คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : THE HOTTEST GUY
Chapter.1 THE HOTTEST GUY
“พี่บี...”เสียงหวานแสดงความออดอ้อนปะปนมาตามสายทำให้ผู้จัดหนุ่มรู้ว่าน้ำทิพย์ไม่ได้อยู่คนเดียว แต่ทว่าเขาก็ได้ยินเสียงน้ำทิพย์ปรามลอยมาเช่นกัน
แต่ช่างเป็นการปรามที่...
“จุ๊ๆไม่เอาไม่ซนนะคะ ขอพี่ทำงานก่อน
เดี๋ยวจะกลับมาให้รางวัลวันหลังนะ”และเสียงดัง “จุ๊บ”
ที่แทรกสายมายิ่งทวีความไม่พอใจให้เต้มากขึ้น
“ว่าไงคะพี่เต้”และอีกอย่างก็คือ
ไอ้น้ำเสียงอารมณ์ดีไร้ความทุกข์ร้อนใจนั่นมันอะไร!!!
“ลืมไปรึไงว่าวันนี้วันอะไร...”เขาทวนความจำเธอเป็นคำถามอย่างอดกลั้น
พลางนับหนึ่งถึงสิบในใจ
“อืม...วันอังคารค่ะ”อาจเป็นเพราะน้ำทิพย์คงเพิ่งตื่นบวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ยังอยู่ในกระแสเลือดไม่น้อย
ทำเอาปิยะรัฐแทบต้องกุมขมับ
เหอะ!!! ไอ้มาดนางพญาด่านิ่งจนติ่งคริสเจ็บแทนมันก็มีแค่ในรายการเท่านั้นแหละ!!!
“บี...”เขาสะกดความเดือดดาลที่เริ่มปะทุขึ้นมาอีกหนแล้วกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเนิบๆ
“วันนี้เป็นวันที่คุณต้องย้ายเข้ามาอยู่ในคอนโดฯของรายการนะ”ทายาทบริษัทกันตนารู้สึกได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาถนัดเลยสักนิด...ไอ้การสะกดกลั้นอารมณ์เนี่ย
“อ้อ...จริงด้วยสิ ขอบคุณที่โทรมาเตือนนะคะ”แม้ว่าน้ำเสียงที่ปลายสายจะแสดงความกระตือรือร้นขึ้นมาบ้าง
แต่มันก็น้อยเกินไป...ปิยะรัฐจึงตัดสินใจขั้นเด็ดขาด
แม้ว่าตอนแรกจะปราณีแล้วก็เถอะ...
แต่ทำตัวแบบนี้มันไม่ไหวจริงๆว่ะ
“พี่ขอเตือนไว้ก่อนเลยนะ อย่าริอ่านพาผู้หญิงหรือบรรดากิ๊กของบีขึ้นคอนโดฯของรายการเชียว
เพราะถ้าภาพลักษณ์ของบีเสียหาย...คงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
“...”ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“บีรู้ค่ะ...และบีก็มีความเป็น Professional มากพอที่จะรับผิดชอบในหน้าที่ของตัวเอง...”
“ขอบคุณที่รู้หน้าที่ของตัวเอง
และบีควรรู้ไว้อีกอย่างว่า...ตอนนี้ทุกคนได้ย้ายเข้ามาในคอนโดหมดแล้ว...เหลือแค่คนเดียว
คงไม่ต้องให้พี่บอกใช่มั้ย...ว่าใคร”น้ำทิพย์รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาบ้างกับคำจิกกัดของอีกฝ่าย
ต่อให้เป็นเจ้านายก็เถอะ
“น้ำทิพย์รับบัญชา...จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละเพคะ”แล้วนางแบบสาวก็กดวางสายทันทีโดยไม่ให้อีกฝ่ายได้พูดอะไรสวนกลับมาอีก
ยอมรับเลย...กวนตีน
“อ้อ...แพรวคะ พี่ต้องไปก่อนนะ
รายการเรียกแล้ว”น้ำทิพย์หันมาพูดกับหญิงสาวอีกคนในห้องที่ยังนั่งงัวเงียอยู่บนเตียงกว้าง
“พี่บีอยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอค้า~ แพรวยังไม่หายคิดถึงเลย”แพรวกอดน้ำทิพย์อย่างสนิทสนม
หากใครมาเห็นพฤติกรรมของทั้งคู่ตอนนี้ก็บอกได้เลยว่าสองคนนี้คงต้องผ่าน ‘อะไรๆ’ ด้วยกันมามาก
“ฮื่อ พี่บอกว่ายังไงคะ~”น้ำทิพย์มักจะท้วงด้วยคำนี้เสมอ
ยามที่ใครๆงอแงกับตน ซึ่ง ‘ใครๆ’ ในที่นี้เหมารวมถึง กิ๊ก แฟนเก็บ แฟนแอบทั้งหลายทุกคน
ไม่ได้เจาะจงเฉพาะคนใดคนหนึ่ง แต่ทุกคนก็ยอมทำตามแต่โดยดี
“พี่ไปจริงๆแล้วนะ
เจอกันค่ะ”แพรวโบกมือลาหญิงสาวร่างสูงที่เดินออกไป แต่หัวใจก็หน่วงๆแปลกๆ
ทั้งที่บอกตัวเองมาเสมอว่าเป็นคนที่เขาใช้ระบายอารมณ์ก็ดีแค่ไหน...แต่มันก็อดที่จะคิดไม่ได้อยู่ดี
บางที...ชีวิตแบบนี้อาจจะไม่เหมาะกับเธอ
เมื่อเห็นร่างเพรียวบางของน้ำทิพย์ลากกระเป๋าเดินทางสีดำมาอย่างใจเย็นเสียเหลือเกิน
ปิยะรัฐก็รู้สึกไม่พอใจกับความชิลล์ของเธออีกครั้ง
“พี่เต้คะ
ขอคีย์การ์ดห้องบีด้วยค่ะ”น้ำทิพย์ว่าพลางถอดแว่นกันแดดเคลือบปรอทแบบที่มักจะเห็นเธอใส่อยู่เสมอ
แต่ปิยะรัฐกลับยิ้มเย็นแสดงอาการไม่ทุกข์ร้อนบ้าง
“อ้าว...สงสัย จะอยู่ที่คริสล่ะมั้ง อืม...คงงั้นแหละ”เพียงเท่านี้
น้ำทิพย์ก็รับรู้ได้ว่า...
โดนเล่นซะแล้ว...
น้ำทิพย์เพียงเลิกคิ้วก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์อย่างไม่สนใจผู้จัดหนุ่ม
เพราะรู้มาแล้วว่า ชั้นของเมนเทอร์นั้นคือชั้นที่สิบสาม ห้อง 135 และคนรายงานก็หนีไม่พ้นสายข่าวหูไวตาไวปากไวอย่างติช่า แชมป์เดอะเฟซลูกรัก
ที่ทั้งสกิลการพูดและการเผือกเรียกได้ว่า...มาเต็ม
ขายาวๆพาร่างสูงมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู
เธอรู้ดีว่ารูมเมทของเธอเป็นใคร...
ศิริน หอวัง
คนที่เธอเคยเขี่ยน้ำหวาน ลูกทีมของหล่อนตกรอบ...
คนที่เธอเคยค่อนขอดกวาง ลูกทีมคนโปรดของหล่อนว่า...บ้าน
คนที่เธอเคยยืนด่า 2 ชั่วโมงรวด...
น้ำทิพย์กลืนน้ำลายเพราะเริ่มรู้สึกว่าลำคอแห้งผากขึ้นมาซะดื้อๆ...
ไม่ได้กลัวน่า...
ร่างสูงยืดกายก่อนจะกดออดหน้าประตู ท่วงท่าสง่าราวนางพญากลับมาพร้อมความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม
เสียงใสเจื้อยแจ้วเรียกชื่ออีกฝ่ายที่อยู่ด้านในให้เปิดประตู...
...
5 นาที...
...
10 นาที...
...
20 นาที...
...
มาดนางพญาถูกลบออกไปตั้งแต่เมื่อ 10 นาทีก่อน
ดูเหมือนอาจจะไม่มีคนอยู่...แต่ทว่าน้ำทิพย์ก็รู้ว่าศิรินอยู่ในนั้น...
ก็ทั้งเสียงโทรทัศน์ก่อนที่จะถูกเปลี่ยนเป็นเสียงเพลง
กลิ่นอาหารที่ลอยออกมากับไอเย็นของเครื่องปรับอากาศ แน่นอนว่าศิรินต้องอยู่ข้างใน
อะไรก็ไม่พีคเท่ากับการเอาคีย์การ์ดของเธอเข้าไปด้วย...จนตอนนี้นางพญาผึ้งสุดสวยยังหาทางเข้าห้องไม่ได้...
“อ้าวพี่บี วายยูซิทเฮีย
ทำไมไม่เข้าไปคะ”เสียงทักอย่างงงๆของติช่าไม่ได้ช่วยให้น้ำทิพย์หลุดจากความเซ็ง
ร่างสูงทำหน้าบูดก่อนจะลุกขึ้นจากกระเป๋าเดินทางที่กลายร่างไปเป็นที่นั่งชั่วคราว
“ก็พี่คริสน่ะสิ ไม่รู้อะไรของเค้า
เรียกก็ไม่เปิด...คีย์การ์ดพี่ก็เอาไป เนี่ยติช่า
ยูช่วยพี่ทีสิ”ติช่าเบิกตาแล้วทำท่าชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
“ช่าช่วยพี่ได้แค่นี้จริงๆ ขอโทษนะคะพี่บี”บังเอิญว่าน้ำทิพย์โชคดี
ที่ห้องของติช่าอยู่ตรงกับห้องของเธอกับศิรินพอดี
ความคิดพิเรนทร์ๆผุดขึ้นมาในหัวแทบจะทันทีที่รู้ว่าระเบียงของคอนโดฯแห่งนี้คอนข้างเซฟพอสมควร
“เอ่อ...พี่บีจะทำจริงเหรอคะ”มะปรางถามแบบกล้าๆกลัวๆเนื่องด้วยตัวเองไม่ค่อยสนิทกับเมนเทอร์คนนี้มากนัก
แถมท่าทางน้ำทิพย์ไม่น่าจะเป็นคนทำเรื่องเสี่ยงคอหักเป็นปลาทูแม่กลองแบบนี้เลย...
“ห่วงพี่เหรอ...”ไม่ว่าเปล่า
ร่างสูงกลับหันมายิ้มโชว์เขี้ยวเล็กๆอันเป็นสัญลักษณ์การหว่านเสน่ห์ของเจ้าตัวจนมะปรางถึงกับหน้าแดง
“อะแฮ่มๆ”ลูกสาวสุดรักรีบกระแอมขัดจังหวะเพราะกลัวว่ามะปรางจะหลงคารมและลมปากแม่บีซะก่อน
แถมยังเอาร่างเล็กๆ(อย่างน้อยก็เล็กกว่าสองคนที่เหลือ)เข้ามาบังมะปราง
พลางทำปากขมุบขมิบแต่ไม่ออกเสียงให้น้ำทิพย์เห็นเพียงคนเดียวว่า...
‘ของช่า’
น้ำทิพย์เลิกคิ้วสูงเป็นเชิงล้อเลียนแต่ก็ไม่พูดอะไร
เธอเพียงยักไหล่แล้วหันไปสนใจผ้าม่านที่ถูกนำมามัดสำหรับปีนขึ้นห้องศิริน(ที่เป็นห้องตัวเองด้วย)
ร่างสูงที่ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอดูจะมั่นใจในศักยภาพของร่างกายตัวเองมากพอสมควร
ณ จุดจุดนี้ บอกเลยว่า...
น้ำทิพย์ไม่ได้มาเล่นๆนะคะ...
“ไม่สตรองจริงทำไม่ได้นะเนี่ย”ติช่าพูดอย่างเสียวๆในขณะที่มือก็จับผ้าม่านอย่างระวัง
มีมะปรางคอยดูและคอยรับเผื่อว่าเมนเทอร์ขายาวคนดีจะตกลงมาซะก่อน
ติช่ายอมรับเลยว่าไม่อยากเห็นสภาพพี่บีของเธอในลุคปลาทูแม่กลอง
ไม่นานน้ำทิพย์ก็ใช้ขายาวๆของตนเองตวัดข้ามระเบียงเหล็กสีน้ำตาลได้สำเร็จ
นี่แหละประโยชน์ของการมีขายาว...
50% มาอัพแล้วน้า~
เสียงกุกกักด้านนอกประตูระเบียงที่ถูกปิดด้วยม่านทำให้ศิรินรู้สึกประหลาดใจและไม่นาน
เจ้าของส่วนสูง 169 เซนติเมตรก็พาร่างของตนมาที่หน้าประตูบานเลื่อน
แต่ก็ไม่ได้เปิด เธอนิ่งอยู่ครู่หนึ่งอย่างลังเล...
“อาจจะเป็นแมว...”ศิรินรำพึงกับตนเอง
ใจนึงก็กลัวว่าจะเป็นสัตว์เลี้ยงของใครที่หลุดมาจากห้องอื่นๆ
และอาจจะซนจนตกระเบียง (จิตใจดีก็งี้อ่ะ) อีกใจก็กลัวว่าจะเป็นอะไร ‘อย่างอื่น’ แต่ก็เปิดประตูออกไปดูอยู่ดี
อาจจะลืมนึกไปว่า...คอนโดนี้ยังไม่เปิดให้ลูกค้ามาอยู่
และไม่มีใครในรายการ เอาสัตว์มาเลี้ยงซักคน...
...ล่ะมั้ง...
“ไงคริส”พอเปิดออกไปปุ๊บก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นคนขายาวที่เป็นต้นเสียงกำลังยืนส่งยิ้มอย่างยียวน
มองปราดเดียวก็รู้ว่าหล่อนคงรอเธอเปิดประตูอยู่แล้ว
“ไงบี”เอาสิ กวนมากวนกลับไม่โกงค่ะ
“บีขอเข้าไปหน่อยนะคริส”ขอเพียงปากแต่ไม่รอให้เจ้าของร่างเล็กกว่าอนุญาต
น้ำทิพย์แทรกกายเข้ามาทันทีอย่างถือสิทธิ์
เธอดอนท์แคร์อยู่แล้วเพราะห้องนี้มันก็เป็นห้องเธอเหมือนกัน
“ทำไมคริสไม่เปิดประตูให้บี”คนขายาวว่าพลางเดินไปที่ประตูเพื่อเอากระเป๋าที่ตนทิ้งไว้หน้าห้องเข้ามาเก็บให้เข้าที่เข้าทาง
“อ้าวเหรอ คริสไม่ได้ยินสงสัยเสียงเพลงมันดัง”น้ำทิพย์ถอนหายใจ
พยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ พักหลังมานี้รู้สึกว่าคริสกวนมากขึ้น
ไม่รู้ติดมาจากใคร...
“งั้นขอคีย์การ์ดบีหน่อยสิ”สาวหน้าหมวยส่งคีย์การ์ดให้อย่างจำยอม
ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะไม่ให้ แม้ว่าใจจะหมั่นไส้คนตัวสูงก็เหอะ
มันเป็นอารมณ์หมั่นไส้ล้วนๆที่ไม่มีหึงหวงปนแม้แต่น้อย...
รู้หรอกว่าที่มาช้าเพราะมัวทำอะไรอยู่...
“โอ๊ะ...กลิ่นสปาเก็ตตี้นี่เอง
หอมจริง...ขอให้บีซักจานสิ”น้ำทิพย์ยิ้มให้คนตัวเล็ก แต่ศิรินดูออกว่านี่มันยิ้มอ่อยชัดๆ
ยิ้มแบบนี้ให้สาวทั่วเมืองแล้วยังจะมาใช้ไม้เดียวกันกับเธออีกเหรอ!!! ฝันไปเถอะแม่น้ำทิพย์
“หมดแล้วล่ะบี บีมาช้าไป
ไม่งั้นคงได้ชิมฝีมือเซนต์เค้าล่ะ”ยกชื่อเซนต์ขึ้นมาอย่างนั้นเอง
ที่จริงสปาเก็ตตี้นี่ก็ทำเองนั่นแหละ
แต่ก็ต้องแอบสะใจเบาๆที่สาวทรงเสน่ห์หุบยิ้มแทบไม่ทัน
“งั้นบีขอตัวไปจัดของก่อนแล้วกัน...”ร่างสูงเดินเลี่ยงไปด้วยสีหน้าเซ็งๆ
จะมาหวานแหววอะไรกันนักหนานะ ไม่เห็นรู้มาก่อนว่าน้องชายฮิมช่างเอาอกเอาใจขนาดนี้
ถึงอย่างไร
เธอคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างตนเองและฮิมคงไม่พัฒนาไปมากกว่าเพื่อนสนิท
อย่างที่เธอเคยให้สัมภาษณ์ไปว่ายังไม่อยากแต่งงาน...นั่นก็เป็นเหตุผลหนึ่ง ที่ทำให้พักนี้ทั้งเธอและฮิมเริ่มห่างๆกัน
ไม่ทันไร
โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูของคนตัวสูงก็ส่งสัญญาณว่ามีคนติดต่อเข้ามา
เธอชั่งใจเล็กน้อยเพราะกระเป๋าของเธอก็มีของไม่น้อยเหมือนกัน
คงต้องใช้เวลาในการจัด แถมเบอร์โทรศัพท์ที่โทรมานั้นก็คงพอจะเดาได้ว่ามีธุระเรื่องอะไร
Double Dance Club 1
0934657890
“คะ น้องพรีม...”แม้ว่าจะเหนื่อยหน่ายใจกับการรับโทรศัพท์
ทว่าน้ำทิพย์ก็ยังคงพูดจาคะขากับบรรดากิ๊กๆทั้งหลายเสมอ
นี่คงเป็นอีกเสน่ห์ของเธอ...
“ขอโทษจริงๆนะคะ
แต่พี่เคยบอกน้องพรีมแล้วไงว่าพี่ต้องทำงาน...”น้ำทิพย์เบื่อที่ต้องคอยตอบคำถาม
เธอเป็นคนชอบอะไรตรงๆและไม่ชอบอธิบาย
การที่ให้เธอต้องมานั่งอธิบายอะไรซ้ำซากอาจนำมาสู่จุดจบที่...ไม่สวย
“เอางี้ดีกว่า เดี๋ยวพี่ออกไปหาก็แล้วกัน”เสียงที่เข้มขึ้นบ่งบอกความไม่สบอารมณ์ของเจ้าตัว
จนศิรินที่แอบฟังอยู่ (ไหนไม่สนใจ)
ถึงกับสะดุ้งเบาๆแล้วรีบถอยกรูดกลับไปที่ห้องนั่งเล่น
เธอทำถูกแล้วที่เธอเลือกเขาแล้วทิ้งฉันไว้...มันใช่มั้ย
เธอทำถูกแล้วที่รีบออกมาจากเขตแดนอารมณ์ของนางพญาสาว เพราะดูเหมือนนอกจากอารมณ์คุกรุ่มที่สามารถเหวี่ยงวีนได้ง่ายๆแล้ว
วันนี้ยังเป็นวันที่ยุ่งยากที่สุดวันหนึ่งของหล่อนอีกด้วย
จริงๆก็เห็นใจนะ...
แต่สะใจมากกว่าไง...
“บี...กลับก่อนหกโมงครึ่งนะ
เค้ามีรวมตัวที่ล็อบบี้”เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลน่าหลงใหลพยักหน้ารับและส่งยิ้มให้
“แต่ถ้าดึก...บีคงไม่ต้องนอนนอกห้องช่ะ”ส่งยิ้มทะเล้นแล้วเดินออกไป
แต่ก็พลันสะดุ้งเพราะเสียงที่ตอบกลับมา
“ก็ไม่แน่นะ บางทีบีอาจจะเข้าห้องไม่ได้ก็ได้~”แม้คำเอ่ยจะดูลอยๆแต่ก็ฟังดูน่ากลัวใช่เล่น
น้ำทิพย์ไม่อยากจะปีนระเบียงอีกหรอกนะ
ถึงจะออกกำลังบ่อยแต่เจอแบบนี้บ่อยๆจะไม่มีแรงไปอ่อยหญิงเอา!!!
“คริสพูดเล่นใช่มั้ย”คนที่เดินพ้นประตูไปแล้วส่งเสียงถามกลับมา
ศิรินไม่ตอบทว่ากลับหัวเราะในลำคอแบบตัวร้ายในละครไม่มีผิด
แบบนี้ถึงน้ำทิพย์จะเก่งเรื่องใช้แข้งขา...แต่นานๆไปคงทำมาหากินไม่ได้แน่...
นึกแล้วเสียวแปลกๆ
แต่พอนึกได้ว่ามีธุระต้องรีบไปจัดการ
น้ำทิพย์ก็กลับสู่ซีเรียสโหมดอีกครั้ง แล้วรีบบึ่งรถไปที่ไนท์คลับร้านประจำอย่าง Double
Dance Club ทันที
“พรีม...”เธอเรียกชื่อหญิงสาวที่นั่งยิ้มหวานรออยู่ก่อนหน้าแล้ว
ก่อนจะพาร่างสูงยาวของตนเองมานั่งที่เคาท์เตอร์ที่หล่อนนั่งอยู่
“พี่ว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะพรีม
พี่บอกพรีมไปกี่รอบแล้วว่าพี่เป็นคนจริงจังกับการทำงาน พี่ไม่ต้องการให้พรีมโทรมาเวลาไหนก็ได้ที่พรีมต้องการพรีมเข้าใจมั้ย
พี่ไม่ชอบตอบคำถามซ้ำซาก...”
“แต่พี่บีต้องเข้าใจพรีมด้วยนะคะ พรีมก็เหนื่อยที่ต้องรอพี่
พรีมอยากมีความสุขกับพี่บ้าง ไม่ใช่เอะอะอะไรก็งานๆๆ
ชีวิตพี่ไม่เคยมีใครสำคัญกว่างานของพี่เลยใช่มั้ยคะ”
“ใช่...”คำนิ่งๆ เสียงนิ่งๆที่ตอกกลับทำเอาหญิงสาวแทบหน้าหงาย
น้ำทิพย์เป็นคนตรงไปตรงมา
ถึงจะเจ้าเล่ห์แสนกลมีแฟนเก่าแฟนเก็บเยอะแค่ไหนก็จะบอกตรงๆ
อยากเลิก...ก็บอกตรงๆเช่นกัน
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไม...เธอถึงเป็นที่ต้องตาต้องใจของสาวๆมากกว่าพวกผู้ชายเจ้าชู้ประตูดินพวกนั้น...
“พี่ว่าพี่เหนื่อยว่ะ...กับการมีพรีมอยู่อ่ะ
พี่รู้สึกว่าพี่ต้องใช้ความพยายามมากๆที่ต้องอดทนกับพรีม...”น้ำทิพย์เปิดประเด็นที่อยากพูดมากที่สุดออกมา
แม้จะสงสารหญิงสาวที่นั่งน้ำตาคลอหน่วยอยู่บ้าง แต่ก็ไม่คิดจะเปลี่ยนใจ
ความเด็ดเดี่ยว
ไม่หันหลังกลับในสิ่งที่ตัดสินใจไปแล้วเป็นอีกหนึ่งนิสัยของน้ำทิพย์
“พี่ว่าเราน่าจะมากันสุดทางแล้ว...”ดวงตาสีหม่นที่จ้องมองมายังผู้พูดมีแววตัดพ้อ
ไม่มีทีท่าว่าน้ำทิพย์จะมีเยื่อใย แม้จะเป็นการจบแบบนุ่มนวลตามสไตล์เจ้าตัว
แต่พรีมก็รู้ดีว่า น้ำทิพย์ไม่ได้รักเธอแต่แรก...
สเต็ปง่ายๆ...แค่ถูกชะตา คุยสนุก
แค่นี้ก็เป็นเหตุผลให้น้ำทิพย์คบกับเธอแล้ว
แม้ว่าไม่อาจอยู่ในสถานะที่เรียกอย่างเต็มปากเต็มคำว่าแฟนได้ก็ตาม
ขนาดเบอร์เธอ...ยังบันทึกไว้ว่า Double Dance Club 1 เลย...
“พรีมเข้าใจ...พรีมรู้มาตลอดว่ายังไง...วันนี้ก็ต้องมาถึง
ขอบคุณพี่บี สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะคะ
พรีมจะยังรักพี่เสมอ”น้ำทิพย์พยักหน้าแล้วหลบสายตาวิงวอนคู่นั้น มันเหมือนเป็นความน่าเบื่อหน่ายที่ต้องมานั่งบอกเลิกผู้หญิงที่คบกันมาเป็นเดือนๆเพียงเพราะว่าเป็นคนที่ไม่ใช่...
แต่แม่ง...คนไม่ใช่มันก็ไม่ใช่อยู่ดีป้ะวะ
คือพยายามให้ตายยังไงมันก็ไม่ใช่ไง...
มันให้ความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งเหนื่อย ทั้งเสียเวลา
ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่ต้องคบหลายๆคนพร้อมๆกันหรอก
น้ำทิพย์เคยสัญญากับตัวเองหลังจากที่ ‘เจ็บ’ มาครั้งนั้น ก็จะไม่มีทางมานั่ง ‘คนนี้จริงจัง
ใจพังก็ยอม’ อีกแล้ว
จะไม่มีวันยอมให้ใจพังอีกแล้ว...
“เครียดเชียวนะเฮีย ดื่มหน่อยมั้ย”บาร์เทนเดอร์ที่รู้จักกันดีนามว่า ‘เพ็ชร’ เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าลูกค้าวีไอพีเจ้าประจำนั่งเซ็งเป็ดยกเล้าหลังจากที่หญิงสาวที่นั่งคุยกันอยู่เดินออกไปแล้ว
“ไม่ดีกว่า...ต้องรีบกลับ”เจ้าของร่างสูงเพียงโปรยยิ้มก่อนจะยกมือเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้า
“อ่า วันนี้เมียรอที่คอนโดเหรองับ”น้ำทิพย์ชะงักทันที
เสียงของศิรินลอยมาจนได้ยินก้องในโสตประสาท
‘ก็ไม่แน่นะ บางทีบีอาจจะเข้าห้องไม่ได้ก็ได้~’
ร่างสูงหันก็ไปยิ้มให้บาร์เทนเดอร์หนุ่มอย่างอารมณ์ดีขึ้นลิบลับ
ก่อนจะตอบด้วยเสียงหวานแต่ฟังดูขบขันในที
“ไม่แน่นะ...ต้องลองดู”
อย่าลืมเค้านะ #BeeCrisFaraway
ขอโทษที่มาแก้ดึกๆจ้า
ไรท์
ความคิดเห็น