[attack on titan]I want to see you

ข้อมูลเบื้องต้น

ขี้เกียจพิมพ์ไปอ่านเลย
(แนะนำให้เปิดแล้วอ่านไปด้วย)

เนื้อเรื่อง

เขตชิกันชินะถูกกู้คืนสู่มนุษย์อีกครั้งเหล่าทีมสำรวจดีใจเป็นอย่างยิ่ง แต่สำหรับ เอเลน เยเกอร์ นั่นจะสามารถอยู่ต่อหรือจบชีวิตที่นี้มันขึ้นอยู่กับตัดสิ้นของเบื้องบน หัวหน้าทหารรีไวมีความเป็นห่วงเป็นใย เอเลน เยเกอร์ มากกว่าคำว่าหัวหน้าและลูกน้อง แต่เขามีหน้าที่ที่ต้องกำจัดเขาทิ้งให้ยามที่เขาหมดประโยชน์ซึ่งเขาไม่อยากทำ ไม่อยากฆ่าเขาที่ดั่งเหมือนหัวใจ แต่ถ้าถามในยามแรกที่เจอกัน คำตอบ คือ ใช่ เขาทำได้แน่นอน

รีไวเดินที่ทั่วเขตชิกันชินะหลังจากที่ไม่ได้เห็นลูกน้องใต้บันชาการของตนมานาน เอเลนนั่งกอดเข่าของตัวเองและหลบอยู่ที่หลังบ้านหลังหนึ่ง

“เอเลน”รีไวเรียกเอเลน เอเลนรีบหันมาด้วยสีหน้าที่ตกใจปะปนด้วยความหวาดกลัว

“ห..หัวหน้าจะมาฆ่าผมใช่มั้ยครับ”เอเลนลุกขึ้นและเดินถอยหลังอย่างเชื่อช้า รีไวได้แต่ตกใจกับอาการของเอเลนที่ปกติมักจะส่งสายเป็นประกายอยู่เสมอแต่ครั้งนี้กับไม่ และที่บอกว่าจะมาฆ่าเขามันหมายความว่าไง?

“เอเลนไม่ใช่ฉันจะ...”

“หัวหน้าโกหกผมมาตลอด ผมรู้ว่าหัวหน้าจะฆ่าผม!”เอเลนตะโกนใส่หัวหน้าของตน

“เอเลนฟังฉันก่อน!”

“หัวหน้าบอกว่าไม่มีวันที่จะโกหกผม แต่หัวหน้าโกหกผม ผมได้ยินนะครับเรื่องหัวหน้าคุยกับหัวหน้าเอลวิลนะครับ”ดวงตาคมเบิกกว้างสิ่งที่ไม่อยากให้คนตรงหน้าได้ยินมากที่สุดแต่เขากับได้ยินมันเข้า มิหน้าช่วงที่กอบกู้เขตชิกันชินะถึงได้ไม่ยอมปริปากพูดอะไรกับเขาเลย แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะว่ามันคงไม่มีเวลาที่จะมาคุยกันตอนที่อยู่นอกกำแพง

“ผมไม่น่าไว้คุณ”เป็นถ้อยคำที่เบาผ่าวแต่รีไวได้ยินชัดเต็มหูทั้งสองข้าง เอเลนวิ่งหนีไปทั้งน้ำตา ไม่สนใจสายตาที่มองจากด้านว่ามันเป็นห่วงปาดใจจะขาด สองขารีบวิ่งออกไปตามอยากจะกระชากแขนอันเบอะบางนั้นมาอธิบายให้รู้เรื่อง แต่แล้วเมื่อเอเลนเห็นร่างที่เขาหวาดกลัวที่สุดในตอนนี้จึงยิงสลิงของอุปกรณ์เคลื่อนย้าย3มิติออกไป จุดมุ่งหมายคือกำแพง

รีไวตามเอเลนมาติดๆ ได้แต่หวังว่าทหารคนอื่นๆจะไม่เห็นว่าเอเลนกำลังหนีแต่มันคือความหวังที่ไม่มีวันเป็นไปได้แน่นอน ทหารคนอื่นๆเริ่มตามเอเลนมามากขึ้นเรื่อยๆ ในใจอยากจะตะโกนคุยเอเลนให้รู้เรื่องแต่ติดที่ทหารด้านหลังและทหารที่พยายามจับเขาทุกวิธีทาง จุดหมายอยู่แค่เอื้อม แค่กระโดดอีกครั้งเดียวเท่านั้น

สองขานั่นอยู่บนกำแพงแต่ไม่มีคนอยู่เลยจึงเป็นโอกาสที่ดีในการหนีไปที่อื่นที่ไม่ใช่กำแพง วิ่งต่อไปไม่หันกลับมามองอะไรทั้งนั้น คิดอยู่เพียงอย่างเดียว คือ...

หนี หนีออกไปจากที่นี่

“เอเลน! อย่าไป!!”รีไวตะโกนสุดเสียงแต่มันไม่เข้าหูของอีกฝ่ายเลย ฝ่ามือที่กำลังจับลำแขนอันเบอะบางนั้นแต่…

เปรี้ยง!!!

สิ่งที่จับมาได้มีแต่ธาตุอากาศที่ว่างเปล่า สิ่งที่เขาเสียไปคือรอยยิ้มที่สดใส ดวงตาอันแข็งแกร่งก้าวกร้าว และคนที่เปรียบเหมือนดั่งหัวใจ มือที่เคยจะจับลำแขนอันเบอะบางขึ้นมาขย้ำเสื้อที่อกอย่างเจ็บปวด

“หัวหน้า! เอ...”

“ฉันรู้แล้ว!!!”รีไวตะคอกกลับไม่อยากให้มีใครมายุ่งกับเขา เจ็บปวด เจ็บปวดมากกับการสูญเสียครั้งนี้เหมือนหัวใจจะแตกเป็นเสี่ยงๆ รีไวเดินออกไปไม่สนอะไร ไม่สนใจกับสายตาของลูกน้องที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ รีไวเดินไปชนใครไม่รู้แต่ก็ไม่คิดที่จะขอโทษเพราะตอนนี้คิดอะไรไม่ออกแล้ว

“รีไว”เสียงอันเบาแผ่วจากปากของหัวหน้าหน่วยเอลวิน เขาไม่เคยเห็นเพื่อนร่วมตายในสนามรบเป็นสภาพแบบนี้มาก่อน เขารู้ว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหน เขาเองก็เจ็บปวดด้วยเช่นกัน เพราะว่าเขาก็แอบหลงรักเด็กไททันด้วยเหมือนกัน แต่มันไม่สมควรเด็กนั้นมีสิทธิ์เลือกที่จะรักใคร

‘ผมไม่น่าไว้ใจคุณ’

เป็นประโยคสั้นๆแต่มันฉีกกระชากหัวใจเขาได้จนไม่ชิ้นดี

“เอเลน ฉันขอโทษ”

.

.

2ปีแล้วที่พยายามหาตัวเอเลนให้เจอในโลกนอกกำแพงที่กว้างใหญ่แต่ก็ไร้ตัวตนของคนที่ชื่อว่า เอเลน เยเกอร์ ทีมสำรวจมีโอกาสอันน้อยนิดที่จะเจอ แต่ก็ไม่เลิกที่จะหวัง สักวันหนึ่งเราต้องเจอกันอีกไม่ว่าจะนานแค่ไหนจะต้องสละชีวิตของคนในทีมสำรวจมากแค่ไหนเขาก็ไม่ยอมแพ้

“ไว..รีไว...รีไว!”เสียงของหญิงสาวที่คลั่งไคล้ไททันเป็นชีวิตจิตใจ เรียกสติของรีไวกลับคืนมา

“อะไร”รีไวตอบไปอย่างห้วนๆ ฮันซี่พลางถอนหายใจก่อนที่พูดต่อไปว่า

“หน่วยที่ 16เจอตัวเอเลนเข้าแล้วแต่ว่าในหน่วยมีคนรอดมาได้แค่คนเดียวที่สามารถรอดกลับมาได้..”ฮันซี่ไม่ทันจบมือแกร่งก็กระชากคอเสื้อของฮันซี่มา

“ที่ไหน เอเลนอยู่ที่ไหน”รีไวกดเสียงจนทุ้มต่ำมาก ฮันซี่ได้แต่ทำหน้าหวอทำอะไรไม่ถูก

“ได้ยินที่ฉันพูดไหม!”ฮันซี่รีบพูดออกมาแทบไม่เป็นศัพท์

รีไว ไม่อยากจะบอกว่าหน้านายตอนนี้น่ากลัวมาก

“ท..ที่ภูเขา ขี่ม้าไป ป...ประมาณ2-3วัน”ว่าจบก็เกือบจะโยนฮันซี่ทิ้ง สองขากำลังเดินออกจากห้องแต่เสียงของคนเบื้องพูดขึ้นมาเอาเขาชงัด

“รีไว!ฉันรู้นะว่านายเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่นายจะออกไปคนเดียวไม่ได้นะมันอันตรายนายก็รู้ ที่หน่วยที่16กับมาได้คนเดียวก็เพราะว่าเอเลนฆ่าพวกเขาเกือบทั้งหมด ไม่แน่เอเลนอาจจะฆ่านายด้วย!”คำพูดของฮันซี่เอาเขาโมโหแทบลุกเป็นไฟแต่ประโยคต่อมาก็ทำเขาใจสลบลงนิดหน่อย

“ฉันจะยื่นเรื่องนี้ให้กับเอลวินเอง นายทำใจให้เย็นลงก่อนไม่กี่อาทิตย์หรอก”ฮันซี่เดินผ่านเขาไปและปิดประตูอย่างเบาผ่าว

“ฉันอย่าหนีไปจากฉันอีกเลย”คำพูดนั้นกลืนหายไปจากสายลม อยากให้อีกฝ่ายที่อยู่ห่างไกลจากกำแพงได้ยิน ว่าเขาอยากเจอ อยากกอด อยากสัมผัสมากแค่ไหน

บนภูเขาสูงที่ห่างไกลจากกำแพงร่างโปร่งสูงนั่งอยู่บนพื้นหญ้าข้างกายมีดาบที่แต่ก่อนเขาไว้สังหารไททัน แต่ตอนนี้เขาจะใช้ดาบเล่มนี้สังหารมนุษย์ด้วยกันเอง ตอนที่เขาเจอกับทีมสำรวจเมื่ออาทิตย์ก่อนไม่อยากจะบอกบอกว่าเขาดีใจมากเลย ดีใจ ดีใจที่ได้ฆ่าทีมสำรวจแต่น่าเสียดายไม่มีหัวหน้ารีไวที่คนรักเคารพและอยากฆ่าในเวลาเดียวกัน

เสียงฝีเท้าของม้าเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ รอยฉีกยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าติดหวาน เอเลนลุกขึ้นยื่นไม่ลืมที่จะหยิบดาบคู่กายขึ้นมาด้วย

ม้ามากมายรอบตัวเอเลนในเวลาไม่นาน ทุกคนกระโดดลงจากและชักดาบออกมากันทุกคน ยกเว้นคนตรงหน้า

“เอเลน เยเกอร์นายจงมากับพวกเราซะดีๆ”คนตรงหน้าที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าของหน่วยพูดแต่เขาไม่สนใจ สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดคือ...

“หัวหน้ารีไวอยู่ไหน?” คนตรงหน้ากัดฟันกรอดและตะโกนใส่เอเลน

“ฉันไม่ให้แกได้เจอหัวหน้ารีไวที่แกรักหรอก ฆ่ามัน ซ...”พูดไม่ทันจบหัวก็หลุดออกจากบ่าไปแล้ว เอเลนฉีกยิ้มออกมาพร้อมพูดว่า

“ถ้าไม่ให้ฉันเจอหัวหน้าก็ฆ่าพวกแกไปเรื่อยๆจนกว่าจะเจอหัวหน้าแล้วกัน รอก่อนนะครับหัวหน้าสุดที่รักของผม”ม้าต่างตื่นตกใจและพยายามที่จะวิ่งหนีไปที่อื่น ตอนนี้เอเลนนับว่าน่ากลัวยิ่งกว่าเจอฝูงไททันฝูงใหญ่เสียอีก

เลือดสีแดงสดสาดกระจายไปทั่ว มือถูกเลือดของทีมสำรวจย้อมจนกลายเป็นสีแดงดั่งมือของปีศาจร้ายที่ไร้สติ ใบหน้าเปื้อนเลือดที่สาดกระจายโดนหน้ามันยิ่งเสริมความน่ากลัวเข้าไปอีก เอเลนจะเรียกว่าเป็นปีศาจไปแล้วก็ว่าได้

ทหารหนึ่งนายแอบหนีออกมาจากสถานที่ที่เกือบเรียกได้ว่านรก เพื่อที่จะมารายงานหัวหน้าเอลวิน รีบวิ่งออกมา ม้าของเขาวิ่งหาไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ทหารหยุดยื่นและทำความเคารพก่อนที่จะรายงานในสภาพที่เหนื่อยหอบ

“หัวหน้าเอลวินตอนนี้เอเลน เยเกอร์กำลังฆ่าพวกเราในหน่วยไปจนเกือบหมดแล้วครับ และถามหาถึงหัวหน้ารีไวเกือบตลอดเวลาเลยครับ!!”เมื่อทหารรายงานจบก็แทบพูดอะไรไม่ออก

คนอย่างอย่างเอเลนเนี่ยนะที่จะฆ่ามนุษย์

“หัวหน้าเอลวินให้ฉันไปเถอะค่ะ “มิคาสะหัวกะทิของทหารฝึกหัดรุ่น104เสนอตัวขอออกไปเพื่อคิดว่าเอเลนจะไม่ฆ่าเธอเพราะเธอนั้นเหมือนกับครอบครัวที่เหลืออยู่ แต่ก็ถูกห้ามอยู่ดี

“ไม่ได้ ไม่มีใครออกไปแทน ท... รีไวนายจะไหนกลับมา!”ถึงจะถูกสั่งให้กลับแต่มันก็ไม่เข้าหูอีกฝ่ายที่ขี่ม้าออกไป ภายนอกดูเฉยชาแต่ภายในมันเหมือนเปลิวไฟที่กำลังลุกไหม้อย่างบ้าคลั่ง

เอเลน อย่าหนีไปจากฉันอีกเลย

ร่างโปร่งสูงที่หันซ้ายหันขวาทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย เมื่อไม่เห็นทีมสำรวจแต่เลยเสียงฝีเท้าของม้าทำให้เอเลนเงยหน้าขึ้นมาอย่างมีหวัง

หวังว่าจะเป็นคุณนะครับ

รีไวม้าลงตรงหน้าเอเลนอยากจะเข้าไปกอดร่างตรงหน้าแต่ติดที่เสื้อผ้าและร่างกายติดไปด้วยเลือดสีแดง พื้นหญ้าที่ขาแกร่งยื่นอยู่ไม่ใช่ทุ่งหญ้าสีเขียวแต่เป็นทุ่งหญ้าสีเขียวที่ถูกย้อมไปด้วยหยอเลือดอันมากมายของทีมสำรวจ

“เอเลนนาย...”อยากพูดแต่กลับพูดไม่ออก อยากถามแต่กลับถามไม่ออกไม่รู้ ไม่รู้ทำไมถึงได้เป็นแบบนั้น เหมือนไม่ใช่เอเลนที่เขารู้จัก

แกร้ง!

เสียงเหล็กกระทบกันเอเลนเข้ามาประชิดตัวรีไวพร้อมกับดาบที่จะฟันรีไว

“หัวหน้ารู้ไหมว่าผมอยากเจอหัวหน้ามากแค่ไหน อยากเจอมาก อยากเจอพอๆกับอยากฆ่าทิ้งเลยแหละครับ”ประโยคสุดท้ายทำเอาเขาตกจนทำอะไรแทบไม่ถูก เอเลนกระโดดออกไปให้ห่างจากรีไวเหมือนจะรอรับการโจมตีของรีไวแต่รีไวไม่ขยับอะไรทั้งนั้น

ไม่...ฉันไม่อยากสู้กับนาย...ฉันไม่อยากทำร้ายนายอีก

“ไม่เข้ามาฆ่าผมหรอครับ?”เอเลนมองมาด้วยสายตาที่ท้าทายและฉีกยิ้มกว้าง ตัวเขาทำได้แต่มองเอเลนด้วยสายตาที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เอเลน...กลับกันเถอะ”

จากฉีกยิ้มกว้างเปลี่ยนเป็นกัดปากกรอดอย่างรวดเร็ว สายที่ท้าทายเปลี่ยนเป็นสายที่ก้าวร้าวดั่งสัตว์ร้าย

“ไม่!คุณไม่เข้าใจหรอกว่าผมเจออะไร!ถูกใช้เหมือนกับเครื่องมือพอหมดประโยชน์ก็ฆ่าผมทิ้ง!ถูกมองด้วยสายตาที่ไม่ไว้ใจผม!และคนที่ผมไว้ใจมากที่สุดก็มองผมแบบนั่นเหมือนกัน!”เอาอีกแล้วประโยคที่ทำร้ายจิตใจของเขามันมาอีกแล้ว มือแกร่งกำดาบแน่นอยากจะตะโกนอธิบายให้รู้แต่ทำไม่ได้ทุกคำพูดมันจุกอยู่ที่ลำคอไม่รู้ทำไม

เอเลนพุ่งตัวเข้าหารีไวไม่รอให้เขาโจมตีก่อน รีไวรีบยกดาบปกป้องตัวตามสัญชาตญาณ เอเลนกดน้ำหนักดาบลงจนหน้าเกือบชิดติดกับใบหน้าของรีไวและประโยคที่ได้ยินครั้งสุดท้ายเมื่อ2ปีก่อน

“ผมไม่น่าไว้ใจคุณ”

เสียงเหล็กกระทบกันต่อเนื่อง ไม่มีทางที่จะหยุดได้ง่าย อีกใจอยากหยุดเต็มทีแต่อีกใจของอีกฝ่ายอยากทำต่อไป รีไวทำได้แต่ตั้งรับไม่ใช่ว่าเขาหาโอกาสที่จะโจมตีไม่ได้ แต่เป็นเพราะว่าเขาไม่อยากทำร้ายเอเลนมากกว่านี้ก็เลยได้แต่ตั้งรับ

ดาบของทั้งคู่ชนกันเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วไม่รู้แต่ครั้งนี้รีไวมีช่องว่างที่ท้องไร้การปกป้องเอเลนจึงแทงเข่าเข้าหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม อีกฝ่ายจุกจนบอกไม่ถูกเอเลนเตะกลางลำตัวให้อีกฝ่ายล้มลงกับพื้น ขาเรียวก้าวเข้าหาร่างที่ยังจุกไม่หาย

“คุณบอกว่ารักผมและจะปกป้องผมไม่ใช่หรือครับ”ร่างโปร่งสูงนั่งคร่อมตัวรีไว มือบางจับคอเสื้อของอีกฝ่ายขึ้นมา ง่าดาบขึ้นสูงแต่ทำไม่มือของเขามันกับสั่นไม่หยุดทั้งๆที่ตัดใจไปแล้ว หรือเป็นเพราะส่วนลึกของจิตใจที่มันไม่ยอดตัดขาดจากคนที่อยู่เบื้องล่าง เอเลนพยายามคุมเสียงให้เหมือนเดิมแต่ทำไม่ได้

“งั้นผมจะฆ่าทุกคนให้หมด รวมถึงตัวผมที่คุณเกียจ”

หยดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงของเอเลนนั้นหยดลงบนใบหน้าของรีไว เรียกให้รีไวตั้งสติได้อีกครั้ง เอเลนกดดาบลงอย่างแรง มือแกร่งปัดดาบด้วยมือเปล่า สวมกอดร่างที่ตามหามานาน ในหัวของเอเลนขาวโพลนได้แต่ค้างในอ้อมกอดที่อบอุ่น

“เอเลนฉันไม่เคยเกียจนายแต่ฉันรักนายจะหมดหัวใจเลยตั้งหาก”ถ้อยคำบอกรักที่ได้ยินกันเพียงแค่สองคนเท่านั้น เอเลนทิ้งดาบและกอดรีไวตอบกลับพร้อมร้องโฮออกมา

“ครับ...ฮือ ผมก็รัก ห...หัวหน้า”

รีไวได้แต่ลูบหลังอย่างอ่อนโยนถึงเวลาแล้วสินะที่ตั้งพูดคำนั้นออกไป

“เอเลน หนีไปกับฉันเถอะ”

-FIN-