วิปลาส - วิปริต -โรคจิต

ลำดับตอนที่ #2 : ห้อง 614

      



           ร้ายกาจ   เจ้าเด็กร้ายกาจ  ซ่อนความยโสอวดดีไว้ภายใต้รูปลักษณ์ธรรมดา ๆ ซ้ำจะดูจ๋อง ๆ นั่น   เถียงคำไม่ตกฟากนักใช่มั้ย   ไม่ตกก็แล้วไป  เพราะไงชั้นก็ชนะอยู่ดี    



                 คำบริภาษแบบผู้ดีที่ทำให้ไอ้เด็กกำพืดต่ำนั่นถึงกับหน้าแหลกยับไม่มีชิ้นดี  

                                                        เห็นมือซีดขาวที่กำแน่นและสั่นระริกมั้ย  

                                                                                  ได้ยินเสียงฟันกรามขบกันด้วยความเคียดแค้นหรือเปล่า



   มันเป็นความสุข      ชั้นอยากจะตะโกนเสียตรงนั้น  กู่ร้องให้เหมือนนกฮัมมิ่งเบิร์ดเริงร่า  หลังจากล่าน้ำหวานคือความเจ็บช้ำน้ำใจของคนอวดดีมาได้  





แต่หน้ากาก    หน้ากาก    ใช่ ใช่ ใช่   หน้ากากนั่นล่ะ     หน้ากากเย็นชา   หน้ากากของผู้ดีมีตระกูลสูงส่ง   หน้ากากของคนที่ไม่อาจจะลดตัวลงลู่เอาความแปดเปื้อนของธุลีกระเบื้อง



ชั้นจะใช้หน้ากากนั่นทรมานด้วยความหอมหวาน



รสชาติของความหรูหราภายใต้ความโสมม



ลิ้มลองชัยชนะอันแปลกใหม่    ด่ามัน  เหน็บมัน  เสียดสีมัน  ประจานมัน  ตบหน้ามัน



เอาให้มันหน้าชา  ไม่กล้าเผยอขึ้นมาต่อปากต่อคำกับชั้นอีก   ไม่สิ     ถึงมันจะตะกายขึ้นมาเสนอหน้ากับชนชั้นสูงอย่างชั้นกี่ครั้งก็ตาม  ชั้นก็จะถีบมันลงไปสู่ปลักน้ำครำเน่า ๆ นั้นอีกครั้ง   ถิ่นต่ำ ๆ ที่เหมาะกับคนสายเลือดต่ำ ๆ



แค่จินตนาการถึงวันพรุ่งนี้ที่ชั้นจะได้จิกหัวมันอย่างสาสมอีกครั้ง   เลือดในกายของชั้นก็แทบจะระอุเป็นไอด้วยความตื่นเต้น



เอ๊ะ!!!  ...





แต่เดี่ยวก่อนสิ





สัมผัสนี้มันคืออะไร





อูววว...ซีดดดส์     ก้อนมวลความสุขที่ล้นทะลักเข้ามาทางฝ่ามือขวานี่มันคืออะไรกัน





ชั้นวางแก้วไวน์ทรงสูงลงบนโต๊ะเครื่องดื่ม  และโผถลาเข้าเหยียดยาวสู่เตียงนอนหนานุ่ม    กลิ่นน้ำหอมอบร่ำกรุ่นมารัญจวนใจจนชั้นต้องบิดร่างอย่างกระสันสวาท



อ๊ะ  อ๊างง...    ก้อนมวลความสุขทะลักมาอีกแล้ว    ความสุขสมเปรมปรีดิ์ราวกับฝ่ามือจะฉีกเป็นชิ้น   เหมือนของมีคมชำแรงเข้าไป   ผ่าเนื้อเยื่อทีละชั้น   ทีละชั้น   ตัดกล้ามเนื้อฝ่ามือให้ขาด   บิดเส้นเอ็นให้ปวดร้าว  ทว่าคงความหฤหรรษ์ไว้ในระดับสุดยอด



ชั้นกระตุกร่าง  ทุกครั้งที่คลื่นความสุขสาดซัดใส่   ความสนุกสนานนั้นเริ่มลามไปทั่วร่าง  



อาห์...มันลามไปถึงขาอ่อนของชั้นแล้ว



มือ   พร้อมเล็บคมกริบสีสด  ฉีกกระชากกระโปรงชั้นออก    ชั้นรีบดึงเศษผ้านั้นที่พันกายไว้เพียงรุ่งริ่งออก   ชั้นใจร้อน    อยากสัมผัส  อยากให้สิ่งนั้นจ้วงแทงเข้ารุนแรงกว่านี้



โอ้วววว  กรี๊ดดดด    ราวซาตานประทานพร   ความเจ็บอย่างสุขสมนั้นจ้วงแทงขาอ่อนชั้นจมมิด  มันเกิดขึ้นรัว  จนร่างชั้นแทบจะไม่รู้สึกอะไรนอกจากคลื่นกระแสประสาทเหล่านี้



โดยไม่รู้ตัว  เอ  หรือรู้ตัวนะ    ปลายเท้าของชั้นเกร็งเหยียดดึงขยุ้มเอาผ้าปูที่นอนไว้ในอุ้งเท้า     กล้ามเนื้อขาอ่อนเขม็งเป็นเกลียวแน่นปั๋ง  พร้อม ๆ กับการบีบรัดของบริเวณจุดเร้นลับ  



          และชั้นก็ได้พบกับดินแดนพิเศษอันเป็นยอดปรารถนาชนิดหนึ่งของมนุษย์ .......





-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------







The horror will be continued...