กับลมหายใจเฮือกสุดท้าย...





และการดิ้นรนครั้งสุดท้ายของมัน.......







น้ำตาหนึ่งหยด  หลั่งรินไหลรดร่างไร้วิญญาณอ่อนปวกเปียกนั้น

ฉันสะอื้นไห้กับร่างน้อยสีขาวนั้น



ความเศร้าโศกที่ถาโถมทะลัก  แปรกระแสกราดเกรี้ยวในทันใด





ฉันประคองลูกน้อยด้วยมือทั้งสอง  



\"แก   นังบ้า   แก  ทำอาปุยน้อยของฉันตาย  แกต้องชดใช้    แกต้องชดใช้\"





ฉันจับรวบหูยาว ๆ ของตัวน้อยในมือฟาดกับผนังห้อง   ของเหลวสีแดงคล้ำสาดกระจายแปดเปื้อนผนังสีขาวสวยจนแดงฉานเป็นรอยเลอะเลือน



มือเกร็งบีบคั้นเข้าที่ซากร่าง  ขยำขยี้ก้อนเนื้ออย่างไม่ปราณี      ในหัวของฉันจินตนาการถึงใบหน้าบิดเบี้ยวของนังถนำถัน

เวลาที่มันถูกเค้นคอ



\"แกต้องชดใช้    ชดใช้  กับสิ่งที่แกทำวันนี้   กรี๊ดดดด  ฮึ้ก ๆ\"



ทำไมฉันเศร้าแบบนี้





ดวงใจของฉันราวกับถูกควัก  เมื่อพบว่าตนจะไม่ได้พบกับดวงตาแป๋วแหววเถือกถลนยามเมื่อตกอยู่ในห้วงหฤหรรษ์ของอารมณ์ใกล้สิ้นชีวัน



ฉันปาดป้ายน้ำตาออก  และผุดลุกจากมุมผนังห้องซึ่งคุดคู้อยู่เมื่อครู่





ใช้สิ  ฉันจะทำให้อาปุยหูยาวตัวน้อย  ได้อยู่ใกล้ชิดกับฉันชั่วนิรันด์

กล้ามเนื้อมุมปากของฉันกระตุก  กระตุกด้วยรอยยิ้มเยาะของปีศาจ







-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





สักครู่  แก้วน้ำสีแดงข้นคลั่ก  ก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้าของฉัน  ในมือเหิ่ยว ๆ ของฉัน   เศษเนื้อและเศษกระดูกซึ่งคงจะปนกันเละ   และน่าลิ้มชิมรสอย่างวิเศษสุด



เส้นสีขาวย้อมแดงจากของเหลวถูกฉันเขี่ยออกไปจากแก้ว   เนื่องจากมันอาจจะติดคอฉันได้



ช่างน่าเศร้าใจ   เศร้าใจจริง ๆ









ที่ฝีมือถลกหนังของฉันยังไม่เนียนสักเท่าไหร่





แก้วบรรจุของเหลวสีพลอยแดงขุ่นถูกยกขึ้นส่องกับแสงไฟ   ก่อนที่ริมของของมันจะถูกนำมาจรดกับริมฝีปากสีซีดและสั่นระริกนั้น...









-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

















....The horror will be continued...