วิปลาส - วิปริต -โรคจิต

ลำดับตอนที่ #4 : ห้อง 614 (อีกครั้ง)

                    



ใจ   หวลครวญรำพัน

คิดถึงคืน...วัน   พร่ำเฉลย

โอ้  อกเอ๋ย...มิเคยลืมเลือน

รักลืม  ร้างรา  มิเคยหันหน้ามาเยือน

ฮือ ฮื๊อฮือ  ฮื๊อ หื่อ ฮือ ฮือ

ยามจะกิน  ยามจะนอน  คงห่วงพานั้นพาอาวรณ์

ความสุขไกลเกินฝัน   ...  ฮือ หื่อ ฮือ ฮือ    ฮื๊อ

ไกลสุดไกลเหนือคำรำพัน



เปรียบ  ดังนกน้อย  

ที่เขาเอาเราไปใส่กรงทอง

ยาม..โผบิน    ก็ไม่สมดังปอง

ทุกวันล้วนมีแต่เศร้าโศกเอ๋ย.....

.....





สำเนียงเสียงไพเราะเพราะพริ้งหวานซึ้งตรึงให้ผู้ยิน   สะดุดห้องห้วงดวงใจจนต้องหันยลหาแหล่งกำเนิด



ใครจะคาดเดาได้เล่า  ว่านี่คือเสียงสาลิกาทองจากคออวบอ้วนของคุณนายถนำถัน  เพลงลูกกรุงแว่วขับขานเสนาะสำเนียงยิ่งขึ้น  เมื่อหล่อนนั่งจุ้มปุ๊กลงตรงหน้าเปียโนหลังงาม  นิ้วหนาหนักพรมลงเปียโนอย่างเนียนนุ่มส่งให้ทำนองพริ้วสะเทือนจากสาย



   หล่อนกำลังรอ     ผู้กำกับจังหวะ  วาทยากรมือเอก  ให้วาดลวดลายดึงเร้าอารมณ์ของหล่อนด้วยเข็มเล่มเล็ก

























....











ความเสียวซ่านแล่นเข้าจู่โจมอีกแล้ว     หล่อนบิดกาย   นิ้วนางสูญเสียการควบคุมจนหงิกงอ   ปลายเล็บแหลมจิกลงบนผิวคีย์ของเปียโน  



และบัดนั้น  เสียงแปร่งปร่าของความหฤหรรษ์ก็เริ่มบรรเลงขึ้นอีกครั้ง











------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------











อ๊างง..... อ๊างง....



ชั้นรู้สึกสุดยอดอย่างบอกไม่ถูก   รสชาติของวันนี้หวานนุ่มนวลขึ้นกว่าเดิม  ราวกับบุรุษเจนสนามหวังปลอบดรุณีพรหมจรรย์

คมเข็มที่กระแทกกระทั้นลึกเข้าไป    อาห์....



ครานี้เริ่มที่หัวไหล่   จุดไวความรู้สึกของชั้น   มันไล่ลงมาตามเรียวแขนจวบจนง่ามมือ   อีกจุดรวมประสาทที่ทำให้ชั้นแทบกรี๊ด

ขาเพรียว??สวยของชั้น  พาดอยู่บนฝาหลังเปียโน    เสียงสะท้อนจากเส้นเสียงซึ่งถูกกระทบทำให้ชั้นคิดไอเดียอะไรดี ๆ ออก



เส้นเอ็นไง   ชั้นชอบมัน  ความเหนียวบางใส   แข็งแกร่งแต่อ่อนโยนในขณะเดียวกัน    หากได้สิ่งนั้นมาตอดรัดผิวสวยของชั้น  จะสุขสมแค่ไหนนะ





คิด  ชั้นจะมัวแต่คิดได้ไง    ตอนนี้ชั้นต้องดึงสิ  กระชากสิ  เอาเส้นเปียโนมาเล่น  ฮี๊ ฮ่าฮ่าฮ่า

เส้นคม ๆ บาดผิวบางเป็นแนวยาวสีแดงสด  พร้อมกับของเหลวสีเดียวกันซึมซิบ ๆ มาจากแนวนั้น

ชั้นเลียลิ้มชิมรสชาติของโลหิตติดเส้นนั้นด้วยชิวหาที่ฉกตวัด  ตอดไล่ไปตามกลิ่นคาวน่าพิสูจน์



สิ่งนั้นตอกกระแทกเข้ามาอีกแล้ว   จนร่างของชั้นเข้าไปพันกับกลุ่มใยไหม

แมงเม่าดิ้นพราดในใยแมงมุมน่าจะเหมาะกับชั้นในตอนนี้ที่สุด    อา  เพียงแต่ว่า  ชั้นรู้จักตักตวงความสุขจากกับดักนั้น  ไม่เหมืองแมงเม่าหน้าโง่วึ่งดิ้นด้วยความทรมานเพื่อให้หลุดออกไป



แต่ชั้นดิ้น...



เพื่อให้ทุกอณูขุมขน  และเส้นประสาทรับรู้ความหอมหวานของการทรมานต่างหากเล่า



ของเหลวสีแดงจางจนเป็นส้มอ่อนเคลือบเพียงจางบางเบาตามผิวเนื้อนอกร่มผ้า

อ๊า...มันทิ่มตำมาอีกแล้ว



ชั้นดิ้นพราด   จนเปียโนแทบภิณฑ์พัง    เสียงอึกทึกครึกโครมดังก้องถึงห้องเบื้องล่าง





เสียงยายซิ้มแก่ ๆ สบถก่นด่ามาจากห้องภายใต้ฝ่าเท้า







ทว่า  ใครจะสนล่ะ   หากแลกกับการได้รับความรู้สึกที่สุดยอดขนาดนี้  ?



ชั้นพริ้มตาลงกับพื้นห้อง   ช่างเป็นค่ำคืนอันเร่าร้อน  และน่าจดจำมิรู้ลืมเลือนเลยจริง ๆ



















....The horror will be continued...