คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : All Every Thing Is You : Chapter 15 [Good luck]
แบะแบะ เบะแบะ... เสียงแกะร้องดังแบะๆ ใต้ท้องฟ้าสีครามมีเมฆประปรายบดบังแสงอาทิตย์ไม่ให้มาเผาไหม้ผิวจนเกินไป อากาศสดชื่นยามเช้าเหมาะกับการเดินชมฟาร์มและทุ่งดอกไม้เสียจริงๆ เช้าวันนี้ก็วันอาทิตย์แล้ว และเป็นวันที่คุณจะได้เที่ยวเป็นวันสุดท้ายแล้วด้วย ที่แย่กว่านั้นคือพรุ่งนี้เป็นวันจันทร์และแน่นอนว่าคุณต้องแบกสังขาลไปเรียนในเช้าวันจันทร์อย่างเช่นทุกวัน โอ่ยแค่คิดก็ทรมานแล้วใช่มั๊ยล่ะ แต่คุณอย่าลืมไปสิว่ายังมีแย่กว่าที่พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปเรียนอีก แน่นอนว่าเป็นวันที่เจมส์จะต้องบินกลับประเทศไทยแล้ว ใช่แล้ว...ใครๆก็บอกว่าเวลาแห่งความสุขมันมักจะผ่านไปไวเสมอเลย เรื่องนี้คุณเองก็เข้าใจดีมันผ่านไปไวราวกับคุณกระพริบตาแว๊บนึงก็ถึงวันที่เจมส์ต้องกลับแล้วแหละ แต่อย่างน้อยเวลาที่คุณได้มาอยู่ที่นี่กับเขาก็เป็นเวลาที่ได้ใกล้ชิดกันมากที่สุดอย่างที่คุณมั่นใจได้ว่าถ้ายังอยู่ที่ไทยล่ะก็จะไม่มีทางมีโอกาสแบบนี้แน่นอน ถ้าตอนนี้คุณสามารถหยุดเวลาให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆตลอดไปคุณก็ยอม มันเป็นเรื่องยากจริงๆที่เขาต้องไปจากชีวิตคุณวันพรุ่งนี้แล้วทั้งๆที่หลายวันที่ผ่านมาคุณและเขามีความสุขด้วยกันมากมาย ในขณะที่คุณกำลังคิดอะไรเพลินๆคุณก็รู้สึกจั๊กจี้บริเวณหูขึ้นมาซะอย่างงั้นคุณจึงเอามือปัดแล้วหันไปก็พบกับไนออลที่กำลังเอาดอกหญ้าปั่นหูคุณเล่นอยู่ "อะไรเนี่ยไนล์ ทำอะไรของแกวะ จั๊กจี้โว้ยยย" คุณหันไปโวยวายใส่เขา "เอ้า เธอนี่ก็แปลก ถ้าไม่ทให้จั๊กจี้แล้วจะทำให้อะไรอ่ะ" เขามองหน้าคุณแล้วพูด "เสียวหรอ?" ไนออลพยายามจ้องคุณอย่างจับผิด "อะไรๆๆๆ หมายความว่าไง เสียวไร บ้า" "อะไรไม่ได้คิดไรเลยเนี่ย เธอแหละบ้า" เขามองดอกหญ้าที่ถืออยู่ในมือขณะปั่นมันเล่นไปด้วย "ไม่ไปดูแกะไง๊มัวมายืนทำไรตรงนี้ล่ะ" เขาเอ่ยโดยไม่มองหน้าคุณ "ก็คิดอะไรเพลินๆอ่ะ เรื่อยเปื่อย" คุณตอบ "หรอ เรื่อยเปื่อยหรอ นึกว่าคิดเรื่องเจมส์จะกลับไทยซักอีก" ทันทีที่เขาพูดจบก็เหมือนมีลูกศรพระอินทร์มาปักทรวงคุณอย่างกะทันหัน คนอะไรมันจะเดาแม่นขนาดน้านนน "อะไรๆ เพ้อเจ้อ" คุณรีบตอบปัดๆแล้วเดินไปหากลุ่มแฮรี่ที่กำลังเซลฟี่กับพวกแกะที่กำลังเล็มหน้ากันอยู่ "แฮซ! ทำไรอ่ะถ่ายรูปไม่ชวนเลยนะ" คุณพูดจากนั้นก็รีบดิ่งเข้าไปร่วมเฟรมด้วยทันที
ก่อนจะมาที่นี่หลังจากที่คุณทานอาหารเช้าในโรงแรมแล้วป้าเซลล่าและลุงเพตันก็ขับรถพาพวกคุณมายังไร่ใกล้ๆโรงแรม โดยไร่นี่ก็ไม่ใช่ของใครที่ไหนก็เพื่อนของลุงเพตันอีกเช่นเคย ช่างเป็นคนที่มีคนรู้จักเยอะจริงๆเลยเนอะ ตอนแรกเมื่อคุณรู้ว่าจะมาไร่ก็แอบคิดว่าไม่ค่อยอยากจะมาเท่าไหร่หรอก แต่เมื่อขับรถมาถึงเท่านั้นแหละ โอ้แม่เจ้า! ความสวยของไร่นี้ทำเอาพวกคุณทั้งคัยรถตะลึงงันกันไปเลยทีเดียว ก็ตอนแรกคุณน่ะลืมไปว่าที่นี่มันตะวันตกนะไม่ใช่ประเทศไทยที่มีแต่แดดร้อนๆเปรี้ยงๆอย่างนั้น แต่จริงๆถ้าเทียบกับบ้านเราสีดอกไม้สดใสกว่าเยอะเลยล่ะ คงจะเป็นเพราะได้รับแสงแดดเต็มที่ ที่นี่น่ะไม่ค่อยมีแดดเท่าไหร่ก็เลยทำให้สีดอกไม้ไม่ฉูดฉาดเท่า แต่ก็ดีแล้วแหละอากาศจะได้ไม่ร้อนมากไม่งั้นมาเดินชมทั้งวันได้ผิวไหม้กลับบ้านแน่ๆ ที่นี่เป็นไร่ที่กว้างขวางมากเลย ถ้าเทียบกันก็คงจะประมานฟาร์มโชคชัยของเราได้มองไปนี่สุดลูกหูลูกตาเลยแหละ พื้นถ้าที่เขียวชอุ่มอยู่อย่างสม่ำเสมอแม้ว่าจะมีแกะวัวแพะมากมายมาเล็มอยู่ทุกวันก็ตาม คนที่นี่นี่อยู่แลไร่ได้อย่างยอดเยี่ยมจริงๆ เมื่อมองไปยังโรงไม้ก็มีพวกขายของชำร่วยเต็มไปหมดภายในขายของฝากอย่างผลิตภัณฑ์จากไร่นี้เองก็ตามหรือไม่ก็ตุ๊กตาน่ารักๆที่ทำเป็นสัตว์ที่เลี้ยงอยู่ในไร่แห่งนี้ จัดได้ว่าเป็นของฝากที่เด็กๆมารุมกันเป็นแถวเลยแหละก็มันน่ารักจริงๆนี่นา ยังไม่หมดแค่นั้นไร่นี้ยังมีแปลงดอกไม้นานาชนิดที่ปลูกเอาไว้ขายและเปิดให้นักท่องเที่ยวชมกันด้วย เวลาได้เดินไปใกล้แล้วล่ะก็จะได้กลิ่นหอมของดอกไม้โชยมากับลมพัดอยู่เอื่อยๆ จัดว่าฟินที่สุดเลยทีเดียว "แฮซ ถ่ายไม่สวยเลยอ่ะเอาใหม่ๆๆๆ" คุณพูดแล้วเริ่มโพสท่ากับแกะที่เกาะอยู่ริมรั้วเพื่อที่จะคอยกินถั่วฝักยาวในมือของคุณ "ครับๆๆ มันสวบที่สุดแล้วนะ [ชค] เธอสวยกว่านี้ไม่ได้แล้วแหละ" แฮรี่พูดขณะกดชัตเตอร์รัวๆ "นี่ ถ่ายด้วยดิยังไม่มีรูปเลย" เจมส์พูดแล้วเดินมาเข้าเฟรม "เห้ยไอโจเอล ออกไปเลยนะเว้ย" แฮรี่โววาย "ชั้นจะถ่าย [ชค] คนเดียวเว้ย" เขาพูดแล้วโบกมือไล่เจมส์ "ใครโจเอล" เจมส์ทำท่ามองหาอย่างกวนๆ "ถ่ายต่อดีกว่าเนาะ" เขาพูดก่อนจะยกมือขึ้นมาโอบไหล่คุณไว้ทำเอาคุณเขินจนหน้าแดงเลลยทีเดียว "เห้ยไอบ้าจะใช่ก็ช่างเอามือออกเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย!!!" แฮรี่โวยวายหนักขึ้นเมื่อเห็น "บ่นอะไรของแกแฮซ ถ่ายๆไปเถอะน่า" ไนออลเดินตามมาเข้าเฟรมอีกคน "อะไรของแกงั้นแกมาถ่ายแทนชั้นมั๊ย" "อะไรๆถ่ายรูปกันหรอถ่ายด้วยคนดิ" ลูอิสเดินมาพร้อมกับลากเลียมมาด้วย "เลียมๆมานี่เร็วยิ่งไม่ค่อยมีรูปอยู่" "นี่ไม่คิดจะชวนป้ามั่งหรอจ๊ะเด็กๆ เดี๋ยวป้างอนน้า" ป้าเซลล่าเดินจับมือกับลุงเพตันมาเข้าเฟรมด้วย "เอ้าจัสตินมาถ่ายด้วยกันสิ" ป้าหันไปพูดกับจัสตินที่กำลังถ่ายรูปแกะกินผัวฝักยาวอยุ่ เมื่อได้ยินเสียงป้าเซลล่าเรียกเขาก็รีบหันขวับมาแล้ววิ่งมาทันที "ครับผมมมม" จนครบค่ะทุกคนอยู่ในเฟรมกันหมดจะยกเว้นก็นแต่...แฮรี่ อ้อ! แต่เซนยืนกอดอกอยู่ข้างๆแฮรี่ด้วยนี่นา เลียมเห็นเข้าเลยเอ่ยชวน "อ้าวเซนยืมทำไรน่ะรีบมาเข้าเฟรมเร็วไอแฮซมันจะถ่าแล้ว" ได้ยินอย่างงั้นเซนก็พยักหน้าแล้วหันไปมองแฮรี่ด้วยท่าทีสงสารปนสมน้ำหน้า "ถ่ายสวยๆล่ะเพื่อน" เขาจบไหล่แฮรี่แล้วเดินตรงเข้าในในเฟรม "ด...เดี๋ยวก่อนๆๆ ทำไมชั้นต้องเป็นคนเดียวที่มาอยู่นอกเฟรมเล่า ตอนแรกจะถ่าย[ชค]คนเดียวนะแต่ทำไม..." แฮรี่พูดตัดพ้อ "เอาเถอะน่าแฮรี่อย่าบ่นเลยรีบถ่ายเร็วเข้า" คุณพูดแล้วยิ้ม จริงๆแฮรี่โวยวายต่ออีกชุดนึงแต่ไม่มีใครยอมไปเปลี่ยนหน้าที่ดกับเขาเขาก็เลยต้องจำใจยอมถ่ายให้แต่โดยดี แต่ไม่ต้องห่วงเมื่อไม่มีช่างภาพถ่ายให้เราเราก็เฟลฟี่เองสิจะยากอะไร แต่ผลลัพธ์ที่ออกมาคือแฮรี่หัวแหว่งเห็นไม่เต็มหัวเขาเลยเอาแต่โวยวายจนป้าเซลล่ายอมใจอ่อนวอนคนแถวนั้นให้มาถ่ายรูปรวมหมู่ให้จนสมใจแฮรี่ที่จะได้โพสท่าหล่อๆอย่างอย่างคนอื่นเขา
วันนี้ทั้งวันคุณอยู่แต่ในไร่แห่งนั้นจนเย็นแล้วจึงขับรถกลับบ้านกันเป็นอันจบทริปเป็นที่เรียบร้อย เวลาสนุกของคุณกับเจมส์ก็หมดลงแล้วแต่ความทรงจำดีๆระหว่างคนและเขาจะยังคงอยู่กับคุณตลอดไป เมื่กลับมาถึงเมืองที่คุณออาศัยอยู่ก็แวะส่งเพื่อนๆกลับบ้านของตัวเองจนครบตนนี้บนรถก็เหลือแต่ คุณ ป้าเซลล่า ไนออลที่กำลังขหลับปุ๋ยเพราะความเหนื่อย และเจมส์ที่กำลังเอาแต่มองหน้าคุณแล้วอมยิ้มเล็กๆ "มองหน้าไมอ่ะ" ในที่สุดคุณก็เป็นฝ่ายเอ่ยถาม "ก็อยากมอง" เขาเบือนหน้าไปยังถนน "ไม่ได้ไง๊?...คนกำลังจะกลับไทยแล้วพรุ่งนี้นะ" เจมส์เอ่ยเหมือนคนกำลังงอนคุณนิดๆ "ก็รู้แล้วว่าต้องกลับอ่ะ" คุณพูดออกไปโดยติดสำเนียงเศร้าโดยที่คุณไม่ได้ตั้งใจ "มีความสุขมากเลยนะ" เขาหันมาหาคุณแล้วยิ้ม "ได้มาเที่ยวเมืองนอกแล้วแถมได้มาเที่ยวกับ[ชค]อีกอ่ะ เหมือนฝันไปเลยว่ะ" ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึป่าวแต่น้ำเสียงของเขาแสดงถึงความรู้สึกตามที่พูดจริงๆ "อยากมาอีกจัง..." "ก็มาดิ" คุณพูดเชิงขอร้อง "ไออยากอ่ะมันอยาก แต่จะได้มาง่ายๆมั๊ยล่ะนี่อังกฤษนะเว้ย" "คนออยากมาก็ต้องมาให้ได้ดิ" "ก็อยากมาใจจะขาดแต่มันก็มาไม่ได้ไง" "...เข้าใจอยู่" "อย่าง[ชค]จะกลับไทยไปตอนนี้มันกลับได้ป้ะล่ะ" เขาถามแล้วเลิกคิ้ว "...ก็...ไม่ได้" คุณยอมรับ "เห็นมั้ย แล้วอยากกลับป้ะล่ะ" "อยากดิ" "กลับไปพรุ่งนี้พร้อมเราป้ะล่ะ" "..." คุณไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าอยากกลับไปกับเขามากๆแต่ก็มีหน้าที่ที่ต้องทำที่นี่เหมือนกัน "ก็รู้แล้ว [ชค]ก็ต้องเรียนใช่มั้ยล่ะ ต่างคนต่างมีอนาคตเป็นของตัวเองทั้งงั้น หน้าที่ด้วย" น้ำเสียงเขาดูผิดหวังที่รู้ว่าคำตอบคือไม่ "เห้ยไม่ดราม่าดิ" คุณยื่นมือไปแตะไหล่ให้กำลังใจเขา เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่ควรดราม่าเลยจริงๆ สนามดราม่าจริงๆคือวันพรุ่งนี้ต่างหาก "ใครดราม่าห๊ะอ้วน" เขายิ้มแล้วลูบหัวคุณเหมือนเด็ก "เห้ยใครอ้วนกันแน่วะ" คุณหยิกแก้มเขาเป็นการเอาคืน "คนแถวนี้ไง" เขาตอบแล้วเล่นผมคุณอย่างสนุก "โอ้ยหัวยุ่งหมดแล้ว" คุณพยายามดึงมือเขาออกแต่ไม่สำเร็จ "ทำไรวะอ้วน" เขาขยับตัวเข้ามาใกล้คุณจนตอนนี้คุณและเขาอยู่ใกล้กันมากๆ และแล้วหัวใจคุณก็กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก เขาโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหูของคุณ "หัวใจเธอเต้นแรงเป็นบ้าเลย" "ร..รู้ได้ไง ไม่จริงอ่ะ" คุณปฏิเสธแต่เก็ดูออกอยู่ดีว่าคุณเขิน "เอ้า ใครอยู่ใกล้คนหล่อๆก็ต้องเขินเป็นธรรมดาแหละ" เขาฉีกยิ้มกว้างให้คุณ "อะแฮ่มมมมมม!!!!!!!!" เสียงกระแอมดังมาจากทางในออล เขาไม่ลืมตาเพียงแต่พลลิกตัวเปลี่ยนท่านอนเท่านั้น และนั่นทำให้คุณรู้ว่าเพื่อนของคุณกำลังแกล้งหลับอยู่ต่างหากไม่ได้หลับจริงๆอย่างที่คิด "อ้า ใกล้ถึงบ้านเจมส์แล้วน้าเตรียมตัวลงได้แล้วจ้ะ" ป้าเซลล่าบอกมาจากด้านคนขับ "ครับป้า" เจมส์ขตอบ แล้วหันมาพูดกับคุณ "พรุ่งนี้เรากลับแล้วนะ" เขาพูดด้วยท่าทีอ่อนโอยนมากๆ "รู้แล้วเว่ย ไม่ต้องย้ำ" คุณไม่ค่อยอยากนึกถึงเรื่องนี้ซักเท่าไหร่ "พรุ่งนี้อยู่บ้านทั้งวันแพคของกลับบ้านอ่ะ ถ้าเลิกเรียนเมื่อไหร่มาช่วยมั่งดิ" -ฮุๆๆๆๆ แบบนี้เขาเรียกอ่อยชัดๆ- "อื้ม ถ้าว่างนะ" คุณตอบเขาแบบรักษาภาพพจกุลสตรีไทยนิสๆ "แหมอีเว้นเยอะมั้ง" "เอ้าแน่นอนน ต้องไปส่องนักบาส" "ใช่สิ๊ เยอะนะเราอ่ะ ฝรั่งก็หน้าตาดีกว่าเราอยู่แล้วหนิ" "เอ้าแน่นอน ฮ่าๆๆ" "..." จู่ๆเขาก็เงียบไปเสียดื้อๆ ทำเอาคุณก็แอบกลัวเหมือนกันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แล้วเข็หันหน้ามามองคุณอยู่ซักพักก่อนจะเอ่ย "จำได้มั้ย ที่เคยบอกว่าถ้าพร้อมแล้วจะบอกอ่ะ" คุณไม่รู้อะไรเพียงพยักหน้าตอบรับ "อืม...พรุ่งนี้แหละโอกาสสุดท้ายที่จะบอกแล้ว..."
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!! คุณดีตัวลุกขึ้นพรวดจากก้าวอี้ทันที่เมื่อเสียงออดวิชาสุดท้ายดังขึ้น "[ชค]รีบไปไหนน่ะ" เมริซ่าถามคุณ "รีบไปส่งเพื่อนน่ะ" คุณตอบแล้วรีบเก็บอุปกรณ์การเรียนบนโต๊ะแบบลวกๆ จะเรียกว่ากวาดเอาทุกสิ่งทุกอย่างลงกระเป๋าเลยก็ว่าได้ "เพื่อนไหน" เซเลน่าถามบ้าง "..." คุณไม่ได้ตอบอะไรเพราะมัวแต่รีบกลัวจะไปไม่ทัน เพื่อนทั้งสามของคุณจึงมองหน้ากัน แล้วแอนดาริสก็พูดขึ้น "เจมส์ใช่มั๊ย" แล้วมองมาทที่คุณอย่างเจ้าเล่ห์ "หืม?" ชื่อของเจมส์ทำให้คุณถึงกับชะงักละเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเพื่อนๆ "อะไร" คุณก้มลงไปเก็บต่อเมื่อเก็บเสร็จแล้วก็รีบสายพายกระเป๋าทันที "ไปละนะพรุ่งนี้เจอกันบาย" เมื่อพูดขบคุณก็พรวดเดินออกจากห้องไปทันทีโดยไม่รอเพื่อนของคุณตอบแม้แต่น้อย เอาจริงๆวันนี้ทั้งวันคุณก็มัวแต่กังวนว่าอะไรกันแน่คือเรื่องที่เจมส์จะบอก มันเป็นเรื่องทำนองไหนกัน เขาจะขึ้นเครื่องคืนนี้แล้วด้วยคุณกลัวว่าถ้าคุณไปหาเขาไม่ทันคุณจะไม่มีโอกาสได้คุยกับเขาอีกเลย มันจึงทำให้คุณกังวนอยู่ทั้งวันจนทำเอาคุณเรียนไม่รู้เรื่องคอยแต่จะจ้องให้หมดเวลาเรียน และตอนนี้มันก็หมดแล้วสิ่งที่ต้องทำก็แค่เดินทางไปบ้านเจมส์แล้วถามเค้าซะ พอเดินมาถึงประตูโรงเรียนนับว่าเป็นโชคดีของคุณจริงๆที่เดินออกมาก็เจอรถแท็กซี่ขับผ่านมาพอดีจึงไม่รอช้ารีบกวักมือเรียกทันที คุณเปิดประตูรถแล้วบอกจุดหมายปลายทางที่คุณจะไปแก่คนขับแล้วนั่งรอเวลาถึงที่หมาย คุณไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า โอ้ยนี่มันอะไรกันเนี่ยอะไรมันจะร้อนรนกระวนกระวายขนาดนี้กับอิแค่เรื่องที่เจมส์จะบอก ระหว่างทางก็รถติดซะเหลือเกินปกติก็ไม่เห็นจะติดอะไรมากมายขนาดนี้ จะมาติดก็วันนี้เนี่ยแหละให้ตายเถอะวันนี้มันวันอะไร เอี๊ยดดด เสียงล้อรถเบรกดงเมื่อถึงที่หมายคุณหยิบเงินจ่ายให้แก่คนขับทันทีโดยไม่รอช้า "ไม่ต้องทอนค่ะ" แล้วคุณก็รีบลุกออกจากรถโดยเร็ว "เห้เดี๋ยวก่อนนี่คุณ" คนขับรถเรียกคุณคงจะให้เงินทอนให้ได้ก็งี้แหละค่ะคนเรามักเจอคนใจดีๆในเวลาไม่ค่อยจำเป็นเสมอ แต่คุณไม่ได้หันไปมองหน้าเขาตอบกลับเพียงแค่ว่า "ไม่ต้องถอนค่ะให้น้าเลย" "คุณ" "อะไรคะ" คุณเริ่มโมโหแล้วหันกลับไปหาคนขับรถจนได้ "เงินค่ารถไม่พอครับ" เพล้ง เอ่อ...กรุณาเก็บเศษหน้าด้วยค่ะขอบคุณค่ะ...บางทีความรีบก็ทำให้เราประมาทได้นะคะ "แฮ่...ขอโทษด้วยนะคะพอดีหยิบแบ๊งผิด นี่ค่ะ ขอโทษทีนะคะน้า" คุณเปลี่ยนเสียงจากคุณนายจอมขี้วีนมาเป็นนางฟ้าฟันน้ำนมผู้แสนรักเด็กทันทีแล้วควักเงินให้น้าแท็กซี่คนนั้นไป บรื้นนนนนน โอเคเอาล่ะ หลังคนขับรถแท็คซี่รับเงินไปแล้วก็เข้าเกียร์ออกรถไปทันที แต่คุณไม่ได้สนใจอะไรกับเขามากนักสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของคุณตอนนี้ก็คือประตูตรงหน้าที่คุณยังไม่กล้าที่จะเปิดมัน...ฮึบบ...คุณรวบรวมความกล้าสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วผลักประตูเข้าไป "สวัสดีค่ะ" คุณยกมือไหว้ญาติของเจมส์ตรงหน้า และเธอส่งยิ้มให้คุณก่อนที่จะบอกว่า "เจมส์เก็บของอยู่ข้างบนน่ะลูก" เธอชี้ไปทางบันไดขึ้นสู่ชั้นสองของตัวบ้าน "อ..ขอบคุณค่ะ" คุณไม่รอช้ารีบก้าวเดินขึ้นไปยังห้องเขาโดยเร็ว
"มาแล้วหรอ" เจมส์หันมาแล้วยิ้มให้คุณขณะกำลังรูดซิบกระเป๋าเดินทาง "เก็บของเสร็จพอดีเลย เห้อ..." เขาถอนหายใจแล้วลุกขึ้นเดินมายังคุณ "มีของจะให้ด้วย" "หา? อะไรหรอ?" ตึกตึก ตึกตึก หัวใจคุณกำลังเต้นแรงอีกครั้ง ขณะที่เขาเข้ามาใกล้เรื่อยๆ -ย..อย่านะ เจมส์จะทำอะไรน่ะ อย่าบอกนะว่าจูบหรอ ใช่สิก่อนจะไปเขาก็ต้องจูบลาก่อนไม่ใช่รึไง บ้าน่า เขินเป็นบ้าเลยเข้ามาใกล้มากไปแล้วน้า- เจมส์หยุดอยู่ต่อหน้าคุณซึ้งเป็นระยะที่ใกล้เอามากๆเลย ก่อนที่เข้าจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้คุณพร้อมกับมือที่เอาซ่อนข้างหลังไว้ในตอนแรก ตอนนี้หน้าของคุณและเขาใกล้กันจนแถบจะให้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันแล้ว คุณหลับตาพริ้มขอสิ่งที่กำลังจะมาถึง... แต่แล้วคุณก็รู้สึกให้ถึงสัมผัสเย็นๆที่คอของคุณ -มันควรจะรู้สึกที่ปากเดะ ไหงงั้นอ้ะ?- เมื่อคุณลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเขาขยับออกจากคุณไปแล้ว "เป็นใครชอบมั้ย?" เขาเอ่ยแล้วยิ้มด้วยท่าทางภูมิใจ "หา?" คุณเกิดอาการงงเล็กน้อย แต่เมื่อก้มลงมาดูที่คอจึงเข้าใจทันที -อ๋อ..สร้อย..- คุณกรอกตาบนเล็กน้อยเพราะเขาแอบทำให้คุณผิดหวังเล็กๆ "ทำไมอ่ะไม่ชอบหรอ?" สีหน้าของเขาเปลี่ยนเมื่อเห็น "ห๊ะ? เปล่าๆไม่ใช่ไม่ชอบ" คุณก้มลงมาพิจารณาดูสร้อยอีกครั้ง "สวยดีนะชอบเลยแหละมัน..." "มันเล็กๆดีใช่มั้ยล่ะ [ชค]ชอบใส่อะไรเล็กๆน่ารักๆไม่ใหญ่มากหนิ พอเห็นสร้อยเส้นนี้ก็คิดว่าน่าจะเหมาะกับ[ชค]ดีก็เลยซื้อมา" เขายิ้มออกมาอีกครั้ง "แหม...รู้ใจตลอดเลยนะ แต่ก็ใช่แหละเพราะเราชอบใส่อะไรเล็กๆมันดูไม่น่ารำคานดีอ่ะ" สร้อยคอที่เขาซื้อให้เป็นขึ้นสีทองรูปหัวใจเล็กๆไม่ได้มีความหรูหราหรือพิเศษอะไรเลยเรียกได้ว่าเป็นสร้อยที่ผู้หญิงแต่งตัวเป็นเขาจะไม่ซื้อกันเพราะว่ามันออกจะดูธรรมดาเกินไป แต่เพราะคุณเป็นคนชอบอะไรง่ายๆไม่ต้องหรูหราหรือใหญ่มากใส่แล้วไม่รำคานแค่นี้ก็ใช้ได้แล้วล่ะ "อืม...แล้วถ้าเกิดว่าแกซื้อมาละไม่ตรงใจเราแกจะทำไงอ่ะ แบบว่า ถ้าเกิดว่าเราชอบสร้อยเพชรเอย สร้อยที่มันตกแต่งเยอะๆอ่ะแล้วเราไม่ชอบสร้อยแบบนี้ขึ้นมาแกจะทำยังไง" "ก๋...ไม่รู้สิ" เขาหันไปคิดแล้วกลับมายิ้มให้คุณ "ถ้าเกิด[ชค]ไม่ชอบสร้อยเส้นนี้ขึ้นมาเราเชื่อว่ายังไงก็ไม่บอกเราตรงๆหรอกใช่มั้ย เพราะคนอย่าง[ชค]ไม่เคยพูดทำร้ายใจคนอื่นอยู่แล้ว ยิ่งคนอุส่าซื้อมาด้วยถึงใจในจะไม่ชอบก็บอกว่าชอบอยู่ดีใช่มั้ยล่ะ" "แหม เรานี่ดูคนดีขนาดนั้นเลยเนอะ" "ก็จริงนี่ เป็นคนขี้เกรงใจคนจะตาย แถมมีอะไรก็ปากแข็งอีกต่างหาก" "ชิ นี่มันหลอกด่ากันนี่" "ล้อเล่นน่า" เขาจิ้มแขนคุณเป็นเชิงง้อ "แต่ถ้าเกิดโดนบอกว่าไม่ชอบขึ้นมากจริงๆอ่ะนะ เราก็ไม่แคร์หรอก" "อ้าวทำไมอ่ะถ้าเราไม่ชอบแกต้องแคร์เราดิ" "ก็เราเป็นคนซื้ออ่ะ" "ซื้อแล้วไง ก็เราเป็นคนใส่นะ ต้องซื้อตามความชอบเราดิ" "ใส่แล้วไง เราเป็นคนเห็น[ชค]ใส่นะ" เขาพูดออกมาด้วยประโยคนี้ทำเอาคุณนึกค้เถียงไม่ออก "จริงด้วย" คุณทำหน้ายู่ "อย่าทำหน้างอดิเถียงไม่ชนะเราแค่นั้นเอง ฮ่าๆๆ" เขาขำคุณแล้วลูบหัวอย่างเอ็นดู "โอ้ยจริงๆเลยเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าแกเป็นคนปากจัดกับเค้าเหมือนกัน" "ไม่จริงน้า" "แต่ยังไงก็ขอบคุณมากก็แล้วกัน ขอบคุณนะ" คุณพูดไปก็รู้สึกได้ถึงหน้าที่กำลังแดงอยู่ในขณะนี้ "เล็กน้อยน่า ยังไงก็จะกลับวันนี้แล้วก็อยากให้ของเป็นที่ระลึกจะได้ไม่ลืมเราไง" คุณเงยหน้าไปมองเขา "แค่นี้เราก็ลืมแกไม่ลงเล่า" "..." คุณเริ่มสังเกตได้ว่ารอยยิ้มของเขาเริ่มจางหายไป "มีอะไรรึป่าว?" คุณขมวดคิ้งสงสัย "[ชค]...เรื่องที่เราจะบอกคือ..." "..." คุณเงียบรอฟังสิ่งที่เขากำลังจะบอกคุณและเริ่มรู้สึกได้ว่าสถาณะการกำลังเริ่มตึงเครียดขึ้น วี๊ดดดดดด หูคุณอื้อมีเสียงวี๊ดในหูเหมือนพระเอกนางเอกหลังโดนระเบิดในหลัง หลังจากเขาบอกคำๆนั้นออกมา คุณไม่รู้จะทำอะไรต่อไป "ขอโทษนะที่เคยบอกว่าเราคงกลับไปเริ่มต้นใหม่ไม่ได้แล้ว ก็เพราะว่าเรามีแฟนแล้ว" "อ..อ๋อ อย่างงั้นอย่างหรอ" คุณพยายามฝืนยิ้มให้เขาเห็นว่าคุณกำลังโอเคทั้งๆที่ในใจเจ็บปวดมากแค่ไหนเมื่อได้ยินคำนั้นออกมาจากปากเขา "ใครจะไปคิดเนาะว่าอดีตเด็กที่อ้วนๆดำๆฟันเหยินๆจะมีแฟนได้น่ะฮ่าๆ" น้ำตตาของคุณเริ่มล้นออกมาเพราะดวงตากักมันไว้ไม่ไหวอีกต่อไป "ที่สำคัณคือมีก่อนเราด้วยไง" คุณพยายามฝืนยิ้มอีกครั้ง "เราออกจะสวยขนาดนี้ยังไม่มีเลย" สิ้นประโยคสุดท้ายคุณก็ฝืนมันไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ได้แต่ปล่อยร่างกายให้เป็นไปตามที่มันควรจะป็นคือน้ำตาต่างพร่างพรูออกมาเป็นสาย "[ชค]เราขอโทษ" เจมส์เอ่ยแล้วเขามากอดคุณไว้แน่น "มันกลับไปเป็นแบบนั้นไม่ได้อีกต่อไปแล้วแหละ ยังไงเราก็รู้ว่าเราคงเป็นมากกว่าเพื่อนกันไม่ได้" เขาลูบหัวคุณอย่างอ่อนโยน "ถ้าเราย้อนเวลากลับไปได้เราจะไม่ให้แกไปไหน เราจะไม่ให้แกจากเราไปตอนนั้นเราสิ้นหวังมากรู้มั้ยเราคิดว่ายังไงแกก็คงชอบเราไม่ได้เราก็เลยต้องตัดใจ เราไม่คิดว่าจะได้กลับมาเจอกับแกอีกครั้ง" เขาประคองหน้าคุณเพื่อสบตา ตลอดเวลาที่มาที่นี่เรามีความสุขมากเลยนะเหมือนเป็นการชดเชยเวลาที่เราไม่อาจมีด้วยกันอีก เป็นการส่งท้ายที่เราจะได้ทำในสิ่งที่เราอยากทำแค่ไม่เคยได้ทำและไม่มีโอกาสได้ทำกับแก ขอบคุณมากนะที่ทำให้ครั้งนึงเราเคยได้มีโอกาสทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน" "ฮึก...เราก็มีความสุขมากนะเจมส์ ถึงมันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่เราจะจดจำมันไว้ไม่มีวันลืมเลยล่ะ" "ทุกคนจะต้องมีคนที่เรารักมากๆจนไม่อยากจะเสียเขาไปไม่อยากจะเป็นแฟนกันอยากเก็บไว้บนหิ้งไว้บูชา แบบแค่เห็นก็มีความสุขในใจแล้วโดยไม่ต้องครอบครองเขาเลย เห็นเขามีความสุขก็ทำให้เรามีความุขมากๆแล้วสำหรับเราแกคือคนคนนั้นนะ" "นี่แกจะไม่ถามเราหน่อยเลยหรอว่าอยากเป็นรึป่าว ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าถ้าเรากับแกคบกันแต่สุดท้ายต้องเลิกกันแล้วมองหน้ากันไม่ติด กับการที่เราเป็นแค่เพื่อนกันเป็นมากกว่านั้นไม่ได้แต่แกจะไม่หายจากเราไปไหนและยังคุยกันได้อยู่เนี่ยแบบไหนมันเจ็บกว่ากัน" "เราก็ไม่รู้หรอก แต่ถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากให้แกต้องเจ็บอยากให้มันจบแบบดีที่สุด" "แบบนี้ดีที่สุดแล้วเจมส์" คุณเอื้อมมือไปบีบไหล่เขา "แกไม่ผิดหรอก ไม่มีใครผิดทั้งงั้น" "เราไม่อยากทำให้แกร้องไห้" เขาเช็ดน้ำตาที่แก้มคุณอย่างเบามือ "เจ็บแค่นี้แหละครั้งต่อไปจะได้ไม่เจ็บอีกแล้ว" คุณยิ้มให้เขาและเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว "เอ่อใช่ ป้าเราทำอาหารเลี้ยงด้วย รีบลงไปข้างล่างกันเถอะเดี๋ยวจะตกเครื่อง" พูดเสร็จเขาก็จูงมือคุณลงบันไดไป
เสียงคนจอแจแลดูควักไคว่เมื่อมาถึงสนามบิน มีคนมากมายที่กำลังยืนรอญาติของตัวเองที่จะกลับมาและมาบอกลาญาติของตัวเองที่กำลังจะไป คุณเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่มาส่งเพื่อนของคุณที่กำลังจะบินกลับประเทศเหมือนกัน ผู้คนมากมายมาอยู่รวมกันทำให้เกิดความวุ่นวายแต่เหมือนตอนนี้ทั้งเสียงดังและจำนวนของผู้คนไม่ได้มีผลต่อคุณเลย เพราะตอนนี้จิตใจของคุณจดจ่อกับผู้ชายตรงหน้าที่กำลังจะไปแล้วมากว่า เขาสะพายเป้และลากกระเป๋าผ่านเข้าประตูสนามบินมาโดยมีคุณป้าของเขาเดินตามมาติดๆ เมื่อก้าวผ่านเกตสนามบินเข้ามาแล้วทำให้คุณนึกถึงบรรยากาศในวันที่คุณเดินทางมาที่นี่ในวันแรก คุณกับกระเป๋าใบโตของคุณมาถึงอังกฤษโดยมีป้าเซลล่ามารออยู่ที่ทางออก พร้อมกับไนออล เขาเป็นเพื่อนคนแรกที่คุณรู้จักเมื่อเดินทางมาถึงที่นี่ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณอยู่ที่นี่มานานแล้วเหมือนกันแต่ก็ยังต้องอยู่ต่อไปเกือบ 2 ปีเลยนะ แต่ในวันนี้ความรู้สึกต่างออกไปเพราะวันนี้คุณไม่ได้เป็นคนที่ไปแต่เป็นเจมส์ คิดๆดูแล้วเรื่องที่เจมส์จะบินกลับไทยทำเอาคุณหวนคิดถึงพ่อแม่และเพื่อนๆที่นู่นไม่น้อย นานแล้วที่ไม่ได้เจอหน้ากันเลย นานแล้วที่ไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเลยแต่ก็ต้องอดทนเรียนต่อให้จบ "เอ่อ...โอเคโหลดกระเป๋าขึ้นเครื่องสินะ" เจมส์พูดเมื่อเดินมาบริเวณเค้าเตอร์ "จ้ะ รีบเชคอินนะเดี๋ยวป้าจะรออยู่ตรงนี้" ป้าของเจมส์พูดถึงแล้วชี้ไปยังเก้าอี้ที่ทางสนามบินจัดไว้ให้นั่ง "ไปรอเจมส์ตรงนู้นกันเถอะ" เธอหันมาพูดกับคุณ "ค่ะ" คุณพยักหน้า
"เอ่อ...โอเค โหลดกระเป๋าเสร็จแล้วครับ" เจมส์เดินมายังที่ที่คุณและป้าของเขานั่งอยู่ "เสร็จแล้วหรอลูก เหลือเวลาอีกกี่นาทีก่อนจะต้องไปจ้ะ" ป้าของเจมส์ถามขึ้น เขาก้มลงมองนาฬิกาก่อนจะตอบ "ประมานครึ่งชั่วโมงได้ครับ" "กลับไปก็ดูแลตัวเองดีๆนะลูกไว้กลับมาเยี่ยมป้าบ่อยๆน้า ฝากความคิดถึงไปให้พ่อแม่เจมส์ด้วยนะบอกว่าป้าคิดถึงอยากให้มาเยี่ยมกันบ้างถ้ามาที่นี่อีกป้าจะพาเที่ยวรอบอังกฤษเลย" ป้าลูกหัวเจมส์อย่างเอ็นดูเหมือนเขาเป็นลูกแท้ๆของเธอ "ทำไมป้าไม่กลับไปไทยมั่งอ่ะครับเดี๋ยวผมก็จะพาป้าเที่ยวเหมือนกันนะ" "แหมก็อยากไปอยู่นะแต่อากาศนี่มันร้อนเหลือเกินทรมานคนแก่จริงๆ" "ไม่คิดถึงอาหารไทยมั่งหรอครับป้า ผมมาแค่ไม่กี่วันนี่ก็คิดถึงจะแย่อยู่แล้วคิดถึงอาหารรสจัดๆที่บ้านมาก" "แหมอย่าพูดเรื่องของกินสิจ๊ะ ทำเอาป้าหิวไปด้วย เอาล่ะกลับไปตั้งใจเรียนนะลูกม.ปลายแล้วต้องเตรียมเข้ามหาลัยนะตั้งใจนะ" "แหะๆครับ" เจมส์ยิ้มแหยๆให้เมื่อป้าพูดถึงเรื่องคะแนน "โอเคเชิญพวกหนูคุยกันไปก่อนนะลูกเดี๋ยวป้าไปซื้อกาแฟซักแล้วหาอะไรมาเติมท้องหน่อย" ป้าของเจมส์เดินออกไปปล่อยให้คุณสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง บรรยากาศในช่วงแรกคุณและเขาต่างไม่รู้จะพูดอะไรกันเพราะเมื่อตอนที่อยู่ที่บ้านคุณและเขาก็เหมือนได้ระบายความในใจด้วยกันไปแล้ว "วันนี้ต้องกลับแล้วนะ" เจมส์เริ่มพูดก่อน คุณมองหน้าเขาแล้วใช้เวลานึกคำพูดอยู่ซักพัก "ไม่รู้มั้งมาถึงสนามบินขนาดนี้เนี่ย" -ให้ตายสินึกคำพูดไม่ออกเลย ให้ตายๆๆๆๆ เขาจะไปแล้วนะเว้ยยย- "ยังไงก็...ขอบคุณนนะที่มาส่ง" คุณและเขาสบตากัน "ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างเลย" "ขอบคุณอะไรเราไม่ได้ทำอะไรหนักหนาซักหน่อยเพื่อนกันน่า" คุณยิ้ม "เห้อออ คงไม่ได้เจอกันอีกนานเลยนะ" เขาเปลี่ยนสายตาไปมองบนเพดาน "นั่นสิ คิดถึงแย่" คุณก็เปลี่ยนสายตาโดยกการมองไปยังผู้คนรอบๆ "สัญญาเลยถ้า[ชค]กลับไทยเดี๋ยวจะพาไปเลี้ยงดีมั้ย" "เห้ยจริงดิ ขอของหวานแล้วกันนะ" เมื่อพูดถึงอาหารทำให้สายตาของคุณดูมีประกายขึ้นมา "พูดเรื่องของกินไม่ได้เลยนะ" เขาส่ายหัว "บิงซูเป็นไง กลับไปเดี๋ยวพี่พาเดินสยามเองน้อง" "พี่ต้องเลี้ยงน้อยนะค้า" คุณส่งเสียงอ้อน "ได้เลยน้องถ้ากลับไปเดี๋ยวพี่สุดหล่อคนนี้จะพาไปเปิดหูเปิดตาเอง" เขาพูดขณะเอื้อมมือมาโอบไหล่คุณ "แหวะๆหลงตัวเองว่ะ" คุณและเขาหัวเราะด้วยกันแต่จู่ๆบทสนทนาก็เงียบลงเหลือแค่สายตาที่จับจ้องซึ่งกันและกันอยู่ในตอนนี้ ทันใดนั้นเขาก็ดึงคุณเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนอันหนาและอบอุ่นของเขา คุณกอดเขาให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้โดยหวังให้เขาจะไม่จากคุณไปไหน แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้ เขาลูบหัวคุณอย่างที่เคยทำสัมผัสมันช่างอ่อนโยนทำให้คุณรู้สึกกลับไปเป็นเด็กน้อยที่ต้องการให้พี่ชายลูบหัวปลอบคุณแบบนี้ในทุกคืนก่อนนอน -อบอุ่น...อย่าไปไหนเลยได้มั้ย- คุณรู้ว่าคำขอร้องวิงวอนในใจของคุณไม่อาจส่งไปถึงเขาได้ "ขอกอดแบบนี้นานๆก่อนจะไปได้มั๊ย" เจมส์กระซิบข้างหูคุณอย่างแผ่วเบา "จะให้กอดไปตลอดชีวิตเลยก็ได้" คุณซุกหน้าเข้าไปในอ้อมอกแผ่กว้างเขา" "มาแล้วจ้า" เสียงของป้าเจมส์ที่เดินกลับมาพร้อมกับแก้มกาแฟในมือทำให้คุณสองคนต้องละออกจากกัน "เอาล่ะเด็กๆนี่กี่โมงแล้วเนี่ย" เจมส์ก้มลงมองดูนาฬิกาอีกครั้ง "เอ่อ...ผมต้องไปแล้วครับ" "เดินทางปลอดภัยนะจ้ะ" "โชคดีนะ" คุณพูดแล้วบอกมือลาเขา "รักป้านะครับ"เขาเดินมากอดป้า แล้วหันมาหาคุณ "โชคดีเหมือนกันดูแลตัวเองดีๆนะ ฝากคิดถึงพวกแฮรี่ด้วยล่ะเรียกชื่อเราให้ถูกซักทีเถอะ" "ฮ่าๆ" เมื่อพูดถึงแฮรี่ก็ทำเอาคุณหัวเราะออกมาเพราะทริปที่ไปกันแฮรี่มักเรียกชื่อเจมส์เป็นชื่ออื่นโดยมีอักษรข้างหน้าเป็นจ.จานซะทุกชื่อ "โอเคแล้วจะไปบอกแฮซให้แล้วกันนะว่าแกคิดถึงมันอ่ะ" "ตามสบายเลยๆฮ่าๆ" เขาโบกมือลาคุณ "บาย" "บาย..." คุณยืนดูเขาขณะที่เขาหันหลังแล้วเดินห่างออกไปจากตัวคุณเรื่อยๆเรื่อยๆ จนในที่สุดเขาก็หายไปท่ามกลางผู้คนที่เดินกันขวักไขว่แล้วหวังว่าซักวันนึงคุณจะได้เจอเขาอีกครั้ง.... -เราต้องเจอกันอีกให้ได้นะ อย่าลืมกันนะ- คุณจับสร้อยที่เขาให้แล้วหลับตาลง ______________________________________________________________________ หวัดดีค่าาาา ห่วงหายไปนานนมมากเบย55555 วันนี้เรากลับมาแล้วน้าคือตอนนี้แต่งนานมากกก ตอนนี้เราม.6แล้วค่าเวลาแต่งไม่ค่อยมีเลย ที่มาอัพได้ก็เพราะวันหยุดยาวเข้าพรรษาเนี่ย เลยพอมีเวลาว่างมาสานต่อตอนนี้ให้จบ จะบอกว่าตอนนี้มันทำให้เราอินมากเลยเว้ย คือเร็วๆนี้มีเพื่อนที่ไปเรียนต่ออังกฤษกลับมาไทย 2 สัปดาห์ ตอนนี้เขาก็อยู่นู่นละ คือเสียดายเว้ยนานๆทีจะเจอกัน หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมา3ปีได้มั้ง5555 ดีใจมากที่เค้ายังจำเราได้อยู่อ่ะ เขินมากกกกก คือนางหล่อขึ้นเยอะมากก ตอนนั้นจำได้ว่ายังเด๋อๆอยู่เลย เจอกันอีกทีนี่ออร่าความอยากได้เป็นสามีนี่พุ่งกระฉูด เอิ่มๆเอาเป็นว่าเราเสียดายมากที่ไม่ได้บอกลากับเขา เห้อแแถมยังไม่ได้คุยไม่ได้ถามถึงสารทุกข์สุขดิบเท่าที่ควรเลย มีความเสียดายยยยยยยย ไม่ใช่ไรอยากจีบ55555ล้อเล่นค่า เออใช่ๆสำหรับเรื่องพิมพ์ผิดนี่เราต้องขออภัยทุกคนอย่างสูงด้วยน้าจริงๆ เราเป็นโรคค่ะมือไปไวใจฉุดไม่อยู่555555 เราพยายามดูนะว่าเออเราพิมพ์ผิดพิมพ์ตกไปตรงไหนรึป่าวแต่หน้ายังมีอีกก็ขอโทษด้วยจริงๆน้า เข้าใจเลยว่าแบบพิมพ์ผิดมันทำให้เสียอารมณ์ในการอ่านไปอีก ต่อไปนี้จะพยายามให้น้อยที่สุดค่าาา เอ่อ...รู้สึกตอนนี้จะมาบ่นยาวเป็นพิเศษ สุดท้ายยๆๆๆ ก็ขอให้ติดตามผมงานเราต่อไปน้าอัพช้าบ้างไม่ต่อเนื่องบ้างอย่าว่ากันเลยน้าา เราว่าปิดเทอมตอนจะขึ้นมหาลัยเราคงจะมีเวลาได้แต่งต่อแหละ ตอนนี้ขอบอกว่าพักยาวๆค่าาาา ช่วงที่หายไปก็อย่าลืมคิดถึงกันมั่งเน้ออ ตอนนี้เป็นตอนของเพื่อนเก่าล้วนๆ สัญญาว่าตอนต่อๆไปจะมีจัสมาบ่อยๆ บ่นยาวเกินไปละ ไปแล้วค่าาาา บายยยย เจอกันใหม่นะ |
ความคิดเห็น