คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : All Every Thing Is You : Chapter 4
"เฮ้ เธอกำลังเหม่ออะไรอยู่น่ะ?" ไนล์ที่กำลังเช็ดผมที่เปียกอยู่หลังจากการสระถาม และเดินตรงมายังคุณ
"เปล่าหรอก แค่..."
"แค่...?" เขาทวนคำแล้วนั่งลงเช็ดผมตรงข้ามที่นั่งของคุณ
"เฮ้อ...ก็ไม่รู้สินะ เหมือนคนที่ชื่อจัสตินน่ะ เขามองฉันยังไงก็ไม่รู้" คุณพูด
"ห๊ะ???!!! จัสตินหรอ?" คำพูดที่คุณพูดดูเหมือนจะทำให้ไนล์ตกใจ เขาถึงกับอ้าปากกว้าง ตาก็แทบจะถลนออกมาข้างนอกอยู่แล้ว
"เอ่อ...ทำไมหรอ? นายตกใจอะไรน่ะ ก็ใช่น่ะสิจัสติน" คุณซึ้งไม่เข้าใจเขากลับถามด้วยความสงสัย
"หมอนั่นน่ะป๊อบที่สุดในโรงเรียนเลยก็ว่านะ ขนาดฉันว่าฉันหล่อแล้ว ก็ยังต้องหลบให้เลยล่ะ ฉันก็เลยแปลกใจน่ะว่าเขาเนี่ยนะจะมองเธอ" ไนล์ทำท่าทางดูถูกคุณเหมือนกับว่าคุณไม่เห็นมีอะไรดีที่จะดึงดูดสายตาจัสตินให้ชายตามามองคุณได้
"นี่!! นายหมายความว่าไงน่ะ มองฉันด้วยสายตาแบบนั้นน่ะ หยุดเลยนะ" เมื่อคุณเห็นเขามองคุณอย่างนั้นคุณจึงบอกให้เขาหยุด
"เหอๆๆ เธอน่ะตาฝาดแล้วนะ ยัยเชิ่มอย่างเธอเนี่ยนะเขาจะมอง คิด-ไป-เอง" เขาพูดเน้นคำหลังความคุณคิดไปเองคุณเลยหยิบหมอนที่อยู่ใกล้ๆตัวคุณปาไปยังไนล์ที่กำลังขำอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่
"โอ้ยยย! นี่จะปาหมอนมาทำไมเนี่ยเก็บให้เรียบร้อยเลยนะ ห้องรกหมด ยัยสกปรก" แต่แทนที่เขาจะสำนึกเขากลับว่าคุณว่าสกปรก
"จะมากเกินไปแล้วนะอิไนล์ แกคิดว่าแกมีอะไรดีห๊ะ??!!" เขาทำให้คุณปรี๊ดแตกขึ้นมาคุณจึงเดินเข้าไปหาเขาแล้วบิดหูเขาเต็มแรงจนเขาต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"อ๊ากกกกกกกก เจ็บนะเว้ย!" เมื่อคุณปล่อยเขาจึงเห็นว่าเขาหูแดงมากกกกก จากที่คุณบิด
"โอ้ยยย! ทำอะไรของเธอเนี่ยเจ็บนะ" เขาพูดขณะเอามือกุมหูที่ออกจะแดงเจ่อหลังจากโดนบิดของเขา
"ฮ่าๆๆๆๆ สมน้ำหน้า" คุณที่เป็นคนบิดกลับยืนเท้าเอวแล้วหัวเราะสมน้ำหน้าเขา แล้วก็หันหลังเดินไปยังเตียงนอนของคุณ "ปิดไฟด้วยนะจ้ะน้องไนล์"
"ใครน้อยเจอห๊ะ!! แล้วมาเรียกชื่อฉันแบบนั้นได้ไงกัน" ถึงเขาจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ยอมเดินไปปิดไฟให้คุณอยู่ดี
"กู๊ดไนท์นะจ้ะน้องไนล์" คุณบอกฝันดีเขาแล้วคุณก็ผล็อยหลับไป
"ฮ้าวววว" คุณตื่นจากการนอนที่แสนจะสบาย..มาพบกับแสงแดดอบอุ่นยามเช้าที่น่าออกไปเดินเล่นมากอย่างบอกไม่ถูก คุณจึงตัดสินใจลุกไปเปลี่ยนเป็นชุดจอคกิ้ง
"มอนิ่งค่ะ ป้าเซลล่า" คุณกล่าวทักทายป้าของคุณก่อนจะเปิดประตูออกไปวิ่งจอคกิ้ง เมื่อคุณวิ่งมาได้ซักพักก็มาถึงสวยสาธารณะแถวๆบ้านคุณ ที่สวนสาธารณะเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่กำลังวิ่งออกกำลังกายอยู่ บ้างก็ปั่นจักรยานบ้าง ส่วนในสวนสาธารณก็มีต้นไม่ใบหญ้าเขียวสดเต็มทั่วสวย และมีดอกไม้สีสันต่างๆนานาประดับตกแต่งอยู่บนต้น เวลามองแล้วทำให้คุณสบายใจขึ้นเยอะ เมื่อคุณวิ่งรอบสวนสาธารณะไปซักพักจนรู้สึกเหนื่อย คุณก็กลับมานั่งพักตรงม้านั่งที่ตั้งอยู่ใกล้ๆกับน้ำพุ
"เธอเหนื่อยมั๊ย...?" เสียงชายคนนึงถามคุณ แต่แล้วเมื่อคุณเงยหน้าขึ้นไปดูก็ทำให้คุณแปลกใจ เพราะชายที่ว่านี้คือ จัสติน บีเบอร์ หนุ่มสุดฮอตในโรงเรยนคุณที่ทุกคนต่างรู้จักกันดีบัดนี้เขากลับถามคุณว่าเหนื่อยมั๊ย แล้วแถมยังยื่นน้ำเกลือแร่ให้คุณอีกต่างหาก
"เอ่อ... ม.. ไม่ค่อยหรอก" คุณตอบเขาไปอย่างตะกุกตะกักเพราะรู้สึกเกร็งที่คนที่ฮอตที่สุดในโรงเรียนมายืนอยู่ข้าวหน้าคุณแล้วยื่นมือไปรับน้ำเกลือแร่ที่เขายื่นมาให้
"เธอมาวิ่งที่นี่บ่อยมั๊ยเนี่ย" เขาถามแล้วนั่งลงข้างคุณ ทำเอาคุณเกร็งจนทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว
"อ่า... ก.. ก็ ไม่บ่อยหรอก ว.. วันนี้มาวิ่งเป็นวันแรกด้วย" คุณตอบ สงสัยคุณคงพูดอย่างตะกุกตะกัก และทำท่าทางเกร็งเกินไปจนเขาถึงกับขำขึ้นมา
"ฮ่าๆ เธอเป็นอะไรของเธอน่ะ อยู่กับฉันไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้นะ ถึงฉันจะหน้าตาดีจนเธอจะต้องเก็บเอาไปฝันก็เถอะนะ ฮ่าๆ" เขาพูดปลอบใจคุณที่เกร็งจนทำอะไรไม่ถูกแต่ดูเหมือนคำพูดนั้นจะออกแนวเข้าข้าวตัวเองไปหน่อยนะ
"เหอะๆ ที่นายพูดก็เพื่อชมตัวเองว่าหน้าตาดีสินะ" คุณพูดอย่างเนือยๆกับอาการหลงตัวเองของจัสติน
"แล้วมันไม่จริงหรอ? ฉันไม่หล่ออย่างนั้นหรอ?" เขาถามแล้วหันเอาหน้าเข้ามาใกล้คุณแบบใกล้มากๆๆๆ จนคุณถึงกับหน้าแดง และคุณที่กลัวว่าอาการเขินออกนอกหน้านี้จะแสดงออกไปมากว่านี้คุณจึงรีบเอาหน้าออกมาแล้วรีบบิดขวดน้ำเกลือแร่ออกมาดื่ม
-โถ นายไม่ต้องเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันขนาดนั้นฉันก็หลงนายจนจะแย่อยู่แล้ว ไหนจะซิกแพ็คของนายที่ฉันเห็นผ่านเสื้อบางๆของนายเมื่อวานนี้อีกล่ะ-
เมื่อคุณคิดถึงซิกแพ็คก็ทำเอาคุณสำลักน้ำที่กำลังดื่มอยู่ "แค่กๆๆ แค่ก อะแค่ก"
"เธอเป็นไรรึเปล่านะ" เขารีบเข้ามาโอบไหล่คุณด้วยความ(ที่ดูเหมือนจะ)เป็นห่วง
"เปล่า แค่กๆ สำลักน้ำนิดหน่อยน่ะ" คุณตอบ
"อ่าว...ฉันก็นึกว่าเธอสำรักความหล่อฉันซะอีกนะ" เขาพูด
"แหวะ!! อะแค่กๆๆๆๆ" เมื่อคุณได้ยินก็รู้สึกเลี่ยนจึงทำท่าแหวะและไอรัวๆให้กับเขา
"เอ้าๆ ไม่เป็นอะไรนะ" เขาเข้ามาลูบหลังคุณ
"ชั้นไม่เป็นอะไรหรอกย่ะ แค่ไอประชดนายเท่านั้นล่ะ" คุณบอกเขา "ว่าแต่คุณทำไมถึงรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ล่ะ?" คุณนึกสงสัยเลยถามเขาไป
"ก็...ไม่รู้สินะ" เขาพูดแล้วหันมายิ้มให้คุณ มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่ว่าคุณจะเป็นใครก็ตามที่ได้มาเห็นรอยยิ้มนี้แล้วล่ะก็ทำให้คุณถึงกับละลายไปตามๆกัน มันเป็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์เฉพาะตัวสำหรับเขา เป็นยิ้มที่ดูจะอ่อนโยนจนทำให้คุณแทบจะละลายไปในพริบตา ซึ่งยิ้มนั้นก็ทำให้คุณหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง
"ม.. ไม่รู้แล้วทำไมถึงซื้อน้ำเกลือแร่นี่มาให้ฉันได้ล่ะ?" คุณถามเขาแล้วชูขวดน้ำเกลือแร่ในมือ "ก็แสดงว่าคุณรู้ใช่มั๊ยล่ะว่าฉันอยู่ที่นี่" คุณพูดด้วยน้ำเสียงคาดคั้น ดูจริงจัง แต่เขากลับยิ้มน้อยๆ แล้วหันมาหยิกแก้มคุณเบาๆด้วยความเอ็นดูก่อนจะพูดว่า "ก็เพราะฉันเฝ้ามองเธอมาตลอดยังไงล่ะ" เมื่อเขาพูดจบก็หันมายิ้มให้อีกครั้ง จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นแล้วก็วิ่งไป แต่เมื่อคุณวิ่งตามจากตอนแรกที่เกือบจะไล่ตามเขาทันแล้วกลับห่างไกลขึ้นเรื่องๆ "เดี๋ยว..เดี๋ยวก่อนสิ หยุดก่อน!" คุณร้องให้เขาหยุดแต่เขากลับห่างไกลออกจากคุณไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนลับตาคุณไปทิ้งให้คุณที่วิ่งจนหอบทรุดลงนั่งอยู่กับพื้น ทั้งที่เมื่อกี้สวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยผู้คนที่ออกกำลังกายกันอยู่แต่ตอนนี้กลับเหลือคุณที่นั่งอยู่บนทางเดินคนเดียว มันเงียบเสียจนคุณไม่ได้ยินแม้แต่เสียงรถราที่มักจะวุ่นวายอยู่ตลอดเวลาของเมืองที่คุณอาศัยอยู่ทั้งที่ทุกวันคุณมักจะได้ยินเสียงรถและจารจรที่แออัดอยู่เกือบตลอดเวลาที่คุณออกมาจากบ้าน แต่ทำไมตอนนี้มันกลับเงียบ... เงียบซะจนคุณรู้สึกปร่าวเปรียวที่ต้องอยู่คนเดียวมาก ที่ที่คุณอยู่จากที่เป็นสวนสาธารณะกลับมีกลุ่มหมอกมาปกคลุมพื้นที่จนทำให้ทัศนวิศัยในการมองเห็นของคุณไม่ดีเป็นอย่างมาก คุณไม่สามารถมองเห็นอะไรเลยนอกจากหมอกที่ปกคลุมตัวคุณอยู่ ความชื้นของหมอที่โลมเลียผิวหนังของคุณให้ความรู้สึกเย็นชื้น "ช่วยด้วยยย! ใครก็ได้ ช่วยฉันด้วย!" คุณที่เริ่มหวาดกลัวกับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ตรงหน้าร้องเรียกให้คนช่วย แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากใครใดๆเลย "ช่วยด้วยค่ะ! มีใครอยู่แถวนี้มั๊ย" คุณเดินและตะโกนขอความช่วยเหลือไปเรื่อยๆและสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างเข้าจนขึ้นล้มลงไปกองกับพื้น ทั้งความเจ็บปวดที่คุณหกล้ม และความกลัวที่กำลังเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆทำให้น้ำตาของคุณไหลออกมา "ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้.. ฮึก..ฮึก..ฮืออ" เมื่อคุณร้องไห้กลับรู้สึกเหมือนมีใครบางคนเข้ามาฉุดคุณให้ลุกขึ้นยืนแล้วโอบกอดคุณไว้
"เธอไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันอยู่นี่แล้ว" เขาพูดปลอบโยนคุณพลางลูบหัวคุณอย่างอ่อนโยน
ตอนนี้ไม่ว่าคนที่กอดคุณจะเป็นใคร แต่อ้อมกอดของเขาทำให้คุณรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยมากจนทำให้คุณนึกถึงอ้อมกอดของพ่อเลยทีเดียว ทำให้คุณนึกสงสัยว่าคนคนนี้เป็นใครกันแน่ แต่ตอนนี้คุณก็ไม่คิดที่จะอยากรู้อะไรอีกแล้วการที่คุณได้อยู่ในอ้อมกอดของชายคนนี้ทำให้คุณปลอดภัยก็พอแล้วที่มีคนคอยอยู่กับคุณ คุณก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว เหมือนกับว่ากลิ่นกายของเขาจะเป็นยากล่อมประสาทอะไรซักอย่างที่ทำให้คุณเคลิ้ม และกลิ่นนี้มันก็หอมซะจนคุณไม่อยากผละออกจากเขาเลยทีเดียว
ซักพักหมอกที่เคยหนาจนมองไม่เห็นปลายเท้าตัวเองก็เริ่มจางลง เรื่อยๆ จนมองเห็นอะไรได้ชัดเจนขึ้น ละคุณก็พบว่าคนที่กอดคุณอยู่ และกำลังพูดปลอบคุณอยู่นั้นก็คือจัสติน ภาพที่เห็นทำให้คุณสงสัยอยู่ไม่น้อยว่านี่คือเรื่องจริงหรือฝันกันแน่ เพราะเมื่อกี้เขาเป็นคนวิ่งหนีคุณไป แต่ตอนนี้เขากลับเป็นคนที่อยู่เคียงข้างคุณเวลาคุณกลัว และรู้สึกต้องการใครซักคนมาอยู่เคียงข้าง
"เธอไม่เป็นอะไรแล้วนะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว.. ฉันอยู่ตรงนี้ข้างๆเธอแล้ว" เขาเอ่ยกับคุณเบาๆแล้วพรมจูบอันอ่อนโยนลงที่หน้าผากของคุณ
"ขอบคุณนะจัส..." คุณเอ่ยขอบคุณเขาแต่ยังไม่ทันได้พูดจบเขากลับประกบปากจูบคุณอย่างเบามือ...
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!" เสียงไนล์ปลุกคุณตื่นจากฝันเมื่อคุณลืมตาขึ้นก็กลับเห็นเขายืนเท้าเอวอยู่ข้างเตียงของคุณ
"ตื่นได้แล้วครับคุณนายยยย จะนอนไปถึงไหนห๊ะ!!!" เขาพูดในขณะที่ยืนเท้าเอวอยู่และมีท่าทางเหมือนคุณยายแก่ๆกำลังบ่นหลานสาวที่กำลังนอนตื่นสายอยู่
"โรงเรียนน่ะไม่ต้องปงต้องไปกันแล้วใช่มั๊ยห๊ะ??! นอนยิ้มอะไรของเธอยู่ได้" เขาบ่น "หรือว่ากำลังฝันถึงหนุ่มที่ไหนอยู่ล่ะสิ อย่าให้รู้นะว่าฝันถึงฉันอยู่นะ" เขาเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆคุณ จากนั้นคุณจึงดันตัวลุกขึ้นแล้วก็ดันหน้าของเขาห่างจากคุณ
"เลิกพูดมากได้แล้วน่ะยาย" คุณพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียขณะลุกจากที่นอน
"ว่าไงนะ?" เขากอดอกถาม
"แล้วเรื่องที่ฉันฝันน่ะ ฉันไม่มีทางฝันถึงนายหรอกย่ะ" คุณพูดพร้อมหยิบผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำไป
"หนอยยย เร็วๆเข้าเถอะยัยเฉิ่ม" ไนล์ตะโกนไล่หลังคุณ
ในขณะที่คุณเปิดน้ำให้ไหลมากระทบตัวคุณ คุณกลับคิดถึงความฝันเมื่อคืนนี้
-มันหมายความว่ายังไงกันนะ?..หรือเราจะคิดมากเกินไปนะ เขาแค่มองเราไม่กี่ครั้งเองนี่นา-
คุณสลัดหัวให้ความคิดเรื่องฝันเมื่อคืนนี้ออกไปจากหัวของคุณ
"ไม่ๆๆๆๆๆ ฉันต้องไม่คิดเรื่องนี้ ทางที่ดีรีบอาบน้ำดีกว่าเรา" คุณพูดกำตัวเองแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนที่จะไปโรงเรียนสาย
"มอนิ่งจ้าทุกโคนนน" คุณเดินเข้าห้องเรียนมาพร้อมกับความร่าเริงที่แผ่ฟุ้งไปทั่วบริเวรและกล่าวทักทายกลุ่มเพื่อนของคุณ เซลที่กำลังเม้าส์กับแอนดริสอยู่ และแมซที่กำลังอ่านหนังสือ ทุกคนก็เงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคุณ
"มอนิ่งจ้าสาวน้อย ร่าเริงมาเชียวนะ" แมซพูด
"นี่ๆ มาร่วมวงเม้าสสส์กับเรามั๊ย[ชค]" แอนดริสชวนคุณเข้าร่วมด้วย
"เห..? ใครกันหรอ?" คุณถาม
"จะใครซักอีกล่ะ ก็จัสตินหนุ่มสุดฮอตประจำไฮสคูลแห่งนี้ไงล่ะ" แมซพูดขณะที่ตายังคงจับจ้องหนังสือที่กำลังอ่านอยู่
"แหม..รู้ดีจังนะหลอนน่ะ" เซลหันไปพูดกับแมซก่อนที่จะหันมาหาคุณแล้วพูดต่อ "ก็จัสอ่ะสิ ใครๆก็รู้ใช่มั๊ยล่ะว่าเค้าฮอตขนาดไหน แล้วเธอจำยัยไซบีน่าได้มั๊ยล่ะ"
"อ๋อ จำได้สิ ทำไมหรอ?" คุณถาม
"ก็จัสน่ะเคยคบกับยัยนั่นรู้สึกว่าครั้งนี้ก็ประมาณ 6เดือนได้อ่ะนะ แล้วเมื่อเช้านี้จัสเค้าก็ขอเลิกกับนางแล้วล่ะ" เซลเล่าต่อ
"เห??? ทำไมล่ะ" คุณแปลกใจกับข่าวที่ได้ยิน
"ก็เห็นเขาเม้ากันนะว่าจัสน่ะไปเจอผู้หญิงคนใหม่แล้ว เห็นบอกว่าต้องสวยมากๆเลยล่ะจัสถึงตัดสินใจทิ้งไซบีน่าที่คบกันมา 6 เดือนและครั้งนี้เป็นครั้งที่นานที่สุดด้วยนะ จนทุกคนต่างก็คิดกันว่าจัสน่ะจริงจังกับไซบ์แล้ว แต่ที่ไหนได้ เช้าวันนี้จัสกลับขอเลิกแล้วแถมยังบอกอีกนะว่าจะไม่มีทางกลับไปคบกับนางอกอ่ะ" เซลเล่าข่าวที่ได้ยินคนต่างๆเขาเม้ากันอย่างเมามันส์
"ก็อย่างว่าแหละนะ คงจะเหมือนกับท่แมซพูดน่ะ ยัยไซบ์ก็เหมือนกับกางเกงในที่ซักแล้วเอากลับมาใช้ใหม่ได้ แต่สงสัยคราวนี้คงจะเอาทิ้งถังขยะแล้วล่ะมั๊ง ฮ่าๆๆ" แอนดริสพูด
"เหอะๆ ชั้นน่ะเคยพูดผิดซะที่ไหนกันล่ะ" แมซบอก
"ฉันก็อยากจะเห็นผู้หญิงคนนั้นจังเลยนะ" คุณพูด
-แต่ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ใช่ฉันหรอก แทบไม่มีทางเป็นไปได้เลยล่ะ ส่วนความฝันนั่นเราก็คงจะคิดไปเองสินะ- คุณคิดถึงฝันเมื่อคืนซึ่งเป็นฝันที่คุณนั้นไม่เข้าใจความหมาย แต่คุณก็ยังติดใจอยู่ดีว่าฝันนั้นมันเหมือนรางบอกเหตุอะไรซักอย่าง
เซลที่เห็นว่าคุณกำลังเหม่อจึงเขย่าแขนเรียกสติคุณที่กำลังล่องลอย...ไปไหนต่อไหนอยู่กลับคืนมา
"เป็นอะไรรึเปล่า[ชค]" เซลเขย่าแขนคุณ
"ห๊ะ? เอ่อ..." คุณสะดุ้งเล็กน้อยแล้วทำหน้าเหวอใส่เพื่อนของคุณ พวกเขาเลยหัวเราะหน้าตาอันเหวอหวาของคุณ
"เธอเป็นอะไรเนี่ย เหม่อถึงใครอยู่น่ะ หรือว่า...จัส-ตินนนน" แอนดริสเน้นตรงชื่อของจัสตินลากเสียงยาววววววว
"บ..บ้าแล้วเธอเนี่ย ฉันยังไม่รู้จักเขาเลยนะ" คุณพูดแต่ก็แอบหน้าแดงไม่ได้ที่ถูกล้อ
"แหมๆๆ เธอระวังไว้ให้ดีเลยล่ะ คนอย่างหมอนั่นไม่ใช่คนน่าคบหาสมาคมด้วยหรอกนะ ระวังไว้เถอะยัย[ชค] ถ้าหลงรักเขาแล้วน้ำตาเช็ดหัวเข่าเมื่อไหร่อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ" แมซหันมาพูด
"ท..ทำไมหรอ? เค้าน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ" คุณถามอย่างอยากรู้ว่าทำไมต้องเตือนคุณให้ระวังขนาดนั้นด้วย
"ก็ไม่อะไรมากหรอกนะ" แมซพูดต่อ "ฉันแค่ไม่อยากให้เธอเสียใจทีหลังน่ะสิ เขาน่ะคบกับใครต่อใครมาเยอะ ผ่านมาเยอะ คบคนนั้นคนนี้เป็นว่าเล่นเลยล่ะ ฉันก็เลยไม่อยากให้เธอเป็นหนึ่งในคอเล็คชั่นของเล่นของเขาน่ะ" คุณฟังแมซพูดจบก็พยักหน้า
"อื้มมมมม ฉันไม่มีทางไปหลงรักเขาหรอก คนอย่างเขาน่ะนะจะมารักคนที่ไม่มีอะไรดีอย่างฉันน่ะ ฉันว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยนะ ไม่มีทาง" คุณพูดเสร็จก็ส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเป็นไปไม่ได้ที่คนสุดฮอตร้อนแรงที่สุดในโรงเรียนอย่างจัสตินจะหันมาขอเดทกับคุณซึ่งไม่ค่อยมีอะไรน่าดึงดูดเหมือนไซบ์ที่ทั้งสวย ทั้งเริศเสียเท่าไหร่
"ไม่แน่น้า..." แอนดริสส่งสายตาอย่างแมวเหมียวจอมเจ้าเล่มาให้คุณ แล้วพูดต่อ "เธออาจจะมีอะไรดีอยู่ก็ได้ แบบว่าอะไรที่เธอนึกไม่ถึงอาจไปสะดุดตาเขาก็ได้นะ"
"บ้าน่า" คุณพูดแล้วพลักไหล่แอนดริสเบาๆเชิงหยอกล้อ
กริ๊งงงงงงงงงงงงงง!!!
เมื่อเสียงออดของโรงเรียนดังขึ้นเพื่อบอกเวลาพักเที่ยงคุณและเพื่อนๆก็เดินตรงไปยังโรงอาหาร...ก็เหมือนกันทุกวันที่คุณมาเรียนโรงอาหารเต็มไปด้วยเด็กนักเรียนในโรงเรียนมากมาย ทั้งหมดพักทานข้าวเวลาเดียวกันทั้งโรงเรียน ถ้าเกิดว่าเป็นโรงอาหารที่มีความกว้างขนาดเท่าโรงเรียนเก่าของคุณแล้วล่ะก็ เวลาพักเที่ยงนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับศึกสงครามยามท้องหิวเลย เพราะเด็กที่อยู่ภายในโรงเรียนนี้กว่า 4,000 กว่าคนจะต้องมาแออัดอยู่ในโรงอาหารเล็กๆแบบนั้นล่ะก็แถมยังมีเวลาพักเที่ยงให้แค่ชั่วโมงเดียวอีกต่างหาก เด็กนักเรียนทั้งหมดสี่พันกว่าคนนคงเหยียบกันตายคาโรงอาหารไปหลายสิบศพในหนึ่งวันเป็นแน่ แต่กลับไม่ใช่ที่นี่ เพราะที่โรงเรียนแห่งใหม่ของคุณนั้นทั้งกกว้างขวาง ทั้งสะดวกสบาย และปัญหาที่โรงเรียนเกือบทั้งประเทศไทยมีแต่ที่นี่ไม่มีก็คือปัญหา...ห้องน้ำสกปรกมีกลิ่นเหม็น ซึ้งทำให้คุณไม่อยากที่จะเหยียบไปที่ห้องน้ำเลยถ้าไม่จำเป็นล่ะก็ บางคนตอนเด็กๆถ้าปวดอึล่ะก็ถ้าอั้นไหวก็จะเก็บเอาไปอึที่บ้านก็มีนะ นี่อาจจะเป็นปัญหาที่ออกจะดูตลกขบขัน แต่สำหรับเด็กหลายๆคนแล้วล่ะก็ มันไม่ตลกเลยที่จะต้องไปทนปัสสาวะในห้องน้ำที่มีกลิ่นน่ะ มันเป็นปัญหาที่ทรมานมากสำหรับเด็กนักเรียนแต่คุณครูบางคนนั้นไม่เคยเข้าใจเลยบางทีเด็กนักเรียนก็อยากเข้าห้องน้ำสะอาดๆมั่งอ่ะ
คุณบังเอิญคิดเพลินไปไกลขณะเข้าแถวซื้ออาหารอยู่จนรู้สึกตัวอีกทีก็ถึงคิวตัวเองเสียแล้ว คุณรู้สึกแปลกใจไม่เล็กน้อยเพราะทุกทีที่คุณเดินเอาอาหารมาวางที่โต๊ะเสร็จเพื่อนๆของคุณก็มาเกือบหมดแล้ว หรือไม่ก็อาจมาถึงที่โต๊ะพร้อมกัน แต่ทำไมวันนี้ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้คุณมาถึงเร็วกว่าเพื่อนๆ คุณที่แปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากมายก็วางถาดอาหารกับโต๊ะแล้วนั่งลงเพื่อรอเพื่อนๆของคุณมา แต่ท้องของคุณก็เกิดร้องขึ้นมาซะได้ 'โครกกกกกกกกก' เสียงกระเพาะของคุณร้องเตือนคุณว่าถึงเวลากินข้าวแล้ว
"เธอหิวทำไมเธอถึงไม่กินล่ะ" เจ้าของเสียงนั่งลงที่เก้าอี้ยาวข้างคุณ เรื่องที่มีชายหนุ่มมานั่งข้างคุณนั้นไม่ค่อยแปลกใจมากเท่าไหร่นะ แต่หนุ่มคนนี้ดันเป็นจัสติน บีเบอร์ ที่ฮอดตจนไม่ธรรมดาเนี่ยสิที่คุณแปลกใจสุดขีดเมื่อหันไปเห็นหน้าหล่อเรียวคมของเจ้าของฉายาคาสโนว่ากางเกงในนั่นน่ะ ทำเอาคุณเกิดอาการช็อคสุดขีดจนหงายหลังเกือบตกเก้าอี้อยู่แล้ว
"น..น..น..นายมทำอะไรที่นี่น่ะ" ด้วยความตื่นเต้นบวกความตกใจสุดขีดนั้นทำให้คุณพูดออกไปอย่างตะกุกตะกักแบบไม่เป็นธรรมชาติสุดๆออกไป
-ให้ตายสิทำไมฉันตื่นเต้นยิ่งกว่าในความฝันอีกนะ-
"ก็มากินข้าวเที่ยงไงล่ะ คนหล่อๆอย่างฉันก็ต้องกินข้าวเหมือนกันนะ" เขาตอบคำถามคุณอย่างติดตลก แล้วเอาสปาเกตตี้เข้าปาก ด้วยความที่เขาหน้าตาดีมากมันก็ทำให้คุณคิดว่า เฮ้ยยย ขนาดท่ากินของเขายังดูดีชะมัดยาดเลยนะ ถึงแม้จะดูเว่อร์ไปหน่อยก็เถอะแต่ขนาดท่ากินของเขายังเซ็กซี่เลย ให้ตายเถอะเขาได้ได้ยังไงกันนะ คุณที่มองเขาด้วบความตะลึงจนเผลออ้าปากค้างคิด
เขาหันมามองคุณแล้วก็ต้องหัวเราะ เพราะดูเหมือนเขาจะเห็นว่าคุณจะช็อคมากกับการที่เขามานั่งร่วมโต๊ะกับคุณ "ฮ่าๆ นี่..ถ้าไม่ต้องการให้ฉันมานั่งกับเธอก็บอกได้นะฉันไปได้เสมอแหละ...นี่..นี่.." เขาโบกมือผ่านตาที่จ้องเขาปากค้างไม่กระพริบเลยของคุณ "นี่..นี่เธอ..เฮ้ ยังมีสติอยู่มั๊ยเนี่ย" เขาเริ่มจับไหล่คุณและเริ่มเขย่า
"ห๊ะ???!! ฮ..เฮ้ ก็ยังมีสติอยู่น่ะสิ" คุณที่หายจากอาการตะลึงตกใจแปลกใจตื่นเต้นเล็กน้อยตอบเขาไป
"เฮ้! จัสนายมานั่งทำอะไรกับยัยนี่น่ะ" เพื่อนของจัสตินเดินมายังโต๊ะของคุณและทักจัสตินแล้วนั่งลงตรงข้ามเขา เขามีรูปร่างที่แม้ใส่เสื้อผ้าหนาและมิดชิดแล้วแต่ก็ยังคงเห็นกล้ามเนื้อที่ดูเป็นมัดเรียงสวยอยู่ดี ลักษณะน่าจะเป็นคนที่ออกกำลังกายทำให้มีกล้ามขนาดนี้ได้ ส่วนหน้าตานี่ไม่ต้องพูดถึงเลยคุณเดาว่าคนที่จะมาคบกะตาจัสเนี่ยต้องหน้าตาดี รูปร่างดี ประเภทหล่อ รวย ครบ ทุกคนแน่
"อ๋อ..ถามได้ฉันก็มานั่งกินข้างยังไงล่ะ" จัสตินฉีกยิ้มให้กับเพื่อนของเขา
"โถ่ แล้วนี่ใครกั..." ไม่ทันที่เพื่อนของจัสตินจะได้พูดจบประโยคเสียงแมซที่ดูเหมือยจะเรียกชื่อของเขาก็ดังขึ้น
"ออสตินน!!!!" แมซเรียกชื่อเพื่อนของจัสติน และดูเหมือทั้งคู่จะรู้จักกันมาก่อน
ออสตินที่ได้ยินเสียงเรียกนั้นจึงหันไป "เฮ้ ว่าไงแมซไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" เขาโบกมือทักทายแมซ
"เหอๆ ฉันไม่นึกนะเนี่ยว่าจะได้เจอนายที่นี่" แมซและเพื่อนๆนั่งลงตรงข้ามคุณและข้างออสตินที่โต๊ะที่คุณกับจัสตินนั่งอยู่และที่สำคัญ..คุณก็นั่งอยู่ข้างจัสติน ทำเอาผู้หญิงในโรงอาหารต่างส่งสายตาริษยามาให้คุณกันเป็นแถว "เมื่อวานฉันไม่เห็นนายเลยนี่" แมซถาม
"อ่อ เมื่อวานติดธุระนิดหน่อยน่ะเลยไม่ได้มา ฮ่าๆ" ออสตินยิ้มและลูกหัวนิดหน่อยก่อนจะตอบ
และไม่เสียแรงที่พวกคุณที่เหลือทั้งคุณ เพื่อนๆ และจัสตินเองได้ส่งสายตาสงสัยประมาณว่า 'เฮ้ ช่วยอธิบายหน่อยได้มั๊ยว่าพวกเธอไปรู้จักกันตอนไหนน่ะ นั่งคุยกันสบายใจเชิบเลยนะ' นั้นทำให้แมซดูเหมือนจะรู้ตัวขึ้นมาบ้าง เธอเริ่มมองหน้าคุณทีละคนสลับกันไปมาแล้วเริ่มอธิบาย "เอ่อ...คือฉันกับออสเป็นเพื่อนกันสมัยเกรดสามน่ะ ไม่ได้พบกันนานเมือนกันนะ" แมซพูดแล้วหันไปมองออส "เท่าที่จำได้เพื่อนสมัยนั้นของฉันก็มีแต่นายไนล์แล้วก็นายออสเนี่ยแหละ"
"โอ้เฮ้ เพื่อนเก่าเธอเรียกฉันหรอ" เมื่อแมซพูดจบเสียงไนล์ก็ดังขึ้นพร้อมกับถือถาดอาหารมานั่งแทรกกลางระหว่างแมซและออส "ไม่เจอกันนานเลยนะเพื่อนยาก ฉันน่ะคิดถึงนายแถบแย่เลยน่ะ" เขาหันไปพูดกับออสตินด้วยน้ำเสียงที่ใครฟังก็รู้ว่าเขาแกล้งพูดไปงั้นๆแหละ และท่าทางที่มานั่งขั้นกลางระหว่างออสกับแมซเนี่ย ใครๆดูก็รู้อีกนั่นแหละว่าเขาเกิดอาการหึง
และเมื่อไนล์มานั่งโต๊ะเดียวกับพวกคุณ เพื่อนๆของเขาก็เดินตามมาติดๆ ทั้ง แฮรี่ เลียม ลูอิส และเซน
"เฮ้ ว่าไงจัส" แฮซโบกมือทักทายจัสตินที่กำลังนั่งกินอาหารอยู่และเขาก็ยิ้มตอบแฮซด้วยเช่นกัน
"เอ่อ...พวกนายมาที่นี่ทำไมล่ะ?" แมซเอ่ยถามไนล์ที่จู่ๆก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้
"ก็ฉันหิวหนิ มาโรงอาหารมันแปลกตรงไหนกันห๊ะยัยแมซดูซ่า" ไนล์ตอบแมซอย่างกวนๆ
"หรออออออออ" แมซซึ่งทำเป็นไม่สนใจหันมากินอาหารต่อ ส่วนออสตินที่ดูเหมือนจะรำคานไนล์เล็กน้อยก็ตั้งหน้าตั้งตากินอาหารของเขาจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว
"เออนี่จัส จะไปกันยัง?" เขาหันไปถามจัสตินที่ไม่ได้ตั้งหน้าตั้งตากินอาหารตรงหน้าเล้ยย แต่เขากลับตั้งหน้าตั้งตาส่งสายตาอันหวานหยาดเยิ้มยิ่งกว่าน้ำหวานจากเกสรดอกไม้ซะอีกให้แก่คุณ และคุณที่ถูกเขาส่งสายตาแบบนั้นมาให้ก็ไม่เป็นอันกินเหมือนกันจึงนั่งคนอาหารในถาดจนเย็นชืดหมดแล้ว
"ห๊ะ!!?" เขาหันไปหาไปหาออสตินที่เรียกเขา "ว่าไงนะ? นายจะไปแล้วหรอ? ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ" เขาถามอย่างไม่เข้าใจเพราะว่าเขายังไม่ได้เริ่มกินอะไรเลยเพราะมัวแต่จ้องหน้าคุณอยู่
"แหม..ก็นายมัวแต่จ้องผู้หญิงคนนี้อยู่น่ะสิจะไปกินได้ยังไง เร็วๆเลย" เมื่อออสตินพูดจบ สายตาของทั้งเพื่อนของคุณและเพื่อนของไนล์ก็หันมามองคุณทั้งหมดจนทำให้คุณรู้สึกอายจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึงไปเลย
"ก็ไม่ให้มองได้ยังไงอ่ะ ก็เธอนารักขนาดนี้น่ะ" เขาพูดกับออสตินแล้วหันมามองคุณ "บ๊ายบายนะครับสาวน้อย วันหลังฉันจะมานั่งกินด้วยใหม่นะครับ รอผมนะ" จัสตินพูดโบกมือแล้วถูกออสตินลากไป แต่คำพูดของเขายังวนเวียนอยู่ทำให้คุณจากที่หน้าแดงแล้ว เขินจนไม่รู้จะทำตัวอย่างไรแล้ววิญญาณของคุณแถบจะหลุดออกจากร่างกันเลยทีเดียว
____________________________________________________
มาแล่วค่ะมาแล้ววววว ขอโทษน้าาาา มาช้าไปนิดเปิดเทอมการบ้านเยอะมากอ่ะจริงๆ
เฮ้ออออ ใครจะงานศิลปหัถกรรมที่กำลังจะมีวันที่ 21 พย อีกอ่ะ เลยทำให้เรายุ่งๆกับงานที่โรงเรียน
ไหนจะการบ้านเอย อะไรเอย ขนาดเพิ่งเปิดเทอมนะเนี่ย นึกว่าจะได้ชิลๆซะแล้ว ที่ไหนได้งานหนักเหมือนกันแฮะ
เราเลยไม่ค่อยได้แต่งอ่ะ เพราะว่า ที่โรงเรียนครูเค้าก็สั่งการบ้านให้เขียนละครบ้าง เรียงความบ้าง เรื่องสั้นบ้าง
และตอนนี้เรื่องมันก็ตีกันอยู่ในหัวหมดแล้วเลยนึกอะไรไม่ออกเลย
เราเขียนละครเกี่ยวกันเรื่องผีภายในโรงเรียนด้วยแหละ 5555 เรื่องแบบว่าจบยังไงๆก็ไม่รู้
ถ้าจะเอามาให้อ่านคั่นเวลาระหว่างแต่งเรื่องนี้จะรำคาญกันมั๊ยอ่ะ ?????
ยังไงก็ขอขอบคุณนะสำหรับคนที่ติดตาม ขอบคุณมากค่าาาา :D
ความคิดเห็น