ฟีมัส ฟีเลซัค

ลำดับตอนที่ #1 : ปลดปล่อย

1. ปลดปล่อย





        ณ   ถ้ำกลางหุบเขาลึกแห่งหนึ่งผู้คนต่างกล่าวขานว่ามันเป็นถ้ำอาถรรพ์และมันได้เก็บอาวุธในตำนานเอาไว้  และในบัดนี้กำลังจะมีผู้เข้าไปตามหาอาวุธชิ้นนั้นและพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความอาถรรพ์ของถ้ำนี้

    "เฮ้ นายจะพาเรามาที่ไหนอ่ะ"เสียงของชายผมฟ้าที่กำลังเดินตามชายผมสีออกน้ำตาลอ่อนๆ ถามขึ้นด้วยเสียงที่ไม่สบอารมณ์นัก

    "น่าๆ พี่เจ้าโครเซ่คงไม่บ้าพาเรามาถ้ำบ้าๆ นี่โดยไม่มีเหตุผลหรอกใช่ไหมโครเซ่"ชายผมเหลืองอ่อนๆ ที่เดินมาคู่กับชายผมฟ้าหันไปมองชายผมน้ำตาลเพื่อให้พูดต่อ

    "บลาสพูดถูก อ้อนายหัดใจเย็นซะบ้างคูสลินทำตัวไม่เหมาะกับจอมเวทผู้ใช้น้ำแข็งเลย"โครเซ่หรือชายผมสีน้ำตาลตอบด้วยน้ำเสียงแสดงความเบื่อสุดๆ เพราะที่เขามาที่นี่หนึ่งจะมาหาอาวุธในตำนาน สองมายืดเส้นยืดสายกับพวกที่อยู่ในถ้ำซึ่งตอนนี้เขาไม่เห็นซักกะตัวเดียว

    "ว่าแต่นี่หรอถ้ำอาถรรพ์ เราเดินมาตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วนะยังไม่เจออะไรเลยนอกจากหินแล้วก็ดิน"บลาสเดินมากซ้ายมองขวาและมองรอบๆ ไปมาก็ยังไม่เห็นมีอะไรให้แสดงถึงความอาถรรพ์สักนิดเดียว

    แต่ขณะที่ทั้งสามกำลังเบื่ออยู่นั้นเจ้าบ้านได้รู้ตัวแล้วว่ามีแขกมาเยี่ยมเลยเตรียมการไว้อย่างอบอุ่น

    "พูดปุปมาปั้ปอย่างนี้ค่อยๆ สนุกหน่อย"คูสลินจ้องไปทางลูกน้องของเจ้าบ้านด้วยความดีใจแต่เขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าทั้งหมดนั้นไม่ใช่ปีศาจหรือสิ่งมีชีวิตใดๆ แต่มันคือวิญญาณหรือภาษาชาวบ้านเรียกกันว่า ผี

    "ไอ้พวกนี้ท่าทางแปลกๆ อยู่นา"โครเซ่ตอนนี้กำลังสำรวจศัตรูข้างหน้าแต่ก็ยังสรุปไม่ได้ว่าสิ่งที่อยู่ด้านหน้าอะไร

    "ไม่รู้สึกพลังของสิ่งมีชีวิต วิญญาณแน่ๆ"บลาสพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจเพราะไม่คิดว่าจะเจอวิญญาณในที่แบบนี้ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมเป็นถ้ำอาถรรพ์

    "อย่าเลยน่าลุยดีกว่า"คูสลินกระโดดเข้าไปในวงล้อมของบรรดาวิญญาณอย่างรวดเร็วด้วยเวทน้ำแข็งที่มองไม่ทันว่าเขาร่ายไว้เมื่อไหร่พุ่งเข้ามาแหวกทางกองทัพวิญญาณให้หลีกไปอย่างรวดเร็ว

    "ไอ้บ้านั่นเอาจนได้"โครเซ่เอามือตบหน้าพากอย่างเหนื่อยหน่ายใจถึงแม้เขาจะรู้ว่าคูสลินต้องทำแบบนี้แน่ๆ แต่เขาก็ไม่คิดว่าศัตรูจะเป็นผี

    "เอาเถอะๆ ถึงยังไงพวกนั้นแกโจมตีใส่แรงๆ ก็หายไปแล้ว"บลาสหันไปยิ้มให้โครเซ่น้อยๆ ก่อนที่จะลงเวทสายฟ้าด้วยความเร็วสูงกระหน่ำกองทัพวิญญาณทั้งหมดหายไปในพริบตา



    "ไม่เลว ไม่เลว"เสียงลึกลับดังขึ้นในส่วนในสุดของถ้ำ

    "ไม่ได้เจอฝีมือแบบนี้มานานแล้ว ดูสิว่าพวกมันจะตามมาถึงเจ้ารึเปล่า"เจ้าของเสียงลึกลับหันไปมองดูดาบสีดำเล่มใหญ่ที่วางอยู่เด่นชัดบนแท่น



    "บลาสนายทำแบบนี้ได้ไง"คูสลินถามอย่างอารมณ์เสียเพราะเขาแค่กระโดดมากลางวลล้อมพร้อมที่จะลงเวทใหญ่ๆ แต่บรรดากองทัพวิญญาณกลับถูกบลาสใช้เวทสายฟ้าช็อตจนสลายหมดในพริบตา

    "เอาน่ารีบๆ ไปเถอะเพราะคิดว่าขนาดควบคุมวิญญาณได้เยอะขนาดนั้นคงไม่ธรร.....เหวอออออ"ขณะที่โครเซ่กำลังบอกคูสลินอยู่นั้นกลับมีวิญญาณสิบตนมาล้อมเขาไวและพาเขาหายไปจากตรงนั้นทันที

    "อะไรกัน"บลาสร้องออกมาอย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าจู่ๆ วิญญาณจะพาโครเซ่หายไปแต่ ขณะที่เข้าจะหันไปบอกคูสลินให้ระวังตัวคูสลินก็หายไปอีกคน แต่เขาคงไม่มีเวลาหาคูสลินแล้วเพราะตอนนี้กองทัพวิญญาณนับพันกำลังล้อมเขาอยู่

    "เฮ้อ ไม่เล่นหน่อยคงไม่ได้แล้ว"บลาสพูดกับตัวเองอย่างเจ็บใจก่อนที่จะเรียกคทาของตนมาปักลงพื้นพร้อมกับร่ายเวทจัดการกองทัพวิญญาณที่เพิ่มไม่หยุด

    "เฮ้ พวกแกนะอยากตายอีกรอบไหม"บลาสเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกึกก้องทำให้กองทัพวิญญาณหยุดเดินทันทีพวกมันทั้งหมดหันมาทางบลาสพร้อมกับเดินต่อมาทางเขา

    "นี่คือคำตอบสินะ"พอบลาสพูดจบทันใดนั้นลูกแก้วปลายคทาของเขาสว่างพร้อมกับเวทสายฟ้าของเขาได้ก่อรูปขึ้นจนเป็นนกยักษ์ขนาดสิบสี่เมตรแต่ด้วยขนาดของมันทำให้ตัวของมันพุ่งทะลุเพดานถ้ำไป

    "สายฟ้าล้างปฐพี"บลาสตะโกนขึ้นอย่างกึกก้องก่อนที่นกตัวนั้นจะปล่อยสายฟ้ามหาศาลตรงดิ่งมาทางกองทัพวิญญาณที่ไม่ยืมขยับตัวไปไหนตั้งแต่นกตัวนั้นออกมา

    ตูมมมมมมมม



                                                       ........................



    "หือ"ชายลึกลับร้องขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อเห็นกองทัพของเขาหายไปกับพายุสายฟ้าในพริบตา

    "ไอ้นกนั้นมัน ธันเดอร์ริกนิ"เขายังคงต้องลูกแก้วที่ฉายเหตุการณ์อย่างแปลกใจทำไมนกสายฟ้าที่มีพลังขั้นเทพถึงมาอยู่ในที่แบบนี้ได้

    แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามานั่งแปลกใจแล้วโครเซ่ฝ่ากองทัพวิญญาณของเขามาถึงจุดที่เขายืนอยู่แล้ว

    "นาย"โครเซ่พยายามเรียกชายลึกลับแต่เขาก็นิ่งราวกับรูปปั้นซึ่งเงียบและไม่พูดอะไรแค่สิ่งที่เขายืนยันได้ว่าเป็นมนุษย์คือลมหายใจ

    "นายเป็นใคร"โครเซ่ถามซ้ำอีกและนั้นก็ทำให้ชายลึกลับหันมาได้แต่กลับตอบไปคนละแนว

    "ที่มาก็เพื่อจะเอาไอ้นี่สินะ"ชายลึกลับชี้ไปยังดาบดำเล่มโตที่วางอยู่กลางห้องซึ่งดาบเล่มนั้นกำลังปล่อยอายวิญญาณออกมาอย่างมหาศาล

    "เดท ไอเท็ม( DEATH ITEM )นี่นา"โครเซ่ร้องอย่างแปลกใจเพราะเขาไม่คิดว่าจะพบอาวุธคู่กายของขุนพลปีศาจในถ้ำนี่

    "รู้จักดีเลยสินะ โครเซ่ โครโรเซีย ราชาแห่งมัลลาเซีย ใช่แล้วมันคือ เดทไอเท็ม"ชายลึกลับหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปมากคูสลินที่วิ่งมาหาโครเซ่พอดี

    "ตัวน่ารำคาญมาอีกหนึ่ง"ชายลึกลับอย่างขึ้นมาอย่างรำคาญเมื่อเห็นคูสลิน

    "ไอซ์ ฟลีสซิ่ง"คูสลินร่ายเวทขึ้นามด้วยน้ำแข็งมหาศาลพุ่งตรงมาหาชายลึกลับแต่เขายกมือแตะกับน้ำแข็งก้อนแรกที่พุ่งมา ทำให้น้ำแข็งทั้งหมดหยุดการเคลื่อนไหวทันที

    "บะ บ้าน่า"คูสลินร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นน้ำแข็งขิงเขาถูกหยุดต่อหน้าต่อตา

    "ธันเดอร์ สตรอม"เสียงบลาสดังขึ้นด้านหลังโครเซ่ทำให้ชายลึกลับต้องหันกลับไปดู แต่ตอนที่เขายังไม่ทันขยับก็ถูกพายุสายฟ้าลงมาตรึงร่างของเขาไว้

    "เอาล่ะ ไอซ์ ฟลีสซิ่ง"คูสลินใช้เวทเดิมอีกรอบซึ่งตอนนี้ชายลึกลับไม่สามารถป้องกันเวทของเขาได้ทำให้ถูกเวทของคูสลินแช่แข็งไปเต็ม

    "ธันเดอร์ ไซเคิ้ล"พอบลาสร่ายจบวงแหวนเวทนับสิบก็ปรากฏขึ้นรอบกองน้ำแข็งพร้อมกับสายฟ้านับร้อยหมุนตัวฟาดลงมาใส่กองน้ำแข็ง

    "ชิ ลืมไปไอ้สองพี่น้องนี่ใช้เวทซับพอรต์กันที่หว่า"ชายลึกลับเอ่ยขึ้นอย่างลืมตัวเพราะเขาลืมไปจริงๆ ว่าบลาสกับคูสลินเป็นนักเวทที่สนับสนุนกันได้เพราะเวทน้ำแข็งกับสายฟ้าเป็นการสนับสนุนกันดีเยี่ยม

    "อย่าลืมฉันเด้ พาวเวอร์เนต สไตร์"โครเซ่ตะโกนขึ้นพร้อมกับพลังทั้งหมดรวบรวมที่ปลายดาบของเขา และ.....

    ตูมมมมมมม

    เมื่อพลังมหาศาลถูกบีบอัดอยู่ที่เดียวก็ต้องเกิดระเบิดเป็นธรรมดา ซึ่งปลายดาบของโครเซ่ก็ระเบิดกระจายเพระแรงระเบิดซึ่งทำให้ชายลึกลับทั้งบาดเจ็บด้วยแรงระเบิดแล้วยังมีสะเก็ดดาบของโครเซ่ที่แตกกระจายเข้ามาเสริมทำให้สร้างความบาดเจ็บเข้าไปใหญ่ แต่ดูท่าชายลึกลับรู้จุดนี้ดีทำให้เขากระโดดหลบออกมาตั้งแต่ก่อนดาบระเบิดเลยลดแรงกระแทกจากการระเบิดได้มากแต่เขาก็ไม่สามารถหลบสะเก็ดดาบที่พุ่งด้วยความเร็วสูงได้ทั้งหมด

    "อูย 3 รุม 1 นี่ก็ไม่ไหวกันแฮะ แถมโดนธันเดอร์ สตรอมเล่นโจมตีเส้นประสาททำเอาเคลื่อนไหวช้าลงแบบนี้แย่แฮะ"ชายลึกลับหัวเราะแห้งออกมาเพราะผลจากการระเบิดเมื่อครู่ทำให้เขาบาดเจ็บไปอย่างมากหนำซ้ำยังมีเวทของบลาสกับคูสลินที่ยิงมารอบแรกอีกด้วย

    "เอาไงดีถึงจะโจมตีมันได้แต่ดาบฉันพังไปแล้วนะ"โครเซ่หันมาถามบลาสด้วยสีหน้าหนักใจ

    "รุมมันเลยเป็นไง"คูสลินเสนอความคิดพร้อมกับเริ่มร่ายเวทโจมตีแต่ถูกบลาสชกจนล้มคว้ำลงไป

    "ทำอะไรไม่รู้จักคิดจริงๆ"

    "แกมาชกฉันทำไมเนี่ย"คูสลินตะโกนถามดังลั่น

    "ดูดีๆ ที่รอบตัวมันสิไอพวกนี้มีกระแสควบคุมทั้งนั้นแสดงว่าไอ้คนใต้ผ้าคลุมนี่โดนควบคุมอยู่ ขนาดคนถูกควบคุมยังใช้วิญญาณได้ตามใจชอบแบบนี้ แล้วคนที่กำลังควบคุมมันอยู่จะฝีมือสูงขนาดไหนกันนะ"บลาสเอ่ยขึ้นทำให้เสียงคูสลินที่กำลังตะโกนโหวกเหวกเหมือนคนบ้าอยู่เงียบลงทันที

    "เก่งมาก ในที่สุดก็รู้ว่าข้าควบคุมเจ้าสวะนี่ได้แต่แกคงน่าจะให้ข้าเล่นสนุกสักหน่อยได้ล่ะมั้ง"ชายลึกลับพูดขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

    "สวะงั้นหรอ"คูสลินทวนคำอย่างพิศวงแต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาทวนคำอีกแล้วเพราะชายลึกลับเริ่มโจมตีอีกครั้ง

    "โซลบอมเบอร์"ชายลึกลับร่ายเวทขึ้นมาคราวนี้มีวิญญาณนับสิบลอยอยู่รอบตัวเขาทันใดนั้นวิญญาทั้งหมดกลับพุ่งมาหาทั้งสามอย่างรวดเร็ว

    ตูมมมมมมมม

    เมื่อวิญญาณทั้งหมดพุ่งมามันไม่โจมตีแต่มันกลับระเบิดตัวเองออกทำให้ทั้งสามกระเด็นไปไกลจากจุดที่ยืนอยู่หลายเมตร

    "ไม่ยอมหรอกน่า ออกมาลีสาส"คูสลินจนหนทางทันทีเพราะไม่คิดว่าจะเจอวิญญาณแบบนี้จึงเรียกภูติน้ำแข็งขึ้นมาช่วยสู้ ซึ่งภูติตัวน็ไม่ต่างอะไรกับหมีขั้วโลกแต่ต่างกันตรงที่สามารถทำบางสิ่งที่หมีทำไม่ได้เช่นสามารถใช้เวทและอาวุธต่างๆได้(ก็ต้องใช่ดิมีหมีที่ไหนร่ายเวทได้บ้าง)

    พอลีสาสออกมามันก็ร่ายเวทน้ำแข็งพุ่งใส่ชายลึกลับทันทีแต่ชายลึกลับก็ร่ายเวทเกราะป้องกันเอาไว้ได้ แต่ลีสาสก็ตามด้วยดาบน้ำแข็งด้ามโตทำให้ชายลึกลับโดนไปเต็มๆ

    "หนอยไอ้หมีบ้าบังอาจทำร้ายร่างทรงข้ารึเอาไปกิน ไฟเยอร์สไตร์"ชายลึกลับโกรธแค้นอย่างรุนแรงเลยใช้พลังวิญญาณแห่งไฟมาสถิตที่มือความแล้วต่อยไปที่หน้าหกของลีสาสจนเป็นรูโบ๋

    ตึง ลีสาสล้มลงอย่างแรงพอร่างมันถึงพื้นมันก็สลายไปเมื่อมีสายลมพัดผ่านตัวมัน

    "อะไรกันภูติน้ำแข็งราตรีเสียท่าง่ายขนาดนั้นเชียวแบบนี้เล่นยากซะแล้ว ออกมา ธันเดอร์ริก"บลาสเห็นว่าลีสาสเสียท่าจึงเรียกธันเดอร์ริกออกมา

    "แบบนี้ต้องร่วมด้วยจงออกมา เฟนเรีย"โครเซ่ตะโกรดังลั่นพอพูดจบก็มีหลุมดำขนาดใหญ่โพล่มาด้านหน้าและสิ่งที่ก้าวออกมาคือ.....

    สุนัขสีดำตัวสูงร่วมสามเมตรมีดวงตาที่สามอยู่บนหน้าผากพร้อมกับเขี้ยวที่ส่องเป็นประกายสะท้อนแสงเมื่อดูแล้วจึงรู้ว่าเขี้ยวของมันเป็นเพชรนั้นเองพร้อมกับมีอักขระเขียนอยู่ทั่วตัวซึ่งไม่ใช่คำสาปอะไรแต่มันกลับเป็น.....อักขระขังวิญญาณที่สามารถผนึกวิญญาณทุกชนิดและสามารถนำความสามารถนั้นมาใช้ได้

    "เทพสุนัขปีศาจเฟนเรียที่ปลิดชีพเทพสงครามคนก่อนเมื่อสงครามเหล่าเทพเมื่อหกพันปีก่อนนี่นา"ชายลึกลับร้องออกมาอย่างแปลกใจเพราะไม่คิดว่าเฟนเรียสุนัขเทพที่แม้แต่เวลาผ่านไปล่วงเลยจนถึงยุคสมัยนี้บรรดาเทพต่างๆ ยังหวาดกลัวที่จะได้เจอมันแต่กลับกลายเป็นสัตว์อสูรของโครเซ่ได้อย่างไร

    "ธันเดอร์ริก"น้ำเสียงอันสงบนิ่งของบลาสดังขึ้นทำให้ทุกคนยังต้องหันไปมอง ซึ่งไม่มีใครจะละสายตายไปได้เลยเพราะตอนนี้ธันเดอร์ริกได้พุ่งหายเข้าไปร่างบลาสทันใดนั้นปีกสายฟ้ากลับงอกออกมาจากหลังเขาพร้อมกับออร่าสายฟ้าคลุมรอบตัวไว้

    "บลาสอย่าใช้คาถานี้เลยนะ"คูสลินถึงแม้จะรู้ว่าบลาสทำอะไรแต่ก็อดห่วงไม่ได้

    "นี่มันล่อรวมจิตวิญญาณกับธันเดอร์ริกเลยรึ จะใช้เวทอะไรมาละ"ชายลึงลับในผ้าคลุมถามเชิงวิเคราะห์แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ

    "ธันเดอร์ริกกับฉัน.....เราจะใช้เวทพร้อมกัน"บลาสตอบขึ้นมาแต่ก็ยังไม่คลายความสงใสของชายลึกลับได้เลย

    "ในนามของข้าผู้รับใช้เทพแห่งสายฟ้าอัลฟ่า ขออัญเชิญท่านลงมาปัดเป่าอริแห่งข้าให้หมดสิ้น ข้าและทาสแห่งสายฟ้าผู้ซื่อสัตย์ขอมอบพลังอันเล็กน้อยแก่ท่านเพื่อนำดวงวิญญาณศัตรูตรงหน้าให้หายไปด้ายเถิด"เสียงร่ายเวทของบลาสดังขึ้นเรื่อยพอร่ายจบเขาก็เอาคทาชี้มาทางชายลึกลับ

    "เวทนี้หรือว่า!!!"ชายลึกลับตะโกนอย่างตกใจแม้เขาควบคุมร่างคนอื่นอยุ่ก็จริงแต่การสูญเสียร่างทรงอาจทำหายพลังวิญญาณหายไปส่วนหนึ่งได้

    "ประตูแห่งโลกวิญญาณเปิดออกสำหรับเจ้าแล้ว มหาเวทสายฟ้ากระชากวิญญาณณณ"บลาสตะโกนลั่นพร้อมกับสายฟ้าขนาดยักษ์พุ่งมาหาชายลึกลับอย่างรวดเร็ว

    ตูมมมมมม เมื่อสายฟ้าโดนร่างของชายลึกลับก็เกิดระเบิดอย่างรุนแรง

    "นี่มัน......"ความรู้สึกที่คนธรรมดาไม่อาจจะรู้สึกแต่มันได้เกิดขึ้นกับร่างชายลึกลับ เพราะเวทนี้มันเป็นเวทกระชากวิญญาณออกมาจากร่างแต่นี้มันกลับเป็นการช่วยให้เขารอดพ้นจากควบคุมของผู้ที่ควบคุมเขาเอาไว้และตอนนี้เขาได้หลุดพ้นแล้ว......หลุดพ้นจากการควบคุมที่มีมายาวนานนับร้อยปี......!!!!!



                        .....................................................



    "ผิดคาดจริงๆ แฮะผิดคาดจริงๆ"ชายผู้ควบคุมเอ่ยขึ้นอย่างผิดคาดที่เห็นทั้งสี่รอดจากเขาไปแล้ว