ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 :
ฉับ ! ฉับ ! ฉับ !
เสียงมีดคมกริบเฉือนผ่านเนื้อหนังและกระดูกดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ชิ้นส่วนอวัยวะต่างๆในร่างกายถูกแยกออกเป็นประเภทๆ เครื่องในที่ถูกควักออกมาเหวอะหวะวางกองไว้เคียงข้างราวกับเป็นเครื่องประดับบารมี
ชายหนุ่มผู้ที่กำลังปฏิบัติการฆ่าอย่างโหดร้ายทารุณอยู่นี้จับกระชับปังตอในมือเอาไว้แน่น ฟันบนขบกัดริมฝีปากล่างแน่นจนเลือดแทบจะซึมออกมา เสียงหายใจที่หอบระรินนั้นบ่งบอกถึงความรีบร้อน
อะไรทำให้เขาต้องร้อนรนขนาดนั้น ?
“เฮ้ย รอตั้งห้านาทีแล้วนะ ระ เมื่อไหร่จะได้สักที ข้าวมันไก่ทอดน่ะ !” เสียงหวานๆตะโกนมาจากภายในร้าน เจ้าของเสียงเป็นหญิงสาววัยทำงานผู้นั่งตีสีหน้าหงุดหงิดอยู่บนโต๊ะ “เวลาพักเที่ยงฉันมีจำกัดนะยะ !”
“นั่นสิ แบบนี้จะบริการลูกค้าทันใจเหรอเนี่ย” หญิงสาวอีกคนเสริมขึ้น
“เออๆ ได้แล้วๆ กินฟรีแล้วยังจะบ่นอีก” เจ้าหนุ่มขายข้าวมันไก่นามพัชระเดินถือจานข้าวมันไก่ทอดมาเสิร์ฟทั้งสอง เขามากับผ้ากันเปื้อนลาย CP และหมวกเก็บผมตามสไตล์พ่อครัว หญิงสาววัยทำงานสองคนนั้นเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ในสมัยเรียนของเขา ที่ยังตามจองล้างจองผลาญมากินฟรีไม่ยอมเลิก
ในเย็นวันนั้น สองสาวก็ได้ไปยังซูเปอร์มาร์เก็ต เพื่อเตรียมหาอาหารสำหรับมื้อเย็นวันนี้...
“ไก่สดมั้ยจ๊ะ ไก่สด !”
เสียงเจื้อยแจ้วของแม่ค้าเรียกความสนใจจากทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี สองสาวเดินตรงเข้าไปเลือกไก่เป็นตัวๆที่ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ครบสามสิบสองทันที
“เอาตัวนั้นดีมั้ย มุก”
“เอาตัวนั้นดีกว่านะ แพร” มุกบอกพลางชี้ไปทางไก่อีกตัว
“ก็ได้ๆ เอาตัวนี้แหละค่ะ”
ว่าแล้วแม่ค้าก็จับเจ้าไก่ไร้ขนแพ็คอย่างดีให้ทั้งสองทันที เย็นนี้ท่าจะลาภปา กเสียแล้ว...
---------------------------------------------------------------------
ภายในห้องครัวอันแสนเพียบพร้อม ร่างของเจ้าไก่เคราะห์ร้ายถูกวางไว้บนเขียงเรียบร้อยแล้ว ปังตอในมือมุกกำลังรอที่จะสับลงไปแยกชิ้นส่วนของมันเพื่อทำเป็นอาหารอันโอชะ แต่น่าเสียดาย ก่อนที่จะได้เห็นช็อตเด็ด เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
“แพร รับโทรศัพท์หน่อยซิ !” มุกยั้งมือไว้และตะโกนเรียกเพื่อนร่วมบ้านให้ไปรับโทรศัพท์ แต่ไม่ว่าจะตะโกนกี่รอบ เสียงโทรศัพท์ก็ยังดังอยู่อย่างนั้น
“ให้ตายสิ แกล้งไม่ได้ยินหรือไงนะ !” ในที่สุดมุกก็ต้องบ่นอย่างเหลืออด และวางปังตอเดินออกจากห้องครัวไป
ทว่า... เมื่อเธอจากไป ร่างของเจ้าไก่ที่กำลังจะโดนสับนั้นก็เริ่มขยับ ปีกของมันค่อยๆกางออกและกระพือช้าๆ ร่างอ้วนพีลุกขึ้นยืนด้วยน่องทั้งสอง หัวที่ห้อยต่องแต่งอยู่บนลำคออ่อนปวกเปียกหันขยับไปมา จนกระทั่งมันรู้ว่าหัวของมันไม่มีประโยชน์ ปีกอันทรงพลังของมันก็เอื้อมมาจับที่หัว และกระชากมันหลุดออกจากลำคอ !
เจ้าไก่เดินตรงไปหาอาวุธที่เกือบจะแยกชิ้นส่วนมันเมื่อครู่นี้ ปีกไร้ขนของมันจับกระชับมีดปังตอไว้พลางพินิจพิจารณามันไปพร้อมๆกัน
สิ่งนี้สามารถใช้ฆ่าได้...
“อะไรกัน ยายแพรหลับคาทีวีอีกแล้ว” มุกบ่นอิดออดขณะเดินผ่านโซฟาหน้าโทรทัศน์ไปรับโทรศัพท์
แต่ยังมีอีกผู้หนึ่งที่เดินเข้ามาหาแพร... มันผู้ก้าวเดินด้วยน่องไร้ขน มันผู้มีปังคอคมกริบอยู่ในปลายปีก มันผู้ที่คอถูกฉุดกระชากจนหลุดหายไป !
เสียงมีดคมกริบเฉือนผ่านเนื้อหนังและกระดูกดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ชิ้นส่วนอวัยวะต่างๆในร่างกายถูกแยกออกเป็นประเภทๆ เครื่องในที่ถูกควักออกมาเหวอะหวะวางกองไว้เคียงข้างราวกับเป็นเครื่องประดับบารมี
ชายหนุ่มผู้ที่กำลังปฏิบัติการฆ่าอย่างโหดร้ายทารุณอยู่นี้จับกระชับปังตอในมือเอาไว้แน่น ฟันบนขบกัดริมฝีปากล่างแน่นจนเลือดแทบจะซึมออกมา เสียงหายใจที่หอบระรินนั้นบ่งบอกถึงความรีบร้อน
อะไรทำให้เขาต้องร้อนรนขนาดนั้น ?
“เฮ้ย รอตั้งห้านาทีแล้วนะ ระ เมื่อไหร่จะได้สักที ข้าวมันไก่ทอดน่ะ !” เสียงหวานๆตะโกนมาจากภายในร้าน เจ้าของเสียงเป็นหญิงสาววัยทำงานผู้นั่งตีสีหน้าหงุดหงิดอยู่บนโต๊ะ “เวลาพักเที่ยงฉันมีจำกัดนะยะ !”
“นั่นสิ แบบนี้จะบริการลูกค้าทันใจเหรอเนี่ย” หญิงสาวอีกคนเสริมขึ้น
“เออๆ ได้แล้วๆ กินฟรีแล้วยังจะบ่นอีก” เจ้าหนุ่มขายข้าวมันไก่นามพัชระเดินถือจานข้าวมันไก่ทอดมาเสิร์ฟทั้งสอง เขามากับผ้ากันเปื้อนลาย CP และหมวกเก็บผมตามสไตล์พ่อครัว หญิงสาววัยทำงานสองคนนั้นเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ในสมัยเรียนของเขา ที่ยังตามจองล้างจองผลาญมากินฟรีไม่ยอมเลิก
ในเย็นวันนั้น สองสาวก็ได้ไปยังซูเปอร์มาร์เก็ต เพื่อเตรียมหาอาหารสำหรับมื้อเย็นวันนี้...
“ไก่สดมั้ยจ๊ะ ไก่สด !”
เสียงเจื้อยแจ้วของแม่ค้าเรียกความสนใจจากทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี สองสาวเดินตรงเข้าไปเลือกไก่เป็นตัวๆที่ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ครบสามสิบสองทันที
“เอาตัวนั้นดีมั้ย มุก”
“เอาตัวนั้นดีกว่านะ แพร” มุกบอกพลางชี้ไปทางไก่อีกตัว
“ก็ได้ๆ เอาตัวนี้แหละค่ะ”
ว่าแล้วแม่ค้าก็จับเจ้าไก่ไร้ขนแพ็คอย่างดีให้ทั้งสองทันที เย็นนี้ท่าจะลาภปา กเสียแล้ว...
---------------------------------------------------------------------
ภายในห้องครัวอันแสนเพียบพร้อม ร่างของเจ้าไก่เคราะห์ร้ายถูกวางไว้บนเขียงเรียบร้อยแล้ว ปังตอในมือมุกกำลังรอที่จะสับลงไปแยกชิ้นส่วนของมันเพื่อทำเป็นอาหารอันโอชะ แต่น่าเสียดาย ก่อนที่จะได้เห็นช็อตเด็ด เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
“แพร รับโทรศัพท์หน่อยซิ !” มุกยั้งมือไว้และตะโกนเรียกเพื่อนร่วมบ้านให้ไปรับโทรศัพท์ แต่ไม่ว่าจะตะโกนกี่รอบ เสียงโทรศัพท์ก็ยังดังอยู่อย่างนั้น
“ให้ตายสิ แกล้งไม่ได้ยินหรือไงนะ !” ในที่สุดมุกก็ต้องบ่นอย่างเหลืออด และวางปังตอเดินออกจากห้องครัวไป
ทว่า... เมื่อเธอจากไป ร่างของเจ้าไก่ที่กำลังจะโดนสับนั้นก็เริ่มขยับ ปีกของมันค่อยๆกางออกและกระพือช้าๆ ร่างอ้วนพีลุกขึ้นยืนด้วยน่องทั้งสอง หัวที่ห้อยต่องแต่งอยู่บนลำคออ่อนปวกเปียกหันขยับไปมา จนกระทั่งมันรู้ว่าหัวของมันไม่มีประโยชน์ ปีกอันทรงพลังของมันก็เอื้อมมาจับที่หัว และกระชากมันหลุดออกจากลำคอ !
เจ้าไก่เดินตรงไปหาอาวุธที่เกือบจะแยกชิ้นส่วนมันเมื่อครู่นี้ ปีกไร้ขนของมันจับกระชับมีดปังตอไว้พลางพินิจพิจารณามันไปพร้อมๆกัน
สิ่งนี้สามารถใช้ฆ่าได้...
“อะไรกัน ยายแพรหลับคาทีวีอีกแล้ว” มุกบ่นอิดออดขณะเดินผ่านโซฟาหน้าโทรทัศน์ไปรับโทรศัพท์
แต่ยังมีอีกผู้หนึ่งที่เดินเข้ามาหาแพร... มันผู้ก้าวเดินด้วยน่องไร้ขน มันผู้มีปังคอคมกริบอยู่ในปลายปีก มันผู้ที่คอถูกฉุดกระชากจนหลุดหายไป !
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น