รักอลวน คนอลเวง(K-Otic/YaOi)

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 นี่มันอะไรก๊านนน

สวีดัส...สวัสดีคร้าบ  หลังจากที่หายหน้าหายตาไปชาติหนึ่ง 555+ และมันก็กลับมาพร้อมความบ้าสุดๆ และตอนไม่ที่ เอิ๊ก พลิกโครตๆเช่นกัน อ่านะก็ลองอ่านกันดูเองน้อว่าเป็นไง แล้วบอกด้วยนะว่าเป็นไงมั้ง หนุกไม่หนุกไงก็บอกจะได้ปรับปรุง ตอนนี้ผมขอไปกินยาแก้ช๊อกแล้วไปแต่งต่อก่อนน้อบั๊บบุย

ปล.ช๊อกสุดๆคือนิสัย 555+
ปล.2 เพลงประกอบตอน ไม่ต้องสงสัย เราชอบ(เกี่ยวกันใหม?)

.........................................................................................................................................                     

             

                     จิ๊บ จิ๊บ...กริ๊งงงงงง! เสียงนกร้องประสานเสียงกันในตอนเช้าตรู่ ข้างหน้าต่างบวกกับเสียงนาฬิกา ปลุกให้เจ้าของหลับตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ก่อนที่จะลุกขึ้นมานั่ง แล้วกวาดสายตามองไปรอบห้องแล้วหยุดที่นาฬิกาบนหัวเตียงก่อนที่จะกดปิดสวิตซ์ปิดมันซะ! แล้วล้มตัวลงนอนต่อ....

 

                    ก๊อก ก๊อก ก๊อก! 

                    “ตะ...เคนตะ...ทำอะไรอยู่ลูกจะสายแล้วนะ...เคนตะ...เคน”...หืม...เสียงอะไรกันนะ...เสียงแม่นี่นา งืมๆ เขาคิดก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง แล้วจะโกนถาม

                 
                    “อือ...มีไรครับแม่...ฮ้าว”เขาพูดพลางป้องปากหาวหวอด ขยี้ตา ก่อนที่จะลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ แล้วเดินไปเปิดประตู

                  
                    “อะไรกันเคน วันนี้มีสอบไม่ใช่หรอกเหรอ หืม”หล่อนเอยถามเด็กหนุ่ม

           
                    “มีครับตอนเก้าโมงนะครับ”เขาเอ่ยตอบแม่ไป

                  
                    “แต่นี่มันจะแปดโมงแล้วนะเคน”หล่อน เอ่ยถามเด็กหนุ่มอีกครั้ง

                  
                    “อืมครับ...ห๊ะ จะแปดโมงแล้ว โธ่ แล้วแม่ก็ไม่บอกกันก่อน อ้าก! สายแล้วๆ” เขาพูดก่อนจะรีบวิ่งไปคว้า ผ้าเช็ดตัวกับชุดก่อนวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

          
                    “เร็วๆนะเคน”หล่อนเอ่ยกันเดินลงบันไดไป

 

                         .. 10 นาทีต่อมา ..

 

                          ตึก ตึก ตึก  เสียงเขาวิ่งลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะวิ่งไปหยิบ ขนมปังปิ้งกับกล่องนมจืดที่โต๊ะอาหารอย่างรวดเร็ว แล้วรีบวิ่งไปใส่รองเท้าที่หน้าบ้านทันที

                   
                   “ผมไปก่อนนะครับแม่”ก่อนที่จะวิ่งไปที่โรงรถแล้วกระโดดขึ้น มอ’ไซด์แล้วบึ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

                   
                   “เฮ้อ...ให้ตายสิลูกคนนี่”หล่อนพูดขณะเดินออกมาปิดประตูรั้ว แล้วจึงเดินกลับเข้าไปในบ้าน

 

                                                        ......................................................................

                       ณ   มหาวิทยาลัยกรุงเทพ

                 

                    “ฟู่... 8.15 นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว...ว่าแต่บอร์ดอยู่ไหนหว่า แล้วจะรู้ใหมเนี๊ยะว่าสอบห้องไหน...เฮ้อ!”เขาบ่นขึ้นขณะหันมองซ้ายแลขวา มองหาบอร์ด ก่อนที่จะมีมือมาสะกิดที่ไหล่ เมื่อหันไปก็พบกับ...โทโมะนั้นเอง

 

                   “อ้าว...โทโมะ มานานยัง หืม”เขาเอ่ยถามโทโมะ

                   
                   “อืม...นานพอเห็นนายหัวซ้ายหันขวาไปมานั้นแหละ 55+ ตลกเป็นบ้า”โทโมะเอ่ยก่อนหัวเราะออกมา

                 
                   “พอเลย...พอ ว่าแต่นายดูรายชื่อมารึยัง”เขารีบพูดก่อนที่อีกฝ่ายล้อยาวไปกว่านี้

          
                   “ดูมาแล้วล่ะ ฉันกับนายได้สอบห้องเดียวกันด้วยล่ะ ดีใจจัง อ๊ะ...เหลืออีก 35 นาทีแล้วนี่ งั้นไปห้องสอบกันเถอะ...ป่ะ”โทโมะเอ่ยก่อนเดินนำไป

                   
                   “รีบจังน้า แล้ว...รู้เหรอว่าอยู่ที่ไหน หืม”เขาเอ่ยถาม

         
                   “แน่นอน...ฉันไปดูมาแล้วนะ”พอพูดจบก็ลากเขาไปห้องสอบทันที

 

                .... 10 นาทีผ่านไป....

                   “โทโมะ....นี่นายจะไปไหนกันแน่ วนไปวนมาจนจะครบ 10 รอบแล้วนะ”เขาเอ่ยขึ้นหลังจากที่ต้องเดินไปมา อยู่หลายรอบ

                 
                   “แหะๆ...คือว่าฉันลืมทางไปแล้วอ่ะ ขอโทษนะเคน”โทโมะพูดก่อนเปลี่ยนเป็นสีหน้าสำนึกผิดในทันที

                  
                   “เอาเถอะ ถึงยังไงก็หลงอยู่ดี ฉันว่าเราลองไปถามคนแถวนี่ก็ได้เพื่อเขาจะรู้ ล่ะกัน...ป่ะ...อ๊ะ”เขาพูดก่อนจะเดินไปถามทางคนแถวนั้น แต่...

                      บึ๊ก...ตุบ...อ๊ะ...โอ๊ย!!

                   “เฮ้ย...นาย เดินยังไงไม่ดูทางเลยห๊ะ”เขาพูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นจากพื้นพลางปัดฝุ่นออกไปจากตัว   ...โอ๊ย...หงุดหงิดๆ หงุดหงิดทีไรซวยทุกที...

                   
                   “นายนั้นแหละเดินไม่ดูทางเลยต่างหาก ขอโทษก็ไม่ขอโทษมาด่ากันป่าวๆงี้ได้ไง”อีกฝ่ายพูดขณะลุกขึ้นปัดฝุ่นพลางเก็บของที่กระจายตอนชนกันให้

                  
                   “แก...หน่อยแน่”แต่ก่อนที่จะได้สวนหมัดกันสักยก โทโมะก็มาห้ามเสียก่อน

                  
                   “เอาน่า...เคนตะ อย่ามีเรื่องกันเลย นะ”โทโมะพูดพลางดึงเขาออกมา

                  
                   “เอ๋อ...เด็กนี่ชื่อเคนตะงั้นเหรอ หึหึหึ มาสอบล่ะสิ เข้าคณะอะไรล่ะ”ร่างสูงตรงหน้าเอ่ยถาม

                 
                   “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกไม่ทราบ”เขาพูดพลางมองหน้าฝ่ายตรงข้ามเขม็ง ...ชิเข้ามาสิไม่กลัวอยู่แล้ว...

                 
                   “ปากกล้าไม่เลว โอ๊ะโอ อีก 15 นาทีก็ถึงเวลาเข้าสอบแล้วนี่ หึ งั้นชั้นบอกเอาบุญให้ก็ได้ว่าอาคารที่พวกนายต้องไปสอบนะอยู่ที่ใหน”ว่าแล้วชายหนุ่มก็ควานหากระดาษขึ้นมาขีดๆเขียนๆแล้วจึงยืนมาให้

                   
                   “เอ้านี่ แผนที่ห้องสอบของพวกนาย แล้วนี่ก็ของๆพวกนาย...หวังว่าคงจะสอบผ่านมาได้นะ หึหึหึ แล้วเจอกันวันรับน้องนะเด็กน้อย...จุ๊ฟ!!”พูดจบไม่ไปเปล่า สบโอกาสที่เคนตะเผลอฉวยโอกาสหอมแก้มนุ่มๆนั้นแล้ววิ่งออกไปทันที ปล่อยให้สองหนุ่มยืนอึ้ง โดยเฉพาะเคนตะก่อนที่จะ...

                     ตุบ !!

                    “เฮ้ย...เคนตะ เคน อย่าพึงเป็นลมดิ...เคน เฮ้ย...ซวยแล้วไง ตื่นดิเคน เฮ้อ…”เขาพูดพลางเขย่าเคนตะอีกหลายรอบให้ตื่นแต่ไม่ได้ผล ...ก็แหงล่ะเจอแบบนี้ไม่เป็นลมก็ให้มันรู้ไป แต่กลายเป็นฉันซวย เวรกำ เฮ้อ... แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามาอุ้มเคนตะไว้ พอมองดูก็เลยรู้ว่าเป็นชายคนเมื่อกี้ที่เดินชนกับเคนตะจนเป็นเรื่องนั้นเอง

                  
                    “นะ...นาย”แต่ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยอะไรออกมา ชายหนุ่มก็พูดตัดบทขึ้นมาก่อน

           
                    “นายนะไปสอบก่อนไป เดี๋ยวจะไม่ทันเอา เดี๋ยวเจ้านี่นะฉันดูแลให้เอง”ชายหนุ่มพูดจบก่อนที่จะเดินไปอีกทาง

                   
                    “ตะ...แต่ว่า”ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยแย้งชายหนุ่มก็พูดตัดบทขึ้นมาอีกครั้ง

                   
                    “เอาเถอะน่า...เอางี้นี่เบอร์ติดต่อฉัน ถ้าเป็นห่วงเพื่อนนัก สอบเสร็จแล้วไม่รู้ทางไปห้องพยาบาลล่ะก็โทรมาได้แล้วจะไปรับ แล้วเรื่องสอบของเจ้านี่นะฉันจะไปคุยกับอธิบดีให้ ไปได้แล้วไป”พอพูดจบก็หยิบนามบัตรออกมาให้ แล้วเดินออกไปเลยปล่อยให้เขายืนงงเต๊ก ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ากี่โมงแล้ว

                    
                    “อ้าก! ...อีก 3 นาที ตายแน่ๆ”เขารีบดูแผนที่ก่อนที่จะรีบวิ่งไปถึงห้องสอบทันแบบเฉียดฉิวไม่กี่วิก่อนที่ผู้คุมสอบจะแจกข้อสอบสุดโหดให้...

                    
                    “เอาล่ะทุกท่าน...ได้รับข้อสอบครบนะคะ ส่วนวิธีทำก็อยู่ในข้อสอบแล้ว เริ่มลงมือทำได้”

                      
                       ...โอ๊ย ทำไงดีโจทก์ยากจัง เป็นห่วงเคนด้วยจะเป็นไรใหมนะ โอ๊ย ไม่มีสมาธิเลยเรา เอาวะเดี๋ยวไปเยี่ยมแล้วกัน ยากจังวุ๊ย จ้ำจี้แม่-งเลย เหอะๆ...

                    
                    “อีก 10 นาทีจะหมดเวลาสอบแล้ว ขอให้ทุกท่านเตรียมส่งข้อสอบด้วยค่ะ แล้วก็ตรวจดูทุกบรรทัดด้วยนะคะว่ากรอบข้อมูลครบหรือยัง”...อ้าก! ยังไม่เสร็จเลย เดามั่วๆเลยแล้วกัน...

                     
                    “เอาล่ะ ทุกๆท่าน ขณะนี้หมดเวลาแล้วกรุณาส่งข้อสอบและกระดาษคำตอบด้วยนะคะ”...ฟู่ เกือบไปเสร็จพอดี เฮ้อโล่ง อ๊ะนี่จะ 4 โมงแล้วหรอนี่... 

             
                    “ว่าแต่ห้องพยาบาลไปทางไหนหว่า อ๊ะ...จริงสินามบัตรนั้น”ว่าแล้วก็ล้วงมือหยิบขึ้นมาดูทันที

                    
                    “เอ๋...ชื่อ พัทรดนัย   เสสุวันต์ หรอเนี๊ยะ โห...ลูกอธิบดีซะด้วย   หืม...ชื่อเล่น เขื่อน ไม่ค่อยเลยนะ”...แฮะๆ ไม่เข้ากันเลย เอาว่ะโทรก็โทร...

 

                    ~ Why you have to go and make things so complicated? I see the way you’re acting like you’re somebody else gets me frustrated. life’s like this you. and you fall and you crawl and you break and you take what you get and you turn it into. honesty and promise me I’m never gonna find you fake it. on on on  ~

                      

                     ...เสียงรอสายไม่ค่อยเลยนะ แฮะๆ...

                     “ฮัลโหล   นั้นใครนะ”เสียงอีกฝ่ายดังขึ้น

                  
                     “ฉันเป็นเพื่อนของคนที่เดินชนคุณเมื่อเช้านี่ไง”เขาตอบกลับไป

                    
                     “เอ๋อ...ฉันจำได้แล้วว่าแต่อยู่ไหนนะ”

            
                     “อยู่หน้าตึกธุรการน่ะ”

            
                     “อืมแปปนึงเดี๋ยวไปรับ”เสียงปลายสายพูดก่อนวางสายไปทันที ไม่นานนักชายหนุ่มก็มาถึงแล้วทั้งคู่ก็เดินไปห้องพยาบาลด้วยกัน เมื่อไปถึงเขาก็ขอตัวกลับ แล้วฝากบอกเคนตะว่าอีก 2 อาทิตย์ให้มาสอบใหม่ด้วย ไม่นานนักเคนตะก็พื้น แล้วนั้นเอ๋อไปพักหนึ่งแล้วเริ่มอละวาท จน อ.ห้องพยาบาลต้องมาไล่ ก่อนที่ไปหาอะไรกินกันก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน

                      
                     “เออ...จริงสิ เคนตะอีก 2 อาทิตย์มาสอบใหม่ด้วยนะ ไปล่ะ”โทโมะพูดก่อนขึ้นรถไป

              
                     “อืม” ว่าแล้วเขาก็ขี้มอ‘ไซด์กลับบ้าน

                    
                     “อ้าวกลับมาแล้วหรอเคน เป็นไงบ้าง ข้อสอบยากรึเปล่า”แม่ถามเขาทันทีที่ถึงบ้าน

                     
                     “คือวันนี้มีเหตุสุดวิสัยนิดหน่อยนะครับ เลยไม่ได้สอบ ต้องเลื่อนไปอีก 2 อาทิตย์นะครับ เย็นนี้ผมไม่กินข้าวนะครับรู้สึกเหนื่อยๆยังไงไม่รู้นะครับ”พูดจบก็เดินขึ้นห้องทันที

 

                          แอ๊ด...กึก

                        

               “ทำไมวันนี้มันซวยอย่างงี้วะ อย่าให้เจอนะไอ้บ้าพ่อจะกระทืบให้ดู หึย โอ๊ย...หงุดหงิด”พูดพลางโยนกระเป๋าไปบนโต๊ะ เปิดสวิตซ์แอร์ แล้วล้มตัวลงนอนก่อนที่จะผล่อยหลับไป

 

                         ถึดๆ   ถึดๆ 

                ~รู้แล้วรู้ว่าเธอไม่รักฉัน   ก็ช่างมันเถอะมันไม่สำคัญ   ก็บอกเลยว่าไม่มีคำว่าเลียใจ   กับรักแท้แม้ที่สุดจะโชคร้าย   แม้ใครบอกว่าบ้าไม่พอรึไง   มีเพียงเหตุผลง่ายๆว่าฉันรักเธอ~

 

               เคนตะควานมือหาโทรศัพท์ไปทั่วจนเจอ        

       

                          ถึดๆ   ถึดๆ   

                ~รู้แล้วรู้ว่าเธอไม่รักฉัน   ก็ช่างมันเถอะมันไม่สำคัญ   ก็บอกเลยว่าไม่มีคำว่าเลียใจ   กับรักแท้แม้ที่สุดจะโชคร้าย   แม้ใครบอกว่าบ้าไม่พอรึไง   มีเพียงเหตุผลง่ายๆว่าฉันรักเธอ~

 

                          ติ๊ด~

 

                        “ฮัลโหล...นั้นใครนะ ฮ้าว...”เขาพูดพลางป้องปากหาวหวอดด้วยความง่วงงุน

                  
                        “ว้า...จากกันไม่ถึงวันจำฉันไม่ได้แล้วหรอกหรอ มันน่าน้อยใจนะ”เอ...เสียงคุ้นๆ รึว่า!

                      
                        “รึว่า...แก ที่เมื่อเช้า”เขาเอ่ยขึ้นความง่วงหายไปเป็นปลิดทิ้ง

                      
                        “ใช่แล้วจ๊ะ”

             
                        “แล้วแกรู้เบอร์มือถือฉันได้ไง”

              
                        “ก็ตอนนั้นไงที่นายเป็นลมไปแล้วฉันนี่แหละเป็นคนอุ้มนายไปส่งห้องพยาบาล ตัวหนักเป็นบ้าเลย ก็เลยขอค่าตอบแทนนิดหน่อย”

                
                       “ใครขอไม่ทราบ”

              
                       “อันที่จริงก็...ไม่มีอ่ะนะ ก็แล้วไงล่ะ”

              
                       “อะ...ไอ้โรคจิต   ไอ้บ้า”โอ๊ยไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าแล้ว

           
                       “หึหึหึ ฉันไปนอนดีหว่าฝันดีที่รัก 55+”

            
                       “อ้าก!!! ใครเป็นที่รักแกก๊านนนน”พูดจบอีกฝ่ายก็ตัดสายทิ้งทีนที

        
                       “อ้าก!!!~ ฉันจะฆ่าแกให้ได้”

                   
                       “เคนตะ เป็นไรรึเปล่า”เสียงแม่ดังขึ้นมาจากด้านล่าง

                   
                       “ไม่มีอะไรครับแม่”เขาตะโกนตอบ

                  
                       “อย่านอนดึกล่ะเคน”

            
                       “ครับแม่”เขาตอบแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำก่อนออกมาแต่งตัว ก่อนที่จะนอนหลับไปในที่สุดเสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือ ...ไปตายซะไอ้บ้า...

 

                         กลับมาดูทางของเขื่อน   หลังจากที่ร่างบางวางสายไปแล้ว ก็มัวแต่นึกถึงใบหน้าหวานของฝ่ายตรงข้ามกับเหตุการณ์เมื่อเช้า

 

                         ~ เหตุการณ์เมื่อเช้า ~

                         บึ๊ก...ตุบ...อ๊ะ...โอ๊ย!!

                         “เฮ้ย...นาย เดินยังไงไม่ดูทางเลยห๊ะ”อีกคนที่เดินชนเขาพูดขึ้นขณะลุกขึ้นจากพื้นพลางปัดฝุ่นออกไปจากตัว

                   
                         “นายนั้นแหละเดินไม่ดูทางเลยต่างหาก ขอโทษก็ไม่ขอโทษมาด่ากันป่าวๆงี้ได้ไง”เขาพูดพลางเก็บของที่โหล่นกระจัดกระจายก่อนลุกขึ้นบ้างลุกขึ้นปัดฝุ่นก่อนเงยหน้าขึ้นมาดู

            
                         “แก...หน่อยแน่” ใบหน้าหวานปนหล่อกับเสียงห้าวติดหวานนิดๆของร่างบางตรงหน้าทำเอา Playboy อย่างเขาถึงกับอึ้งไปหลายวิ   ...น่ารักจัง...

           
                         “เอาน่า...เคนตะ อย่ามีเรื่องกันเลย นะ”หนุ่มหน้าหวานอีกคนที่ดูท่าว่าจะเป็นเพื่อนกับเอ่ยขึ้น

        
                         “เอ๋อ...เด็กนี่ชื่อเคนตะงั้นเหรอ หึหึหึ มาสอบล่ะสิ เข้าคณะอะไรล่ะ”เขาเอ่ยถามแต่ยังไม่ล่ะตายตาไปจากเคนตะ

     
                         “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกไม่ทราบ”สิ่งคนตรงหน้าพูดมาทำให้เขาอดที่จะกวนกลับไม่ได้

        
                         “ปากกล้าไม่เลว โอ๊ะโอ อีก 15 นาทีก็ถึงเวลาเข้าสอบแล้วนี่ หึ งั้นชั้นบอกเอาบุญให้ก็ได้ว่าอาคารที่พวกนายต้องไปสอบนะอยู่ที่ไหน”ก่อนที่เขาจะควานหากระดาษขึ้นมาขีดๆเขียนๆแล้วจึงยืนไปให้

            
                         “เอ้านี่ แผนที่ห้องสอบของพวกนาย...หวังว่าคงจะสอบผ่านมาได้นะ หึหึหึ แล้วเจอกันวันรับน้องนะเด็กน้อย…จุ๊ฟ!!”พูดจบไม่ไปเปล่า สบโอกาสที่ร่างบางเผลอฉวยโอกาสหอมแก้มนุ่มๆนั้นแล้ววิ่งออกไปทันที ปล่อยให้สองหนุ่มยืนอึ้ง โดยเฉพาะเคนตะก่อนที่จะได้ยินเสียง...

                     ตุบ !!

                    “เฮ้ย...เคนตะ เคน อย่าพึงเป็นลมดิ...เคน เฮ้ย...ซวยแล้วไง ตื่นดิเคน เฮ้อ…”…เฮ้ยถึงกับเป็นลมเลยเรอะ เวรกำ... ว่าแล้วก็เดินเข้าไปอุ้มร่างบางขึ้นมา ...ตัวเบาจังแฮะ...

               
                    “นะ...นาย”แต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้เอ่ยอะไรออกมา เขาก็พูดตัดบทขึ้นมาก่อน

        
                    “นายนะไปสอบก่อนไป เดี๋ยวจะไม่ทันเอา เดี๋ยวเจ้านี่นะฉันดูแลให้เอง”เขาพูดจบก่อนที่จะเดินไปอีกทาง

         
                    “ตะ...แต่ว่า”ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้เอ่ยแย้ง เขาก็พูดตัดบทขึ้นมาอีกครั้ง

         
                    “เอาเถอะน่า...เอางี้นี่เบอร์ติดต่อฉัน ถ้าเป็นห่วงเพื่อนนัก สอบเสร็จแล้วไม่รู้ทางไปห้องพยาบาลล่ะก็โทรมาได้แล้วจะไปรับ แล้วเรื่องสอบของเจ้านี่นะฉันจะไปคุยกับอธิบดีให้ ไปได้แล้วไป”พอพูดจบก็หยิบนามบัตรออกมาให้ แล้วเดินออกไปเลยปล่อยให้อีกฝ่ายยืนงงเต๊ก

 

                     ณ   ห้องพยาบาล

 

                   “อ้าว นายพัทรดนัยมีอะไร แล้วนั้นใครนะคนใหม่รึไง ไม่นึกว่าจะเป็นไบนะเนี๊ยะ”อ.ห้องพยาบาลเอ่ยถาม

         
                   “ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะครับ แหมเหตุสุดวิสัยหรอกครับ แต่...ก็ไม่แน่เหมือนกันนะครับ หึหึ”พูดพลางวางร่างบางลงบนเตียง 

        
                   “ให้มันจริงเถอะ”

            
                   “555+ ฝากแปปนะครับ เดี๋ยวผมมา”พูดเสร็จก็เดินไปยังตึกอธิบดีทันที 

                     ก๊อก   ก๊อก   ก๊อก

                    “เข้ามาได้” เสียงด้านในเอ่ยตอบออกมา

                
                    “อ้าวเขื่อน มีอะไรรึเปล่าลูก”อธิบดีเอ่ยถามบุตรชายของตน

             
                     “พ่อครับ ช่วยหาวันสอบให้กับนาย ซึจิยะ   เคนตะ ให้หน่อยได้รึเปล่าครับ คือพอดีมีเหตุสุดวิสัยนิดหน่อยนะครับผมเลยทำให้เค้าเข้าสอบไม่ได้ นะครับพ่อ”เขาพูดบวกขอหน่อยๆ

      
                     “อะ   ก็ได้ แต่ปีนี้ A นะลูก แล้วหาแฟนเป็นตัวเป็นตนให้ได้ซะทีด้วยนะ”ท่านอธิบดีเสนอข้อต่อรอง

            
                     “โห...ไม่โหดไปหน่อยเหรอครับพ่อ ก็ไม่มีทางเลือกนี่ OK ครับพ่อ งั้นผมไปก่อนแล้วกันนะครับ”พูดจบก็เผ่นทันที

                      ถึดๆ   ถึดๆ

                    ~ Why you have to go and make things so complicated? I see the way you’re acting like you’re somebody else gets me frustrated life’s like this you and you fall and you crawl and you break and you take what you get and you turn it into honesty and promise me I’m never gonna find you fake it on on on  ~

 

                       ถึดๆ   ถึดๆ

                    ~ Why you have to go and make things so complicated? I see the way you’re acting like you’re somebody else gets me frustrated life’s like this you and you fall and you crawl and you break and you take what you get and you turn it into honesty and promise me I’m never gonna find you fake it on on on  ~

 

                     “ฮัลโหล   นั้นใครนะ”เขาเอ่ยถาม

              
                     “ฉันเป็นเพื่อนของคนที่เดินชนนายเมื่อเช้านี่ไง”อีกฝ่ายตอบกลับมา

            
                     “เอ๋อ...ฉันจำได้แล้วว่าแต่อยู่ไหนนะ”

       
                     “อยู่หน้าตึกธุรการน่ะ”

           
                     “อืมแปปนึงเดี๋ยวไปรับ”เสียงปลายสายพูดก่อนวางสายไปทันที ไม่นานนักเขาก็มาถึงแล้วทั้งคู่ก็เดินไปห้องพยาบาลด้วยกัน เมื่อไปถึงเขาก็ขอตัวกลับ 

           
                     “เออ...ฝากบอกเพื่อนนายด้วยนะว่า อีก 2 อาทิตย์ให้มาสอบด้วย”

          
                     “อืม”

 

                      ~ ปัจจุบัน ~

 

                     “เป็นอะไรอีกล่ะหน้างี้บานเชียว”         พ่อเขาเอ่ยแซวขึ้น

           
                     “เปล่าหรอกครับแค่เจอเรื่องดีๆ ผมไปนอนก่อนนะครับพ่อ”ว่าแล้วก็เดินขึ้นห้องไป

             
                      แอ๊ด...กึก

                     “นอนดีกว่า”แล้วชายหนุ่มก็เดินไปเปิดเครื่องปรับอากาศ ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนกับเตียงนุ่มแล้วเข้าสู่นิทราไปในที่สุด

............................................................................................................................................................................

ดีคร้าบ กลับมาแล้วน้อ 555+ ยังไงก็อ่านแล้วบอกด้วยนะครับว่าเป็นไงมั้ง (ไปMy id ผมก็ได้น้า 555+)