พรีเซ้น - พุทธปรัชญา

ลำดับตอนที่ #12 : สำนักไวภาษิกะ - สุนทรียศาสตร์

1.ความงามของไวภาษิกะเป็นเเบบใดตามทรรศนะปรัชญา

ความงามของสำนักไวภาษิกะเป็นได้ทั้งแบบสัมบูรณ์นิยมและสัมพัทธนิยมสิ่งสัมพัทธ์ กล่าวคือ   สัมพัทธ์ (Relative) คือ สิ่งนั้น ขึ้นอยู่หรือเปลี่ยนแปลงไปตามสิ่งอื่นซึ่งก็หมายความว่าความงามของไวภาษิกะ บางครั้งก็อาจมีการเปลี่ยนแปลงไปตามอารมณ์ความรู้สึกของผู้รับรู้ซึ่งบางคน อาจจะกล่าวว่างามหรือไม่งามก็ได้ขึ้นอยู่กับการรับรู้ของแต่ละบุคคลและก็ สิ่งสัมบูรณ์ในขณะเดียวกันกล่าวคือเป็นสิ่งที่มีอยู่และเป็นอยู่โดย ตัวมันเอง ไม่ได้เปลี่ยนแปลงหรือขึ้นอยู่กับสิ่งใดความงามนั้นมีอยู่ที่ตัวมันเองซึ่ง จะมีผู้รับรู้หรือไม่ก็ตามสิ่งนั้นก็ยังคงมีความงามและมีอยู่ด้วยตัวของมัน เอง แต่ความงามนั้นจะมีคุณค่าก็ต่อเมื่อเมื่อถูกรับรู้ซึ่งจะเห็นได้ว่าความงาม ตามสำนักไวภาษิกะนั้นเป็นได้ทั้งสัมพัทธนิยมและสมบูรณ์นิยม

2.ความงามมีลักษณะเป็น subjectiveหรือobjective

          สามารถแยกออกได้ดังนี้ ผู้สร้างวัตถุมีลักษณะเป็น subjective เพราะ การสร้างสรรค์งานนั้นเกิดจากความรู้สึกนึกคิดซึ่งอาจจะมีแรงจูงใจจากสิ่งใด ก็ตามแต่ตัวผู้สร้างเองมีอิสระเป็นอย่างมากในการสร้างวัตถุนั้นแต่งานที่ถูก สร้างออกมานั้นก็มีลักษณะเป็น objective เพราะเป็นความงามที่มีอยู่ในวัตถุที่ถูกสร้างโดยผู้สร้าง เป็นความงามที่อยู่ในตัววัตถุนั้น ซึ่งถ้าไม่มีผู้สร้างวัตถุ ก็จะไม่เกิดขึ้น

3. ความงามมีอยู่จริงหรือไหมตามทรรศนะสำนักไวภาษิกะ

            ความ งามตามทรรศนะของสำนักไวภาษิกะนั้นไม่สามรถมากบอกได้ว่ามันมีอยู่จริงหรือไม่ กล่าวคือด้วยเหตุที่มันมีลักษณะเป็นทั้งสัมพัทธนิยมและสัมบูรณ์นิยม ฉะนั้นความงามนั้นก็จะมีอยู่จริงสำหรับผู้ที่สร้างผลงานนั้นขึ้นมาและความ งามนั้นอาจไม่มีอยู่สำหรับผู้ที่ไม่เคยรับรู้หรือเคยเห็นความงามนั้น เช่นมีรูปปั้นสัตว์ในวรรณคดีอยู่ ผู้ที่เป็นคนสร้างก็บอกว่าสิ่งนี้งามแล้วเขาก็เชื่อว่าความนั้นมีอยู่จริงๆ เพราะเขาเคยสัมผัสและรับรู้มันแต่กับบุคคลบางคนบอกว่าเขาไม่เชื่อว่าความงาม นั้นมันมีอยู่จริงๆเพราะเขาไม่เคยเห็นมัน ซึ่งสิ่งนี้มันก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ความรู้สึกของบุคคลด้วย