คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : All Every Thing Is You : Chapter 12 [fleurs arôme]
เสียงปิดประตูพร้อมด้วยสีเท้าที่ก้าวอย่างช้าๆดังเข้ามาใกล้ตัวคุณเรื่อยๆ พร้อมด้วยเสียงสัมผัสอย่างอ่อนโยนที่หัวคุณ มีมือหนากำลังลูบไล้ตามแนวผมอย่างช้าๆ ถึงแม้จะเป็นมือผู้ชายที่ใหญ่ หนา และเทอะทะก็ตามแต่สัมผัสที่ให้คุณนั้นทั้งอ่อนหวานและนุ่มนวลๆสุดๆไม่แพ้มือผู้หญิงเอวบางร่างน้อยเลยทีเดียว ร่างใหญ่นั่งลงบนเตียงข้างคุณที่กำลังหันหน้าเข้าผนังด้วยสีหน้าที่หม่นหมองและเซื่องซึมเป็นที่สุด "[ชค]เธอเป็นอะไรเล่าให้ฉันฟังได้นะ..." เสียงของไนออลอ่อนโยนราวกับปุยเมฆที่สามารถลอยไปมาบนท้องฟ้าได้ และแฝงไปด้วยความกังวลใจกับคุณสุดๆที่ทำตัวงี่เง่าแบบนี้ "เธอไม่ตอบฉันหน่อยหรอ ใครทำอะไรเธอ" เขาเล่นผมคุณสลับกับลูบหัวปลอบคุณอย่างนุ่มมือ "ใครทำอะไรเจ้าหญิงของผมครับ โปรดบอกผมมานะครับ เจ้าหญิง..." คำพูดของเขาทำให้คุณคิดถึงวันที่เข้าล้อเลียนว่าคุณเป็นเจ้าหญิงสโนไวท์หรือไม่ก็ซินเดอร์เรล่าได้ทันที ตอนนั้นแตกต่างจากตอนนี้โดยสิ้นเชิงเพราะตอนนั้นเขาล้อเลียนคุณได้อย่างกวนตีนสุดๆ แต่ตอนนี้ทั้งท่าทีและน้ำเสียงของเขาไม่ได้แสดงอาการล้อเลียนหรือเสียดสีคุณแต่อย่างใดเลย การของกระทำของเขาทำให้คุณดูออกจริงๆว่าเขาเป็นห่วงคุณมาก เขายังคงลูบหัวคุณต่อไป "ไม่เป็นไรครับเจ้าหญิงไม่ต้องบอกก็ได้ แต่โปรดลงไปเสวยอาหารกับผมนะครับ เดี๋ยวท่านจะปวดท้องเอานะ" เขาเลื่อนมือลงมาจับมือข้างขวาของคุณที่กำลังวางทาบกับข้างซ้ายอยู่ในท่านอนตะแคงซ้าย "นะครับ เป็นห่วงตัวเองก่อนนะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและอ่อนโยนราวกับว่าคุณเป็นเจ้าหญิงของเขาจริงๆ
"นายนอนเถอะ ชั้นไม่หิว" คุณพูดออกมาอย่างอ่อนแรงไม่อยากให้เค้าต้องมาลำบากเพราะคุณ
"ไม่หิวไม่ได้ อย่างเธอเนี่ยจะไม่หิวชั้นเห็นทุกๆวันเธอกินดินเนอร์อย่างกับกินม้าไปทั้งตัว วันนี้จะมาไม่หิวเป็นไปไม่ได้" ไนออลคนเดิมเริ่มกลับมาแล้ว
"ชั้นไม่หิวจริงๆ ชั้นกินมาแล้ว" คุณเถียง
"อะไรของเธอ เธอไปกินอะไรมาตอบมาสิ เธอไปกินอะไรมาตอนไหน"
"โอ้ยเรื่องของชั้นน่า เอาเป็นว่าชั้นกินมาแล้วเป็นพอ" คุณพูดอย่างอารมณ์เสียงแล้วเอาผ้ามาคลุกโปรงร่างของคุณไว้
"ไปกินข้าวเดี๋ยวนี้นะทุกคนเป็นห่วงเธอกันหมด" ไนออลพยายามดึงผ้าห่มให้เปิดให้ได้
"ทุกคนหรอ เหอะ ป้าเซลล่าน่ะชั้นรู้แต่นายน่ะ ไม่-มี-ทาง" คุณยังคงยื้อยุดฉุดกระชากผ้าผมอยู่
"ใครว่าป้าเซลล่าคนเดียวล่ะ เธอออกมาเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย!" ไนออลยังคงพยายามต่อไป
"เหอะ คนที่เป็นห่วงชั้นน่ะรวมถึงนายด้วยจริงๆน่ะหรอ!" คุณพูดออกไปทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าถ้าเขาไม่ห่วงคุณเขาคงไม่มานั่งฉุดคุณไปกินข้าวแบบนี้หรอก
"ก็ใช่น่ะสิยัยบ้า! ชั้นด้วยแล้วไง รู้ไว้ซะด้วยว่าชั้นเป็นห่วงเธอจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ใครทำอะไรเธอให้เธอเป็นแบบนี้ห๊ะ ไอเจมส์ใช่มั๊ย? ชั้นจะไปฆ่ามันที่มันบังอาจมาทำกับเธอแบบนี้! คอยดู!!" ไนออลพูดอย่างใส่อารมณ์เต็มที่ คำพูดของเขาทำให้คุณถึงกับตะลึกเหมือนกัน และไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนที่ซึนเข้าขั้นอย่างเขาจะพูดออกมาตรงๆแบบนี้
"ไนล์..." คุณค่อยๆลดหน้าห่มลงจนไม่มีอะไรมาบังหน้าคุณ "เธอ..." คุณค่อยๆลุกขึ้นนั่งแล้วจ้องเขาที่กำลังหันหน้าหลบคุณอยู่ แต่ไม่สามารถปิดบังอาการหน้าแดงของตัวเองได้ "เธอเป็นห่วงชั้นขนาดนี้เลยหรอ?" คุณถามให้แน่ใจ
"ไม่ให้ชั้นห่วงเธอแล้วจะไปห่วงใครล่ะยัยบ้า" เขาเอื้อมมือมายีหัวคุณ แต่สายตาเขากลับไม่มองหน้าคุณแม้แต่น้อย
"ขอบคุณนะ ไนล์" คุณโผลเข้าไปกอดเขา จนเขาถึงกับสะดุ้งในตอนแรก แต่พอรู้สึกตัวเขาก็กอดคุณกลับแล้วโอบไหล่คุณเพื่อให้กำลังใจ
"ใครทำอะไรเธอบอกชั้นมา..." น้ำเสียงของเขาดูจริงจังมาก
"งั้นเราลงไปกินข้าวข้างล่างกันดีกว่า แล้วชั้นจะเล่าทุกอย่างให้นายฟังด้วย โอเคมั๊ย" คุณยกมือขึ้นมาแล้วทำนิ้วโอเคถามเขา
"ยัยบ้า! เธอคงรู้สึกเหมือนอยากจะกินม้าเข้าไปทั้งตัวแล้วใช่มั๊ยล่ะ" เขาฉุดมือคุณแล้วเปิดประตูลงไปยังห้องครัว
"ใครบอกนายล่ะ ตอนนี้ชั้นกินอังกฤษได้ทั้งประเทศเลยล่ะ" คุณตบมุกกลับ
"มันแหงล่ะ เธอมันนอนกินบ้านกินเมือง" เขายิ้มและมันก็ทำให้คุณยิ้มตามด้วย
"นายหมายความว่าไงยะ? นี่แหนะ" คุณตีมือเขาแบหยอกๆหนึ่งที
และเมื่อลงมาถึงห้องครัวที่อยู่ชั้นล่างแล้ว คุณก็เริ่มจัดการกับอาหารที่อยู่ตรงหน้าและเริ่มเล่าเรื่องราวระหว่างคุณกับเจมส์ว่าเคยรู้จักกันมาที่ไทยมาก่อนตั้งแต่เริ่มต้น จนมาถึงวันนี้ที่ร้านเค้กใกล้ๆโรงเรียน รวมถึงเรื่องที่คุณและเจมส์จูบกันด้วย ในขณะที่คุณเล่าฉากนั้น คุณก็สังเกตเห็นว่าไนออลดูจะออกอาการไม่พอใจคุณเล็กน้อย แต่เค้าก็พูดว่าวัยรุ่นที่นี่ก็ทำกันทั้งงั้น ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่ถ้าคุณไม่รู้ว่าเค้าชอบแมซอยู่ล่ะก็คุณคงต้องคิดว่าเขากำลังหึงคุณอยู่เป็นแน่
"แล้ว..." เขาจ้องมาที่คุณอย่างหาคำตอบ "เธอกับเจมส์?"
"ฮ่า... ก็เพื่อนกันเหมือนเดิมแหละ เจมส์บอกว่ามีเหตุผลที่บอกไม่ได้น่ะ" คุณฝืนยิ้ม "เราก็เลยเป็นได้แค่เพื่อนกัน"
"เธออยู่กับชั้นไม่ต้องฝืนหรอกน่า" เขาดูคุณออก
"อะไรของนาย" คุณเบ้ปาก "ชั้นไม่เห็นจะแคร์เลอะ มีใหม่ก็ด้ายยยย เยอะแยะ โฮ๊ะๆๆ" คุณเอามือป้องปากเลียนแบบพวกขาเม้าในห้องน้ำโรงเรียนวันนี้ "อ๊ะ!!!!" ดวงตาของคุณเบิกโพลงขึ้น เพราะมันทำให้คุณนึกถึงเรื่องเซนวันนี้ขึ้นมาได้
"มีอะไรหรอ?" ไนออลที่เห็นอาการตกใจของคุณเลยเอ่ยปากถาม
"คือ..." คุณสบตาเขาและลังเลอยู่ว่าจะเล่าให้เขาฟังดีไหม แต่...ไหนๆก็ไหนๆแล้วคุณเล่าเรื่องเจมส์ไปแล้ว คุณก็ไม่จำเป็นที่จะอายเขาเรื่องใดๆอีก "คือวันนี้..." คุณเล่าเรื่องที่ไซบ์และเพื่อนกำลังจะตบคุณแต่ก็มีคนมาช่วยคุณเอาไว้นั่นกก็คือเซนนั่นเอง เรื่องน้ำมันก็เลยทำให้คุณกำลังคิดหนักว่าคุณจะกลับไปเปิดใจเดตกับเขาดีรึเปล่าเพราะครั้งที่แล้วคุณก็ผิดนัดเค้า อันที่จริงคุณผิดนัดทุกคนด้วยซ้ำ
"ชั้นควรจะตัดสินใจยังไงดีล่ะไนล์ นายช่วยชั้นคิดหน่อยสิ"
"เธอนี่มัน..." เขาจ้องคุณแล้วเม้มปาก
"อะไร?"
"เธอ..ยัย.." เขาไม่พูดต่อกลับหันหน้าหนีคุณ
-หรือว่าเธอหึงชั้นจริงๆกันเนี่ยไนออล ฮอลาน-
"อะไรของเธอ"
"เธอนี่มีผู้ชายมาลุมล้อมจีบเยอะขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ" เขาพองแก้ม
"อ้าว...ทำไมนายพูดแบบนี้ นายก็อยู่บ้านเดียวกับชั้นทุกวันไม่ใช่ไง๊?"
"ก็แล้วเธอเล่าอะไรให้ชั้นฟังบ้างล่ะ" เขาสวน คำพูดของเขาทำให้คุณนึกได้ว่าคุณไม่เคยไว้ใจเขาเลยนี่นา
"ก็จริงแหะ" คุณเลื่อตามองต่ำ "แต่..แต่ก็เพื่อนนายไม่ใช่หรอ"
"ก็..." เขาเหมือนอยากจะเถียงแต่เถียงไม่ออกซะงั้น
"เอาล่ะๆ ชั้นกินอิ่มแล้วเดี๋ยวชั้นล้างจานแล้วเราขึ้นไปนอนกันเถอะ" คุณยกจานไปที่ซิ้งค์
"ใครบอกว่าเรา ตอนนี้ชั้นจะขึ้นแล้วต่างหาก" เขาเตรียมเดินขึ้นบันได เมื่อคุณเห็นดึงนั้นจึงรีบวิ่งมาฉุดแขนเขาไว้ไม่ให้ไปเพราะคุณไม่อยากอยู่ข้างล่างคนเดียว
"ไนนนนนนล์ ชั้นไม่อยากอยู่คนเดียวอ่ะอยู่เป็นเพื่อนชั้นก่อนน้า..." คุณอ้อนวอนเขา
"ไม่" เขาพยายามดึงมือกลับแล้วเดินขึ้นแต่คุณยังไม่ยอมกลับ
น้า...... ไนล์สุดหล่ออยู่เป็นเพื่อนชั้นก่อนน้า น้า น้า น้า พลีสสสส พลีสสส" คุณพูดขอร้องแล้วยิงสายตาอ้อนวอนดุจลูกมวน้อยผู้น่ารักให้เขาเต็มๆ จนเขายอมใจอ่อนจนได้
"ก็ได้ๆ ชั้นนั่งรอแล้วกัน เธอรีบไปล้างไป" เขาเหลือบมองคุณแว๊บนึงแล้วรีบเดินไปนั่งโต๊ะที่คุณทั้งสองนั่งเมื่อกี้ ส่วนคุณก็รีบวิ่งไปจ้างจานให้เสร็จโดยเร็วไม่ให้เขารอนาน
"เฮ้!!! เป็นไงบ้าน[ชค] ไปเดตที่ร้านเค้กเมื่อวานกับเจมส์เป็นไงบ...เอ่อ..." แอนดริสเดินเข้าห้องเรียนมาก็มาทักทายคุณเป็นคนแรก แต่กลับต้องชะงักเพราะเห็นตาที่แดงก่ำของคุณที่ดูก็รู้ว่าได้มันมาจากการร้องไห้ "เอ่อ…[ชค]" เธอเรียกชื่อคุณครั้งที่สองแต่คุณกำลังเหม่อลอยคิดถึงเรื่องเมื่อวานเลยไม่ได้ยิน
"[ชค]!!" เธอเร่งเสียงให้ดังขึ้นจนปลุกคุณออกจากภวังค์
"ห๊ะ? หือ?" คุณสะดุ้งแล้วหันไปหาเธอ
"เป็นอะไรรึเปล่า ชั้นเรียกเธอหลายครั้งแล้วนะ มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อวานนี้หรอ?" เธอถามคุณอย่างเป็นห่วง
"..." คุณมองต่ำลงแล้วส่ายหัวเชิงบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"[ชค]..." แอนดริสลูบหัวคุณ "มีอะไรก็บอกกันได้นะ หึ?" เธอผลักหัวคุณอย่างเอ็นดู "เงียบแบบนี้ก็เครียดอ่ะดิ โถ่"
"ม่ายยย ไม่มีอะไร" คุณเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้เธอ แต่เธอก็ดูออกแบบไม่ต้องมีสัญชาตญาณนักสืบโคนันเลยแม้แต่น้อยว่าคุณกำลังมีเรื่องหนักใจ
"แหนะ" เธอก้มตัวลงมาหาคุณที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้แล้วใช้นิ้วชี้ชี้มาที่หน้าคุณ "บอกความจริงกับชั้นมาเดี๋ยวนี้ชั้ยขอสั่งเธอ...ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น"
"ฮ่าๆ" เพราะแอนดริสเล่นมุกจึงทำให้คุณหัวเราะออกมาได้ และยอมแพ้เธอ "โอเคๆ ชั้นจะเล่าให้ฟังก็ได้"
"โอเคเล่ามา" เดินนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆคุณแล้วรอฟังเรื่องเล่าจากคุณ
"แต่..."
"แต่อะไรของเธอ"
"แต่ต้องรอให้เซลกับแมซมาก่อนนะ" คุณยิ้มมีความสุขที่ได้แกล้งเพื่อนของคุณ
"อะไรของเธอเนี่ยทำไมต้องรอให้สองคนนั้นมาก่อนด้วยเล่า" แอนดิสพองลมเข้าปาก
"ก็ชั้นอยากแกล้งเธอไง" คุณหันไปมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
"หนอยแน่" เธอผลักหัวคุณอีกครั้ง
"ฮ่าๆๆ" คุณหัวเราะ "เปล่าหรอกชั้นแค่อยากให้มากันให้ครบก่อน ไม่อยากเล่าหลายรอบน่ะ มัน..." คุณเว้นวรรคแล้วความเศร้าก็กลับมาเยือนอีกครั้ง
"เจ็บ..." แอนดริสเติมคำให้คุณ "ใช่มั๊ยล่ะ" เธอจ้องมาที่คุณเพื่อดูว่าคุณเป็นอย่างไรบ้าง
"อื้อ..." คุณพยักหน้าและไม่พูดอะไรไปมากกว่านั้นเพราะไม่อยากจะนึกถึงเรื่องเมื่อวานอีกต่อไป นับแต่ตอนนั้นคุณและเจมส์คงเป็นอะไรกันไม่ได้มากกว่าคำว่า 'เพื่อน' คำนี้แล้วจริงๆ
"ฮัลโหลพวกเธอสองคนอยู่ที่ไหนกันแล้ว รีบมาด่วนเลยชั้นอยากฟังเรื่องของ[ชค]แล้ว..." เธอหันเหลือบมองคุณแล้วลุกขึ้นเดินออกไปหน้าห้องแล้วพูดกับปลายสายต่อ "คืองี้...เธอหันกลับมาจ้องคุณอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าคุณจะไม่ได้ยิน "วันนี้[ชค] ดูเศร้ามากเลยพวกเธอรู้มั๊ย ชั้นว่าเมื่อวานนี้ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่ร้านเค้กแน่ๆ ชั้นบอกพวกเธอแล้วไงว่าให้ชั้นไปสอดแนมพวกเธอนี่จริงๆเลย เห้อ...เจมส์ทำอะไรเพื่อนฉันกันนะ เออ...เอาเป็นว่า พวกแกรีบมากันได้แล้วย่ะ แค่-นี้-นะ"
ตี๊ดด!
แอนดริสกดวางสายโทรศัพท์แล้วกลับเข้ามาหาคุณ เธอจับมือให้กำลังใจคุณ แล้วบอกว่าไม่เป็นไรนะ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้เรื่อง ในตอนนี้เธอก็พยายามที่จะยังปลอบใจคุณ คุณนึกขอบคุณฟ้าที่ส่งเพื่อนที่แสนดีแบบนี้มาให้คุณที่นี่ ถึงแม้ชีวิตคุณจะมีเรื่องแย่ๆมากก็ตาม แต่คุณก็ยังคงดีใจที่ฟ้าส่งเรื่องดีๆมาให้คุณได้มีความสุขบ้าง เอาน่า...อย่างน้อยคุณก็ได้จูบกับรักแรก รักแท้ของคุณแล้ว และยิ่งสบายใจใหญ่เพราะที่ประเทศไทยคงไม่มีใครจูบกับเขาเป็นแน่ เขาได้จูบแรกของคุณ คุณก็ได้จูบแรกของเขาเช่นกัน คิดซะว่าแฟร์ก็แล้วกัน...แต่เมื่อนึกถึงประเทศไทยแล้ว มันก็ทำให้คุณรู้สึกผดไม่น้อย ที่บังอาจทำผิดขนบธรรมเนียมประเพณีโดยการจูบผู้ชายที่ไม่ใช่แฟนตัวเองแบบนี้ แถมอายุของคุณก็เพิ่ง 15 อย่าง 16 เองเสียด้วย ทั้งคุณพ่อคุณแม่ของคุณต่างก็คิดว่ายังเด็กอยู่เลยแท้ๆ ถ้าท่านทั้งสองคนรู้เข้า คุณคิดว่าเขาคงจะผิดหวังใจตัวคุณไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว นึกไปนึกมาแล้ว มันเป็นเรื่องที่ไม่สมควรจริงๆสำหรับเด็กอายุ 15 เช่นคุณ ถึงแม้ความที่นี่เด็กกว่าครึ่งโรงเรียนต่างก็เสียความบริสุทธิ์ให้แก่คนรักกันเกือบครึ่งโรงเรียนแล้ว แต่ถึงยังไงคุณก็ไม่ใช่คนของที่นี่ ไม่ได้ยึดขนบธรรมเนียมของที่นี่อย่างแท้จริง และคุณก็นับถือศาสนาพุทธ คุณรู้สึกเสียใจไม่น้อยที่ครอบครัวของคุณอุส่าห์อบรมให้คุณเป็นคนดี เป็นผู้หญิงต้องหัดรักนวลสงวนตัวแล้วแท้ๆ แต่พอมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน คุณก็กลับไปจูบกับผู้ชายเสียแล้ว มันทำให้คุณรู้สึกผิดจริงๆที่ทำอะไรลงไปแบบนั้น และมันจะไม่มีอีกเป็นอันขาด...
ก่อนที่จะถึงเวลาเข้าเรียนเซลและแมซก็เดินเข้ามาหาคุณด้วยท่าทีรีบเร่งเป็นและห่วงคุณมาก คุณจึงบอกเพื่อนของคุณว่าคุณโอเคไม่เป็นอะไรแล้วและทำใจได้มากแล้วเพราะมีเพื่อนที่ดีอย่างพวกเธอ คุณเริ่มเล่าเรื่องเมื่อวานหลังจากที่ไปถึงร้านเค้กให้เพื่อนของคุณฟังตามสัญญา ตั้งแต่ที่เจมส์เสนอว่าให้เลือกเค้กตามที่คิดว่าอีกฝ่ายจะชอบ และคุณกับเจมส์ก็นั่งคุยอะไรต่างๆสัพเพเหระกันไป จนกระทั่งเขาบอกคุณว่าคุณและเขาคงมีความสัมพันธ์ที่มากกว่าเพื่อนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว และด้วยเหตุผลอะไรนั้นเขายังบอกคุณไม่ได้ สิ่งที่คุณทำได้คือรอให้ถึงเวลาที่เจมส์จะพร้อมมาบอกเหตุผลกับคุณเอง ขณะที่คุณเล่าอยู่ดูเหมือนเพื่อนๆจะเดาอารมณ์คุณออกเลยยิงมุกตลกให้คุณหายเครียดสอดแทรกกับที่คุณเล่าไปเป็นระยะๆเพื่อไม่ให้บรรยากาศดูเศร้าหมองเกินไป แทนที่จะเป็นการเม้ามอยประสบการณ์ขำๆเฮอาธรรมดาๆไม่ดราม่าเสียมากกว่า
"เหอะๆ นี่ชั้นว่าเจมส์จะต้องเป็นเกย์แน่ๆเลย เหอะไม้ป่าเดียวกันแน่ๆ ว่ามั๊ย[ชค]" แอนดริสยิงมุก
"นั่นสิๆ เพื่อนชั้นออกจะสวยขนาดนี้น่ะนะ มีหรือที่ผู้ชายแท้จะปฏิเสธลงคอ" แมซชมคุณทำเอาคุณเขินไม่น้อยและเริ่มมีรอยยิ้มและความมีชีวิตชีวาปรากฏขึ้นบนใบหน้า
"เอาน่าๆ เธออย่าไปซีเลอะ ผู้ชายที่มาจีบเธอก็มีเยอะแยะไม่ใช่หรอ มีใครบ้างนะๆๆ" เซลบีบมือให้กำลังคุณแล้วหันไปหาแนวร่วมแซวคุณให้หายเศร้า
"เอๆๆ แฮรี่รึป่าวน้า..." แมซตบมุก
"เอ๊ะหรือว่า เซนกันนะ" แอนดริสเสริม
"อ้อๆๆๆ ที่แน่ๆ จัสตินนี่นา...ฮิ้วๆๆ" เซลพูดทำเอาใบหน้าของคุณแดงก่ำไปด้วยความเขินอาย
"บ..บ้าไปกันใหญ่แล้วพวกเธอเนี่ย บอกไว้เลยนะชั้นรักเดียวใจเดียวย่ะ"
"ก็เลือกเอาซักคนก็ได้นี่ฮ่าๆ" เซลบอก
"เออนี่..." แมซเริ่มเปิดประเด็นใหม่ "ถ้าเกิดว่ายัยไซบีน่าไซบีเรียอะไรก็ตามแต่มาตบเธออีกล่ะก็ เธอโทรเรียกพวกชั้นได้ทันทีเลยนะ ไม่ต้องไปลุยคนเดียวอีกล่ะ ชั้นเป็นห่วงรู้มั๊ย" แมซพูดด้วยท่าทีจริงจัง
"จ้า ขอบคุณมากนะ แต่ชั้นไม่อยากให้พวกเธอเดือดร้อนนี่นา" คุณหันไปขอบใจเธอสำนึกในน้ำใจของเธอ
"เธอตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้เลยนะ[ชค] เธอไม่เคยทำให้พวกเราเดือดร้อนเข้าใจมั๊ย และถ้าเธอตกอยู่ในสถานการณ์เดือดร้อนจะให้พวกเรานิ่งนอนใจให้ยังไงกันล่ะห๊ะ" เซลพูดแล้วจ้องคุณอย่างจริงจัง ทั้งแมซและแอนดริสต่างก็เห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูด
"ขอบคุณพวกเธอมากจริงๆนะ ชั้นไม่เคยคิดเลยว่าจะมีเพื่อนที่ดีแบบพวกเธอ..." คุณเริ่มน้ำตาคลอเพราะความซาบซึ้งใจในมิตรภาพที่มีให้กันแม้ว่าจะอยู่กันมาไม่นานแต่ก็ยังรักและสนิทสนมกันมากขนาดนี้
-ชั้นนี่โชคดีจริงๆเลย อยากให้พวกเธอรู้ไว้ ชั้นรักพวกเธอมากนะ...-
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงออดโรงเรียนดึงขึ้นพร้อมกับเจมส์ที่วิ่งเข้าห้องมาอย่างรีบเร่งกลัวที่จะเข้าห้องเรียนสาย เขาชะงักเหมือนกันตอนที่เห็นคุณคุณเองก็ทำท่าทีไม่ถูกเหมือนกันไม่รู้ว่าจะพูดหรือทักทายเขายังไง ตอนนี้เขาเดินมานั่งที่โต๊ะเรียนข้างคุณแล้ว ดวงตาเขาเองก็แดงก่ำไม่ใช่น้อยจากการร้องให้
-หรือว่า...นายก็ร้องไห้ทั้งคืนเหมือนกันหรอ...?-
เขารีบหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาบนโต๊ะด้วยท่าทีเก้ๆกังๆไม่ต่างจากคุณ มันก็แน่อยู่แล้วใครๆที่ลองได้ผ่านเหตุการณ์มาแบบนั้นแล้วจะมีใครมองหน้ากันติดได้บ้างล่ะ? เหอะๆคงยาก
"[ช..ค…] สุดท้ายแล้วเขาก็เรียกชื่อคุณ "เธอ..เป็นยังไงบ้าง..?" เขาพยายามหันมามองคุณในตอนแรกก็ไม่กล้าสบตาเท่าไหร่
"..." คุณเงียบใส่เขา แต่ก็หันไปยังต้นเสียงที่ถามคุณ ที่คุณไม่ตอบเพราะไม่รู้จะตอบว่ายังไงเหมือนกัน
"เอ่อ...เธอ..ตาเธอแดงนะ" เขาถามแล้วหลบตากลัวว่าคุณจะไม่ตอบคำถามอีกเช่นเคย
"อื้อ..." คุณตอบแล้วหันไปมองหน้าเขา "ตานายก็ไม่ได้เขียวนะ แดงเหมือนๆมันแหละ" คุณพยายามเล่นมุกให้เขาสบายใจเพื่อให้สถานการณ์ไม่เคร่งเครียดเกินไป
"เธอเล่นมุกหรอเนี่ย" เขายิ้มออกมาครั้งแรก
"แล้วเห็นเป็นแมวรึไงล่ะ" คุณเล่นมุกไปเรื่อยๆและหวังว่าสถานการ์จะผ่อนคลายขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน
"โอเคคคค เห็นเป็นม้าตังหาก"
"ไม่ชั้นเล่นหมู"
"ใครบอกเธอเล่นหมา"
อะไรชั้นเล่น..." คุณนิ่วหน้า "นึกไม่ออกอ่ะอะไรม.ม้าอีกอ่ะ"
"ฮ่าๆๆๆๆ ไม่รู้ ฮ่าๆๆๆ แต่เธอแพ้แล้ว" เขาขำแล้วชี้คุณอย่างฮา
"อะไรของนาย เรียนดีกว่า" คุณบ่นมุบมิบเบาๆ
"ค้าบบบบบ" เขายีหัวคุณอย่างเอ็นดู
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงออดโรงเรียนดังขึ้นบอกเวลาเลิกเรียน ดูเหมือนว่าวันนี้จะผ่านไปไวเหมือนโกหก จู่ๆระหว่างที่เก็บของลงกระเป๋าเพื่อจะกลับบ้านคุณก็นึกถึงใครบางคนขึ้นมา
-เฮ้ออออ เลิกเรียนแล้วหรอเนี่ยไวจังเลยนะวันนี้...ว่าแต่ วันนี้ยังไม่เห็นหัวหมอนั่นนเลยแหะ เค้าไปไหนของเค้าน้า...ทั้งๆที่เป็นต้นเหตุให้ชั้นโดนตบแท้ๆ แต่กลับไปหายเฉยๆเลย ถ้าเจอล่ะก็ ชั้นจะด่านายให้เละเลยจัสติน!!!-
"ห๊ะ??!! ทำไมต้องนึกถึงหมอนั่นด้วยเนี่ย!?" อยู่ๆคุณก็โผลงพูดออกมาโดยที่คนรอบๆตัวคุณต่างก็หันมาหาคุณและมองด้วยสายตาแปลกใจว่าคุณเป็นอะไร "เอ่อ..." เมื่อคุณรู้ตัวคุณก็ตาเบิกโพลงตกใจกับสิ่งที่คุณทำไปเมื่อกี้ แต่ก็ฉีกยิ้มให้เพื่อนๆที่หันมาทั้งห้องทันทีเพื่อกลบเกลื่อนสิ่งที่คุณเพิ่งจะตะโกนออกไปโดยไม่รู้ตัว
"คิดถึงใครหรอ" เจมส์หันมาอมยิ้มให้คุณ
"ห๊ะ?" คุณหันไปมองเขา "ไม่ได้คิดถึง แค่..แค่..แค่..." คุณนึกคำเถียงไม่ออกแต่คุณไม่ได้คิดถึงจัสตินจริงๆ
"แค่...ไรอ่ะ?" คุณมองคุณอย่างเขาคำตอบ
"แค่นึกถึงไง ไม่ใช่คิดถึง ไม่มีวันด้วย เหอะๆๆ" คุณหันไปบ่นกับตัวเอง "ใครจะไปคิดถึงคนที่ทำให้ชั้นเกือบถูกตบกันเล่า" ถึงแม้ว่าคุณจะบ่นเสียงเบาก็ตามแต่เจมส์ก็ยังได้ยินสิ่งที่คุณพูด
"จัสตินน่ะหรอ?" เขามากระซิบข้างหูคุณแล้วขำ
"อะไรๆ ไม่ใช่" คุณปฏิเสธอย่างเสียงสู๊งงงงงสูงชนิดที่ภูเขาเอเวอร์เลสยังยอมแพ้
"เสียงสูงเชียวน้า..." เขาแซวคุณแล้วยิ้มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
"พอๆๆๆ กลับบ้านเล่า" คุณหยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้นมองหาไนออล "ไนล์อยู่ไหนนะ"
"มองหาใครหรอ" เจมส์ถามคุณแล้วมองไปตามสายตาคุณ
"หาไนล์น่ะ อยากกลับบ้านเต็มทีแล้ว"
"สงสัยไนล์จะไปห้องสมุดรึเปล่า" แอนดริสพูดขึ้น
"โอ้ยยยยย จริงสิแล้วชั้นจะไปไหนดีล่ะเนี่ย" คุณนึกขึ้นมาได้ว่ารูมเมดของคุณเนี่ยชอบเข้าห้องสมุดทุกเย็นก่อนกลับบ้านนี่นา "แล้วพวกเธอจะไปไหนอ่ะ" คุณหันไปถามเพื่อนๆ
"เอ่อชั้นกลับบ้านน่ะต้องไปงานแต่งเพื่อนบ้าน" แอนดริสตอบ
"ชั้นก็กลับบ้านน่ะต้องไปทำธุระกับแม่น่ะ" เซลก็ติดธุระเหมือนกัน
อ่อโอเค เออ..แล้ว?" คุณมองหาแมซที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่โต๊ะประจำตัวของเธอแล้ว "ยัยแมซก็ไปห้องสมุดอีกสินะ" คุณบ่นอุบอิบ
"นี่ไม่เห็นเป็นไรเลย เธอก็อยู่กับเจมส์สิ" เซลพูดแล้วเข้ามากระซิบ "จะได้ชินไง"
"เธอคงไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยวันนี้พวกเราขอโทษน้า วันหลังถ้าว่างๆพร้อมกันเรานัดกันไปกินเค้กดีกว่า" แอนดริสพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินเข้ามาลูบไหล่คุณให้กำลังใจ
"จ้า...พวกเธอไปกันเถอะชั้นโอเค" คุณพูดเพื่อให้พวกเธอสบายใจ จะได้ไม่กังวลแทนคุณ
"งั้นพวกเราไปก่อนนะ" เซลพูดขึ้นแล้วโบกมือลา
"ไม่เป็นไรแน่นะ" แอนดริสถามคุณเพื่อให้แน่ใจ คุณจึงยิ้มให้แล้วพยักหน้า จากนั้นทั้งสองก็เดินกลับบ้านไป
"เฮ้อออออออออ..." คุณถอนหายใจยาววววววววว มากจนคนข้างๆคุณสงสัย
"[ชค]เป็นไรรึเปล่า ถอนหายใจซะยาวเลย" เจมส์ถามขึ้นแล้วมองคุณอย่างเป็นห่วง
-เพราะนายนั่นแหละ เมื่อไหร่ชั้นจะตัดใจได้นะถ้าเราต้องอยู่ด้วยกันแบบนี้- คุณคิดแต่ไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่สั่นหัวปฏิเสธเขาไป
"ไม่ต้องกังวลหรอก เดี๋ยวเราก็จะกลับไทยแล้ว เหลือเวลาอีกไม่กี่วันเอง" เขาพูดอย่างสำนึกผิด "ขอโทษนะ" เขาแล้วหันมามองคุณ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของเขาจับจ้องมาที่คุณ ทั้งๆที่คุณไม่มีพลังจิตใดๆเลยกลับอ่านใจเขาออกได้เหมือนกับว่าเขาขอโทษคุณออกมาจากใจจริงๆ เขาไม่ได้ตั้งใจเลยไม่ได้ตั้งใจให้คุณยังรักเขาอยู่ เหอะ แน่นอนล่ะใครมันจะไปอยากให้อีกฝ่ายมาทรมานทนรอขนาดนี้ถ้าไม่ได้รัก คุณคิดว่าถ้าเป็นคุณเอง ถ้ามีคนมารักคุณและยืนยันที่จะรอคุณล่ะก็คุณก็คงบอกให้เขาตัดใจแบบเจมส์เหมือนกัน ถ้าคุณไม่ได้รักคนคนนั้นน่ะนะ แต่...ทำไมเค้าถึงจูบคุณกันล่ะถ้าไม่ได้รัก?
"เจมส์...บอกแล้วไงว่าลืมมันไปเถอะ" คุณเอื้อมมือไปคว้ามือเขาขึ้นมาแล้วลูบปลอบใจอย่างอ่อนโยน "รู้มั๊ย? เราเจ็บมาพอแล้วแหละมันถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องเริ่มต้นใหม่กับใครซักคนจริงๆ" คุณยิ้มให้เขาสบายใจขึ้น แล้วคุณก็บังเอิญเลื่อนสายตาไปสบตากับเซนเข้า "เอ่อ...เราหมายถึงใครซักคนน่ะ ตอนนี้เรายังไม่ได้ตัดสินใจ แหะๆ" คุณหลบสายตาเซนแล้วมามองที่เจมส์อีกครั้ง
"สู้ๆนะ เราเชื่อว่าเธอทำได้ ตอนนั้น..." เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่เหมือนว่าจะคิดถึงช่วงแรกๆที่เขาตัดใจจากคุณ และมันทำให้เขานึกถึงช่วงเวลาที่เขาเองก็เคยเจ็บปวดมาแล้ว ทำให้เขาชะงักไปซักครู่ก่อนจะพูดต่อ "ตอนนั้นเราก็เจ็บเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะลืมได้ด้วยซ้ำ แต่แล้วเวลามันก็ผ่านไปเอง" ในตอนแรกเขาพูดด้วยแววตาที่เศร้าและแฝงไปด้วยความเจ็บปวด แต่ในตอนท้ายเขาก็กลับยิ้มให้กำลังใจคุณ
-ลืม...งั้นหรอ-
"อื้มมมม ขอบคุณนะ" คุณยิ้มตอบ "แล้ว...เราจะไปไหนกันดีเนี่ย"
"ลองไปเค้กร้านใหม่มั๊ย เดี๋ยวคราวนี้เราเลี้ยงเอง" เจมส์เสนอ
"โนวววววว ไม่เอาอ่ะกินทุกวันอ้วนพอดี" คุณรีบปฏิเสธอย่างแรง
เอ่อ...นั่นสิ" แต่แล้วคุณก็นึกออก "นี่เจมส์ ป้าเรามีร้านดอกไม้แถวๆนี่แหละ แต่ก็เดินไกลอยู่เหมือนกันนะ จะลองไปป่าว"
"ร้านดอกไม้หรอ?" เขาทำหน้าสงสัย "ป้าหรอ?"
"อ๋อ...เราลืมเล่าให้ฟังน่ะ เอางี้ถ้าไปเดี๋ยวเวลาเดินไปเราจะเล่าให้นายฟัง ตกลงเอาไงไปป่าว?"
"เอ่ออ..." เขาลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบ "ไปสิ ก็ดีเหมือนกันคนไทยใช่มั๊ยจะได้คุยภาษาไทยกับคนอื่นได้บ้าง อยู่นี่คุยกับคนอื่นภาษาอังกฤษทั้งงั้นปวดหัวไปหมดแล้ว" เขาบ่นแล้วกำลังจูนหัว
"ฮ่าๆ โอเคเป็นอันตกลง งั้นเราไปกันเถอะ" คุณควักโทรศัพท์ออกมาก่อนจะโทรหาไนออล "ฮัลโหลลล นายอยู่หนายย?"
'ทำไมคิดถึงอ่ะดิ' เขารับโทรศัพท์ก็พูดกวนคุณทันที
"เอาดีๆ" คุณเก๊กเสียงโหดและจริงจัง
'ถามได้ วันมาโรงเรียนวันแรกชั้นบอกเธอให้ตามหาที่ไหนชั้นก็อยู่ที่นั่นแหละ' เขาตอบคำถามคุณแต่ก็ตอบไม่ค่อยจะตรงซะเท่าไหร่
"กวนตีน..." คุณกระซิบ
'เมื่อกี้เธอว่าไงนะ?' ไนออลถามเพราะได้ยินไม่ชัด
"ป๊าวววว เออนี่ชั้นจะไปหาป้าเซลล่านะ ถ้าเธออยากกลับเมื่อไหร่ก็ไปที่ร้านได้เลย" คุณรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
'ห๊ะ? นี่มันไกลนะรู้มั๊ยชั้นขี้เกียจเดิน นี่'
"ก็แหงล่ะ ไม่งั้นนายจะออ้วนจนพุงพลุ้ยขนาดนี้หรอไนออล ฮอลาน" ถึงตาคุณเป็นฝ่ายกวนเขาบ้าง
'ว..ว่าไงนะยัยเฉิ่ม'
"ไม่ว่าไงแค่-นี้-นะ"
ตี๊ดดดด
คุณกดตัดสายเขาทันทีไม่รีรอ แล้วยิ้มอย่างสะใจที่ได้กวนเขาบ้าง เพราะปกติเขาชอบมากวนคุณประจำเลยนี่นา แต่พอคิดได้เมื่อคืนเขาเป็นฝ่ายปลอบคุณนี่ แต่ก็ช่างเถอะตอนนี้ไม่สำคัญ ตอนนี้ที่สำคัญคือพาเจมส์ไปเปิดตัว(อย่างลับๆฝ่ายเดียว)กับป้าเซลล่าก่อน
คุณมักจะชอบเวลาที่คุณและเจมส์เดินผ่านทางเดินไปหน้าโรงเรียนเสียจริงๆ แม้ว่าจะมีแมลงอย่างผีเสื้อตัวน้อยที่เจ้าหญิงในนิยายชมนักชมหนาว่าน่ารักบินอยู่ให้ว่อนไปหมดก็เถอะ คุณไม่เคยคิดไม่เคยไม่แต่จะคิดด้วยซ้ำว่ามันจะน่ารัก เหอๆออกจะน่าเกลียดน่ากลัวเสียมากกว่า ทั้งๆที่คุณไม่ชอบพวกมันซักนิดแต่เวลาที่ได้มาเดินกับเจมส์แค่สองคนแล้ว การที่มีสวนดอกไม้และผีเสื้อบินตอมดอกไม่อยู่เนี่ยมันก็ออกจะดูโรแมนติกไม่ใช่น้อยเลยนะ และมันก็เป็นสิ่งที่คุณอยากให้มีแบบนี้ในทุกๆวันอีกด้วย คุสองคนเดินผ่านประตูโรงเรียนมาและคุณก็เริ่มเล่าเรื่องป้าของคุณให้ฟัง ว่าคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ป้าคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง และเหตุใดที่ไมคุณถึงต้องอยู่บ้านเดียวกับไนออล นี่เป็นเรื่องที่คุณไม่อยากพูดมากที่สุดเลยแต่ก็นะ อธิบายหน่อยก็ดีจะได้ไม่เข้าใจผิด จริงๆแล้วเวลาที่คุณอยู่กับเพื่อนๆ คุณมักจะเป็นผู้ฟังซะมากกว่าผู้พูด คุณเป็นแบบนี้มาตั้งแต่อยู่ที่ไทยแล้ว พอมาที่นี่คุณก็ยังเป็นพูดฟังเสียมากกว่าเป็นเพราะคุณไม่รู้จะพูดอะไรดี การที่ฟังเรื่องของเพื่อนคุณแล้วคอยเสริมคอยพูดนี่มันออกจจะง่ายกว่าการเล่าเรื่องเองเยอะเลย ด้วยเหตุนี้มันก็ทำให้คุณแปลกใจว่าทำไมเวลาที่คุณอยู่กับเจมส์ถึงเอาแต่พูดๆๆๆนะ ทั้งๆที่คุณไม่ค่อยพูดก่อนเท่าไหร่แท้ๆ คุณก็กลัวว่าเขาจะลำคาญคุณอยู่เหมือนกัน เพราะเคยได้ยินมาว่าผู้ชายชอบผู้หญิงที่คอยรับฟังเขามากกว่าที่จะเลือกเขามาเป็นที่ระบาย เป็นผู้ชายพวกนี้ก็ไม่ได้ผิดหรอกนะ ผู้หญิงที่เอาแต่พูดๆๆๆเรื่องอขงตัวเองมันก็น่ารำคานจริงๆ คุณเองก็เคยมีเพื่อนประเภทนั้นอยู่เหมือนกัน เม้าทั้งวันทั้งคืนไม่ยอมหยุด แม้กระทั่งวันสอบเธอก็ยังจะมาเม้ากับคุณอีก นั่นเองก็ทำให้คุณอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อยเลย และทำให้คุณไม่แปลกใจเลยถ้าหากผู้ชายจะไม่ชอบคนแบบนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่ชอบทั้งงั้นแหละจริงมั๊ย แต่นั่นก็อาจเป็ยสัญชาตญาณของผู้หญิงก็ได้นะ เพราะในยุคดึกดำบรรพ์ผู้ชายออกไปล่าสัตว์นี่นา ส่วนผู้หญิงก็อยู่กับเย้าเฝ้ากับเรือนคงไม่มีอะไรทำนอกจากเม้ามอยซอยเก้า และนั่นก็คงเป็นสัญชาตญาณของผู้ชายเช่นกันที่จะไม่ชอบอะไรประเภทนั้นเพราะการล่าเหยื่อมันน่าเร้าใจกว่าเป็นไหนๆ
"ตรงนี้แหละ" คุณอยู่อยู่ตรงหน้าร้านดอกไม้ของป้าเซลล่า คุณยังไม่เคยพาเพื่อนๆของคุณมาเลยด้วยซ้ำ นับได้ว่าเจมส์เป็นเพื่อนคนแรกเลยทีเดียว
"ร้าน..ฟ..ฟัว?" เจมส์หยีตาและพยายมสะกดคำชื่อของร้านดอกไม้ที่อยู่ตรงหน้า เพราะมันอยากเสียเหลือเกิน "มันอ่านว่าอะไรเนี่ย? ทำไมอ่านยากจัง"
"ฮ่าๆ" คุณอมยิ้มแต่อมไม่ยู่ "ชื่อร้าน fleurs arôme"
"ห๊ะ? อะไรนะ?"
"เฟลอรส์ อโรมเม" คุณออกเสียงอีกครั้ง "ชื่อยากนิดนึงตอนเรามาแรกๆเราก็อ่านไม่ออกอยู่เหมือนกัน" คุณยิ้มและมองไปรอบๆร้าน
"มันภาษาอังกฤษแน่หรอ?"
"หึ ไม่ใช่อ่ะ เอ่อ...ภาษาฝรั่งเศสมั๊ง"
"แปลว่าอะไรหรอ เดาๆนะ fleurs นะจะแปลว่าดอกไม้"
"อย่าง flowers อ่ะหรอ?"
"อื้อคงงั้นแหละ แล้วก็ arôme ก็อาจจะเป็น aroma"
"อ้าวเธอไม่รู้หรอ?"
"หึไม่อ่ะ ยังไม่เคยถามป้าเราเลยว่ามันแปลว่าอะไร แต่เราเดาๆว่าแบบนี้น่ะ งั้นเดี๋ยวเราพาไปเจอป้าเราเดี๋ยวจะถามให้นะ"
"โอเคเลย ร้านข้างนอกนี่สวยมากเลยนะ อยู่ในเมืองแท้ๆแต่พอก้าวเท้าเข้ามาในร้านแล้วเนี่ย เหมือนคนละโลกเลยจริงๆ"
"เว่อไปใหญ่แล้ว"
"จริงๆนะ เราพูดจริงๆ" เขามองคุณด้วยสายตาจริงจังมาก เหมือนเด็กๆที่ได้เห็นอะไรตื่นตาตื่นใจ "ดูดินี่ดอกอะไรนะ" เจมส์เดินเข้าไปยังกระถางดอกไม้ทีเขาขี้
กระถางที่เขาเข้าไปดูใกล้ๆปลูกดอกไม้สีชมพูไล่ระดับตั้งแต่ชมพูเข้มจากตรงกลางแล้วค่อยๆจางลงๆจนเป็นสีชมพูอ่อนที่กลีบปลายด้านนอก มีเกสรสีเหลืองอร่ามอยู่ตรงกลาง ส่งกลิ่นโชยมาแต่ไกลตามสายพันธ์ที่ชอบส่งกลิ่นหอมเป็นชีวิตจิตใจ เพื่อให้คนที่มาดมนั้นมีความสุขที่ได้เชยชมมัน
"[ชค]มานี่หน่อยๆ มันดอกไรอ่ะ" เขาเรียกคุณให้มานั่งลงข้างๆเขาที่กระถามต้นไม้ต้นนี้ "เหมือนดอกกูหลายเลยเนอะ แต่ดูไปดูมาเหมือนไม่ใช่อ่ะ ดอกกุหลาบมันเล็กขนาดนี้หรอ" เขาเพ่งพินิจดอกไม้สักพัก มันทำให้คุณยิ้มอย่างสุขใจ ที่ได้เห็นมุมมองที่น่ารักของเขาแบบนี้
"ฮะๆ ใช่แล้วมันเป็นดอกกุหลาย" คุณเริ่มเดินเข้าไปใกล้ๆเขา "แต่มันเป็นดอกกุหลาบหน"
"หา? กุหลายหนู? มันมีด้วยหรอเพิ่งเคยได้ยิน" เขาหันมาถามคุณอย่างสงสัย
"เอ้าก็ต้องมีสิ อยู่ตรงหน้านายนี่ไงล่ะ" คุณตอบแล้วชี้ไปยังต้นไม้ต้นนั้น
"เพิ่งเคยเห็นนะเนี่ย" เขาพยักหน้าแล้วมองมันอย่างพิถีพิถัน
"นี่" คุณจับแขนเขาแล้วพยุงให้ลุกขึ้น "เข้าไปในร้านได้แล้ว"
"ครับๆๆ" เขายอมลุกแล้วเดินตามคุณมาแต่โดยดี
กรุ๊งกริ๊งๆ
เสียงกระดิ่งสั่นประตูดังขึ้นเมื่อคุณผลักประตูเข้าไปด้านในและพบกับ หญิงสาววัยกลางคนกำลังนั่งตัดแต่งดอกไม้ที่ลูกค้าสั่งทำให้เป็นช่ออยู่พร้อมกับคนงานอีก2--3 คน และทั้งหมดก็หันมามองคุณและเมื่อสังเกตเห็นว่าคุณพาใครมาด้วยต่างก็มองกันอย่างแปลกใจ
"สวัสดีค่า สวัสดีค่ะ" คุณกล่าวทักทายเป็นภาษาไทยเพราะคนที่ป้าเซลล่ารับมาทำงานล้วนเป็นคนไทยทั้งสิ้น "ป้าคะวันนี้หนูพาเพื่อนมาที่ร้านด้วยค่ะ"
"สวัสดีครับ" เจมส์น้อมไหว้อย่างนอบน้อมแล้วกล่าวสวัสดี "ผมเจมส์ครับ"
"อ้าว? เป็นคนไทยหรอจ๊ะ" ป้าเซลล่าถอดผ้ากันเปื้อนแล้วเดินมาจับไหล่ แล้วยิ้มให้แก่คุณ "แหม่[ชค]มีเพื่อนน่ารักแบบนี้ทำไมเพิ่งมาบอกป้าเนี่ย" คุณเห็นเจมส์ยิ้มรับแล้วหน้าแดงเล็กน้อยจากการเขินคุณเองก็เขินไม่แพ้เขาเหมือนกัน
"เอ่อ...ป้าคะเพื่อนหนูค่ะ เดี๋ยวเค้าก็จะกลับไทยแล้ว" คุณรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่ป้าจะแซวคุณมากกว่านี้
"อ้าวตายจริง มาอยู่นี่นานแค่ไหนจ๊ะ?" ป้าแปลกใจนึกว่าเขาจะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณทั้งเทอม
"เอ่อ...ผมมาที่นี่ 2 อาทิตย์ครับ เดี๋ยวอยู่ต่ออาทิตย์หน้าอีกก็กลับแล้วครับ" เจมส์ตอบอย่างสุภาพ
"อ๋อแล้วหนูมาอยู่กับใครล่ะเนี่ย"
"ลุงครับ ลุงผมทำงานอยู่ที่นี่"
"อ๋อหรอจ้ะ งั้นมานั่งนี่ก่อนมาเดี๋ยวป้าเอาน้ำชากับคุกกี้มาให้นะ" ป้าเซลล่าพาเจมส์เข้าไปยังห้องรับลูกค้าภายในร้านแล้วปล่อยให้คุณเดินไปเอง
"อะไรกัน หนูเป็นหลานนะ" คุณพูดตัดพ้อ
"ก็เพราะเป็นหลานไงยังไงก็รู้จักร้านป้าดีอยู่แล้วนี่" ป้าเซลล่าหันมาพูดกับคุณ
"ฮ่าๆ" เจมส์ก็เอาแต่ขำคุณกับป้าเซลล่า
"นี่เมอร์นี่ เธอไปเอาน้ำชากับคุกกี้มาให้แขกด้วยนะ" ป้าเซลล่าหันไปพูดกับพนักงานแล้วนั่งลงที่โต๊ะรับแขก "เชิญตามสบายนะจ๊ะ"
"ครับ ขอบคุณมากครับ" เจมส์พูดแล้วก้มหัวเป็นเชิงขอบคุณ
"อะไรกันเจมส์ นายเป็นหลายอีกคนของป้าเราป้ะเนี่ย" คุณพูดแล้วนั่งลงตรงโซฟายาวข้างๆกับเขา
"นี่ค่ะน้ำชา คุกกี้" เมอร์นี่วางกาน้ำชา และจานคุกกี้ลง คุณจึงเอื้อมไปหยิบคุกกี้มาเข้าปาก
"นี่รินน้ำชาให้แขกหน่อยสิ [ชค]"
"อะไรอ่ะป้าเค้าเพื่อนหนูนะไม่เป็นต้องต้อนรับมากมายขนาดนั้นเลย" คุณพูดแต่ก็ยอมทำตามโดยดี
"หลานคนนี้นี่..."
"ขอบคุณมากจริงๆนะครับ ร้านสวยมากเลยครับ แถมดอกไม้ก็หอมมากด้วยผมชอบมากเลยครับ" เจมส์พูดชมทำเอาป้าเซลล่าเขินเลยทีเดียว
"นี่ ถ้าชอบล่ะก็สนใจมาเป็นเจ้าของมั๊ยจ๊ะ ถ้าหนูแต่งงานกับ[ชค]นะเดี๋ยวป้าจะยกให้เลย" ป้าเซลล่าเสนอแล้วยิ้มให้เจมส์
"เอ่ออ..." เจมส์พูดอะไรไม่ออกได้แต่หัวเราะกลบเกลื่อน "ฮะๆ"
"ป้าค้า...เจมส์เพื่อนหนูค่า..." คุณสะกิดป้าเซลล่าให้เลิกล้อแล้วย้ำว่าคุณทั้งสองเป็นแค่เพื่อนกัน
"จ้า...เพื่อนก็เพื่อน แหมแซวนิดแซวหน่อยเอง" ป้าพูดกับคุณก่อนจะหันไปถามเจมส์ต่อ "นี่หนูมาได้เกือบอาทิตย์แล้วสินะได้ไปเที่ยวไหนบ้างรึยังจ้ะ"
"ยังเลยครับ ผมไปแค่บ้านกับโรงเรียนแล้วก็ร้านเค้กที่ [ชค] พาไปแค่นั้นเอง" เจมส์ตอบ ส่วนคุณที่ดูเหมือนว่าจะอยู่นอกบทสนทนาก็นั่งจิบชาและกินคุกกี้ไปดูป้าและเจมส์พูดคุยกันจนเหมือนว่าลืมไปแล้วว่าคุณก็นั่งอยู่ร่วมวงสนทนาด้วย
"โถ่ ได้ไปไม่กี่ที่เองนะ"
"ครับ ลุงผมทำงานหนักทุกวันอ่ะครับ กลับบ้านมาก็เย็นแล้วด้วยเลยไม่มีเวลาพาผมไปไหน"
-น่าสงสารจริงเลยพ่อคู๊ณณณณณ- คุณแอบคิดอยู่คนเดียว
"งั้นเอางี้ วันเสาร์อาทิตย์ว่างรึเปล่าจ้ะ" เหมือนป้าเซลล่าจะนึกแผนอะไรดีๆออก
"ครับ ว่างครับ ทำไมหรอครับ?" เจมส์พยักหน้าแล้วถามกลับด้วยความสงสัย
"ถ้างั้นเราไปเที่ยว weekend กันดีมั๊นยล่ะจ๊ะ? เอ..ที่ไหนดีน้า..." ป้าทำท่าคิดวางแผนว่าจะไปไหนกันดีทั้งๆที่เจมส์ยังไม่ได้ตกลง และทำให้คุณที่นั่งฟังอยู่เพลินๆถึงกับคุกกี้คิดคอเลยทีเดียว
"อ..แค่กกกกๆ แอ๊ะๆ" คุณเช็ดปากที่มีคราบคุกกี้ออกก่อนจะถามให้ชัดๆว่าสิ่งที่เพิ่งได้ยินไม่ผิดใช่มั๊ย "อะไรนะคะป้า?! ไปเที่ยวหรอคะ?"
"ใช่จ้ะ" ป้าหันมาพยักหน้าแล้วตอบอย่างเรียบง่าย
"ม..หมายความว่าไงคะ?" คุณยังคงไม่เชื่อหูตัวเอง
"ก็หมายความว่า เจมส์ หนู ป้าและไนออลจะไปเที่ยวกันในวันเสาร์อาทิตย์นี้ไงล่ะ" ป้าตอบคุณแล้วหันไปเรียกเสียงสมทบ "ใช่มั๊ยจ๊ะเจมส์"
"ครับ ฮ่าๆ มาที่นี่ทั้งทีผมก็อยากเที่ยวบ้างเหมือนกันครับ ว่าแต่เราจะไปที่ไหนกันครับ?" เจมส์ยิ้มตอบอย่างตื่นเต้น
"ห..เห้ยเดี๋ยวเจมส์ นา.." ยังไม่ทันที่คุณจะได้พูดจบประโยคคุณก็ถูกขัดโดยป้าเซลล่าเสียแล้ว
"ตามนั้นนะจ๊ะเดี๋ยวป้าขอเวลาวางแผนก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวยังไงขอเบอร์โทรให้ป้าด้วยแล้วกันนะถ้าวางแผนเสร็จเมื่อไหร่ป้าจะโทรไปบอกจ้ะ" ป้าของคุณพูดอย่างผเด็จการชัดๆ
"ครับโอเคครับ ส่วนเรื่องเบอร์โทร[ชค]ก็มีเบอร์ผมอยู่แล้วครับ"
"ด..เดี๋ยวก่อนค่ะป้า อย่าเพิ่งตกลงกันเองสิคะ หนูกับไนล์ยัง..."
กรุ๊งกริ๊งๆ
เสียงกระดิ่งที่ติดอยู่บนประตูดังขึ้นเมื่อมีคนผลักเข้ามา และมีคนผมบลอนด์ของพลิ้วสะบัดเดินเค้มาภายในร้านด้วยอาการที่เหมือนว่าจะเหนื่อยมากจากการเดินมายังร้านแห่งนี้ "สวัสดีครับป้าเซลล่า" ไนออลกล่าวทักทายป้าและก็ต้องแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นท่าทีที่คุณกำลังขัดแย้งกับวงสนทนาในตอนนี้ เขากำลังคิดว่า เห้ยกิดอะไรขึ้นเนี่ยแล้วทำไมยัยเฉิ่มถึงกำลังอ้าปากค้างเหมือนจะเถียงป้าในเรื่องอะไรบางอย่างอยู่แต่เจมส์กับป้าเซลล่ากำลังยิ้มกันอย่างร่าเริง เหมือนจะเป็นรางอะไรไม่ดีรึเปล่านะ "นี่.." เขาขี้มาที่วงสนทนา "กำลังคุยอะไรกันอยู่หรอครับ" เขาถามขึ้นด้วยสีหน้าวาดกลัวคำตอบเล็กน้อย
"คือป้..." ยังไม่ทันที่คุณจะได้อธิบายก็ถูกป้าเซลล่าแย่งบทซะแล้ว
"ป้ากับเจมส์และ[ชค]จะไปเที่ยวกันวันเสาร์อาทิตย์นี้น่ะ ไนล์จะไปด้วยรึเปล่าจ้ะ?" ป้าเซลล่ายิ้มมาให้ไนออล
"โถ่...ก็นึกว่าอะไร ทำผมตกใจหมดนะครับเนี่ย เราจะไปเที่ยวไหนกันหรอครับ" ไนออลตอบรับทันทีอย่างไม่ต้องพูดอะไรมากมาย คุณที่พยายามจะขัดขวางแผนไปเที่ยวนี้ก็ถูกป้าเซลล่าปิดบังโอกาสเสียมิดหมดแล้ว จนคุณไม่มีโอกาสพูดค้านขึ้นมาเลยทีเดียว เจมส์ที่เอาแต่ขำในความพยายามของคุณก็มองคุณแล้วขำต่อไป
"อะไรกันเล่ามันน่าขำรึไง" คุณพูดตัดพ้อเขา
"ใช่" เขาพยักหน้า "มากๆเลยด้วยแหละ" เค้าพูดแล้วพยายามกลั้นขำแล้วแต่ไม่อยู่กลับหัวเราะดังขึ้นกว่าเดิม "ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"ให้ตายสิ บ้าที่สุดเลยฮืออออ ป้าใจร้าย" คุณงอแงเหมือนเด็ก
"อะไรของเธอยัยเฉิ่ม ไปเที่ยวก็ดีแล้วไม่ใช่ไง๊? แถมได้พาเจมส์ไปเที่ยวอีกเนอะ" ไนล์พูดแล้วโอบไหล่เจมส์
-สองคนนี้ไปสนิทสนมกันตอนไหนยะ!!!! มันน่าโมโหที่สุดเลย! คนจะลืมๆๆๆก็ต้องไปเที่ยวด้วยกันอีกแย่จริงๆเลย ฮือออออออทำไงดีเนี่ย-
เหมือนเจมส์จะอ่านใจจากสายตาคุณออกเขาเลยส่งสายตาให้คุณประมานว่า เอาเถอะน่ายังไงๆเขาก็จะกลับแล้ว ถือว่าการเที่ยวครั้งนี้เป็นการเที่ยวกระชับมิตรแล้วกันนะ แล้วยิ้มอย่างร่าเริงให้กับคุณ
ว่าแต่...การเที่ยวในวันเสาร์และอาทิตย์จะเป็นยังไงน้า...และจะได้ไปเที่ยวกันที่ไหนล่ะ? เรื่องนี้คุณไม่มีสิทธ์ออกเสียงใดๆเลย(ก็น่าจะรู้ตั้งแต่เริ่มสนทนาแล้วน่ะนะ) ให้ตายสิตื่นเต้นจังจะได้ไปเที่ยวที่ไหนกันล่ะเนี่ย อยากให้ถึงวันนั้นจริงๆเลย
_______________________________________________________________________
ฮัลโหลลลลลลๆ ยังอยู่กันป่าวเอ่ยยยย กลับมาอีกตอนแล้วน้าาา
รู้สึกว่าปิดเทอมผ่านไปไวมากเลยจริงๆอ่ะ55555
เดี๋ยวนี่ก็กำลังจะเปิดละเหลือเวลาอีกไม่ถึงเดือน
ฮืออออ ไม่อยากเปิดเทอมอยากปิดเทอมต่อ
cinna mon
ความคิดเห็น