ผู้หญิงเพื่อผู้หญิง

ลำดับตอนที่ #2 : ความรู้สึกอันเลวร้ายเมื่อถูกผู้ชายแอบถ่ายที่เรียกว่าแฟน

ความรู้สึกอันเลวร้าย เมื่อถูกแอบถ่ายโดยผู้ชายที่เรียกว่าแฟน

เราคบกับผู้ชายคนหนึ่งตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย จนปัจจุบันเราทำงานแล้ว
เรียกว่าเราเคยคบกับผู้ชายแค่คนเดียวและไม่เคยหวั่นไหวไปกับคนอื่น
เราเคยคิดว่าเรารู้จักและเข้าใจผู้ชายคนหนึ่งที่สุดในโลก
เราเข้าใจอย่างนั้นมาตลอด 10 ปี แต่เราเพิ่งรู้ว่าเขาเป็นใครที่เราไม่รู้จัก

เราไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นคิดและทำ อาจไม่เคยเข้าใจมาก่อนก็ได้
เพียงแต่เราไม่คิดว่าการทำความรู้จักใครสักคนนั้น
จะต้องแลกกับประสบการณ์ที่เรารู้สึกว่ามันเลวร้ายที่สุดในชีวิตเรา
.... เป็นเรื่องที่ทุเรศที่สุดในชีวิตเรา

อาทิตย์ก่อนเราแอบใช้คอมพิวเตอร์ตอนแฟนไม่อยู่ห้องเพื่อเล่นอินเทอร์เน็ต
ต้องบอกว่าแอบใช้เพราะปกติเขาจะหวงคอมพิวเตอร์มากกลัวเราไปทำไฟล์งานเขาหาย
ซึ่งเราก็ไม่เคยคิดอะไรมาก บังเอิญเราเจอไฟล์ชื่อเราเองที่เป็นนามสกุลรูปภาพ

ทีแรกเราแอบปลื้มเพราะคิดว่าเขาเก็บรูปเราไว้
เลยลองเปิดดูปรากฏว่ามันเป็นรูปเราจริงๆ
แต่มันทำให้เราชาวาบไปทั้งหน้าเลยเพราะมันเป็นรูปเปลือยของเรา
ไม่ได้เป็นรูปตัดต่อแน่นอน เพราะสถานที่มันคือห้องนี้เอง ห้องพักของเรากับเขา

รูปในโฟลเดอร์เดียวกันมันมีเยอะมากเป็นร้อยรูป
มีรูปผู้หญิงอีกสามคนที่น่าจะเป็นรูปแอบถ่ายเหมือนกัน
และผู้หญิงทั้งสามคนนั้นเรารู้จักเมื่ออาทิตย์ก่อนตอนไป meeting
กับเพื่อนทางอินเทอร์เน็ตของแฟนเรา

เรานั่งดูรูปที่บันทึกความเป็นส่วนตัวของเราจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ทีละรูป
...ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มันงง สับสน รู้สึกหวิว และร้อนวูบในท้อง งง...
น้ำตามันไหลมาเฉยๆ มันเกิดอะไรกับชีวิตเราเนี่ย ทำไมถึงมีรูปพวกนี้

ใครถ่ายไว้ตอนไหน ถ่ายไปทำไม ตอนนั้นเรื่องใครถ่ายตอนไหน
มันเป็นคำถามแค่แว้บๆ เพราะคำตอบมันอยู่ในตัวเองอยู่แล้ว อาจเป็นรีโมท
หรือตั้งเวลากล้องเท่านั้นเองถึงเราไม่ค่อยรู้เรื่องกล้องมากนักแต่ก็พอรู้ว่ามัน
ทำเรื่องพวกนี้ได้ แต่ถ่ายทำไมนี่สิที่เราไม่อยากคิด เรานั่งคิดวนเวียน
รอจนแฟนกลับมาห้อง วันนั้นเราเงียบจนผิดปกติ

หลังทานข้าวเย็นเรารวบรวมความกล้าคุยกับเขา
โดยบอกเขาตรงๆ ว่าเราเจอรูปในคอมพิวเตอร์
ดูเขาตกใจมากแต่ยังไม่ยอมรับ เราคาดคั้นหนักเข้าเขาก็นั่งเงียบไม่พูดไม่จา
เขาอ้างว่าถ่ายรูปเราเก็บไว้ดูเล่นคนเดียว

แต่พอเราถามถึงรูปของผู้หญิงคนอื่น เขาก็ไม่สามารถอธิบายอะไร
ประโยคแรกที่หลุดออกมาจากความเงียบคือ คำขอโทษ
เขาเริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงละอาย เรารับฟังเรื่องที่เล่าด้วยสมองที่มึนทึบ

อยากจะคิดว่าเรื่องที่รับฟังอยู่เป็นความฝัน แฟนเรา...
ผู้ชายที่เราคบกับเขามา10 ปี ผู้ชายคนแรกและคนเดียวของเรา
ผู้ชายที่เราวางแผนร่วมกันว่าจะแต่งงานในปลายปี
เขาแอบถ่ายรูปเราไปให้คนอื่นดูเพื่อแลกกับรูปแอบถ่ายของแฟนคนอื่น

เราฟังอะไรผิดไปรึเปล่า
เขาอ้างว่าเขาลองเล่นเน็ตในเว็บที่เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้
ซึ่งเขาเริ่มสนใจตั้งแต่ได้ดูรายการโทรทัศน์ที่มีการเจาะลึกเรื่องพวกที่ชอบโชว์
แล้วเขาก็ไปเจอคำชักชวนแลกรูปกันในเว็บบอร์ดจากนั้นก็ตกลงแลกรูปกัน

จากที่เคยแลกแบบไม่เห็นหน้า ก็เริ่มเปิดเผยขึ้นเรื่อยๆ จนเห็นหน้าตา
ซึ่งคนกลุ่มนี้คือกลุ่มเพื่อนใหม่ของแฟนเราที่อาทิตย์ก่อนเขาชวนเราไป meeting
กับเพื่อนที่รู้จักทางเน็ตอีก 3 คน ทุกคนพาแฟนมาด้วย
โดยผู้หญิงทุกคนที่ไปไม่มีใครรู้ว่าเพื่อนชายของตัวเองเล่นอะไรกัน
เรายังจำได้เลยว่าน้องผู้หญิงที่เด็กสุดยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเลย

นึกแล้วน่าสงสารน้องผู้หญิงคนนั้น สงสารผู้หญิงอีกสองคน
แต่ก็สงสารตัวเองที่สุด ทำไมพวกเราต้องมาเจอกับผู้ชายห่วยๆ พวกนี้
รู้สึกขยะแขยงมากพอนึกถึงวันนั้น
พวกผู้ชายเขานัดกันเพราะอยากเห็นตัวจริงของผู้หญิงในรูปเปลือยที่เขาแลกกัน
เราแทบอาเจียน คิดได้ยังไง ทุเรศสิ้นดี ขอโทษที่พิมพ์ยาวมาก แต่เราสับสนจริงๆ

.......

ที่มาโพสต์กระทู้ เราไม่ได้อยากได้คำตอบอะไรเลย
แค่อยากระบายอยากเรียบเรียงความคิดตัวเองถึงสิ่งที่ผู้ชายคนหนึ่งทำกับเรา
ผู้ชายคนที่เราคิดว่ารักเขาที่สุดในชีวิต เคยทุ่มเท เคยวาดความหวังร่วมกัน
และฝากความหวังของตัวเองไว้กับเขา

แต่สิ่งที่รับรู้มันทำให้ทุกสิ่งที่คิด ความรู้สึกที่สะสมมาแรมปี
ต้องพังทลายลงในชั่วพริบตา…
กลายเป็นความรู้สึกหวาดระแวง สับสน ขยะแขยง
ตอนนี้เราไม่อยากถามแล้วว่าเขารักเราหรือเปล่า เพราะเขาคงตอบเหมือนเดิม
แต่ถ้าเขาถามเราเราคงยังไม่สามารถตอบเขาได้เลยในทันที เพราะเราก็ไม่แน่ใจ

จากที่เคยผิดหวังสับสน ตอนนี้เราเริ่มเปลี่ยนเป็นความรู้สึกโกรธ
ก่อนจะทำเรื่องแบบนั้นเขาเคยคิดหรือเปล่า ว่ามันอาจมีผลอะไรกับเราบ้าง
เคยนึกไหมว่าเราต้องรู้สึกอย่างไร เราจะอยู่ในสังคมแบบไหน
ถึงแม้จะพูดได้ว่าเราไม่มีอะไรที่เป็นความลับสำหรับเขา
เพราะเขาเคยเห็นมาแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง มากเสียยิ่งกว่าในรูปภาพด้วยซ้ำ

แต่การถูกแอบถ่ายโดยที่เราไม่ได้รับรู้และเต็มใจ
แม้จะโดยผู้ชายที่เป็นคนรักของเราเอง มันเป็นการไม่เคารพสิทธิของเรา
ที่มันทำให้เรารู้สึกเลวร้ายกว่านั้นคือ รูปเหล่านั้นถูกส่งต่อไปยังอื่น
คนที่เราไม่ได้รู้จักสนิทสนม
ทุกวันนี้เรานอนไม่เคยเต็มตาเหมือนคนเป็นโรคจิตเลย

เราผวากับเสียงโทรศัพท์เพราะกลัวจะมีใครโทรมาบอกว่า
.... “เจอรูปเราบนอินเทอร์เน็ต”....
แม้แฟนเราจะบอกว่าคนอื่นเขาไม่กล้าหรอก เพราะแฟนเราก็มีรูปแฟนเขาอยู่เหมือนกัน
แล้วยังไงล่ะ ... ถ้าเขาเอารูปเราไปโพสต์ แฟนเราจะเอารูปแฟนเขาไปโพสต์บ้างหรือ
แล้วมันช่วยอะไรเราได้ ถ้าคนอื่นเขาเลิกกับแฟนแล้ว เขาจะกลัวเรื่องพวกนี้หรือ

คนอื่นเขาเป็นแฟนกันจริงหรือเปล่าจะรู้ได้ไง
แล้วไอ้ที่เขาเห็นรูปเราไปแล้วล่ะจะทำยังไง
คนดีๆ ที่ไหนเขาถ่ายรูปแฟนตัวเองแก้ผ้าไปให้ชาวบ้านดู
บางรูปเขาถ่ายเราตอนนอนหลับแล้วจัดท่าทาง มันทุเรศจนเราไม่รู้จะพูดอย่างไร

แต่คำแก้ตัวที่หลุดออกมาจากปากของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนเรา
มันยิ่งทำให้เรารู้สึกขยะแขยง….เขาบอกว่ามันทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น
เราอย่าคิดมากเลย เขาเองยังไม่คิดมากเลย
คิดซะว่าเผลอนั่งโป๊ให้คนอื่นเห็นก็สิ้นเรื่อง….
ผู้ชายคนนี้เอาอวัยวะส่วนไหนคิดคำพูดพวกนี้

เราอาจไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าเป็นผู้หญิงที่ดีนัก
เพราะเราเองก็อยู่กับเขาโดยยังไม่ได้แต่งงาน
แต่เราก็ยังถือว่าอะไรที่เป็นของสงวนก็ไม่ควรจะให้ใครเห็น

การที่ผู้ชายคนอื่นซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับเราเลย กลับมีรูปเปลือยของเรา
แบบที่เห็นหน้าเห็นตาชัดเจน เห็นสิ่งที่พึงจะสงวนไว้เป็นเรื่องส่วนตัว
สามารถนำกลับมาดูเมื่อไหร่ก็ได้ สามารถนำรูปภาพที่เป็นไฟล์ดิจิตอลไปทำสำเนา
ไปส่งต่อหรือเอาไปทำอะไรได้โดยสะดวก

มันทำให้เรารู้สึกกลัวรู้สึกขยะแขยงทุกครั้งที่นึกถึง รู้สึกอับอายอย่างบอกไม่ถูก
บางครั้งเรารู้สึกอยากจะฆ่าตัวตาย
ตอนนี้บอกตามตรงว่าความรู้สึกที่เคยรัก
และเชื่อใจผู้ชายคนนี้มันชืดจางไปแล้วสำหรับเรา

แต่เราก็ไม่รู้จะทำไง ไม่กล้าจะเลิกกันเพราะกลัวว่าเขาจะทำอะไรแผลงๆ กับเรา
จะพึ่งตำรวจก็ไม่กล้าเพราะเราไม่อยากมีเรื่องกับเขา อยากจบกันไปอย่างเงียบๆ
ไม่อยากเป็นข่าวเรื่องที่ไม่อยากให้คนรู้ก็จะยิ่งรู้
การที่มีคนรู้ว่ามีเรื่องแบบนี้มากเท่าใด มันก็ยิ่งสร้างความอับอายให้เราเท่านั้น
มันก็เหมือนกับการถูกกระทำซ้ำเติมมากเท่านั้น ไหนจะความรู้สึกของคนรอบข้างเราอีก...

เคยฟังมาว่าอิทธิพลของโลกอินเทอร์เน็ตมันสามารถส่งผลลบกับสังคมอย่างรุนแรง
ภัยใกล้ตัวของผู้หญิงมันมีทั่วไป
เราเข้าใจชัดแจ้งเลยตอนนี้มันส่งผลกับเราโดยตรงเลย
แต่ยังอดนึกไม่ได้เลยว่าทำไมคนโชคร้ายนั้นต้องเป็นเราด้วย ทำไมไม่เป็นคนอื่น ..

อาทิตย์ที่ผ่านมาเราไม่พูดกับเขาเลยแม้แต่คำเดียว
เขาเองก็กลับบ้านดึกๆ เหมือนหลบหน้าเรา
เราควรทำอย่างไรกันแน่
ให้อภัยเขา ทำเป็นลืมๆ มันไป ที่คนอื่นมันเห็นก็นึกเสียว่าทำทาน
แต่บอกตามตรงมันทำใจยากจริงๆ สับสน