หิมะสีม่วง

ลำดับตอนที่ #1 : พบพาน

"อือ อาร์   ซื้ดดดดด   ทำดีหน่อยสิ  ใช้ลิ้นบ้างอย่าเอาแต่ดูดสิ"
ชายแก่ร่างสูงพูดใส่ร่างบางพร้อมกับยืนมือที่ทั้งหนาทั้งสากและเยือกเย็นมาลูบที่ใบหน้า
"อือ  อือ  ฮือๆๆๆ........"ร่างบางได้แต่ร้องครางทั้งน้ำตา ใจจริงมิได้อยากทำให้ แต่โดนบังคับ
ร่างสูงเริ่มเบื่อ เอามือจับหัวร่างบางออกแล้วผลักลงไปให้ล้มลงในท่านอนก่อนจะย่อตัวตามลงไป
พยายามใช้มือทั้งสองถางขาของร่างบางออก  ร่างบางขัดขืนให้มากที่สุด
ร่างสูงไม่พอใจใช้มือหนาตบเข้าไปที่ใบหน้าครั้งหนึ่งจนร่างบางอ่อนแรงลงทันที
"ฮ่าๆๆๆ  ไม่ว่าจำทำเมื่อก็ยังรู้สึกดีเสมอเลยนะ"
ชายแก่ร่างสูงบ่นสรรพคุณของร่างบางที่เขาได้กระทำชำเราลงไป
"โอ๊ย เจ็บ.... พ่อ  พอเถอะ ผมเจ็บ"
ร่างเล็กร้องขอความเมตตาต่อชายแก่ร่างสูงซึ่งมีศักดิ์เป็นบุพการี
ผู้เป็นพ่อไม่สนใจคำพูดใดๆ ยิ่งกระหน่ำลงไปรุนแรงกว่าทุกครั้งที่เคยทำ
จนร่างเล็กทนความเจ็บปวดไม่ไหวและได้สลบลงไป

เวลาผ่านไประยะหนึ่งร่างบางเริ่มรู้สึกตัว สงสายตามองไปรอบๆ
มองเห็นร่างสูงนอนหลับแทบสลบอยู่ข้างๆ จึงพยายามดันตัวลงไปจากเตียง
ฝืนร่างกายที่เจ็บปวดอยู่รีบใเสื้อผ้าที่กองอยู๋ไว้ 
ในใจคิดเพียงอย่างเดียว  " ต้องหนี  หนีไปไกลๆจากผู้ชายคนนี้ ไปที่ไหนก็ได้ ที่ไม่มีคนคนนี้อยู่"
ร่างบางค่อยๆเปิดประตูออกไปแล้วรีบวิ่งเร็วรี่ออกไปทันที

"อือ อืม  อือ........"ชายหนุ่มสองคนกำลังมีความสุขร่วมกัน
คนหนึ่งมีความสุขมากเพราะเป็นความต้องการของเขาเอง
อีกคนทำไปเพราะเป็นหน้าที่ที่ต้องทำ เพราะเป็นงานเดียวสำหรับเค้าที่จะทำได้
"อือ  นาโอะ  เก่งจังเลย กี่ทีกี่ทีก็ทำให้เรามีความสุขมากเลย"
"ไม่หรอกครับ ผมก็ทำอย่างที่ทำทุกทีแหละ"
"นี่นาโอะ เป็นของเรามั้ย เราจะเลี้ยงนาโอะเอง"
"เอ่อ ไม่ละครับ อย่าพูดล่นสิครับ มิยาบิคุง"
"นี่บอกกี่ครั้งแล้วให้เรียก มิยะ มิยะ"
"เอ่อ ครับ ได้ครับ มิยา.... เอ้ย! มิยะ"
"ดีมาก  ถ้างั้น พรุ่งนี้เจอกันนะครับนาโอะ"
"ได้ครับ แต่มาเร็วหน่อยนครับ ไม่งั้นคนอื่นจะเอาผมไปก่อนนะ"
"ได้จ้า  แล้วเจอกันนะครับ"
หลังจากเสร็จงานหนุ่มใหญ่เดินกลับอพาร์ทเม้น ซึ่งตอนนี้ก็ตีสองกว่าแล้ว
ทางเดินเดิม ป้ายจารจรเดิม สวนสาธารณะเดิม ม้านั้งเดิม
ช่างเป็นเส้นทางที่เงียบเหงามากและจำเจมากสำรับหนุ่มใหญ่
ทันใดนั้นร่างใหญ่ก็เหลือบไปเห็นเงาดำๆ อู่บนม้านั่งตัวหนึ่ง
"ใครกันหว่า มานั่งตอนหิมะตก เย็นก็เย็นหนาวก็หนาว"
ร่างใหญ่เดินเข้าไปใกล้ๆ มองดูร่างบางที่กำลังสั่นเทาเพราะความหนวเย็น
ลมหายใจที่ออกมาเป็นไอควันเริ่มรวยระริน
"นี่คุณ ถ้าจะนอนไม่ไปนอนที่สถานนีหรือใต้ทางด่วนละ"
ร่างใหญ่ยื่นมือมาแตะที่ไหล่ของร่างบาง
เมื่อร่างบางรู้สึกถึงสิ่งที่มาสัมผัสตัวเข้า ก็กระโดดตกใจขึ้นมาทันที
"ไม่นะ อย่า อย่า ไม่เอา อ  ย่  าา ...."
ร่างบางสลบเหมือดลงไป ร่างใหญ่ก็รีบคว้าไว้ทันที
ส่วนตัวแล้วไม่ค่อยสนใจใครนัก แต่ทำไมกับร่างบางนี้ถึงรู้สึกแปลกๆ อยากจะอยู่ด้วย
"เอาวะ ยังไงก็ช่วยก่อนละกัน"
ร่างใหญ่แบกร่างบางด้วยแขนทั้งสอง เหมือนกับยกกล่องกระดาษเปล่า ขึ้นไปที่ห้อง