คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 6th Hero
6th Hero
ตอนแรกคิดไว้ว่าจะแจกโดนัทให้เพื่อนๆ
ตั้งแต่เมื่อวาน แต่เพราะโคดะคุงกับโทโคยามิคุงขึ้นห้องนอนไปก่อนเลยเปลี่ยนใจเก็บไว้แจกวันนี้ตอนกลางวันแทน
ใช่! สำหรับฉันแล้วกินของอร่อยๆ ทั้งทีก็ต้องอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาด้วยสิดีที่สุด!
“ทุกคน~” ฉันหยิบกล่องโดนัทขึ้นมาวางบนโต๊ะ “เมื่อวานฉันกับทสึยุจังไปซื้อโดนัทมา มีพอสำหรับทุกคนเลย
มากินด้วยกันเถอะ~”
“นี่แหละเวลาที่รอคอย!”
คามินาริคุงที่บ่นอยากกินแต่ก็ต้องแห้วตั้งแต่เมื่อวานแทบจะวิ่งมาตะครุบโดนัททันที
ในขณะที่เพื่อนคนอื่นค่อยๆ ทยอยมามุงที่โต๊ะเรื่อยๆ
“คุณอุรารากะซื้อมาเยอะขนาดนี้เชียวเหรอครับ? แพงน่าดูเลยนะ”
“มันลดราคาสำหรับนักเรียน ไม่แพงหรอกเดกุคุง”
“อ๋อ แล้วที่เหลือจะเอาไปให้ใครเหรอครับ?”
เขาถามจบก็กัดโดนัทหลังจากเลือกชิ้นที่ชอบได้แล้ว
“เอาไปให้ห้องบีกล่องหนึ่ง ส่วนอีกกล่องให้ครูน่ะ”
“แต่ถ้าพวกห้องบีไม่รับนี่แย่เลยนะ”
มิเนตะคุงออกความเห็นบ้างพลางหยิบโดนัทรสบลูเบอร์รี่ไป
“ห้องบีคงไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก อย่างน้อยฉันก็คิดว่าคุณเคนโดคนหนึ่งที่ไม่ปฏิเสธ” ไหนๆ ก็พูดถึงเรื่องนี้แล้ว งั้นเอาโดนัทไปให้ห้องบีเลยละกัน “ทสึยุจัง พวกเราเอาโดนัทไปให้ห้องบีกันเถอะ ทุกคนกินกันไปก่อนเลยนะเดี๋ยวฉันมา~”
“อุรารากะ อะซุย ขอบคุณอีกครั้งนะ~”
“ใช่~ โดนัทอร่อยมากเลย~”
ดีจัง เห็นพวกเขากินแล้วมีความสุข ฉันก็พลอยมีความสุขไปด้วยนะ!
ฉันกับทสึยุจังมาหยุดยืนหน้าประตูห้องบีแล้ว และมิทันไร ประตูก็เลื่อนออกกว้างอย่างรวดเร็วพร้อมด้วยร่างที่คุ้นเคยประจันหน้าเราทั้งสองคน
“เอ๊ะๆๆ??~ เด็กห้องเอเหรอเนี่ย~ มิทราบว่าอะไรดลใจถึงกล้าบุกมาถิ่นห้องบีกันแค่สองคนหาๆๆ??”
โมโนมะคุงยังคงพูดด้วยน้ำเสียงยียวนเหมือนทุกครั้งที่เจอหน้าเด็กห้องเอ
เอาเข้าจริงๆ ฉันไม่ได้รู้สึกรำคาญอะไรถึงได้ยิ้มกว้างพลางยื่นกล่องโดนัทให้
“เมื่อวานฉันกับทสึยุจังไปร้านโดนัทเลยซื้อมาฝากเพื่อนๆ ห้องบีด้วย เอาไปแบ่งกันกินนะ~”
โมโนมะคุงมองหน้าพวกเราสลับกับกล่องโดนัทแล้วระเบิดหัวเราะออกมา “นี่ๆๆ~ ฉันรู้นะ มันเป็นแผนของห้องเอใช่ไหม!! คิดจะหลอกให้ตายใจว่าห้องเออยากเป็นพันธมิตรกับห้องบีเลยส่งพวกเธอให้นำของกำนัลจอมปลอมมามอบให้สินะ~!! เสียใจด้วย!! กับดักที่พวกเธอวางไว้ใช้ไม่ได้ผลแล้ว
ฮ่าๆๆๆ~!!!”
ฉันยิ้มแห้งหลังจากได้ฟังเรื่องที่โมโนมะคุงคิดเป็นตุเป็นตะ “คือว่านะ…โดนัทมันก็แค่ลดราคา–”
“อ้าวๆๆ~!! ก็บอกแล้วไงว่ารู้ทัน ยัดเยียดแบบนี้เนี่ยแสดงว่าใส่ยาพิษลงไปด้วยใช่ไหม!!? หวังจะลอบฆ่าห้องบีด้วยใช่ไหมล่ะ!! ห้องเอนี่ร้ายนัก
คิดว่าพวกเราโง่รึไงหาๆ!!?”
“ไปกันใหญ่แล้ว” ทสึยุจังเอ่ย
“อะไรๆ~!!
เจ็บใจเหรอ เห็นฉันจับไต๋ได้เลยเจ็บใจสินะ ฮ่าๆ–!!”
“พอได้แล้ว!!!”
เสียงโมโนมะคุงขาดห้วงลงหลังจากโดนกำปั้นยักษ์ของคุณเคนโดฟาดท้ายทอยจนล้มไปนอนกองบนพื้น
ฉันกับทสึยุจังพร้อมใจกันเบิกตากว้าง ยืนตัวเกร็งอย่างไม่รู้จะช่วยยังไง
“…ขอโทษนะคุณอุรารากะ คุณอะซุย
ช่วงนี้โมโนมะเขาสติสตังไม่ค่อยดี เลยอาจทำอะไรแปลกๆ ไปบ้าง”
ช่วงนี้งั้นเหรอ? ช่วงนี้ของคุณเคนโดนี่มันนานขนาดไหนกัน?
“พวกเราซื้อโดนัทมาฝากเพื่อนๆ ห้องบี ถ้าไม่รังเกียจ–”
“ไม่รังเกียจแน่นอนคุณอะซุย ขอบคุณมากๆ เลยนะ” คุณเคนโดว่าพลางรับกล่องโดนัทไป
“งั้นกินให้อร่อยนะ~”
ฉันพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินกลับห้องไปกับทสึยุจัง โดยมิวายต้องแอบมองร่างโมโนมะคุงที่สลบเหมือดไปแล้ว
กำปั้นยักษ์นั่นดูท่าจะมีอานุภาพทำลายล้างสูงไม่ใช่เล่นเลยนะ…
เมื่อกลับมาถึงห้องแล้วนับจำนวนโดนัทในกล่องปรากฏว่ายังเหลืออยู่พอตัว ฉันกวาดสายตาไปรอบๆ เพื่อเช็คว่ามีใครในที่นี้ยังไม่ได้กินไหม แต่เพื่อนๆ ก็อยู่กันเกือบครบ เพราะงั้นน่าจะเป็นคนที่ไม่ได้อยู่ในห้องตอนนี้…
อ๊ะ! รู้แล้ว! “คิริชิมะคุง”
“หืม?”
ฉันเดินไปหาคิริชิมะคุงที่กำลังเคี้ยวโดนัทตุ้ยๆ “บาคุโกคุงอยู่ไหนเหรอ?”
เขาเงยหน้านึก “เออนั่นสิ
บาคุโกอยู่ไหนวะคามินาริ?”
“ไม่เห็นตั้งแต่พักกลางวันแล้วนะ นายรู้ไหมเซโระ?”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
แม้แต่เพื่อนในกลุ่มก็ยังไม่รู้ ถ้างั้นเก็บโดนัทไว้ให้เขาตอนเย็นแทนละกัน…
“อุรารากะ”
“หืม? ว่าไงเหรอโทโดโรกิคุง?”
“ฉันเห็นบาคุโกนะ”
“จริงเหรอ! ที่ไหน?”
“ล่าสุด ข้างสนามฟุตบอล”
“งั้นเหรอ ขอบคุณนะ!” ฉันเดินไปหยิบโดนัททั้งสองกล่องแล้วออกนอกห้องไปอย่างรวดเร็ว
ไม่ได้หยุดรอคามินาริคุงที่ร้องอยากกินโดนัทอีกชิ้น แม้จะอยากบอกว่าไม่ต้องห่วงเพราะยังไงก็เหลือเฟือให้กินเพิ่มอยู่แล้วก็ตาม
ฉันลงจากอาคารมาที่ข้างสนามฟุตบอลพลางมองหาบาคุโกคุง นักเรียนบริเวณนี้ไม่เยอะเท่าไหร่น่าจะหาตัวได้ไม่ยาก
ซึ่งไม่กี่วินาทีต่อมาฉันก็เจอบาคุโกคุงจริงๆ ถึงได้ตะโกนเรียกไว้ก่อนที่เขาจะเดินไปไกลมากกว่านี้
“บาคุโกคุง!”
เห็นเขาหันมาแล้วฉันจึงวิ่งไปหา ดูเหมือนว่าพวกเราจะอยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่
แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนของใครคนหนึ่งดังเข้ามาในโสตประสาทก่อน
“พี่ระวัง!!!”
ฉันชะงักฝีเท้าลงตอนเห็นลูกบอลกำลังพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว และเพราะเข้าใจสถานการณ์ได้ในทันที ฉันจึงเอื้อมมือข้างหนึ่งไปแตะลูกบอลไว้ ดีนะที่รุ่นน้องตะโกนเตือนไว้ก่อน ขืนช้ากว่านี้ไม่โดนหน้าฉันก็อาจโดนกระจกอาคารสักบานแตกก็ได้ ถือว่าโชคดีไปนะน้องๆ!
ฉันปลดพลังแล้วก้มหยิบลูกบอล
“พี่ไม่เป็นไรจ้ะ~ ครั้งหน้าก็ระวังด้วยนะน้องๆ~”
“ครับผม~”
ฉันตั้งใจจะโยนลูกบอลคืนพวกรุ่นน้องแต่มันกลับถูกคว้าจากมือไปก่อน เป็นบาคุโกคุงนี่เองที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดถือลูกบอลอยู่แทน
“บาคุโกคุง?”
เขาละสายตาจากฉันไปยังพวกรุ่นน้องในสนาม รังสีดำมืดเริ่มแผ่อีกครั้ง แถมยังทำหน้าไม่ต่างจากปีศาจจนเดาว่าพวกรุ่นน้องคงขนลุกกันเป็นแถบไม่ต่างจากฉันในตอนนี้
สุดท้าย บาคุโกคุงก็เขวี้ยงลูกบอลกลับไปเต็มแรงพร้อมกับตะโกนลั่นสนาม
“หัดเล่นให้มันดีๆ หน่อยสิโว้ยยย!!!”
ตู้มมม!!!!
ฉันอ้าปากค้างพอเห็นลูกบอลระเบิดกลางอากาศจนเกิดควันปีศาจลอยคลุ้งทั่ว พวกรุ่นน้องถึงกับยืนตัวแข็งทื่อ
เพิ่งจะเข้ามาอยู่ปีหนึ่งแท้ๆ แต่กลับเจอเรื่องระทึกขวัญซะได้ คงจะช็อกมาก พวกเขาโค้งให้ฉันกับบาคุโกคุงอย่างพร้อมเพรียงกันเป็นการขอโทษจากนั้นก็วิ่งป่าราบออกจากสนามไปเลย
เดี๋ยวสิ! พี่ขอไปด้วย! ขืนอยู่ตรงนี้ต่อไปต้องตายแน่ๆ!!
นี่ฉันมาทำอะไรที่นี่!!
“มีอะไร?” น้ำเสียงบาคุโกคุงกลับเป็นปกติ
และไม่ได้ทำหน้าน่ากลัวแบบเมื่อกี้แล้ว
ฉันทำใจดีสู้เสือพลางชูกล่องโดนัท
“เอาโดนัทมาให้!”
“ไม่กิน” บาคุโกคุงพูดแค่นั้นก็หันหลังเดินไป
กะไว้แล้วว่าเขาจะต้องพูดแบบนี้ แต่คนอย่างอุรารากะ
โอชาโกะน่ะไม่ยอมแพ้กับอีเรื่องแค่นี้หรอก! ฉันวิ่งไปตัดหน้าบาคุโกคุงไว้พร้อมกับยืนกรานเสียงแข็ง “ไม่ได้! ต้องกิน!”
บาคุโกคุงได้ยินก็ทำหน้ายัวะขึ้นมาเลย
“หา!?
นี่เธอสั่งฉันเหรอ!”
“ไม่ได้สั่งสักหน่อย ก็แค่เชิญชวน…แกมบังคับ”
ฉันจงใจเบาเสียงตรงช่วงท้าย ไม่งั้นอาจโดนระเบิดอัดหน้าได้ “ทุกคนรับโดนัทจากฉันหมดแม้แต่ห้องบี
ถ้าบาคุโกคุงไม่รับก็จะเป็นคนที่ใจดำมาก!”
“หา!!?”
“ใจดำกว่าโมโนมะคุงซะอีก เขายังรับเลยนะ!” เอาเถอะ ถึงจะโกหกไปก็คงไม่รู้หรอก “โมโนมะคุงรู้เข้าต้องหัวเราะเยาะแน่ๆ!”
บาคุโกคุงขบฟัน ยีผมตัวเองแล้วตอบด้วยน้ำเสียงรำคาญ “เออๆ! กินก็กิน!”
เยี่ยม!
ตามแผนเลย!
ฉันยกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเดินไปนั่งตรงม้านั่งข้างสนาม ถือโอกาสดูรุ่นน้องกลุ่มใหม่เตะฟุตบอลไปด้วย
แต่บาคุโกคุงยังไม่เดินมานั่ง
เขามัวแต่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ ฉันจึงตบม้านั่งเบาๆ
เป็นสัญญาณว่าให้เขามานั่งด้วยกัน
บาคุโกคุงเดินมาด้วยท่าทีหงุดหงิด และยังมิวายต้องนั่งเว้นระยะห่างจากฉันหนึ่งช่วง
ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้ถือสาอะไรพร้อมกับยื่นกล่องโดนัทให้ เขาขมวดคิ้ว มองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะหยิบโดนัทไปหนึ่งชิ้น
ส่วนฉันก็วางกล่องไว้ตรงกลางแล้วหยิบโดนัทไปกินบ้างขณะมองพวกรุ่นน้องเตะฟุตบอลเพลินๆ
บรรยากาศรอบข้างเงียบ… พวกเราไม่ได้คุยอะไรกัน ดังนั้นในหัวฉันจึงคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
พอมองพวกรุ่นน้องที่เตะฟุตบอลเลยทำให้ฉุกคิดได้ว่าตอนนี้ฉันกับเพื่อนๆ ทุกคนเป็นรุ่นพี่ปีสองแล้ว… หากผ่านไปอีกปีก็จะเป็นรุ่นพี่ปีสาม หลังจากนั้นพวกเราก็จะจบการศึกษาแล้วแยกย้ายกันไป…
…ไม่ชอบเลยแฮะ
“เผลอแป๊บเดียวพวกเราก็ขึ้นปีสองแล้วเนอะ ฉันยังรู้สึกเหมือนเพิ่งสอบเข้ามาได้เมื่อวานเอง”
“อะไร? จะระลึกความทรงจำรึไง พูดเป็นคนแก่ไปได้”
“คนแก่ตรงไหน ถ้าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นความทรงจำดีๆ มันก็ควรค่าที่จะระลึกถึงนะ” ฉันเหลือบมองบาคุโกคุง ไม่แน่ตอนนี้เขาอาจทำหน้าบูดอยู่ก็ได้
ทว่ามันกลับไม่ใช่อย่างที่คิด…
ดวงตาของฉันประสานเข้ากับนัยน์ตาสีแดงที่เป็นเอกลักษณ์ของบาคุโกคุงพอดิบพอดี
ขณะเดียวกัน สีหน้าเขาก็ไม่ได้บึ้งตึงอย่างเคย…
ฉันหันกลับไปมองสนามแล้วขยายความ “…เอาเข้าจริงๆ ตอนแรกก็ปรับตัวยากเหมือนกันนะ
ไหนจะความกดดันจากตัวเองกับคนรอบข้างอีก
แถมยังต้องมาสู้กับพวกวิลเลินตั้งหลายครั้ง… แต่ว่ามันก็สนุกมากเลยนะที่ได้ทำอะไรร่วมกับเพื่อนๆ
ทุกคนจนถึงตอนนี้… นึกไม่ออกเลยว่าถ้าจบปีสามแล้วต้องแยกย้ายกันจะเหงาแค่ไหน
เพราะแค่ปีเดียวก็ผูกพันจะแย่อยู่แล้ว…”
“จบไปแล้วก็ใช่ว่าจะไม่เจอกันอีกสักหน่อย”
สายตาของบาคุโกคุงที่มองมารู้สึกได้เลยว่าอ่อนโยนลง
ราวกับว่าเขาตั้งใจฟังสิ่งที่ฉันสาธยายเมื่อครู่นี้ตลอด… ทำเอาหัวใจฉันเต้นเร็วขึ้นจนอดยิ้มออกมาไม่ได้
“นั่นสินะ! ถึงพวกเราจะจบปีสามไปแล้วก็ยังมาเจอกันได้นี่เนอะ! พนันได้เลยว่าบาคุโกคุงจะต้องคิดถึงโดนัทของฉันในวันนี้แน่ๆ!”
สีหน้าบาคุโกคุงเปลี่ยนทันทีจนฉันต้องขำพรืดออกมา
เขากัดฟันกรอดแล้วหันกลับไปมองพวกรุ่นน้องตามเดิม ส่วนฉันยังยิ้มร่าก่อนจะยัดโดนัทที่เหลือเข้าปาก
“อุรารากะ”
อ๊ะ! หายากนะเนี่ยที่จะเรียกชื่อด้วยโทนเสียงปกติแบบนี้
ทำตัวไม่ถูกเลยแฮะ “หืม? ว่าไงเหรอ?”
เขาขมวดคิ้วน้อยๆ แล้วหันกลับไปกัดฟันพูด “เธอกินเลอะ”
“จริงเหรอ?” ฉันยกมือป้องปากน้อยๆ จึงค่อยเช็ดครีมที่เลอะตรงมุมปาก “ขอบคุณนะ บาคุโกคุงก็ใส่ใจคนอื่นเหมือนกันนะเนี่ย~
น่าชื่นชม~”
“ถ้าเธอยังไม่หยุดพล่ามฉันจะระเบิดโดนัทที่เหลือให้กระจุยเลย!!”
“ฮ่าๆๆ~ ล้อเล่นๆ~”
“เฮ้ๆๆ~
หนุ่มสาวมานั่งทำอะไรกันอยู่ตรงนี้น่ะ~” ครูยามาดะกับครูไอซาวะนี่เอง
แถมครูยามาดะยังยิ้มมีเลศนัยแบบไม่น่าไว้ใจอีกต่างหาก
“หนวกหู!!”
บาคุโกคุงใจเย็นๆ นั่นครูเอง
“เอกโตปลาสซึมเล่าว่าคาบก่อนหน้านี้พวกเธอสองคนยังทะเลาะกันอยู่เลย แต่คืนดีกันได้ก็ดีแล้วล่ะ~”
ฉันยิ้มรับก่อนจะหยิบโดนัทอีกกล่องไปให้พวกครู “ครูยามาดะ ครูไอซาวะคะ
หนูกับอะซุยซื้อโดนัทมาฝากค่ะ ที่ร้านเปิดใหม่เขาลดราคาสำหรับนักเรียนพอดี
รบกวนครูสองคนนำไปฝากครูคนอื่นๆ แทนพวกหนูด้วยนะคะ!”
“โอ้เยสสส~!!!” แสบหู!
“ขอบคุณนะ!!
สงสัยจะต้องบวกคะแนนเพิ่มซะแล้ว~”
ฉันยกมือปรามพลางหัวเราะเล็กน้อย “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่รับโดนัทพวกเราไปก็พอ แหะๆ~”
“เลิกโอเวอร์ได้แล้ว” ครูไอซาวะเตือนครูยามาดะด้วยเสียงเนือยๆ “ขอบใจพวกเธอมากนะ รีบไปห้องเรียนเถอะ
จะหมดเวลาพักแล้ว”
“ค่ะ!” ฉันรับคำ ยังไม่ทันจะหันไปเรียกบาคุโกคุง
เขาก็มายืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับถือกล่องโดนัทของพวกเราไว้แล้ว “งั้นพวกเราขอตัวก่อน ทานให้อร่อยนะคะ!”
บทสนทนาจบลงแค่นั้น พวกเราแยกกับครูทั้งสองเดินกลับห้องเรียนด้วยกัน
ฉันลอบมองบาคุโกคุงเล็กน้อยแล้วเผยรอยยิ้มออกมา เขาที่รู้ตัวว่าถูกแอบมองจึงขมวดคิ้วพร้อมกับถามห้วนๆ
“มองอะไร?”
ฉันยังไม่ได้ตอบทันที
นึกไปถึงเรื่องที่พวกเราคุยกันก่อนหน้านี้จากนั้นจึงฉีกยิ้มออกมาแทน “รู้สึกว่าบาคุโกคุงเปลี่ยนไปนะ”
“หา!? หมายความว่ายังไง?”
ฉันหันกลับไปมองทาง
ไม่พูดอะไร ปล่อยให้ในใจเป็นตัวตอบคำถามแม้เขาจะไม่ได้ยินก็ตาม
บาคุโกคุงเปลี่ยนไปจริงๆ นะ รู้สึกเหมือนว่าจะอ่อนโยนลง… แล้วก็นุ่มนิ่มขึ้นนิดหน่อย…
ความคิดเห็น