คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
Prologue
“ขอบคุณมากนะ! ถ้าไม่ได้พวกเธอช่วยไว้ต้องแย่แน่ๆ เลย”
“ไม่เป็นไรเลยครับออลไมท์! เรื่องแค่นี้เอง!”
ฉันยิ้มกว้าง ยืนมองออลไมท์กับเดกุคุงสนทนากันขณะที่ในมือก็อุ้มเจ้าแมวอ้วนขนฟูเอาไว้ด้วย
เสือน้อยตัวนี้เป็นของขวัญที่ออลไมท์กับครูคนอื่นๆ อยากจะมอบให้ครูไอซาวะเนื่องในโอกาสอะไรสักอย่าง แต่เพราะครูไอซาวะทำท่าจะมาเห็นก่อนเข้า ออลไมท์เลยต้องรีบซ่อนและฝากเจ้าเสือน้อยไว้ให้ฉันกับเดกุคุงที่บังเอิญผ่านไปในตอนนั้นแทน เรียกว่าซ่อนได้อย่างหวุดหวิดเลยทีเดียว
“ครูไอซาวะคงชอบแมวมากสินะคะ”
“แน่นอน!” ออลไมท์รับแมวน้อยคืนแล้ววางลงในตะกร้า “แล้วชีวิตนักเรียนปีสองแรกเริ่มของพวกเธอเป็นยังไงบ้าง? ได้เป็นรุ่นพี่แล้วนี่”
เดกุคุงพยักหน้ารัว “ถึงจะเปิดเทอมมาได้แค่เกือบเดือนแต่ก็น่าสนุกไม่แพ้ตอนปีหนึ่งเลยครับ!”
“ฮ่าๆๆ~ ได้ยินอย่างนี้ฉันก็ดีใจ มิโดริยะกับอุรารากะยังท่าทางสดใสเหมือนเดิมเลยนะ ยังไงก็…อย่ามัวแต่เรียนหรือทำกิจกรรมจนไม่ลืมหูลืมตาล่ะ เพราะการมีความรักในช่วงวัยนี้ก็สำคัญเหมือนกัน!”
“เอ๊ะ!!??”
“อ้าว? งงอะไรกันทั้งสองคน” เขาหัวเราะเล็กน้อยแล้วจับไหล่พวกเรา “ฉันพูดจริงนะ ชีวิตในวัยนี้มันผ่านไปเร็ว เพราะงั้นก็อย่าลืมมีความสุขกับทุกอย่างให้เต็มที่ล่ะ!”
เราสองคนหันมายิ้มให้กันแล้วพยักหน้ารับ “ครับ/ค่ะ!”
“อื้ม! ต้องอย่างนี้สิวัยรุ่น! เอาเป็นว่า ขอบคุณอีกครั้งนะที่ช่วยดูแลแมวตัวนี้ให้ ตอนนี้เย็นแล้วพวกเธอกลับหอพักเถอะ”
ออลไมท์ว่าพลางเดินไปเลื่อนบานประตูก่อนจะทักทายคนที่ยืนรอฉันกับเดกุคุงอยู่ “อ้าว! เจ้าหนุ่มอีดะนี่”
“อ๊ะ! ออลไมท์สวัสดีครับ!”
“มารอมิโดริยะกับอุรารากะสินะ พวกเธอเดินกลับดีๆ ล่ะ ไว้เจอกัน”
ท้องฟ้าสีส้มในยามเย็นแบบนี้สวยมากจนทำให้ละสายตาไปไม่ได้ ฉันแหงนหน้าชมฟ้าระหว่างทางกลับหอพักข้างๆ เดกุคุง ในหูก็ฟังบทสนทนาเรื่อยๆ ของเขากับอีดะคุงไปด้วย
“สรุปว่าแมวอ้วนตัวนั้นเป็นของใครน่ะ?”
“เป็นของออลไมท์กับพวกครูที่จะให้ครูไอซาวะน่ะครับ”
“อ๋อ ครูไอซาวะชอบแมวนี่นา”
“ใช่ครับ ฮ่าๆๆ~”
อีดะคุงพยักหน้า “แล้ว…คุยอะไรกับออลไมท์เหรอ? ฉันได้ยินเสียงพวกเธอร้องลั่นออกมานอกห้องเลย”
เดกุคุงเหมือนจะชะงักเล็กน้อยพอได้ยินคำถามนั้น “ม..มันดังขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ”
เขาหัวเราะเบาๆ พลางลูบท้ายทอย “ออลไมท์ก็แค่บอกว่าอย่ามัวแต่เรียนหรือทำกิจกรรม เพราะการมีความรักในวัยนี้ก็สำคัญน่ะครับ”
“แล้วมันน่าตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ”
อีดะคุงเลิกคิ้วเหมือนไม่เข้าใจเท่าไหร่ อาจจะมองว่านั่นเป็นเพียงคำสอนจากผู้ใหญ่ทั่วไปที่หวังดีกับเรา แต่สำหรับเดกุคุงแล้วคงรู้สึกขัดๆ เขินๆ อยู่ไม่น้อย แน่นอนว่าฉันก็ด้วย
“อืม… วัยอย่างพวกเราจะมีความรักก็ไม่แปลกหรอก อีกอย่าง…ฉันก็อยากเห็นแฟนในอนาคตของนายเหมือนกันนะมิโดริยะคุง!”
“เอ๊ะ!? ไม่มีหรอกครับ!”
อีดะคุงหลุดหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางพยายามกลบเกลื่อนความเขินของเดกุคุง กลับกัน ฉันเงียบ ไม่ได้หัวเราะร่วมกับพวกเขาเพราะมัวแต่เหม่อมองเดกุคุงโดยไม่รู้ตัว และกว่าจะดึงสติกลับมาได้ก็เผลอหลุดคำถามสิ้นคิดไปซะแล้ว
“แล้วเดกุคุงไม่มีคนที่ชอบบ้างเหรอ?” ทั้งสองคนพร้อมใจกันมองฉันเป็นสายตาเดียว แต่ยังไม่ทันที่ใครจะพูดอะไร สติที่พาความอายกลับมาด้วยก็เข้าบังตาแล้ว “ม..ไม่มีอะไร!! อย่าสนใจเลยนะ!! ลืมที่ฉันถามเถอะเนอะ!! ฮ่าๆๆ~”
ฉันหัวเราะกลบเกลื่อนพลางใช้มือลูบท้ายทอยตัวเอง ใบหน้าตอนนี้รู้สึกได้เลยว่าร้อนผ่าวไปหมด น่าอายจัง
“ไม่มีหรอกครับคุณอุรารากะ”
“เอ๊ะ…” เสียงหัวเราะกระดากอายหยุดลงเกือบจะทันที ฉันหันกลับไปมองเดกุคุงที่มอบรอยยิ้มให้ด้วยใจบริสุทธิ์ ยิ่งนึกย้อนคำตอบของเขาเมื่อครู่ จู่ๆ หัวใจก็เต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ ขึ้นมาอย่างคาดเดาความรู้สึกไม่ได้
“ผมไม่มีคนที่ชอบในทำนองนั้นหรอกครับ”
“ไม่มีบ้างเลยเหรอ?” อีดะคุงถามย้ำ
คราวนี้เดกุคุงที่ส่ายหน้าแทนคำตอบทำให้ฉันกับอีดะคุงต่างรวมสายตาไปที่เขาบ้าง เขาคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะแหงนมองท้องฟ้า
“ตอนนี้ ผมอยากจะทำความฝันในการเป็นฮีโร่ให้เป็นจริงก่อน นี่เป็นเพียงเป้าหมายเดียวที่แน่นอนไม่มีทางเปลี่ยนแปลงของผม เพราะฉะนั้น ถึงผมจะไม่มีช่วงเวลาหรือความรู้สึกทำนองนั้นกับใครเป็นพิเศษผมก็ไม่เสียดาย… ก็ตอนนี้ผมได้ใช้ชีวิตกับคนที่ผมรักที่สุดอยู่แล้วนี่นา…”
เดกุคุงหันกลับมามองฉันกับอีดะคุงแล้วเอ่ยเสียงนุ่ม
“ผมน่ะรักคุณอุรารากะ อีดะคุง และเพื่อนๆ ทุกคนที่สุดเลย…” เขาฉีกยิ้ม “ดังนั้น ต่อให้ช่วงเวลาที่ได้เป็นนักเรียนของที่นี่หมดลงตอนนี้เลย ผมก็ไม่เสียใจ เพราะตลอดที่ผ่านมามันคุ้มค่าที่สุดแล้วล่ะ”
ขอบตาฉันเริ่มร้อนขึ้นด้วยความตื้นตันเมื่อสัมผัสได้ถึงคำพูดแสนอบอุ่นที่กลั่นกรองจากก้นบึ้งหัวใจของเดกุคุง… ยอมรับว่าตอนแรกรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ นิดหน่อย ทว่าหลังจากได้ฟังความในใจของเขาจนครบถ้วน ความรู้สึกอบอุ่นหัวใจก็เข้ามาแทนที่
แม้จะฟังดูน่าสับสนก็ตาม แต่ความรู้สึกของฉันในตอนนี้ไม่มีความเศร้าปนอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว… พื้นที่ในหัวใจของเดกุคุงมีโรงเรียนแห่งนี้ มีทุกคน และมีฉันรวมอยู่ด้วย ฉันกับเพื่อนๆ ทุกคนล้วนแต่เป็นคนพิเศษสำหรับเขาด้วยกันทั้งนั้น นี่มันไม่มีอะไรน่าเศร้าเลยไม่ใช่เหรอ…
“อ..อีดะคุง!! ร้องไห้เลยเหรอ!!?” เดกุคุงถึงกับต้องเปลี่ยนอารมณ์ฉับพลันพอเห็นอีดะคุงน้ำตาไหล
“มิโดริยะคุง! ฉันโชคดีจริงๆ ที่ได้เป็นเพื่อนกับนาย!”
“เอ๊ะ!? เอ่อ…”
“ฮ่าๆๆ~”
เพื่อนสองคนคงงุนงงไม่น้อยที่จู่ๆ ฉันก็หลุดหัวเราะออกมาเพราะท่าทีตลกๆ ของพวกเขา ฉันเดินไปหยุดตรงหน้าเดกุคุง มอบรอยยิ้มเปี่ยมด้วยความสุขให้แล้วกล่าวขึ้น
“ฉันชอบเดกุคุงนะ”
“เอ๊ะ!!?”
ใช่ ฉันตัดสินใจแล้ว แม้ว่านี่จะไม่ใช่การสารภาพในบรรยากาศที่เคยหวังไว้ แต่ฉันก็เต็มใจบอกความในใจกับเขาตอนนี้ที่สุด…
“ฉันชอบเดกุคุงที่อ่อนโยนและมุ่งมั่นในการไล่ตามความฝันของตัวเองแบบนี้ที่สุดเลย! เพราะงั้นฉันจะคอยเป็นกำลังใจ คอยอยู่เคียงข้าง คอยเฝ้ามองในวันที่ความฝันของเดกุคุงเป็นจริงนะ!” ฉันยื่นมือให้เขา “ไม่ว่ายังไง เดกุคุงก็จะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเสมอ!”
เขายิ้มตาหยีแล้วจับมือฉันกลับ “ขอบคุณนะคุณอุรารากะ!”
“อื้ม!”
เดกุคุงที่เป็นแบบนี้ไม่เคยทำให้ผิดหวังแม้แต่นิดเดียว ฉันไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรเลย และยังกล้าพูดได้เต็มปากว่าไม่ได้อกหักด้วย! นั่นเพราะฉันก็เป็นหนึ่งในคนที่เขารักด้วยไงล่ะ! มั่นใจนะ!...ว่าอนาคตต่อจากนี้ไปฉันจะยังมีเดกุคุงคอยอยู่เคียงข้างในฐานะเพื่อนที่ดีสุดเสมอ และแน่นอนว่าในวันที่ฝันของเดกุคุงเป็นจริง เขาก็จะเห็นฉันที่กำลังยินดีให้เขาด้วยเช่นกัน
ฉันเหลือบมองเพื่อนทั้งสองอีกครั้งระหว่างทางเดินกลับหอพัก ก่อนจะเปลี่ยนสายตาไปหยุดที่เดกุคุง คนที่ทำให้ฉันตระหนักอะไรหลายๆ อย่างได้ในวันนี้
โชคดีจริงๆ ที่ได้พบเขา
ขอบคุณนะเดกุคุง…
Chit-Chat : ขอเปิดด้วยโมเมนต์สามหน่อแสนดีก่อนเลยค่ะ สำหรับไรท์ คิดว่าน้องชาเป็นคนที่แกร่งทั้งกายแกร่งทั้งใจนะ แล้วน้องก็เป็นคนที่ใจกว้างมากพอ พร้อมจะมูฟออนไปหาสิ่งใหม่ๆ ด้วย เฮ้อ ทูลหัวของไรท์ โอเค!! ตอนต่อไปจะมีอะไรรออยู่ ถ้าพร้อมแล้วก็ไปอ่านต่อโลดด
ช่วยกดหัวใจ คอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า
ขอบคุณค่าา
ความคิดเห็น