คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : All Every Thing Is You : Chapter 13 [Travelling]
และแล้ว...ค่ะและแล้วก็มาถึงวันที่คุณจะต้องออกเดินทางจนได้ แต่เอ...ก็ไม่เห็นป้าเซลล่าจะบอกอะไรคุณเลยนี่นา แล้วสรุปว่าเที่ยวในวันหยุดที่จะถึงนี้มันไปเที่ยวที่ไหนอะไรยังไงกันแน่เนี่ย โอ้ยยยยย ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว
"เป็นไง เก็บของยังพรุ่งนี้ก็ออกเดินทางแต่เช้านะ" ไนออลเดินเข้ามาในห้องพร้อมกระเป๋าใบโตให้คุณได้ตะลังพึงเพิดกับยัยบ้าหอบฟางที่ยืนอยู่ข้างหน้า
"นี่..." คุณชี้ไปยังกระเป๋าของเขา อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง "นายมันบ้าหอบฟางชัดๆอ่ะ นี่จำเป็นด้วยหรอที่ต้องเอาไปเยอะขนาดนี้น่ะ" คุณพูดขณะจ้องเขาอย่างไม่เชื่อสายตาจริงๆ
"อะไร ก็ไปเที่ยวตั้งหลายวันจะให้เอาเสื้อผ้าไปน้อยๆหรอ ห๊ะ" เขาตอบคุณอย่างหน้าตาเฉย แถบไม่มีสัญญาณบ่งบอกเลยด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่นี่มันผิดมนุษย์มนาเขา
"หลายวันบ้านอะไร แค่เสาร์อาทิตย์ 2 วันแค่เนี้ยเนี่ยนะ"
"แล้วมันเรื่องของเธอรึไง ชั้นจะเอาไปเยอะแค่ไหนมันก็เรื่องของชั้นป้ะ?"
"จะไม่ใช่ได้ไง" คุณพูดสีหน้าหงุดหงิด "ก็กระเป๋านายน่ะจะไปเบียดที่วางกระเป๋าคนอื่นน่ะสิ แถมเปลืองน้ำมันอีกต่างหาก"
"เธอเลิกบ่นซักทีเหอะชั้นรำคาญ" เขาพูดแล้วปัดมือใส่คุณ
"ชิ" คุณกอดอกยืนอยู่เหนือกระเป๋าใบใหญ่เหมือนยัดบ้านเข้าไปทั้งหลังของเขา "ให้ตายสิถ้าเปิดซิบออกมางูมันจะโผล่มารัดชั้นตายมั๊ยนะ"
"พอเลย" ไนออลเดินมาแล้วปัดมือคุณออกจากกระเป๋าแล้วเบ้ปาก
"ขอดูนิดเดียวนะสงสัยจังว่ามันมีอะไรนักหนา" คุณเอื้อมมือพยายามจะเปิดซิบ
"เธอไปเก็บของของเธอเถอะน่า" เขาปัดมือคุณอีกรอบอย่างไม่พอใจ
"อะไรแค่นี้งอนหรอ" คุณพูดแล้วมองหน้าเขา
"...." ไนออลไม่พูดอะไรเพียงแต่เบ้ปากแล้วหันไปทางอื่น
"แหนะ" คุณชี้หน้าเขา "อะไรแค่นี้งอน"
"ไม่ใช่ซักหน่อย" เขาพูดแล้วเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น "เออนี่ชั้นชวนเพื่อนๆไปเที่ยวด้วยนะ"
"เออดีจะได้สนุก" คุณพูดออกไปก่อนที่จะระลึกขึ้นได้ว่าในบันดาเพื่อนไนออลก็มีทั้ง เซน แฮรี่ เลียม ลูอิส และบลาๆๆๆ อีกมากมาย "ห๊ะ??!!!!!!!" คุณหันไปอุทานใส่เขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"อะไรของเธอ" เขามองคุณอย่างสงสัย
"ก..ก็" คุณมองเขาอย่างอ้าปากค้าง "ก็หมายความว่า แฮซกับเซน...?"
"เยสสสส อย่างที่เธอคิดแหละพวกนั้นก็ไปด้วย" เขาตอบคุณอย่างสบายใจเฉิบ
"นี่นาย..." คุณชี้หน้าเขา ถลึงตาใส่ "นายแกล้งชั้นหรอ"
"แกล้งอะไรของเธอ เวลาชั้นไปเที่ยวก็พาเพื่อนๆไปด้วยผิดตรงไหน" เขาผายมือออก
"ขี้โกงนี่ ก็ทั้งแฮซทั้งเซน..."
"เรื่องของเธอหนิ พวกนั้นเพื่อนชั้น" เขายิ้มให้คุณกวนๆ
"ให้ตายสิไนล์ชั้นจะฆ่านายยยยยยยย" คุณพูดแล้วกระโจนเข้าไปใส่ไนออลที่กำลังนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง โชคร้ายที่เขาหลบไม่ทันเลยโดนคุณทับเข้าเต็มๆ
"โอ้ยยยยย เจ็บนะ" เขาร้องแล้วพยายามผลักคุณออกจากร่าง
"ตายซะเถอะ!!!!" คุณพลิกตัวขึ้นคร่อมแล้วบีบคอเขา
"ค..แค่กกกก...แอ่กกกก อ..อ่อกกก" เขาพยายามแกะมือคุณ แต่คุณยังไม่ลดละ "พอ..พอได้แล้ว ห.."
"ม่ายยยยยย"
"หายใจม...อ่อก"
สุดท้ายคุณก็ยอมปล่อยเขาจนได้ เพราะถึงฆ่าเขาให้ตายยังไงเรื่องวุ่นๆมันก็คงแก้ไม่ได้อยู่ดี แถมยังติดคุกฟรีๆอีกต่างหาก
"เห้ออออออออออ" เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วหันมาที่คุณอย่างเคียดแค้น "เธอนี่มัน..."
"อะระ" คุณถามเขากวนๆ "ชั้นทะแมะ"
แต่เขาก็ไม่พูดต่อกลับกันไปคลุมโปงนอน
"ชิ" คุณพูดอย่างหงุดหงิดแล้วเดินไปเก็บกระเป๋าตัวเอง เตรียมพร้อมที่จะเดินทางในวันพรุ่งนี้เสียดีกว่า ซึ่งคุณยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปที่ไหน
เช้าวันที่รอคอยก็มาถึงจนได้ คุณตื่นมาเพราะเสียงโหวกเหวกโวยวายอะไรนักหนาก็ไม่รู้ของใครหลายๆคนที่อยู่บ้านล่างของบ้าน และแสงแดดที่แยงตาคุณทำให้คุณตื่นจากนิทรา แล้วค่อยๆลืมตาช้าๆแต่เมื่อเหลือบมองไปยังเตียงฝั่งตรงข้ามกลับพบว่าที่ที่เคยมีชายหัวบลอนด์ทองนอนอยู่ตรงนั้น ตอนนี้กลับเหลือเพียงแต่เตียงว่างเปล่าที่ถูกจัดพับเก็บไว้อย่างเรียบร้อยเท่านั้น
"ไนล์..." คุณผลักตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง แล้วกวาดสายตามองหาร่างที่คุ้นเคย "อ่าว...ไปไหนของเค้านะ"
"mkerkr0o5540i0plwrfmodmh;tlfep;vlr;tfsvkoptlmhbl;xfmrpogkvx" เสียงคุยดังระงมขึ้นมาถึงห้องคุณแต่คุณจับใจความไม่ได้
"เสียงใครดังนักหนาเนี่ย" คุณยีหัวตัวเองแล้วลุกขึ้นยืนกำลังจะไปอาบน้ำแต่งตัว
ผลัก!
"เห้เป็นไงตื่นแล้วหรอ" ไนออลเปิดประตูเข้ามาด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
"ตื่นแล้วย่ะ ว่าแต่..." คุณชะโงกหัวไปดูหลังบานประตู "ข้างล่างนั้นมันอะไรกันน่ะ ทำไมเสียงดังขนาดนี้"
"เอ้าก็พวกเพื่อนๆไง มาครบกันหมดแล้วนะเหลือแต่เธอคนเดียวเนี่ยแหละ ยังไม่อาบน้ำแต่งตัวซักทีเนี่ย" เขาพูดแล้วมองคุณหัวจรดเท้า "แล้วนี่จัดกระเป๋าเสร็จรึยังก็ไม่รู้ คนอื่นเค้ารอรู้มั๊ย"
"ค่า... ค่ะๆๆๆๆๆ ทราบแล้วค่ะ จะรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปเร็วที่สุดในชีวิตเลยค่ะ" คุณพูดท่าทีประชดแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ
"ให้ตายสิช้าจริงๆ" ไนออลยืนกอดอกแล้วส่ายหัว
"นี่ก็เพราะไม่ใช่หรอทำไมไม่ปลุกฉันล่ะ ห๊ะ? ปล่อยให้ชั้นนอนคนเดียวเนี่ย" คุณหันมาสวนอย่างอารมณ์เสีย แล้วปิดประตูห้องน้ำดัง ปัง
ทันทีที่คุณแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็เดินลงมาชั้นล่างหาเพื่อนๆที่รอคุณอยู่(คนเดียว)ก็ช่วยไม่ได้นี่ เป็นความผิดของไนออลชัดๆที่ไม่ยอมปลุกคุณ
"อ้าวลงมาแล้วหรอจ๊ะ [ชค]" ป้าเซลล่าเดินมาหาคุณพร้อมลากคุณไปนั่งทานอาหารเช้าร่วมกับเพื่อนๆที่วันนี้มากันพร้อมหน้าทีเดียวเชียว ทั้งไนออลลที่แน่นอนอยู่แล้วว่าต้องไป ทั้งเจมส์ เลียม เซนและแฮรี่ที่มาพร้อมกันจนคุณสลับลางไม่ทันกันเลยทีเดียว แต่เอ้...เมื่อคุณมองไปยังชายหนุ่มที่ดูแก่กว่าพวกคุณเล็กน้อยทำไมถึงมาเที่ยวด้วยกันได้นะ แถมหน้าตาคุณๆอีกต่างหากเหมือนว่าคุณจะเคยเจอเขามาก่อน
"ผมลูอิสนะครับ" ชายที่คุณกำลังจ้องหน้าเหมือนจะดูออกว่าคุณสงสัยพูดแนะนำตัวขึ้น "จำได้รึเปล่าครับที่เราเจอกันวันนั้น"
คุณพยายามนึกแล้วนึกอีกแต่ก็นึกไม่ออก โอ้ยยยยอาการอัลไซเมอร์นี่กำเริบขึ้นมาอีกแล้ว "ว..วันไหนหรอคะ" คุณพยายามถามให้ซอฟต์ที่สุดที่บังอาจลืมหน้าอันหลอเหล่าผู้นี้ไปซะได้ คุณไม่อยากให้อภัยตัวเองเอาซะเลย
"วันที่[ชค] เข้าเรียนวันแรกไงครับ" เขาตอบคุณอย่างใจเย็นแล้วฉีกยิ้มหวานละลายให้แก่คุณ และรอยยิ้มนั้นก็ทำให้คุณนึกออกขึ้นมาจนได้ว่าเขาเป็นรุ่นพี่ที่เรียนอยู่เกรด 12 นี่เอง รุ่นพี่ลูอิสขวัญใจของสาวๆที่วันที่คุณมาโรงเรียนวันแรกก็เห็นพวกสาวๆกรี๊ดใส่เขาอย่างเอาเป็นเอาตายอย่างกับเจอดาราฮอลิวูดแหนะ
"อ๋อออออ นึกออกแล้วค่ะพี่ลูอิส" พอนึกขึ้นมาได้ก็ทำให้คุณน้าแดงขึ้นมานิดหน่อย
"ครับ" ลูอิสยิ้มให้คุณอีกครั้ง
"เอ่อ...ว่าแต่ทำไมถึงมากับพวกนี้ได้ล่ะคะ" คุณถามเขาพลางหยิบคอนแฟล็กมาเทใส่จากแล้วเทนมตาม
"ก็..." ลูอิสหันไปมองหน้าไนออล เซน และแฮรี่ก่อนจะตอบ "พวกเราเล่นบอลด้วยกันน่ะครับก็เลยสนิทกัน"
"อ่อ...ถึงว่าสิ แต่เดี๋ยวนะ" คุณหันไปมองหน้าไนออลอย่างไม่น่าเชื่อ "คนอื่นชั้นเชื่อนะแต่เธอน่ะสิไนล์ เธอเล่นบอลเป็นกะเค้าด้วยหรอเนี่ย"
"นี่เธอรู้จักชั้นน้อยไปแล้วน่ะ นอนห้องเดียวกันซะดเปล่า" ก่อนจะคิดขึ้นมาได้ไนออลก็เผลอพูดออกไปแล้วว่าคุณและเขานอนห้องเดียวกัน ทำให้สาตาทุกคู่ต่างจับจ้องมายังคุณและเขาภายในพริบตาหลังจากที่เขาพูดจบประโยค "อุ๊ปส์" เขาปิดปากตัวเองแล้วไม่พูดอะไรต่อ
"เอ่อ...เธอสองคนนอนห้องเดียวกันหรอ" แฮรี่ถาม
"ค..คืออออ" คุณม่รู้ว่าจะหาข้อแก้ตัวอะไรได้เพราะว่านอนห้องเดียวกันจริงๆนี่
"..." ไนออลก็ดูเหมือนว่าจะคิดอะไรไม่ออกเช่นกันเลยนั่งเงียบ
"เห้ยนายคงไม่ทำอะไร [ชค] ใช่มั๊ย" แฮรี่ลุกไปกระชากคอเสื้อไนออลแต่ไม่ได้แรงมาก
"จะบ้าหรอ ยัยนี่เนี่ยนะ" เข้ามองคุณแบบแหยะๆ "ชั้นจะไปทำอะไรยัยนั่นได้ บรื๋ออออ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว" เขาพูดแล้วสั่นหัวไปมา
"นี่ น้อยๆหน่อยเถอะย่ะ" คุณยกนิ้วชี้หน้าเขา แล้วหันไปพูดกับทุกคน "คือชั้นกับไนล์นอนห้องเดียวกันจริงแต่ก็คลละเตียงกันนะ แถมหุ่นพุงพลุ้ยแบบนั้นชั้นไม่เอามาทำผ..." คุณเกือบจะหลุดคำออกมาแต่ยั้งปากไว้ได้ทัน "ม..ไม่มีทางหรอก ชั้นกับไนล์ไม่มีทางเป็นไปได้แน่" คุณแก้หัวแล้วหัวเราะแฮ่ๆกลบเกลื่อน
"เรื่องนี้ป้ารับประกันนะ ไม่มีทางเด็ดขาดจ้ะ เพราะแต่ลละวันนี่ก็เถียงกันอย่างกับอะไรดี สงสัยกลัวว่าป้าจะเหงาล่ะมั๊ง" ป้าเซลล่าเดินเข้ามาช่วยพูดอีกแรง
"เอาเป็นว่าเดี๋ยวชั้นจะรีบกินข้าวนะแล้วไปออกเดินทางกัน" คุณพูดตัดบทแล้วจัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างว่องไวที่สุด ท่ามกลางสายตาอาฆาตรของทั้งเจ็ดคนที่จ้องว่าเมื่อไหร่หนอคุณจะยัดห... เอ่อ...รับประทานหมดจานเสียที
หลังจากที่คุณโซ้ยๆๆๆๆๆ ทั้งนมทั้งคอนแฟล็คเสร็จแล้วก็ถึงเวลาออกเดินทาง ป้าเซลล่าขับรถยี่ห้อToyota รุ่น Fortuner สีทองแดงที่นานๆทีจะได้ใช้งานมารับสัมพาระที่หน้าประตูบ้าน ก่อนที่พวกคุณผู้ชายทั้งหลายก็ขนของลงรถเสร็จเรียบร้อย คุณก็ขึ้นรถไปนั่งข้างป้าเซลล่าที่เป็นคนขับและปล่อยให้ชายหนุ่มหล่อลากดินทั้งหลายนั่งเบียดๆกันไป
"ป้าเซลล่าคะ เราจะไปที่ไหนกันคะ" คุณผู้ซึ่งไม่รู้อิโหน่อิเหน่คนเดียวจากทั้งคันในรถถามขึ้น
"อ้าว! ตายจริงป้าลืมบอกหนูหรอเนี่ย ขอโทษทีนะจ๊ะ"
"คิคิคิ" เสียงหัวเราะของไนออลดังมาจากเบาะหลัง
"หัวเราอะไรของนาย" คุณหันไปถามเขา
"ก็หัวเราะคนตกข่าวน่ะสิ ก๊ากๆๆๆๆ" เขาขำต่อไป
"นายก็เหมือนกันนะไม่ยอมบอกชั้นเลย เชอะ" คุณพูดแล้วหันกลับมากอดอกนั่งมองถนน
"เรากำลังจะไปหอนาฬิกาพระราชวังเวสต์มินสเตอร์จ้ะ" ป้าเซลล่าตอบคุณ
"เอ่อ...มันคืออะไรหรอคะ อยู่ที่ไหนกันเนี่ย" คุณงงกับชื่อที่เหมือนไม่เคยได้ยินมาก่อน
"ก็หอนาฬิกาบิ๊กเบนไง ยัยบื้อ" ไนออลพูดแล้วหัวเราะเยาะคุณ
"ใครบื่อห๊ะ!" คุณหันไปปาหมอนรองหลังใบเล็กใส่เขา "ก็ถ้าบิ๊กเบนล่ะก็รู้จักอยู่แล้ว"
"งั้นบิ๊กเบนคือไร"
"ก็นาฬิกาไง" คุณตอบทันควัน
"บิ๊กเบนมันชื่อระฆังต่างหากเล่า เธอนี่บ้านนอกชะมันเลย" ไนออลพูดกวนประสาทคุณ
"โอ้ยยยย ก็ใครจะไปรู้เล่า ชั้นเป็นคนไทยนะ จะไปรู้ได้ไง" คุณหันไปเถียงเขา
"เรื่องนี้เด็กๆก็รู้ป้ะ" เขากวนเหมือนเดิม
"พอๆๆๆ เถอะทั้งสองคน เดี๋ยวป้าเซลล่าจะไม่มีสมาธิขับรถนะ" เจมส์ที่นั่งอมยิ้มอยู่นานที่ได้ฟังคุณสองคนทะเลาะกันพูดขึ้นแทรก
"ไม่เป็นไรหรอกเจมส์ ป้าฟังจนชินแล้ว เห็นมั๊ยล่ะอย่างที่ป้าบอกแป๊ะเลย"
"ไม่ขาดไม่เหลือเลยครับ ฮ่าๆๆ"
คุณตัดสินใจไม่เถียงไนออลต่อแล้วก็นั่งเงียบและฟังเพลงจากวิทยุที่เปิดภายในรถ แต่ก็ยังไม่วายมีเสียงแทรกซ้อนรบกวนจากหนุ่มๆที่มาอยู่รวมกันข้างหลังดังขึ้นมากลบเพลงเสียงจนฟังเกือบไม่รู้เรื่อง พวกเขาต่างก็คุณเรื่องสัพเพเหระต่างๆตามประสาผู้ชายที่คุยกันทั้งเรื่องผลบอลบ้าง มีหยอกล้อเรื่องทีมที่ฝ่ายตรงข้ามแพ้บ้างอะไรบ้าง หรือไม่ก็เรื่องเกมที่คุณก็ฟังไม่รู้เรื่องเพราะมีศัพท์อะไรนักหนาก็ไม่รู้ผุดขึ้นมา ทำเอามึนตึ้บงงงวยไปกับศัพท์ของพวกที่ชอบเล่นเกมเลยทีเดียว
"เอาล่ะ ถึงแล้วจ้า" คุณได้ยินเสียงป้าเซลล่าเรียกพร้อมสะกิดคุณให้ตื่น
"ยัยเฉิ่มหลับเป็นตายเลย" เสียงนั้นไม่ต้องบอกคุณก็รู้ว่าเป็นเสียงของใครเพราะถ้อยคำเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวอยู่แล้ว
คุณยังงัวเงียเกินกว่าจะพูดตอบโต้อะไรกับใครทั้งสิ้น ได้แต่สบถในใจแล้วขยี้ตาและบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยก้าวลงจากรถ เมื่อเดินไปซักพักจากที่จอดรถ สายตาของคุณก็ถูกดึงดูดให้ไปมองยังหอนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ตั้งตระหง่านสูงเด่นอยู่ข้างหน้า ด้วยสถาปัตยกรรมคลาสสิคสมัยโบราณตามแบบฉบับของตะวันตก หอนาฬิกานี้เป็นส่วนหนึ่งของพระราชวังเวสต์มินสเตอร์ที่โผล่สูงขึ้นมาด้านบนมีนาฬิกาเรือนใหญ่คอยบอกเวลาแก่ชาวเมืองในระแวกนี้อย่างเที่ยงตรงเสมอมา พระราชวังมีหน้าต่างหลายบานเรียงกันเป็นแนวยาวพร้อมด้วยลวดลายสลักดูสวยงามประดับตกแต่ง เป็นที่น่าชื่นชมของนักท่องเที่ยวผู้มาเยี่ยมชมอย่างมาก
คุณเองก็เคยเห็นหอนาฬิกาบิ๊กเบนมาแล้วหลายครั้งจากในหนังหรือหนังสือแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวมาแล้วก็หลายครั้ง แต่เมื่อได้มาเห็นจริงๆกับสายตาของตนเองแล้ว มันกลับแตกต่างจากที่เคยเห็นในหนังสือหรือรูปถ่ายโดยสิ้นเชิง ของจริงนั้นทั้งกว้างใหญ่ อลังการ สวยงาม และน่าตื่นตาตื่นใจกว่ามาก นับว่าไม่แปลกใจที่พระราชวังรวมทั้งหอนาฬิกาแห่งนี้จะเป็นสัญลักษณ์ของกรุงลอนดอนเลย
"ว้าววว...สวยจังเลยนะเนี่ย" คุณพูดขณะจ้องพระราชวังตรงหน้าอย่างอัศจรรย์ใจ
"ใช่มั๊ยล่ะจ้ะ อังกฤษนี่มีเสน่ห์เสียจริงๆ"
"นี่[ชค] เธอยังไม่เคยมาหรอ" เจมส์เดินมายืนข้างคุณ
"อื้มใช่" คุณพยักหน้า "คิดดูนะเจมส์ตั้งแต่มานี่อ่ะ ได้แต่ไปกลับบ้านโรงเรียนบ้านโรงเรียนอยู่นั่นแหละ ไม่ได้ไปไหนเล้ยย" คุณหันไปมองไนออล "จะมีก็แต่ไปเป็นเบ๊ถือของให้คุณนายเขาน่ะ"
"บ่นอะไรของเธอ" เหมือนว่าไนออลจะสามารถสัมผัสสายตาอาฆาตของคุณได้
"ป่าวซักหน่อย" คุณเบ้ปากหันไปทางอื่นแล้วลากมือเจมส์เดินไปยังหอนาฬิหา "ไปกันเถอะเจมส์ ไปถ่ายรูปกัน"
"ไปสิ" เจมส์ยิ้มแล้วเดินไปกับคุณ
"นี่ไนล์ [ชค]กับเจมส์เค้าคบกันหรอ" แฮรี่กระซิบถามไนออล ส่วนเซนยังคงยืนกอดอกอยู่
"ไม่ได้คบกัน" ไนออลตามอย่างทันควัน
"เห้ออ..." ทั้งแฮรี่และเซนต่างถอนหายใจพร้อมกัน
"เห้ยนี่ เซนนายจะถอนหายใจทำไมชั้นต่างหากที่ต้องทำคนเดียว"
"แล้วทำไมชั้นจะถอนหายใจบ้างไม่ได้ล่ะ นายมีปอดคนเดียวหรือไง" เซนพูดแล้วเดินไปร่วมวงถ่ายรูปกับคุณด้วย
"น..นายว่าไงนะ" เมื่อได้ยินดังนั้นแฮรี่ถึงกับคิ้วกระตุกเพราะความกวนของเซน
"ฮะๆ เอาน่าพวกนายเป็นอะไรไป ทั้งสองคนเลย" ลูอิสถามเพราะสงสัยว่าทำไมทั้งคู่ต้องสนใจคุณด้วย
"พี่ลุคร้าบบบ พี่ไม่รู้หรอว่าแฮซกับเซนนี่เปิดศึกชิงนางกันอยู่" เลียมพูดพลางอมยิ้ม
"อ้าว...ตายละ แหม่ว่าจะจีบซักหน่อยนะเนี่ยอดจนได้ ฮะๆๆ" ลูอิสพูดแล้วกอดคอแฮรี่
"พี่ลู ไม่ตลกนะถ้าพี่จะจีบเธอน่ะ" แฮรี่นิ่วหน้า "เพราะแค่ผมแค่เซนก็เหนื่อยพออยู่แล้ว ไหนจะมีจัสตินอีกเห้อออ..." แฮรี่ถึงกับคอตก
"จัสติน?" ลูอิสฉงน
"ก็จัสตินเพื่อนพี่แหละครับ แหม่[ชค]นี่ดังข้ามรุ่นจริงๆนะ" เลียมมองคุณแล้วยิ้ม
"อ้าว จัสตินก็มีไซบ์อยู่แล้วนี่"
"โถ๋ อันนั้นเขาเลิกกันไปนานแล้วครับ" ไนล์ตอบ
"อ้าวหรอ พี่ไม่รู้หนิ ฮ่าๆ" ลูอิสลูบหัวแก้เขินในความไม่รู้เรื่องชาวบ้านชาวช่องของตัวเอง
"พี่จะรู้อะไรล่ะวันๆพี่ก็แตะบอลอยู่นั่นแหละ พี่จะจบแล้วนะครับสาวซักคนพี่ก็ไม่เหลียว สาวๆข้างสนามที่กรี๊ดพี่กันนี่ไม่สนบ้างหรอ" ไนล์พูดน้ำเสียงอิจฉานิดๆ
"ก็แหม่...ไม่มีที่ถูกใจนี่นา เอาเถอะน่าไปถ่ายรูปกันเถอะจะได้ไปเที่ยวเยอะๆ รออะไรกันอยู่เนี่ย" ลูอิสหันมามองแฮรี่ "เอ้านี่ก็หยุดดราม่าได้แล้วไปกันเถอะ" แล้วเดินนำไปเข้ากล้องกับคุณด้วย
"เอ้า..1..2..3..แชะ" คุณให้สัญญาณลั่นชัตเตอร์จากโทรศัพท์ถ่ายเซลฟี่หมู่แก่ทุกคน "เอ้าอีกรูป..."
หลังจากที่คุณถ่ายรูปเสร็จซึ้งวันนี้คุณดุถ่ายรูปคู่กับเจมส์ไปหลายคู่เหมือนกัน แต่ก็นะ...ทั้งแฮรี่และเซนต่างก็มาแย่งตัวคุณถ่ายรูปกันทั้งคู่ ตอนแรกก็ถ่ายรูปกันสามคน แต่ทั้งสองก็อยากได้รูปคู่กับคุณแค่สองคนบ้าง แต่ก็ตกลงกันไม่ได้ซักทีคุณจึงให้ทั้งคู่เป่ายิงฉุบกัน ดูๆไปแล้วทั้งคู่นี่ก็เหมือนเด็กซะมากกว่าที่จะเป็นนักเรียนม.ปลายซะเหลือเกิน
คุณเดินสำรวจบริเวณรอบๆของพระราชวังแต่ก็ไม่ได้ไกลจากจุดที่พวกเพื่อนๆของคุณอยู่มากนัก มองออกไปทางแม่น้ำก็เห็นชิงช้าสวรรค์อันใหญ่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ มันกำลังหมุนพานักท่องเที่ยวที่ต่างบินมมาอังกฤษเพื่อมาชมวิวทิวทัศน์ของกรุงลอนดอนแห่งนี้
-อยากขึ้นไปมั่งจัง...ถ้าเป็นวิวที่นี่ตอนพระอาทิตย์ตกดินก็คงจะสวยไม่น้อยเลย แถมโรแมนติกอีก โอ้ยๆๆถ้ามีแฟนก็ดีน่ะสิ-
"ยิ้มอะไรหรอ?" เจมส์เดินเข้ามาทักคุณที่กำลังคิดอะไรเพลินๆยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนคนอื่นเกือบจะอ่านความคิดของคุณออกได้แล้ว
"หา?" คุณหันไปหาเขา "ยิ้มอะไร"
"เมื่อกี้ก็เห็นอยู่ว่ายิ้มยังถามอีกแหนะ"
"อ้อ อ๋อ คิดไรเพลินๆอ่ะ" คุณตอบแล้วหันไปมองชิงช้าสวรรค์และแม่น้ำอีกครั้ง
"สวยเนอะ" เขามองไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย
"อื้ม" คุณพยักหน้า
"ถ้าได้ขึ้นไปบนนั้นตอนพระอาทิตย์ตกดินคงจะดีเนอะ" เจมส์พูดขึ้น ทำเอาคุณตกใจเมื่อได้ยินดังนั้นเพราะเขาพูดเหมือนเขาอ่านความคิดคุณก่อนหน้านี้ออก
"ห๊ะ?" คุณหันไปมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ "ทำไม...คิดเหมือนกันเลยนะ"
"นั่นสิ" เจมส์หันมาสบตากับคุณ "จริงๆเรามีอะไรคล้ายๆกันหลายอย่างจังเนอะ" เขาส่งรอยยิ้มอันอ่อนโยนให้คุณ
"นั่นดิ ทำไมนะ" คุณหลบสายตาเขามองไปยังแม่น้ำ
-แต่ถึงให้คิดเหมือนกันทุกอย่าง แกก็คงไม่กลับมาชอบเราอยู่ดีใช่มั๊ย-
"นี่แหนะ" เขาผลักหัวคุณเบาๆ "คิดไรอยู่น่ะ ประชดเราอยู่ใช่ป้ะ"
"เห้ย..." คุณขยับเข้าไปหยีตาจ้องเขา "เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าแกสามารถอ่านใจคนได้ด้วยอ่ะ"
"ป่าวซักหน่อย" เขาจ้องหน้าคุณ "เธอน่ะไม่ต้องคนที่มีพลังวิเศษสามารถอ่านใจได้หรอก แต่มองตาเนี่ยก็รู้แล้วว่าคิดอะไรอยู่" เขาโน้มตัวลงมาที่คุณใบหน้าของคุณและเขาอยู่ใกล้กันมาก
"แล้วทำไม...?"
"หืม?" ใบหน้าเขาเปลี่ยนเป็นความฉงน
"ทำไมทีตอนนั้นถึงไม่รู้ล่ะว่าเราชอบแกน่ะ..."
"เอ่อ..." เจมส์ไม่พูดอะไรและดูเหมือนว่าคำถามของคุณจะเป็นตัวทำให้เขาพูดอะไรไม่ออกซะมากกว่า ทำให้เขาอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่สบตากับคุณอยู่อย่างนั้น
"..."
"..."
และแล้วความเงียบก็เหมือนจะเข้ามาปกคลุมพื้นพื้นที่ที่คุณทั้งสองยืนอยู่ ทั้งที่มีรถราวิ่งแล่นผ่านไปมาแต่ก็กลับดูเงียบเชียบราวกับไม่มีผู้คนหรือสิ่งมีชีวิตอยู่ตรงนั้นเลย เหมือนกับว่าที่ที่ยืนอยู่นี้ ณ ใจกลางเมืองแห่งนี้มีเพียงแต่เขาและคุณ
"เฮ้! สองคนนั้นน่ะทำไรอยู่ไม่ไปเที่ยวที่อื่นกันรึไง" และแล้วกำแพงความเงียบที่ปิดกั้นคุณทั้งสองจากโลกภายนอกก็ถูกทำลายโดยเขา แฮรี่เดินตรงมาด้วยสีหน้านิ่วคิ้วขมวดดูไม่พอใจอย่างมากที่เห็นคุณและเจมส์อยู่กันสองต่อสอง และที่ตามมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเซน ก็เดินมาอย่างสง่าผ่าเผยอยู่เบื้องหลังแฮรี่ไม่ไกลจากกัน
"นายน่ะ เจฟ" เขาชี้นิ้วจิ้มกับอกของเจมส์
"เจมส์ เราชื่อเจมส์"
"เออนั่นแหละ แจ็ค นายน่ะทำไมต้องปลีกตัวมาอยู่สองต่อสองกับ[ชค]ตลอดเวลาด้วยห๊ะ?"
"ไม่ใช่ตลอดเวลาซักหน่อย" เจมส์พูดแก้แล้วผายมือออก "แล้วก็ เราชื่อเจมส์"
ไม่ตลอดเวลางั้นหรอชั้นนับมาหลายครั้งแล้วที่นายอยู่กับ[ชค] อย่างเถียงชั้น และก็อย่าแก้ตัวเลยน่าจอห์น
"เจมส์..."
ขณะที่เจมส์และแฮรี่เถียงกันอยู่เซนก็เดินมาคว้ามือคุณแล้วพาเดินไปขึ้นรถ "ไปกันเหอะ"
"แล้ว...เอ่อ..." คุณชี้ไปที่สองคนนั้นซึ้งแฮรี่ก็ยังคงเรียกชื่อเจมส์ผิดอยู่เหมือนเดิม และเก่งจริงๆที่เขาสรรหาคำมาเรียกได้แบบไม่ซ้ำซักประโยค
"ปล่อยพวกนั้นไปเหอะ" เขาหันไปพูดตอกย้ำแฮรี่ "มันบ้า!"
"ฮ่าๆ โอเคๆ"
เมื่อคุณเดินมาใกล้แล้วแฮรี่ที่เพิงรู้ตัวก็ส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายเซนตามหลังมา "เห้ยเซน ปล่อยมือนายเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย ชั้นไม่อนุญาตเว้ย! เฮ้! ได้ยินมั๊ยปล่อยสิวะ!" แฮรี่ตะโกนไล่หลังคุณและเซนมาอย่างหัวเสีย แต่เซนก็ดูเหมือนว่าจะไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่แฮรี่พูดเลยเขากลับสงบเยือกเย็นเดินจับมือกับคุณมาอย่างไม่มีอะไรน่าแปลก ทำเหมือนกับว่าแฮรี่นั้นเป็นอะไรที่เห่าอยู่ด้านหลังแต่ก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาอยู่แล้ว
"น่าสงสารแฮรี่เนอะ " คุณพูดแล้วหันไปขำ
นั่งรถบวกกับรถติดไม่นานก็มาถึงอีกที่แล่วๆๆๆๆแล้วววว ถึงที่นี่จะรถติดยังไงก็ไม่เท่ากรุงเทพบ้านเราหรอกค่ะ เฮ้ออออ ติดได้ติดดี ถนนที่นี่ใหญ่น่าดูเลยนะหรือเป็นเพราะคุณไม่ค่อยชินตากันนะเลยทำให้คิดไปเองว่าถนนมันกว้างกว่า แต่ก็ช่างเถอะนั่งรถแบบไม่ค่อยติดแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว
"แถ่นแถ๊นนน...ถึงสถานี Buckingham Palace แล้วค่ะ ผู้โดยสารทุกท่านโปรดตรวจเช็คสัมภาระของท่านให้ดีนะคะ ระหว่างนี้รอนายสถานีหาที่จอดรถก่อนนะคะ" ป้าเซลล่าพูดขณะเลี้ยวรถมาในบริเวณพระราชวังแห่งนี้
ถึงจะไม่ใช่วันหยุดแต่สถานที่แห่งนี้ก็ควักไขว่ไปด้วยนักท่องเที่ยวที่สัญจรไปมา ทุกๆคนก็หวังที่จะมาเยี่ยมชมความงามของสถานที่แห่งนี้ด้วยกันทั้งงั้น ถึงจะไม่ต้องเข้าไปภายในก็เชื่อว่าหลายๆคนสามารถสัมผัสกับความงามที่เปร่งประกายออกมาได้เช่นกัน จริงๆนะ แค่ได้ยืนเกาะอยู่ตรงขอบรั้วเนี่ยก็เหมือนได้เข้าไปอยู่ในนั้นเป็นปีละ อาจจะฟังดูเวอร์เนอะ แต่สำหรับคุณที่ได้มาครั้งแรกเนี่ยแถมยังต้องนั่งเครื่องบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกลกว่าจะมาเห็นได้ ภาพที่เคยวาดไว้ในหัว รูปที่เคยดูจากอินเททอร์เน็ต เหอะๆ มันเทียบไม่ได้เลยค่ะกับของจริงที่อยู่ตรงหน้า
"ม..ไม่อยากจะเชื่อเลย" คุณพูดด้วยท่าทางอัศจรรย์ใจมากกับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้า "ส..สุดเลยว่ะ โอ้ยยยยยนี่เรามาถึงจริงๆหรอเนี่ย" ยิ่งเดินเข้าไปใกล้รั้วพระราชวังก็ยิ่งตื่นเต้น
"อะไรๆ อะไรนักหนาเนี่ยเธอน่ะทำอย่างกะไม่เคยมาไปได้" ไนออลพูดอย่างเบื่อหน่าย
"เอ้า! นายก็พูดไรแปลกๆ ก็ไม่เคยเห็นน่ะสิ" คุณหันไปตอบเขา "โอ้ยยย อลังการเวอร์วังมากเลยค่า...สุดยอดอ่ะๆ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีโอกาสได้มาจริงๆด้วย"
"งั้นเราไปถ่ายรูปกันมั๊ย [ชค]" เซนเดินเข้ามาถามคุณพร้อมชูกล้องในมือ ไม่ต้องสงสัยเลยค่ะมีหรอที่นักเซลฟี่ตัวยงอย่างคุณหรือจะปฏิเสธน่ะ
"ห..เห้ยๆ ไปดิๆ รอคำนี้มานานแล้ว" คุณฉุดมือเซนอย่างดี้ด้าตื่นเต้นไปเซลฟี่กับเขา "มาๆเซนมาถ่ายกันตรงนี้ดีกว่ามุมสวยดีเนอะ" คุณพูดแล้วยิ้มให้เขา
"เห้ยเซน นายถ่ายยังไงก็ไม่หล่อขึ้นมาหรอก ถอยๆๆ เหยิบไปดีกว่าน่า" แฮรี่เดินเข้ามาแทรกระหว่างเซนกับคุณ "[ชค] มาถ่ายรูปกันนะ นะครับ" เขาหันมาพูดด้วน้ำเสียงหว๊านนนน หวานจ๋อยให้กับคุณ เอ่อ..ถ้าเป็นสาวๆคนอื่นคงจะใจละลายยอมถ่ายด้วยโดยไม่ต้องคิดแน่ๆ แต่ถ้าเป็นคุณแล้วล่ะก็...คิดดูก่อนดีกว่าเนอะ เห็นสายตาแบบนี้จนชินแล้วหนิ แถมได้เห็นโมเม้นต์ปัญญาอ่อนเต็มพิกัดของหมอนี่อีก เห้อออ...หมดกันแฮรี่ลุคหล่อ เจ้าชู้ ม่อสาวๆ แฮรี่ในสายตาคุณตอนนี้อ่ะหรอ...?
"ลูกแมวน้อยชัดๆ"
"ห..ห๊ะ เธอวว่าไงนะ [ชค]" แฮรี่ถามคุณอย่างงงๆ
"เปล่าหนิแฮซเรามาถ่ายรูปกันดีกว่าน่า" คุณหยิบกล้องในมือเซนยกขึ้นมาถ่ายรูปเซนกับแฮรี่ "เอ้า ยิ้มมม"
"ด..เดี๋ยวๆ แต่ชั้นอยากถ่ายกับเธอนี่" แฮรี่ประท้วง
"เออๆน่า นานๆทีเราจะมีรูปคู่" เซนดึงคอเสื้อแฮรี่ไว้ไม่ให้เขาเดินไปไหน "เฮ้อ..." เขาถอนหายใจแล้วแชะรูปอย่างเนือยๆ
"เอ้าทำไมทั้งคู่ไม่ยิ้มเลยล่ะ" เจมส์เดินเข้ามาแซวทั้งคู่ แล้วยิ้มเชิงล้อเลียนเพราะตอนนี้ทั้งคู่เหมือนเด็กที่ถูกแม่(ซึ่งก็คุณนั่นแหละ)บังคับให้ถ่ายรูป ถึงจะไม่อยากถ่ายก็เถอะ
"อ้าวๆ แบบนี้มันเปลืองฟิล์มรู้มั๊ยจ้ะ" ป้าเซลล่าเดินตามมาหลังสุด
"ป้าค้า [ชค]อยากถ่ายกับป้ามั่งอ่ะ นะๆ" คุณหันไปอ้อน
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะจ้ะ มาสิๆ" ป้าเซลล่าอ้าแขนรับ
"อ้ะไนล์ นายถ่ายให้หน่อยดิ" คุณยื่นกล้องส่งให้เขา
ได้ๆเอามุมไหนล่ะบอกมา"
อย่างกับฝันไปเลยเนอะ ใครจะคิดล่ะว่าเด็กผู้หญิงบ้านๆจะมีโอกาสได้มาเรียนที่อังกฤษแบบนี้ แถมได้มีเพื่อนที่น่ารักๆแบบนี้อีกด้วย มีป้าก็แสนดี ไม่รู้ว่าชาติหน้าจะมีอากาสแบบนี้อีกรึป่าวเนอะ ใช่สิเกิดมาทั้งทีต้องใช้ชีวิตให้คุ้มใช้ให้เต็มที่จะได้ไม่เสียดายเวลาที่เกิดมา
การได้มาเที่ยวที่บัคกิ้งแฮมนี่ก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ไม่เสียดายแล้วแหละที่เกิดมาชาตินี้ การได้มาเห็นสถาปัตยกรรมงดงามแบบนี้เนี่ยเป็นโอกาสที่หาได้ยากมาเลยนะ ภายนอกรั้วพระราชวังมีน้ำพุอยู่ตรงกลางสามแยกเป็นรูปตัว Y ถ้ามองมาจากมุมสูง มีนักท่องเที่ยวมานั่งเล่นนั่งพักกันอยู่มากมายแต่ก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกอึดอัดอะไร บริเวณโดยรอบปลูกต้นไม้และดอกไม่อยู่เต็มไปหมด ใกล้ๆกับลานน้ำพุก็ปลูกต้นทิวลิปเต็มไปหมด เหล่าทิวลิปทั้งหลายก็พากันผลิดอก ชมพู เหลือง แดงอันชวนหลงใหลเต็มหน้าลานน้ำพุ ดูแล้วก็น่าจะทำเป็นสวนสาธารณะเลยแหละจะได้ให้นั่งท่องเที่ยวที่มาเยี่ยมชมได้ชมทั้งความงามของพระราชวังและชมความงามของเหล่าต้นไม้ใบหญ้าโดยรอบไปด้วย ถือว่าเป็นบรรยากาศที่ดีเลยแหละ อิจฉาคนต่างประเทศอยู่เหมือนกันเนอะที่อากาศบ้านเค้าออกจะเย็นสบายไม่ร้อนเหมือนประเทศไทยบ้านเรา โอ้ยสถานที่สวยๆน่ะมีเยอะแยะไปหมด ธรรมชาติก็มบูรณ์เต็มที่เหมาะกับการท่องเที่ยวเป็นที่สุดแล้ว จะมีก็เพียงแต่อุปสรรคตลอดการที่อยู่คู่กับบ้านเมืองเราเลยก็คือแดดค่ะ แดดเจ้าตัวปัญหาเนี่ยแหละ ใครๆจะไปเที่ยวก็ตามเขาไปทุกที่เลยเนอะ ใจอ่ะอยากไปเที่ยวก็จริงนะแต่สูแดดไม่ไหวเลยต้องอยู่แต่บ้านอ่ะดิ เผลอๆอยู่บ้านก็เปลืองไฟอีก วัยรุ่นไทยส่วนใหญ่ก็เลยไปอยู่ตามห้างกันทั้งนั้นจริงๆไม่ใช่อะไรหรอกไปตากแอร์อ่ะสิ
มาถึงบรรยากาศภายในบ้างดีกว่า น่าเสียดายที่ช่วงที่มาเนี่ยพระราชวังเขาปิดไม่ให้เข้าไปเยี่ยมชมภายในพระราชวังพอดี ก็เลยได้แต่ชมความสวยงามจากภายนอกเนี่ยแหละเนอะ ถึงจะเห็นแค่ภายนอกเนี่ยก็คุ้มค่าแล้วแหละ ด้วยตัวพระราชวังที่เป็นสีขาวสร้างขึ้นมาจากหิน(มั๊ง) ตัวทรงของอาคารถ้าหากจะให้บรรยายแล้วก็คงจะต้องบอกว่าคล้ายๆกับวิหารอาเธนอธในภาพยนตร์ที่เคยเห็นบ่อยๆ ออกจะเป็นสไตล์กรีกหน่อยๆ มีหน้าต่างหลายต่อหลายบานทำเอาคุณนึกสงสัยขึ้นมาอยู่เหมือนกันนะว่าคนข้างในนี่คงเปิดปิดเปิดปิดหน้าต่างจนกล้ามขึ้นแน่ๆ เพราะมีเยอะมากกกก ที่แห่งนี้เป็นที่ที่ควีนองค์ปัจจุบันอาศัยอยู่แถมเป็นพระราชวังที่มีคนอาศัยอยู่ที่เก่าแก่ที่สุดอีกด้วย และถ้าให้เทียบเนี่ยคุณก็คงนึกภาพถึงวัดพระแก้วแหละ แต่ที่แตกต่างอย่างเห็นได้ชัดเลย คือวัฒนธรรมที่แฝงในสถาปัตยกรรมแต่ละชาติมีความงดงามในแบบฉบับของตัวเอง ที่ลอนดอนพระราชวังบัคกิ้งแฮมสวยแบบแนวยุโรปที่ดูมีความคลาสสิคเก่าๆแต่หรูหราและยังดูทันสมัย แต่วัดประแก้วของประเทศเรา ไม่ว่าจะเก่าแก่เพียงใดก็ยังมีสีสันสดสวยแสบตาอยู่ตลอดเวลา และยิ่งอยู่กับแดดเมืองไทยแล้วยิ่งเหมือนเป็นตัวขับออร่าแห่งความอลังการและความสวยงามออกมาด้วยเหมือนกัน
"มาทำไรตรงนี้" เสียงเจมส์ดังขึ้นจากข้างหลังทำให้คุณหลุดจากภวังค์
คุณหันทางต้นเสียงแล้วยิ้มให้ "ไม่รู้ดิ คิดไรเรื่อยเปื่อยอ่ะ รู้ตัวอีกที" คุณผายมือออก และมองไปรอบๆ "ก็มาอยู่นี่แล้ว"
"อื้ม" เขาซุกมือเข้ากับกระเป๋าเสื้อโคช คงเป็นเพราะเพิ่งมาอยู่ที่นี่เลยทำให้ยังไม่ชินกับอากาศที่ค่อนข้างเย็นสำหรับคนเขตร้อนก็เป็นได้ "ที่นี่บรรยากาศดีสุดๆไปเลยว่ามั๊ย" เขาหันมาแล้วยิ้มให้คุณ
"แหงแหละ" คุณยิ้มตอบ "เห้อออ...ก็เราชินกับบรรยากาศเมืองไทยนี่นา มาเจออากาศแบบนี้น่ะมันก็ต้องคิดว่าดีกว่าเป็นธรรมดา แต่ถ้าแกได้อยู่นานๆแบบเรานี่ดิ แบบ อยู่เป็นปีอ่ะ มันคิดถึงที่บ่านมากเลยนะรู้ป้ะ"
"เห้ย ไม่ต้องถึง 3 ปีแบบ[ชค]หรอก แค่อาทิตย์เดียวเราก็รู้สึกเล่า คิดถึงอาหารอร่อยๆแบบที่บ้านเราจะตายไป"
"คิดถึงอาหารหรอฮ่าๆ อยากกินข้ามมันไก่อ่ะดิ"
"..." เจมส์เงียบไม่พูดอะไรจนทำให้คุณสงสัยเลยหันกลับไปมองหน้าเขา
"ทำไมหรอ"
"..." เขาไม่ตอบกลับอะไรและจ้องคุณสักครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า "ก็...ไม่มีไร"
"หรา...ไม่มีไรแล้วเงียบไมอ่ะ" คุณหรี่ตาไม่เชื่อในคำพูดของเขา และออกจะมั่นใจว่าเขามีอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ
"ก็แค่สงสัยน่ะว่าทำไมยังจำได้ว่าเราชอบกินข้าวมันไก่" เขาพูดขณะหลบตาคุณไปทางพุ่มดอกทิวลิปหลากสี
"ไม่ให้จำได้ได้ไงอ่ะ...ก็เราเคยชอบแกหนิ" คุณเอ่ยออกไปอย่างแพ่วเบาไม่คิดด้วยซ้ำว่าเขาจะได้ยิน
"แค่เคยชอบหรอ" จู่ๆเขาก็หันมาสบตากับคุณ
-ไม่เอาน่า...ตั้งแต่บิ๊กเบนแล้ว เอาบรรยากาศโรแมนติกแกมดราม่านี่ออกไปเถอะชั้นไม่ต้องการ ฮืออออ-
"..."
"..."
-เอาอีกแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ บทสนทนาเริ่มไปต่อไปได้อีกแล้ว โอ้ยๆๆๆๆๆทำไงดีเนี่ยชั้นจะบ้าตายอยู่แล้ว แฮซไปหนายยย เข้ามาขัดจังหวะชั้นทีเถอะ-
"เป็นงั้นก็ดีแล้วนะ เราอยากให้[ชค]เจอคนดีๆอ่ะ" หลังจากเงียบอยู่สักพักใหญ่ๆเจมส์ก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบ
"แล้วแกไม่ดีหรอ"
"หา"
"จริงสิ เราว่าแกดีเกินไป" คุณยิ้มให้เขา
"คือ..."
"ช่างมันเหอะเจมส์ เราว่าไปหาพวกนั้นกันเถอะ" ด้วยความสูงที่ไล่เลี่ยกันคุณจึงสามารถเอามือพาดไหล่แล้วลากเขาเดินไปได้
"เออจริงดิ ป่านนี้แฮรี่ตามหาตัวเธฮให้ขวักแล้วแหละ" เจมส์แซวคุณ
"เห้ยชัทอัพเลย ไม่เอาไม่พูดแค่นี้ก็ปวดหัวจะตายละ"
"อ่าๆเคๆ ไม่พูดก็ได้เพราะแฮรี่มานู่นละไง"
"เห้ยยยยยยยยย! เจสันแกกเรามือแกออกจาก[ชค]แฟนชั้นเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย ไอ..ไอบ้า ไอหื่นกาม อย่ามาทำลามกแถวนี้นะเว้ย" นินทาไม่ทันขากคำเจ้าของเสียงตัวจริงเสียงจริงก็วิ่งมาแต่ไกลแล้วผลักเจมส์ออกจากตัวคุณอย่างรวดเร็ว "[ชค] ไปไหนมาอ่ะ ชั้นหาตัวเธอแถบแย่เลยนะรู้มั๊ย"
"ถามได้ จะไปไหนล่ะก็ไปให้ไกลจากตัวแกไง" เจมส์ทำเป็นพูดลอยๆ
"ว่าไงนะ ห๊ะ!" แฮรี่หันขวับ
"ป๊าววววว!" เจมส์เมินเขาแล้วเดินไปหาลูอิส ไนออลและเซน "เฮ้ยเพื่อนขึ้นรถกันเหอะ"
แสงตะวันเริ่มทะประกายเป็นสีทองแล้วเปลี่ยนเฉดมาเป็นสีส้ม ดวงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าเต็มที รถที่กำลังแล่นผ่านชานเมืองที่เต็มไปด้วยทุ่งดอกไม้สีสันสดสวยรับกับแสงทองระยับจากดวงอาทิตย์ ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูสวยซะทุกหนแห่ง เส้นทางเริ่มเล็กลงเรื่อยๆบ่งบอกว่ากำลังเข้าสู่เขตพื้นที่ชนบท สองฝั่งข้างทางขับผ่านฟาร์มแล้วฟาร์มเล่า บ้างก็มีวัวกำลังกินหญ้า บ้างก็เป็นทุ่งดอกไม้ที่เกษตรกรปลูกไว้รอตัดไปขาย นอกจากจะเป็นแหล่งรายได้ให้กับพวกเค้าแล้วมันยังเป็นแหล่งอาหารตาให้แก่ผู้ใช้รถใช้ถนนที่สัญจรไปมาแถบนี้อีกด้วย
"สวยจังเลยเนอะ" คุณพูดแล้วมองทุ่งดอกลาเวนเดอร์สีม่วงที่ดูเหมือนทอดยาวไปหลายเอเคอร์
แชะ แชะ
"ทำไรอ่ะ" คุณหันไปถามไนออลที่กำลังเล็งออกไปผ่านหน้าต่างรถ
"ถามได้" เขาหันมาทางคุณบแว๊บนึงแล้วหันหลับไปที่เลนส์กล้องต่อ "ถ่ายรูปดิยัยโง่"
"แค่นี้ต้องว่ากันด้วย" คุณแบะปาก "เสียรมณ์หมด โอ้ยอุส่าผ่านวิวสวยๆแท้ๆ" คุณหันไปมองคนอื่นๆและสังเกตว่าคนอื่นๆพากันผล็อยหลับกันหมดแล้ว เหลือแต่ป้าเซลล่า ไนออล และคุณเท่านั้นที่ยังคงตื่นอยู่ "อะไรเนี่ยหลับกันหมดแล้ว"
"ชู่ววววว..." ไนออลยกนิ้วชี้ขึ้นมา "บ่นไรของเธอเดี๋ยวคนอื่นเขาก็สะดุ้งตื่นกันหมดหรอก" เขากระซิบ
"ไม่พูดก็ได้" คุณลดระดับเสียงลงแล้วหันไปสนใจกับกล้องในมือของเขา "เห้ย ขอดูมั่งดิ"
"ไนออลหันมาส่ายหัว "ไม่" แล้วหันกลับไปส่องเลนส์ต่อ
"ไม้อ่อนไม่ได้ต้องใช้ไม้แข็ง" ทันทีที่คุณพูดจบก็พาดแขนไม่ลอคคือช่างภาพที่กำลังมีอารมร์สุนทรีย์กับทุ่งลาเวนเดอร์สีม่วง
"อ่อกกก..แอ่ก..." เขาทำกล้องหล่นจากมือมาอยู่ที่ตัก
"เมื่อเช้าก็โดน ตอนนี้ก็โดนแกนี่มันวอนจริงๆเลยไนล์" คุณปล่อยเขาแล้วคล้ากล้องมาดูภาพที่เขาถ่ายไว้ "เห้ยยยย! สวยเหมือนกันนี่หน่า เฮ้ยนี่มันแบบ แบบ แบบช่างภาพมืออาชีพเลยนะไนล์" คุณหันไปชมเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเนี่ยน่ะหรอเป็นฝีมือการถ่ายภาพของคนไม่เอาถ่านอย่างเขาจริงๆ
"นี่ๆทำไมห๊ะเพิ่งรู้หรอว่าชั้นเนี่ย เป็นอานาคตช่างภาพระดับโลกของแท้ ฮ่าๆๆๆ" เขาพูดชมตัวเองพลางลูบบริเวณคอที่มีรอยแดงขึ้นมาจากที่คุณไปลอคคอเขา
"หรา...ไม่อยากจะชมแกเท่าไหร่ของไนล์" คุณเลิกสนใจเขาแล้วหันมาดูรูปต่อ รูปแต่ละรูปแม้ว่าจะถูกถ่ายในรถที่กำลังแล่นอยู่แถมมีกระจกอีกด้วย แต่ภาพที่ออกมาราวกับยืนอยู่ที่ทุ่งนั่นโดยไม่มีกระจกอะไรมากั้นอยู่เลย แถมภาพก็ยังนิ่งมากเส้นก็คม สีสันก็เข้ากัน การจัดองค์ประกอบภาพก็เป๊ะสุดๆ แบบนี้ถ้าจะบอกว่าเป็นช่างภาพมืออาชีพนี่เชื่อเลยนะ
"เป็นไง สวยอ่ะดิฝีมือชั้น" ไนออลโน้มลงมาใกล้ๆใบหน้าของคุณ
"สวยมากอ่ะ" คุณพูดจบก็หันไปหาเขา แต่ดูเหมือนว่าจะกะระยะจากหางตาผิดไปหน่อยทั้งๆทีเขาควรจะอยู่ไกลกว่านี้ แต่ความเป็นจริงอยู่ใกล้จนพอคุณหันไปก็ทำให้จมูกทั้งของคุณและเขาบังเอิญชนกันเข้า ในจังหววะนั้นททำเอาหัวใจของคุณเต้นโครมครามอย่างควบคุมอัตราการเต้นไม่ได้
ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก
ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดไปเองรึป่าวแต่ดูเหมือนว่าไนออลจะขยับใบหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เรื่อยๆ ทำให้คุณเห็นริมฝรปากอมชมพูน่า kiss ของเขาจนแถบทนไม่ได้ชัดเจนขึ้น คุณจึงตัดสินใจหลับตาและรอสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า นั่นก็คือ...
-อ..อีกนิดเดียว f..first kiss-
จังหวะนั้น คุณลุ้นสุดตัวเลยที่จะรอให้มันเกิดขึ้น น..นั้นก็คือ...
ก็คือ....
"อ้าว! ถึงแล้วหรอเนี่ยโรงแรมมิราเคิล แกรนด์ เมาเทนต์ ว้าว!ยังสวยไม่เปลี่ยนเลยน้า" ป้าเซลล่าพูดมาจากเบาะคนขับข้างหน้า ทำเอาทั้งคุณและไนออลสะดุ้งดีดตัวออกจากกันโดยเร็ว ลืมไปเลยว่ากำลังอยู่บนรถและมีป้าเซลล่าและทุกๆคนอยู่ด้วย
"ฮ้าว...ถึงแล้วหรอครับ" ลูอิสบิดขี้เกียจ
ทุกคนค่อยๆทยอยขนสัมภาระขึ้นมารวมตัวกันที่ลอบบี้ของโรงแรม
"อ่านี่จ้า กุญแจทั้งหมด 4 ห้องนะจ้ะเป็นเตียงคู่ทั้งหมดนะจะได้ไม่ต้องนอนแย่งผ้าห้มกันแล้วก็จับคู่กันเองนะว่าใครจะนอนกับใคร" ป้าเซลล่าเดินมาจากเค้าเตอร์โรงแรมและเอากุญแจมาด้วย
"ผมๆๆๆๆๆๆ" แฮรี่รีบยกมือขอกุญแจกับป้าเซลล่า "ผมขอนอนกับ[ชค]แล้วกันนะครับ" ที่เขาพูดออกไปทำให้ทั้งป้าเซลล่าและคุณอึ้งไม่น้อย
โป๊กกกกก
"โอ้ยยย!" แฮรี่ร้องขึ้นหลังจจากโดนเลียมเขกหัวเข้าให้
"เตือนสตินายไงเจ้าเพื่อนรัก เฮ้ย[ชค]เป็นผู้หญิงนะเว้ย ขืนปล่อยให้ไปนอนกับแกเนี่ยมีหวังไม่เหลือถูกแกปล้ำแน่" เลียมพูดเสร็จก็เตรียมจะเขกหัวเพื่อนรักของเขาอีกรอบ
"เห้ยๆๆๆ พอๆๆๆ รู้แล้วคร้าบบบ ทราบแล้วคร้าบบบ แค่ล้อเล่นเฉยๆคร้าบบ" แฮรี่ยกมือห้ามปรามเพราะกลัวจะโดนเข้าอีกรอบ "แหม่ใครจะบ้าทำงงงั้นล่ะ [ชค]ก็ต้องนอนกับป้าเซลล่าสุดสวยอยู่แล้วล่ะคร้าบบ เมื่อกี้ผมล้อเล่นนะอย่าถือสานะครับ" แฮรี่เดินไปควงแขนออดอ้อนป้าเซลล่า
"เอ่อ...แล้วใครจะนอนกับใครล่ะ" ลูกอิสพูดขึ้น
"ผมนอนกับเซนครับ" ไนออลหันไปหาเซน
"งั้นผมนอนกับเลียมแล้วกัน" แฮรี่เดินไปหาเลียมแล้วพยายามจะลวนลาม "มาให้จุ๊ปทีน้า คิดถึงเลียมที่สุดเล้ยย"
"เห้ยๆๆๆๆ พอๆๆ แฮซเพื่อนนายเป็นไรไปเนี่ย" เลียมถึงกับขนลุกในท่าทีของเพื่อน
"ก็เหลือคู่เราแล้วแหละเจมส์ ฮ่าๆ" ลูอิสหันมายิ้มให้เจมส์
"ครับพี่" เจมส์ยิ้มตอบ
"เอาล่ะๆ ขึ้นห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาทานมื้อเย็นกันนะจ้ะเด็กๆ"
"ครับ/ค่ะ"
สิ้นเสียงทุกคนก็พากันหอบสัมภาระแล้วพากันขึ้นห้องของตัวเอง ที่อยู่ชั้นเดียวกันและโชคดีที่จองห้องโรงแรมนี้ได้ชั้นเดียวกันและห้องติดๆกันอีกด้วย
________________________________________________________
มาแล้ววววววววว กลับมาแล้วค่ะตอนที่ 13 แล้วน้าาาาา
หายไปนานเนอะ แต่ยังไงก็กลับมาแล้วน้าาา
ที่จริงคือเปิดเทอมงานเยะมว้ากกกกก ไม่มีเวลาทำอะไรอย่างอื่นเลยค่ะ
จริงๆตอนนี้แต่งค้างไว้ตั้งแต่ปิดเทอมก่อนแล้วนะ แต่ยังแต่งไม่เสร็จก็เปิดเทอมละเลยค้างไว้ก่อนอ่ะ
กลับมาอีกทีก็ปิดเทอมนี้พอดี เลยกลับมาแต่งต่อให้เสร็จค่ะ
เอาแล้วๆ ตอนต่อไปใให้ทายว่าจะมีใครโผล่มาน้าาาา อิอิ ไว้รอดูกันนะไม่นานเกินรอแน่นอนค่ะ
ยังไงก็ฝากกันด้วยน้าาาา :D
ความคิดเห็น