เพื่อน...รักผม

เนื้อเรื่อง

นี่เป็นความทรงจำที่ผมและคนที่ผมรักได้ใช้เวลาร่วมกันให้มากและมากที่สุดมาตลอด

หากนึกๆดูแล้วต้องย้อนไปเมื่อสมัยที่เรารู้จักกันครั้งแรกโน้นเลย ตอนที่ครอบครัวเค้าย้ายมาอยู่ข้างๆบ้านผม

ผม ต้น เพิ่งจะอายุ12ขวบเอง อีกทั้งก็เพิ่งจะจบชั้น ป.6 เพื่อจะขึ้น ม.1 ในอีกไม่กี่เดือนเอง

ช่วงนี้ซึ่งเป็นวัยที่ผมสนุกสนานซุกซนไปตามภาษาเด็กมากๆและกำลังจะเริ่มรู้จักกับความรัก

นิว เด็กชายที่ย้ายมาใหม่อายุอานามเท่ากับผมเดี๊ยะเลย อีกทั้งก็เรียนชั้นปีเดียวกันด้วย

เค้าย้ายมากับพ่อแม่และพี่ชายซึ่งแก่กว่า 5ปี  นิวเป็นคนเงียบๆติ๋มๆ ไม่กล้าสู้คนหรือเถียงคน

ผมมักจะชวนเค้าไปเล่นด้วยกันที่ลานกว้างใกล้ๆบ้านเสมอ บางทีนิวออกไปคนเดียวก็โดนพวกเด็กโตๆรักแก

นิวก็มักจะมาฟ้องผมและผมก็ไปเอาคืน แต่สุดท้ายคนเจ็บคือผมเองเสมอ

จนกระทั่งเมื่อตอนเปิดภาคเรียน

นิว นิวได้เรียนห้องไหนน่ะ?

เราได้เรียนห้อง2 แล้วต้นละ

เราอยู่ห้อง3น่ะ ใกล้ๆกัน น่าเสียดายเนอะ น่าจะได้อยู่ห้องเดียวกัน

ไม่เป็นหรอกต้น ได้เรียนด้วยกันก็ดีแล้ว

เราห่วงนิวนี่นา กลัวจะมีใครมาแกล้งนิวอีก

ไม่เป็นไรหรอกต้น เราจะพยายามไม่เป็นจุดเด่นมากนัก

แต่เราว่าหน้าตาแบบนายนี่แหละจุดเด่นเลยละ

ทำไมหรอ

หน้าตาติ๋มๆ ขาวๆ น่ารักๆ ดูแล้วน่าแกล้งมากๆ

ต้นบ้า  พูดอะไรออกมาเนี่ย

เอิ้กๆๆๆๆ  ล้อเล่นนา แล้วพักเที่ยงมารอกันด้วยนะ จะได้กินข้าวด้วยกัน

ได้เลยต้น แล้วนิวจะรอนะ

ทุกๆวันเราไปเรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกันกลับบ้านพร้อมกัน

ผมมักจะเล่นบอลตอนเย็นกับเพื่อนๆเสมอ

นิวก็มักจะรอผมที่สนามหรือไม่ก็ไปเล่นเปียโนที่ห้องดนตรีหรือไปคุยกับดอกไม้หลังโรงเรียน

จนในวันหนึ่งเรื่องไม่เป็นเรื่องก็เกิดขึ้น

นี่ดอกไม้ วันนี้ต้นเลิกเล่นบอลช้าจังเลยนะ

แม่ทานตะวันวันนี้กินน้ำหรือยังเอาน้ำมั้ย

ดูสิแม่มะเขือมีลูกแล้วนะเยอะแยะเลยเลี้ยงลูกดีๆละ

(เด็กโตกลุ่มหนึ่งเดินมาใกล้)

เห้ยๆนั้นเด็กติ๋มห้อง2นี่หว่า ที่เค้าว่าเล่นเปียโนเก่งๆนะ ลองดูมั้ยว่ามันติ๋มจริงป่าว?

(กลุ่มเด็กโตเดินไปล้อมนิวไว้)

พวกนายจะทำอะไรเราน่ะ อย่านะ

เห้ย ขอจับหน่อยน่า อยากรู้จังเลยว่าเด็กติ๋มมันจะมีจู่มั้ยวะ ขอลองหน่อยน่า

ไม่นะพวกนายอย่านะ ช่วยด้วย  ต้นช่วยเราด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ทันใดนั้นต้นก็วิ่งมาพร้อมกับท่อนไม้  แล้วง้างเตรียมจะฟาดพวกเด็กโต

พวกแกปล่อยนิวนะเว้ย

เห้ย! ระวังเว้ยมันมีไม้

ผัว พลั่ก ตุ้บๆๆๆ ปึ้ก ปั้ก ตูมๆๆ

ต้นลงไปนอนกลิ้งโคโร่อยู่กับพื้น  พร้อมทั้งโอยโอยด้วยความเจ็บ

เป็นไงละซ่านัก ทีหลังระวังไว้ละกันโถ่เอ้ย  ฝากไว้ก่อนละไอ้เด็กติ๋ม คราวหน้าเอ็งเสร็จแน่

ต้นๆ ต้นเป็นไงมั่งต้นเจ็บมั้ย

ไม่เจ็บมั่ง ถามมาได้  แล้วนิวละเป็นไรมั้ย

ไม่เป็นไร ต้นมาช่วยเราทันพอดีและ

หรอ ที่หลังอย่าไปไหนไกลเราอีกนะ

ก็ต้นเล่นบอลอยู่ง่า เราเหงา

ต้นขอโทดนะ คราวหน้าต้นจะชวนนิวเล่นด้วยละกัน

ไม่เอา เราเล่นไม่เก่ง

งั้น เราไม่เล่นก็ได้ แล้วเราจะได้อยู่กับนิวตลอกเวลาไง

ไม่เป็นไรหรอกต้นเล่นไปเหอะ

ไม่เอา กลัวนิวเหงาไม่มีเพื่อน

อืม…..ตามใจต้นละกัน ต้นอยากทำอะไรต้นทำไปเหอะ

งั้นเราจะอยู่กับนิวนี่แหละ

แล้วตอนนี้ต้นจะเอายังไงละ ดูหน้าตาสิ บวมตุ่ยเลย

เอาไงดี ถ้าแม่เห็นแม่ด่าแน่เลยเอางี้ละกัน คืนนี้เราไปค้างกับนิวดีกว่า

ก็ได้ แล้วจะบอกบ้านต้นยังไงละ

ไปถึงบ้านนิวแล้วค่อยโทรบอกแม่เอาละกัน

ผมและนิวต่างพะยุงร่างกันกลับบ้านไป พอถึงบ้านผมเอากระเป๋าเก็บแล้วรีบวิ่งออกไปที่บ้านนิวทันที

เพราะกลัวพี่ชายจะจับผิดได้ พอถึงบ้านนิวก็หมกอยู่แต่ในห้องนอนของนิว

ห้องนอนนิวสะอาดจังเลยนะ เราเพิ่งเคยจะขึ้นมานะเนี่ย

หรอ ก็จัดๆไว้อ่ะนะ ไม่ค่อยชอบรกๆด้วยสิ

รูปนิวนี่นา น่ารักกว่าตัวจริงอีก (ต้นหยิบรูปจากบนหัวเตียงมาดู)

ดูอะไรของนายน่ะ เอามานี่ อายเหมือนกันนะเนี่ย

นี่นิว ช่องว่างๆข้างๆรูปนิว จะใส่รูปใครหรอ

อ่า เอ่อ.......ใส่รูปคนที่เรา.....คิดถึงน่ะ

หรอ คงไม่ใช่เราแหละ อยากรู้จังใครเป็นคนที่นิวคิดถึงน้า

พอแล้ว นายไปโทรหาแม่นายก่อนเหอะ เด๋วแม่นายสงสัยหรอก

คร้าบๆ ผมจะไปโทรคร้าบ

ค่ำคืนนั้นเป็นค่ำคืนที่แปลกมากๆเลย เพราะผมกับนิวเคยนอนด้วยกันมาแล้ว 2-3 ครั้ง ไม่รู้สึกแบบคืนนั้นมาก่อน

มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ หัวใจผมเต้นตูมตาม นอนไม่ค่อยหลับ ตัวร้อนๆ ผ่าวๆ

แต่ความรู้สึกของผมมันพุ่งปรี๊ดขึ้นมาทันทีตอนที่นิวหันมากอดผมแทนหมอนข้าง

จนผมรู้สึกกระสันสู้ขึ้นมาเลย  แต่ผมก็พยายามฝืนใจทนเอาไว้

ตอนเช้าผมตื่นขึ้นมาก่อน เห็นนิวนอนหลับอยู่ก็เลยไม่ปลุก

ผมมองไปที่กระจก หน้าผมหายบวมบ้างแล้ว ไม่มีรอยช้ำอีก

ผมเลยคิดจะกลับบ้าน แต่ไม่วายที่จะทิ้งรูปถ่ายของผมขนาด 2นิ้วในชุดนักเรียนไว้ที่หัวเตียง

และจดหมายฉบับหนึ่งว่า ขอบคุณ แต่เห็นนอนอยู่เลยไม่อยากปลุก ตื่นแล้วมาหาด้วยนะ

เราสนุกสนานกันแบบนี้อยู่ตลอดเวลาจนกระทั้งตอน ม.2

เราได้แสดงละครร่วมกันในงานโรงเรียน

แต่พ่อแม่ของนิวกลับต้องไปงานรับประกาศเกียรติคุณของพี่ชายนิว

ระหว่างที่แสดงกันอยู่นั้นนิวก็ได้แต่ชะเง้อมองพ่อแม่แทบจะทำให้ละครชักเลยทีเดียว

จนการแสดงจบลง ก็มีการถ่ายรูปนักแสดงกับครอบครัวกัน

นิวก็เดินหลบฉากไปโทรศัพท์เงียบ เพื่อถามพ่อแม่ว่าจะมาหาเค้ามั้ย

แต่คำตอบเดียวที่เค้าได้รับมากลับกลายเป็นว่าให้อยู่กับผมเพราะพ่อกับแม่จะกลับบ้านพรุ่งนี้

ผมเดินไปเห็นนิวนั่งกอดเข่าคุดคู้อยู่ใต้โทรศัพท์ เลยเข้าไปชวนมาถายรูปด้วยกัน

นิวๆ มานั่งทำอะไรอยู่ละ ป่ะไปถ่ายรูปกับเรานะ

ต้น พ่อแม่เราไม่กลับบ้านละ สงสัยเราต้องค้างบ้านต้นแล้วละ

ก็ดีสิ เราจะได้มีเพื่อนคุย แต่ตอนนี้ไปถ่ายรูปกับเราก่อนปะ

ผมตัดสินใจลากนิวไปถ่ายรูปทันที เป็นรูปถ่ายของเรา2คน ทำท่ายืนกอดคอแล้วนิวเอียงหัวมาพิงไหล่ผมนิดๆ

เป็นรูปถ่ายที่ผมชอบมากๆเลย จากนั้นเราก็กลับบ้านกัน

หลายวันผ่านไปจนถึงวันสอบของพวกเรา พวกเรารอมานามากๆเพราะว่าเป็นเวลาที่พวกเราจะได้หยุดยาวเพื่อเที่ยว

เล่น และสุกสนานกับกิจกรรมต่างที่จะเริ่มขึ้นในช่วงหน้าร้อนนี้  แต่เวรกรรมใดไม่ปานมาทับถมที่ตัวผมไม่รู้

เมื่อพ่อแม่ผมนั่งอยู่ที่บ้านเพื่อรอคุยกับผมเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่ง ซึ่งมันเปลี่ยนแปลงชีวิตผมไปหมดเลย

จนวันสอบวันสุดท้ายหลังสอบเสร็จผมชวนนิวไปเดินเล่นแถวคลองใกล้ๆบ้าน

เพราะที่นั้นทั้งเงียบและสงบที่สุดแล้วในละแวกนั้น

นิวต้นมีเรื่องจะบอกนิวน่ะ

เรื่องอะไรหรอต้น ว่ามาสิ

คือว่า อีก2 วันเราจะย้ายบ้านออกไปแล้วน่ะ เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว

ต้นว่าอะไรนะ นิวไม่เข้าใจ

คือ...พ่อกับแม่เรา...จะย้ายไปอยู่กรุงเทพ แล้วเราต้องไปด้วย

ก็ดีนี่นา ไม่เห็นเป็นไรนี่นา

แล้วนิวไม่คิดถึงเราหรอ

ก็เดี๋ยวเราค่อยโทรมาคุยกันก็ได้นี่นา ไม่ก็นานๆมาหาเราก็ได้นี่นา

แต่ต้นอยากอยู่กับนิว ต้นรักนิว

นิวก็รักต้นนะ แต่ว่า นิวห้ามต้นไม่ได้หรอก เรื่องนี้เป็นเรื่องของครอบครัวต้น

นิว เรา เรา....ฮือๆๆ นิวเราไม่อยากจากนิวไปเลย นิวเป็นเพื่อนเรา เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรา

ต้นก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราเหมือนกัน

แล้วนิวจะอยู่ได้หรอถ้าไม่มีเรา ใครจะปกป้องนิวละ ใครจะเป็นเพื่อนนิวถ้านิวเหงา

ต้น เราจะพยายามอยู่ให้ได้ อยู่รอต้น อยู่เพื่อจะได้เจอต้นอีก ต้นอย่าบอกนะว่าเราจะไม่เจอกัน

นิว...

ต้น...

วันต่อมาผมง่วนอยู่กับการจัดของจนไม่มีเวลาไปหานิวเลย

เมื่อถึงวันที่ผมต้องเดินทาง พ่อแม่ของนิวมายืนรอส่งพวกผม แต่นิวกลับไม่อยู่

พ่อแม่ของนิวเองก็ไม่รู้ว่านิวหายไปไหนตั้งแต่เช้าแล้ว

ผมก็ได้แค่ฝากของไว้ให้นิว มันเป็นภาพที่เราถ่ายกันเมื่อตอนวันแสดงละคร

จากนั้นผมก็ขึ้นรถแล้วพ่อก็ขับรถออกไปช้า
เมื่อรถวิ่งออกผ่านมายังลานกว้างก่อนที่จะออกถนนใหญ่

ผมหันไปเจอนิวซึ่งยืนอยู่ข้างทางอีกฝั่งหนึ่ง แล้วถือกระดาษแผ่นใหญ่ที่เขียนข้อความไว้ว่า

My Love Friend

            I Will Miss You

                        In Future

ผมถึงกับน้ำตาล่วงลงมาทีเดียว

เมื่อรถวิ่งผ่านไป ผมหันไปมองด้านหลัง เห็นนิวออกมากลางถนนแล้วยืนปาดน้ำตาอยู่

มันเป็นภาพที่สะเทือนใจผมมากๆเลย

เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนทำให้ผมเกือบลืมเรื่องของนิวเกือบหมด

ตอนนี้ผมอยู่ ม.5 แล้ว และมีสาวๆมาชอบมากมายหลายหน้า

แต่อย่างว่าละครับ ผมไม่เลือกเลยซักคนหนึ่ง ส่วนมากคบชั่วคราวแล้วก็เลิกกันไป

บางทีทะเลาะกันยังมี แต่ที่แน่ๆ คบกัน 2 ชั่วโมงเลิกก็ลองมาแล้ว

เย็นหนึ่งหลังจากเลิกเรียนแฟนผมก็นัดให้ผมไปเจอกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

ระหว่างที่นั่งกินกันอยู่นั้น ผมบังเอิญเห็นเด็กนักเรียนรุ่นเดียวกับผมซึ่งเป็นเด็กโรงเรียนเครือเดียวกัน

ก็เลยทักเด็กคนนั้นไปเล่นๆ เพื่อจะได้แซวไปในตัวเอาฮาๆไว้

น้อง อยู่โรงเรียนxxxใช่มั้ยเนี่ย เด็กที่นั้นสวยเหมือนโรงเรียนพี่มั้ย

ขอโทษนะครับ ผมไม่ชอบทำไร้สาระแบบนั้นหรอกครับ

อ้าวไอ้นี่ พูดดีๆ ไหงพูดแมวๆแบบนั้นวะ

คุณเป็นคนเริ่มก่อนนะครับ ผมไม่ได้อยากจะคุยกับคุณเลยนะ

หันหน้ามาคุยกันดีๆซิ ไอ้เด็กบ้านนอก

ผมจับหลังเค้าให้หันหน้ามาหาผม ผมก็จ้องมองหน้าเค้า

เราทั้ง2คนหยุดนิ่งอยู่พักหนึ่ง แล้วภาพต่างๆในสมัยเด็กกก็ผุดขึ้นมา

นิว นิวใช่มั้ย?

ต้นใช่มั้ย?

เป็นไงมั่งนิวไม่ได้เจอกันนานเลย

ก็ดีแล้วต้นละ ไม่ติดต่อมาบ้างเลยนะ

ขอโทษทีเราลืมเบอร์บ้านนายน่ะ  ขอโทษนะ

ไม่เป็นไรหรอก เราเองก็ลืมขอเบอร์พ่อแม่ต้นมาด้วยเหมือนกัน

ไม่วายแฟนผมก็หงุดหงิดที่ผมไม่สนใจเค้าเลยเดินหนีออกจากร้านไป

นี่ต้น แฟนต้นหรอคนนั้นน่ะ เค้าออกไปแล้วนะ

อ๋อ แค่เพื่อนน่ะ เราไม่สนใจหรอกแล้วนิวว่างมั้ยละ เราจะชวนไปเที่ยวหน่อย

เอ่อ ไม่ค่อยว่างน่ะ เดี๋ยวพี่ชายก็มารับแล้ว เราอยู่หอกับพี่ชายน่ะ

หรอ  งั้นเราขอเบอร์ติดต่อได้มั้ย

ได้เอาสิ  เบอร์.....085xxxxxxx

เรายิงเบอร์ให้นะ

เข้ามาแล้วละต้น  โน้นพี่ชายเรามารับแล้ว เราไปก่อนนะต้น

โอเค งั้นค่อยเจอกัน คืนนี้โทรไปหานะ

ได้เลย บายนะ

บาย

ผมกลับมาดีใจมากเมื่อได้เจอกับนิวเพื่อนรักที่สุดของผมที่ไม่ได้เจอกันนานมาก

ผมยิ้มเล็กยิ้มใหญ่ตลอดเวลา ขนาดเพื่อนที่เดินผ่านผมยังทักว่าผมบ้าเลย

พอตกดึกหลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมก็โทรไปหานิวนิดหน่อย

ฮัลโหล นิวหรอ เราต้นนะ

ฮัลโหลต้นหรอ นิวเอง มีอะไรหรอ

คิดถึงน่ะ เลยโทรมา

เราก็คิดถึงเหมือนกัน

แล้วนี่นิวย้ายมากรุงเทพเมื่อไหร่หรอ

ก็เมื่อปีก่อนนี้เอง พี่เรามาเรียนมหาลัยที่นี่น่ะ พ่อเลยให้เรามาเรียนที่นี่ด้วยเลย

หรอ ดีจังเลยเนอะ แล้วนิวพักอยู่แถวไหนละ

ตรงxxx เพราะมันใกล้โรงเรียนของพี่ชายน่ะ

หรอ เราอยู่ตรงxxx ไกลกันนิดหน่อย แต่ถ้านั่งรถไฟฟ้ามา 2ป้ายก็ถึงนี่นา

หรอไม่ยักรู้นะเนี่ย แปลว่าต้นชอบเที่ยวมากเลยสิ

 ก็อยู่มานานนี่นาเลยรู้บ้างแหละ แล้วนิวว่างไหมวันหยุดน่ะ จะชวนไปเที่ยวกัน

ได้สิวันไหนดีละ

วันอาทิตย์นี้ก็แล้วกัน เป็นไงครับ

ก็ดีครับ เราก็ไม่ติดอะไร

โอเคครับ งั้นเดี๋ยววันอาทิตย์ต้นจะโทรไปปลุกนะ

ใครกันแน่ เราต่างหากที่จะปลุกต้น

โอเคครับ ถ้ายังไงแล้วเจอกันนะครับ แล้วต้นจะไปรับนิวที่หน้าบ้าน

ครับแล้วเจอกันนะต้น

ฝันดีนะครับ

ฝันดีต้น

ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หยุดเลยเอาหมอนข้างมากอดไว้แน่นแล้วก็นึกถึงเรื่องสมัยเด็กของเรา

ผมเฝ้ารอวันที่จะไปเที่ยวกับนิวจนแทบคลั่ง ผมไม่ติดต่อกับเหล่าแฟนๆผมคนไหนเลยซักคน

แม้กระทั้งคนที่สวย ดี เลิศ ที่สุดในกลุ่มก็ตาม

จนถึงวันอาทิตย์ ผมตื่นแต่เช้ามืดเพื่อเตรียมตัวไปรอรับต้นที่หน้าบ้าน

ผมไปถึงหน้าบ้านนิวตั้งกะ 7โมง พร้อมกับน้ำเต้าหู้2ถุง ซึ่งนิวชอบกินมาก

ผมยิงเบอร์ไปเข้าเครื่องนิว เพื่อเป็นสัญญาณว่าผมมาถึงแล้ว

ซักพักนิวก็เดินลงมา นิวแต่งตัวน่ารักมาก เสื้อแนบเนื้อสีขาวเหมาะกับนิวจริงๆ

นิวนี่ของโปรดนิวน่ะ เราซื้อมาให้

ขอบคุณครับ มากินด้วยกันสิต้น

ไม่เป็นไรครับ

ไม่เอามากินด้วยกัน มีตั้ง2ถุง เราไม่กินเยอะหรอกเดี๋ยวอ้วน

 แหม่ เมื่อก่อนกินทียกหม้อเลยนี่นา ตอนอยู่ที่โรงเรียนเก่าน่ะ

ก็ตอนนั้นมันหิวนี่นา คนไม่ได้กินข้าวง่า

ล้อเล่นน่าครับ มากินด้วยกันก็ได้ รีบกินจะได้รีบไปกัน

แล้วตกลงไปไหนหรอต้น

ไปสวนสัตว์

สวนสัตว์หรอ ทำไมถึงไปที่นั้นละ

จะเอานิวไปปล่อย

บ้า ไม่ไปด้วยหรอกแบบนี้

ล้อเล่นน่ะครับ ก็แค่อยากพักผ่อน ไม่อยากไปเสียเงินทองมากมาย

ก็ดีเหมือนกันครับ ความจริงผมกำลังวางแผนไปห้องสมุดแห่งชาติอยู่เลย

ง่า นิวครับไปเที่ยวนา ไม่ใช่ไป.....

นิวล้อเล่นน่าต้น ไปกันหรือยังละ

ป่ะครับ

ผมสนุกมาเลยวันนั้น ได้เดินจูงมือกับนิวตลอดเลย

นิวก็ไม่ว่าอะไรผมด้วยที่ผมจับมือเค้าเดินไปเดินมา กลับกันเค้าชอบมากกว่าอีก

พอตกเย็น นิวก็ชวนผมนอนที่หอพักเค้าเลย เพราะว่าพี่ชายไม่ค้างบ้านเพื่อน  นิวเลยต้องอยู่คนเดียว

ผมเลยอาสาอยู่เป็นเพื่อนกับนิวซะเลย

ห้องนิวยังสะอาดเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย ไม่เหมือนห้องเราเลย
เพราะแบบนี้แหละเราถึงไม่ชอบไปหาต้น

เดี๋ยวเหอะ ที่หลังไม่ให้ไปหาด้วย

ก็ดีสิ ต้นจะได้มาหานิวบ่อยๆ

หรอ นี่แหน่ะๆ  มาให้เขกกะโหลกซะดีๆ

พอแล้วต้น นิวยอมแล้ว  ไปดูหนังกันมั้ย

เอาสิ เรื่องอะไรหรอ

เรื่อง รักแห่งสยาม น่ะ เป็นหนังเก่า ซัก 3-4 ปีได้แล้วมั้ง เราชอบมากเลย

เอาสิ เรื่องอะไรก็ดูได้ทั้งนั้นแหละ

นิวไปเปิดทีวีแล้วมาจัดที่นั่งสำหรับดูหนัง

ส่วนผมก็ไปเตรียมเครื่องดื่มมานิดหน่อย จะได้ดูหนังได้นานๆโดยไม่ต้องกดสะต๊อบแล้วไปเอาของ

ต้นมานั่งนี่สิ นิวจัดที่ให้แล้ว

อืม..นั่งสบายจัง แลว้นิวนั่งไหนละครับ

นิวก็นั่งหนุนต้นไง เหมือนเมื่อก่อน ที่เราไปดูหนังการแปลงกัน

นิวยังจำได้อีกหรอ

จำได้สิ แต่ตอนนี้ดูหนังก่อนดีกว่า หนังมาแล้ว

ผมได้ดูหนังเรืองนี้แล้วชอบมากเลยเป็นหนังที่แสดงความรู้สึกว่ารักได้ดีจริงๆ

แต่พอมาถึงแผ่น2ของเรื่อง มันก็ดันมีฉากจูบกันของพระเอกทั้ง2 ทำให้หัวใจผมเต้นตุ้บตั้บใหญ่

ต้นเป็นอะไรหรอครับ ทำไมหัวใจเต้นแรงจัง

เอ่อ...คือว่า....ต้นรู้สึก แปลกๆน่ะ ดูๆไปแล้วหนังเรื่องนี้ก็คล้ายๆกับพวกเรานะ

ผมมองหน้านิว นิวมองหน้าผม  ต่างคนต่างมองหน้ากันพักหนึ่ง

นิวหลับตาให้ผม ผมเลยตัดสินใจจูบปากลงไปที่ปากนิว แล้วแลกลิ้นกัน

เราแลกน้ำลายกันนานพอดู  แล้วนิวก็ดึกตัวออกมาเพื่อหายใจ

เอ่อ...นิว  เราขอโทดนะ เราไม่น่าทำแบบนี้เลย

ต้น   ต้นรักนิวมั้ย

รักสิ ต้นรักนิวเสมอ ต้นคิดถึงนิวเสมอ ต้นยังห่วงนิวเสมอว่านิวจะโดนใครแกล้งอีกมั้ย

 นิวไม่โดนใครแกล้งหรอก แต่นิวเหงา เหงามากๆตั้งแต่ที่ต้นจากนิวไป

แต่ตอนนี้ต้นอยู่กับนิวแล้วนะ ต้นอยู่ต่อหน้านิวแล้วด้วย

ต้น นิวขออะไรอย่างหนึ่งได้มั้ย

นิวอยากได้อะไรละ ถ้าต้นให้ได้ ต้นก็จะให้นิว

นิวอยากได้ความรักจากต้น ยิวอยากเป็นของต้น

ผมมองหน้านิวด้วยความงงนิดๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นจับตัวนิดขึ้นมาด้วย

แล้วอุ้มไปที่เตียงนอนของนิว แล้ววางร่างเบาๆของนิวลงไป

ผมปลดเสื้อของนิวออกมาให้เหลือแต่ปราการด่านสุดท้ายไว้ รวมถึงตัวผมเองด้วย

แต่ไม่ทันจะได้มีอะไรกัน ผมก็ดันเหลือบไปมองเห็นรูปที่อยู่บนเตียง

นิว นี่มันรูปที่ต้นให้นิวไว้นี่นา รูปที่ให้วันที่เราไปนอนค้างบ้านนิวกับรูปถ่ายตอนงานแสดงละคร

ใช่แล้ว เราเก็บไว้เสมอ เก็บไว้ในกรอบรูปที่สมควรของมัน

กรอบรูปนี้ นิวบอกว่าจะใส่รูปคนที่นิวคิดถึงนี่นา

ใช่แล้วเราคิดถึงแต่ต้น คิดถึงมาตลอดเลย

นิว  ขอบคุณมากนะที่ให้ความสำคัญกับเรา

ผมลงไปจูบกอดนิว  ใช้มือทั้งสองข้างลูบไล้ไปตามร่างกายของนิว

ใช้ลิ้นแลกปากเลียไล้ไปตมร่างกาบที่บอบบาง แล้วมาหยุดอยู่ที่ปราการสุดท้าย

ผมใช้มือเปิดออกมาจนเห็นลำน้อยๆของนิวซึ่งแข็งสู้ขึ้นมานานแล้ว

ผมเอามือรูดหัวหยักลงไปเล็กน้อยก่อนที่จะครอบปากเข้าไป

แล้วจึงเริ่มการสร้างความสุขด้วยปากและลิ้น

นิวแอ่นตัวให้ผมอยู่ตลอดเวลาเพราะความเสียวที่สุดจะบรรยาย

ทั้งร้องคราง ทั้งเกร็ง ทั้งกดหัวผม จนกระทั้งนิวปล่อยน้ำแห่งความรักใส่ในปากผมจนหมด

ผมพลิกตัวนิวให้นอนคว่ำลงไปแล้วจึงทำการสอดเจ้าโลกของผมเข้าไปในร่างกายของนิว

ร่างกายของเราแนบชิดตอดกันจนแทบจะรวมกันเลยทีเดียว

ความสุขที่พุ่งแผ่ออกมาจากร่างกายของพวกเรานั่นหาสิ่งใดมาเปรียบเทียบไม่ได้เลย

จนกระทั้งผมก็ได้ขึ้นสู่จุดสุดยอดแห่งความรัก

ต้น พรุ่งนี้เช้าต้นอย่าหายไปไหนอีกนะ

ทำไมละนิว

เรากลังเหงา ต้นคิดสิ ถ้ารักใครมากๆแล้วจะทนได้หรอ......ถ้าต้องเสียเค้าไป

นิว แต่ยังไงเราก็ต้องจากกันอยู่ดีนะ

ไม่หรอกต้น คนเราน่ะอยู่ไม่ได้โดยไม่มีความรักหรอกนะ

นั้นสินะ ไม่งั้นคงเหงาน่าดูเลย

ดังนั้นพรุ่งนี้เช้าถ้าจะไปไหน ต้นปลุกเราด้วยนะ

ได้ครับ นิวนอนกันเถอะนะ เราเหนื่อยและก็ง่วงแล้วละ

ผมขยับแขนออกเพื่อให้นิวได้มานอนผมท่อนแขนของผม

แล้วใช้มือโอบกอดที่บริเวณหน้าอกและไหล่

ฝันดีนะครับนิว

ฝันดีครับต้น

นั้นเป็นค่ำคืนแรกของผมและนิวที่เราได้ร่วมรักกัน และเป็นความทรงจำที่ดีมากๆ

ผมไม่นึกมาก่อนเลยว่าผมและนิวจะมาลงเอยกันแบบนี้ จากที่เราเป็นแค่เพื่อนเล่นกัน

แต่กาลเวลากลับเป็นแปลงให้เรา2คนได้กลายมาเป็นคนรักกันได้

ความสัมพันธ์ของเราลึกซึ้งเกินกว่าที่จะให้คนอื่นมาเข้าใจได้

แต่ว่า อะไรมันก็เกิดขึ้นได้เสมอเกี่ยวกับความรัก

เคยมีคนเคยพูดไว้ว่า รักแรกมักจะไม่สมหวังหรือจบที่การสูญเสีย

จนกระทั่งวันหนึ่ง  พ่อแม่ผม ได้ชวนนิวไปเที่ยวด้วยกันที่ต่างจังหวัด

แต่อุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อรถบรรทุกคนหนึ่งวิ่งออกมาผิดเลน

ทำให้พ่อของผมต้องหักหลบรถบรรทุกแล้วพุ่งลงข้างทางชนกับต้นไม้น้อยใหญ่โค้นหลายต้น

พ่อกับแม่ผมเสียชีวิตทันที ส่วนผมบาดเจ็บสาหัสอวัยวะภายในหลายแห่งเสียหาย

ซึ่งหมอบอกว่าที่อยู่ได้ก็เพราะกำลังใจและยาที่ได้รับ แต่หากหยุดยาก็อาจจะอยู่ได้ไม่เกิน3เดือน

แต่ถึงมียาก็อยู่ได้ไม่เกิน1ปี  ซึ่งเป็นช่วงวิกฤตของชีวิตของผมจริงๆ

ส่วนนิวนั้นยังคงนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ เพราะหัวใจของนิวหยุดเต้นและไม่สามารถทำงานได้

แต่ที่ยังพะยุงชีวิตอยู่ได้เพราะเครื่องช่วยหายใจ และหัวใจเทียม

ผมยังคงเดินวนเวียนอยู่หน้าห้องที่รักษานิวอยู่ทุกวันๆ

แม่ของนิวต้องมาเฝ้าดูอาการนิวตลอดเวลา ผมก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่ทำให้นิวเป็นแบบนี้

ตอนนั้นหมอเข้ามาหาแม่ของนิวแล้วพาแม่ของนิวไปคุยกันในห้องหมอ

ผมตัดสินใจเดินไปแอบฟัง เท่าที่จับใจความได้คือ นิวอาจจะไม่รอดแน่นอน ถ้าหาหัวใจมาเปลี่ยนไม่ได้ใน 3วัน

ซึ่งผมก็ถึงกับช็อคอย่างมาก ผมเดินไปที่ห้องของนิว ไปจับมือนิวเอาไว้

นิว นิวได้ยินเรามั้ย นิวฟังเรานะ

เราขอโทษนิวนะที่ทำให้นิวเป็นแบบนี้ แต่เราอยากให้นิวรอเรานะ เราจะช่วยนิวเอง แล้วเราจะอยู่ข้างๆนิวตลอด

เราจะไม่ทิ้งนิวไปไหน  แต่ตอนนี้เราขออยู่คนเดียวซักพักหนึ่งนะ นิวรู้ไว้นะเรารักนิวเสมอ รักมาตลอด

คิดถึงมาตลอด และยังคงรอคอยนิวกลับมาหาเราอยู่นะ  

จากนั้นผมก็ออกไปจากห้องของนิว แล้วเข้าไปที่ห้องของผมเพื่อจัดเก็บของและเขียนบันทึกของผม

ซึ่งผมใช้เวลาเขียนถึง2วันจึงจะเขียนได้จนหมดเล่ม  และผมก็เขียนจดหมายอีก3ฉบับ ฉบับหนึ่งให้มิว

ฉบับที่2ให้พ่อและแม่นิว  ฉบับที่3ผมส่งไปที่โรงเรียนของผม

ตอนนี้ผมไม่มีญาติพี่น้องคนไหนเหลืออีกแล้ว ผมก็คงต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไปตลอด

แต่ในใจผมผมอยากอยู่กับนิว อยู่กับคนที่ผมรัก คนที่รักผมมากๆ

แต่คงไม่ได้แล้ว ผมคงต้องออกเดินไปทางไปไกลแสนไกลแล้ว

วันที่3 ผมเดินไปหานิวที่ห้องซึ่งหน้าตาของนิวดูซีดลงมากแล้ว ผมเอาสมุดบันทึกเล่มหนึ่งใส่ไว้ที่มือของนิว

พร้อมกับจดหมายฉบับหนึ่งและยื่นจดหมายอีกฉบับหนึ่งให้แม่ของนิว แล้วผมจึงเดินไปที่เตียงของนิวอีกครั้ง

นิวครับ เราต้องออกเดินทางไปที่ไกลแสนไกลแล้วนะ  แต่ไม่ต้องห่วงนะ

ถึงเราจะไปแล้ว แต่ใจเราก็ยังอยู่กับนิวตลอดไปนะ เรารักนิวมาก และเราก็รู้ว่านิวรักเรามาก

ยังไงเราก็ไม่ทิ้งนิวไว้อยู่คนเดียวหรอก เพราะเรารู้ว่านิวกลัวเหงา

เราขอบอกเลยนะว่า การลาจาก ไม่ใช่การเริ่มต้นของความเหงา

แต่มันจะเป็นการเริ่มต้นสู่รักแท้ และจะเป็นรักที่นิรันดร์ตลอดไป

ได้เวลาแล้วละ  อีกไม่กี่วันนิวก็จะตื่นขึ้นมา  แต่นิวคงจะไม่ได้เจอเราแล้วนะ

อย่าตกใจละ เพราะนิวยังมีพ่อแม่และพี่ชายนิวอยู่ข้างๆนะ

นิว.....เราขอโทษนะ  ลาก่อนนิว  ขอให้นิวอย่าลืมเรานะ  ที่รักของผม.....

จากนั้นหมอก็มาเข็นเตียงนิวไปที่ห้องผ่าตัด เพื่อทำการรักษานิว

โดยมีพ่อแม่และพี่ชายของนิวรอคอยนิวอยู่ข้างนอกห้อง

ผมหวังไว้ว่า  หลังจากที่นิวตื่นขึ้นมาแล้ว ได้อ่านจดหมายและสมุดบันทึกของผม

นิวคงจะเข้าใจทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง  อีกทั้งนิวคงจะไม่โกรธผมนะถ้าผมไม่ได้อยู่กับนิวตอนที่นิวตื่น

และพ่อกับแม่นิวคงจะเล่าอะไรต่อมิอะไรให้นิวได้ฟังบ้าง และนิวอย่าได้ลืมเรานะ  ต้นคนที่นิวรัก

                                                                                ...จบบริบูรณ์...

(จดหมายฉบับที่พ่อแม่นิวได้ถือไว้คือ กรรมสิทธ์มอบหัวใจโดยต้นให้แก่นิวเพื่อใช้รักษาชีวิตของนิวและสมุดบันทึกของนิว

เป็นสมุดบันทึกความทรงจำทั้งหมดของต้นตั้งแต่ที่ได้พบกับนิวจนถึงวันที่ต้นและนิวมีความสุขกันมากที่สุดในชีวิต
และในหน้าสุดท้ายก็มีรูปของเราที่ไปเที่ยวกันที่สวนสัตว์ ซึ่งเป็นรูปที่ถ่ายเหมือนกับสมัยเด็กมากเลย)