คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : All Every Thing Is You : Chapter 6
-โอ้เหยดดดดดดดดด มันเป็นอะไรที่เร็วมาก เวลานี่ผ่านไปเร็วมากเลยเนอะ วันนี้ก็วันเสาร์แล้วสินะ ฉันอยากจะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เสียให้หมดจริงๆเลย มีแต่เรื่องวุ่นวาย เรื่องเพื่อนน่ะไม่เท่าไหร่หรอกนะ แต่เรื่องคนที่ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนนี่สินะ เฮ้ออออ-
เหมือนไนออลจะดูออกว่าคุณกำลังนั่งเท้าคางคิดไม่ตกกับเรื่องที่กำลังจะไปเดตในวันนี้ เลยเข้ามานั่งโซฟาตรงกันข้ามกับคุณ "ฮิฮิฮิฮิ วันนี้เธอจะไปเดตกับแฮซแล้วสินะ น่าประทับใจจังเลยน้า..." เขาทำท่าล้อเลียนคุณเป็นสาวใสๆ กำลังทำท่าเคลิบเลิ้มกับการที่หนุ่มสุดเซ็กซี่นัดไปเดตอยู่ ทำให้คุณคันไม่คันมืออยากจะตบเขามิใช่น้อยเลยทีเดียว
ปึ้งงงงงงงง
"หยุดได้แล้ววว!!! คนยิ่งหงุดหยิดอยู่ อย่ามาทำให้อารมณ์เสียไปมากกว่านี้ได้ป่ะ!" คุณซึ้งทนไม่ได้กับท่าทีตุ๊ดแตกของไนล์ทุบโต๊ะอย่างแรง ถ้าถามว่าเจ็บมั๊ยล่ะก็...บอกได้คำเดียวว่าเจ็บมาก แต่คุณก็ต้องทำหน้าเก็กๆเอาไว้เพื่อไม่ให้เสียฟอร์มคนกำลังหงุดหงิด
"แหม่...ถึงกับต้องใช้กำลังแล้วยังต้องขึ้นเสียงเลยหรอ" ไนออลหันข้างไปทำหน้าเบ้ปากอย่างน้อยใจนิดๆ
"ช่วยไม่ได้หนิ คนกำลังหงุดหงิดอยู่นะ" คุณพูดพร้อมกอดอกแล้วนั่งลงที่โซฟาตัวเดิม
"หงุดหงิดเรื่องที่จะเลือกใครดีน่ะหรอ?" ไนออลหันมาถาม
"ป่าว..." คุณหลับตาแล้วส่ายหน้าไปมา
"อ้าว แล้วเรื่องอะไรงั้นหรอ" เขาสงสัย
"แงสสสสสส์ ก็เรื่องฉันไม่มีชุดใส่ไปเดตนี่สิเรื่องใหญ่ เฮ้อออ...อะไรกัน ได้ไปเดตครั้งแรกในชีวิตทั้งทีดันไม่มีชุดดีๆใส่ไปเนี่ยนะ น่าสมเพชจริงๆเลย" คุณพูดเสร็จก็เริ่มโอดครวนเรื่องเสื้อผ้า ที่คุณเอามาน่ะ มีแต่พูดเรียบร้อยๆ เป็นทางการ ชุดนอนเล่นอยู่บ้าน ชุดลุยๆ ชุดเที่ยวริมทะเล ชุดเซ็กซี่(?) และชุดอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด แต่ดันไม่มีชุดใส่ไปเดตเนี่ยสิ ทำให้คุณอารมณ์เสียหงุดหงิดแบบสุดๆ แต่เมื่อได้ฟังแล้ว ไนออลที่นั่งฟังด้วยสีหน้าเหว่อมาตลอดที่คุณบ่นพร่ำเพ้อพรรณนามาเมื่อกี้ พอคุณพูดเสร็จเท่านั้นล่ะ...
"อ..ฮะๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ แว้กก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ขำๆๆ ฮ่ะฮ่าๆๆ" เขาก็ระเบิดหัวเราะพร้อมเอามือกุมท้องอย่างเวลาที่ได้ฟังเรื่องที่ตลกมากๆแล้วทำให้คุณท้องเกร็งจนเกิดอาการขำค้างมาชุดใหญ่ ที่มีอำนาจทำลายล้างความมั่นใจของคุณเทียบเท่าระเบิดปรมนูเลยทีเดียว ทำให้คุณที่ทนฟังเขาหัวเราะอยู่นี่ถึงกำลังเอาหัวมุดดินเพราะความอายแทบไม่ทัน
"โอ้ยยยย!!! พอซักทีเถอะน่า หยุดได้แล้ว" คุณขอให้เค้าหยุดแต่เขาก็ยังคงหัวเราะคุณต่อไป
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ก็มันขำนี่ ฮ่าๆๆๆๆๆ" เขาพูดแทรกเสียงหัวเราะและยงคงเอามือกุมท้องไว้อยู่
"เหอะ ท่าทางจะตลกมากเลยสินะ" คุณพูดเสร็จก็ลุกขึ้นหยิบหมอนอิงบนโซฟาเอาไปฟาดใส่ไนออลที่กำลังขำอยู่
"นี่แหนะๆๆๆๆ" คุณกระหน่ำฟาดหมอนลงไป (ซึ่งไม่ได้เจ็บอะไรเลย)
"โอ้ยๆๆๆ เจ็บนะๆ" เขาพูดพร้อมกุมบริเวณที่โดนคุณตีไว้ และสีหน้าเขาก็ออกอาการปางตายด้วยเลยทีเดียว
"แหม่...เจ็บตายแหละนะแค่หมอนนิ่มๆแค่นี้เนี่ยนะทำเป็นเจ็บ สำออยตัวแม่เลยนะนายเนี่ย" ด้วยความหมั่นไส้ คุณเลยฟาดหมอนใส่เขาแรงขึ้นอีกระดับ
"โอ้ยๆ หยุดเถอะ" เขาร้อง
"เหอะ... หยุดก็ได้ ชิ! เดี๋ยว FC นายจะมาตามฆ่าฉันซะก่อน หึ่ยๆๆ" คุณหยุดแล้วปาหมอนไว้บนโซฟา กอดอกแล้วกระแทกตัวลงบนโซฟาตามหมอนไป
"คนกำลังเครียดอยู่แท้ๆ มัวแต่หัวเราะคนอื่นเค้าอยู่ได้" คุณบ่นแล้วหยิบหมอนมากอดในอ้อมอก "แงๆๆๆๆๆๆ จะทำไงดีล่ะเนี่ยวันนี้แล้วด้วย"
"โถ่ๆ แล้วทำไมไม่เตรียมล่วงหน้าก่อนเล่า มาบอกตอนนี้มันไม่เร็วไปหน่อยหรอ อีกแค่ 1 ชั่วโมงใช่มั๊ย" เขาถามคุณจึงพยักหน้า
"ช่ายยย..." คุณเงยหน้าตอบแล้วกลับไปก้มหน้าต่อ
"ช่วยไม่ได้น้า..." คุณไม่รู้ว่าเขาทำอะไรแต่ก็ได้ยินเสียงเหมือนเขากำลังกดโทรศัพท์อยู่ คุณจึงเงยหน้าขึ้นไปมองเขา...
"ฮัลโหล... แฮซ พอดี[ชค] ยังไม่พร้อมตอนนี้น่ะ ขอเลี่ยนนัดเป็นบ่ายสองได้รึเปล่า"
'หา...? ยังไม่พร้อมงั้นหรอ ทำไมล่ะ'
"อ่อ...ก็..." ไนออลหันหน้ามาทางคุณแล้วยิ้ม "ก็ผู้หญิงต้องมีเวลาแต่งตัวบ้างสิ เดี๋ยวฉันจัดการแปลงโฉมให้ยัยป้านี่ก่อนแล้วกันนะ ขืนให้แม่นี่ไปเดตกับเพื่อนสุดฮอต และเซ็กซี่ของฉันในสภาพนี้น่ะ ไม่ไหวแน่..ฮ่าๆ" เขาขำเพราะคุณทำแก้มป่องใส่เขาที่มาว่าคุณเป็นยัยป้าซะได้
'อ่าๆ โอเคได้ แต่ไม่ต้องเปลี่ยนมากหรอกนะ แค่นี้ก็สวยพอที่จะทำใหห้ใจฉันหยุดเต้นได้แล้วล่ะ' ไนออลฟังเพื่อนตัวเองพูดแล้วทำหน้าเนือยๆประมาณว่า เฮ้อ...เพื่อนฉันเนี่ยนะมีแต่พวกปากหวานก้นเปรี้ยว เหอะๆ ทีกับหญิงนี่พูดดีตลอดแหละ แล้วก็กดวางสายไปในทันที...
ตู๊ดดดดดด ตู๊ดดดด ตู๊ดดด....
พอวางสายเสร็จไนออลก็หันมาหาคุณ "ไปกันเถอะ ถึงเวลาไปถอยเสื้อผ้าใหม่แล้วนะ"
"อ..อ..อะไรนะ????" คุณถามเขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง และน้ำตาก็เริ่มคลอเบ้าแล้วด้วย "นายจะพาฉันไปซื้อเสื้อผ้างั้นหรอ" คุณกอดหมอนแล้วส่งสายตาซาบซึ้งไปยังเพื่อนรักของคุณ นับว่าเป็นเพื่อนคนแรกที่คุณลงเครื่องมาด้วยซ้ำ ชั่งน่าประทับใจเสียจริงง
"ก็ใช่น่ะสิ หรือจะไม่ไป?" เมื่อได้ทีเขาก็ทำท่าเย้ยหยันเพื่อแสดงความเหนือกว่าให้คุณ
"ไปสิไปๆๆๆๆ" แต่ก็ช่วยไม่ได้ ในเวลาวิกฤตอย่างนี้คุณก็ต้องตามน้ำไปกับเขา ถึงแม้ในใจจะหมั่นไส้ท่าทางแบบนั้นจนอยากจะเอาหมอนมาฟาดเขาเสียอีกซีกทีสองที แต่ก็ต้องระงับอารมณ์ร้อนของคุณเก็บเอาไว้ในช่องฟีตให้เย็นลงโดยเร็วที่สุด
"ขอบคุณมากเลยน้า... น่าร้ากกกก ที่สุด" คุณลุกไปกอดเขาอย่างออดอ้อน
"น่ารักงั้นหรอ มาจุ๊ปที" ไนออลพูดเสร็จก็จับคุณคุณมาจุ๊ปที่หน้าผากหนึ่งที "จุ๊ป" ถึงจะเป็นเหมือนญาติกันก็เถอะ แต่ก็ไม่ใช่อยู่ดีนี่นา ไนล์ก็เป็นแค่ลูกของเพื่อนซี้ของป้าเซลล่าที่เป็นญาติของคุณเท่านั้น ไม่มีความเป็นญาติกับคุณเลยซักนิด มันก็ไม่แปลกใช่มั๊ยล่ะที่คุณจะรู้สึกหวั่นไหวกับไปกับความน่ารักของเขา
-โอ้ยยยยยย น่ารักเกินไปนะอิไนออล >< -
"พอๆๆๆ เลย" คุณผลักเขาออกไปเล็กน้อย "เรารีบไปกันเถอะน่า..." คุณจับข้อมือไนออลลากออกจากบ้านอย่างด่วนจี๋เพราะกลัวที่จะไปเดตกับแฮรี่ไม่ทัน
หลังจากที่นั่งรถไฟใต้ดินมาหลายต่อ ก็ใกล้ถึงสถานีสุดท้ายแล้วที่ต้องนั่งมายังร้านเสื้อที่ไนออลแนะนำ
"นี่ ฉันจะพาเธอไปร้านนี้นะ รับรองได้ว่าต้องมีชุดที่เหมาะกับเธอเยอะมากแน่ๆอ่ะ" เขาพูดขณะนั่งอยู่บนรถไฟใต้ดิน
"ทำไมต้องเป็นร้านนี้ล่ะ" คุณถามเขาด้วยความสงสัย
"เหอะๆ ก็เธอเป็นสาวเอเชียไม่ใช่รึไง ยังจะถามอีกนะ ไม่ดูสภาพตัวเองบ้านเล้ยยย" เขาจ้องหน้าฉันก่อนจะพูด พอพูดจบก็เบนหน้าไปทางอื่น
"นี่นายหมายความว่าไงห๊ะ!!!!!?" คุณส่งเสียงดังทำให้คนในรถไฟใต้พากันหันมองมาทางคุณ
"ชู่วววววววห์" เขาทำปากจู๋แล้วส่งเสียงชู่เป็นเชิงบอกให้คุณส่งเสียงเบาๆ "เบาๆสิคนอื่นเขามองกันหมดแล้วเห็นมั๊ย" ไนออลหันมากระซิบ
-ฮึ่ยยยยย ถ้านายไม่ได้ช่วยพาฉันมาซื้อเสื้อที่จะไปเดตกับแฮซวันนี้ล่ะก็นะ นายตายคามือฉันไปนานแล้ววว!!-
คุณได้แต่สงบสติอารมณ์โกรธ หงุดหงิด ในความกวนอะไรบางอย่างของไนออลลง เพื่อไม่ให้เป็นผลเสียต่อนัดเดทในวันนี้
ตึ่ง ตึง ตึง ตึ๊ง ผู้โดยสารโปรดทราบ ขณะนี้ถึงสถานี xxx แล้วค่ะ ตึ่ง ตึง ตึง ตึ๊ง
"เฮ้ นี่ไงถึงสถานีนี้แล้ว ลงกันเถอะ" ไนออลพูดแล้วขณะลุกขึ้นแล้วจับมือคุณเดินออกจากรถไฟใต้ดิน
"อ้าว ถึงแล้วหรอ?" คุณที่กำลังงงอยู่ถามแต่ก็ยอมเดินไปกับเขาแต่โดยดี คุณแต่เขาเดินต่อมาจากสถานีประมาน 10 นาทีก็มาถึงตรงหน้าร้านเสื้อที่ไนออลพามาแล้ว
"ว้าววววววว" เมื่อคุณเห็นก็ถึงกับต้องอุทานขึ้นมา เพราะร้านตรงหน้าตกแต่งได้น่าเข้าไปใช้บริการเป็นอย่างมาก ภายนอกเป็นอาคารตกแต่งด้วยอิฐมอญสีแดง มีเถา และไม่เลื้อยปกคลุมอยู่เล็กน้อยเพื่อให้ดูเข้ากับธรรมชาติ รอบๆก็ยังมีต้นไม้ทั้งไม้ดอก ไม้ประดับ วางรายล้อมร้านไว้เหมือนผ่านตกคิดมาอย่างดีว่าควรจะวางไว้ตรงตำแหน่งไหนเพื่อนที่จะทำให้เข้ากับสถานที่และใช่สอยพื้นที่ได้อย่างคุ้มค่ามากที่สุด ทำให้คุณคิดว่าคนที่ออกแบบจะต้องผ่านประสบการณ์มาอย่างล้นหลามแน่ๆ ถึงได้จัดร้านได้สวยแลดูเลอค่าขนาดนี้ นี่ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเป็นร้านขายเสื้อผ้าล่ะก็ คงต้องเข้าใจผิดแน่ๆว่าเป็นบ้านที่น่าอยู่มากหลังหนึ่งเลยด้วยซ้ำ
"นี่ เธอยืนเหม่ออะไรของเธอน่ะรีบเข้ามาได้แล้ว" ไนออลซึ่งเห็นคุณยืนเหม่ออยู่ก็เอามือมาโบกตรงหน้าเพื่อเรียกให้คุณมีสติ
"นี่นายแน่ใจนะว่ามันเป็นร้านขายเสื้อน่ะ แบบว่า..." คุณหหันไปถามไนออลแล้วกลับมาทึ่งกับร้านแห่งนี้อีกครั้ง
"ก็แน่ใจสิ นี่มันร้านเพื่อนฉันเองนะ" ไนออลพยักหน้าแล้วพูด แต่คำพูดของเขานั้นทำให้คุณถึงกับตกใจ
"ห๊ะ!!?!!!!!? ว..ว่าไงนะ? เพื่อนนายหรอ?" คุณถามเขาแล้วค้างปากไว้อย่างนั้นเพราะความทึ่ง
"อื้ม ใช่แล้วล่ะ" เขาพูดแล้วจับมือคุณเดินเข้ารั้วสีฟ้าอ่อนที่ตกแต่งไว้ภายนอกร้านไป "เข้าไปข้างในได้แล้ว"
กรุ๊งกริ๊ง... กรุ๊งกริ๊ง...
เสียงกระดิ่งที่ติดไว้ที่ประตูของร้านดังขึ้นเมื่อเปิดประตูเข้าไปยังตัวร้าน และเมื่อเข้ามายังภายในร้านแล้วคุณถึงกับต้องลืมสไตล์การตกแต่งภายนอกที่ทำให้คุณทึ่งมาแล้วเมื่อกี้ไปได้อย่างปริทิ้ง ข้างนอกร้านว่าสวยแล้ว แต่เมื่อเข้ามาเห็นการตกแต่งข้างในร้านแล้ว เมื่องี้นี้แค่ทำให้คุณอึ้ง แต่คราวนี้มันทำให้คุณถึงกับจ้องภายในร้านแล้วอ้าปากค้าง จนน้ำลายแทบจะหยดลงพื้นร้านเขาอยู่แล้ว
กึกกกก!
ไม่ใช่เสียงอะไร หรือใครที่ไหน แต่เป็นเสียงฟันของคุณที่กระทบกันเพราะไนออลดันคางคุณให้หุบปากลงนั่นเอง
"โอ้ยยย!" คุณโวยวายขึ้นมาเพราะเจ็บ "นี่นายทำอะไรเนี่ย มันเจ็บนะรู้มั๊ย" คุณหันไปต่อว่าเขา
"เธอนั่นแหละทำอะไรของเธอ ไม่อายชาวบ้านชาวช่องเขาบ้างรึไง น้ำลายนี้จะหยดลงพื้นร้านเค้าอยู่แล้ว" เขาพูดแล้วเอานิ้วมาจิ้มคางของคุณเป็นเชิงหยอกล้อ
"..." แต่คุณไม่ได้พูดอะไรได้แต่อายในท่าทางเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงของคุณเมื่อกี้นี้ "ก็มันสวยนี่นา" คุณหันมาบ่นกับตัวเองแล้วพองปาก
"สวัสดีครับ" แต่แล้วเสียงชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นมา ทำให้คุณรีบหันไปยังทิศที่เขายืนอยู่ แต่เมื่อหันไปแล้วก็ได้พบกับชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขามีผมสีบรอนทอง นัยน์ตาสีเขียวน้ำทะเลแลดูน่าหลงใหล โดยรวมแล้วเขาก็ไม่ได้ดูหล่ออะไรมากมาย แต่รังสีความอบอุ่นที่แผ่อยู่รอบๆตัวเขานั้นทำให้เขาดูเป็นคนน่าอบอุ่น ลึกลับน่าค้นหา น่าอยู่ใกล้ๆ แต่ก็อยู่นานๆไม่ดีนักเพราะอาจจะทำให้หัวใจของคุณละลายได้
-น..น่ารักเป็นบ้าเลยอ่ะ >< อิไนล์นี่มีเพื่อนหล่อขนาดนี้เลยหรอเนี่ย-
"ขอโทษนะครับ ต้องการให้ผมช่วยอะไรก็บอกได้นะครับ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาแต่แฝงด้วยความอบอุ่นออกมาละลายหัวใจคุณจนแทบละลายกลายเป็นน้ำแข็งโดนแดดไปแล้ว
"เฮ้ คูดดี้ นี่[ชค] นะ [ชค]นี่ คูดดี้ รู้จักกันไว้ เขาเป็นเจ้าของร้านนี้เองแหละ" ไนออลแนะนำชื่อชายหนุ่มคนนั้นให้คุณรู้จักแต่คุณก็มองข้ามไนออลไปอย่างไม่ใยดีแล้วเดินตรงไปทักทายกับชายหนุ่มคนนั้น
"สวัสดีนะ เราชื่อ[ชค] ยินดีที่ได้รู้จักนะ" คุณแนะนำตัวแล้วส่งยิ้มหวานให้
"เหอะๆๆ ยิ้มหวานเหลือเกินนะเพื่อน เหอะๆ" ไนออลที่ถูกคุณมองข้ามแซวคุณขึ้นมา
"ฮ่าๆ อย่าไปแซวเธออย่างนั้นสิ ยิ่งเป็นคนน่ารักแบบนี้ด้วย" เขาพูดกับไนออลแล้วมองมาทางคุณ "สวัสดีครับ ผมชื่อ คูดดี้ ซิมสันครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะครับ" พูดเสร็จเขาก็ส่งยิ้มให้คุณได้ใจละลายกลายเป็นของเหลวมาอีกรอบ
"เอ่อ... ได้ข่าวว่าจะมาหาเสื้อไปออกเดตหรอครับ น่าเสียดายจังนะครับคนสวยๆอย่างคุณดันมีเจ้าของซะแล้ว" เขาพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง
"ม.. ไม่ใช่นะคะ แค่ไปเดตกันไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วซักหน่อย" คุณพูดแล้วโบกมือปฏิเสธข้อกล่าวหาว่าคุณมีเจ้าของแล้ว
-อิไนล์ต้องเป็นคนบอกแน่เลยยยย ม่ายยยย เสียโอกาสชั้นซะจริงๆ-
"งั้นหรอครับ ดีจังเลย แสดงว่าผมก็ยังมีโอกาสใช่มั๊ยครับ" จากที่พูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังเมื่อกี้นี้ก็กลับมีประกายความหวังขึ้นมา
"ก็ประมานนั้นมั๊งคะ" คุณพูดแล้วหลบสายตาจากเขา เพราะคุณรู้สึกว่าหน้าของคุณจะเริ่มเกิดอาการแดงขึ้นมาซะแล้ว
"แต่ก็คงเป็นโอกาสที่น้อยนิดนะครับเนี่ย" เมื่อเขาคุณทำให้คุณนึกสงสัยเลยหันกลับไปถาม "ทำไมล่ะคะ?"
"ก็แหม...ผู้หญิงสวยๆน่ารักๆอย่างคุณเนี่ย จะมามองคนอย่างผมหรอครับ คงมีแต่คนมาจีบเต็มไปหมดอยู่แล้ว" คำพูดของเขาทำให้คุณหน้าแดงแปร๊ดดด มายิ่งเลเวล
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ"
"มาทางนี้ดีมั๊ยครับ เดี๋ยวคุณเสียเวลาจะไปเดทไม่ทันนะครับ" เขาพายมือออกไปทางเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ มีแต่เสื้อผ้าที่สวยๆหวานๆแขวนอยู่บนราวทั้งนั้น
-เหอๆ ดูไม่เหมาะกับเราเลยอ่ะ มีแต่เสื้อผ้าหวานๆ สงสัยคูดดี้จะชอบผู้หญิงหวานๆแน่เลย-
"ชุดนนี้ก็เหมาะกับ [ชค] นะ ลองใส่ดูมั๊ยครับ" เขาหยิบชุดๆนึงมา
-แอร๊ยยยยย น่าร้ากกก เลือกชุดเก่งจังเลยอ่ะ เดี๋ยวๆๆๆ เค้าเรียกชื่อเราด้วยหรอ เขินแปปปป ><-
"ตกลงชุดนี้ดีมั๊ยครับ ผมว่าน่ารักเข้ากับคุณดีนะครับ" เสียงของเขาช่วยเรียกสติคุณคืนมา
"ค..คะ? เอ่อ.." คุณขานรับ และเมื่อสติขงคุณกลับมาอยู่กับคุณอีกครั้งจนทำให้คุณมองเห็นชุดที่เขาถืออยู่อย่างเต็มตา มันเป็นชุดเดรสกระโปรงสั้นกำลังพอดีสำหรับสาวหวานน่ารักๆ ใส่กัน มีสีเขียวและชมพูที่ออกแนวพาสเทล แลดูวินเทจแต่ก็ยังทันสมัย
"มันจะเหมาะกับฉันหรอ? มันดู...เอ่อ.." คุณมองชุดนี้อีกครั้งและคิดว่ามันหวานเกินกว่าที่คุณจะสามารถใส่ได้ และกลัวว่าจะไม่เหมาะกับคุณ
"ไม่สวยหรอครับ?" เขาถามและมองชุดที่ถืออยู่ด้วยสายตาประมานว่า เฮ้ย!ชุดนี้มันไม่ดียังไงนะ มันมีตำหนิอะไรรึเปล่า แต่ขอบอกว่าไม่เลย สิ่งที่เขาคิดนั้นผิด มันไม่ใช่เพราะชุดหรอกที่ทำให้คุณไม่มั่นใจ แต่เป็นเพราะสไตล์ของคุณเองต่างหาก
"ไม่ใช่เพราะชุดหรอกนะ แต่เป็นเพราะเราเองมากกว่า เราดู..." คุณพูดแล้วก้มมองตัวเอง
"สวย" ยังไม่ทันที่คุณจะได้พูดจบประโยคเขาก็พูดแทนคำในช่องว่างที่คุณเว้นไว้เสียก่อน
"ห๊ะ?" คุณหันไม่มองเขาและเขาก็ยิ้มตอบคุณมาด้วยรอยยิ้มที่ทำให้คุณคิดว่า เห้ยยยย จะยิ้มอะไรกันนักกันหนาแค่นี้ก็หลงจะแย่อยู่แล้วมาให้อีก
"ไม่ต้องห๊ะหรอกครับ คุณน่ะสวยมากรู้มั๊ย" เขาพูดแล้วเริ่มเดินมาใกล้คุณเรื่อยๆ "ผู้หญิงทุกคนนะครับ ล้วนมีความสวยที่ซ่อนอยู่ทั้งนั้นแหละ" เขาเริ่มเดินมาใกล้ราวที่คุณยืนอยู่และเริ่มปัดไม้แขวนเสื้อเล่น "ขึ้นอยู่กับว่า... สาวๆทั้งหลายนั้นจะหาความสวยเจอตอนไหน" เขาเลื่อนไม้แขวนเล่นจนมาถึงไม้ที่คุณยืนอยู่ ไม่รู้ว่าเพราะเขามีเสน่ห์มากจนทำให้คุณต้องมนต์สะกดนั้น หรือเพราะอะไร มันถึงทำให้คุณไม่รู้ว่าเขาขยับมาใกล้คุณจนหน้าของเขาและคุณห่างกันเพียงไม่กี่เซนเท่านั้น ทำให้คุณรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่กำลังหายใจเข้าและออก รวมทั้งกลิ่นกายที่คล้ายกับดอกไม้และกลิ่นจากธรรมชาติเหมือนกับต้นไม้ที่ตกแต่งอยู่ภายนอกร้าน ให้ความรู้สึกว่าเป็นตัวเขาจริงๆ
-ทำไมต้องมาใกล้ขนาดนั้นด้วยนะ-
ตึกตึกตึก...
ชีพจรของคุณเต้นแรงขนาดทำให้คุณรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจของตัวเองที่กำลังเต้นรัวๆอยู่ภายในอก ตาของคุณและเขาสอดประสานจ้องมองกันอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่ทันไรขาก็กลับขยับหน้าออกไป
"ขอโทษนะครับ เอ่อ... ที่ทำให้คุณรำบากใจ" เขาขอโทษขณะหลบสายตาเหมือนทำในสิ่งที่ผิดไป
"ม..ไม่เป็นไรค่ะ" คุณนึกตอบอะไรไม่ออก เพราะตอนนี้หัวใจของคุณยังเต้นสูบฉีกอย่างบ้านระห่ำไม่หาย และตอนนี้หน้าของคุณก็เริ่มแดงก่ำจากหัวใจที่สูบฉีดเลือดไปมาทั่งร่างกาย คุณจึงรีบหยิบเสื้อที่ยู่ในมือเขามา
"ตัวนี้แหละค่ะ ถ้าคุณว่าเหมาะ ฉันก็ว่าเหมาะด้วย" คุณพูดแล้วเอาเสื้อมาลองทาบกับตัว
"อ้า...สรุปเอาตัวนี้แหละคูดดี้ ไม่ต้องใส่ถุงนะให้ [ชค] ใส่ไปเลยเนี่ยแหละจะถึงเวลาแล้วเดี๋ยวไม่ทัน" เสียงไนออลผู้ที่ถูกคุณลืมดังแทรกเข้ามาอีกครั้งหลังจากหายไปนาน
"อื้มๆ" เขาหันไปตอบไนออลแล้วหันมาทางคุณ "ขอให้โชคดีกับการเดทนะครับ และถ้าหากคุณว่างเมื่อไหร่...ร้านเสื้อของผมยินดีต้อนรับเสมอนะครับ" เขาพูดแล้วยิ้มให้คุณ "ห้องลองเสื้ออยู่ทางนู้นนะครับ" เขาผายมือไปทางห้องลองเสื้อที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล และคุณก็เดินไปทางนั้นเพื่อที่จะเปลี่ยนชุดไปเดทกับแฮซซึ่งคุณก็ลืมเสียสนิทเมื่อมาเจอคูดดี้
เมื่อคุณเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้ว ทั้งที่คุณไม่มั่นใจในตอนแรกที่ยังไม่ได้ลองใส่แท้ๆ แต่พอลองใส่ดูแล้วมันก็ดูโอเคในระดับนึงเลยนะ ทั้งที่คุณไม่ได้ดูเข้าอะไรกับชุดเล้ยยยยย ทั้งนิสัยที่โก๊ะของคุณ ทั้งห้าวทั้งโหด เถื่อน ถึก และหลายๆอย่างที่ไม่ค่อยจะเหมือนผู้หญิงหวานๆเสียเท่าไหร่ของคุณนั้น มันจะสนับสนุนให้ไม่เหมาะกับชุดนี้ด้วยประการทั้งปวง แต่เมื่อลองใส่ดูแล้ว เหมือนกับว่าความเถื่อนของคุณนั้นหายไปกับตาอย่างกับบรีสเอ็คเซลลืมไปเลยว่าเคยมีคราบ ณ ตอนนี้คุณดูเข้ากับชุดที่คูดดี้เลือกให้เป็นอย่างดี
-เค้าก็ตาถึงเหมือนกันนะเนี่ย จริงๆแล้วชั้นก็สวยไม่เบาเหมือนกันนะ-
เมื่อคุณคิดเสร็จก็ฮึดรวบรวมความกล้าผลักประตูออกไป...
คุณก็เห็นภาพในสิ่งที่คุณไม่ได้คาดคิด (และไม่เคยคิดจะคิดด้วย) ก็จะไม่ให้คุณตกใจและปลื้มปริ่มได้ยังไงล่ะ ก็ภาพตรงหน้าคือชายทั้งกลังตะลึงในความงามสไตล์อ่อนหวานของคุณอยู่น่ะสิ และยิ่งเป็นไนออลแล้วด้วย ทั้งที่เขาคอยจิกกัดคุณอยู่ตลอดเวลา มาในตอนนี้เขากลับกำลังตะลึงในความสวยน่ารักๆ ของคุณอยู่มันก็ทำให้คุณเองสะใจไม่เบา
-คิคิคิ ตะลึงในความสวยชั้นอยู่ล่ะสิอิไนล์ ฮิฮิ ขำเป็นบ้าเลย-
ไม่ทันไรไนออลก็สะบัดหัวซะแล้ว "เฮ้ยยยย ไม่เคยคิดเลยนะเนี่ยว่าเฉิ่มๆอย่างเธอจะเปล่ยนลุคมาเป็นป้า(?)สาวสวยขนาดนี้" เขาพูดชมคุณแต่ดูออกแนวแหม่งๆยังไงไม่รู้
"ขอบคุณนะ" คุณที่ยังไม่ทันได้สังเกตเห็นความผิดปกตินี้กล่าวขอบคุณเขา "แต่เดี๋ยวนะ!!?" เมื่อคุณเริ่มรู้สึกตัวก็หันไปส่งสายตาดุราวกับยักษ์ขมูขขีให้กับไนออล "เมื่อกี้นายว่ายังไงนะ!!!!? ใครเป็นป้าของนายกันห๊ะ!!!?" คุณตะคอกใส่เขาจนลืมว่าคุณอยู่ในชุดหวานๆอยู่
"ฮ่าๆ ใจเย็นสิครับ [ชค] " คูดดี้เข้ามาห้ามปรามคุณไว้ "อย่าลืมสิครับ ตอนนี้คุณสวยมากเลยนะ ผมมอองคุณไม่ผิดจริงๆด้วย" เขาเดินเข้ามาหาคุณแล้วเสยผมของคุณที่กำลังปรกหน้าขึ้นมาทัดหู
"ไว้ว่างๆแวะมาซื้อเสื้อได้ตลอดนะครับ หากคุณสะดวก" เขาจับมือคุณขึ้นมาแล้วพรหมจูบลงบนมือของคุณ
-โอ้ยยยยยย ตายแล้วชั้นนนน ไม่อยากไปเดทแล้วอ่ะ อยากอยู่ที่ร้านนี้ต่ออ่า...-
ถึงคุณจะคิดแบบนั้นแต่ตอนนี้ก็ใกล้เวลาที่จะต้องไปตามนัดของแฮรี่ขึ้นทุกทีๆ แล้ว
"นี่ใกล้ถึงเวลาแล้ว [ชค] เราต้องไปกันแล้วนะ" ไนออลส่งเสียงเตือน
"ฉันคงต้องไปแล้วนะคะ ไว้โอกาสหน้าฉันจะมาซื้อเสื้อนะคะ" คุณกล่าวลาพร้อมโบกมือให้เขา
"บายครับ แล้วเจอกันใหม่นะครับ คุณซินเดอร์เรล่าของผม" เขายิ้มแล้วโบกมือตอบคุณ แต่คุณยังไม่ทันได้มโนกับความฟินี่เผชิญอยู่ตรงหน้าเลยไนออลกลับจับมือคุณแล้วลากออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ทั้งคุณและไนออลก็มาอยู่ในรถไฟใต้ดินและกำลังมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่นัดแฮรี่เอาไว้ แต่ตอนนี้ใจของคุณกลับยังอยู่ที่ร้านเสื้อของคูดดี้อยู่เลย ไม่ยอมมาพร้อมตัวในตอนนี้ สีหน้าของคุณก็เลยออกแนวบึ้งตึงมาตลอดทาง
"แหมมมมม... หน้าตานี่บูดเชียวนะ เจอคนหล่อไม่ได้เลยเธอเนี่ย" ไนออลที่สังเกตคุณมาตลอดทางเอ่ย
"เชอะ ก็ชั้นคิดกับแฮซแค่เพื่อนจริงๆนี่ ไม่ได้อยากให้เขามาเป็นแฟนซักหน่อย" คุณพูดกับเขาโดยไม่ได้หันไปมองหน้าเพราะอารมณ์เซ็งจิตกำเริบ
"เธอเนี่ยนะ โชคดีจริงๆเลย หน้าตาก็ไม่ดีแต่มีคนมาจีบเยอะแยะไปหมด" คุณที่กำลังหันไปทุบและต่อว่าไนออลที่พูดเมื่อกี้ ถึงกลับต้องชะงักเมื่อหันมาเห็นแววตาที่ดูเศร้าของเขา ดูแล้วเขาออกจะกำลังแซดอยู่ด้วยซ้ำ
-เป็นอะไรของเขากันนะ แหม่ เมื่อกี้ยังจ้องฉันตาค้างอยู่เลย พูดไปเถอะ! แต่ทำไมหน้าตาต้องอมทุกข์อย่างนี้ล่ะ-
คุณเอื้อมมือไปบีบจมูกเขาอย่างหยอกล้อ "เครียดอะไรของนายอีกล่ะ?" คุณถามแต่เขาก็ไม่ตอบ "หรือว่าแมซทิ้งหรอ? ไม่ไม่รักอ่ะดิ? ไม่ก็..แมซเจอแฟนเก่า..." คุณไม่ได้ตั้งใจพูดให้เขาแย่ลงแค่พยายามให้เขาหันมาเถียงกับคุณเท่านั้น แค่ผลลัพธ์ที่ได้คือเขาดูแซดยิ่งกว่าเก่าเสียอีก "เฮ้ออออออออ..." คุณจึงถอนหายใจในความพยายามในความล้มเหลวของตน และหันกลับไปทางเดิมที่นั่งอยู่ แต่ไนออลก็กลับเอียงคอมาซบตรงไหล่ซ้ายของคุณ ซึ่งนั่นทำให้คุณรู้สึกแปลกใจอย่างมาก
"นี่... ถ้าชั้นไม่ปรึกษาเธอนะ ชั้นก็ไม่รู้แล้วว่าจะไปปรึกษาใคร" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนไหวที่คุณไม่เคยได้ฟังมาก่อน
"อยากปรึกษาอะไรก็บอกมาได้นะ ชั้นรับฟังเรื่องของนายได้ทุกเรื่องแหละ" คุณตอบกลับเพื่อให้เขาสบายใจขึ้น
"ถ้า... ยัยแมซดูซ่ากลับไปชอบออสตินอีก... ชั้นควรจะทำยังไงดี?" น้ำเสียงของไนออลดูเศร้ามากจริงๆ และดูว่าเขาจะจริงจังกับเรื่องนี้เสียด้วย
"เอ่อ... นายก็ปบอกชอลแมซก่อนที่แมซจะแน่ใจสิว่าชอบออสตินอีก" แต่เหมือนว่าคำปรึกษาของคุณไม่ได้ทำให้เขามีกำลังใจขึ้นเลย
"เธอไม่รู้หรอก ตอนนั้นน่ะแมซกับออสมันสนิทกันมากเลย ชั้นคงไม่มีความหวังหรอก ชั้นควรเลิกหวังแล้วล่ะ..." ทันทีที่ไนออลพูดจบคุณก็รู้สึกถึงน้ำใสๆที่ไหลมากระทบกับไหล่ของคุณ คุณจึงรีบหันไปดูนออลว่าเขาร้องไห้รึเปล่า...
-ไนล์... เธอนี่อ่อนไหวจริงๆเลยนะ-
และมันก็เป็นจริงอย่างที่คุณคิด เขาร้องไห้จริงๆ คุณจึงรีบกอดเขาไม่ให้เขาร้องไห้ไปมากกว่านี้
"อย่าร้องนะ... นายต้องเข้มแข็งนะ ชั้นเป็นกำลังใจให้นาย"
"...ฮึก...ฮึก...." ไม่มีเสียงตอบบรับจากเขาเลย จะมีก็เพียงแต่เสียงสะอื้นเพราะร้องไห้ของเขาที่ดังตอบคุณ ทำให้คุณเป็นห่วงเขา
"อย่าร้องไง นายน่ะหล่อ เท่ น่าร้ากกกกก เป็นไหนๆ สาวๆเห็นแล้วต้องกรี๊ดกับความหล่อของนายเป็นแถว ไม่ต้องเสียใจหรอกนะ สู้ๆ..." คุณยังคงพยายามปลอบเขาอยู่เรื่อยๆ จนเขากอดคุณแน่นขึ้นคุณจึงชะงักและไม่ได้พูดอะไรต่อ
"ขอบคุณนะ..." เขาพูดขอบคุณคุณทั้งที่ไม่ได้เงยหน้ามาพูดและยังคงร้องไห้ต่อไป
น่าแปลกอยู่เหมือนกันทั้งที่เมื่อกี้ตอนขึ้นมาแรกๆคนกลับเต็มโบกี้รถไฟไปหมดแต่เมื่อรถไฟจอดแวะสถานีต่างๆ ผู้คนก็เริ่มถยอยลงกันจนหมดเหลือเพียงแต่คุณและไนออลเพียงสองคนเท่านั้นที่ยังคงอยู่บนโบกี้นี้ และ ณ ตอนนี้เขาก็ยังคงไม่หยุดร้องไห้เลย จนคุณตัดสินใจที่จะยกเลิกเดทกับแฮรี่ในวันนี้
คุณผละไนออลออกเพื่อที่จะโทรไปหาแฮรี่เพื่อนเลื่อนนัด แต่ไนออลก็ไม่ยอมละออกจากคุณเลยกลับกอดแน่กว่าเดิมเสียอีก
"นายนี่ดื้อเป็นบ้าเลยนะ" คุณพูดใส่เขา
"เธอไม่ต้องทำอะไรหรอก.. ขอแค่ให้ฉันกอดเธอคนกว่าจะถึงก็พอแล้ว" เขาพูด แต่คุณไม่รอช้าพลักเขาออกไปสุดแรงแล้วลุกขึ้นเดินไปยังอีกโบกี้
'ฮัลโหล สาวน้อย' ปรายสายทักทาย
'ฮัลโหลแฮซ เอ่อ...ชั้นขอโทษนะเราเลื่อนนัดไปก่อนได้มั๊ย'
'อ้าวทำไมล่ะ?'
'อย่าเพิ่งถามเลยนะแฮซ แต่มันจำเป็นน่ะ ขอโทษนายด้วยนะ ไว้โอกาสหน้าฉันจะนัดใหม่นะ'
'อ..คือว่า..'
ตุ๊ดด ตุ๊ด ตุ๊ดดด...
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบคุณก็ตัดสาย แล้วรีบเดินกลับไปยังที่เดิมที่เคยนั่งเมื่อกี้ พอมาถึงตอนนี้ไนออลก็หยุดร้องไห้แล้ว...
ตึ่ง ตึง ตึง ตึ๊ง ถึงสถานีปลายทางแล้วค่ะ ตึ่ง ตึง ตึง ตึ๊ง
"มาถึงละ เราลงกันเถอะ" เมื่อได้ยินเสียงแล้วคุณก็ไม่รอช้าจับมือไนออลแล้วลากเขาลงมาจากรถไฟใต้ดินแล้วเดินขึ้นมายังพื้นถนน
"หน้าแกนี่เหมือนไม่เคยมีความสุขมาเยือนบนหน้าเลยเนอะ" คุณพูดหยอกเขาเล่นๆ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ขำกับคุณเลย...
_____________________________________________________
เยยยยยยยยย้ เค้ากลับมาแล้วน้าาา :3
หลังจากที่หายไปนาน ไม่ได้ทิ้งนะ
แค่เปิดเทอมการบ้านมันเยอะอ่ะ เลยไม่ได้แต่งเลย
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ตอนนี้ก็ปิดเทอมแล้ว เลยถือโอกาสมาอัพซักหน่อย
หวังว่าไรเตอร์จะยังจำกันได้อยู่นะ :D
ยังไงก็ฝากผลงานไว้อีกตอนนะ อย่าลืมคิดถึงเค้าบ้างนะ จุ๊ปๆ
ความคิดเห็น