คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
Prologue
TW: mention of character death
ดวงตาสีมรกตประกายในความมืดมิดราวคำสาปพิฆาต มีเพียงแสงจากปลายไม้กายสิทธิ์ส่องสว่างตกกระทบบนหนังสือเล่มเล็ก ปลายนิ้วลากผ่านผิวหน้ากระดาษซึ่งปรากฏข้อความต่างภาษาที่เขาใช้เวลาว่างศึกษาจนคล่องในที่สุด เนื้อความเกี่ยวกับเวทมนตร์คาถาศาสตร์มืดเรียงเหยียดยาว ศาสตร์มืดไม่ได้อันตรายเสมอไป ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับเจตนาของผู้ใช้ทั้งสิ้น
แฮร์รี่ เจมส์ พอตเตอร์ หรืออาจกล่าวขานในนามเด็กชายผู้รอดชีวิต ชื่อที่ผู้คนทั่วทั้งโลกเวทมนตร์ต่างรู้จักเป็นอย่างดี
เด็กชายผู้รอดชีวิต ผู้พิชิตจอมมาร หรือแม้กระทั่งเด็กชายผู้โกหก หลากหลายคำเรียกอันเกิดจากหน้าที่ที่ถูกยัดเยียดเพราะคำทำนายไร้สาระ
ผ่านมากว่าสามปีหลังสงครามจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของลอร์ดโวลเดอร์มอร์ ชัยชนะที่ไม่อาจเรียกได้อย่างเต็มปาก ความยินดีที่ไม่เคยเกิดขึ้นหลังร่างของเจ้าแห่งศาสตร์มืดสลายลงต่อหน้าไม่ต่างจากเศษดินผุยผง
สงครามพรากชีวิตผู้คนรอบกายมากเกินนับไม่เว้นแม้แต่คนใกล้ตัวของเขา สถานที่ซึ่งคุ้นเคยอย่างฮอกวอตส์ถูกทำลายจนต้องใช้เวลาซ่อมแซมนานนับเดือน
ยามนี้ทุกอย่างเข้าสู่สภาวะปกติ ไร้ซึ่งสงคราม ฮอกวอตส์กลับมาเปิดอีกครั้งด้วยการนำของศาสตราจารย์มักกอนนากัลที่บัดนี้ทำหน้าที่เป็นอาจารย์ใหญ่
ชายหนุ่มในวัยยี่สิบเอ็ดปี ดูเป็นเรื่องไม่น่าเชื่อแต่กลับเป็นความจริงที่เขาถูกทาบทามให้เป็นผู้สอนในศาสตร์การป้องกันตัวจากศาสตร์มืดและผู้ช่วยด้านการปรุงยา – การปรุงยาที่ศาสตราจารย์สเนปเคยกล่าวดูถูกความสามารถของเขา
เสียงถอนหายใจดังขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องราวครั้งอดีต ก่อนจะดันตัวลุกเดินตรวจปราสาทเพื่อกำจัดความคิดฟุ้งซ่าน พลันสายตาสบเข้ากับหญิงชราที่เคารพ มุมปากขยับระบายรอยยิ้ม เขาหยุดนิ่งก่อนโค้งตัวลงเล็กน้อยพร้อมเอ่ยทักทาย
“มิเนอร์ว่า”
“แฮร์รี่” มักกอนนากัลพยักหน้ารับ “กำลังทำอะไรอยู่งั้นหรือ”
“แค่ตรวจทางเดินครับ เลยเวลาเคอร์ฟิวมาสักพักแล้ว”
“เป็นเช่นนั้น” ดวงตาฉายความเข้าใจขณะพูด “การสอนเป็นไปด้วยดีหรือเปล่า”
“เป็นไปด้วยดีครับ”
มักกอนนากัลส่งเสียงในลำคอแผ่วเบา เธอทราบดีว่าแฮร์รี่จะต้องเสียใจเพียงใดจากการสูญเสียจำนวนมากที่ถูกบังคับให้เผชิญ หากกลับเก็บซ่อนทุกอย่างภายใต้ใบหน้าเฉยชา รอยยิ้มเศร้าปรากฏยามเอ่ยถึงบุคคลสำคัญของชายหนุ่ม “คุณวิสลีย์กับคุณเกรนเจอร์คงจะช่วยเธอได้ไม่น้อยหากพวกเขายังอยู่”
“ครับ” แฮร์รี่ตอบกลั้วหัวเราะ “อาจจะวุ่นวายหน่อย แต่พวกเขาต้องทำได้ดีแน่”
คำพูดของศาสตราจารย์ตรงหน้าหวนความคิดของเขากลับมายังจุดเดิมอีกครั้ง – ช่วงเวลาที่เพื่อนทั้งสองสูญสิ้นชีวิตยังคงฉายชัดในความทรงจำ เพราะเขาไม่อาจช่วยใครไว้ได้ทัน เป็นเหตุให้หลังสงครามจบสิ้น แฮร์รี่ใช้เวลาแทบทั้งหมดไปกับการศึกษาศาสตร์หลากหลายแขนงจนสามารถใช้มันได้ชำนาญ
เธอถอนใจ ยกฝ่ามือที่เหี่ยวย่นตามกาลเวลาขึ้นแตะเบา ๆ บนไหล่ของชายหนุ่ม
“ไม่รบกวนเธอแล้ว”
มักกอนนากัลพยักหน้าส่งเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเดินจากไป แฮร์รี่มองตามร่างสูงสง่าของศาสตราจารย์ใหญ่ไปจนลับสายตาแล้วจึงขยับก้าวเท้าเพื่อตรวจบริเวณโถงทางเดินอีกครั้งแม้ภายในสมองยังคงฉายภาพสลับซ้ำไปมาจนวิงเวียน
ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเริ่มไม่รู้สึกดีกับความคาดหวังทั้งหมดที่ถูกส่งมาที่เขาตั้งแต่ยังไม่รู้จักโลกเวทมนตร์เข้าเสียแล้ว กระทั่งตอนนี้ ทุกคนก็ยังคงหวังให้ผู้พิชิตเจ้าแห่งศาสตร์มืดปกป้องโลกเวทมนตร์จนถึงที่สุด แฮร์รี่ไม่อยากยอมรับ หากแต่เขาเหนื่อยกับความคาดหวังเต็มทีแล้ว
หากเขาไม่ใช่เด็กชายผู้รอดชีวิตคงดีไม่น้อย
...
“กลับหอของพวกคุณได้แล้ว และหักกริฟฟินดอร์สิบแต้ม”
เด็กสาวที่จับกลุ่มกันอยู่ร้องเสียงดังลั่นกับการปรากฏตัวไร้สุ้มเสียงของศาสตราจารย์หนุ่มก่อนรีบผงกหัวละล่ำละลักกล่าวขอโทษแล้ววิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว แฮร์รี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เป็นเรื่องปกติที่จะมีเด็กที่ทำผิดกฎโดยเฉพาะอย่างยิ่งหากเป็นกริฟฟินดอร์ – ในตอนที่เขาเรียนยังทำผิดกฎไปเสียหลายข้อ
เนตรมรกตกวาดมองตรวจตราความสงบอยู่พักใหญ่ ครางในลำคออย่างพอใจเมื่อพบว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติ เขาสะบัดแขนไปมาขณะเดินไปยังทิศทางของห้องต้องประสงค์ ในช่วงที่มีสงคราม ห้องนี้ถูกเผาไหม้ไม่เหลือชิ้นดีด้วยเพลิงปีศาจ แต่ตอนนี้ได้ถูกปรับปรุงขึ้นใหม่จนใช้งานได้เช่นเดิม ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีผู้ใดย่างกรายเข้าไปในห้องนั้นนอกเสียจากแฮร์รี่ เจมส์ พอตเตอร์
เหลือบตามองซ้ายขวาเล็กน้อย เขารีบเดินผ่านประตูบานใหญ่ที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า หม้อปรุงยาถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เช่นเดียวกับหนังสือจำนวนมากบนชั้น มือสวยที่หยาบกร้านลงจากการทำงานยื่นออกไปแตะกับสันปกแล้วดึงมันออกมา เขากำลังสนใจในเรื่องของคาถาบางอย่างที่ไม่ใช่ภาษาทั่วไป – ภาษาพาร์เซล
เขาบังเอิญพบหนังสือเล่มนี้ยามที่เข้าตรอกน็อกเทิร์นเพื่อซื้ออุปกรณ์ปรุงยา ภายในนั้นเต็มไปด้วยภาษาที่ไม่คุ้นเคย – ยกเว้นกับแฮร์รี่ เขาอ่านมันได้เหมือนกับภาษาอังกฤษ ความสามารถที่ได้มาจากการเชื่อมต่อกับโวลเดอร์มอร์ทางวิญญาณ ทว่ากลับน่าแปลกไม่น้อยที่มีภาษาพาร์เซลบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร และยังได้รับคำบอกเล่าจากเจ้าของร้านว่าไม่มีสิ่งใดเขียนอยู่ในนั้นแม้เพียงหนึ่งตัวอักษร แฮร์รี่คาดว่านั่นคงเป็นเวทมนตร์บางอย่างที่ทำให้มีเพียงผู้ใช้ภาษาพาร์เซลเข้าใจ
ขณะที่แฮร์รี่กำลังจะเดินออกจากห้องต้องประสงค์พร้อมกับหนังสือในอ้อมแขน สายตาพลันสะดุดเข้ากับอุปกรณ์ชิ้นเล็กคุ้นตา คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน สองเท้าก้าวเข้าไปยังสิ่งนั้นอย่างรวดเร็ว
เครื่องย้อนเวลา..?
แฮร์รี่มองมันด้วยความสงสัย มันควรจะถูกทำลายไปนานแล้วโดยกระทรวงเวทมนตร์ – บางทีเขาก็ไม่ควรคาดหวังอะไรกับกระทรวงเวทมนตร์มากนัก ชายหนุ่มยื่นมือออกไปสัมผัสกับมันพลางวางหนังสือลงข้างตัว พลิกอย่างระมัดระวังเพื่อตรวจสอบ
ดวงตาสีเขียวมรกตงดงามเบิกกว้างเมื่อเสียงปริแตกของแก้วกระจกที่ครอบหน้าปัดของเครื่องดังขึ้นพร้อมกับรอยร้าวที่กระจายเป็นวงกว้างอย่างรวดเร็ว แสงสีขาวแกมเหลืองส่องสว่างทั่วห้องต้องประสงค์
“อะไรเนี่ย!” แฮร์รี่สบถมือเรียวปล่อยมันลงอย่างรวดเร็ว แต่ความรู้สึกปั่นป่วนวนในช่องท้อง รวมถึงอาการหัวสมองมึนเบลอที่เกิดขึ้นทำให้เขารับรู้ได้ทันที
อุบัติเหตุของเครื่องย้อนเวลา
...
เปลือกตาบางเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า มือเรียววางลงบนพื้นออกแรงผลักตัวขึ้นนั่ง สายตากวาดมองรอบตัวเพื่อวิเคราะห์สถานการณ์
ตรอกไดแอกอนคือสถานที่ที่เขาอยู่ หากทว่ากลับต่างออกไปจากความทรงจำ ที่แห่งนี้แทบไม่ต่างจากภาพที่เขาเคยเจอในหนังสือประวัติศาสตร์เวทมนตร์ – ตรอกไดแอกอนเมื่อประมาณเจ็ดสิบปีก่อน
เขาลุกขึ้นยืน ร่างกายซวนเซเล็กน้อยจากการขยับตัวกะทันหัน ดวงตาหลุบต่ำลงมองสภาพร่างกายตัวเองก่อนจะเบิกตากว้างกับสิ่งที่พบ มรกตสวยสะท้อนภาพร่างกายของตนในคราที่อายุไม่น่าเกินสิบปีเสียด้วยซ้ำ แฮร์รี่ปิดเปลือกตาพยายามระงับอารมณ์ ใบหน้าที่ฉายแววตกตะลึงแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งเช่นเดิมแม้ภายในความคิดจะสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนแทบควบคุมสติไม่ได้
เด็กชายกระชับเสื้อขนาดใหญ่คลุมร่างตัวเองแล้วค่อย ๆ ขยับเท้าสำรวจเส้นทางด้วยใจที่เต้นรัว ร่างผอมบางของแฮร์รี่ลากขาเดินไปทั่วบริเวณด้วยหวังว่าอย่างน้อยเขาควรจะทราบวันเวลาที่ชัดเจน หากทว่ายามเนตรคู่สวยพบเข้ากับความจริงบนนาฬิกาเรือนเก่าตรงหน้า เขาก็รู้สึกอยากลืมสิ้นทุกเรื่องไปเสียอย่างนั้น
27 ธันวาคม 1937
แฮร์รี่กะพริบตาปริบขณะประมวลผลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น – มันมากเกินความคาดหมายของเขา
เขาย้อนกลับมาหกสิบกว่าปี !
re-write: 20.8.2021
ความคิดเห็น