4 Parallel world [ยังไม่เปิด]

ลำดับตอนที่ #2 : World 1 : Hunter Organ (2)

"คุณ.." ผมได้ยินเสียงเรียกของใครบางคน จึงเงยหน้าที่ยังมีคราบน้ำตาขึ้นมามอง ซึ่งผมพบชายคนหนึ่งที่หน้าตาดีมาก ผมสีเงิน ดวงตาเรียวสีม่วง สวมใส่โค้ดสีเทา อืม..ผมคิดว่าคงจะเป็นดารา หรือไม่ก็นายแบบ..ผมคิดว่าเขาคงไม่ได้มาทักผมแน่ๆ..แน่ล่ะ ก็ตัวผมมั่นใจแน่นอนว่าไม่เรู้จักผู้ชายหน้าตาดีขนาดนี้มาก่อน ผมหันซ้ายหันขวาแต่ก็ไม่พบใครยืนอยู่อีก นอกจากผมและชายผมเงิน
"หันทำไมครับ ผมเรียกคุณนั่นล่ะ" ชายผมเงินพูดยิ้มๆ ทำให้ผมกลับมามองอย่างตกใจ โอ้!พึ่งเคยมีคนเรียกผมครั้งแรกในรอบ3ปีนะเนี่ย เอ๊ะ ไม่ใช่สิก่อนหน้านั้นก็มีป้าที่เป็นเจ้าของอพาร์ตเมนท์เรียกเพื่อทวงค่าเช่าอยู่นี่
"มีธุระอะไรครับ"
"ผมให้ครับ" ชายผมเงินคนนั้นล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวปักรูปเอชโพดำออกมา ยื่นให้ผม ผมก็รับมันมาอย่างงุนงง เขาคลี่ยิ้มอ่อนโยน
"ผมเห็นคุณร้องไห้มานานแล้ว เอาไปเช็ดเถอะครับ ตาบวมแดงหมดแล้ว" ผมก้มมองผ้าเช็ดหน้าสีขาวในมือ แล้วซับน้ำตาอย่างลวกๆ และเงยหน้าพร้อมยื่นคืนให้ แต่ก็เก้อเนื่องจากชายผมเงินนั้นหายไปเสียแล้ว ไม่มีวี่แววว่าเขาเคยอยู่ตรงหน้านี้มาก่อน ผมรู้สึกขนลุกเกลียวขึ้นมาทันใด
"ไปดีกว่าวุ้ย" ผมรีบลุกเดินจากสวนสาธารณะทันที โดยมือยังคงกำผ้าเช็ดหน้าไว้แน่น ผมไม่รู้สาเหตุว่าทำไมถึงไม่ทิ้งมันไป ผมเพียงทำตามสัญชาตญาณเท่านั้น ที่ร้องเตือนว่า อย่าทิ้งโอกาสทีจะเปลี่ยนไป.. เหตุการณ์นั้นผ่านมาสามปีแล้วล่ะ