คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 แผนการของมิคุ!? (2)
บทที่ 2 แผนการของมิคุ!? (2)
ตอนนี้สิ่งเดียวที่ผมรู้สึกก็คือ...มิคุ...เธอนี่...นางมารชัดๆ!!
“อยู่เฉยๆสิเร็น!!”
“ก็มันน่ากลัวนี่”
“น่ากลัวตรงไหนกับไอ้แค่มาสคาร่าเนี่ย...”
“ก็กลัวมันจะจิ้มตาอ่ะ”
“ไม่จิ้มหรอกถ้าอยู่นิ่งๆน่ะแต่จะจิ้มก็ตอนเร็นดุ๊กดิ๊กน่ะแหละ!”
“ก็...”
“อย่ามาเถียง!!”
“...”
“เอ้า...เสร็จแล็ว...เหนื่อยชะมัดแต่หน้าให้นายเนี่ย”
มิคุหยิบกระจกขนาดย่อมมาให้ผมส่อง
...นี่มัน...
“นายนี่น่ารักมากเลยนะเร็น...ฉันสงสัยว่าถ้านายเกิดมาเป็นผู้หญิงนายจะสวยกว่าฉันหรือเปล่า”
“...”
...คนที่อยู่ในกระจกที่ผมส่องอยู่นี่นอกจากว่าจะดูยังไงก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้ว...
...ยังเป็นเด็กผู้หญิงที่...น่ารักเวอร์อีกต่างหาก!!
นี่ผมควรจะเสียใจหรือดีใจดีเนี่ย
“ไงฝีมือฉัน”
“ดี...ดีเกินไปแล้ว”
“555+...ก็ดีแล้วไม่ใข่หรอ...ไคโตะจำนายไม่ได้แน่ๆ”
“...นั่นสินะ”
“วันนี้ทั้งวันไคโตะจะอยู่ที่ค่าย...ฉันช่วยได้แค่นี้นะเร็น...ส่วนที่เหลือนายต้องเป็นคนจัดการเองนะ”
“ขอบใจมากนะ...มิคุ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”
แล้วมิคุก็ก้มหน้าก้มตาเก็บของก่อนที่จะเดินไปที่ประตู...แล้วหันมาพูดว่า
“ขอให้โชคดีนะ...สู้ๆ”
“อะ...อืม”
“อ้อ...แล้วก็หลังจากนี้ก็มาเล่า’เรื่อง’ให้ฉันฟังต่อด้วยนะ”
“...”
หมายความว่า...ผมจะอยู่ในมือเธอไปอีกนานสินะ...
...แย่...แย่แน่ๆ
ค่ายเพลงyyy
ที่ค่ายเพลงที่แสนจะวุ่นวายแห่งนี้กลับทวีความวุ่นวายกว่าเดิมเพราะบรรดาแฟนเพลงสาวๆทั้งหลายแห่กันมาฝากช๊อกโกแลตแก่ศิลปินกันอย่างล้นหลามจนต้องเปิดโตะรับฝากกันหน้าค่ายกันเลยทีเดียว...
ผมมองภาพนั้นอย่างสยดสยอง...ถ้าผมเข้าไป...ถ้าไม่ใช่เพราะขาดอากาศหายใจตายก็คงโดนเหยียบตายแน่ๆ
...เอาไงดีล่ะ...จะถอดใจดีไหม...แต่ก็มาถึงขั้นนี้แล้วจะเลิกง่ายๆก็คงไม่ดี...
...อ๊ะ!...จริงสิที่ค่ายมีประตูหลังอยู่นี่ และที่นั่นจะมีแค่คนในค่ายเท่านั้นที่มีกุญแจ...และแน่นอนผมก็มี
ไปทางนั้นแล้วกัน...
กริ๊ก
ผมเปิดประตูเข้าไปเงียบๆ...หันซ้าย...หันขวา...
ทางสะดวก...
ผมหันไปปิดประตูลงเบา...
“นั่นใคร!!”
เฮือก!!
ซวยแล้ว!!
“ฉันถามว่าใคร...”
แล้วเจ้าของเสียงก็เดินเข้ามาใกล้...
...ไคโตะ!
“หืม...เด็กใหม่หรอ...”
“...”
“หรือว่าเป็นพวกแฟนคลับแอบเข้ามา...”
“ปะ...เปล่า...ผะ...ผมเป็น...เด็กใหม่ครับ...”
“เห๋...’ผม’...’ครับ’งั้นหรอ...”
“อะ...เอ่อ...คือมันติดปาก...”
“งั้นหรอ...เอาเถอะแล้วจะไปไหนล่ะเดี๋ยวไปส่ง”
“มะ...ไม่ต้องก็ได้คระ...ค่ะ...”
“หรอ...งั้นฉันไปก่อนนะ...”
ผมจะทำไงดี...เขากำลังเดินไปแล้ว...นี่เป็นโอกาส...จะทำหลุดมือไปเฉยๆไม่ได้
“ดะ...เดี๋ยว...”
ร่างสูงยังคงเดินต่อเพราะไม่ได้ยินเสียงที่พยายามจะเรียกตนไว้
“...ไคโตะ!!”
ผมจึงตัดสินใจตะโกนเรียกเขา....
...แล้วไคโตะก็หันมาช้าๆ...เดินกลับมา...แล้วพูดว่า
“...มีอะไรหรอ?”
เอาแล้วไง...จะพูดว่าอะไรดีล่ะ...
...โธ่เว้ย!!...หัวใจหยุดเต้นแรงซะทีสิ!!...นี่ผมคิดอะไรไม่ออกแล้วนะ!!
“...”
“..หืม...”
ทำไงดี...อ๊ะ...ทำไมอยู่ๆก็มึนหัวได้นะ...
หวบ!
“เฮ้ย!!เป็นอะไรไหม!!”
“...”
แต่คนตรงหน้ากลับหมดสติไปซะแล้ว
“...เอาไงล่ะทีนี้...”
ไคโตะพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะตัดสินใจช้อนร่างบางขึ้น
...ทำไม...
...ทำไม...เขาถึงรู้สึก..
...คุ้นเคย...กับคนในอ้อมแขนมากขนาดนี้กันนะ...ทั้งที่เพิ่งเคยเจอกันเป็นครั้งแรกแท้ๆ...
.......................................................................................
เอามาอัพเพิ่มแล้วนะ><
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ!!
ไว้เจอกันค่ะ!!
ความคิดเห็น