ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คนคนนั้น
คนคนนั้น
ฮ้า ฮารุตื่นขึ้นมาอีกวันนึงแล้วสินะคะ เฮ้อออ. . . ทำไมต้องตื่นขึ้นมาด้วยล่ะคะ(ไม่ตื่นก็ตายสิฮะ//nam) ถ้าเป็นไปได้ฮารุอยากจะหลับอยู่ในฝันนั่นตลอดเลย เพราะว่าไม่อยากตื่นมาเจอคนอย่างคุณสึนะแล้ว ทำไมกันนะเฮ้ออ...แต่คุณสึนะก็ไม่ผิดนี่นา คนที่ผิดก็น่าจะเป็นฮารุเองมากว่า ผิดที่ไปหลงรักคุรสึนะเองทำไม ฮารุนี่มันโง่จริงๆเลยค่ะ
เด็กสาวคิดแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ
“ฮ้า เสร็จซักทีไปกินข้าวดีกว่า” เด็กสาวพูดพร้อมกับเดินลงไปทานข้าว
“ฮารุจังวันนี้ตื่นชจังเลย รีบไปไหนรึป่าวจ๊ะ”
“ ปะ..เปล่านี่คะคุณแม่ ฮารุจะรีบไปไหนล่ะคะ”
“เอ?? ก็เห็นทุกทีลูกรีบออกจากบ้านจังเลย ทำไมวันนี้ไม่รีบล่ะจ๊ะ”
“ฮาฮิ!! อะ..อะไรกันคะคุณแม่ฮารุก็เป็นอย่างนี้ตั้งนานแล้วนะคะ”
“ฮารุจ๊ะ เป็นอะไรรึป่าวลูก มีปัญหาอะไรมั๊ยจ๊ะ”
“ มะ..ไม่มีหนิคะ เอ่ออ ฮารุไปก่อนนะคะคุณแม่” จากนั้นเด็กสาวก็รีบวิ่งออกจากบ้านเพื่อไปยังโรงเรียน แต่ระหว่างทางนั้น เด็กสาวก็ได้เจอกับเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล ที่ชื่อว่า ซาวาดะ สึนะโยชิ ซึ่งเป็นคนที่ทำให้เธอเสียใจ กำลังเดินเข้าไปในโรงเรียนกับเพื่อๆของเขา เด็กสาวซึ่งเดินผ่านตรงนั้น ก็อดที่จะหยุดดูไม่ได้
“ฮะๆคุณสึนะก็ดูมีตวามสุขดีนี่คะ คงจะดีใจมากเลยสินะคะ” เด็กสาวเริ่มมีความเศร้าหมองขึ้นมาโดยพริบตา แต่แล้วก็มีคนเอามือมาจับที่หัวไหล่ของเธอ เธอตกใจมากเลยร้องอุทานออกมา
“ฮาฮิ!! ช่วยด้วยค่า”
“ใครก็ได้ช่วยฮารุที”
“นี่เธอ เธอจ้ะร้องโวยวายไปถึงไหนกัน” ชายหนุ่มผู้นนั้นก็คือ ฮิบาริเคียวยะ
“เธอน่ะ...เป็นเด็กโรงเรียนมิโดริใช่มั๊ย” เด็กหนุ่มถาม
“ชะ..ใช่ค่ะ มะ..มีอะไรรึป่าวคะ”
“หึ...ก็ต้องมีสิไม่งั้นชั้นจะถามเธอหรอยัยสัตว์กินพืช” (เหอะๆตามฉบับของเค้าค่ะ//nam) ‘ อะไรกันคะเนี่ยเจอกันครั้งแรกเค้าพูดกันแบบนี้หรอคะไร่มารยาทที่สุดเลย’ เด็กสาวพลางคิดในใจอยู่ครู่หนึ่งก็จะตอบกลับไปว่า
“ เอ่ออ...นี่คุณคะหัดมีมารยาทบ้างสิคะ รู้จักมั๊ยคะคำว่ามารยาท”
‘เฮ้ยยัยนี่เป็นใครกันถึงกล้ามาพูดอย่างนี้กับผม หึ!! ผมอยากจะขย่ำให้ตายคามือผมเองจริงๆ’ “เอ่อออ..ฮารุขอตัวก่อนนะคะ ฮารุสายแล้ว ต้องรีบไปโรงเรียนก่อนนะคะ”
หลังจากนั้นฮารุก็รีบเดินไปยังโรงเรียนของเธอ และทิ้งฮิบาริไว้อยู่ตรงนั้น
“นี่..คุซาคาเบะ...”
“ครับคุณเคียว”
“ยัยนี่เป็นใครกัน”
“เอ่ออ...ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับคุณเคียว มีอะไรรึป่าครับ”
“นี่ช่วยไปหาประวัติยัยนั้นมาให้ผมหน่อยได้มั๊ย”
“เอ่ออ..คุณเคียวจะเอาไปทำอะไรหรอครับ”
“นี่คุซะคาเบะ”
“ครับคุณเคียว”
“คุณอยากโดนผมขย้ำใช่ม๊ย”
“เอ่อ...ปะ..ปล่าครับ”
“อืม..งั้นก็ดีคุณรีบหามาให้ผมผายในอาทิตย์นี้นะ”
ฮิบาริพูดก่อนจะยิ้มที่มุมปากอย่างจางๆด้วยความเจ้าเล่ห์ วึ่งต่างจากคุซะคาเบะที่คิดไปต่างๆนาๆว่าจะทำยังไงดีเพื่อที่จะหาประวัติผู้หญิงคนนั้นมาให้คุณเคียวดี
แล้วก็คิดไปต่างๆนาๆว่าคุณเคียวของคุซะจะเริ่มมีความรักซะครั้งนึง เพราะคุณเคียวไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเท่านี้มาก่อน คุซะคาเบะคิดก่อนที่จะปาดน้ำตา แห่งความภาคภูมิใจในเจ้านายของตนที่จะได้มีความรักครั้งแรกกับเค้าบ้างซะที
“เฮ้ออ...ชั้งน่าภูมิใจซะเหลือเกินนะครับ”
“น่าภูมิใจอะไรของแก...” ฮิบาริถามคุซะคาเบะด้วยความงงงวย ว่าอะไรของมันวะมันมีอะไรให้ภาคภูมิใจนักหรอไง ก่อนที่จะเดินนำน่าคุซะคาเบะเข้าไปในห้องประทานนักเรียนนามิโมริ (ซะเต็มยศ//nam)
แล้วเวลาก็ผ่านไปเหมือนโกหก 5555+ ไรเตอร์บ้าไปแล้ว
และแล้วก็ถึงเวลาเลิกเรียน ฮิบาริมองนาฬิกาแล้วเดินไปที่หน้าประตูโรงเรียน ในใจเขาคงคิดว่า เดินไปรอที่หน้าโรงเรียนดีกว่า เผื่อจะเจอคนเมื่อเช้านี้อีก และแล้วนักเรียนที่เรียนเสร็จกันหมดแล้ว ก็ทยอย เดินออกมาจากโรงเรียน และแล้วฮารุก็เดินผ่านมาอีก
“เฮ้ออ...ทำไมนะคะทำไมบ้านของฮารุต้องผ่านโรงเรียนนามิโมริด้วยคะเนี่ย” ฮารุพูดขึ้นด้วยความเศร้าใจ “เฮ้ออ..รีบเดินดีกว่าเดี๋ยวคุณสึนะจะลงมารพอดี
“นี่ยัยสัตว์กินพืชตัวนั้นน่ะ” ฮิบาริพูดก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปหาฮารุ ระหว่างที่เดินไปนักเรียนที่ยืนอยู่แถวนั้นต่างก็รีบหลบทางให้กับฮิบาริทันที
“อะไรกันคะ คุณน่ะไม่มีมารยาทเอาซะเลยนะคะ”
“แล้วทำไม..”
“เฮ้อออ..มาพูดกับเด็กผู้หญิงอย่างนั้นได้ยังไงกันคะ”
“คนอย่างชั้นจะพูดยังไงกับใครก็ได้..” ฮิบาริพูดแล้วมองฮารุด้วยหางตาก่อนจพูดว่า..
“แล้วเธอเป็นใครกันกล้าจะมาสั่งสอนผม”
“ฮาฮิ!! ฮารุก็เป็นคนธรรมดานี่ล่ะคะ แต่ฮารุจพูดบ้างมันผิดหรอคะ”
‘ยัยนี่เป็นใครกันเนี่ยมากล้าพูดกับฮิบาริได้ยังไงเนี่ย”
‘นั่นสิเธอ ยัยนั้นกล้าพูดได้ยังไงกัน’
‘ไม่กลัวโดนขย้ำหรือยังไงกัน’ เสียงด็กบางคนกำลังนินาทาฮารุอยู่ ฮารุได้ยิดเลยบอกไปว่า “นี่คุณคะฮารุคิดว่าเราคุยกันที่นี่ไม่เหมาะหรอกค่ะ เราไปคุยกันที่อื่นดีกว่านะคะ”
ฮารุพูดแล้วยึงแขนฮิบาริไปสถานที่ๆหนึ่ง ซึ่งจะเป็นที่ไหนไปไม่ได้นอกจากร้านเค้กแห่งหนึ่ง ชื่อว่าร้าน xxx (แล้วจะบอกชื่อร้านทำไมฟ่ะ//nam) เธอผลักประตูร้านเข้าไปพร้อมกับดึงฮิบาริเข้าไปด้วย “ หนูฮารุสวัสดีจ๊ะวันนี้จะรับอะไรเอ่ย”
O[]O คนขายตกใจกับภาพที่ได้เห็นตรงหน้าเล่นเอาตัวแข็งไปเลย และก็คิดว่าเฮ้ยย!!!นี่มันอะไรกันนี้ น้ำจะท่วมโลกแล้วหรอคนอย่างฮิบาริ จะก้าวเท้าเข้ามาในร้านของช้านน
“อ๊ะ!!นี่มันอะไรกันเนี่ย” คนขายของร้องออกมาด้วยความตกใจอย่างสุดขีดพร้อมกับขยี้ตาตัวเอง
“ฮาฮิ อะไรหรอคะ” 0-0
“ปะ..เปล่าจะหนูฮารุ”o[]O
เมื่อเห็นสีหน้าของคนขายแล้วฮารุก็คิดว่าอะไรกันเนี่ยเห็นฮารุเป็นยัยติ๊งต๊องหรอเนี่ย ฮารุไม่ได้ติ๊งต๊องอยาที่คุณโกคุเดระพูกซะหน่อย (มีแอบคิดถึงด้วย//nam)
“เอ่ออ..ฮะ..ฮารุจ๊ะจะรับเค้กอะไรดีหรอจ๊ะ”
“อ๋อ ฮารุเอาอันนี้ค่ะ” ฮารุพูดพลางชี้ไปที่ชิ้นเค้กในตู้
“คุณคะจะเอาอะไรรึป่าวคะ” ฮารุถามฮิบาริซึ่งกำลังหน้ามุ้ยอยู่เพราะกำลังคิดว่า หน้าอย่างชั้นมันเหมาะกับร้านเค้กมาเลยหรอเนี่ยถึงได้พามาที่นี่ แค่มาที่นี่ชื่อเสียงของผมก็ผังทะลายไปหมดแล้ว ยังจะมาให้ผมมากินไอเจ้าเค้กบ้านี่อีกหรอ?
“หึ..ผมไม่กิน” - - *
“ฮาฮิ คุณคะรู้มั๊ยว่าถ้าได้กินเค้กซักชิ้นนึงแล้วคุณจะติดหนึบไม่อยากให้มันหมดเลยล่ะคะ”
“ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่กิน...”
“เอ่อ..งั้นเอาอันนี้แล้วกันนะคะ”ฮารุพูกพลางชี้ไปที่เค้ก ช็อคโกแลต ที่น่ากินให้ฮิบาริ
“อะ..เอ่ออรอซักครู่นะคะดะ..ดี๋ยวจะไปเสิฟให้ค่ะ”
แล้วฮารุก็พาฮิบาริไปนั้งรอที่โต๊ะ ในใจฮิบาริก็คิดว่า ยัยผู้หญิงนี่มันบ้าชัดๆพาผมมาที่แบบนี่ได้ยังไงกัน -_-
“เอ่ออคุณชื่ออะไรหรอคะ ฮารุยังไม่ได้ถามชื่อคุณเลย”
“ฮิบาริ เคียวยะ” ฮิบาริตอบด้วยความเย็นชา
“ฮาฮิ !! ไม่น่าเชื่อเลย”
“ทำไม”
“ก็คุณสึนะ บอกว่าคุณฮิบาริน่ะน่ากลัวมาเลยนี่นา...”
=_= หึ..ใครๆก็ว่าอย่างนั้นกันหมดล่ะ และเดี๋ยวเธอก็คงจะกลัวผมไปอย่างคนอื่นนั้นด้วยแน่
“แต่ฮารุว่าคุณฮิบาริน่ะใจดีออกนะคะ.. แค่คุณฮิบาริหน้าบึ้งไปหน่อยเท่านั้นเอง”
เฮ้ยยัยนั่นเป็นใครกัน รู้จักผมแล้วยังไม่กลัวผมเลย
“เธอชื่ออะไร..”
“ฮาฮิจริงสินะคะฮารุยังไม่ได้แนะนำตัวเลย”^^ ฮารุยิ้มให้ก่อนจะเริ่มแนะนำตัว
“ชื่อ มิอุระ ฮารุ ค่ะ แฮ่ๆฮารุชอบกินเค้กมากกก ฮารุก็เลยพาฮิบาริมาที่นี่ไงล่ะคะเป็นครั้งแรกนะเนี่ยที่ฮารุพาผู้ชายมากินด้วย”
“หึ..แต่ผมไม่ชอบกินเค้กเสียใจด้วย”
“ฮาฮิฮารุว่าฮิบาริไม่เคยกินเค้กแน่เลย ถ้าด้กินแล้วล่ะก็จะต้องติดใจแน่ๆเลย”
“ว่าแต่..”
“อะไรหรอคะ ??”
“ที่เธอบอกว่าไม่แคยพาผู้ชายมาน่ะจริงหรอ”
“ฮาฮิ จริงค่ะไม่เคยเลย..” ฮิบาริเริ่มหน้าแดงนิดหน่อย =//= แต่ฮารุไม่ได้สังเกตุ
“ไมเคยเลย..ไม่เคยเลยแม้แต่คุณสึนะเองก็ไม่เคย...”
“ใคร..” ฮึ้ยย ผมเห็นยัยนั้นแล้วมันทำให้ผมอยากจะรีบเดินเข้าไปขย้ำ เจ้าคนนั้นซะเหลือเกิน มันน่าโมโหจัง
“เอ่อ..ไม่มีอะไรหรอกคะ” หึอย่างนี้เนี่ยนะไม่มีอะไร..มันโกหกกันชัดๆเลยนี่
“เจ้านั้นมันชื่อ ซาวาดะรึป่าว..”
“ฮาฮิ คุณฮิบาริรู้จักคุณสึนะด้วยหรอคะ”
“หึ..ทำไมผมถึงไม่รู้จัก ก็นั้นมันโรงเรียนของผม ทำไมผมจะไม่รู้จักคนในโรงเรียน”
“ฮาฮิ คุณฮิบาริก็เป็นคนรักโรงเรียนนามิโมริมากเลยสินะคะ”
“หึ..ไม่ใช่แต่โรงเรียน เมืองนี้ผมก็รัก”
“คุณฮิบาริเนี่ยก็เป็นคนอ่อนโยนเหมือนกันนะคะ”^^
“...” ฮิบาริม่พูดอะไรได้แต่หลบหน้าฮารุเพราะว่าหน้าของเขานั้นกำลังแดงอยู่
“คะ..เค้กมะ..มาแล้วค่ะ” พนักงานเสิฟเอาเค้กมาให้ที่โต๊ะแล้วรีบเดินกลับไป
“ฮาฮิ เค้าเป็นอะไรของเขากันนะ”
“หึ..ก็คงจะกลัวผมล่ะมั๊ง”
“ฮาฮิ แต่ฮารุว่าฮิบาริไม่เห็นน่ากลัวเลยนะคะ ฮารุว่าน่ารักออก”
“...”ฮิบาริทำอะไรไม่ถูกได้แต่น่าแดงอย่างเดียว -///-
“คุณฮิบาริคะมากินเค้กกันดีกว่า”
“ผมไม่ชอบกินเค้ก”
“ก็เพนาะฮารุรู้อยู่แล้วว่าฮิบาริน่ะไม่ยอมกินง่ายไอยู่แล้วฮารุเลยสั่งเค้กช็อคโกแลตมาไงล่ะคะ มันเหมาะกับคุณฮิบารินะ”
“ไม่ผมไม่กิน”
“เดี๋ยวฮารุป้อนให้นะคะ” แล้วฮารุก็ตักเค้กที่สั่งมาให้กับฮิบาริ ตอนแรกฮิบาริบอกว่าไม่ยอมแต่พอฮารุป้อนให้ก็ยอมกินแต่โดยดี
อะ..ไรกันเนี่ยเค้กนี่มันอร่อยอย่างนี้เลยหรอ ทำไมผมถึงไม่กินมันตั้งแต่ทีแรก
“อร่อยมั๊ยคะ??”
“อะ..อืมอร่อยดี”
“เห็นมั๊ยล่ะคะฮารุบอกแล้วว่ามันอร่อย แล้วยิ่งร้านนี้เนี่ยยิ่งอร่อยมากเลยล่ะค่ะ”
ฮารุพูดพร้อมยื้นช้อนให้ฮิบาริกินต่อ แล้วเธอจึงกินเค้กของตัวเอง
“อ้า อร่อยมากเลยล่ะค่ะ นี่ฮิบาริคะ”
“หืม??”
“ขอฮารุชิมของคุณฮิบาริได้มั๊ยคะ”
“กะ..ก็เอาสิ” เฮ้ออยัยนั้นเป็นใครกัน ทำให้ผมซึ่งไม่เคยกินเค้กดันมาชอบซะเนี่ย แล้วก็ทำไมผมเวลาอยู่ใกล้แล้ว..มันทำให้ผมใจเต้นผิดจังหว่ะแบบนี้ นี้มันอะไรกัน
“อร่อยจังเลยค่ะเอ..คุณฮิบาริอยู่ที่โรงเรียนนามิโมริสินะคะ เดี๋ยวถ้าว่างๆฮารุจะซื้อเค้กไปฝากก็ได้ค่ะ”
“อืม..”
“คุณฮิบาริอยู่ที่ไหนหรอคะ”
“ห้องกรรมการคุมกฎ”
“อ๋อ..ถึงว่าสิคะ”
“ทำไม..”
“ก็ฮิบาริน่ะ ทั้งมีระเบียบขนาดนี้ รักโรงเรียนขนาดนี้”
“งั้นหรอ..”
“รู้มั๊ยคะว่าทำไมเค้าถึงกลัวฮิบาริกัน”
“หึ..ผมไม่รู้หรอกเพราะผมไม่สนใจพวกสัตว์กินพืชพวกนั้นหรอก”
“ฮิบาริคะ..คุณน่ะก็ใจดีนะ หัดฉีกยิ้มให้คนอื่นบ้างสิคะ จะได้อยู่ด้วยแล้วมีความสุข”
“งั้นหรอ...” อืมม..อย่างที่ผมได้อยู่ใกล้เธอแล้วมีความสุขรึป่าวนะ เธอดูเป็นคนสดใสเวลาผมอยู่ใกล้แล้วถึงมความสุขสินะ
“กินอิ่มรึยังคะ”
“อืม..”
“งั้นเราไปกันเถอะค่ะฮารุรียกเค้ามาเก็บเงินแล้ว” เรียกตอนไหนน่ะเรายังไม่รู้ตัวเลย
ฮารุและฮิบาริเปิดประตูและเดินออกมาจากร้านพอถึงหน้าร้าน
“ขอบคุณมากนะที่มาเลี้ยงผมน่ะ”
“ฮ่าๆเป็นไรหรอกค่ะฮารุขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ”
แล้วฮารุก็เดินกลับบ้าน แต่ก็สังเกตว่าฮิบาริก็เดินตามหลังมาเลยหันไปถาม
“ฮิบาริก็บ้านอยู่แถวนี้หรอคะ”
“อืม..เดินไปทางนั้นพอดีเลย”
“งั้นเดินไปด้วยกันมั๊ยคะ”
“อืม..”
“คุณฮิบาริคะ ช่วยอย่าทำหน้าบึ้งแบบนั้นได้มั๊ยคะ”
“หึ..คุณเองก็ไม่ชอบผมสินะ”
“ฮาฮิ ป่าวนะคะ ฮารุน่ะเป็นห่วงคุณฮิบารินะ”‘เป็นห่วง’งั้นหรอทำไมนะทำไมได้ยิดคำนี้แล้วมันรู้สึกแปลกๆนะ
“เฮ้ยทำอะไรของคุณน่ะ” ฮารุเอื้อมมือไปยังแก้มฮิบาริแล้วบีบแก้มฮิบาริเบาๆนั้นก็ทำให้ฮิบาริหน้าแดงไปเลย “นี่คะต้องยิ้มแบบนี้ถึงจะน่ารัก”
แล้วฮิบาริก็หันหน้าหลบฮารุ
“อ๊ะ!! ฮาฮิถึงบ้านฮารุแล้วล่ะค่ะ”
“บ้านเธออยู่ตรงนี้หรอ”
“ค่ะทำไมหรอคะ”
“บ้านผมอยู่ข้างบ้านคุณน่ะสิ”
“อ้าวหรอคะยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฮารุขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะ”
แล้วฮิบาริก็เดินเข้าบ้านตัวเอง
“คุณฮิบาริอย่าลืมยิ้มเข้าไว้นะคะ”
“อืม..” จากนั้นฮารุก็เดินเข้าบ้านไปเหลือแต่ฮิบาริที่ยืนอยู่ข้างหน้าบ้านตัวเองและยืนยิ้มอยู่ ^_^
และคืนนั้นเคียวยะก็นอนยิ้มตลอกท้างงคืน
------------------------------------------------------------------------------
เป็นยังไงบ้างคะ น่ารักนะคู่นี้น่ะ น้ำล่ะช๊อบชอบเลยคู่นี้เป็นคู่โปรดเลยล่ะค่ะ และตอนนี้นะคะ poll น่ะฮิบาริ กับ สึนะนำอยู่ค่ะ คะแนนก็เท่ากัน แต่โดยส่วนตัวแล้วก็ชอบทั้งสองคนนะคะ เฮ้อออ..ไม่รู้จะเลือกใครดีเหมือนกัน
MI KAN
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น