คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทเริ่ม : ไอรีนกับเด็กสาวจากแคนาดา -10%-
แด่เธอ...ในอีกสิบปีข้างหน้า
ไอรีน เบ.
“จูฮยอน...”
“...”
“เบ จูฮยอน!”
“บอกแล้วไงแม่ให้เรียกว่าไอรีน! L”ฉันเบ้หน้ากระแทกเท้าปึงปังเสียงดังหลังจากที่แม่ซึ่งรู้จักฉันดีกว่าใครและควรจะรู้ว่าฉันชอบอะไรเรียกฉันด้วยชื่อที่
แสนเชย...
โอเค มันฟังดูหยิ่งยะโสแต่ดูหน้าตาของฉันสิ คุณว่ามันเหมาะกับชื่อบ้านๆแบบนั้นหรอ?
คำตอบต้องเป็น ‘ไม่’ อยู่แล้วใช่มั๊ยล่ะฉันรู้ J
“ก็เรียกแล้วแกเอาแต่เดินวนเวียนข้ามข้าวของไปมาอยู่ได้ มาช่วยกันจัดของ!”ฉันจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดก่อนจะยอมยัดโทรศัพท์ที่เดินหาสัญาญาณมาค่อนชั่วโมงตั้งแต่เหยียบย่างมาถึงซึ่งบอกได้เลยว่าต่อให้ปีนขึ้นไปบนหลังคาก็ไม่มีหรอกไอ้สัญญาณอะไรนั่นหน่ะ ทำไมน่ะหรอก็ที่นี่มันไกลปืนเที่ยงชนิดกู่ไม่กลับเลยยังไงล่ะ ฉันจะทนอยู่ไปได้ไง
“เราย้ายกลับโซลกันเถอะแม่...”ฉันยกมือขึ้นนวดแขนอ้วนป้อมของแม่อย่างเอาใจ แต่ก่อนแม่เป็นผู้หญิงที่สวยมาก สวยจนมีหนุ่มมากมายตามจีบแต่ตอนนี้แม่กลับปล่อยตัวเป็นแม่บ้านอ้วนปุ๊กขี้บ่นแถมชอบบิดหูฉันทุกทีเวลาหล่อนโกรธ
อ้อ อย่าไปบอกแม่ล่ะฉันอาจจะไม่โดนแค่บิดหูก็ได้ ._.;
เหยียบไว้เลยนะ
“เอ้า...ดูซิโตป่านนี้ยังให้แม่พับกางเกงชั้นในให้ ถึงว่าขายไม่ออกซักที”
“เพราะพวกนั้นไม่คู่ควรกับหนูต่างหาก...หนูเป็นคนเลือกพวกเค้าแม่เข้าใจเอาไว้ด้วย”ฉันกอดอกก่อนจะยักไหล่ เฮอะ...ฉันมีคนมากมายมาจีบ แต่สุดท้ายก็พากันถอดใจไปเพราะรู้ว่าตัวเองไม่คู่ควรยังไงล่ะ
ฉันคือเบไอรีน...ผู้หญิงที่เกิดมาเพื่อความสมบูรณ์แบบเท่านั้นนี่นา
ฉันเลิกสนใจเรื่องหยุมหยิมกวนใจก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองออกมานอกบ้านเพื่อไปเดินหาสัญญาณฉันอยากคุยกับซูยองเพื่อนฉันจะแย่...ป่านนี้พวกนั้นก็คงจะคิดถึงฉัน ถ้าไม่มีฉันใครจะเป็นคนแนะนำแฟชั่นสวยๆเทรนด์ใหม่ๆให้พวกเธอ
แล้วยิ่งถ้าไม่มีฉันเบไอรีนใครจะทำให้กลุ่มของพวกเธอโดดเด่น...ฉันล่ะเห็นใจจริงๆ
“แย่ชะมัด”ฉันพึมพำอย่างขัดใจเมื่อเห็นว่าสัญญาณโทรศัพท์ก็ยังไม่มีที่ท่าว่าจะโผล่มาแม้แต่นอน ฉันอยากบ่นให้ใครซักคนฟังจะแย่
“ตรงนี้มีสัญญาณนะ...”
ฉันสะดุ้งเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์แล้วหันไปมองตามเสียงก่อนจะพบความว่างเปล่า อ้อไม่สิ มีต้นไม้ใหญ่ที่ดู....จะว่ายังไงดีล่ะ
ดูเหมือนพวกต้นไม้ในหนังผีน่ะ
“บนนี้”
เสียงหวานทำให้ฉันกวาดสายตามองหาแต่ก็ยังไม่เจอใครก่อนจะเอะใจ เงยขึ้นมองบนต้นไม้ใหญ่ที่ว่า ฉันเห็นเด็กสาวหน้าหวานคนหนึ่งกำลังนั่งคร่อมกับกิ่งไม้ใหญ่ที่ยื่นออกมาก่อนจะโบกมือที่ถือโทรศัพท์ไปมาก่อนจะส่งยิ้มให้ฉันอย่างสดใส
เธออยู่ตรงนั้นจริงๆด้วยฉันเนี่ยฉลาดชะมัด
“ตรงนี้...มีสัญญาณโทรศัพท์อยู่แต่เธอต้องปีนระวังๆหน่อยนะ”เธอบอกอย่างใจดีก่อนจะกวักมือเรียกฉันให้ขึ้นไปด้วย จะว่าไปต้นไม้ต้นนี้ก็ดูเก่าและขลังจนทำให้ภาพลักษณ์ของบริเวณนี้ดูน่ากลัวแบบสุดๆ ตอนแรกที่ฉันเห็นเชื่อมั๊ยว่าฉันเกือบจะคิดว่ามันคือต้นไม้ผีสิงซะด้วยซ้ำ
ฉันถอนหายใจเพราะไม่มีทางเลือกอื่น ค่อยๆปีนขึ้นไปตามรอยตาและกิ่งไม้เล็กๆแต่หนาและใหญ่พอจะรับน้ำหนักฉันเพื่อขึ้นไปหาสัญญาณโทรศัพท์ ฉันไม่เข้าใจเอาเสียเลยว่าทำไมฉันจะต้องมาทำอะไรที่มันลำบากๆแบบนี้
พ่อของฉัน ท่านเป็นศาสตราจารย์ภาควิชาวิทยาศาสตร์ และเร็วๆนี้ท่านเพิ่งถูกย้ายมาประจำการที่มหาวิทยาลัยซึ่งอยู่ในตัวเมืองของจังหวัดนี้ โชคร้ายสำหรับฉันหน่อยที่แถวนั้นไม่มีที่บ้านที่มีวิวสวยๆแบบที่ฉันชอบหลงเหลืออยู่แล้ว แต่โชคดีสำหรับพ่อและแม่ที่ดูจะถูกอกถูกใจกับการอยู่ห่างไกลตัวเมืองเสียเหลือเกิน
ท่านเอาแต่บอกดีแล้วเพราะที่นี่กว้างขวางแต่ราคาถูก
ก็ทรุดโทรมซะขนาดนั้นนี่... L
“ระวังหน่อยนะ...”ฉันมัวแต่คิดเรื่องพ่อจนไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองปีนมาถึงตรงที่ที่เด็กสาวหน้าหวานในตอนแรกนั่งอยู่ เธอยื่นมามาช่วยฉันก่อนจะฉีกยิ้มเมื่อฉันขึ้นมานั่งบนกิ่งไม้ใหญ่กิ่งเดียวกับเธอ “เธอเพิ่งย้ายมาเหรอ?”
“ใช่”เฮอะ พวกเด็กบ้านนอกที่ชื่นชอบคนในเมืองสินะ ฉันแอบยิ้มอย่างภาคภูมิใจในตัวเองนิดๆกับสายตาที่แสนจะตื่นเต้นจนออกนอกหน้าของคนตรงหน้า
“เธอมาจากไหนเหรอ?”
“โซล”ฉันยืดอกอย่างได้ใจขึ้นไปอีก สาวน้อยตรงหน้าตาเบิกกว้างอย่างสนใจจนฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหนือกว่า แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแอบสำรวจดูเธอ
เธอดูขาวและผิวเนียนละเอียดเหมือนพวกสวยในเมืองกรุงยิ่งกว่าฉันเสียด้วยซ้ำริมฝีปากเรียวบางสีชมพูเลือดฝาดเขากันดีกับตาหวานๆรอยยิ้มหวานๆนี่ถ้าเธออยู่โซลฉันคงคิวว่าเธอเป็นเด็กเมืองหลวงแท้ๆแน่
“ว้าว...ฉันไม่เคยไปโซลมาก่อนเลย”แน่นอนล่ะเธอเป็นแค่เด็กบ้านนอก “แม่บอกว่าที่นั่นมีแหล่งช็อปปิ้งเยอะแยะ”
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอก...คนเยอะๆน่าเบื่อจะตาย”
“แต่ฉันอยากลองไปดูซักครั้งนะ”โถๆเด็กน้อย เอาไว้ฉันมีโอกาสฉันจะพาเธอไปซักครั้ง พวกคุณจะบอกว่าฉันเป็นคนดีใช่มั๊ยล่ะแน่นอน ฉันคือเบไอรีนนี่นา J “เธอชื่ออะไรหรอ?”
“ไอรีน”ฉันบอกชื่ออันแสนเพราะพริ้งของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ
“ฉันชื่อเวนดี้ เพิ่งย้ายมาจากแคนาดาก่อนหน้าเธอได้สามวันเอง”
----------------------------- TALK/:
10%:: ได้ยินเสียงเพล้งกันมั๊ยคะ? โถพี่เบ....อย่าเพิ่งหมั่นไส้นางเอกของเราเลยเนอะเพราะพี่เบยังมี
ที่น่าหมั่นไส้กว่านี้อีกมากกกกกก ฮาาา ไอรีนสาวน้อยเมืองหลวงที่เปิ่นเป๋อและเว่อวังมาก
เดี๋ยวมาต่อให้นะคะ บาย~
ลักษณะของเรื่องจะมีตอนสั้นตอนยาวต่างกันไปแบบบางทีถ้าไปเจอตอนสั้นๆหรือ
ตอนที่เหมือนเอาไว้คั่นหน้าเฉยๆก็อย่าเพิ่งตกใจกันนะคะ T^T
รอบนี้เปลี่ยนธีมแล้วอ่านง่านขึ้นมั๊ยคะ? การบรรยายดูแปลกๆมั๊ย? ติได้เลยนะคะ
เราจะได้ปรับปรุงในครั้งๆต่อไป จะได้อ่านกันอย่างไหลลื่น
แต่แน่นอนค่ะเรื่องคู่เป็นอะไรที่เราจะไม่ยอมบอกจริง อิ__อิ
อดใจรอเราหน่อยนะคะช่วงนี้งานยุ่งมาก
แต่ทำพล็อตอย่างละเอียดไว้จนจบแล้วล่ะค่ะเหลือแค่ปั่นจริงๆ
แล้วเจอกันนะคะ บายย~
ความคิดเห็น