ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 สาวน้อยปริศนา
บทที่ 3 สาวน้อยปริศนา
อา...แสบตาชะมัด...
ผมกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่างที่แยงตาเข้ามา
ที่นี่มัน...ห้องของไคโตะในสตูดิโอนี่นา...ตอนนั้น...ผมเป็นลมไปสินะ...
“อ้าว...ตื่นแล้วหรอ”
“...”
“อ่ะนี่น้ำ...อยู่ๆเธอก็เป็นลมไปน่ะ...เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะคระ...ค่ะ”
“55+พูดอย่างที่ถนัดเถอะ”
“เอ่อ...ครับ”
“แล้วตกลงมีอะไรจะพูดกับฉันหรอ...”
“เอ๋”
“ก็ก่อนเธอเป็นลมไปเหมือนว่าเธอมีอะไรจะพูดกับฉันนี่”
“เอ่อ...”
เอาไงล่ะทีนี้...จะให้ไม่ให้ดีนะ...มาถึงขนาดนี้แล้ว
“นะ...นี่ครับ!!”
“เอ๋...ให้ฉันหรอ”
“คะ...ครับ”
“ขอบใจนะ”
“...”
“แล้วจะไปไหนล่ะเราน่ะ”
“ก็...คงจะกลับแล้วล่ะครับ...”
“หรอ...เดี๋ยวฉันไปส่งนะ”
“เอ๋...ไม่ต้องก็ได้ครับผมกลับเองได้”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่ได้นะ!!”
“...”
“เอ่อ...คือว่า...ผมไม่อยากรบกวน...”
“งั้นฉันพาไปส่งหน้าสตูดิโอแล้วกัน...ได้ใช่ไหม...”
“อ่า...ครับ”
แล้วไคโตะก็เดินมาจับมือพาผมเดินออกไป
...ใจ...เต้นแรงจัง...
ไคโตะพาผมเดินลงมาชั้นล่าง...เดินไปตามทางเดินในสตูดิโอ..และเผชิญกับสายตาของทุกๆคนที่มองมาที่ไคโตะ...ผม..และมาหยุดที่มือของพวกเรา
จะมีใครจำผมได้ไหมนะ...ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลยไม่งั้นผมตายแน่ๆ
“อ่ะถึงแล้ว”
“เอ่อ...ขอบคุณมากครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก...กลับดีๆล่ะ บาย”
“คะ..ครับ”
ผมรีบเดินออกมาจากหน้าสตูดิโออย่างรวดเร็ว อายจะตายอยู่แล้ว...แต่ก็...ถือว่าได้ทำสิ่งที่หวังไว้แล้วล่ะนะนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้...
....
อีกด้าน...ชายหนุ่มผู้มีผมสีน้ำเงินก็ได้ยืนมองสาวน้อยที่เขาพาออกมาส่งไปจนลับสายตา...
เขายังคงสงสัยอยู่ว่าทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับสาวน้อยคนนั้นอย่างประหลาด...
เขาเดินกลับไปที่ห้องของเขา แล้วฉับพลันสายตาก็ไปสะดุดกับกล่องช็อกโกแลตที่เพิ่งได้รับมา...วันนี้เขาได้รับ
ช๊อกโกแลตมากมายแต่...กล่องที่รู้สึกจะมีความหมายมากที่สุดก็คงจะเป็นกล่องนี้ ไคโตะค่อยๆแกะกระดาษห่อกล่องออกช้าๆ
“ยังไม่ทันได้รู้ชื่อเลยนะ...”
เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆพลางหยิบช๊อกโกแลตเข้าปากเพื่อลิ้มลองความหวานของมัน...
......
เช้าวันรุ่งขึ้นที่สตูดิโอ
ผมเดินเข้ามาภายในสตูดิโอเพื่อมาทำงานเหมือนทุกๆวัน แต่ทว่า...ความรู้สึกมันช่างแตกต่าง
“นี่ๆเธอได้ยินข่าวหรือเปล่า เมื่อวานน่ะไคโตะซังพาสาวที่ไหนไม่รู้ออกมาส่งหน้าสตูดิโอด้วยล่ะ”
“อ๋อ ฉันรู้แล้วล่ะเธอ เห็นว่าเป็นสาวสวยซะด้วยนะ จับมือกันออกมากระหนุงกระหนิงเชียว”
“งั้นหรอ เสียดายจังเมื่อวานทำไมฉันไม่มาทำงานน๊าไม่งั้นคงได้เห็นกับตาแล้วแน่ๆ”
“นั่นสินะน่าเสียดายจังฉันก็อยากเห็น...”
นั่นไง...คนที่เค้ากำลังพูดถึงกันอยู่จะเป็นใครไปได้ล่ะ...นอกจากผมน่ะ...
ผมเดินขึ้นไปที่ห้องประชุม เพราะเห็นว่า บ.ก.เค้าจะประชุมเรื่องทำอัลบัมใหม่อีกแล้ว...เมื่อผมมาถึงก็เจอเลย...คนที่เป็นเบื้องหลังของเรื่องราวอันแสนวุ่นวายนี้...
...มิคุ...
“ว่าไงจ๊ะเร็นคุง”
เธอทักทายผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม...แต่สำหรับผม...มันช่าง...สยดสยอง...
“ครับ?”
“วันนี้ตั้งแต่ฉันเข้ามาได้ยินแต่คนพูดถึง’สาวน้อยปริศนา’ที่ไคโตะเค้าเดินจับมือออกไปส่งเมื่อวานน่ะ...”
“...”
“ไม่คิดว่าจะทำได้ขนาดนั้นเลยเนอะ แสดงว่าไปได้สวยสินะ...”
“...”
“เนอะ...สาวน้อยปริศนา”
เธอพูดประโยคหลังด้วยเสียงเบาๆให้ผมได้ยินแค่คนเดียว พร้อมกับยิ้มน่ารักสดใสเหมือนเช่นเคย
สาวน้อยปริศนางั้นหรอ...ผมคงโดนล้อไปอีกนานสินะ....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น