Tha miracle of 'WHITE AREA'

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 : บทเพลงต้องห้าม

บทที่ 2

 

     เวลาเกือบเจ็ดโมงครึ่ง นักเรียนสวมชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนเซนต์โจฮันซึ่งเป็นชุดกระโปงสีดำยาวประมาณเข่า แขนเสื้อสีดำป่องตรงต้นแขนเล็กน้อย ปกเสื้อสีขาวมุกประดับด้วยลูกไม้สีขาวงาช้าง โดยรวมแล้วแทบจะเรียกได้ว่าโลลิต้าทุกตารางมิลลิเมตร 

 

     ถ้าคุณเป็นลูกคุณหนูไฮโซ อ่อนต่อโลก คุณคงพูดได้ว่ามันเป็นชุดยูนิฟอร์มในฝัน แต่สำหรับคู่ฝาแฝดสองท่หน้าเหมือนกันราวกับแกะมันช่างทุเรศสิ้นดี

 

     รถลีมูซีนสีขาวมุกแล่นมาจอดหน้ารั้วโรงเรียน เทเรซ่าก้าวเท้าลงมา ก่อนจะตามด้วยแองเจลล่า พวกเธอเงยหน้ามองป้ายชื่อโรงเรียนสีทองสะท้อนแสงแดด เทเรซ่ากระชับเสื้อคลุมขนสัตว์สีขาวก่อนจะรีบเดินเข้าไปในตึกทรงยุโรปอันเป็นตึกเรียนของพวกไฮสกูลทั้งหลาย

 

     พวกเธอเดินผ่านกลุ่มผู้หญิงที่กำลังซุบซิบกัน ผ่านพวกผู้ชายหน้าม่อที่กำลังเหล่หญิง พวกนั้นส่งเสียงวี้ดวิ่วทันทีที่เธอเดินผ่าน แต่ถูกตอกหน้ากลับไปด้วยแค่นเสียงในลำคออย่างเย็นชา

 

     เนื่องจากวิชาแรกเป็นวิขาดนตรี ในที่สุดทั้งสองก็มาหยุดอยู่หน้าห้องดนตรี A-1เธอเปิดประตูหินอ่อนอย่างดีออกไป 

 

     ห้องดนตรี A-1 เป็นห้องขนาดประมาณสี่สิบกว่าตารางวา มีแกรนด์เปียโนหนึ่งหลัง ไวโอลิน วิโอล่า เฟรนซ์ฮอร์น ฮาร์ป เชลโล่ ดับเบิลเบส แซ็กโซโฟน ฟลุท คลาริเนต ยูโฟเนียม ทรอมโบ โซโลโฟน แทมบูริน แท่นวางโน๊ตสำหรับคอนดักเตอร์ กระดานไวท์บอร์ดขนาดใหญ่อยู่หน้าห้องเรียน และอีกมากมาย โดยรวมถือเป็นอะไรที่เบสิกได้ใจสุดๆ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบแปดโมง นักเรียนท่ีเข้ามาในห้องจึงมีมากพอตัว

 

     เทเรซ่าเหวี่ยงกระเป๋าลงบนเก้าอี้เปียโนก่อนจะนั่งลงบนนั้น

 

     "ให้ตายเถอะ ข้างนอกนั้นหนาวชะมัด"เทเรซ่าบ่นอุบพลางมองพี่สาวฝาแฝดของตนด้านข้าง 

 

     "ติดลบสี่องศา หิมะไม่ตกก็บุญแล้ว"แองเจลล่านั่งลงที่เก้าอี้สำหรับฮาร์ปก่อนจะยิ้มให้เพื่อนร่วมห้องที่เพิ่งเข้ามา

     

      แองเจลล่าส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเบาๆก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้น "สวัสดีคะนักเรียน" เสียงแหลมปรี๊ดของใครบางคนดังขึ้น "เอาละ นักเรียนเกรดสิบสองห้องเอ มากันครบแล้วใช่ไหมคะ" หญิงสาวปริศนาผู้ครอบครองดวงตาสีน้ำตาลดำยิ้มกว้าง เคาะปากกาลงกับรายชื่อนักเรียนเบาๆ "ครูคนก่อนของพวกเธอไม่สบาย ลาป่วยสามวัน ครูชื่อแมรี่ มาเชลน์ จะมาสอนพวกเธอแทนครูคนเก่าเป็นเวลาหนึ่งคาบเรียน" พูดจบ นักเรียนทั้งห้องพลันส่งเสียงซุบซิบกันเป็นระลอก

 

      แมรี่ตบมือเบาๆสองครั้ง "เอาละ เบาๆหน่อย" แมรี่หยิบสมุดโน๊ตเพลงออกมาจากกระเป๋าหนังสีน้ำตาลเข้ม หล่อนหรี่ตาลงพลางพลิกโน๊ตเพลงในมือ "พวกเธอ...เคยได้ยินเรื่องบทเพลงต้องห้ามไหม" แมรี่มองหน้าเทเรซ่ากับแองเจลล่าด้วยแววตาวาวโรจน์ "บทเพลงที่สามารถดึงวิญญาณของคนออกมาได้ " แมรี่แสยะยิ้มพิลึกทำเอาคนทั้งห้องขนลุกซู่ "บทเพลงต้องห้าม วันนี้เราจะมาเล่นเพลงนี้กัน" พูดจบ นักเรียนทั้งห้องพร้อมใจกันโห่ร้องกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

 

     "หยุด" แมรี่ปราม "วันนี้เราจะเล่นเพลงนี้ ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆทั้งสิ้น" หล่อนพูด

 

     "แต่...เรายังไม่ได้ซ้อมกันเลยนะคะ"แองเจลล่ายกมือขึ้นประท้วง เรียกเสียงเชียร์จากเพื่อนในห้องได้ทันตา

 

     "โธ่ ลองหน่อยสิคะนักเรียน แบบนี้จะไปเล่นได้ยังไงกัน"แมรี่ทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กอายุประมาณสามขวบ

    "มันฟังดูอาถรรพ์นะครับ ไม่เป็นมงคลเอาเลย" นักเรียนชายคนหนึ่งยกมือขึ้นบ้าง

    "ลบเจอลบกลายเป็นบวกไงคะนักเรียน" แมรี่ลอยหน้าลอยตาก่อนจะแจกโน๊ตเพลงที่ว่านั่นให้เพื่อนคนหนึ่งเอาไปแจก

 

     "ให้ตาย" แองเจลล่าทำหน้าเหมือนกินอึ "ฉันขอให้หล่อนท้องเสียไปสามวันเจ็ดวัน" เธอพูดอย่างไม่สบอารมณ์พลางรับโน๊ตที่เพื่อนในห้องแจกให้

 

     "มันยังน้อยไปแองเจลล่า ฉันขอให้สามีหล่อนเป็นหมัน" เทเรซ่าพูดขันๆก่อนจะเดินไปนั่งลงบนแกรนด์เปียโนสีดำขลับแพงลิ่ว

 

     แมรี่ มาเชลน์เดินไปหยุดอยู่ที่แท่นวางโน๊ต โบกมือไปมาแบบที่คอนดักเตอร์ที่ดีควรทำ...แต่เชื่อเถอะ ไม่มีใครเห็นความดีความชอบของหล่อน

 

     แองเจลล่ากรีดนิ้วเรียวสวยลงบนสายต่างๆ ฮาร์ปตัวสีทองอร่ามส่งเสียงหวานใสออกมา ดังก้องกังวานไปทั่วห้อง แองเจลล่าหลับตาพริ้ม ปล่อยให้บทเพลงชักนำตัวเธอไปเอง

 

     เทเรซ่ามองพี่สาวฝาแฝดของตน ทอดถอนหายใจยาวก่อนจะจดจ้องที่แผ่นกระดาษสีขาวที่มีตัวโน๊ตสีดำอัดเต็มอยู่บนหน้ากระดาษ เธอเริ่มรัวนิ้วลงบนคีย์เปียโนอย่างรวดเร็วเมื่อแมรี่ให้สัญญาณ

 

     เทเรซ่าจ้องโน๊ตเปียโนตรงหน้า เธอขมวดคิ้วมุ่น เพลงที่เธอเจอมัน...ประหลาดจริงๆ ครั้งหนึ่งมันเล่นจังหวะช้าขนาดตัวกลม แต่ตอนนี้มันกลับเล่นเร็วขนาดเขบ็ตสี่ชั้น ครั้งหนึ่งมันเคยเล่นเสียงต่ำจนสุดคีย์ แต่บางครั้งมันกลับเล่นด้วยเสียงสูงปรี๊ด แต่ถึงอย่างใด เสียงที่ออกมากลับไพเราะ ทั้งยังน่าขนลุกสุดๆ 
 

     ทันใดนั้น แกรนด์เปียโนส่งเสียงแหลมเล็กบาดหูออกมา ดวงตาของเธอวาวโรจน์ด้วยความแปลกใจ เปียโนสีดำมันขลับพลันส่งเสียงพิลึกพิลั่นออกมา ก่อนที่เสียงเพลงพลันเปลี่ยนเป็นเสียงแหลมสูงโหยหวน คนทั้งห้องพลันชะงักงัน จากเสียงเพลงที่เคยไพเราะ แต่ตอนนี้กลับแข็งทื่อ เย็นเยียบ ทั้งยังฟังดูทุเรศสุดๆ 

     ทั้งห้องเงียบกริบลงทันที เพื่อนบางคนถึงขนาดเอามือปิดหู แมรี่ลดมือลง ก่อนจะเอ่ยออกมา"คุณเฮอร์สเชน คุณเล่นอะไรของคุณ" แมรี่ขมวดคิ้วมุ่น "หยุดเล่นเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะไล่คุณออกจากห้อง"

 

     คล้ายกับเสียงของแมรี่ไร้ผล เทเรซ่าเหงื่อแตกพลั่ก นิ้วเรียวสวยยังคงรัวอยู่บนคีย์สีขาวดำของแกรนด์เปียโนอย่างบ้าคลั่ง 

 

     'เปรี๊ยะ' เสียงแหลมคล้ายอะไรบางยางร้าวดังขึ้นเหนือหัวเธอ เทเรซ่าตวัดหน้าขึ้นมอง โคมไฟระย้าคริสตัลสั่นไหวอย่างรุนแรงราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆเอาให้ได้

     "กรี๊ดดดดดดด!!" นักเรียนหญิงในห้องกรีดร้องเสียงแหลม

 

      "คุณเฮอร์สเชน!!"แมรี่ตะโกนดังลั่น "พวกเธอ จับคุณเฮอร์สเชนไว้"

 

      พูดจบ นักเรียนบางส่วนพลันกระชากเทเรซ่าออกจากเปียโน เธอเสียหลักกลิ้งหลุนๆไปชนนักวิโอล่าคนหนึ่งจ้มกระจัดกระจาย

 

      ...แต่เปียโนยังคงบรรเลงต่อไป...โดยที่ไม่มีคนเล่น

 

      ทั้งห้องถูกปกคลุมด้วยความเงียบงัน มีเพียงเสียงเปียโนแสบแก้วหูดังอยู่ภายในห้อง

 

      "อะ..."แมรี่อุทาน มองเปียโนที่กำลังส่งเสียงโหยหวน

 

      เทเรซ่าสะบัดหัวไปมา ก่อนจะสบถออกมา "บ้าชิบ..."

 

      "เทรซ"แองเจลล่านั่งลงบนพื้นข้างๆเธอพลางเขย่าตัวเธอเบาๆ

 

      "อืม..."เทเรซาครางเบาๆ นวดขมับของตนก่อนจะกระพริบตาถี่ๆ ไล่ความปวดหัวตุบๆออก

 

     "คุณเฮอร์สเชน มันเกิดอะไรขึ้น" แมรี่เดินมาหาเธอ สีหน้าบอกบุญไม่รับ

 

     "ไม่..."เธอพูดไม่ทันจบคำเสียงแหลมดังเหมือนอะไรบางอย่างแตกกระจายดังขึ้น 

 

     โคมไฟระย้าแตกกระจายลงบนตัวเปียโน เศษแก้วชิ้นเล็กชิ้นน้อยแตกลงบนหลังเปียโน

 

     'ตึง'เสียงเปียโนดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายอันเป็นสัญญาณของการจบบริบูรณ์

 

     "ไม่...ไม่"เทเรซ่าอุทาน หัวใจเต้นระรัวด้วยความกลัว

 

     'เอลิ...เชียร์'เสียงอะไรบางอย่างที่ไร้ซึ่งเอกลักษณ์ เป็นเสียงที่ธรรมดาที่สุด ทั้งยังแข็งทื่ออย่างน่าประหลาด คล้ายกับเสียงสังเคราะห์ล้วนๆทะลุเข้าไปในโสตประสาทของฝาแฝดทั้งสอง

 

     ความเจ็บปวดราวกับมีเหล็กแหลมนับร้อยพุ่งทะลุศรีษะพลันพุ่งพล่านออกมา เทเรซ่าดิ้นพราดๆลงบนพื้นด้วยความเจ็บปวด น้ำตาใสๆไหลอาบแก้มขาวเนียน พร้อมกันกับแองเจลล่าที่กุมหัวตนเองพลางเกลือกกลิ้งไปบนพื้นอย่างบ้าคลั่ง

 

     ร่างของเทเรซ่ากระตุกวูบทีหนึ่งก่อนที่ความรู้สึกทั้งหมดพลันมลายหายไป เหลือเพียงเสียงอื้ออึ้งในหัวของทั้งคู่

 

     ทันใดนั้น แสงสีขาวนวลตาพลันสว่างจ้าครอบคลุมไปทั่วห้องดนตรีเล็กๆในโรงเรียนนานาชาติเซนต์โจฮัน ผ่านไปราวห้าวินาที แสงสว่างสีขาวค่อยๆหายไป กลับมาเป็นห้องดนตรีห้องเดิม โคมไฟระย้ากลับไปอยู่บนเพดาน เปียโนไม่ได้เล่นเองอย่างผิดธรรมชาติอีกแล้ว ราวกับว่าเรื่องน่าตกใจเมื่อครู่ไม่ได้เกิดขึ้น

 

     ทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติอีกครั้ง ทุกอย่างเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง 

 

     เว้นแต่...

 

     ร่างของฝาแฝดสาวสองคนหายไป ไม่มีใครเหลือความทรงจำเกี่ยวกับพวกเธอ ราวกับไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลกมนุษย์ที่แสนน่าเบื่อ จืดชืดนี้ตั้งแต่แรกเริ่ม

    ครูสอนดนตรีชั่วคราวคลียิ้มอย่างมีชัยชนะ...หล่อนทำภารกิจสำเร็จไปอีกหนึ่ง

    ...นำวิญญาณกลับสู่ร่างเดิม...