คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ความปรารถนา...
บทที่ 1 วามปรารถนา...
สุท้ายาราพิมพ์็เอ่ยอนุา ให้สามีไ้ิมวามหวานบนเนื้อเรือนร่าอเธอใน่ำืนนี้ พอเห็นสีหน้าสามีัอยาเปลี่ยนใะแล้ว ผู้ายอะไรอบยิ้มราวับอยาออไปล่าเนื้อวาหวานมาทานให้อิ่มท้อ
"น่ารัที่สุเลยรับ "
พีระลัมีอาารีใยให่ เพราะวันนี้เาะไ้ทำิรรมบนเียร่วมับเธอแล้ว หลัาออยามานาน ั้เือบสอเือนเ็มๆ เนื่อาาราพิมพ์มัเรียับานประำเสมอ เาึไม่่อยอมีวามสัมพันธ์อันลึึ้ับเธอสัเท่าไร แม้ในใ็อยาไ้ลูัวน้อยไวๆ อยู่หรอนะ เริ่มเหาเ็มทนแล้ว เวลาที่เธอไม่อยู่บ้าน หรือเวลาที่เธอออไปทำานที่บริษัท
ุมพิแรเริ่มึ้นทันที เมื่อาราพิมพ์เินออมาาห้อน้ำ หลัำระร่าาย้วยวามเหนื่อยล้าาทำาน ริมฝีปาหนาประบเม้มหนัหน่วเ้าที่ริมฝีปาบานุ่มนิ่ม...อันยินยอมไม่ัืนใๆ ยิ่เอลิ่นหอมหวานอรีมอาบน้ำประปนมาับเนื้อนวลสะอาอเธอมา้วย ็ยิ่ทำให้ายหนุ่มวิ่เ้า่วไฟราะอันเ็มแน่น บริเวแผ่นอแร่ เสียหัวใอเาเ้นมา นไ้ยินเลยทีเียว
"ใหน่อยเย็นๆ สิะ ุลั" าราพิมพ์ผลัารุมพิออ และ้อารแล้เา แถมยัทำเสียยั่วเย้าอี่าหา ให้ายสิ ใรบอว่าเธอเป็นผู้หิสาวใสื่อๆ นะ เาอบอเลยว่าเธอน่ะ เป็นผู้หิที่อบบารและ้อารมีอำนาวบุมมาที่สุ
"ะให้ใเย็นไ้อย่าไ ุพิมพ์ปล่อยผมนอนเหี่ยวเาั้สอเือนแน้ะ" เาบอ ่อนะเอ้อมือบาทุบหน้าอแร่แรๆ เธอะอายละมั้ ที่เาพูแบบนี้ออไป
"็พิมพ์ไม่พร้อมนี่ านอพิมพ์ มันน่าปวหัวะาย..." แม้ว่าเธอะบ่นๆ อย่าปวหัวับานที่ทำ แู่เหมือนเธอะสนุมาว่า เพราะไ้วบุมเมเินราอย่าสุวามสามารถ
"รับเ้าหิ แสว่าวันนี้พร้อม..." พีระลัไม่ไ้สนใเสียบ่นเล็ๆ อเธอ เพราะในหัวอเาอนนี้ มันมีแ่เรื่อบนเีย...ว่าะเริ่มาท่วท่าไหน่อนี
"แล้วแุ่ลัะิ ่วัเลย อ...นอนีว่า" และแล้วาราพิมพ์ ็ำลัทำลายวามเพ้อละเมออายหนุ่มผู้มีอาีพเป็นเพียพ่อบ้าน
"ไม่ไ้นะ! ุพิมพ์...ุแล้ผมนี่" พีระลัหน้าำ
"เปล่าแล้นะ พิมพ์เหนื่อยริๆ ่ะ" าราพิมพ์พูออไป แล้ว็หัวเราะิัเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าอสามีอาารอนๆ เหมือนนน้อยอน้อยใ...ที่ไม่ไ้ อึ้บ...เธอนี่นะ ให้ายสิ
"โอเ...ถ้าเหนื่อย็นอนเถอะ ผมไปเล่นเน็ ูหนัโป๊ะแทน็ไ้" และแล้วเา็้อ่วยัวเออีเ่นเย เพราะฝ่ายหิไม่พร้อม เนื่อาไม่ิะืนใเธอเ็า
"ผู้าย อะไรี้อนั เี๋ยวไม่เลี้ยะเลยนี่" าราพิมพ์้อนให้ ่อนะเอ่ยู่เสียเ้มๆ เพราะรู้สึไม่พอใที่เาำลับอว่าเห็นหนัโป๊ะีว่า ะทำ...ับเธอ...
"ล้า ไม่เลี้ยผมเลยเหรอ เ้าหิ" อนแรเาร้อบอในใว่าไม่อยาืนใเธอหรอนะ แ่อนนี้ อเปลี่ยนใอย่าะทันหันแล้วัน เพราะเธอยั่วโมโหเาให้ายทั้เป็น
ายหนุ่มวัยให่ระาร่าบามาแนบิแผ่นอแร่ และับออย่าเ็มแร ่อนะใ้ริมฝีปาหนาเริ่มเมปรารถนา ้วยารมาิมออระหอหิสาวแห่หัวใ าราพิมพ์ไม่ไ้ัืนใๆ ยอมรับว่าอบยั่วให้เาโมโห และรู้ัวว่าะบลเ่นไร้วย
"เบาๆ ่ะที่รัา"
าราพิมพ์เอ่ยเือน และลัวว่าืนนี้ เธออาะไม่ไ้นอนนถึฟ้าสว่าแน่ๆ
"ที่อย่านี้ มาทำเป็นปาหวานเียวนะ" พีระลั้อนให้บ้า และ็พอะเ้าใ...เมื่อเธอเอ่ยเสียอ้อน...หึๆ เาไม่ใอ่อนหรอนะ...เพราะเาอเปรี้ยวไว้ินหวานมานานแล้ว...มือหนาอายหนุ่ม ระาผ้าลุมอาบน้ำอฝ่ายหิออนหลุไปอับพื้นห้อนอน...และเริ่มเอาปาหยัไ้รูปมาูิมอปทุมถันู่าม ที่มันทั้เ่ึอวบอิ่ม...ลิ้นสาหนาลาเลียหยอล้ออย่ามึนเมา...ับหน้าออันอวบอั๋นอภรรยา
“อ่ะ...ุลั...อย่าะ...ันะ” ทว่าเสียหวานที่้อารห้าม ูเหมือนะ้าไปเสีย เมื่อเอฟันอันแ็แรอสามีแล้ัเ้ามาหัวอบัวู่ามอย่าสลับทา้ายที ทาวาทีหนึ่ สร้าวามเสียว่านสะท้านนเธอ้อเร็ัวทั่วไปหมเรือนร่า เสียทีู่เม้มนั้นมันั้อใส่ประสาทอันรับรู้อเธออย่ามา น้อเผลอร้อราามแรลิ้นที่เาละเล ร่าบาสั่นเทิ้มอย่าร้อนแร...เมื่อเอไฟปรารถนานีุ้ิเรียบร้อยแล้ว...
ายหนุ่มอุ้มร่าามึ้น แล้วพา้าวมาวายัเียนอนอันนุ่มนิ่ม เาถอเสื้อยืสีาวออาร่าายัวเออย่ารวเร็ว...พยายามยั่วให้าราพิมพ์มอถึวามเป็นบุรุษเพศอเา ว่ามัน่าน่า้อมอมาแ่ไหน...ทำไมเธอถึล้าปล่อยให้เา...นอนเป็น้อนหิน...อยู่้าๆ ลอสอเือนที่ผ่านมา
“มอเยอะๆ นะ ุพิมพ์ะไ้เิอารม์” พีระลัเอ่ยยั่ว...บอให้มอแผ่นอแร่อเา ที่มีิแพเรียรายสวยาม...ไร้ไ้มันส่วนเินแน่นอน...
“ุลั...” เสียหวานบริภาษื่อายหนุ่ม...นฝ่ายายเผลอหัวเราะให้ในลำอ...่อนะไม่ยอมให้เิวามั้าอี่อไป และลัวเธอเปลี่ยนใหยุราะวามใร่นี้ไปื้อๆ ายหนุ่มโน้มัวเ้ามานอนที่เียอีหน มอูหิสาวที่เอาแ่อหมอนหนุนหัว...เพื่อปปิเรือนร่าาย...พีระลัึมอหิสาวอันเป็นที่รั...และสะเธอเอาไว้เพียแ่เห็นนัยน์าประสานัน...มือหนาอเา็ไม่อยู่เยๆ พยายามลูบไล้สัมผัสร่าบาที่ละน้อย...่อนะึหมอนสีาวออไปให้พ้น มันันมาั้นหนทาพิศวาส นิ้วมือหนาอเา็่อยๆ ไ่มาสำรววามพร้อมอหิสาว...เธอหลับาอย่าเพ้อละเมอ...เวลาผ่านไปไม่นานนั น้ำแสนหวาน็ไหลเออล้นมือหนา้านั้นอายหนุ่ม....ในที่สุเธอ็พร้อมแล้ว...
พีระลัยับัวอีเล็น้อย...รีบปลาเลทั้ัวและัวในหลุออนหม...เผยให้เห็นวามแ็ึที่ั้ันอย่าปรารถนา และเ้ามาแทรระหว่าเรือนร่าบา
าราพิมพ์หวีร้อเล็น้อย เมื่อเอวามให่โอเาเ้ามาแทรแนเนื้อสาวอเธอ...แม้เาะ่อยๆ ยับเยื้อน เนื่อาไม่ไ้มีอะไรๆ ับเามานานแล้ว าราพิมพ์ยัำวันแรที่เป็นอเาไ้อย่าี เาทั้อ่อนโยนและนุ่มนวลมามายนั ทว่าพอเ้าสู่่วเือนหลัๆ มานี่ รู้สึพีระลัะสอนบทบำเรอรัให้เธอรุนแรึ้นอย่าเยอะมาเลยเ่นัน...
“อือๆ” ายหนุ่มพึมพำพอใเหลือเิน เา่อยๆ บรรเลบทรั...ให้เป็นไปามวามใร่ที่สะสมมานาน...และแล้วาราพิมพ์็โนเาวบุมลอทั้ืน...ทั้ๆ เธออยาเหนืออำนาทั้ปว ทว่าว่าพีระลัะยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระไ้นอนพัอย่าเ็มที่ ็เมื่อฟ้าสาริๆ ้วยสิ
เสียลมหายใอันสม่ำเสมออหิสาวแห่หัวใ ทำให้พีระลัผุยิ้มอย่าแ้มบาน...เพราะเามีวามสุมาที่สุ ับารไ้าราพิมพ์มาเป็นู่ีวิ...พวเราเ้าันเป็นอย่าี อีไม่นานนัหรอ...ทายาทัวน้อยๆ อาะออมาโล้นแล่น็ย่อมไ้
โปริาม อน่อไป
บทที่ 2 รัย่อมมีอุปสรร
ความคิดเห็น