คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : กลุ่มแชท 04 : ฉันโตมาในยุคของเครื่องเล่นเกมรุ่นเล็กอย่างเกมบอย
(ไรท์ : เนื้อหาตอนนี้ไม่มีอะไรมากมายเล่าเรื่องชีวิตประจำวันเฉย ๆ)
“ก่อนอื่นเลย ข้อกำหนดคือเรื่องนี้ต้องเป็นความจริงนะคะ”
ฟุบุกิที่นั่งอยู่ตรงนี้ แสดงท่าทีลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย เหมือนจะรู้สึกอายอยู่บ้าง
ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็กลับมาทำตัวปกติอีกครั้ง
เพราะเธอรู้ดีว่านิสัยของตัวเองอาจจะทำให้อีกตัวตนของเธอเองรู้สึกอึดอัดได้
แต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอมีความเกรงใจอยู่บ้าง ท้ายที่สุดแล้ว คนอื่นก็เป็นตัวเธอเองเหมือนกัน
ฟุบุกิจึงใส่ใจเรื่องนี้มาก
ในฐานะหัวหน้ากลุ่มคาสึโตะได้ทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ลงโดยตั้งใจ
เขามองพวกเธออย่างขำขัน
“ตอนนี้พวกเธอสามารถพูดคุยกันได้อย่างสบายใจแล้วใช่ไหม กลุ่มแชทนี้ไม่อนุญาตให้พวกเราโจมตีกันเองนะ ดังนั้น มั่นใจได้เลยว่าพวกเธอปลอดภัย”
“และถ้าต้องการไปยังโลกของพวกเธอ ก็จำเป็นต้องได้รับความยินยอมจากพวกเธอด้วย”
“พวกเธอลองศึกษาในนี้ดูสิ เดี๋ยวก็จะรู้เอง”
*หงึก*
คิซาระ, เนซึโกะและอุมารุต่างก็พยักหน้าเบา ๆ
ทุกคนเป็นคนที่หลุดเข้ามาในโลกนี้จากยุคปัจจุบัน
ยิ่งไปกว่านั้น นอกจากเนซึโกะแล้วคนอื่น ๆ ก็ยังคงเคยมีชีวิตอยู่ในโลกที่มีอารยธรรมสมัยใหม่
จึงเข้าใจสิ่งที่เรียกว่ากลุ่มแชทได้อย่างง่ายดาย
“งั้นเรามาแบ่งปันเรื่องราวในอดีตของพวกเรากันหน่อยดีไหม ลองดูสิว่าตัวเราจากโลกคู่ขนานจะเหมือนกันไหม”
อุมารุนักเรียนมัธยมปลายที่เต็มไปด้วยพลัง ยกมือขึ้นและเริ่มต้นพูด
“งั้นฉันเริ่มก่อนเลย สมัยเด็ก ๆ ฉันโตมาในยุคของเครื่องเล่นเกมรุ่นเล็กอย่างเกมบอย”
“สมัยนั้นที่ฉันเล่นก็มีเกม《แจ็กคัล》,《คอนทรา》,《ดับเบิ้ลดราก้อน》,《นินจาเต่า》,《ซุปเปอร์มาริโอ้》,《Battle City》 อะไรพวกนี้ค่ะ”
เทนโด คิซาระ ที่ดูเหมือนคุณหนูผู้สง่างามก็มีประกายตาขึ้นมา
“จริงเหรอ ตอนนั้นฉันก็เล่นเหมือนกัน มีทั้ง《เมเปิลสตอรี》,《ชาโดว์ออฟเดอะนินจา》,《SNOW BROS. classic》,《Destiny of an Emperor》,《Chip 'n Dale Rescue Rangers》ประมาณนี้เลยค่ะ”
เนซึโกะอ้าปากค้างเล็กน้อย
“พวกเธอพูดหมดแล้ว ฉันจะพูดอะไรดีล่ะ...”
“อืม…ขอคิดก่อนนะ มันมีเกมเกี่ยวกับรถถังเกมหนึ่งที่ให้เราบังคับรถถังต่อสู้ แต่มันไม่ใช่《Battle City》หรือ《แจ็กคัล》”
“ฉันจำชื่อเกมนั้นไม่ได้เลย”
อุมารุและคิซาระชะงักไปเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ แต่ก็นึกชื่อเกมไม่ออกเพราะมันเป็นเรื่องนานมากแล้ว
พอฟุบุกิเริ่มจะนึกออก คาสึโตะก็พูดขึ้นมาก่อน
“เกมนั้นคือ《Metal Max》ใช่ไหม เกมแนวรถถังที่เนื้อเรื่องยอดเยี่ยมในยุคเครื่อง FC”
“แน่นอน ฉันเองก็ชอบพวกเกมซีรีส์《ไฟนอลแฟนตาซี》,《คุนิโอะไฟท์เตอร์》,《สามตาปาฏิหาริย์》,《ร็อคแมน》เหมือนกัน”
ฟุบุกิยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“ในเมื่อวัยเด็กของพวกเรามีความคล้ายคลึงกันขนาดนี้ งั้นในซีรีส์ไฟนอลแฟนตาซีที่เล่นกันน่าจะเหมือนกันด้วยใช่ไหม”
“เอาแบบนี้ เรามาใช้นิ้วมือแสดงตัวเลขภาคที่เราเล่นกันตอนแรกดีไหม”
จากนั้น ทุกคนก็ยกสองนิ้วขึ้นพร้อมกัน ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม
พอหันมามองกันก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน
บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนานทันที
“ไม่ผิดแน่ ๆ ไม่ว่าคาสึโตะคนไหน เราก็เริ่มจากเกมเดียวกันนั่นคือไฟนอลแฟนตาซีภาคสอง”
“มันก็ใช่แหละ สมัยนั้นเรายังเด็ก ส่วนภาคต่อ ๆ มายังไม่ได้ออกเลย”
อุมารุ: “ใช่ ตอนนั้นยังไม่มีบทสรุปเกมเลย เล่นยากมาก บ่อยครั้งที่ติดขัดจนไปต่อไม่ได้”
เนซึโกะ: “ฉันว่าฉันโอเคนะ หลังจากนั้นกลับมาเล่นใหม่หลายรอบและก็สามารถจัดการบอสทุกตัวได้สำเร็จ”
คิซาระ: “หลังจากนั้นก็มีการปล่อยภาค 3 แล้วก็ภาค 7 และ 15 ซึ่งล้วนยอดเยี่ยม ฉันยังตั้งตารอภาค 16 อยู่เลย”
คาสึโตะ: “ใช่เลย หลังจากโตขึ้น ฉันก็เล่นเกมอย่าง《เรซิเดนต์อีวิล/ผีชีวะ 2 และ 3》,《เรนโบว์ซิกส์》,《Subnautica》,《สตาร์ดิวแวลลีย์》,《Hollow Knight》,《เดอะ วิทเชอร์ 3》,《มอนสเตอร์ฮันเตอร์》อะไรพวกนี้”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ทุกคนก็ยิ่งคึกคักมากขึ้น
อุมารุ: “อ้อ เกม《ซิวิไลเซชัน 6》ฉันซื้อมายังไม่ถึงสองวันก็ลบไปแล้ว หัวเราะกลิ้งเลย! เล่นจนสองวันเต็ม ๆ ไม่เห็นพระอาทิตย์เลยด้วย!”
เนซึโกะ: “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
ฟุบุกิถึงกับยกมือปิดปากหัวเราะ
“ใช่ วันนั้นฉันยังไม่ทันได้ซื้อเลย เกม《NieR》ลดราคามาแค่ร้อยกว่าเอง《เซคิโระ》134 ส่วน《ผีชีวะ 8》อยู่ที่ 109”
คิซาระเริ่มโต้แย้งด้วยความไม่พอใจ
“จะมองข้าม《ไฟนอลแฟนตาซี 7 รีเมค》ของฉันไปได้ยังไง แค่ 254 เอง!”
“ทิฟาและแอริธไม่ดีพอเหรอ”
“ไม่ ไม่ ไม่ เยรูซาเล็มอะไรนั่นยังไงก็ขาดทิฟาไม่ได้หรอก!”
อุมารุพยักหน้าด้วยความเห็นด้วยอย่างยิ่ง
“เกมมือถือก็มีเยอะมาก ตอนนั้นมีทั้งผู้บัญชาการ, อาจารย์, นักปราบปีศาจ, นักเดินทาง, ทหาร, นักออกแบบ, นักเรียน, นักสืบ, ผู้ฝึกสอน, อัศวินพิทักษ์ ฯลฯ”
“อ้อ ใช่ แล้วยังมีเกมฟาร์ม...อุ๊ย ทำไมพวกเธอมองฉันแบบนั้นล่ะ”
“เกมฟาร์มมันทำไมเหรอ!”
อุมารุในแบบไร้เดียงสา กอดหัวด้วยท่าทางน่ารักทำตัวอ้อนให้เห็นใจ เวลาที่เธอไม่พอใจก็มักจะไปด่าคนในเกมสุ่ม ๆ ซึ่งก็ทำให้เธอมีความสุขได้ง่าย ๆ
ทุกคนมองเธอด้วยความอึ้งพร้อมกัน
เธอนี่แหละตัวแสบตัวจริง!
ช่วยทำตัวให้เป็นสุภาพสตรีหน่อยได้ไหม?
“เกม《เอลเดนริง》ทำไมไม่ยอมลดราคาเลย น่าผิดหวังสุด ๆ น่าเสียดายที่เกมพวกนี้ฉันเล่นไม่ได้อีกแล้ว เพราะวันลดราคานั่นแหละที่ฉันออกไปแล้วโดนรถบรรทุกชนตาย หลังจากนั้นก็มาเกิดใหม่เป็นฟุบุกิ”
คำพูดของฟุบุกิทำให้ทุกคนอึ้งไปชั่วขณะ
เนซึโกะ: “อืม ฉันเองก็ถูกชนตอนนั้นเหมือนกัน”
อุมารุ: “ฉันด้วย!”
คาสึโตะ: “ใช่...พูดตามตรงมันเจ็บมากเลยนะ”
(ไรท์ : พระเอกมันแค่ขี้เกียดบอกว่าตัวเองตายต่างจากคนอื่น เพราะเล่าแล้วยาวเลยไม่พูดเพราะเรื่องมันฮาร์ดคอร์กว่า《วอร์แฮมเมอร์ 40k》มีแต่เลือดกับความตายการทรยศเล่าไปเดี๋ยวจะทำลายบรรยากาศที่กำลังดีไปเปล่า ๆเลย เลือกที่จะไม่เล่าแทนถึงเล่าไปมันก็มีแต่เศร้าเปล่า ๆลองนึกภาพว่าตัวเองมีเพื่อนไม่ก็คนรักที่เพิ่งจะคุยกันไปหมาด ๆแต่ต่อมากลายเป็นอาหารว่างของสัตว์ประหลาดไปซะแล้วสิในโลกก่อนที่พระเอกจะมาเกิดใหม่ไม่เคยมีสิ่งที่เรียกว่าความปลอดภัยเลยมันคือเป็นโลกฮาร์ดคอร์ที่ต้องเอาชีวิตรอดด้วยตัวเองในโลกที่ความตายดีกว่าการมีชีวิตอยู่คิดว่ามันน่าเล่ามากมั้ย? แถมการจะฆ่าสัตว์ประหลาดบางตัวยังต้องขึ้นไปฆ่ามันที่มิติที่มันอยู่อีก ยกตัวอย่าง เช่น มันอยู่ที่มิติที่ 21 เราฆ่ามันที่มิติที่ 4 มันจะไม่ตาย เพราะมันเปรียบเสมือนเราฆ่าแค่ร่างแยกของมันเฉย ๆยกเว้นขึ้นไปฆ่ามันที่มิติที่ 21 ในโลกนี้ มิติต่าง ๆ เป็นเหมือนชั้นของความเป็นจริง ยิ่งมิติสูงขึ้น สัตว์ประหลาดก็ยิ่งทรงพลังและยากจะเข้าถึง ซึ่งระดับพลังจะถูกเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิงไม่ง่ายเหมือนกับมิติที่ 4 แน่นอน, ถ้าใครที่นึกภาพตามไม่ออกว่ามันจะต่างยังไง งั้นถ้าใครเคยดูหรือรู้จักอนิเมะ《สาวน้อยเวทมนตร์มาโดกะ》จะรู้ว่าจากพลังต่อสู้ที่ตอนแรกอยู่แค่ระดับทำลายเมือง(ให้นึกว่าตอนนี้กำลังอยู่ในมิติที่ 4)ถูกยกขึ้นสูงในระดับจักรวาลตอนช่วงร่างเทพมาโดกะมาปรากฏตัวครั้งแรก(ตอนนี้จะอยู่ที่มิติที่ 21 ล่ะ)ระดับพลังจะต่างกันแบบนั้นเลย ซึ่งอันนี้ไม่รวมพวกเทพนะพวกนั้นอยู่สูงกว่านี้อีก และบางตัวยังต้องฆ่ามันในเส้นเวลาเดียวกันถึงฆ่ามันได้อีก ฮาร์ดไม่ฮาร์ดให้ลองคิดเอาเองกับโลกห่วยแตกแบบนั้น)
เมื่อทุกคนพบว่าเหตุการณ์ของตัวเองเหมือนกันคิซาระถึงกับพูดออกมาด้วยความหงุดหงิด
“พระเจ้าช่วยนี่มันชะตากรรมของคาสึโตะในทุกโลกเลยเหรอที่ต้องโดนรถบรรทุกชนตายเนี่ย”
“ไอ้รถบรรทุกบ้านี่ มันรีบไปเกิดใหม่หรือยังไง หรือกำลังรีบปิดยอดงานกันแน่”
“มันช่างไร้สาระและเหลือเชื่อจริง ๆ!”
แต่ถึงอย่างนั้นคิซาระก็เผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา
“ถึงอย่างนี้ ทุกคนก็คือคาสึโตะที่มีอดีตเหมือนกันทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ตาม”
“ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนั้นฉันถึงจะเป็นผู้หญิง แต่ทุกคนเรียกฉันว่าทอมบอย”
“คิดว่าคนอื่น ๆ ก็คงเหมือนกันใช่ไหมล่ะ”
หลังจากบทสนทนาเหล่านี้ ทุกคนก็เริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น
บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความเป็นกันเอง
การได้พบกับตัวเองจากโลกอื่นที่เข้าใจตัวเองอย่างสมบูรณ์แบบ ถือเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมมาก
ฟุบุกิถึงกับยื่นมือออกมาอย่างตั้งใจ
“มาเฉลิมฉลองให้กับการพบกันของพวกเราเถอะค่ะ”
“คาสึโตะถึงแม้ว่านายจะเป็นผู้ชาย แต่นายก็คือพวกเราและพวกเราก็ไม่ปฏิเสธนาย เอาล่ะ เอามือมาวางไว้บนมือของฉันสิ”
คาสึโตะวางมือลงบนมือของเธอ
จากนั้นก็เป็นคิซาระ, เนซึโกะ และอุมารุพวกเขาทั้งหมดวางมือลงบนกันและกัน
ความรู้สึกของจิตใจที่เชื่อมโยงกันถ่ายทอดผ่านมือของแต่ละคนอย่างแน่นแฟ้น
ในสายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
บรรยากาศดูอบอุ่นและเป็นหนึ่งเดียว
แต่หลังจากนั้นไม่นานอุมารุถอนหายใจออกมา
“น่าเสียดายจังเลยแฮะ ไม่มีการแบ่งปันพลังและความสามารถเลยแสดงว่านี่ไม่ใช่แนวกลุ่มนักเดินทางแน่ ๆ”
คิซาระมองเธอด้วยหางตา
“แนวกลุ่มนักเดินทางพร้อมกันน่ะเหรอ? ไม่ใช่ว่าดวงวิญญาณของคนคนเดียวต้องถูกแบ่งออกเป็นหลายส่วนหรอกเหรอ? แต่พวกเรากลับเป็นตัวตนที่แตกต่างกันในจักรวาลที่แตกต่างกัน ควรจะพูดว่ามันเป็นแบบที่อยู่ในจักรวาลคู่ขนานตั้งแต่ต้นมากกว่า”
“ถ้าจำไม่ผิดมันเคยมีหนังเรื่องหนึ่งที่คนไปฆ่าตัวเองในจักรวาลอื่นเพื่อเพิ่มพลังใช่ไหมล่ะ”
“โชคดีนะที่พวกเราไม่ต้องทำแบบนั้นและเราก็ไม่สามารถทำร้ายกันเองได้ด้วย”
เนซึโกะและฟุบุกิต่างก็ถอนหายใจเล็กน้อย เดิมทีพวกเธอคิดว่าจะสามารถแบ่งปันพลังกันได้ ซึ่งคงจะยอดเยี่ยมมาก
แต่ในที่สุดก็พบว่ามันไม่ใช่แนวนั้นเลย!
ถึงอย่างนั้นพวกเธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะแค่กลุ่มแชทนี้ก็มากพอที่จะทำให้พวกเธอก้าวหน้าไปไกลแล้ว
แต่ในจังหวะนี้เองคาสึโตะกลับแสดงสีหน้าแปลก ๆ
“ฉันลองศึกษาดูแล้วพบว่าตัวฉันในฐานะหัวหน้ากลุ่มสามารถแบ่งปันพลังจากพวกเธอได้”
“พลังของพวกเธอทั้งหมดฉันสามารถใช้ได้”
ทันทีที่คำพูดนี้จบลงก็ทำให้สาว ๆ ทุกคนอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“อะ...อะไรนะ?”
To Be Continued…
ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันจนถึงตอนนี้นะครับ! หากชอบตอนนี้ก็อย่าลืมกดหัวใจเป็นกำลังใจพร้อมแสดงความคิดเห็นเพื่อแชร์ความรู้สึกหรือคำแนะนำของคุณนักอ่านได้เลยนะครับและอย่าลืมกดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนใหม่ ๆ ที่กำลังจะมาเร็ว ๆ นี้(อาจจะ) ไรท์จะพยายามพัฒนาผลงานให้ดีขึ้นเรื่อย ๆ และพร้อมรับฟังทุกคำแนะนำเสมอครับ, ขอบคุณจากใจเลยครับ!
ความคิดเห็น