วิปลาส - วิปริต -โรคจิต

ลำดับตอนที่ #3 : ห้องรับแขกหอพัก

  



         \"ไง  คุณนาย  วันนี้ดูอารมณ์ดีพิเศษเลยนะ\"     ฉันกล่าวทักหญิงวัยกลางคนตัวบวมฉุซึ่งก้าวลงจากบันไดชั้นบนด้วยอาการกระฉับกระเฉงผิดกับรูปร่าง



ซิการ์ในมือถูกจุดให้สว่างวาบ   แสงเรืองของมันทาบใบหน้าของฉันให้ทอประกายแดงส้มหม่นไหม้  การเป็นผู้จัดการหอพักในวันที่ฝนตกไม่ได้แย่อย่างที่คิด  เมื่อสมาชิกหอผู้ซึ่งเจ้าอารมณ์ที่สุด   ก้าวลงมายังห้องรับแขกพร้อมกับสีหน้าราวนักบุญถูกลอตเตอร์รี่รางวัลที่หนึ่งสามงวดซ้อน



คุณนายถนำถัน  เขย่าร่มสีแดงสดในมือของหล่อนเบา ๆ  เพื่อสลัดฝุ่นผงอันอาจจะเกาะติดตามซอกมุมต่าง ๆ

หล่อนได้ยินเสียงทักทายของฉันแล้ว  แต่แสร้งอ้อยอิ่งทอดเวลาเล็กน้อยแต่พองามตามมารยาทผู้ดีฉบับของหล่อน



\"ก็เรื่อย ๆ น่ะจ๊ะ     อ้าวนายวิลาส   เป็นอะไรน่ะเดินขากระเผลก ๆ\"



ลัสซึ่งเพิ่งเดินลงจากบันไดตามหลังมาไม่นาน   เขาชะงักกึก  และชี้นิ้วไปที่ตนเองอย่างประหลาดใจ  เนื่องด้วยคุณนายไม่เคยทักเขาด้วยมธุรสวาจามาก่อน



\"เขาเจ็บสะโพกน่ะครับ   เลยเดินค่อนข้างลำบาก    ว่าแต่คุณนายรู้จักสนใจคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะครับ\"



พันเพื่อนสนิทของลัสตามหลังมาติด ๆ พร้อมกับช่วยพยุงรูมเมทให้เดินไปได้ด้วยดี



\"นี่ชั้นถามดี ๆ นะจ๊ะ   วันนี้ชั้นไม่ยุ่งด้วยก็ได้\"  



หล่อนนิ่งไปครู่หนึ่ง    \"เออว่าแต่ฝนตกหนักแบบนี้พวกเธอมีร่มไปเรียนกันหรือยัง  ชั้นให้ยืมก่อนเอามั้ยจ๊ะ\"



ลัสและพันแทบจะตีลังกาสามตลบด้วยความอัศจรรย์ใจอย่างล้นเหลือ  เมื่อคุณนายขี้ตืดชนิดตังเมยังนับป็นต้นตำรับออกปาก   พันยื่นมืออกไปรับร่มสีแดงฉานราวฉาบด้วยเลือดอย่างหวาดระแวง  เพราะครั้นจะไม่รับก็จะดูเสียมารยาทจนเกินไป



เขาเขย่าด้ามร่ม  เพื่อหาสิ่งแปลกปลอมประเภทแมงป่องช้าง  แมงมุมแม่ม่ายดำ  หรือว่างูเห่าหม้อ  ออกมาจากตัวร่ม  แต่ก็ไม่พบอะไร



\"นี่    ถ้าเห็นว่าเจตนาชั้นไม่บริสุทธิ์ขนาดนั้นก็เอาคืนมาก็ได้\"    หล่อนชักจะพื้นเสียเมื่อเจอเรื่องไม่สบอารมณ์บ่อยเข้า

ซึ่งสองสหายก็ได้ตัดสินใจในทันทีว่าการอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ฉลาดนัก     พันจึงช่วยพยุงร่างของลัสภายใต้ร่มสีชาดฝ่าสายฝนออกไปจากหอพักในที่สุด



\"คุณนายรับกาแฟสักที่มั้ยครับ\"    ฉัน  ซึ่งเฝ้าดูเหตุการณ์ผิดปกติประจำวันด้วยอาการสงบพลันสอดปาก  เนื่องจากไม่ต้องการให้ความเงียบมาครอบคลุมห้องรับแขกนานเกินไปนัก



ปกติ  ในเวลา เจ็ดนาฬิกาสามสิบห้านาทีนี้   ฉันจะต้องเอากล่องปฐมพยาบาล  มาทำแผลฟกช้ำให้ลัส   และคอยควบคุมคนงานทำความสะอาดบริเวณซึ่งคุณนายถนำถันอาละวาด



\"อืม   เอาไข่ดาวด้วย  เอ้อ  กาแฟนะ  ใส่น้ำตาลแค่สองช้อน  ไม่ขาดไม่เกิน  ถ้าหวานไปชั้นจะกินไม่ได้  มันเกินโควต้าแคลอรี่ประจำวัน  แล้วก็   ถ้วยกาแฟ  ลวกน้ำร้อนจัด ๆ  เอาลงต้มได้ทั้งอุปกรณ์ชงเลยยิ่งดี    ชั้นไม่ชอบที่จะมีความรู้สึกเหมือนเชื้อโรคหยุบหยับมาไต่อยู่บนริมฝีปากสวย ๆ ของชั้น    อีกอย่าง   ไข่ดาวนะ  ทอดด้วยน้ำมันดอกทานตะวัน   น้ำมันถั่วเหลืองไม่เอา  เหม็นหืนมาก   แค่ได้กลิ่นชั้นก็จะอ้วกแล้ว   อย่าทอดให้เกรียมมากนัก  รอยไหม้แม้แต่น้อยนิดเพิ่มอัตราการเป็นมะเร็งสูงถึงศูนย์จุดสามสองเปอร์เซ็นต์   แต่อย่าดิบเด็ดขาด  เพราะไม่รู้ในไข่ไก่มีเชื้อโรคอะไรบ้าง  คิดแล้วก็ขยะแขยง   ไข่ออกมาปนเปื้อนขี้ไก่    เอางี้ดีกว่า  ลวกผิวไข่ด้วยน้ำเดือดจัด ๆ  แต่อย่านานเกินไป  เอาแค่ดังจ๋อม ๆ พอ   ถ้าไข่ขาวมันสุกเพราะน้ำที่ใช้ลวกมันก็จะติดข้างเปลือกโดยเปล่าประโยชน์ซึ่งไม่คุ้มค่าที่ชั้นจะต้องยอมจ่ายกับอาหารไม่เต็มคุณภาพ ไม่เต็มราคาแบบนี้  เพราะฉะนั้น....\"





\"เอ่อ  เอากาแฟกับไข่ดาวใช่มั้ยคุณนาย  จะได้ไปเตรียมมาให้\"   ฉันรีบเดินหนีก่อนที่จะต้องรับฟังเรื่องคุณค่าทางโภชนาการ  ความสะอาด  และความประหยัด  หลักสูตรอบรมพิเศษเฉพาะจากคุณนายถนำถัน





\"อย่าลืม  ล้างมือด้วย   ล้างด้วยด่างทับทิมอ่อน ๆ นะ  อย่าใส่ด่างทับทิมมากเกินไปมันเปลืองทางที่ดีละลายในอัตรา....\"



ฉันไม่ใส่ใจที่คุณนายจะพูดกับอากาศว่างเปล่าข้างตัวอีกต่อไป  หรือจะกล่าวอีกนัยว่าคุณนายถนำถันคงไม่รังเกียจหรอกหากอย่างน้อยปากของหล่อนก็ยังได้ทำงานไม่หยุด  ถึงคนที่หล่อนพูดด้วยจะไม่มีตัวตนก็ตาม



ฉันเดินเข้าไปในบริเวณชงกาแฟขณะที่หญิงสาวพร้อมลูกชายตัวเล็กมาขอซื้อลูกกวาดสีสันสดใสจากมินิมาร์ท

ฉันเดินไปหยิบมาให้หล่อน   ลูกกวาดอันกลม ๆ เคลือบสีสดจนฉันอดคิดไม่ได้ว่าอมมาก ๆ เข้า  กระเพาะคงลายพร้อยเป็นสีรุ้งน่าดูทีเดียวเชียว



เด็กน้อยเอาเข้าปากด้วยความชอบใจ   เขาหัวเราะร่า  และแลบลิ้นสีชมพูเล็ก ๆ นั้นตามผิวแข็งกลมเกลี้ยงของลูกกวาด



เจ้าหนูละเลียดชิมให้สารความหวานละลายเจือปนกับน้ำลายออกมาและไหลลงสู่กระเพาะ  ของเหลวหนืดเยิ้มราวกับเสมหะข้นนั้น  มีเพียงน้ำตาลเสียเมื่อไหร่ล่ะ



ยิ่งเลียยิ่งเพลิน  ยิ่งลิ้มยิ่งติดในรส   ลิ้นน้อย ๆ ที่กระดิกตวัดแลบลามไปทั่วทั้งก้อนกลมชักแข็งทื่อ  และเปลี่ยนเป็นสีม่วงจัด



ฉันเฝ้าดูความเปลี่ยนแปลงอันน่าอภิรมณ์บนดวงหน้าของเด็กน้อยด้วยความกระสัน   ฟองน้ำลายสีขาวซึ่งฟูมมาที่มุมปาก  พร้อม ๆ กับสีของใบหน้าเปลี่ยนเป้นสีเขียวอย่างเห็นได้ชัดจากการขาดออกซิเจน   แม่ของเด็กกรีดร้อง  และถลาเข้าโอบลูกน้อยขึ้นแนบอก    ดวงตาของหล่อนมองฉันด้วยความดุร้ายของแม่สัตว์หวงลูก   แต่ฉันน่ะเหรอจะปล่อยให้หล่อนออกไปโพนทนาว่าลูกกวาดในมินิมาร์ทมีการผสมสตริกนินเป็นส่วนประกอบ      







                          ดังนั้น    เพื่อความประหยัดตามนโยบายของคุณนายถนำถัน  ลูกกวาดเหลือใช้เมื่อครู่ถูกนำมาใช้งานทันที



ฉัน   บีบกดคงไปในคอของแม่เด็ก  



หล่อน   ดิ้นสุดแรงเกิดให้พ้นเงื้อมมือมัจจุราช   จนฉันต้องจุ๊ปากเบา ๆ เมื่อแขนขาของหล่อนตะกายจนข้าวของในมินิมาร์ทหล่นเสียหาย



ฉัน   กระชากลูกกวาดซึ่งติดฟองขาว ๆ และน้ำลายบูดยืดเป็นเส้นระโยงระยาง  น้ำมูกรวมทั้งเสลดของเด็กน้อยติดมาด้วยนิดหน่อย   แต่ผู้เป็นแม่  คงไม่รังเกียจอะไรกระมัง    



หล่อน   ตาเหลือกขาว  และอ้าปากพะงาบ ๆ  ราวกับจะกลืนกินอากาศต่อชีวิตให้ยาวนานอีกหน่อย



ฉัน   จับลูกอมสยองยัดลงไปในปากอ้ากว้างของหล่อนในทันที   ใช้สันมือ  กระแทกด้ามจับให้ไหลลงลึกไปในคอ    มือที่กุมลำหลอดลมของหญิงผุ้นั้นถูกคลาดออกแต่แรกแล้ว    



                        ทว่า...



หล่อน    ยังคงลงไปดิ้นทุรนทุรายกุมลำคอกับพื้น  เมื่อสิ่งของทรงกลมเจือพิษขนาดใหญ่ลงไปติดอยู่ภายในแทน



ฉัน  นั่งยอง ๆ จ้องมองหล่อนซึ่งบัดนี้เหลือกตาขาว  น้ำลายเริ่มฟูมปากเช่นเดียวกับร่างไร้วิญญาณขนาดเล็กเบื้องข้าง



หล่อน  ชักกระแด่ว ๆ กับพื้นราวปลาหมอขาดน้ำใกล้ตาย   แววตาอาฆาตครั้งสุดท้ายใช้จ้องหน้าฉัน   มันก็จ้องแบบนี้กันทุกศพล่ะ  แต่ฉันก็ยังคงเป็นสุขดี



ฉันค่อย ๆ ลาก  ไปทีละศพ  และโยนไปตามรางเลื่อนซึ่งนำไปสู่ห้องชำแหละภายในครัว



\"ส่วนหัวมีพิษ  สับหัวออกด้วย   ตายห่ะ  ไข่ดาวไหม้แล้วมั้ง\"



พ่อครัวตาบอดพยักหน้ารับอย่างแกน ๆ   เขาคลำมือไปตามโลหะเย็นเฉียบจนกระทั่งเจอเส้นผมยาวเหยียด

เขา  ลากร่างของหล่อนเข้ามาให้คออยู่เบื้องหน้าพอดี  และเงื้อมีดปังตออันใหญ่ขึ้นเหนือศีรษะ.....





ฉัน  สาวเท้าโดยเร้วไปดูไข่ดาวที่คุณนายถนำถันสั่ง   มันไหม้เกรียมจนดูไม่จืดตามที่คาด   หล่อนต้องว้ากฉันแน่ ๆ



ฉันหันซ้ายหันขวาครู่หนึ่งก่อนที่จะคิดอะไรดี ๆ ออก.....







-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------







\"ไข่ไก่หมดครับคุณนาย    เลยทำสเต๊กเนื้ออ่อนลูก...วัว  ชนิดมิเดียมแรร์มาให้\"



ในมือของฉันถือถาดร้อนกรุ่นควันหอมฉุย  น่าเพียงพอที่จะบรรเทาความโมโหในการล่าช้าของฉันได้



หล่อนมองเนื้อในจากด้วยดวงตายิบหยีภายใต้ม่านไขมันซึ่งย้อยมาถึงม่านตา



\"เห็นมั้ยครับ   เนื้อแดงใสเชียว   กระดูกก็กรุบกรอบน่ากิน   เพิ่งได้วัตถุดิบมาเมื่อครู่เองครับ\"



คุณนายถนำถันพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ  ก่อนที่จะจิ้มเนื้อสเต๊กสีแดงสดนั้นด้วยส้อม  และเคี้ยวเข้าปาก ช้า ช้า



ทีละคำ   อย่างบรรจง



หล่อนป้ายเลือดสีแดงสดซึ่งติดอยู่มุมปากออก  แล้วค่อยจิ้มเนื้อชิ้นใหม่เรื่อย ๆ







-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





The horror will be continued...