คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : All Every Thing Is You : Intro
- หลังจากที่เราตั้งใจอ่านหนังสือ ติวหนังสือจนสอบชิงทุนเรียนต่อม.4 ที่อังกฤษได้ซักที ไม่เสียแรงที่พยายามนะเนี่ย -
คุณคิดหลังจากเก็บข้าวของลงกระเป๋าเตรียมเดินทางไปประเทศอังกฤษ...
"เฮ้อออออ…" คุณถินหายใจด้วยความรู้สึกใจหายเมื่อจะต้องจากบ้านเกิดที่อยู่มา 15 ปี ไปต่างประเทศ
"ที่นั่นจะเป็นยังไงน้า เราจะมีเพื่.. กะเขารึเปล่านะ…" คุณถึงกับต้องชะงัก เพราะคำว่า 'เพื่อน' ที่ทำให้คุณน้ำตารื้นขึ้นมา อาจเป็นเพราะความคิดถึง ความผูกพัน หรืออะไรก็ตามแต่มันทำให้คุณรู้สึกไม่อยากจะไปอังกฤษแล้ว และเหตุการณ์ตอนที่คุณลาเพื่อนก็ผุดขึ้นมาในหัว...
ย้อนกลัไปเมื่อวาน...
"นี่.. [ชื่อคุณ] รีบๆเรียนแล้วก็รีบกลับมานะ" มายด์เพื่อนสนิทของคุณที่รู้จักกันมาตั้งแต่ป.3พูด
"ฮ่าๆ ไปนู่นอย่าลืมอัพรูปลง เฟส ไอจี ด้วยล่ะ เค้าคิดถึง ที่สำคัญ.. ถ้าเธอหนุ่มคนไหนที่หน้าตาน่ารัก มุ้งมิ้งๆ หล่อๆ ใสๆ ล่ะก็ ห้ามลืมถ่ายมาล่ะ" เจนเพื่อนสนิทอีกคนที่เพิ่งจะมารู้จักกันตอนม.1 แต่ก็สนิทกันมากพูดหยอกคุณเรื่องหนุ่มๆแบบเคย
"จ้า ไม่ลืมหรอก ถ้าเราเห็นคนไหนหล่อตรงสเป็คเนี่ยเราก็ถ่ายเก็บไว้เป็นคอเล็กชั่นอยู่ละ"
"แหม่ พวกแกนี่ก็บ้าแต่เรื่องนี้ตลอดเลยนะ" เนมเพื่อนสนิทคนที่ 3 ของคุณที่เพิ่งจะมารู้จักตอนม.1 เหมือนกัน เนมเป็นคนที่เด็กเรียนมาก จริงๆทั้งสามคนก็สอบติดโครงการมอบทุนนี้เหมือนกัน แต่ทั้งสามคนทั้ง มายด์ เจน และ เนม ไปไม่ได้เพราะทางบ้านเป็นห่วงไม่อยากให้ไปไกลบ้าน
-สรุปก็คือที่บ้านไม่มีใครห่วงชั้นเลยใช่มั๊ยเนี่ย- คุณคิด
"ก็ใครมันจะไปรักเดียวใจเดียวแบบแกล่ะ ในสายตาก็มีแต่น้องไบท์คนเดียวเท่านั้นแหละ น้องเด็กเตี้ยนั่นน่ะ" เมื่อมายด์พูดจบเราทั้งสามก็พากันหัวเราะ
"ฮ่าๆๆๆๆ" ก็จะไม่ให้ขำได้ยังไงล่ะ ก็น้องไบท์ที่พูดถึงน่ะ เป็นน้องม.2 ที่ดูจากรูปรางแล้วเหมือนเด็กป.3เอง ไม่ใช่แค่หน้าตานะแต่ทั้งส่วนสูงด้วยทำให้น้องเขาดูเด็กลงเป็นกองเลยล่ะ
"โอ้ยๆ เลิกพูดเถอะพอๆ เออ[ชื่อคุณ] ขอให้แกไปดีมาดีนะ โชคดีลำลีแปะหัวก็แล้วกัน" เนมทำท่าตัดบทแล้วมาพูดเรื่องบอกลาคุณ
"อื้มๆ ขอบคุณมากนะเนม แต่คำอวยพรแกมันดูแปลกรึเปล่าวะ?"
"อิอิ ไม่นะ"
"จ้าๆ ยังไงก็ขอบคุณพวกแกมากนะเว้ย เราเรียนแป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับมาไทยละ"
"ถ้าแกเรียนจบอ่ะนะ" มายด์พูดแซะคุณก่อนจะกระโดดกอดคอคุณแน่นจนคุณหายใจขัด
"แอ่กๆ ปล่อยได้แล้วๆ" คุณพูดพร้อมพยายามแกะมีออก
"โอ้ยยย! มากอดหน่อยดิ๊" เจนพูดก่อนจะโผลเข้ามากอดคุณอีกคน ตามด้วยเนม ทั้งสามคนกอดคุณแน่นจนเริ่มหายใจไม่ออกแต่คุณก็ไม่ขัดขืนแต่อย่างใด เพราะรู้ว่ากว่าจะได้กอดกันแบบนี้ก็อีกตั้งสองปี และถ้าหากคุณสอบชิงทุนเรียนเข้าที่มหาวิทยาลัยที่นั่นได้อีกล่ะก็คงอีกหลายปีเลยกว่าจะได้มาเจอพวกเพื่อนที่พวกรัก
เมื่อคุณตั้งสติได้และเข้าสู่สภาวะปัจจุบันคุณก็สลัดหัวอย่างแรงๆหลายรอบ เพื่อที่จะสลัดความคิดที่ทำให้คุณน้ำตาคลอนี้ออกไปจากหัว
"งื้อออออ ม่ายยย ไม่อยากไปแล้วอ่ะ" คุณหยิบหมอนที่ใกล้ตัวคุณขึ้นมาตีกระเป๋าเดินทางที่คุณเตรียมไว้
"เฮ้อออ.. แต่ก็คงไม่ทันแล้วน่ะสินะ ทำไงได้นอกจากอาบน้ำแล้วก็รีบๆนอนซะ พรุ่งนี้ต้องเดินทางไกลนะจ้ะน้อง[ชื่อคุณ]" คุณพูดกับตัวเองพร้อมกับเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วถอดเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป
หลังจากคุณเดินออกจากห้องน้ำและเหลือบมองนาฬิกาดูก็พบว่า... "เฮ้ยยย นี่เราอาบน้ำนานขนาดนั้นเชียวหรอเนี่ย ครึ่งชั่วดมงเลยน่ะนะ" คุณพูดด้วยความตกใจและรีบหยิบชุดนอนที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าออกมาใส่ จากนั้นก็เดินมาที่เตียงแล้วเช็ดผม
"เมื่อไหร่มันจะแห้งนะ รู้งี้อาบน้ำก่อนจัดกระเป๋าก็ดีดิ เฮ้ออ..." คุณพูดพรางเอาผ้าขขนหนูเช็ดผมต่อ
"ฮ้าววววว... ไม่ไหวละง่วงมากนอนเลยดีกว่า" พูดเสร็จคุณก็เดินไปเขวนผ้าขนหนูผืนเล็กไว้ที่ราวและเดินกลับมาที่เตียงจากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอน
ตุ๊บบบบบ!!
"เฮ้อออออ เตียงจ๋าพรุ่งนี้เค้าก็ไม่อยู่แล้วนะ อย่าลืมคิดถึงเค้ามั่งนะ" คุณพูดกับเตียงก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มกอดแหมอนแล้วก็หลับไป
ตื๊ดดดดด ตื้อ ดื๊ดด ตื้ด ตืออออ
เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ของคุณดังเหมือนทุกทีแต่ความรู้สึกที่ตื่นพร้อมกับตัวคุณมันไม่เหมือนเดิม คิดๆแล้วคุณก็ใจหายที่จะต้องไปต่างประเทศวันนี้ซะแล้ว จะต้องจากเพื่อน พ่อ แม่ น้อง และครอบครัวที่อบอุ่นของคุณไปวันนี้
"ไม่ได้ๆ ต้องไปอาบน้ำ วันนี้ต้องเป็นวันที่ดีที่สุดของเราสิ" คุณพูด จากนั้นก็เดินไปอาบน้ำ
พอคุณอาบน้ำเสร็จคุณก็เดินลงมาชั้นล่างของบ้านและพบกับแม่ที่กำลังจัดอาหารมื้อเช้าให้คุณอยู่
"อ้าว แต่งตัวเสร็จแล้วหรอลูก มากินกับข้าวที่แม่ทำมา" แม่ของคุณเดินตรงมาหาคุณแล้วโอบไหล่ของคุณพาเดินมาที่โต๊ะอาหารให้นั่งลงตรงหัวโต๊ะ
"มื้อนี้แม่เค้าอุส่าห์ทำเองเลยนะเนี่ย น่ากินมั๊ยลูก" เมื่อพ่อคุณเห็นคุณก็พูดถึงอาหารที่แม่ลงมือทำเอง และไม่บ่อยครั้งนักที่คุณจะได้กินอาหารฝีมือแม่ เพราะทุกวันตอนเช้าก่อนไปโรงเรียนต่างก็เป็นช่วงเวลาเร่งรีบทุกวัน จึกมักกินขนมปังเป็นอาหารเช้า
"อาหารมื้อสุดท้ายก่อนส่งหนูไปใช่มั๊ยอ่ะ" คุณพูดพร้อมกับมองหาเจ้าน้องชายตัวแสบของคุณที่เพิ่งจะอยู่ชั้นป.4 แต่หาไม่เจอคุณจึงถามพ่อคุณ
"ป่าป๊า แล้วน้องอ่ะ"พ่อคุณมองคุณก่อนจะยักคิ้วเหมือนชี้ไปทางข้างหลัง คุณจึงหันตามไปดู
"แบรรร่" และน้องชายของคุณโผล่มาจากข้างหลังเก้าอี้ของคุณ ก่อนจะย่นของขวัญให้กับคุณ
"อ่ะนี่เค้าให้เป็นของขวัญดูต่างหน้า" คุณรับมาแล้วลองเขย่าดู
"นี่อะไรอ่ะ" คุณถามไปแต่น้องชายของคุณกลับทำสายต่าเจ้าเล่ห์แบบมีเล่ห์ในมาให้คุณแทนคำตอบ
"ไม่บอกล่ะสิ เปิดดูเองก็ได้" แต่ก่อนที่คุณจะได้แกะห่อของขวัญออก น้องชายของคุณก็กลับดึงมือห้ามไว้ก่อน
"เดี๋ยวววว!!! เค้าให้เอาไปแกะที่อังกฤษนะ ห้ามแกะตอนนี้" คุณก็สบถก่อนจะยัดเจ้าของขวัญที่ได้มาลงกระเป๋าเดินทาง
"หึ่ยยย เรื่องมากจริง"
"กินข้าวกันสิ รออะไรล่ะ มาๆเดี๋ยวแม่ตักข้าวให้นะ" จากนั้นทุกคนก็กินข้าวเช้ากัน พอกินเสร็จทุกคนก็ออกเดินทางไปที่สนามบินสุวรรณภูมิ
เมื่อไปถึงคุณก็ถึงกับต้องน้ำตาคลออีกครั้ง เพราะภาพที่เห็นตรงหน้าก็คือเพื่อนที่คุณรักหมดทั้งห้องม.3/1 มาส่งคุณที่สนามบิน
จากที่น้ำตาคลอเบ้ามันก็เริ่มหลังไหลเอ่อล้นออกมาจากดวงตาของคุณด้วยความปลื้มปิติในมิตรภาพที่เพื่อนๆมีให้คุณ
"ขอบคุณมากนะทุกคน..." เมื่อพูดเสร็จคุณก็เริ่มเอามือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาก
"ไม่เป็นไรนะ[ชื่อคุณ] อย่าร้องไห้นะ ที่พวกเรามาส่งแกอ่ะ พวกเราไม่ได้อยากเห็นแกร้องไห้นะ" เนิสหัวหน้าห้องที่แสนดีของห้องเข้ามาโอบเพื่อปลอบคุณ
"ขอโทษน้า เค้าไม่ได้อยากจะร้องไห้หรอก แต่.. มัน.. อดไม่ได้อ่ะ"
"เห้ยยย [ชื่อคุณ] ไม่ต้องร้องนะ เดี๋ยวก็ไม่สวยหรอก" เกียร์เพื่อนในกลุ่มเจ็ดสหายแรดซึ่งเป็นกลุ่มที่ไม่ค่อยเข้ากับใครเท่าไหร่พูดให้กำลังใจคุณ
"เออๆ ขอบคุณนะเกียร์ เราไม่ร้องไห้ละ" คุณพูดของคุณเกียร์และหันไปบอกเพื่อนๆทุกคนว่า
"ขอบคุณมากนะที่มาส่งอ่ะ ขอบคุณมากจริงๆนะ อีก 3 ปีเจอกันใหม่นะทุกคน" คุณพูดก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง ถึงคุณจะพูดว่าไม่ร้องก็ตามแต่มันก็อดไม่ได้ที่เห็นเพื่อนๆมาส่งกันเยอะแบบนี้นี่นา
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปหลังจากที่คุณและพวกเพื่อนๆถ่ายรูปเก็บไว้เป็นความทรงจำกันเสร็จ หลังจากที่คุยกับ เม้ากันเรื่องต่างๆในอดีตที่ผ่านมา ที่ทั้งเรียกน้ำตา เรียกเสียงหัวเราะมากมายจากคุณและเพื่อนๆ มันก็ใกล้ถึงเวลาที่คุณจะต้องเข้าไปในด่านตรวจคนออกจากเมืองแล้ว
"แกจะต้องไปแล้วใช่มั๊ย" มายด์หนึ่งในเพื่อนสนิทเอ่ยถามคุณ
"อื้ม ใช่แล้วล่ะ" คุณตอบมายด์ก่อนที่จะหันไปหาทุกคนอีกครั้ง
"นี่ทุกคน เราขอกอดทุกคนเป็นครั้งสุดท้ายได้มั๊ย" ทุกคนต่างพากันเงียบไปพักนึงแล้วตอบกลับเสียงดังว่า
"ด้ายยยยย" จากนั้นพวกคุณก็เข้ามากอดกันอย่างชุลมุน จากนั้นคุณก็เหลือบมองนาฬิกาใกล้เวลาที่จะต้องไปแล้ว
"ทุกคนนนนน ลาก่อนน้า แล้วเจอกันใหม่นะ คิดถึงมากๆเลย จุ๊ปๆ" คุณโบกมือพร้อมน้ำตาที่หลั่งรินออกมาให้เพื่อนของคุณ ภาพที่เห็นในวันนี้เป็นภาพที่คุณจะไม่สามารถลืมมันไปได้ตลอดชีวิต เพราะมีโอกาสน้อยครั้งที่คุณจะมีเพื่อนทุกๆคนที่รักคุณมากขนาดนี้ จากนั้นคุณก็หันไปมองพ่อแม่และน้องที่ยืนอยู่ข้างหลังคุณ และโผลเข้ากอดเค้าทั้งสามคนจนแน่น
"เดี๋ยวหนูไปก่อนนะ เดี๋ยวหนูก็กลับมา หนูรักป่าป๊ากับแม่นะ และก็น้องด้วย ดูแลสุขภาพดีๆนะ" คุณพูดทั้งน้ำตาให้กลับครอบครัวของคุณ
"กลับมาไวๆนนะ อย่าลืมของฝากล่ะ" น้องของคุณพูด
"รีบๆกลับมานะลูก แม่จะรอนะ ขอให้ลูกเจอเพื่อนใหม่ที่ดีนะลูกนะ" เมื่อแม่ของคุณพูดจบ คุณก็หันหลังไปมองเหล่าเพื่อนของคุณและพูดออกมาว่า
"แม่.. หนูคงหาเพื่อนที่ดีที่สุดแบบนี้ไม่ได้แล้วแหละ ถึงจะมีแต่ก็คงเป็นชาติหน้าแล้วล่ะ ฮ่าๆ"
"อยู่นู่นก็อย่าไปมัวมองแต่ผู้ชายนะ ต้องตั้งใจเรียนนะรู้มั๊ย อากาศที่นู่นหนาวต้องรักษาสุขภาพนะ" พอพ่อพูดจบคุณก็กอดพ่ออีกครั้ง
"อื้มมมมมม"
__________________________________________________
เริ่มเรื่องกันก่อนเนอะ ถ้าว่างๆเดี๋ยวเรามาอัพตอนที่ 1 ให้น้าาาา ไปล่ะ :D
ความคิดเห็น