...เสน่ร้าย... เสน่รัก...

                 ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงหนานุ่ม ใบหน้าขาวนวลถูกระบายด้วยรอยยิ้มอ่อนเหมือนคนที่กำลังฝันดี เเต่เเล้วร่างสูงของคนเป็นพี่ก็มาดึงตัวน้องสาวอย่างเเรง
           "โอ๊ย อินเจ็บนะพี่ จะทำอะไรนะ เบาๆสิ"อินสราร้องออกมาเมื่อรับรู้ความเจ็บที่ต้นเเขน
           "ไปหาเพื่อนพี่เดี๋ยวนี้ เขารออยู่ข้างล่างเเล้ว"คนเป็นพูดขึ้นมาใส่หน้าขาวนวลของน้องสาว เเต่...เเล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ
           "เพื่อนพี่ก็เพื่อนสิ เเล้วมันเกี่ยวอะไรกับอินล่ะค่ะ"น้องสาวทำหน้างง จนคนเป็นพี่รู้สึกผิดขึ้นมา ถ้าเขาไม่ทำน้องเขาก็จะเเย่กว่าเดิมนะสิ เขาถึงต้องทำเพื่อตัวน้องสาวเขาเอง
           "เอาน่า ลุกขึ้นไปอาบนำเเล้วเเต่งตัวสวยๆนะ พี่ให้เวลาสิบนาที เเล้วพี่จะขึ้นมาหาใหม่เเล้วกัน ขอยำเร็วๆด้วย"ประโยคสุดท้ายดังขึ้นหลังจากร่างของพี่ชายหายลับออกไปนอกห้องเเล้ว ทิ้งให้น้องสาวนั่งงงอยู่คนเดียวเเต่ก็ยอมทำตามความประสงค์ของพี่ชาย

        ห้องโถงชั้นล่าง

           "นายรอเเป๊ปนึงนะ เดี๋ยวยัยอินก็ลงมาเเล้ว"ปรมาสเอ่ยกับคนที่นั่งวางท่าบนโซฟาตัวใหญ่เเล้วมีลูกน้องยืนคุมป้องกันอยู่สี่คน
           "อืม"เเขกที่ทำท่าเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของบ้านครางรับเบาๆ ใบหน้าเเม้จะไม่เเสดงออกอะไรเเต่ภายใจมีอารมณ์ที่ใครจะดับได้ด้วยนำธรรมดา
           "เอ่อ..คือ ฉันอยากขอร้อง ให้นายเปลี่ยนใจได้มั้ย"ปรมาสพูดกับเพื่อนตัวเองอย่างประมาท เเม้เป็นเพื่อนยังต้องพูดเเบบนี้อีก
           "....."คนที่ถูกถามไม่ตอบอะไร เพียงเเค่นั่งหน้านิ่ง
           "ฉันรูว่าเป็นความต้องการของนาย เเต่น้องสาวฉันจะคิดยังไงล่ะ"คนเป็นพี่เริ่มมีความกล้าขึ้นมาเมื่อคิดถึงชีวิตของน้องสาวที่ตัวเองรักขึ้นมา