คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : All Every Thing Is You : Chapter 8 [ Misty Memory]
"เจมส์...มานี่ได้ไงหรอ?" คุณถามออกไปด้วยท่าทีตะกุกตะกัก
"เอ่อ... ก็พอดีว่าที่บ้านเราส่งมาเรียนนี่อ่ะ แค่แปปเดียวเท่านั้นแหละแค่ช่วงซัมเมอร์" ผู้ชายตรงหน้าคุณตอบแล้วเกาศีรษะด้วยควาทประหม่า
"อ.. อ๋อ งั้นหรอ แล้วพักแถวไหนอ่ะ" คุณไม่รู้จะชวนเขาพูดอะไรต่อแล้วก็เลยถามถึงที่อยู่ของเขาไป
"ก็... ขับรถไปไม่ไกลหรอก ไม่รู้ว่าเค้าเรียกว่าอะไรอ่ะ" เขาหยุดพูด คุณและเขาสบตากันซักพัก จริงๆแล้วคุณไม่อยากให้เป็นแค่ซักพักเลย คุณอยากจะหยุดเวลาทั้งหมดไว้ตรงนี้ได้มองตาเขาอยู่แค่นี้คุณก็พอใจแล้ว "หายไปนานเลยนะ เธอน่ะ" เขาพูด
"ห๊ะ?" คุณหยุดจากภวังค์แล้วกระพริบตาปริบๆ "หมายถึง..." ยังไม่ทันที่คุณจะถามเขาก็พูดขึ้นมาก่อน
"นานแค่ไหนแล้วนะ ตั้งแต่ปิดเทอมม.3รึป่าวนะ" เขาพูดขึ้นแล้วหันมองขึ้นด้านบนแล้วยิ้มน้อยๆออกมา ทุกครั้งที่เขายิ้มไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แค่คุณรู้ว่าเขามีความสุข มันก็ทำให้คุณยิ้มตามแล้ว และเหมือน่าเขาจะรู้ตัวว่าคุณมองอยู่เลยเขาก็หันกลับมามองหน้าคุณเหมือนเดิม "มาอยู่นี่เป็นไงบ้างล่ะ สบายดีมั๊ย" เขาถามคุณด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"อ้อ ก็สบายดีนะ" คุณหันมองไปรอบๆ "เพื่อนๆเราก็ไม่ได้เหยียดเอเชียเลย ตอนแรกเราก็กังวลนิดหน่อย แต่ตอนนี้สบายมากเลยเพื่อนก็นิสัยดีมากเลยล่ะ" คุณพูดแล้วยิ้มให้คนตรงหน้า
"..." เขาไม่ตอบอะไรแค่เพียงมองหน้าคุณแล้วยิ้มให้
- นี่คงจบบทสนทนาแล้วสินะ...-
"เอ่ออ... เราไปก่อนนะ ป้าเรารออยู่น่ะ" คุณก้มหน้าแล้งคิดคำพูดก่อนจะบอกลาเชาทั้งๆที่คุณอยากจะชวนเขาไปนั่งจิบกาแฟซักแก้วแล้วคุยกันเฮฮากัน เพราะว่าทั้งคุณและเขาไม่ได้พบกันมานานมากๆแล้ว อาจจะเป็นเพราะความคิดถึงก็ได้ ความคิดถึงอะไรเก่าๆมันย้อนมาทำให้คุณยสกที่จะลืม "โชคดีนะ" คุณเงยหน้ามาพูดพร้อมยิ้มตาหยีให้เขาด้วยความสุขที่สุดที่คุณจะกลั่นออกมาได้ให้เขาไป
"อื้ม... บาย" เขาบอกลาคุณแล้วโบกมือให้ คุณก็โบกมือตอบเขาแล้วยิ้มให้อีกคนั้งก่อนจะเดินออกมา ตรงไปยังรถของป้าเซลล่าที่จอดรออยู่
-ทั้งๆที่...อยากคุยกับเค้ามากแท้ๆ แต่กลับพูดออกไปไม่กี่ประโยคเนี่ยนะ บ้าจริงๆ-
คุณนั่งคิดถึงเมื่อกี้ที่คุณเพิ่งเจอกับเจมส์ไม่นานมานี้ ทำเอาคุณเหม่อจนป้าเซลล่าและไนออลจับสังเกตคุณได้ "ไงจ๊ะคนสวยยย เหมออะไีอยู่หรอจ๊ะ" ไนออลทักทายคุณด้วยน้ำเสียงแอ๊บแมนเสียงเข้มเต็มพิกัด ทำเอาคุณสะดุ้งจากที่กำลังเหม่ออยู่
"อะไรๆ อะไรของนายเนี่ย" คุณแกล้งทำเป็นอารมณ์เสียกลบเกลื่อน กลัวว่าเขาจะถามเรื่องที่คุณเหม่อ
"อะไรๆ แหม่ๆ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงดัดเล็ก มันกวนประสาทคุณสุดๆ "เหม่ออะไรของคุณอยู่เล่า" ในที่สุดเขาก็ถามจนได้
"เปล่า...ใครเหม่อกัน ฉันกำลังคิดเรื่องเรียนอยู่น่ะ" คุณไม่มีอารมณ์มานึกเรื่องแถเนียนๆตอนนี้เลยอ้างเรื่องนี้ไป
"อ๋อหรอจ้ะ แม่เด็กเนิร์ด อย่างเธอเนี่ยนะจะคิดเรื่องเรียน เรื่องผู้ชายมากกว่าอย่างเธอเนี่ย" เขาพูดเช่นนั้นทำเอาคุณปรี๊ดดดด อยากจะบีบคอเขาขึ้นมาทันที
"เมื่อกี้นายว่าไงนะ" คุณกระโจนไปบีบคอเขาจนเอาไอโคลก
"อ..แค่กๆ เอะ.. อั่ก.. ห..ใจ ม.. อ๊อกกกก.." เขาพยายามยามพูดออกมาแต่ไม่ครบพยางค์เพราะคุณบีบคอเขาจนแน่น
"ฮึ่ยยยย!" คุณยอมปล่อยแล้วพลักเขาออกเล็กน้อยอย่างอารมณ์เสียที่เขามากวนตีนใส่ "เก็บปากนายไว้กินข้าวอย่างเดียวดีกว่าถ้าไม่อยากโดนมากกว่านี้ล่ะก็..." คุณพูดขู่เขา แล้วเอานิ้วปาดคอสื่อว่าถ้าหากทำอีกละก็ ตายสถานเดียว
เมื่อกลับมาถึงบ้านคุณก็เปิดประตูรถแล้วรีบเดินจ้ำอ้าวไปที่ห้องของคุณ (ที่มีไนออลนอนอยู่ข้างๆ) เมื่อเดินขึ้นมาชั้นสองคุณก็รีบเปิดประตูเข้าไปในห้อง วางกระเป๋านักเรียนของคุณไว้ที่โต๊ะทำการบ้านแล้วรีบล้มตัวลงนอนคว่ำหน้าเข้ากับหมอน "อ้ากกกกกกกกกกกกก!" คุณกรี๊ดใส่เหมือนเผื่อเก็บเสียงไม่ให้คนที่อยู่ร่วมบ้านกับคุณรำคาน "ทำไมต้องเจอด้วยนะ.. ทั้งๆที่คิดว่าจะลืมได้แล้วเชียว" พูดจบคุณก็นอนดิ้นอยู่บนเตียงและะยายามเอาหัวโขกกับหมอนเผื่อหวังว่ามันจะเจ็บขึ้นมาบ้าง (แต่มันจะเจ็บหรอ?) และตีขาและแชนบนที่นอน นั่นอาจจะทำให้เกิดเสียงดังจนไนออลรำคานจึงเดินขึ้นมาเปิดประตูห้องแล้วมาโวยวายใส่คุณ
"อะไรของเธอเนี่ย จะดิ้นบนเตียงทำไมฉันหนวกหูจะแย่" พอเขาพูดจบคุณก็หันไปสวนกลับทันที
"มันไม่เกี่ยวกับนาย" พูดจบแล้วคุณก็หันหน้ากลับไปซุกหมอนไปเดิมแล้วเริ่มกรี๊ด "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด อ้ากกกกก ม่ายยยยยยย"
"อ้ากกกกกกกกกกก หนวกหูววววว" ไนออลเป็นฝ่ายอยากกรี๊ดบ้าง คุณจึงโงหัวขึ้นมาแล้วหันไปพูดกับเขา
"จะไปไหนก็ไปเลยไป ฉันอยากอยู่คนเดียว!" คุณพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจัง เขาที่ดูเหมือนจะเข้าใจความหมายของสีหน้าของคุณว่าคุณไม่ได้ล้อเล่นก็ยอมออกจากห้องไปแล้วปิดประตูอย่างโดยดี แต่เมื่อไนออลออกไปแล้ว บรรยากาศห้องก็ดูเงียบเหงาและวังเวงขึ้นมาเลยทีเดียว ทำให้คุณนึกถึงเรื่องเก่าๆในอดีตสมัยที่คุณยังเรียนประถมอยู่...
4 ปีก่อน
"[ชคคคคค] เจมส์เรียกให้ไปหาอ่ะ" เพื่อนชายห้องเดียวกันสมัยประถมของคุณล้อคุณด้วยควาทสนุกสนานแล้วทิ้งความสงสัยไว้กับคุณ
"อะไร? ใครเรียกนะ" คุณถามเพื่อนชายคนนั้นไปด้วยความสงสัยว่าใครกันที่เรียกคุณ
"เจมมมมมมมส์" เพื่อนคนนั้นตอบ
"เจมส์? ใครคือเจมส์" คุณที่ไม่ค่อยรู้จักเพื่อนๆในชันซักเท่าไหร่เพราะวันๆคุณเอาแต่อยู่กับเพื่อนในกลุ่มจนไม่ค่อยรู้จักเพื่อนๆนอกห้อง เลยงงว่าเจ้าของชื่อคนคนนั้นคือใครกันแน่
"เจมส์ห้อง8ไง"
"ห้อง8? EP อ่ะนะ" (English Program)
"ใช่แล้ว มันเรียกแกอ่ะ" เพื่อนคุณพูดย้ำแล้วหัวเราะคิกคัก
"ไม่รู้จัก ขำทำไมอ่ะ" คุณขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
"เปล่าหรอก" เพื่อนชายคนนั้นขำคุณอีกแล้วเดินจากไป
วันนั้นเป็นวันแรกที่คุณได้รู้จักชื่อของเขาเป็นครั้งแรก จริงๆแล้วคุณเคยเห็นเขามาก่อนหน้านี้ก็หลายครั้งแล้วเหมือนกัน เพราะเขาก็อยู่ห้องข้างๆคุณนี่เอง จากวันนั้นเพื่อนๆของคุณก็ล้อคุณและเจมส์เยอะขึ้นเรื่อยๆ แต่คุณก็ยังไม่เคยเห็นหน้าคู่กรณีที่คุณถูกล้อด้วยเลย จนทำให้คุณสงสัยว่าเขาหน้าตาเป็นยังไง คุณจึงถามเพื่อนสนิทของคุณว่ารู้จักรึเปล่า และโชคดีที่เพื่อนคนนั้นรู้จักห้องข้างๆเยอะพอสมควร และเยอะพอที่เจมส์จะเป็นหนึ่งในนั้นด้วย
ปกติแล้วคุณจะมาโรงเรียนสายจนเกือบจะโดนกักหน้าโรงเรียนอยู่แล้ว แต่ในวันนี้คุณตั้งใจที่จะมาเช้าเพื่อนมาดูหน้าตาคนที่คุณถูกล้อด้วย เมื่อวาถึงโรงเรียนคุณก็เห็นมายด์นั่งอยู่แล้วเพลงมาร์ชโรงเรียนก็ดังพอดี 'อนุบาล สระบุรี...' เมื่อได้ยินดังนั้นคุณก็รีบตรงปรี่เข้าไปหาทันที
"มายยยยยด์ พาเค้าไปดูหน้าเจมส์หน่อยสิว่าหน้าตาเป็นยังไง" คุณเดินเข้าไปขอร้องเพื่อนของคุณด้วยความตื่นเต้นที่จะได้เป็นหน้าคนนั้นแล้ว
"ลงไปเข้าแถวเลยละกัน เดี๋ยวก็เห็น" จากนั้นคุณและมายก็เดินลงจากอาคารเรียนลงมายังหน้าเสาธงเพื่อนมาเข้าแถวเคารพธงชาติถามปกติ แต่ก่อนที่จะเดินไปถึงแถว มายด์ก็หยุดอยู่ห่างจากแถวห้องคุณพอสมควรแล้วหันหลังว่าพูดกับคุณ "นั่นไงคนนั้นอ่ะ" มายด์ชี้ไปยังเด็กผู้ชายห้อง8 ช่่อว่าเจมส์ ลักษณะครั้งแรกที่คุณเห็นคือ อ้วน ดำ และฟันเหยิน ถ้าเป็นคนอื่นมามองล่ะก็คงจะไม่มีทางเห็นความหล่อที่แทบจะไม่มีเล้ยยยยย ของเขาออกแน่ๆ แต่ไม่ใช่กับคุณ ความรู้สึกตอนนี้ของคุณเหมือนกับรจณาเลือกคู่ยังไงยังงั้นเลย คือเห็นแต่รูปร่างภายนอกก็ไม่ๆด้ดูดีอะไรมาก แต่มีบางสิ่งบางอย่างทำให้คุณคิดว่า ถ้าเขาถอดรูปออกมาจากเงาะป่าล่ะก็ เขาจะกลายเป็นเจ้าชายที่แสนหล่อและงดงามแน่เลย และนั่นอาจจะดูเป็นไปไม่ได้ แต่การที่คุณได้เห็นหน้าตาเขาเพียงครั้งแรกมันก็ทำให้คุณตกหลุมรักเขา จนถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้ว แต่เรื่องมันไท่ง่ายแบบนั่นหรอก เพราะเมื่อเพื่อนคุณถามว่าหน้าตสเขาเป็ยอย่างไร ก็กลับตอบเพื่อนของคุณไปว่า "ไม่เห็นหล่อเลย ชอบเราได้ไงเนี่ย อ้วนดำเหยินว่ะ เราไม่ชอบหรอก" ทุกคำพุดที่คุณพูดออกมานั่นดันตรงข้ามกับเรื่องจริงทั้งงั้นเลย ถึงแม้ดำ อ้วน เหยินจะเป็นเรื่องจริง แต่เรื่องที่คุณพูดออกไปว่าไม่ชอบเขาหรอกนั้นเป็นเรื่องโกหก ทั้งๆที่บอกไปแบบนั้นแต่ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ คุณก็ยังลืมรักแรกพบครั้งแรกของคุณไปไม่ได้เลย
วันหนึ่งที่โรงเรียนของคุณก็เรียกให้มาประชุมรวมกันที่ห้องประชุมหลังเลิกเรียนคาบสุดท้าย เพราะคุณและเจมส์ห้องข้างกันมันเลยทำให้คุณได้นั่งข้างเขาในการประชุมอยู่หลายๆครั้ง และทุกครั้งที่คุณได้นั่งข้างเขามันก็ทำให้หัวใจคุณเต้นแรงทุกครั้ง ไม่ต้องมานั่งข้างกัน เพียงแค่คุณเจอหน้าเขาไกลๆอย่าน้อย10เมตรก็ทำให้คุณตื่นเต้นแบบหัวใจจะวายแล้ว ทุกๆครั้งที่คุณได้นั่งข้างเขาไม่เคยมีซักครั้งเลยที่คุณจะกล้าไปหันมองหน้าเขาเลย
"[ชค]เจมส์ชอบอ่ะเมื่อไหร่จะชอบมันอ่ะ" เพื่อนผู้ชายที่นั่งข้างๆคุณอีกฝั่งเอ่ยปากแซวคุณ จากที่นั่งอยู่เฉยๆว่าเขินแล้วเขินอีก พอเพื่อนของคุณแซวเท่านั้นแหละ คุณนี่แทบจะเป็นลมเพราะความดันสูงหัวใจเต้นแรงสูบฉีดเลือดอยู่ภายในของคุณขึ้นมาเลยทีเดียว แต่เพราะความปากแข็งราวกับเพชรที่มีค่าความแข็งเท่ากับสิบ ของคุณนั้น ทำให้คุณต้องรักษาภาพลักษณ์ภายนอกให้ดูนิ่งเฉยไม่รู้สึกต่อคำพูดของเพื่อนคุณให้ได้มากที่สุด เรียกได้ว่าใส่เกียร์แอ๊บเต็มตีนเลยทีเดียว ถึงข้างนอกจะเนียนขนาดไหนแต่ในใจของคุณก็ยังกลัวว่าเขาจับได้อยู่เหมือนกัน แต่คุณก็หารู้ไม่ว่าเด็กผู้ชายข้างๆที่เขาชอบคุณอยู่นั้นหลงเชื่อไปแล้วว่าคุณไม่มีทางชอบเขาได้
"เร็วชอบเจมส์หน่อยเจมส์จ้างกูมา5บาททำให้มึงชอบมันอ่ะ" เพื่อนของคุณยังไม่หยุดปล่อยมุกออกมาแซวคุณจนในที่สุดคุณก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากตอบไปบ้าง
"จะให้ชอบได้ยังไงรู้จักยังไม่รู้จักกันเลย" คุณหันไปพูดใส่หน้าเพื่อนคุณด้วยน้ำเสียงจริงจังปนรำคานว่าคุณไม่เล่นด้วย ถึงแม้จะเป็นการแอ๊บก็เถอะ
ก่อนหน้านี้มีผู้ชายคนนึงส่งอีเมลมาหาคุณและขอคุณเป็นเพื่อนใน MSN ตอนแรกคุณก็สงสัยว่าคนคนนั้นคือใครกันนะ แต่พอเปิดเทอมมาคุณก็รู้ว่าคนคนนั้นคือเจมส์นั่นเอง คุณและเขาได้คุย MSN กันอยู่พักหนึ่ง แต่ตอนนั้น เขาเล่นคอมได้เฉพาะตอนบ่ายวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้น และการที่ได้คุยกับเขาทำให้คุณตั้งหน้าตั้งตารอเหลือเกิกว่าวันไหนนะ อีกนานมั๊ยนะที่จะถึงบ่ายวันเสาร์ซักที เพื่อที่คุณจะได้คุยกับเขาในแต่ละสัปดาห์ ในระหว่างที่คุณคุยกับเขา คุณไม่เคยไม่รอเลยว่าคุณไม่ชอบเขา และให้ความสนใจความใส่ใจกับเขามาด้วยซ้ำไป คุณตั้งหน้าตั้งตารอนับวันที่คุณจะได้คุยกับเขาอย่างกระตือรือร้น แทนที่จะเป็นเขาที่ทำฝ่ายเดียว และตอนนั้นเองที่คุณเริ่มรู้สึกตัวได้ว่าความรักของค่อยๆคืบคลานเข้ามากัดกินหัวใจคุณไปทีละน้อยแล้ว
จากที่ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลย พอคุณเห็นหน้าเขาคุณก็เริ่มรู้สึกชอบเขาแล้วตั้งแต่วันแรกพบที่คุณได้เห็นหน้าเขา จนวันนี้เวลาที่คุณรักเขาจนหมดหัวใจมาถึง วันที่คุณเริ่มกล้าที่จะบอกว่าคุณชอบเขากับเพื่อนๆหรือใครก็ตามที่อยู่ร่วมโลกกับคุณ คุณอยากจะตะโกนดังๆ ให้ดังที่สุดว่าคุณรักเขา แต่จากเดิมที่เคยคุยกัน จนวันหนึ่งเขาก็เริ่มหายไป คุณจำครั้งสุดท้ายที่ได้คุยกันผ่าน MSN ไม่ได้แล้ว...
จนวันนี้คุณได้หายไปจากหัวใจของเขาแล้ว และคุณเพิ่งจะมารู้ตัวว่า
เ ข า ลื ม คุ ณ ไ ป แ ล้ ว . . .
"[ชค] เธอเป็นอะไร เธอ เธอเป็นอะไรรึป่าว [ชค] ตอบฉันสิๆ"
"ฮึก.. ฮืออ.." เมื่อรู้สึกตัวอีกทีคุณก็กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของไนออลเสียแล้ว
"เธอเป็นอะไร" เขาถามคุณด้วยแววตาอ่อนโยนและอบอุ่น
คุณหลบสนยตาเขาก่อนจะตอบ "ไม่ ไม่เป็นอะไรซักหน่อย" เมื่อพูดจบคุณก็หันไปมองหน้าเขา ส่วนเขาก็มองคุณด้วยความสงสัยและบ่งบอกว่าไม่เชื่อในสิ่งที่คุณพูด "ชั้นเป็นเป็นอะไรจริงๆ" คุณผละตัวออกมาจากอ้อมแขนของเขา "นายไปนอนต่อเถอะ กี่โทงกี่ยามแล้วเนี่ย ชั้นนี่มันแย่จริงๆเลยรบกวนเวลานอนของนายเนี่ย" คุณพูดไปแล้วทำท่าจัดหมอนไปด้วย "นอนๆๆๆๆ นอนต่อได้แล้วพรุ่งนี้ต้..." คุณกำลังหยิบนู้นหยิบนี่อยู่ และก่อนที่คุณจะทันได้พูดจบ ไนออลก็คว้ามือคุณเอาไว้ก่อนที่จะคว้าตัวคุณเข้าไปกอด
"บอกชั้นมาก็ได้นะว่าเธอเป็นอะไร จะอะไรก็ช่าง อย่างน้อยให้เธอได้ระบายกับชั้นมาก็ยังดี" ไนออลพูดแล้วลูบหัวคุณอย่างอ่อนโยนราวกับคุณเป็นเด็กน้อยที่ต้องถนุถนอมและไม่มีทางให้ใครมาทำร้ายคุณได้
"น..ไนล์..." จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่ทำให้คุณร้องไห้มาก่อนหน้านี้ มันเคยแห้งหายไปแล้วเมื่อเธอรู้สึกตัว แต่ตอนนี้ที่คุณอยู่ภายในอ้อมกอดของเขา มันทำให้ดวงตาของคุณร้อนผ่าวและเริ่มที่จะมีน้ำใสๆเตรียมจะล้นออกมาจากดวงตา
"[ชค]" เชากระซิบชื่อของคุณอย่างแผ่วเบาข้างๆหูของคุณ "ฉันอยู่ตรงนี้นะ" ทันทีที่เขาพูดจบ โดยไม่ต้องรออะไรเลนน้ำในตาใสๆของคุณก็ท่วมดวงตาแล้วเอ่อล้นออกมาสูดอากาศภายนอกจนได้ เขากำชับโอบกอดคุณให้แน่นกว่าเดิม "ร้องไห้ออกมาเลย ไม่ต้องอายฉันหรอก"
เหมือนจะนานอยู่พอสมควรที่คุณร้องไห้ในอ้อมกอดของเขาจนคุณเผลอหลับไป เขาก็คลายกอดและค่อยๆประคองคุณลงนอนบนเตียง เมื่อหัวคุณถึงหมอนเรียบร้อยแล้ว เขาก็นั่งลงที่พื้นข้างๆเตียงคุณ เขาเอื้อมมือไปปัดผมที่ตกลงมาปรกลงบนหน้าของคุณอยู่และไล้ลงไปตาามแก้มอย่างนุ่มนวลช้าๆ จนมาหยุดอยู่ที่คาง "เพราะเรื่องอะไรกันที่ทำให้เธอร้องไห้"
___________________________________
กลับมาแล้วค่าาาาาา หลังจากเราหายไปนานเลยน้อออ
ยังจำกันไปป่าวเอ่ย ปิดเทอมว่าจะแต่งก็ขี้เกียจเนาะ 55555
ตอนนี้เราก็เรียนพิเศษอีก เห้อออออ งานเยอะอีก
แต่อยากแต่งอ่ะเนอะ ขอบบคุณมากๆๆๆๆเลยนะคะ ทุกกำลังใจเลย
ขอบคุณมากเลยนะที่ทำให้เรามีแรงฮึดแต่งต่ออ่ะ
เรามาเปิดตอน 5 ทุ่มกว่าๆแล้วเยอะคอมเม้นนี่แบบ โอ้ยยย ดีใจมาก
ขอบคุณมากๆๆๆๆเลยนะ จะพยายามแต่งต่อให้จบให้ได้ค่า
ใครมีไรจะติทักเรามาได้น้าาา เฟสไลน์ไอจี ได้หมด เหงาๆพอดี5555
เจอกันอีกเมื่อชาติต้องการค่ะบลายยยยส์
ความคิดเห็น