ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : กลับมาแล้วอย่าทิ้งชั้นไปอีกนะ
ติ๊ดดดด!! ตื้ออออ!! ตี้ดดดด!! เสียงของโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้เด็กสาวที่กำลังหลับอยู่บนที่นอนลุกขึ้นเดินไป
หยิบโทรศัพท์ที่กำลังชาทร์แบทอยู่บนโต๊ะทันที
“สวัสดีค่า มีอะไรรึเปล่าค้า”
(ที่เธอยัยฮารุเธอจะมาถึงเมื่อไหร่เนี่ยห๊ะ)
“ฮาฮินี่ใครคะเนี่ย” เธอถามคนทางปลายสายที่กำลังพูดด้วยอยู่ เพราะเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยไม่ได้ดูชิ่อ
(ชิ!!ยัยบ๊องเอ้ยรับสายโทรศัพท์ขึ้นมาไม่รู้เลยรึไง ว่าคุยกับใครอยู่น่ะ)
“ฮาฮิ แล้วนี่ฮายาโตะซังโทรมาหาฮารุมีอะไรรึเปล่าคะเนี่ย”
(ก็มีน่ะสิยัยบื้อ เธอจำไม่ได้รึไงว่าวันพฤหัสชั้นบอกว่าจะนัดพวกรุ่นที่สิบมาที่ร้านเค้กน่ะ)
“อ..อ๋อจำได้แล้วค่ะ ...”
(นี่เธออย่าบอกนะว่าเธอลืมไปแล้วน่ะ)
“แฮ่ๆ..ก็ฮารุขี้ลืมนี่คะ”
(เฮ้อ..เอาเถอะรีบๆมากันได้แล้วก่อนที่รุ่นที่สิบจะมาถึง)
“ค่ะๆเดี๋ยวฮารุจะรีบไปนะคะ”
. . . . . . . . .
หลังจากที่วางสายไปแล้วฮารุก็ดีใจมากเลยกระโดอยู่บนเตียง
“เย้ๆๆๆ!! ต่อไปนี้ทุกคนก็จะกลับมาเหมือนเดิมแล้วสินะ ฮารุดีใจจังเลย เฮ้ออ..แต่ก็เสียดายนะคะที่ทำเหมือน
เมื่อก่อนไม่ได้แล้วน่ะ คุณสึนะ..เลือคนได้ดีตริงๆเลยนะคะ ฮะๆ. . .” เธอหัวเราะแบบฝืนก่อนที่จะเดินเข้าห้อง
อาบน้ำไป
. . . . . . . . . . ผ่านไป10นาที
คลืดดด... เสียงประตูอาบน้ำที่ถูกเปิดออกดังขึ้นพร้อมกับสาวน้อยนามว่าฮารุ เดินออกมาด้วย เธอตอนนั้นยัง
ไม่ได้ใส่อะไรเลย มีแต่ผ้าขนหนูที่คลุมร่างกายไว้เท่านั้น ภาพในตอนนี้เป็นภาพที่(ไรเตอร์)รับรองว่าถ้า
(สาวก86) ได้มาเห็นแล้วต้องเลือดกระฉุดดดด อย่างแน่นอน (อย่างไรเตอร์เองก็คงไม่เหลือ =,,=)
เพราะผิวของเธอนั้นชั่งขาวอมชมพู เหมือนดั่งกลีบซากุระ(ซากุระหรอ//ฮิบาริ) บวกกับรูปร่างที่มีสัดส่นอย่างเห็น
ได้ชัด และรวมไปถึงเนินอกขอเธอที่มีขนาดคัพc (คับที่อยู่ง่ายคัพAอยู่ยาก //อ้างอิงมาจากโคษณาตัวหนึ่ง)
ที่น่าเข้าไปซุกอยู่ตรงนั้นซะนี่กระไร(เฮ้ยๆฮื่นใหญ่แล้วนะมุง) (ชิ!!พอแล้วก็ได้) พอเธอก้าวออกมาจากห้องน้ำเธอ
ก็รีบเดินเข้าไปที่ตู้เสื่อผ้า
“ฮาฮิ วันนี้ฮษรุจะใส่ชุดไหนไปดีล่ะคะเนี่ย ดีใจจังเลย”
“เอ..อ้ะ!!เอาตัวนี้ดีกว่า” เธอหยิบชุดเสื้อแขนสั้นสีชมพูมีลูกไม้ตรงแขนเสื้อนิดๆ เป็นเสื้อรัดรูปใส่พอดีตัวพร้อม
กับกรโปงสั้นสีชมพูขลิบลายลูกม้ายไว้ และเมื่อเธอแต่งตัวเสร็จ เธอก็รีบลงไปข้างล่างและพบกับรูปแม่ของเธอ
“ ม..แม่คะ อ..เอ่อ..แม่ ฮารุไปก่อนนะคะ แล้วฮารุจะรีบกลับบ้านค่ะ..ฮารุจะไม่ทำให้แม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
เธอมองไปยังรูปแม่ของเธอแล้วนึกถึงวันนั้น..วันที่แม่เธอจากไป. . .
เมื่อตอนสมัยม.ต้น
“ฮ้าววว เมื่อคะ ฮารุไปก่อนน้า”
“ระวังตัวด้วยนะฮารุ”
“ค่าคุณแม่”
วันนั้นเป็นวันเกิดของฮารุ พอตอนเย็นฮารุก็ไปร้านเค้กกับเพื่อน แม่เห็นว่าทำไมเธอไม่ยอมกลับบ้าน แม่เลยเดิน
ออก ไปตามข้างนอกบ้าน เพราะ..เพราะแม่ของเธอเตรียมทำเค้กวันเกดไว้ที่บ้านแล้ว พอฮารุกลับมาที่บ้านเธอก็
ไม่พบพ่อกับแม่ และเมื่อเธอกำลังเดินหาอยู่นั้น พ่อของเธอก็โทรศัพท์มาบอกว่าแม่ของเธออยูที่โรงพยาบาล
จากนั้นฮารุก็รีบไปยังโรงพยาบาลทันที เมื่อเธอไปถึง เธอก็พบกับพ่อของเธอ
“พ..พ่อคะม..แม่เป็นยังไงบ้างคะม..แม่..ฮึก..ฮึก..”
“คือแม่เข้าเดินออกไปหาฮษรุน่ะแล้ว..รถก็มาชนดีนะที่คนแถวนั้นเค้าเจอพอดีก็เลยเอามาส่งโรงพยาบาล”
“ร..หรือว่าแม่..แม่เดินออกไปหาฮารุน่ะ..ฮึก..ฮึก..คุณแม่คะ..”
ขณะที่ฮารุกำลังร้องไห้อยู่หน้าห้องICUหมอที่เดินออกมาแล้วก็ถามว่า..
“เอ่อ..ขอโทษนะครับ”
“ฮึก..คุณหมอคะ..หนูเองค่ะ”
“เอ่อ..คุณเป็นญาติคนไข้หรอครับ”
“ค..ค่ะใช่คะคุณแม่ฮารุเป็นยังไงบ้างคะ”
“เอ่อ..คือ..ผม..เฮ้ออ..ผมขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับที่..คนไข้..คนไข้เสียชีวิตแล้วครับ” พอหมอพูดจบ
บุรุษพยบาลเข็นร่างไร้วิญญาณของแม่ฮารุออกมา เมื่อฮารุเห็นเธอก็รีบเค้าไปกอดทันที
“ฮึก..คุณแม่คะ..ฮืออๆๆ..คุณแม่..ฟื้นขึ้นมานะคะ..ฮึก..วันนี้..วันนี้น่ะ..วันเกิดฮารุนะ..คุณแม่..ฮารุขอให้แม่ฟื้นขึ้นมา..แม่คะ..ฮึกก..ฮารุไม่สนุกนะ..ฮือๆๆแม่คะ..ฮึกกฟื้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ..ฮารุยังไม่ได้จัดงานวันเกิดกับแม่เลยนะ
..ฮึก..แม่..ฮือออๆๆๆๆ..คุณแม่คะ” พ่อก็เธอก็เข้ามาห้ามเธอไว้ให้ออกมาจากรถเข็น
“ฮารุ..ออกมาเถอะแม่เข้าไปสบายแล้ว”
“ทำไม..วันนี้น่ะวันเกิดฮารุแท้ๆเลย..ทำไม..ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้ด้วย..ฮืออๆๆ”
.....................................................................................
“อ้ะ!!นี้มันกี่โมงแล้วคะเนี่ยตายแล้ว ฮือๆฮายาโตะซังต้องว่าฮารุแน่เลยค่า” แล้วเธอก็รีบเดินออกจากบ้านทันที
เมื่อไปถึงฮารุก็เห็นโกคุเดระยืนรออยู่ข้างหน้าร้านอยู่คนเดียวจึงรีบวิ่งเข้าไปหา
“ฮาฮิฮาบาโตะซังทำไมไม่ไปรอในร้านล่ะคะ รอนานมั๊ยเนี่ย”
“ฮึ่ย!!ถ้าชั้นเข้าไปรอในร้านคนเดี๋ยวคนอื่นก็คิกว่าชั้นเป็นตุ๊ดน่ะเซ่”
“ฮาฮิค่าๆก็ได้ๆงั้นเราไปรอในร้านกันนะคะ ^^” ฮารุพูดชวนโกคุเระเข้าไปรอในร้านด้วยกัน
“เอ่อ..ฮายาโตะซังจะกินอะไรหรอคะ”
“หึ..ไม่เอาชั้นไม่กินเค้ก” พฮพูดเสร็จเค้าก็เดินไปนั่งรอที่โต๊ะ เมื่อฮารุสั่งเสร็จก็เดินไปนั่งข้างๆโกคุเดระ
“นี่ฮายาโตะซังไม่กินนจริงๆหรอ”
“ไม่ล่ะ..ชั้นไม่ชอบของหวานน่ะ”
เมื่อคนที่นั่งโต๊ะข้างๆได้ยินคำว่า “ฮายโตะซัง”ก็หูผึ่งขึ้นมา ก็เลยไปสะกิดคนที่นั่งข้างๆแล้วพูดว่า
“นี่เธอ”
“ทำไมหรอ”
“ก็ดูนี่สิเธอ เนี่ยเธออินังนี่น่ะสิเรียกคุณโกคุเดระว่าฮายาโตะซังด้วยล่ะเธอ”
“อร๊ายยได้ยังไงกันน่ะ นี่โกคุเดระซังน่ะเป็นถึงเดือนโรงเรียนเลยนะ ฮอตมากๆเลยล่ะเธอ”
“อร๊ายยอินังนี่เป็นใครกันยะ”
“นั่นสิเธอ ฮึ่ยเธอนังนี่นี่มันน่าตยจริงๆเลยล่ะ”
“อร๊ายยยขนาดเพื่อนชั้นนะทั้งส่งจดหมายไปให้ทั้งส่งการ์ดไปให้ยังถูกปฏิเสธเลยล่ะเธอ”
“อร๊ายยจริงหรอยะ แล้วอินังนี่เป็นใครกัรยะ ถึงมาเรียกรุ่นพี่โกคุเดระว่าฮายาโตะซังน่ะอร๊ายย”
“นี่พวกเธอน่ะไปให้พ้นหน้าชั้นเลยไป!!”
“อร๊ายยรุ่นพี่โกคุเดระ”
“ไปให้พ้นหน้าชั้นเลยไม่งั้นอย่าหาว่าชั้นไม่เตือน แล้วก็อย่างพวกเธอน่ะอย่าหวังเลยว่าจะได้เรียกชั้นว่าฮายาโตะ
ซัง” คำพูดของโกคุเดระทำเอาเหล่าพวดนักเรียนรุ่นน้องในโรงเรียนนามิโมริ ต้องรีบแจ้นไปที่อื่นอย่างรวดเร็ว
“ฮาฮิ ฮายาโตะซังไม่เห็นต้องไปว่าเค้าเลยนี่”
“ฮึ่ยชั้นไม่ยอมให้ใครเรียกชั้นว่าฮายาโตะนอกจากเธอหรอกนะ”
“ฮาฮิ งั้นเพราะอะไรล่ะคะ o//o”
“ก..ก็ไม่ได้มีเธอคนเดียวหรอกยังมีรุ่นท่สิบอีกคน’\\\’ ”
“แล้วเพราะอะไรล่ะคะ O//O”
“ก..ก็เพราะ..ก็แพราะเธอไม่มีแม่อย่างชั้นไงล่ะ ‘//////’ ”
“อ๋อ..อย่างนั้นเองหรอคะ”
“...”
“ฮาฮิมากันแล้วนี่คะ” ฮารุมองไปยังนอกกระจกของร้านแล้วโบกมือให้กับ..เคียวโกะจัง ในขณะที่ฮารุสนใจอยู่
กับข้างนอกร้าน โกคุเดระก็ได้พูดอย่างเบามากๆว่า
“มันใช่อย่างนั้นที่ไหนกันเล่ายัยบ้า”
“ฮาฮิ..อะไรนะคะฮารุได้ยินไม่ถนัดค่ะ”
“ป..ป่าวชั้นไม่ได้พูดอะไรซักหน่อย ร..รุ่นที่สิบคร้าบบมาแล้วหรอครับ” เมื่อเธอถามเค้าก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“อ..อ้าวว..เอ่อ..ฮารุมาแล้วหรอ รอนานมั๊ย ^^’ ”
“ฮาฮิคุณสึน้าฮารุดีใจจังที่ได้เจออีกค่ะ”
“ฮารุจัง คิดถึงฮารุจังจังเลย”
“ฮาฮิเคียวโกะจังฮารุก็คิดถึงเคียวโกะจังมากเหมือนกันเลยค่ะ><” ฮารุพูดพร้อมกับกระโดเข้าไปกอดเคียวโกะ
‘ทำไม..ทำไมกันล่ะทุกทีฮารุจะเข้ามากอดเราไม่ใช่หรอทำไมกันนะ..เธอเปลี่ยน..เธอเปลี่ยนไปนะฮารุ..ชั้น..ชั้น
อยากให้เธอกลับมา..กลับมาเป็นเหมือนเดิม...เหมือนเดินแบบทุกครั้งที่เจอจะได้มั๊ย...ฮารุ..อ้ะนี่เราคิดอะไรของเรา
อยู่กันนะ..นี่เรา..นี่เราบ้าไปแล้วรึไง..ทั้งๆที่มีเคียวโกะจังอยู่แล้ว..ไม่ใช่หรอ..ไม่..ไม่สึซาวาดะ..เราต้องไม่เป็นคนที่
เห็นแก่ตัวแบบนั้นเด็ดขาดทั้งเพื่อเรา..เพื่อเคียวโกะจัง..และเพื่อเธอ..มิอุระ ฮารุ’
“สึนะซัง เป็นอะไรรึป่าวจ๊ะ..ได้มาเจอฮารุทั้งทีนะไม่ได้เจอมาหลายปีแล้วไม่ดีใจบ้างหรอ”
“อ..เอ่อ..ดีใจสิ..มากด้วยเธอ..ฮารุเธอไปไหนมาน่ะ..ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ..เธอไม่เห็นไปหาชั้นบางเลย”
“ฮาฮิ ได้ยังไงกันล่ะคะ ก็คุณสึนะน่ะเป็นแฟนกับเคียวโกะจังแล้วฮารุไปหาที่บ้านก็น่าเกียจแย่เลย ^^”
“อ..เอ่อ..นั่นสินะ”
“เอ่อ..สึนะซังนั่งกันก่อนดีกว่านะคะ” เมื่อสึนะนั่งลงเคียวโกะก็นั่งข้างสึนะ ส่วนฮารุก็นั่งข้างโกคุเดระ
‘นี่..สึนะซังเป็นอะไรของเค้ากันนะ..ทำไม..ทำไมเวลาเจอฮารุสึนะซังต้องทำท่าดีใจขนาดนั้นด้วยนะ
หรือว่า..สึนะคุงเปลี่ยนใจไปให้ฮารุซะแล้วล่ะ..เอ..คงไม่ใช่หรอกมั๊ง เมื่อก่อนเราก็เป็นนี้นี่นา
แต่ตั้งแต่ที่เราคบกับมา..สึนะซังดูผิดๆไปจากเดิมทำไมกันนะ..หรือว่าการที่เราคบกันมัน..มันทำให้..ทุกคนก็
เดือดร้อนกันนะ เมื่อก่อนนี้..จริงสินะฮารุจังก็เคยชอบสึนะคุงนี่นา..เอ่อ..มัรก็คงไม่แปลงที่สึนะคุงจะไปมีใจ
ให้กับฮารุจังก็ไม่แปลกสินะ เราน่ะก็เพิ่งจะมาชอบสึนะซังทีหลังฮารุนี่นา..จำได้ว่าตั้งแต่รู้จักกับฮารุ ฮารุก็พูดว่า
ชอบสึนะมาตลอดเลยนี่นา หรือว่าเรา..เราจะทำให้ฮารุเสีย..เสียใจรึปล่าวนะ การที่เราคบกับสึนะมันทำให้ทุกคน
เดือนร้อนจริงๆด้วยสินะ’
“ฮาฮิ แล้วคุณยามาโมโตะไม่มาด้วยหรอคะ ตั้งนานแล้วยังไม่มาเลยเนี่ย”
“ชิ!!นี่เธอไม่เห็นต้องไปเป็นห่วงไอ้เจ้าบ้าเบสบอลนั่นเลยนี่”
“ฮาฮิ ฮายาโตะซังพูดอย่างนั้นได้ยังไงกันคะ ยามาโมโตก็เป็นเพิ่อนเราเหมือนกันนะฮายาโตะซัง”
“อ..เอ๋..ทั้ง2คนป..เป็นแฟนกันแล้วหรอ..”
“ฮ..ฮาฮิไม่ใช่นะคะไม่ใช่/ฮ..เฮ้ยยไม่ใช่นัครับรุ่นที่สิบ”
“ฮ่ะๆตายจริงพูดพร้อมกันด้วย” เคียวโกะหัวเราะแล้วพูด
“อ..เอ่อ..บอกมาเถอะว่าเธอ2คนน่ะคบกันอยู่ใช้มั๊ย ^_,^” สึนะถามแล้วฝืนยิ้มให้ ก็จะไม่ให้ฝืนยิ้มได้ยังไงกันล่ะ
ก็เพราะเค้าน่ะไปเผลอมีใจให้กับสาวน้อยผู้มีเสน่ห์อย่างพลั่งพลูเข้าเต็มเปาเลย
‘ฮ่ะๆๆก็เค้า2คนจะคบกันไปเราก็ไม่ได้หนักศีรษะเราซะหน่อยนะ ถ้าเค้าคบกันเราก็ดีใจด้วยก็แค่นั้นไม่เห็นจะมี
อะไรมากเลยนี่นา ฮ่ะๆแต่..ทำไมมันรู้สึกเจ็บแปลบๆอย่างนี้ล่ะ..ทำไม..ทั้งๆที่เมื่อก่อนมีคนมาจีบเคียวโกะจังตั้ง
เยอะแต่ทำไมเรา..ทำไมเราไม่รู้สึกหวงซักนิดเลยล่ะ...หึๆมันชั่งน่าตลกอะไรขนาดนี้กันนะ. .’
ทั้งๆที่คิดว่ารักแต่กลับไม่รัก....
ทั้งๆที่คิดว่าชอบแต่กลับไม่ชอบ...
ทั้งๆที่คิดว่าไม่รักแต่กลับไปรักมันซะได้...
ทั้งๆที่คิดว่าไม่ชอบแต่กลับไปชอบซะอย่างงั้น...
ชีวิตเราน่ะ..ทำไม..ทำไมกันนะมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย..ชีวิตอันซับซ้อนนี้..ชีวิตที่ไม่มีวันที่จะแก้ปมที่ถูกผูกตาย
ออกได้..ใครกันนะที่บอกว่าทุกปัณหาต้องมาทางออก..แต่ถึงตอนนี้ชั้นก็ยังหาทางออกให้กับชีวิตไม่ได้เลย. . .
ชั้นอาจจะมี 2 ทางเลือกก็ได้นะ..คือ..ให้คนอื่นเจ็บ..กับตัวชั้นเอง..ที่ต้องทนเจ็บเอง. . . .
“ค..คุณสึนะคะพวกเราน่ะไม่ได้คบกันจริงๆนะคะ” เมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาวพูดทำให้เค้าตื่นจากภวังค์
“อ..อ..อ๋ออื้อ”
“อ..ฮาฮิคุณยามาโมโตะซังมาแล้วล่ะค่ะ” ฮารุพูดพร้อมกับชี้ไปทางที่คนกำลังเดินมา
“โอ้ส!!ว่าไงฮารุไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะ”
“ค..คุณยามาโมโตะคะสบายดีมั๊ยคะ^^ฮารุล่ะคิดถึงจังเลย” ฮารุพูดแล้วยิ้มให้ทำให้คน2คนที่นั่งอยู่ใกล้ๆหันมา
มองยามาโมโตะด้วยสายตาอาฆาต
‘หึ..แกไอ้เจ้าบ้าเบสบอลแกบังอาท’
‘ยามาโมโตะ..นายยฮึ้ยย!!’
“เอ้า ก็ต้องสบายดีสิจะให้ฮารุเป็นห่วงได้ยังไงกัยล่ะจริงมั๊ยล่ะฮารุ”
“ฮาฮิ คุณยามาโมโตะสบายก็ดีแล้วล่ะค่า”
“เอ่อ..ฮารุขอนั่งตรงนั้นด้วยได้มั๊ยฮะๆ”
“ฮ..ฮาฮิก็ต้องไ..” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบก็มีคนมาพูดขัดซะก่อน
“ไม่เป็นไรหรอกยามาโมโตะมานั่งข้างชั้นก็ได้นะ”
“ฮาฮิไม่ได้หรอกค่ะมานั่งข้างฮารุดีกว่าเดี๋ยวจะไปคุณสึนะเข้า”
“ฮะๆๆจริงๆด้วยสินะ” ยามาโมโตะพูดพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งข้างๆฮารุ
“เค้กมาแล้วล่ะค่ะ” พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามาพร้อมกับถือถาดเค้กมาด้วย
“ฮาฮิเค้กน่ากินทั้งนั้นเลยล่ะค่ะ><”
“ฮารุนี่ชอบเค้กมากเลยหรอเนี่ยฮะๆ”
“มันก็แน่อยู่แล้วล่ะค่ะ ก็มันอร่อยนี่นาฮารุล่ะช๊อบชอบเลยล่ะค่ะ”
“ฮะๆๆงั้นหรอ อ๊ะ!!นี่ฮารุปากเปื้อนแล้ว เอ่อ..เดี๋ยวชั้นเช็ดให้นะ”พอพูดจบเค้าก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฮารุจบแทบ
จะสัมพัสลมภายใจกันได้แล้ว แต่ทั้งสองคนดูจะไม่รู้เลยว่ามีสายตาทั้งสองคู่คอยจับตามองดูอยู่
‘ชิ!!!ทำอย่างกับอยู่กันสองต่อสองอย่างนั้นล่ะ ทำอะไรหัดเกรงใจคนที่นั่งอยู่ตรงนี้บ้างเซ่ คนนี้ก็รักเธอเหมือนกัน
นะยัยบ้าฮารุ’
‘ทำไม..ยามาโมโตะต้องทำอย่างนั้นด้วยล่ะ ทั้งๆที่อยู่กับคนอื้นเค้าก็ไม่เคยทำแบบนี้เลยแท้ๆ ร..หรือว่า
ยามาโมโตะเค้าจะ..เค้าจะชอบฮารุเหมือนกันหรอ??. . .’
“ฮ..เฮ้ยพอได้แล้วๆรีบๆกินแล้วก็รีบๆกลับกันได้แล้ว”
“ฮ..ฮาฮิน..นั่นสินะคะร..รีบๆกินกันเถอะค่ะ”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ..
“น..นี่ฮารุจังกลับบ้านด้วยกันมั๊ย” ฮ..เฮ้ยพอจะกลับบ้านก็รีชวนยัยนั่งกลับบ้านเลยหรอฟร่ะ นี่เธอยัยบ้าอย่าบอก
นะว่าเธอจะกลับกับมันน่ะ
“อ..เอ่อ..ถ้าคุณยามาโมโตะพูดอย่างนั้นล่ะก็..ก็ได้ค่ะ” ฮ..เฮ้ยย!!ยัยบ้าจะยอมกลับกับมันทำไมฟร่ะ
“ฮารุจัง”
“อะไรหรอคะเคียวโกะจัง”
“พรุ่งนี้ไว้เจอกันใหม่นะจ๊ะ”
“ค..ค่าเคียวโกะจัง^^บ๊ายบายนะค้า”
“สึนะซังเรากลับกันเถอะนะจ๊ะ”
“อ..อื้อได้สิ”
. . . . . . . .. . . . . . . .. . . .. .
ในระหว่างทางที่ยามาโมโตะเดินทางกลับกับฮารุนั้นเค้าก็พูดขึ้นมาว่า. . .
“นี่ฮารุจัง”
“ฮ..ฮาฮิมีอะไรหรอคะคุณยามาโมโตะ”
“เลิกเรียกชั้นว่าคูณยามาโมโตะได้แล้วนะ”
“เอ..แล้วจะให้ฮารุเรียกว่าอะไรล่ะคะ”
“เอ่อ..นั่นน่ะสินะ”
“ฮ..ฮาฮิงั้นฮารุขอเรียกว่ายามาซังนะคะ”
“อ..อื้อได้สิฮะๆน่ารักดีนะ”
“ยามาซังของฮารุ(?)”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ พบกับตอนใหม่อีกแล้วแฮ่ๆ น้ำอาจจะแต่แล้วรั่วไปนิสสสสนึงนะคะยังไงก็ขออภัยด้วยแล้วกันน้า
น้ำ อ้ากกสนิทกันจังนะ
ฮารุ ฮ..ฮาฮิ อ..เอามาจากไหนคะเนี่ย
ยามะ ฮะๆแย่จังนะภาพรั่งหรอ
น้ำ น่าร๊ากกแต่ไม่เท่า2786หรอกเนอะ
2786fc ใช่ค่า >< น่ารักๆอร๊ายยย
สึนะ นี่เอาภาพตัดต่อนี่มาจากไหนเนี่ย
น้ำ เน้!!รู้ได้ไงว่าเป็นภาพตัดต่อน่ะ
สึนะ ก็ฮารุน่ะมีชั้นคนเดียวไงล่ะ ใช่มั๊ยครับฮารุจัง
ฮารุ ฮาฮิ สึนะซังพูดอะไรน่ะฮารุเขินนะไม่เอาๆ
สึนะ ชั้นก็มีฮารุคนเดียวนะไม่เคยมีคนอื่นเลย
น้ำ เฮ้ยๆพอๆเดี๋ยวน้ำจะอ้วกซะก่อน
"STORM 'SURGE"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น