คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : World 1 : Hunter Organ (1)
“ไม่ผ่าน!!”
สิ่งที่ผมภาคภูมิใจ..
“นี่หรือ ที่คุณพยายามวาดน่ะ! ห่วยแตก!”
..กลับถูกเขาทำลายลงไปอย่างไม่มีสิ้นดี
“คุณไม่มีความสามารถเอาซะเลย!”
ผมถูกด่าทอ แต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้
"กลับไปซะ! ที่นี่ไม่ต้อนรับผลงานห่วยๆ!"
ปึง!
ประตูถูกปิดลงตรงหน้าของผมซึ่งถูกผลักออกมา ในมือถือเอกสารไว้ปึกหนึ่ง มันเต็มไปด้วยรูปภาพของสาว2D ที่ถูกกากบาททับด้วยหมึกแดงมากมาย ผมเดินออกมาจากที่แห่งนั้นด้วยจิตใจว่างเปล่า พลันน้ำตาก็ไหลออกมา ผมไม่สนหรอกว่าจะมีคนรอบข้างหรือไม่ พวกเขาจะมองผมเป็นตัวประหลาดหรือเปล่า วินาทีนี้ผมต้องการเพียงระบายความอัดอั้นตันใจเท่านั้น
ไม่เป็นหรอก ยังไงพวกเขาคงจะไม่มองผมแปลกไปกว่านี้แล้วล่ะ
ผมปลอบตัวเองในใจ แล้วเดินฝ่าฝูงชนที่มองด้วยสายตาปะปนคละเคล้ากันไป
บ้างก็มองด้วยความสมเพช
บ้างก็มองด้วยความตกใจ
บ้างก็มองด้วยความแปลกใจ
แต่ไม่มีสักคนที่มองด้วยความสงสาร..
ไม่มีใครที่จะเข้ามาปลอบผมหรอกครับ..
ผมทิ้งตัวนั่งลงบนผืนหญ้าของสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง น้ำตายังคงไม่หยุดไหล แม้ดวงอาทิตย์จะหายลับขอบฟ้าไปแล้ว หมู่ดาวและดวงจันทร์เข้ามาแทนที่..แสงสีเหลืองนวลที่ส่องลงมาโอบล้อมตัวผม มันช่างอบอุ่นยิ่งกว่าดวงอาทิตย์ที่แสนเจิดจ้านั่นซะอีก
ใช่สิ..ผมยังคงไม่ได้เล่าสินะ ว่าตัวเองเป็นใคร..ผมชื่อฮันเตอร์ เมอร์แกน
อายุ 25 หน้าตาก็จัดได้ว่าจืดสนิทจนกลายเป็นบุคคลโลกลืม ซึ่งผมชอบนะ ผมมีชีวิตอยู่ไปวันๆ ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีอนาคต แต่วันหนึ่งผมก็เจอสิ่งที่ทำให้ผมเกิดเป้าหมาย..อนาคต..ทุกสิ่งทุกอย่าง และทำให้ผมมาเป็นผมในวันนี้
นั่นคือ..โลก2D
ผมเลิกเรียน..เลิกทำตามหน้าที่ที่ผมได้รับ แล้วผันตัวมาเป็นโอตาคุ ท่องอยู่ในโลก2D..หมดเงินไปเป็นจำนวนมากเพื่อซื้อฟิกเกอร์ หมอนข้าง..ทุกสิ่งที่คือ2D
เพราะความชื่นชอบนี้เองจึงทำให้พ่อแม่ไล่ผมออกจากบ้านแล้วตัดขาดกัน ไม่ใช่ล้อเล่นแน่นอน ซึ่งผมก็ไม่รู้สึกโศกเศร้าอาดรูอะไร ในเมื่อผมยังมี'พวกเธอ'อยู่เคียงข้าง คอยให้กำลังใจ อยู่ในจินตนาการของผม
โชคดีที่ผมหยิบเงินติดมือมาได้หกพัน ถ้ารวมกับเงินที่ผมมีอยู่ก็ประมาณเจ็ดพันพอดี..
ด้วยเงินเพียงเจ็ดพัน คงไม่พอซื้อบ้านสักหลัง หรือเช่าห้องอพาร์ทเม้นหรูๆแน่นอน ผมจึงเลือกไปเช่าห้องถูกๆในอพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่ง มันโกโรโกโสมากและมีหยากไย่ประดับตามเพดาน จนน่าจัดให้เป็นสถานที่ที่ควรอนุรักษ์ ห้องที่ผมเช่านั้นเป็นห้องเล็กๆขนาดรูหนู เหมาะใช้สำหรับเป็นที่ซุกหัวนอนเท่านั้น ห้องน้ำก็มีนะ แต่มันเล็กกว่าเยอะเลย มีแค่ชักโครก แล้วก็ถังน้ำใหญ่ๆที่มีขันลอยอยู่เหนือผิวน้ำ เอ้อ มีก๊อกน้ำอีกอย่างหนึ่ง..ที่นี่ไม่มีไฟฟ้า เวลาจะทำอะไรตอนมืดๆก็ต้องอาศัยแสงไฟจากข้างถนน ซึ่งมันไม่ค่อยช่วยอะไรหรอก
ย้อนกลับมา ณ ปัจจุบัน..ผมได้ลองวาดมังงะให้สำนักพิมพ์พิจารณา..แต่ก็ถูกตอกกลับมาว่าห่วยแตกสิ้นดี..แล้วก็มานั่งร้องไห้้นี่ไงล่ะ..น่าสมเพชจริงๆเลยนะ..เป็นผู้ชายแต่กลับมาร้องไห้ ถ้ามีใครเห็นเข้าคงคิดหรือด่าออกมาว่า'ไอ้ตุ๊ด'แน่เลย..แต่ผมไม่คิดจะเก็บมาใส่ใจหรอก อยากด่าอะไรก็ด่าไป..
"คุณครับ.."
ความคิดเห็น