คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 ใจปรารถนา...
บทที่ 3
ใปรารถนา
“ให้เ้าใผิยิ่ี พราวะไ้ปลอภัยานเลว แบบุ!”
เมื่อปาเล็อพราวมุ หลุพ้นาอุ้มือหนา เธอ็เอ่ยอลับอย่าทำร้ายหัวใผู้บุรุนั
“ัน...แ่้อารุยับเธอ”เมธัสเอ่ยน้ำเสียเหมือนะน้อยใ
“พรุ่นี้็ไ้นี่ ไม่เห็นะ้อทำัวเลวๆ โมยเ้าห้อแบบนี้”
พราวมุโมโหนัวสั่น แน่นอนว่ามีอาารื่นลัวแทรเ้ามา้วยเ่นัน
“เอ่อ...ันลัว...ว่าเธอะหลบหน้าันน่ะ” เมธัสพยายามบออธิบายามวามรู้สึนเอ
“พราว...ไม่...ไ้หลบใร” พราวมุพูอ้ำอึ้ เพราะั้ใะหลบหน้าเาริๆ นั้นแหละ
“นปาไม่รับใ”
เมธัสสรุป พร้อมอมยิ้มอย่าเหนือัย ทำให้พราวมุมีอาารุนเืออย่ามาับสีหน้าอเา เธอึผลัไสให้เาล้ม แู่เหมือนว่ามือหนาให่ะว้าร่าบาให้ล้มัวลมาทับ้วย บนพื้นนุ่มๆ เียนอนอหิสาวนั้นแหละ ใบหน้าอทัู้่้อมอันในระยะประิ ฝ่ายหิเริ่มั้สิไ้่อน ึพยายามยันัวให้ลุึ้น ออาเรือนร่าอฝ่ายาย แ่เมธัสลับไม่ยอมปล่อยไป่ายๆ วแนแร่อเารวบร่าบามาอแนบ้วยแรโหยหาและปรารถนาอยู่ในใลึๆ
“ปล่อย...”
พราวมุเอ่ยเสียาๆ หัวใ็เ้นแรผิปิว่าทุรั้ ยิ่อยู่ในท่วท่าและสถานาร์อันล่อแหลม
“ผู้หินนั้น ไม่ไ้เี่ยว้ออะไรับันนานแล้วนะ พราวมุ”
ู่ๆ เสียทุ้ม็เริ่มอธิบายับ่วเหุาร์ระหว่าินเนอร์รั้แรอเาับเธอ
“เธอ...อย่าัวลใไปเลยนะ”
เมธัสบอไปามวามรู้สึนเอ แม้ะเาออไปส่ๆ ว่าที่หิสาวเิอาารอนึ้นมานั้นอาะเป็นเพราะสาวลูรึ่ไทยอัฤษอย่าเฮนเรียาหรือเปล่า
“พราว...ไม่ไ้ัวลอะไร...ปล่อยให้พราว...ลุนะ ุเมธัส”
พราวมุอบเลี่ยๆ อนนี้ หัวใอเธอะเ้นอย่าื่นๆ ารนอนทับอยู่บนร่าายอายหนุ่ม ทำให้หิสาวมีใบหน้าร้อนผ่าว แม้ว่าบรรยายอาาศที่นี่ะมีวามหนาวเย็นมาแ่ไหน็าม
“ไม่ปล่อยไ้ไหม ันอบให้พราวมุนอนทับแบบนี้ั รู้สึีอย่าไอบล” เมธัสเิอาารึัอย่าประหลาๆ
“นบ้า!”
พราวมุวาใส่่อนะเอามือทุบหน้าอแร่อายหนุ่มหนึ่ที นายหนุ่มร้อโอ๊ยัๆ เพราะุและเ็บแน่นอนว่าพราวมุหลุพ้นเป็นอิสระาารโอบอ เมื่อเาเผลอับหน้าอนเอรุที่โนทุบ
“ทำไมถึอบรุนแรับันันะ พราวมุ”เมธัสพยายามบอ้วยเสียอ่อยๆ เ็บัว็ไม่เท่าที่หัวใ เนื่อาฝ่ายหิั้ท่ารัเียนเห็นอย่าไ้ัเน
“็...ุเมธัสทำัวน่าเลียเอนี่ ีแ่ไหนที่พราวไม่แ้วามให้ำรวมาับ”พราวมุ้อเอาเรื่ออย่าที่สุ ่อนะเินไปหยิบไม้เบสบอลมาเป็นอาวุธป้อันัว แล้ว้อวาลเมื่อไ้ยินอีฝ่ายบอ
“โอเๆ ไม่้อหาอาวุธ มาป้อันัวแล้ว ันไม่ไ้อยาะปล้ำเธอเสียหน่อยนะ”
ปาบอไม่อยาปล้ำ แ่ทว่าใวิ่แล่นไปเินรึ่แล้ว ไอ้เมธัสโริเอ้ย เา่น่านเอ ่อนรีบลุออห่าๆ เียนอนอหิสาว
“ออไป...”พราวมุทำเสียแ็ๆ เอ่ยสั่ไล่และุนโมโหที่เาพูเหมือนับว่ามันเป็นเรื่อลๆ เรื่อหนึ่
เมธัสอออาารน้อยในั เธอเอ่ยไล่อย่าับเาัวอะไร็ไม่รู้ เาไม่อยาออไปาห้อนอนอเธออนนี้เลยแ่เมื่อเรียนผูเา็้อเรียนแ้ึิหา้ออ้าที่เหมาะสมสำหรับารมาอยู่ ุนี้
“ันหิว้าวน่ะ เอ่อ...ห้ออเธอมีอะไรันทานบ้าไหม”
และแล้วเมธัส็พูเปลี่ยนเรื่อเยเลย นหิสาวแทบอยาะร้อรี๊ับวามื้อึอเา ให้ายสิ! หิายอยู่้วยันสอ่อสอ มันสมวรไหมล่ะ
“อยู่ในรัวมีบะหมี่สำเร็รูป ้มินเอ ินแล้ว็ลับห้อ้วย พราวะไ้นอน”
พราวมุอบลับอย่าัฟัน เธออยาทำัวเป็นระ่ายื่นูม แ่แล้ว็ไม่ทำ ันลับใทำัวนิ่ๆ ปล่อยให้เาเินลอยายสำรวห้อพั ทั้ๆ ที่เาเป็นฝ่ายบุรุเ้ามา
“แล้วอุแผีอุ้วย ่อไปไม่้อัแะเ้ามานะ แ่บอพราว แล้วพราวะเปิประูให้เอ”
เมธัสยิ้ม เมื่อไ้ยินสิ่เธอบอ ่อนะเอ่ยำอบุอย่าอบในั
“อบุรับ”
ทว่าพราวมุแทบอยาะเอาไม้สัอัน ีใบหน้าหล่อๆ อเาะมัเลย ีใมาหรือไที่ไ้เ้าห้อนอนอเมียน่ะ เอ๊ะๆ เี๋ยวนะ เธอิว่าัวเอเป็นเมียอเาอย่าั้นเหรอเนี่ย! พราวมุสรุปวามิในในเอ่อนะเผลอหน้าแแ๋โยไม่รู้ัว
ส่วนเมธัสนั้น ไ้เินหันหลัอย่าสบายใให้ภรรยาในนามอนเอ เพราะไ้อธิบายเรื่อารบุรุมาหา้วยเรื่ออะไรเรียบร้อยแล้ว ึไม่รู้ว่าเธอนั้นำลัหน้าแอายๆ ้วยวามิอัวเออยู่ฝ่ายเียว
“นี่ถามอีหน่อยไ้ไหม พราวมุ”
และแล้วเสียทุ้มาายหนุ่ม็ยั่อวนประสาทอพราวมุในืนนี้ไม่เลิรา เนื่อาเายัไม่ลับห้อนเอไป่ายๆ หลัาลมือเ้ารัว ้มบะหมี่สำเร็รูปเรียบร้อย และำลันั่ทานที่โ๊ะอย่าท่าทาสบายๆ
“ถามอะไรอีล่ะ รีบินๆ ไปเลย พราว่วะายอยู่แล้วนะ”
พราวมุบอ้วยน้ำเสียห้วนๆ และยืนอออวบอิ่มนเอ ห่าาเาเป็นวาโน้น
“เธอไม่หิวบ้าเหรอ ินแ่แะทิสายบัวไปรึ่ถ้วย มันอิ่มไ้เลยหรือไ หือ!”
เมธัสพยายามีสนิทับเธอ ทว่าันลืมไปว่า ัวเออยู่ในสถานะเวลาอันไม่เหมาะสมอย่าเ่นืนนี้
“ไม่หิว่ะเพราะเอนโริบุรุเ้าห้อนอน ใระไปินอะไรไ้ลอล่ะะ”
เมธัสแทบเือบสำลัเส้นบะหมี่ ับวาาิั ารประประันอเธอ เาไม่ไ้รู้สึโรธอะไรหรอ ที่โน่อว่าเป็นนโริ สรุปแล้ววันนี้เาเินหมาผิเอ ึ้อลาถอยทัพลับไปั้หลัใหม่เสีย่อน
“อบุมารับ สำหรับอาหารมื้อึนะพราวมุ และอโทษที่ทำัวไม่ี...”
เมธัสว่าพร้อม้มัวลเล็น้อย ราวับสำนึผิทุประาร
พราวมุแทบาระุอย่าอึ้ๆ เ่นัน แ่็ไม่ไ้ล่าวอะไร่อเลย เธอึรีบปิประูใส่หน้าเมธัสไปื้อๆ เมื่อเาไ้ออาห้อนอนอเธอพ้นแล้ว
“เฮ้อ...พรุ่นี้ ่อยเริ่ม้นใหม่อีสัรอบแล้วัน”
เมธัสพึมพำให้ำลัใัวเออยู่นเียว ่อนะเินลับห้อพัอเาอย่าอ สุท้ายเา็ยัทำให้เธอรู้สึหวาลัวเ่นเย ยิ่ไ้สบวาเล็ๆ อพราวมุ มันยิ่ฟ้ออย่าัเน แผลร้ายที่เาสร้าเอาไว้ับเธอในรั้่อน มันะลบออไปาหัวใอเธอไ้อย่ายาเย็นสินะ
โปริามอน่อไป
บทที่ 4 หัวใพันเสน่หา...
ความคิดเห็น