I will do better ฉันจะทำยังไงดี [801886592795]

ลำดับตอนที่ #5 : ยามะกับวิธีบอกรัก

ยามะกับวิธีบอกรัก


 

“ฮ้าวววเช้าวันนี้สดใสจริงๆเลยน้า” เด็กหนุ่มร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อเค้าลุกขึ้นมาจากเตียง

“วันนี้รีบไปโรงเรียนดีกว่าเดี๋ยวไปสาย” ยามาโมโต๊ะพูดขึ้นพลางเดินไปเข้าห้องน้ำ

 

เวลาผ่านไปเหมือนโกหกเค้าก็อาบน้ำเสร็จ. . .

 

“ทาเคชิ ไม่รีบไปโรงเรียนหรอลูกเดี๋ยวสายหรอก” พ่อของยามาโมโต๊ะเรียกเพื่อให้รีบลงไป

“คร้าบบ พ่อเดี๋ยวจะลงไปแล้วคร้าบบ” เมื่อพูดจบยามาโมโต๊ะก็รีบก้าวเท้าลงไปหาพ่อ

“เฮ้ออ...เดี๋ยวก็ไปสายหรอกทำไมไม่รีบไปแต่เช้าเล่าทาเคชิ”

“ฮะๆครับพ่อวันหหลังผมจะรีบให้มากกว่านี้นนะครับ”

“รีบๆกินซะแล้วก็รีบไปโรงเรียนได้แล้ว”

“ครับ” เด็กหนุ่มตอบพ่อแล้วรีบเอาอาหารเช้าเข้าปากจนหมด

“ผมไปก่อนนะครับ” จากนั้นยามาโมโต๊ะก็รีบออกจากบ้านไป

.

.

.

.

 

เมื่อเขาเดินไปซักพักก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินตาม..เมื่อเขาหันไปดูแล้วก็พบว่าเป็น..เด็กสาวหน้าตาสดใสที่สุดในเมืองนามิโมริ (เว่อไปป่าวเนี่ย//nam)ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก..มิอุระ ฮารุ...

“อ้าวคุณยามาโฒโต๊ะสวัสดีค่า” ฮารุพูดทักทายยามาโมโตะที่ตนเดินตามมา

“อ้าวฮารุกำลังจะไปโรงเรียนหรอ” ยามาโมโตะตอบกลับแล้วยิ้มอย่างสดใสให้ ^ ^

“ค่าาาฮารุกำลังจะไปโรงเรียนพอดี”

“อืมม..งั้นหรอไปด้วยกันมั๊ยฮารุ”

“ค่าาา”

“อืมม..วันนี้ไม่ไปรับสึนะที่บ้านหรอ” ฮารุนิ่งไปซักพักก่อนที่จะบอกว่า. . .

“คือ..ว่า..ฮารุ..ฮารุ..”

“เป็นอะไรรึป่าว” ยามาโมโตะถามด้วยความเป็นห่วง

“คือ..คุณสึนะเค้าไปบอกชอบกับเคียวโกะจังแล้วล่ะค่ะ”

“เอ่ออ..คือว่าชั้นขอโทษนะที่ไปถ้าเข้าน่ะ”

“มะ..ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณยามะโมโตะ..ฮารุน่ะไม่ได้เสียใจอะไรมาซักหน่อย” เธอตอบแล้วยิ้มให้ยามาโมโตะ ^_^ แต่ยามาโมโตะเองก็ดูออกว่าเธอกำลังเสียใจ..แล้วก็พยายามยิ้มแบบฝืนๆไม่ให้คนอื่นต้องเป็นห่วงเธอ เค้าเองก็เข้าใจดีว่าความรู้สึกแอบรักใครซักคนนั้นมันป็นเช่นไร เพราะว่าเค้าเองก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกันแต่ต่างจากฮารุตรงที่เค้าไม่มีโอกาสที่จะได้บอกเจ้าตัวเลยซักครั้ง เพราะเค้าไม่กล้ากลัวว่าเธอ..จะไม่รักเค้าเธอ..มีคนที่รักแล้วเหมือนกันเค้าจึงไม่มีโอกาสบอกความรู้สึกนั้นออกไป..ให้เธอได้รัยรู้....

“ฮารุ..เธอน่ะ”

“ทำไมหรอคะ”

“เธอยังโชคดีนะ..ที่เธอน่ะมีโอกาสได้บอกคนที่เธอรักออกไป”

“เอ๋..ทำไมหรอคะ”

“ ฮะๆก็ชั้นน่ะ..ไม่ได้มีโอกาสบอกความรู้สึกกับคนที่รักน่ะ”

“ฮาฮิ!!จริงหรอคะ คนอย่างคุณยามาโมโตะน่ะเคยผิดหวังในความรักด้วยหรอคะเนี่ย” o{}o

“ฮะๆก็นะ” ^O^

“เอ๋..ฮารุว่าคุณยามาโมโตะน่ะทั้งน่ารักเป็นสุภาพบุรุษซะขนาดนี้ แล้วก็ยังมีคนมาชอบตั้งเยอะแยะแบบนี้เนี่ยนะคะ”

“ก็คนที่มาชอบน่ะ..ผมไม่ได้ชอบเค้าซะหน่อย”

“โหใครกันนะคะที่เป็นคนโชคดีขนาดนั้นนะ”

“ฮะๆ”

“ฮารุน่ะเสียดายจังเลยนะคะที่ฮารุไม่ได้เป็นคนโชคดีอย่างนั้นบ้าง..คนอย่างฮารุน่ะไม่มีใครมาชอบหรอกค่ะ” - ^ -

    “งั้นถ้าผมจะชอบฮารุบ้างล่ะ..ฮารุจะว่าอะไรมั๊ย” ยามาโมโตะพูดด้วยสีหน้ายิ้มๆ

“ฮะ..ฮาฮิทะ..ทำไมล่ะคะคนอย่างยามาโมโตะเนี่ยนะคะจะชอบฮารุ”

“ฮะๆถ้ามันเป็นไปแล้วจริงๆล่ะ” คำพูดเมื่อกี้นี้ทำให้ฮารุหน้าเดืองอย่างทำอะไรไม่ถูก o///O

“ทำไมล่ะเธอไม่ชอบชั้นงั้นหรอ”

“ฮาฮิ..ปะ..เปล่านะคะ”

“แล้วทำไมล่ะ”

“กะ..ก็ฮารุน่ะมีคุณสึนะคนเดียวนี้คะ” คำพูดของฮารุทำเอายามาโมโตะหยุดชะงักไปเลยแต่        ยามาโมโตะก็ยังคงฝืนยิ้มให้ฮารุต่อไปแม้ข้างในจะปวดร้าวก็ตาม

“ฮะๆๆจริงสินะเธอน่ะมีสึนะอยู่แล้วเธอจะมาชอบชั้นได้ยังไง”^-^

“เอ่อ..คุณยามาโมโตะ..”

“เมื่อกี้ชั้นพูดเล่นน่ะ..ลืมมันไปซะเถอะนะฉันล้อเล่นฮ่าๆๆๆ” ฮาฮิถึงเค้าจะบอกอย่างนั้นก็เถอะนะคะแต่ฮารุคิดว่ามันไม่เป็นอย่างนั้นน่ะสิคะ เค้ายิ้มฝืนๆมาให้ฮารุตั้งแต่เมื่อกี้แล้วหรือว่าเค้าจะพูดจริงกันนะ ถ้าเขาล้อเล่นก็คงดีสินะคะ งั้นม่คิดมากดีกว่าคะ

“ฮ่าๆงั้นหรอคะ ยามาโมโตะล้อฮารุเล่นก็ดีแล้วล่ะค่ะ” เฮ่อออ..ผมไม่ได้ล้อเล่นซะหน่อยนะฮารุจังผมน่ะคิดอย่างนั้นจริงๆ เฮ้อออ...แต่ผมก็ไม่รู้จะบอกเธอยังไงดี ผมจะทำยังไงดีนะ

“อ้ะ!! ถึงโรงเรียนของคุณยามาโมโตะแล้วนี่คะ”

“อ้ะ นั้นสินะ” เฮ้ออ..รู้สึกว่าทำไมมันเร็วจังนะ ผมอยากจะอยู่กับเธอนานๆกว่านี้จังเลยนะ ถ้าหยุดเวลาไว้ได้ก็คงดีสินะเฮ้อออ..แต่ถ้าหากเวลามันหยุดได้จริงๆล่ะก็..ดธอก็คงอยากหยุดเวลาให้เธอได้อย่กับสึนะน่ะสินะฮ่ะๆๆเรานี่มันบ้าคิดอะไรอยู่เนี่ย

“เอ่อ..คุณยามาโมโตะคะ ฮารุไปก่อนนะคะ”

“อะ..อืมมแล้วไว้เจอกันอีกนะ”ยามาโมโตะพุดแล้วฉีกยิ้มให้อย่างเป็นธรรมชาติอย่างที่เคยทำมา

“ค่าแล้วเจอกันค่ะ” เฮ้อออ..อย่างนี้สิถึงจยิ้มแบบเป็นธรรมชาติแบบคุรยามาโมโตะเค้า แต่ว่า..เมื่อกี้นี้น่ะมันไม่ใช่เลย..หรือว่าคุณยามาโมโตะเค้าจะชอบเราขึ้นมาจริงๆนะ บ้าน่ะไม่หรอกมั๊งบ้าๆๆๆเราคิดอะไรของเราอยู่เนี่ย ระ..รีบไปโรงเรียนดีกว่าเรา แล้วฮารุก็วิ่งไปโรงเรียนจากนั้นยามาโมโตะก็รีบเข้าห้องเรียน

“เฮ้อออ..ทำไมตอนเห็นฮารุอยู่กับคนอื่นแล้วมันรู้สึกปวดใจอย่างนี้นะ..” สึนะที่มองฮารุอยู่บนอาคารเรียนพูดขึ้น

“ซือคุงมาอยู่นี่เองยืนทำอะไรอยู่คะ??”

“อะ..เอ่อ..เคียวโกะจังมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

“เอ่อ..พึ่งมาเมื่อกี้นี้น่ะจะ..มีอะไรรึป่าวจ๊ะ”

“ปะ..ป่าวครับเคียวโกะจัง” เอ..สึนะคุงเป็นอะไรไปนะดูเปลี่ยนไปยังไงไม่รู้สิ

“ชั้นว่า..เรารีบเข้าห้องเรียนกันเถอะนะสึนะคุง”

“อ..อืมม” แล้วทั้ง 2 คนก็เดินเข้าห้องเรียนไปด้วยกัน

เมื่อถึงตอนพักกลางวัน...

“รุ่นที่สิบคร้าบบไปทานข้าวด้วยกันมั๊ยครับ”

“นั้นสิไปด้วยกันมั๊ย”

“เฮ้ยนี่แกอย่ามาพูดชวนรุ่นที่ 10 ของชั้นนะเฟ้ย”

“ฮะๆโกคุเดระก็ เอาน่าๆฮ่าๆๆ”

“ชิ!!..เอ่อว่าไงล่ะครับรุ้นที่10”

“อะ..อืมม..คือ..ยามาโมโตะคุงขอคุยด้วยหน่อยได้มั๊ย??”

“มะ..มีอะไรหรอสึนะ” เฮ้ยย!!รุ่นที่10 จะคุยกับเจ้าบ้าเบสบอลงั้นหรอเนี่ย..

“ได้มั๊ยโกคุเดระคุง..”

“หึ๊...ถ้านั้นเป็นความต้องการของรุ่นที่10ล่ะก็..ก็ได้คร้าบบบบ”  

(เฮ้อออ...โล่งอกไปที//สึนะ = =) แล้วโกคุเดระก็เดินออกไปด้วยความสงสัยว่านี่มันอะไรกันฟ่ะรุ่นที่สิบมีอะไรจะพูดกับเจ้าบ้าเบสบอลนั่นกันแน่นะ

ทางด้านสึนะ

.

.

.

“คือยามาโมโตะคุง..วันนี้น่ะเดินมากับฮารุงั้นหรอ??”  

“อะ..อืมมีอะไรรึป่าวสึนะ”

“อะ..อ๋อไม่มีอะไร” เฮ้ออ..เราถามอะไรออกไปนะเนี่ย..ทั้งๆที่เรามีเคียวโกะจังอยู่ทั้งคนแล้ว..ทำไมเรายัง..ไป..ไปนึกถึงฮารุอีกเรานี่มัน..เรานี่มันเห็นแก่ตัวจริงๆ..ทำไมกันนะ..ทำไมเราถึงเป็นคนแบบนี้..

“สึนะ..ฉันรู้นะว่านายยังนึกถึงฮารุอยู่ใช่มั๊ย..”

“ป..ป่าวนะชั้นก็มีเคียวโกะอยู่ทั้งคนแล้วนี่..ชั้นจะไปนึกถึงฮารุอยู่ทำไมกันล่ะ..จริงๆไม่มีฮารุอยู่ก็ดีแล้ว..ชั้นจะได้อยู่กับคียวโกะจังยังไงล่ะ” นี่..นี่เราพูดอะไรออกไปเนี่ย..ทำไมกันนะทั้งๆที่ฮารุหายไปแล้วมันก็กลับรู้สึกว่าโลกทั้งโลกมันดูหม่นหมองไปแล้วแท้ๆ..เรานี่มันเป็นคนเห็นแก่ตัวจริงๆเลยนะ..เรากลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

“สึนะ..นายน่าจะปล่อยฮารุเค้าไปเจอคนใหม่นะ นายไม่ได้รักฮารุก็ปล่อยฮารุเค้าไปสินายยังจะรั้งเค้าไว้อยู่ทำไม”

“ย..ยามาโมโตะคือชั้นน่ะ..ชั้นน่ะมันเห็นแก่ตัวมากใช่มั๊ย..”

“สึนะ..”

“ชั้นน่ะทั้งๆที่..ทั้งๆที่มีเคียวโกะจังอยู่ทั้งคนแล้วแท้ๆ..ชั้นยังจะไปคิดถึงฮารุอีกชั้นมันแย่มากใช่มั๊ย”

“. . .”

“ชั้นน่ะ..คิดว่าพอฮารุหายไปมันก็ทำให้ชีวิตของชั้นดูหม่นหมองไปยังไงไม่รู้..ผิดกับเมื่อก่อนที่มีฮารุอยู่มันทำให้ชีวิตของชั้นมันดูสดใสขึ้นมาแต่พอฮารุหายไป..หายไปเท่านั้นก็ทำให้ชีวิตของชั้นมันเปลี่ยนไป..ชั้นควรจะทำยังไงดีล่ะอยามาโมโตะ” จริงๆสินะนายยังคงไม่ปล่อยฮารุไป..

“ฮ่ะๆจริงๆด้วยสินะนายยังคงคิดถึงฮารุอยู่จริงๆด้วยสินะฮะๆ”

“ยามาโมโตะ..ชั้นควรจะทำยังไงดีล่ะ”

“สึนะ..นายน่ะก็ต้องเลือกระหว่างเคียวโกะกับฮารุนะนายจะเอาทั้งสองคนไม่ได้หรอกนะ”

“ยามาโมโตะ”

“ชั้นก็พูดได้แค่นี้ล่ะ..ที่เหลือนายก็เลือกเอาเอองแล้วก็นะ”

“รุ่นที่สิบคร้าบบ..ไปทานเข้ากันเถอะครับ”

“อ..อืมคุยเสร็จแล้วพอดีเลย”

“นั้นสิไปกันเถอะสึนะชั้นก็หิวข้าวแล้วล่ะ”

 

 

เวลา 16:00 น.

 

“ฮ้าเลิกเรียนแล้วสินะเฮ้ออ..หลังจากนั้งเรียนมาท้างงวัน” ขณะที่ฮารุกำลังเก็บของอยู่พูดขึ้น เมื่อเก็บของเสร็จแล้วฮารุก็เตรียมเดินกลับบ้านทันที

“เอ่ออ..ฮารุจังจ๊ะวันนี้ไปทานเค้กกันมั๊ยจ๊ะ” เพื่อนของฮารุชวนเธอไปร้านเค้กด้วยกัน

“อืมม..ไปสิวันนี้ฮารุว่างอยู่พอดีเลยว่าแต่..จะไปร้านไหนดีล่ะ”

“เอ..ไปร้านทีเราชอบไปกันดีกว่านะ..ไปกันเถอะ”

“ค่ะ”

ฮารุที่เดินไปกับเพื่อนของเธอที่ชวนเธอไปร้านเค้กนั้นเมื่อไปถึงร้านฮารุกับเพื่อนๆก็กำลังเลือกเค้กอยู่นั้นฮารุก็นึกขึ้นมาได้ว่าเธอบอกกับฮิบาริไว้ว่าถ้าว่างๆเธอจะซื้อเค้กไปฝากฮิบาริด้วย

“เอ่อ..ฮารุเอาอันนี้ 2ชิ้นนะคะเอาทานที่นี่กับใส่กล่องชิ้นนึงค่ะ”

“ค่ะ”

“เอ๋..ฮารุกินตั้งสองชิ้นเลยหรอจ๊ะเดี๋ยวก็อ้วนหรอ”

“ฮาฮิ ป่าวนะคะฮุไม่ได้กินคนเดียวซะหน่อย..ฮารุวื้อไปฝากเพื่อนน่ะค่ะ”

“อ๋อ..อย่างนั้นเองหรอจ๊ะ”

“ฮารุว่าเราไปนั้งรอกันเถอะค่ะ”

“อื้มม”

.

.

.

“เค้กที่สั่งได้แล้วค่า”

“ฮาฮิน่ากินจังเลยนะคะ”

“เอ่ออ..นี่ฮารุจ๊ะ”

“มีอะไรหรอคะ”

“เค้กที่เอาใส่กล่องน่ะจะเอาไปฝากใครหรอ”

“ฮาฮิ ฮารุจะเอาไปปฝากคุณฮาบาริน่ะค่ะ ฮารุบอกกับเค้าไว้ว่าถ้าฮารุว่างๆฮารุจะเอาไปฝากเค้าน่ะค่ะ”

“เอ๋..คนที่เถื่อนๆแบบคุณฮิบาริเนี่ยนะคะ จะกินเค้ก”

“ฮาอิ ฮารุว่าเค้าเป็นคนใจดีออกนะคะ”

“หา..ไม่น่าเชื่อเลยนะค่ะอย่างฮารุเนี่ยที่จะสดใสอย่างนี้เนี่ยจะมีเพื่อนเป็นคุณฮิบาริที่แสนจะโหดอย่างนี่เนี่ยนะ”

“คุณฮิบาริน่ะเค้าใจดีออกนะคะ”

“จ้าๆๆ กินเค้กกันเถอะนะ”

“ค่ะ”

 

.

.

.

.

 

หลังจากฮารุกินเสร็จฮารุก็ได้เดินไปยังโรงเรียนนามิโมริเพื่อที่จะไปหาฮิบาริที่ห้องกรรมการคุณกฎ

“อ..อ้าววคุณนี่หน่าที่เจอกันวันนั้นสวัสดีครับ”

“ค่ะ..สวัสดีค่ะ”

“เอ่ออ..ผมชื่อคุซาคาเบะนะครับ”

“อ๋อ..ฮารุค่ะ”

“มีอะไรรึป่าวครับมาที่นี่”

“เอ่ออ..ฮารุมาหาคุณฮิบาริน่ะค่ะ”

“อ..เอ๋..มีอะไรรึป่าวครับ”

“คืออ..ฮารุเอาเค้กมาฝากน่ะค่ะ” ฮ้ะอย่างคุณเคียวเนี่ยนะจะกินเค้ก คุณฮารุเอามาฝากผิดคนรึป่าวนะไม่น่าเชื่อเลย

“คือ.คุณเคียวอยู่ข้างในน่ะครับ”

“อ๋อค่ะ..” หลังจากนั้นฮารุก็ผลักประตูเข้าไปในห้อง..

“ด..เดี๋ยวครับคุณฮารุ..อย่าผึ้งเข้าไปครับ”

“คุณฮิบาริค้าฮารุเอาเค้กมาฝากค่ะ” ฮารุเดินเข้าไปขณะที่ฮิบาริกำลังนั้งหลับอยู่

“ฮ..ฮาฮิ คุณฮบาริหลับอยู่หรอคะเนี่ย” เมื่อฮารุเข้าไปเห็นว่าฮิบาริกำลังหลับอยู่จึงว่างเค้กลงไว้ที่โต๊ะทำงาน จากนั้นฮารุก็ก้มไปที่ยังข้างๆหน้าของฮิบาริ ใบหน้าของทั้งสองใกล้กันมากๆจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน ฮารุจ้องใบหน้าของฮิบาริอยู่ซักพักและคิกว่า หน้าของเขาตอนนี้ก็หล่อเหมือนกันนะ แต่ทำไมกันนะ..ทั้งๆที่เค้าเป็นคนออกจะอ่อนโยนซะขนาดนี้ ถึงจะดูแข็งแรง โหดหรือว่าจะเถื่อนไปซะนิดหน่อยแต่พอได้รู้จักเข้าจริงๆแล้ว เค้าก็ดูเป็นคนอ่อนโยนน่ารักขนาดนี้ไม่เห็นจะดูเป็นคน โหด ป่าเถื่อน อย่างที่คนอื่นว่าเค้าเลยซักนิด แต่ฮารุก็ต้องตกใจเมื่อคนตรงหน้าที่เค้าจ้องอยู่ลืมตาขึ้น

“ฮาฮิ!!”

“เธอจะจ้องหน้าผมอีกนานมั๊ยครับ”

“ฮาฮิ!! คือ..ฮารุเอาเค้กมาฝากค่ะ”

“งั้นหรอ..”

“อ..เอ่ออ..ฮารุไปก่อนนะคะ” จากนั้นฮารุก็รีบเดินออกไปด้วยความเขินจนหน้าแดงไปหมด O///o

และหลังจากกที่เดินออกมาจากห้องแล้วฮารุก็เดินไปชนเข้ากับ...

“ฮาฮิ!!ขอโทษนะคะ”

“ฮะๆไม่เป็นไรหรอกครับ”

“อ้ะ!!คุณยามาโมโตะนี่คะ”

“อ้าวฮารุเองหรอ”

“ฮาฮิ คุณยามาโมโตะยังไม่กลับอีกหรอคะเนี่ย”

“ฮะๆพอดีว่าวันีนี้ซ้อมเบสบอลอยู่น่ะ ก็ผึ่งซ้อมเสร็จนี่ล่ะฮ่าๆ”

“เฮ้ออ..แย่จังเลยนะคะเนี่ย..ซ้อมดึงแบบนี้เนี่ย”

“ฮะๆๆก็นะ”

“อืมมกลับด้วยกันมั๊ยคะ”

“อื้ออ ก็เอาสิ” เฮ้ออ..เธอนี่น่าสงสารจังเลยนะ ทั้งๆที่เป็นคนสดใสขนาดนี้แท้ๆ กลับต้องมาหม่นหมองเพราะผิดหวังจากความรักอย่างนี้น้าเสียดายจังนะระหว่างทางที่เดินไปยามาโมโตะเลยถามฮารุไปว่า. . . “นี่ฮารุเธอคิดว่าจะรักสึนะไปตลอดเลยหรอ”

“ฮาฮิ ถามทำไมหรอคะ”

“ก็แค่อยากให้ลองเปิดโอกาสให้คนอื่นดูน่ะ”

“คือ..ฮารุก็ตั้งใจว่าฮารุจะรอคุณสึนะตลอดไปอย่างนี้แต่..”

“ทำไมหรอ”

“...แต่ฮารุน่ะคิดว่าถ้าฮารุรอต่อไปมันก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรหรอกค่ะ”

“...”

“ฮารุคิดว่า..ถ้าซักวันนึงฮารุเจอคนของฮารุเข้าจริงๆ..ฮารุก็น่าจะดีใจกว่าที่จะรอคนที่ไม่รักฮารุต่อไปอย่างนี้น่ะค่ะ เพราะว่า..ยิ่งรอไป นานๆเข้าหัวใจมันก็เริ่มจะเจ็บ..เจ็บต่อไป”

“...งั้นก็ลองเปิดใจรับใครซักคนสิ..เผื่อจะดีขึ้นก็ได้นะ”

“จะให้ฮารเปิดใจรับใครล่ะคะ”

“ฮะๆลองเปิดใจรับผมดูก็ได้นะฮ่าๆ” (นั้นเป็นวิธีบอกรัฉบับยามะน่ะฮะ//nam)

“ฮาฮิ ถึงบ้านฮารุแล้วล่ะค่ะ” ฮารุพยายามเปลี่ยนเรื่องเพราะว่าตอนนี้ฮารุนั้นหน้าแดงมากกก(บอกรักอย่างนี้มันทำให้หน้าแดงได้หรอเนี่ย มันโรแมนติกมากเลยนะเนี่ย//nam)

“อ้าวว ถึงแล้วหรอเนี่ยเร็วจังนะ” ฮะๆๆแต่ฮารุว่ามันไม่เร็วนะคะเนี่ย

“ฮารขอตัวเข้าบ้านก่อนนะค่ะ”

“อ้า ลาก่อนนะ”

“ค่ะแล้วพรุ่งนี้ไว้เจอกันนะคะ” จากนั้นยามะก็เดินกลับบ้านทิ้งให้ฮารุหน้าแดงกล่ำอยู่ในห้องนอนและคืนนั้นฮารุก็นอนหลับฝันดีตลอดทั้งคืน


-----------------------------------------------------------------------------------------

อะแฮ่มๆตอนนี้นะครับก็เป็นตออนของยามะเค้าเฮ้อออ...โขโทษนะคะคิดไม่ออกจริงๆเลยแต่งไม่ค่อยดีซะเท่าไหร่ยังไงก็ถ้ามีเวลาก็ช่วยสละเวลามาเม้นต์ให้ด้วยนะคะ
 
MI KAN