All everything is you คุณนั่นแหละทั้งหมดของผม[Fic Justin 1D]

ลำดับตอนที่ #8 : All Every Thing Is You : Chapter 7 [Who is?]

"โอ้ยยยยยยยย อิไนลลล์ ชั้นเหมื่อยแล้วนะยะ กลับบ้านซักทีเถอะแขนขานี่ล้าไปหมดแล้ว โอ้ยๆๆ แกจะช็อปอะไรขนาดนั้ยะหล่อน ห๊ะ!" คุณบ่นโอดครวญกับคนตรงหน้าที่เอาแต่ช็อปๆๆๆๆๆๆๆ กระจายซื้อของเต็มไปหมด ทั้งเสื้อผ้า รองเท้า ของกิน ขนมหวานนี่เยอะแยะไปหมดจนคุณคิดว่า จะยัดเข้าปากยังไงให้ทันวันที่ขนมหมดอายุ

"ชั้นว่าแกซื้อเยอะไปละ ของนี่แกกินหมดรึไง เดี๋ยวก็เสียหมดพอดี" คุณอดไม่ได้ที่จะถาม

"นี่ [ชค] เงียบเถอะน่าแล้วเดินตามตามเถอะ นู่นๆตรงนู้นมีเสื้อสวยๆเดี๋ยวซื้อให้เอาป่าว" พอพูดจบไนออลก็เดินดุ่มๆ ไปยังร้านขายเสื้อผ้าแล้วเลือกเสื้อผ้าที่น่าจะเหมาะกับคุณ แต่คุณทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินแบกของที่เป็นของไนล์ออลทั้งหมดในมือคุณตามไป

"ช่วยไม่ได้นะ เฮ้อออ... ตามใจคนเศร้าหน่อยแล้วกัน"

"

[ชคคคคคคคคคคคคคคคค]" เสียงลากชื่อคุณดังมาจากด้านหลังไกลๆพร้อมกับเสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นที่กำลังวิ่งตรงมายังคุณและใกล้ขึ้นเรื่อยๆ โดยที่คุณไม่ต้องสงสัยและคิดอะไรมาก เพราะเขาคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจาก...

-แฮซ…-

เมื่อคุณรู้ดังนั้นจึงรีบยกกระเป๋า Jacob ขึ้นมาปิดหน้าแล้วรีบสาวเท้าเดินโดยเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่ความไวของหญิงสาวจะไปสู้ชายหนุ่มที่กำลังจะโตเต็มวัยได้ยังไง ไม่ทันที่คุณจะเดินเหนื่อยเขาก็มายืนอยู่ตรงหน้าของคุณแล้ว...

"[ชค] นี่เมื่อวานเธอเป็นอะไรหรอ ทำไมผิดนัดฉันล่ะ" เขาพูดแล้วส่งแววตาสงสัยใส่คุณ

-นี่แสดงว่าอิไนล์ มันไม่ได้แก้ตัวให้ฉันเลยใช่มั๊ยเนี่ย เดี๋ยวเถอะคราวหน้านะจะไม่ไปช่วยแบกของแล้ว เชอะ!-

คุณนินทาไนออลในใจแล้วเผลอเม้มปากด้วยความหมั่นไส้จนแฮรี่เห็นเข้า "เป็นอะไรรึเปล่า[ชค] ไปโกรธใครมาหรอ"

"อ้ะ?! ป..เปล่าซักหน่อย ไม่มีอะไรหรอก เอ่อ... คือเรื่องเมื่อวานนี้ฉันขอโทษแล้วกันนะแฮซ คือ..." คุณเว้นคิดคำตอบก่อนจะพูดออกไป "คือไนล์น่ะสิ เกิดอารมณ์อยากช็อปขึ้นมากะทันหันแล้วขู่ฉันน่ะว่าให้ไปด้วยไม่งั้นจะไปฟ้องป้าฉันน่ะว่าฉันมาเดตกับนาย"

"อ้าว? ทำไมล่ะเดตกับฉันไม่ได้หรอ? ทำไมล่ะ?" ด้วยความเป็นคนตะวันตกทำให้เขาสงสัยในข้ออ้างของคุณที่ติดความเป็นไทยไปนิ๊ดดด นึง

-โถ่...  [ชค]เอ๋ยนี่มันเมืองตะวันตกนะยะ ไม่ใช่ประเทศไทยอ้างไปอย่างนั้นใครเขาจะเข้าใจเธอห๊ะ ใยบ้าเอ้ย!-

คุณดุตัวเองก่อนจะนึกคำตอบขึ้นมาได้ "เอ่อ... คือทางบ้านของฉันเขาถือน่ะ พวกเรื่องหนุ่มสาวอะไรนั่นน่ะ ประเทศไทยเค้าไม่ค่อยอยากให้มีความรักซักเท่าไหร่น่ะ ในวัยเรียนน่ะนะ" คุณแถไปเหงื่อแตกไป

"ทำไมหรอความรักในวัยเรียนไม่ดียังไงล่ะ?" คุณตอบไปแต่เขาก็ยังตั้งคำถามมาถามคุณอีกเรื่อยๆ

-อีตาบ้าหนิชั้นนึกคำตอบไม่ออกแล้วนะโว้ยยย แถจนหน้าถลอกแล้วพ่อแก้วแม่แก้วเอ๋ย ช่วยลูกช้างด้วยค่า-

"คือฟังนะแฮรี่... ที่ประเทศของฉันน่ะเขาถือเรื่องผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัวน่ะ มันเป็นวัฒนธรรมของประเทศฉัน คือเอ่อ... ผู้ใหญ่เขาไม่ชอบให้เด็กอย่างเราไปเดตกันซักเท่าไหร่น่ะ เพราะกลัวว่าถ้าไปกันสองต่อสองแล้วจะมีอะไรเกินเลยได้น่ะ เข้าใจฉันด้วยนะที่บ้านฉันปลูกฝังมาอย่างนี้น่ะ เพราะงั้นฉันเลยไปไหนต่อไปกับเธอหรือผู้ชายหน้าไหนๆดึกๆไม่ได้หรอก เพราะที่บ้านส่งฉันมาที่นี่เพื่อมาเรียน ไม่ได้ส่งมาหาผ.." คุณเกือบจะหลุดคำว่า ผัวฝรั่ง ไปแต่ดีที่ยั้งปากไว้ได้ทัน "หาแฟนฝรั่งน่ะ แล้วก็ชาติตะวันตกน่ะฉันก็ชอบนะแต่ถ้าจะให้แต่งงานเลย ฉันก็คงต้องคิดมากอยยู่ดีแหละถึงเวลาจริงๆฉันคงเลือกคนไทยมากกว่าเพราะว่ามาจากบ้านเดียวกันน่าจะเข้าใจกันได้มากกว่า ไม่ต้องมาปรับตัวกันอีกน่ะ" คุณร่ายเหตุผลจนยาวและคิดว่าถ้าหากแฮรี่ถามขึ้นมาอีกคุณคงนึกเหตุผลไม่ออกแล้วล่ะ แต่ที่ไหนได้เขาไม่ได้สงสัยอะไรเลยกลับเอ่ยปากชมคุณต่างหาก และทำให้คุณแปลกใจไม่น้อย

"[ชค] เธอรู้ตัวรึเปล่า ว่าเธอนี่ไม่เหมือนกับผูหญิงคนไหนที่ฉันเคยเจอมาเลยนะ แบบนี้แหละผู้หญิงที่ฉันตามหามาเป็น...แม่ของลูก..."

"อ๋อขอบคุณน.. ห๊ะ!!" คุณแปลกใจเหมือนได้ยินประโยคท้ายของเขา

"ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นหรอก จริงๆนะ ตอนแรกฉันคิดว่าไม่นานก็คงเลิกชอบเธอ แต่ตอนนี้... คงอีกนานล่ะเพราะรักไปแล้ว"

"ม..ม..ไม่นะแฮซ คือ.. เอ่อ.." คุณไม่ได้เขินหรอกแต่ทำตัวไม่ถูกมากกว่าเพราะคุณคิดกับเขาแค่เพื่อนเท่านั้นนี่นา

"ผู้หญิงแบบเธอน่ะ ฉันคงปล่อยให้คนอื่นครอบครองม่ได้หรอกนะ เธอรู้มั๊ยว่าเธอมีคุณค่ามากกว่าผู้หญิงคนไหนๆที่ฉันเคยจีบเลยล่ะ เธออย่างเพิ่งไปชอบใครนะฉันจะจีบเธอจนติดให้ได้เลย" เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและยิ้มแบบหล่อละลายให้คุณ "ฉันไปก่อนนะ"

"บาย..." คุณโบกมือลาเขาและยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

-นี่ฉันไปทอะไรอีกเนี่ยยย โอ้ยยยย ชีวิตฉันนี่วุ่นวายจริงๆเลยนะ ทำไงดีๆๆๆๆๆๆ แว้กกกก!-

แปะ แปะ แปะ แปะ

เสียงปรบมือมาจากทางด้านหลังคุณ คุณนึกสงสัยว่าใครกันนะที่มาปรบมือให้คุณจึงหันหลังไปดู กลับพบหนุ่มคนนึงที่ทำให้ใจคุณละลายเพียงแค่ได้เห็นหน้า

"เธอนี่สุดยอดเลยนะ ฮะๆ" เขาเอ่ยชมคุณแล้วหัวเราะอย่างมีความสุข "จริงอย่างที่แฮรี่ว่าแหละผู้หญิงอย่างเธอนี่มีคุณค่าจริงๆด้วย ไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆอย่างใครบางคน" เขาชายตาต่ำลงเล็กน้อย แต่สักพักเขาก็กลับมาจ้องหน้าคุณเหมือนเก่า แต่ดูเหมือนว่าอาการเขินของคุณจะออกนอกหน้าเสียแล้ว คงเป็นเพราะเลือดที่สูบฉีดอยู่บนหน้าตอนนี้ส่งผลให้หน้าคุณแดงก่ำจนคุณรู้สึกได้จนทำให้เขาสังเกตได้และหัวเราะคุณ

"ฮะๆๆๆ" เขาขยับหน้าเข้ามาใกล้คุณอีก แค่ประมาณหนึ่งฝ่ามือจมูกของคุณและเขาก็จะสัมผัสกันอยู่แล้ว "เขินผมหรอครับสาวน้อย" เมื่อตั้งสติได้คุณก็ขยับมาด้านหลังรักษาระยะห่างของคุณและเขาเอาไว้ให้ดูสมควร

"นายพูดอะไรของนายน่ะ จัสติน" คุณจับที่ใบหน้าของคุณแล้วพูดต่อ "เขินบ้าเขินบออะไรเล่า นายต้องการอะไรจากฉันน่ะ"

"เปล่าซักหน่อยนี่ ฉันก็แค่ชื่นชมกับความคิดของเธอต่างหาก สาวน้อย..."

"นี่!" หน้าของคุณเริ่มแดงขึ้นอีกเมื่อเขาเรียกคุณว่าสาวน้อย "สาวน้อยอะไรกัน ฉันไม่ใช่เด็กๆแล้วนะแล้วความคิดของฉันทำไม"

"ไม่มีอะไรหรอก แค่ชอบที่เธอมีแนวคิดแบบนั้นน่ะ การรักนวลสงวนตัวไม่ค่อยพบเจอหรอกนะ ที่นี่น่ะ ถือว่าพบได้น้อยเลยล่ะ" เขามองไปรอบๆ "ผู้หญิงส่วนใหญ่ในโรงเรียนนี้เกือบ 50% เสียซิงแล้วทั้งนั้นล่ะนะ ทั้งให้กับผู้ชายและก็ผู้หญิงด้วยกันเองก็มี นับว่าครึ่งๆเลยนะ" เขามองมายังคุณ "นับว่าหาผู้หญิงแบบเธอได้ยากทีเดียว และถ้าเธอแล้วไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ไม่อยากให้ตกไปเป็นของผู้หญิงคนอื่นหรอกจริงมั๊ย?" เขาขยับหน้ามาใกล้คุณเข้าอีกแล้วโดยที่คุณไม่รู้สึกตัวเลย เผลอแปปเดียวหน้าก็แถบจะติดกันแล้ว

"แล้วไงล่ะ" คุณถอยหลังมาอีกก้าว

"ไม่มีอะไรหรอก..." เขามองไปยังระเบียงทางเดินที่มีต้นไม้ที่ทางโรงเรียนปลูกไว้ แล้วหันกลับมาทางคุณอีกครั้ง "ขอให้เป็นแบบนี้ตลอดไปนะ..." เขาพูดเสียงเบามากจนคุณแทบจะไม่ได้ยิน แต่คุณก็ยังได้ยินและสงสัยว่าเขาหมายความว่าอย่างไรกันแน่เมื่อพูดจบเขาก็หันหลังกลับและเดินตามแนวทางเดินไป

คุณส่ายหัวและเดินเข้าไปยังห้องที่เพื่อนๆของคุณรออยู่ในห้องเรียน

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกทั้งๆที่เพิ่งจะผ่านช่วงเช้ามาสักพักเอง แต่เวลาตอนนี้ก็ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว ทำไมมันช่างไวเหลือเกิน แต่ปกติแล้วเนี่ยกว่าถึงเวลาเลิกเรียนคุณมักจะเหนื่อย เพลีย อ่อนแรงซักเหลือเกิน แต่ตอนนี้ทำไมถึงได้กระฉับกระเฉงผิดปกตินะ หรือว่า...อาจจะเป็นเพราะคุณได้คุยกับจัสตินแต่เช้าเลยทำให้คุณยิ้มได้ทั้งวันแบบนี้กันนะ เอ...ตกลงคุณชอบใครกันแน่เนี่ย

"เราไปกินตินกันดีม๊ายยยยยย วันนี้อากาศร้อนๆยังไงไม่รู้น้า..." แมซสงสายตาไปให้เซล

"เอ เอ เอ... หรือว่าเป็นเพราะใครบางคนกำลังมีความรักกัน้า..." ทั้งคู่เหลือบมองมายังคุณ

"อ๊ะ อ๊ะ อา อิ ยะ อ๊ะ อาย หวั่นไหวเมื่อพบเธอ เหมือนหิมะกำลังละลาย" แอนดริสร้องเพลงล้อเลียนคุณ "โอ้ยๆทำไมเวลาฉันอยู่ใกล้คุณแล้วฉันตัวร้อนผิดปกติคะ ทำไมฉันต้องหน้าแดงด้วย" เธอจับแก้มตัวเอง "แล้วก็เริ่มวิงเวียนศ๊รษะ หน้ามืด คล้ายจะเป็นลมเลยค่ะ" เธอแสดงเอคติ้งออกมาเต็มที่

"ไม่เป็นไรนะครับ ถ้าคุณล้มผมจะรับคุณไว้เอง" แมซพูดแล้วกอดแอนดริสไว้ในอ้อมแขน

"โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆ พวกเธอเป็นอะไรกันยะ เป็นอะไรมากป้ะเนี่ย เมื่อตืนดูละครแล้วอินหรอ" คุณทนไม่ไหวเลยพูดออกไป

"แหมๆๆๆ ละครน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ชีวิตจริงนี่สิ ฟินนนน ที่สุดอ่ะ" แอนดริสพูดแล้วทำหน้าเคลิ้ม

"ฟินอะไรของแก ใครมีอะไรหรอ"

"ก็ใครละ เพื่อนใครไม่รู้ มีผู้ชายมาชมถึงสองคนหน้าห้องเรียน โอ้ยๆอิจฉาเว่ออ่ะ" เซลพูดแล้วหยิกแก้มคุณทั้งสองข้างเป็นเชิงหยอกเย้า

"อะไรของพวกเธอเนี่ยจะไปกินติมป้ะ ถ้าไปก็รีบไปฉันเหนื่อยแล้วอยากกลับบ้าน" คุณเขินกับการที่ถูกเพื่อนๆล้อจึงรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วหาข้ออ้างให้รีบไปไวๆ แต่จริงๆแล้วคุณไม่ได้มีอาการเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย

"เห้ยแก รสนั้นน่ากินอ่ะเอาดีป้ะๆ" แมซชี้ไปที่เมนู

"ไม่ว่ะแก รสนี้น่าอร่อยกว่าอีก"เซลเถียงแล้วชี้ไปที่ไอศกรีมมะนาวเสริฟพร้อมกับช็อคโกแลตลาวาไส้เยิ้ม

"โอ้ยๆ ขืนชั้นกินช็อคโกแลตแบบแกเนี่ยนะ มีหวังสิวเห่อเต็มหน้าพอดีน่ะสิ" แมซพูดแล้วจับแตะใบหน้าของตัวเอง "อิจฉาจังเลยแกเนี่ยเรียนจบแล้วไปเป็นนางแบบเถอะ ผิวก็ดี หุ่นก็โอ โอ้ยอิจฉาว่ะ"

"เว่อแล้วแกเนี่ย กลุ่มเราก็ดูดีกันหมดนั่นแหละ ฉันยังไม่เห็นใครไม่สวยเลย จริงมั๊ย?" เซลพูด

"ยกเว้นชั้นยังอ่ะ" คุณพูด

"จะยกเว้นแกทำไมล่ะ แกอ่ะมีผิวสีน้ำผึ้งสวยขนาดนี้ใครๆเห็นก็อิจฉากันเป็นไหนๆ" เซลชมคุณ

"แต่ฉันอยากมีผิวขาวบ้างหนิ เฮ้อ.. ไม่น่าเกิดมาใกล้เส้นศูนย์สูตรเลยเรา" คุณถอนหายใจ

"เอาเถอะๆเรามารีบสั่งกับเถอะฉันหิวจะแย่แล้ว เออล้วก็นะยัยเซลไม่เป็นหรอกนางบงนางแบบอ่ะ เซลเขาจะไปเป็นนักร้องจ้าแมซ" แอนดริสพูด

"เอ้า เซลอยากเป็นนักร้องหรอฉันเพิ่งรู้นะ" คุณหันไปถามเซล

"อื้ม อยาเป็นตั้งแต่เด็กแล้วแหละ นักแสดงก็อยากนะ แต่...ฉันว่าคงเป็นไปได้อยากน่ะ" เซลพูดแล้วยิ้มไปด้วย

ไม่นานเมื่อสั่งของหวานไปพนักงานก็เริ่มมาเสริฟไอศกรีมให้แก่คนสั่งและไม่นานพวกคุณก็ทานก็เสร็จ

"ฉันกลับบ้านก่อนนะไว้เจอกัน" คุณกล่าวลาเพื่อนๆและกำลังเดินไปยังรถที่ป้าเซลล่าและไอออลรออยู่อีก4ช่วงตึก

เมื่อคุณเดินมาได้ซักพักเมื่อวานถึงช่วงตึกที่สองคุณก็พบกับชายที่คุณคุ้นเคยกับรูปร่างและแผ่นหลังของเขาเป็นอย่างดี เมื่อคุณเห็นเขาตั้งแต่วินาทีแรกก็ทำให้คุณมั่นใจแล้วว่าเขาคือนี้แหละเป็นคนที่คุณเคยรู้จัก ด้วยรูปร่างที่เหมือนกับคนเอเชีย แต่ด้วยความคุ้นเคยกับการมองด้านหลังของเขาเป็นอย่างดีทำให้คุณมั่นใจทันทีที่เป็นว่าผู้ชายคนนั้นคือ

"เจมส์..." คุณเอ่ยชื่อเขาอย่างแผ่วเบาและแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลยว่าเขาจะมายืนอยู่ตรงนี้ ยืนห่างจากคุณเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเขาคุณจะต้องอยู่ห่างจากคุณคนละทวีปด้วยซ้ำ นั้นทำให้ในหัวคุณตอนนี้มีแต่คำถามไปหมดว่าเกิดอะไรขึ้น? ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาอยู่ตรงหน้าคุณได้? เขามาที่นี่ได้อย่างไร?

"เจมส์..." คุณเร่งเสียงให้คนข้างหน้าคุณได้ยิน แต่เขากลับไม่มีทีท่าว่าจะได้ยินเสียงคุณแม้แต่น้อย หรือว่าคุณจำคนผิดกันนะ? ไม่ ไม่ใช่แน่ๆเพราะถ้าเป็นคนอื่นคุณของจะคิดเช่นนั้น แต่สำหรับคนคนนี้แม้เห็นเขาเพียงเสี้ยวเดียวคุณก็จำเขาได้แล้ว

"เจมส์!" คุณเร่งเสียงให้ดังขึ้นอีก "เจมส์!!!" และเป็นไปตามคาดคนที่คุณเรียกอยู่นั้นเขาหันกลับมายังคุณด้วยสีหน้าแปลกใจประหลาดใจปนดีใจเล็กน้อย

"[ชค] [ชค]หรอ? ใช่[ชค] รึเปล่า?" เขาหันมาถามคุณ

"ช..ใช่... ฉันเอง" ไม่รู้ว่าด้วยอารมณ์ไหนของคุณในตอนนี้ ความรู้สึกภายในฟุ้งซ่านไปหมด ภายในคุณรู้สึกได้เลยว่าคนข้างในตัวคุณนั้นมีความรู้สึกร้อนผ่าวบริเวณรอบดวงตา และเริ่มมีของเหลวใสที่อยากจะปืนป่ายออกมาสูดอากาศภายนอก ไม่รู้ว่าดีใจ เสียใจ ซึ้งใจ หรืออะไรก็แล้วแต่คนข้างในตัวคุณตอนนี้นั้นร้องไห้และมีน้ำตาไหลเจิ่งนองไปทั่วทั้งใบหน้าแล้ว...

-เขามาทำไมกันนะ?-

___________________________________________________________________

สวัสดีค่าาาาา ห่างหายกันไปนานเลยเนอะกับการอัพนิยาย 55555
ก็งานมันเยอะนี่หน่า ขึ้นม.4 แล้วต้องปรับตัวกับอะไรๆเยอะมากเลยด้วย
ยิ่งเรื่องคะแนนสอบนะเห็นแล้วท้อเลยอ่ะ
พรุ่งนี้ก็วันแม่เนอะ หยุดยาวๆแบบนี้ฟิลลิ่งมันมาอ่ะ
เลยอยากแต่งนิยาย โอ้ยยยย แล้วตอนนี้มีตัวละครเพิ่มมาอีก
เจมส์คือใครน้าาา รอติมตามแล้วกันนะ อย่าเพิ่งทิ้งเค้าไปไหนน้า
ถ้าเกิดฟิลลิ่งพาไปอีกจะรีบมาอัพให้รัวๆเลยค่า 
ขอให้ติดตามเค้าไปตลอดนะ อย่าเพิ่งทิ้งกันน้าาา :D