คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : All Every Thing Is You : Chapter 11 [First kiss]
"อันยองงงงงง" แอนดริสเพื่อนของคุณทักทายเป็นภาษาเกาหลีในคาบพักกลางวัน แล้ววางถาดอาหารลงตรงที่เธอนั่ง
"เป็นอะไรมาทักมาทายเป็นภาษาเกลาหลีแบบนี้ล่ะยัยแอน" แมซพูดแซวเพื่อน
"ก็เพราะชั้นดูซีรีย์เกาหลีมาน่ะสิยะ สนุกมากเลยนะ"
"เรื่องที่ [ชค] แนะนำใช่รึป่าว" เซเรน่าถาม
© Baanbaan"ใช่ๆๆๆเรื่อง Hyde Jekyll Me นะสนุกมากเลย" แอนดริสตอบ
"ใช่แมะๆๆๆ ฮยอนบินเล่นได้น่ารักน่าหยิกมากเลยอ่ะ กรี๊ดด" คุณพูดเสริม
"นี่ๆๆพวกเธอชั้นก็ดูมาเหมือนกันนะยะ" แมซที่นั่งเงียบอยู่พูดขึ้น
"ใครๆๆๆๆ ไหนพวกเธอเชียร์ใครกันบ้าง" เซลถามขึ้น
"ชั้นเชียร์ ซอจินค่ะ! ท่านประธานขา...เงียบๆขรึมๆน่าร้ากกกกก แต่ก็อบอุ่นที่สุดอ่ะ" คุณตอบ
"โนๆๆๆ ต้องโรบินย่ะ สุภาพบุรุษชอบช่วยเหลือคนอื่น เพราะเป็นอุปนิสัยของผมครับ กรี๊ดดด ชั้นนี่ฟินสุดๆบอกเลย" แอนดริสแย้ง
"พวกเธอมันบ้า ยังไงๆก็คนเดียวกันไม่ใช่หรอจะเชียร์ใครก็ได้กับนางเอกทั้งคู่แหละน่า" แมซพูด
"ไม่จริงย่ะ ตอนจบยังไงๆก็ต้องหายไปคนนึงน่ะ เสียดายอ่ะรักพี่เสียดายน้อง ฮือๆ" เซลพูด
"นี่ๆพวกแกลุ้นเหมือนเรามั่งป้ะ ว่าเหมือนไหร่ซอจินจะได้ kiss ฮานาซักทีนะ" คุณพูด
"เออนั่นดิแก โรบินนางเอาไป 2 kiss แล้วนะ ร้ายอ่ะ" เซลพูด
"ยังไงๆ โรบินวินๆก็เห็นอยู่ ใครๆก็รู้ ฮ่าๆๆ" แอนดริสพูด
"โอ้ยพวกแกจะเถียงกันทำไมเนี่ย ถึงแม้โรบินจะkissแต่ยังไงก็ปากซอจินป้ะ" แมซพูด
"โอ้ยยยยยยยย" ทั้งคุณ แอนดริส และเซเรน่า ต่างก็ร้องออกมาให้กับเพื่อนของพวกคุณที่ช่างไม่รู้เรื่องและไม่อินกับบทบาทของซีรีย์เลย
"โอ้ยอะไรกันคะพวกคุณณณ ชั้นพูดจริงนี่ยะ อ้อแล้วก็..." แมซเอาคางหันไปชี้เจมส์ที่กำลังนั่งฟังพวกคุณตาปริบๆอยู่ ประมาณว่าโอ้แม่เจ้าชั้นทำไมมาอยู่ในดงสาวที่กำลังบ้าซีรีย์กันอยู่และพวกเธอคุยอะไรกันฉันไม่เป็นรู้เรื่องเลยซักนิด น่าสงสารเสียจริงๆ
"ฮ่าๆๆ" เจมส์หัวเราะออกมาหลังจากที่นั่งนิ่งฟังเหล่าสาวๆคุณกันเรื่องซีรีย์อยู่นานหัวเราะขึ้น "สงสัยคงต้องกลับไปดูมั่งแล้วแหละ"
"ไม่งั้นคุณจะคุยกับเค้า ไม่-รู้-เรื่อง" คุณชี้หน้าเขาแล้วพูดจาเรียนแบบรายการทีวี "ฮ่าๆๆ"
แล้วพวกคุณก็พูดคุยเฮฮาก่อนที่เวลาเรียนจะเริ่มขึ้น...
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
และไม่นานออดโรงเรียนก็ดังขึ้นบอกเวลาพักเที่ยง คุณก็กำลังเก็บของกำลังจะลุกเข้าห้องน้ำ "เจมส์ แกไปกินข้าวกินพวกเซลก่อนก็ได้นะเดี๋ยวเราตามไป" คุณหันไปบอกเจมส์ที่นั่งอยู่ข้างๆก่อนจะลุกเดินออกไป
"[ชค] จะไปไหนอ่ะ" เขาถามขึ้น
"อ๋อ" คุณหันกลับมาตอบ "กะจะว่าไปเข้าห้องน้ำแปปนึง ฝากบอกพวกนั้นด้วยนะ" คุณพูดแล้วก็เดินถือกระเป๋าออกไปทันที ไม่ต้องแปลกใจหรอกว่าทำไมคุณถึงรีบขนาดนั้น ก็เป็นเพราะคุณอั้นมาตั้งแค่ต้นชั่วโมงแล้วน่ะสิ เป็นเพราะคุณไม่กล้าขออนุญาตครูออกมากก็เลยทนอั้นไว้จนกว่าเสียงออดจะดังขึ้น และทันทีที่ได้ยินคุณก็รู้ทันทีว่าสวรรค์ทรงเห็นใจคุณบ้างแล้ว หลังจากที่คุณมาถึงห้องน้ำก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วล็อคกลอนประตูทันที
"เฮ้ออออ... สวรรค์มีจริง" คุณพูดออกมาด้วยความสบายโล่งอกสุดๆที่ได้ปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นมานานราวหนึ่งชั่วโมง แต่ขณะที่คุณกำลังเก็บของจะออกจากห้องน้ำคุณก็ได้ยินเสียงคนซุบซิบอะไรบางอย่าง ถ้าเกิดว่าซุบซิบเรื่องอื่นล่ะก็คุณคงจะไม่สนใจแล้วเดินเปิดประตูไปล้างมือแล้วรีบเดินไปโรงอาหารทันทีเพราะตอนนี้คุณก็หิวมากด้วยแต่เรื่องที่พวกนางๆเม้ากันอยู่ขณะนี้นี่มันมีชื่อคุณอยู่ด้วยน่ะสิ เลยยิ่งทำให้ต่อมความอยากรู้ของคุณปล่อยฮอร์โมนแห่งความอยากรู้อยากแห่งมาสูบฉีดในร่างการทันที คุณก็ค่อยๆเงี่ยหูฟังว่าพวกนางกำลังนินทาอะไรคุณอยู่และมันก็ไม่ผิดซักหน่อยที่คุณจะอยากรู้เรื่องคนที่กำลังพูดถึงตัวคุณเองอยู่ขณะนี้
"นี่เธอววว์ เธอได้ยินรึเปล่าเมื่อวานจ้าเมื่อวานน" ชะนีนางนึงเปิดประเด็นเม้าใส่เอคติ้งทำให้น่าฟังอย่างดัดจริต
"อะไรหรอยะหล่อนพูดขนาดนี้แล้ว ถ้าเรื่องไม่น่าสนใจนี่ชั้นไปกินข้าวแล้วนะยะ" ชะนีนางที่2ทำท่าจะเดินหนี แต่นางที่1ก็กลับดึงมือฉุดรั้งเธอไว้ก่อน
"นี่เธอ ระดับขาเม้าอย่างชั้นแล้วเนี่ยนะจะไม่น่าสนใจ โฮ๊ะๆๆๆ" เธอหัวเราะแล้วเอามือป้องปากแบบคุณนางไฮโซไฮซ้อทั้งหลาย
"ตกลงเธอจะบอกชั้นได้รึยังว่าเรื่องอะไร" ชะนีนาง2ยืนพูดแล้วเท้าเอว
"นี่ๆๆๆ เธอไม่ได้ยินหรอว่าเมื่อวานนี้น่ะ"
"ทำไมๆๆยะ"
"ก็..." ชะนีนาง1เว้นระยะเพื่อสังเกตดูก่อนว่าจะมีคนมาได้ยินอีกรึเปล่าเพื่อให้ไม่พลาดแบบที่คุณแอบฟังอยู่คราวที่แล้วอีก แต่ก็สายไปเสียแล้วก็ตอนนี้คุณแอบฟังพวกเธออยู่ในห้องน้ำตอนนี้นี่นา "เมื่อวานน่ะมีข่าววงในมาว่ามีคนเห็นจัสตินเดินจับมือกับยัย ยัย ยัย... ยัยอะไรเนี่ยแหละชั้นนึกชื่อไม่ออก"
-นี่เธอกล้าจำชื่อชั้นไม่ได้หรอยะ!!!- คุณโวยวายขึ้นมาในใจ
"ยัยที่เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากเมืองไทยใช่มั๊ยเธอ"
"ใช่ๆๆๆๆๆ เห็นข่าววงในน่ะนะเค้าบอกว่าสองคนนี้เค้าคบหาดูใจกันมาได้หลายอาทิตย์แล้วล่ะนะ"
-ห๊ะ!!!!???? หลายอาทิตย์แล้วนี่ชั้นไปคบกับอีตานั้นตอนไหนกันยะ ข่าววงในไหนกันมั่วชัดๆ-
"ห๊ะ???? ตายแล้วหลายอาทิตย์แล้วหรอเธอ จริงๆเลยยัยคนนั้นนี่11รด.ไม่เบาเลยนะยะ"
-นี่มันจะมากไปแล้วนะ ชั้นออกไปตบพวกหล่อนให้เจ็บปากเม้ากันไม่ได้เลยดีมั๊ยยะ- คุณคิดแล้วเม้มปากพยายยามอดกลั้นอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ให้เปิดตัวตอนนี้
"ใช่น่ะสิเธอ แถมเมื่อวานเนี่ยยังเดินจับมือกันหลังเลิกเรียนอีกนะ ชั้นล่ะไม่เค้าใจจิงๆว่าจัสตินหนุ่มฮอตขนาดนั้นไปเลือกยัยนั่นได้ยังไงกัน"
"ใช่ๆนั่นสิเธอ สวยก็ไม่สวย เหอะๆ" เธอพูดแล้วเบ้ปาก
-โอ้ยยยยย ชั้นรู้สึกคันไม้คันมืออยากตบคนขึ้นมาจริงๆนะ- คุณได้แต่กำหมัดแน่นอยู่หลังประตูห้องน้ำ
"นี่" เธอพูดแล้วสะกิดเพื่อน "แล้วถ้า.."
"ถ้าอะไร?"
"ถ้าเกิดว่ายัยไซบีน่ารู้เรื่องสองคนนี้ขึ้นมาเนี่ยจะเกิดอะไรขึ้นกันนะ"
"โอ้ยยย ยัยนั่นก็โดนตบน่ะสิเธอ ก็ดูสิผู้หญิงที่เคยมาผัวพันกับจัสตินน่ะนะ โดนยัยไซบ์ตบมาแล้วทุกราย เหอะ! รายนี้ก็อย่าหวังเลยว่าจะรอด โฮ๊ะๆๆๆ"
"ว่าไงนะ??!!!!!!" ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังหัวเราะกันอย่างคุณนายอยู่นั้น คุณที่ตกใจว่าตัวเองกำลังจะโดนตบก็เปิดประตูผัวะออกมาอย่างกะทันหันทำให้ทั้งสองคนถึงกับชอคอ้างปากค้างกันไปตามๆกัน "ว่าไงนะไซบีน่าจะมาตบชั้นงั้นหรอ?" คุณถามสองคนนั้นออกไป แต่ก็กลับไม่ได้คำตอบสองคนนั้นได้แต่อ้างปากค้างแล้หันมามองตากันปริบๆพยักหน้าแล้วรีบโกยหนีคุณออกไปทั้งสองคนชนิดที่ว่าความเร็วแสงยังอายเลยทีเดียว
"นี่! เดี๋ยวก่อนสิพวกเธอหมายความว่าไงกัน" คุณตะโกนตามแต่ไม่ได้ผลเสียแล้วเพราะทั้งสองวิ่งงงง กันไปไกลมากแล้ว "เฮ้อ...เร็วกันซะจริงๆ" พูดถอนหายใจแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำเดินตรงไปยังโรงอาหารหาเพื่อนๆที่กำลังรอคุณอยู่แต่ก็มีเสียงผู้หญิงคนนึงเรียกกชื่อคุณมาจากข้างหลัง
"[ชค]" เธอเรียกชื่อคุณด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบอย่างกับราชินีน้ำแข็งแบบที่เย็นจนเอลซ่ายังขอเตาไฟซักเตาเลยทีเดียว
"เธอ.." เมื่อคุณหันกลับไปหาต้นเสียงก็ต้องแปลกใจที่คนที่เรียกชื่อคุณไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นคนที่คุณเพิ่งจะได้ยินชื่อของเธอเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมานี้ "ไซบีน่า..." ตอนนี้เหงื่อของคุณก็เริ่มผุดขึ้นมาบนใบหน้า ลำคอ และมือของคุณทีละเม็ด ละเม็ด เมื่อเห็นไซบีน่ายืนกอดอกอยู่และมีเพื่อนอีกสองคนยืนขนาบข้าง
"ใช่..รู้จักชื่อชั้นด้วยนี่" เธอพูดแล้วเดินก้าวอย่างสง่ามาใกล้คุณทีละก้าวๆ แล้วหยุดลงตรงหน้าคุณ "แต่ทำไมเธอถึงไม่รู้ว่าจัสตินเป็นของชั้น!!" จากที่เธอเคยพูดด้วยน้ำแข็งเย็นระเยือกดุจน้ำแข็งมะตะกี้นะตอนนี้น้ำเสียงที่เธอเปล่งออกกมากลับแข็งเกล้าและร้อนแรงราวกับเหล็กกล้าที่กำลังลนด้วยไฟจนร้อนละอุ
"เอ่อ..." คุณถอยออกมาหนึ่งก้าว "เธอกำลังเข้าใจผิดนะ ชั้นกับจัสตินไม่ได้.."
"ไม่ได้คบกันอย่างนั้นหรอ!" ยังไม่ทันที่คุณจะได้พูดจบไซบีน่าก็สวนคุณกลับมาอย่างรวดเร็วทำเอาพูดถึงกับพูดไม่ออก
"เราสองคนไม่ได้คอบกันจริง" คุณยกมือขึ้นมาสามนิ้ว "ชั้นสาบานได้ ชั้นขอสาบาน"
"เหอะ" เธอปัดมือของคุณทิ้ง "สาบานงั้นหรอ?" ไซบีน่าถลึงตาดวงโตใส่คุณ "สาบานงั้นหรอ!!!!? นังตอแหล! ใครเค้าจะเชื่อเธอห๊ะ! ห๊ะ!!!" เธอชี้ไปยังพวกที่มุงดูสถานการณ์ตอนนี้อยู่ "คนเค้าลือกันไปให้แซดว่าเธอกับจัสคบกันมาหลายอาทิตย์แล้ว เธอกล้ามากนะที่มาแย่งผู้ชายที่ชั้นรักไปแบบนี้ เธอกล้าดียังไงห๊ะ"
"ชั้นไม่ได้แย่งผู้ชายของเธอนะ" -ผู้ชายของเธอมาหาชั้นแย่งต่างหากล่ะยัยบ้าเอ้ย!!- คุณคิดแต่ไม่กล้าพูดออกไปเพราะเกรงว่าหาพูดออกไปแล้วศพจะไม่สวยเป็นแน่ "ชั้นกับจัสติน เราไม่ได้คบกันชั้นยืนยัน และชั้นสาบานได้ด้วย" คุณยังยืนยันความบริสุทธิ์ของคุณอยู่
"เธอนี่มันหน้าด้านจริงๆ" ไซบีน่าพูด
"เอาเลยๆไซบ์ ตบมันให้หน้าแหกเลยดูซิว่าจัสตินยังจะรักมันอยู่มั๊ย" โซฟีพูดให้ท้าย
"คนอย่างมันต้องตบให้รู้แล้วรู้รอด" บีมี่เดินออกมาอ้าแขนกำลังจะมาตบคุณ
"พวกเธอมันหมาหมู่นี่หว่า" คุณพูดสวน
"อะไรยะหล่อน เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ" โซฟีเท้าเอวแล้วชี้หน้าคุณ
"พวกหมาหมู่! ไม่ได้ยินรึไง ชั้นบอกว่าไม่คบกับจัสตินเว้ย!" คุณเริ่มเกิดอาการเหวี่ยงขึ้นมาบ้างแล้ว เรื่องอะไรล่ะที่จะยอมให้พวกฝูงชะนีพวกนี้มาทำร้ายคุณอยู่ฝ่ายเดียว คุณไม่ใช่นางเอกนิยายหรือละครน้ำเน่าซักหน่อย "บอกมาซิว่าเธอเธอจะเอายังไงห๊ะ"
"ก็อย่างนนี้ไง" ไซบีน่าอ้าแขนแล้วเดินตรงดิ่งมาที่คุณเพื่อจะตบ แต่ก็ต้องเสียใจกับเธอด้วยล่ะนะเรื่องอะไรคุณจะยืนอยู่เฉยๆรอให้คนเค้ามาตบล่ะ คุณก็เอี้ยวตัวหลบไปอีกทางน่ะสิ ทำให้ไซบีน่าที่ตบอากาศเข้าฉาดใหญ่ล้มลงกับพื้นจนถูกพื้นดินตบหน้าเข้าให้ซะเอง และเสียงคนหัวเราะที่ยืนมุงดูพวกคุณอยู่ก็ดังขึ้น ทำเอาคุณคิดว่า เห้ยมาดูขนาดนี้ไม่คิดจะช่วยตูบ้างเลยรึไงนะ ปล่อยให้โดนตบแล้วโดนสามรุมหนึ่งเนี่ยนะ อย่าจะบ้าตาย
"กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!" ไซบีน่ากรีดร้องด้วยความแค้นเคืองแล้วเงยหน้าหันมาจ้องใส่คุณตาเขม็ง
"ฮ..ฮ่าๆๆๆๆๆ" คุณปล่อยฮาออกมาเพราะจมูกที่หล่อนอุส่าไปศัลยกรรมมาจนสวยเข้ารูปมาเนี่ย กลับกระแทกพื้นจนเบี้ยวเอียงไปข้างซ้ายซะอย่างนั้น "อุปส์" คุณปิดปากทันที่ที่รู้ตัวว่าเผลอหัวเราะออกไป "ช..ชั้นไม่ได้ตั้งใจนะ ก..ก็เธอพุ่งจะมาตบชั้นเองหนิพอชั้นหลบเธอก็ ก็..ก้นจั้มเบ้าอย่างที่เห็นเนี่ยแหละ" คุณพูดจบแล้วพยายามกลั้นหัวเราะสุดขีด
"กรี๊ดดดดดด กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดดดดดดด อ้ายยยยย ชั้นไม่ยอมๆๆๆๆ ชั้นไมม่ยอมมม กรี๊ดดดด" ไซบีน่ากรีดร้องลั่นทางเดินแล้วดิ้นอยู่ตรงพื้นแล้วเอามือทุบๆๆๆพื้นอย่างกับเด็กที่พ่อแม่ไม่ยอมตามใจยังไงยังงั้น นี่ล่ะน้าเด็กมีปัญหา
"เธอทำเพื่อชั้นหรอนังหน้าด้าน" บีมี่พูดใส่คุณแล้วพุ่งตัวมาจะตบคุณเหมือนกัน แต่ก่อนที่มือจะได้สัมผัสกับหน้าของคุณ คุณก็คว้ามือเธอไว้แล้วบิดจนเธอต้องร้องออกมา คุณก็จับตัวเธอหมุดแล้วถีบก้นส่งไปนั่งกองกับไซบีน่าที่ปูเสื่อจองอยู่ก่อนหน้า
"โอยยย.." บีมี่โอดครวนเพราะความเจ็บปวด
"ออค.. แอ๊ะ..ออค.." คุณที่กำลังเผลออยู่นั้นกลับถูกโซฟีที่อยู่ด้านหลังบีบคอ
"กล้ามากนะมาทำกับเพื่อนชั้นทั้งสองคนแบบนี้" เธอกำชับมือบีบคอคุณแน่นกว่าเดิม คุณก็พยายามแกะออกแต่แกะไม่สำเร็จซักที ดังนั้นก่อนที่คุณจะได้หมดลมหายใจตายคาตรงนี้คุณจึงตัดสินใจใช้ศอกกระถุ้งท้องโซฟี ทั้นใดนั้นโซฟีก็ปล่อยมือทั้งสองข้างออกมากุมท้องอย่างที่คุณคิด
"ถ้าคิดว่าชั้นไม่สู้คนแล้วละก็ พวกเธอคิดผิดแล้ว" คุณหันไปชี้หน้าทั้งสามคนแล้วกระชากคอเสื้อของโซฟีขึ้นมาแล้วชกเต็มๆเข้าให้จนเลือดกำเดาของเธอไหลออกมา แล้วเหวี่ยงเธอไปกองกับพื้นข้างๆเพื่อทั้งสองของเธอ แล้วทั้งสามก็ได้นั่งปูเสื่อดูหนังกลางแปลงกันอย่างสนุกสุขี...มั๊ง
"ถ้าพวกเธอมายุ่งกับชั้นอีกล่ะก็..." คุณเอานิ้วปาดคอ แล้วหันหลังเดินต่อไป แต่แล้วเรื่องกลับไม่จบง่ายๆเพื่อเท่านั้น เพราะไซบีน่าที่ดูว่าจะเจ็บน้อยสุดได้ลุกขึ้นมากระชากคอเสื้อคุณทำเอาคุณเซถอยหลังแล้วจับคุณหันหน้ามาเตรียมจะตบคุณ แต่แล้วกลับไม่มีเสียง เพี๊ยะ... อย่างที่คุณควรจะได้ยิน เมื่อคุณลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเซนกำลังจับแขนยั้งไซบีน่าไว้อยู่ไม่ให้ตบคุณได้
"ปล่อย!!!" เธอหันไปตะคอกใส่เซน
"ไม่! คุณเลิกยุ่งกับ [ชค] ได้แล้ว" เซนพูดอย่างใจเย็น
"เรื่องอะไรก็อีนั่งนี่มันมายุ่งกับผัวชั้นก่อนทำไม" ไซบีน่าตะหวาดแล้วชี้นิ้วใส่คุณ
"[ชค] ไม่ได้คบกับจัสตินคุณเข้าใจผิด"
"เหอะ เรื่องอะไรชั้นจะต้องเชื่อนาย"
"ก็เพราะผมกำลังจีบเธอไง..." เมื่อเขาพูดเสร็จเสียงในทางเดินก็ดังไปด้วยเสียงซุบซิบนินทาของผู้คน
"ว่าไงนะ?" เธอหันหน้ามามองเซนด้วยความสงสัย "เธอกับยัยนนี่..? เธอจีบยัยนี่หรอ?" "ซบีน่าเอ่ยถาด้วยความงงงวงและสงสัยสุดๆ
"ครับ ใช่" เซนยอมรับแล้วหันมาสบตากับคุณ ทำเอาคุณหน้าแดงและอะไรไม่ถูก
"แน่ใจนะ?" ไซบีน่าสะบัดมือเซนออกและจ้องเขาเพื่อเค้นความจริง
"ครับ" เขาพยักหน้า
"งั้นก็แล้วไป" ไซบีน่าหันมามองคุณ "ถ้าเธอยุ่งกับจัสตินล่ะก็.."
"ก็อะไร" คุณถามกลับอย่างไม่เกรงกลัว" ทั้งคุณและไซบีน่าจ้องตากันอยู่ซักพักก่อนที่ไซบี่น่าจะเป็นฝ่ายหันไปเรียกเพื่อนแล้วเดินจากไป คุณก็ยืนมองสักครู่ให้แน่ใจว่าพวกเธอจะไม่กลับมาอีก และตอนนี้ผู้คนที่เคยยืนมองดูก็เริ่มสลายตัวกันแล้ว คุณจึงเดินเข้าไปหาเซนแล้วกล่าวขอบคุณ "เซน...ชชั้นขอบคุณนายมากนะ"
"ไม่เป็นไรหรอก" เขาหันมายิ้มให้คุณ "เธอเป็นอะไรรึป่าว" เขาถามแล้วจับแล้วของคุณอย่างแผ่วเบา ด้วยแววตาเป็นห่วงคุณสุดๆ ช่างน่ารักจริงๆเลยผู้ชายคนนี้
"ไม่หรอก ชั้นไม่โดนพวกนั้นทำร้ายเลย"
"งั้นก็ดีแล้ว" เขายิ้มให้คุณอีกครั้ง แต่คุณก็พยายามภาวนาอ้อนวอนเขาทางสายตาว่าไม่ต้องยิ้มบ่อยก็ได้ แค่โผล่มาแบบอัศวินม้าขาวนี่ก็ทำให้คุณใจสั่นพออยู่แล้ว
"เอ่อ..แล้วเธอรู้ได้ไงว่าชั้น..."
"ตอนที่กำลังเดินไปโรงอาหารน่ะเห็นคนมุงดูกันใหญ่เลย ฉันก็เลยแปลกใจน่ะว่ามีเรื่องอะไรพอยิ่งเข้ามาใกล้ๆก็ได้ยินเสียงเธอเลยทำให้ชั้นเป็นหวงแถบแย่เลยรู้มั๊ย แล้วยิ่งไซบ์กำลังจะตบเธอด้วยแล้วฉันก็เลยรีบวิ่งเข้ามาห้ามไซบ์ไม่ให้ตบเธอไง"
"อ่อ.." คุณหน้าแดงเพราะว่าเขาเป็นห่วงคุณ "ขอบคุณมากจริงๆนะ ถ้าไม่ได้นายชั้นคงแย่แน่ๆเลย" คุณกล่ามขอบคุณทั้งๆที่ไม่กล้าสบตาเขา
"ไม่เป็นไรหรอกฉันบอกแล้ว แค่เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"
"เอ่อ...เซน" คุณรวบรวมความกล้าเงยหน้าไปมองหน้าเค้า "ชั้นเอ่อ.."
"หืม?"
"คือว่า..." คุณอยากจะเอ่ยปากชวนเขาไปเดตอีกครั้งเพราะรู้สึกผิดที่คุณผิดนัดเขาครั้งที่แล้ว
"อะไรหรอ"
"คือ..." คุณสบตาเขาอีกครั้ง ทำให้คุณไม่กล้าเอ่ยปากชวน "ไม่มีอะไร" คุณหลบตาเขา
-ให้ตายสิ ไว้ค่อยโทรไปชวนก็ได้น่าตอนนี้ไปกินข้าวก่อนดีกว่า-
"อ๋อ..อืม"
"ชั้นไปกินข้าวก่อนนะหิวแล้ว ออกกำลังกายมาเมื่อกี้ฮ่าๆ"
"ให้ชั้นเดินไปส่งมั๊ย" เขาเอ่ยถาม
"ม..ไม่เป็นไร นายไปหาเพื่อนนายเถะแล้วเค้าจะรอ ชั้นเดินไปเองได้" คุณยิ้มให้เขาแล้วโบกมือลา
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
"ชั่วโมงสุดท้ายจบซักทีเนอะ" เจมส์หันมาพูดกับคุณแล้วเก็บของต่อ ดูเหมือนว่าในความรู้สึกคุณแล้วเวลาของวันนี้จะเดินช้า... กว่าปกติเลยนะ คุณนนี่นั่งมองนาฬิกาทุกคาบๆเลยทีเดียว จนตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วล่ะที่คุณและเจมส์จะไปหาเค้กทานกัน
"เซล แอนดริส แมซ วันนี้ชั้นไปกินเค้กก่อนนะ" คุณเดินไปบอกเพื่อนๆพร้อมเจมส์ที่ยืนอยู่ข้างๆคุณ
"จะไปกินกันที่ไหนหรอออ ขอให้สนุกนะ" เซลพูดแล้วยิ้มแบบมีเล่ห์ใน ทำเอาคุณก็คิดๆเหมือนกันว่าที่เซลพูดนี่มันออกแนวสองแง่สามง่ามรึเปล่านะ?
"เหๆๆๆ จะไปกินเค้กอะไรกันที่ไทนยังไงห๊ะ ทำไมชั้นไม่รู้เรื่อง" แอนดริสเดินมาถามคุณด้วยท่าทีรีบเร่ง "อะไรกันชั้นไปด..." ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบประโยคเซลและแมซที่รู้น่าที่ก็รีบตรงดิ่งมาปิดปากแอนดริสทันที ทำให้คุณรักเพื่อนๆของคุณซะจริงๆ ที่รู้ทันคุณ ถึงแม้ว่าแอนดริสจะรู้ช้าหน่อยก็เถอะ ตอนแรกๆเธอก็ขัดขืนอยู่แต่ก็เหมือนว่าจะนึกอะไรออกขึ้นมาได้เลยหยุดแล้วยืนยิ้มให้คุณและเจมส์ "ฮ่าๆ เชิญเธอไปกันเถอะ พอดีนึกขึ้นมาได้น่ะว่าต้องไปทำธุระ ฮี่ๆๆ" เธอยิ้มแบบแสยะๆดูออกง่ายสุดๆว่าแอ๊บเนียน
"พวกเธอสองคนไปกันเถอะฮ่าๆ ชั้นก็รีบกลับบ้านใช่มั๊ยเซล" แมซพูด
"อ..ใช่ๆๆๆ เนอะรีบเก็บของกลับบ้านกันเถอะ" เซลพูดด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน นี่ก็อีกคนร้อนตัวอีกแล้วแอ๊บได้เนี๊ยนนนเนียนสุดๆ
"พวกเธอไม่ไปกินด้วยจริงๆหรอ ลำบากใจยังไม่รู้แฮะ" เจมส์พูดแล้วลูบหัวแก้เขิน
"ไม่เป็นไรๆๆๆ" ทั้งสามคนพูดพร้อมกันและโบกมือเชิงปฏิเสธ
"อ๋องั้นก็ไม่เป็นไร" เขาหันมาถามคุณ "งั้นเราไปกันเลยดีมั๊ย"
"ป้ะ" คุณหันไปหาเขาแล้วพยักหน้า จากนั้นก็หันไปหาเพื่อนๆที่แสนรู้ใจคุณแล้วยิ้มให้อย่างขอบคุณจากใจจริงที่อุส่าเดาใจคุณออกขนาดนี้
ทันทีที่คุณเริ่มออกเดิมแต่ยังไม่พ้นประตูห้องไปเลยด้วยซ้ำก็ดูเหมือนว่าฉากโรแมนติกที่กำลังรออยู่ข้างหน้าจะต้องมีมารมาผจญก่อนที่จะไปถึง "[ชคคคคคคค]" เสียงเรียกชื่อคุณดังและยาวเหยียดดดดดดด ดังมาจากข้างหลังทำเอาคุณถึงกับหยุดกึกเพราะความแปลกใจ และเสียงนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นน้ำเสียงแหบเสน่ห์ของใครบางคนนั่นเอง
"ม..มีอะไรหรอแฮรี่" คุณหันหลังไปหาแล้วยิ้มแบบแหยะๆให้เขา
"วันนี้คุณว่างมั๊ยเราไป..." ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยปากชวนคุณไปไหนซักที่ก็ถูกขัดขวางโดยเพื่อนสาวทั้งสามคุณเสียก่อน ช่างน่าร้ากกกกเสียนี่กระไร ช่างโชคดีจริงๆที่มีเพื่อนๆคอยส่งเสริมคุณอยู่ข้างหลังแบบนี้ คราวหลังต้องเลี้ยงอะไรตอบแทนซะแล้วล่ะ
"แฮซนายยังไม่ได้ส่งงานชีวะเลยนี่ รีบไปทำงานของนายซะดีกว่านะ" แมซพูด
"ม..อ..ย..ฮ..ด..ม่ายย อย่.. แว้กก.. ช..ช่ว.." แฮซที่ถูกปิดปากพูดออกมาอย่างจับมาเป็นประโยคไม่ได้
"เราไปกันดีกว่าเนอะ เดี๋ยวจะเย็นไปกว่านี้แล้วจะไม่ได้ไปกัน" เจมส์หันมาพูดกับคุณทำท่าเหมือนว่ากำลังกลั้นเขาแฮซอยู่
"อื้ม ไปกันดีกว่า" คุณตอบเขา แล้วสิ่งที่ทำให้หัวใจของคุณจะวายตายก็เกิดขึ้น ในขณะที่คุณกำลังจะเริ่มออกเดินเจมส์ก็มาจับมือคุณเดินซะอย่างนั้น ทำให้หัวใจของคุณที่อยู่ข้างในร่างกายเต้นโครมครามๆๆ ราวกับว่าจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกซะอย่างนั้น เป็นจังหวะที่มันส์ซะอยิ่งกว่าเพลงชักกระตุกเสียอีก คุณไม่รู้จะทำอะไรแล้วก็ได้เดินยอมให้เขาจับมือและพยายามควบคุมชีพจรไม่ให้วายก่อนจะเดินถึงร้านเค้กใกล้ๆกับโรงเรียน
กรุ๊งกริ๊งๆ
เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่ที่ประตูดังขึ้นเมื่อเจมส์เปิดประตูให้คุณข้าไป ภายนอกร้านตกแต่งด้วยบรรดาหลากพันธ์ไม้ให้ดูร่มรื่นมากๆ มีเก้าอีไม้แบบวินเทจวางเรียงรายอยู่หน้าร้าน ภายในร้านถูกทาด้วยสีที่เย็นสบายตา มีแค่โทนน้ำตายดำและเขียวให้ความรู้สึกกลมกลืนกับธรรมชาติที่รายร้อมร้านได้เป็นอย่างดี ที่นี่ไม่จำเป็นต้องเปิดแอร์เลยก็เย็นสบายแล้ว คุณจึงคิดว่าหากนั่งข้างนอกน่าจะสบายกว่า ด้วยลมที่คอยพัดโบกอย่างแผ่วเบาให้ความรู้สึกเย็นสบายมายังผิวสัมผัสของคุณ ถ้าได้มานั่งจิบนมหรือทานเค้กกับคนพิเศษด้วยแล้วยิ่งสร้างความสุขใจให้แก่คนที่ได้มานั่งเป็นอย่างยิ่ง
"สวัสดีค่า...สวีทโมเม้นต์ยินดีต้อนรับค่า"
"[ชค]" เจมส์เรียกชื่อคุณ "เรามีอะไรสนุกๆเล่นน่ะ" เขาพูดแล้วยิ้มกว้าง
"ห๊ะ? อะไรอ่ะ?" คุณถามด้วยความสงสัย ว่าในร้านเค้กเนี่ยจะมีอะไรเล่นงั้นหรอ
"ก็.." เขาชี้ไปที่ตู้เค้ก "เอางี้เรามาแลกกันสั่งมั๊ย ทายดิ๊ว่าอีกฝ่ายจะชอบกินเค้กแนวไหน" เขาเขย่ามือคุณเพื่อชวนให้ตอบรับข้อเสนอนั้น
"เอาดิ" คุณหันกลับไปจ้องตู้เค้ก "นายจะชอบกินเค้กแบบไหนกันน้า..." คุณเบ้ปากแล้วคิด
"ผมเอา Red pan berries ครับ" เขาบอกแล้วกับพนักงานที่กำลังยืนรับออเดอร์อยู่
"ได้ค่ะ..แล้วคุณผู้หญิงจะรับอะไรดีคะ" พนักงานหันมาถามคุณ
"เอ่อ..." คุณยังนึกไม่ออกเลยว่าจะเลือกอะไรให้เข้ากับเขาดี
"ลังเลจังเลยน้า..เวลาเลือกของหรือเลือกอะไรนี่คิดนานและลังเลจังเลยนะ ฮ่าๆ" เขาหันมาหัวเราะคุณ
"ค่าๆๆ ไม่ลังเลแล้ว" คุณหันไปจิ้มที่ตู้เค้ก "เอา Brownie wips ค่ะ"
"โอเคค่า..เชิญคุณผู้หญิงเลือกไอศกรีมด้วยนะคะ" พนักงานผายมือออกบนตู้ไอศกรีมมีให้เลือกหลากหลายรสเลยทีเดียว
"เอ่อ...มีอะไรเปรี้ยวๆมั่งมั๊ยคะ" คุณเงยหน้าขึ้นมาถาม
"นี่ค่ะ แถบนี้จะเป็นรสเปรี้ยวๆนะคะ" พนักงานแนะนำคุณเป็นอย่างดี
"งั้นเอา... Smooth berries ค่ะ"
"โอเคค่ะ เชิญคุณผู้ชายและคุณผู้หญิงนั่งรอที่โต๊ะได้เลยนะคะ เดี๋ยวทางร้านจะรีบนำไปส่งทันทีค่ะ" พนักงานพูดและยิ้มย่างสุภาพสุดๆให้ก่อนที่จะเดินเข้าไปเตรียมจาน
"เรานั่งไหนกันดีอ่ะ" เจมส์หันมาถามคุณและพยายามมองหาที่นั่ง
"เรา.." คุณชี้ไปที่เก้าอี้ไม้นอกร้านที่มีอยู่แค่2ตัว "ไปนั่งกันตรงนั้นดีมั๊ย"
"โอเคเลยไปกัน" เขายิ้มให้คุณแล้วเดินไปด้วยกัน
ไม่นานเกินรอทั้งเค้กและไอศกรีมที่คุณสั่งก็มาเสิร์ฟให้ถึงโต๊ะ
"ว้าววววว...น่ากินมากเลยอ่ะ" คุณยิ้มอย่างดีใจ
"ใช่มั๊ยล่ะ ฮ่าๆ เรากินกันเถอะ" เจมส์กำลังเริ่มชิมแพนเค้กแต่ก็ถูกคุณขัดขว้างไว้เสียก่อน
"เดี๋ยวๆๆๆๆ" คุณเอื้อมมือไปป้องเค้ก "ขอถ่ายรูปก่อนสิ นะๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆ ไม่มีปัญหา" เขาอึ้งในตอนแรกแล้วขำคุณที่ทำแบบนั้น
แชะ แชะ
"เสร็จแล้วแหละ กินกันเถอะ" คุณชักชวนเขา
"เอาแล้วนะ กินได้แน่นะ"
"ได้แล้ววววว แหม่นายล้อเราหรอ"
"เปล่าๆ ฮ่าๆ" เขาปฏิเสธแล้วตักแพนเค้กเข้าปาก "ฮืม เปรี้ยวดีนะแยมที่ราดอ่ะ พอกินคู่กับแพนเค้กแล้วตัดกันพอดีเลย"
"ไหนๆ เจมส์นายเป็นนักวิจารณ์อาหารตั้งแต่ตอนไหนอ่ะ เราไม่เห็นรู้เรื่องเลย" คุณแซวเขา
"ไม่ได้เป็น แค่บอกเฉยๆ ฮ่าๆ" เขามองดูคุณกินบราวนี่ของคุณบ้าง "เป็นไงมั่งอ่ะ อร่อยป่าว?"
"อื้มมมมม สุดๆอ่ะ" คุณทำหน้าฟินนนนนน ที่สุดใส่เขา เพราะที่คุณพูดว่าอร่อยเนี่ยไม่ได้เกิดจริงเลยรสชิตของบราวนี่เข้มข้นสุดๆ ทั้งหอมทั้งหวานแบบกำลังพอดีอร่อยเลิศเลยทีเดียว
"ไหนๆชิมมั่ง ผลัดกันชิมนะ" เราเลื่อนจามให้คุณบ้าง แล้วตักบราวนี่เข้าปาก "เห้ยอร่อยๆ จริงๆว่ะ" ตอนนี้เขาก็เป็นฝ่ายทำหน้าฟินนน ใส่คุณบ้าง
"แพนเค้กก็อร่อยเหมือนกันนะ แสดงว่ารสนิยมเราดีทั้งคู่นะเนี่ย ฮ่าๆ" คุณตักมันเข้าปากอีกคำแล้วนึกสงสัยขึ้นมา "เออนี่เจมส์ ทำไมถึงเลือกแพนเค้กนี่ให้เราอ่ะ" คุณจ้องมองเขาเพื่อรอคำตอบ และเขาก็จ้องคุณนานอยู่เหมือนกันก่อนที่จะเอ่ยคำตอบออกมา
"เอ่อ..." เขาก้มมองที่เค้ก แล้วกลับมามองตาคุณอีกครั้ง "เราคิดว่า[ชค]น่าจะชอบอะไรเปรี้ยวๆนะ แบบพวกเบอร์รี่พวกนี้น่ะ"
"เห้ยนายเดาถูกนะเจมส์ เราชอบเปรี้ยวๆ แล้วก็ชอบกินแพนเค้กด้วยแหละเลือกเก่งมากอ่ะ" คุณชมเขาแล้วกินต่อ
"แล้ว..." เขาจ้องมองมาที่คุณ "ทำไมถึงเลือกบราวนี่ให้เราอ่ะ"
"ก็..." คุณสบตาเขา
"ก็...?"
"ก็เพราะเราชอบกินบราวนี่ไง ฮ่าๆๆๆ" คุณก้มมาตักบราวนี่แล้วยื่นไปป้อนเขา "อ้ามมม..." เขาก็อ้าปากรับแต่โดยดีแล้วยิ้มให้คุณ
"สั่งบราวนี่ให้เราเพราะว่าเธอชอบเองเนี่ยนะ? อะไรเนี่ยเราให้เธอมาทายใจเราน้า..." เขาเบ้ปากเล็กน้อยเชิงน้อยใจ
"ก็ไม่ใช่อย่างงั้นซะทีเดียวหรอก ก็แบบ บราวนี่มันขมใช่ป้ะล่ะ เราก็คิดว่าผู้ชายอาจจะชอบกินอะไรขมๆไม่หวานมากอ่ะ เราก็เลยสั่งส่วนไอติมนี่ก็มันเปรี้ยวจะได้ตัดกับรสขมไม่ขมเกินไปไง" คุณอธิบาย
"แหนะ.."เขาชี้นิ้วใส่คุณ "ไม่ใช่ว่าตัวเองชอบกินเปรี้ยวเองหรอกหรอ?" เขาหรี่ตามองคุณพยายามที่จะเค้นคำตอบ
"อันนั้นมันก็ใช่เว้ย แต่ก็เข้ากันดีไงฮ่าๆๆ"
"อะไรของเธอเนี่ยงอนแล้ว ให้ทายของที่เราชอบเธอกลับเลือกของที่เธอชอบแทนอ่ะ เชอะ" เขากอดอกหันหน้าหนีคุณแล้วทำแก้มป่อง
-ทำได้น่ารักเป็นบ้าเลย ผู้ชายอะไรเนี่ย หัวใจชั้นจะวายตาย- คุณแอบคิดในใจ
"ง้อๆๆๆน้า..." คุณตักแพนเค้กแถมลูกเบอร์รี่ไปป้อนเขา
"อั้ม..." เขาก็ยอมหันมากินแต่โดยดี
"แล้ว...จริงๆนายชอบแบบไหนล่ะ" คุณถามขึ้น
"ก็.." เขาเคี้ยวแพนเค้กที่อยู่ในปากซักครู่ก่อนจะตอบ "อะไรที่หวานๆน่ะ กินได้หมด แล้วก็นี่" เขาตักวิปครีมสีขาวจ๊วะเข้าปาก "วิปครีมนี่ของโปรดขอบอก"
"อ้าว...ชอบอะไรหวานๆหรอ? ผู้ชายอะไรเนี่ยนายเป็นผู้ชายแท้รึป่าวยะ" คุณแซว ก่อนที่จะเห็นว่ามุมปากของเขาเปราะวิปปี้ด้วยครีม "เอ้านี่ เลอะหมดแล้วกินเป็นเด็กเลยนะ" คุณหยิบกระดาษเช็ดปากแล้วเอื้อมมือไปเช็ดที่มุมปากของเขาอย่างเบามือ "อ่ะหมดแล้ว"
"ขอบคุณนะ[ชค]" เขายิ้มให้คุณ "อะไรๆ ที[ชค] ยังชอบบราวนี่ขมๆได้เลยนี่หน่า" เขาป้อนไอศกรีมเบอร์รี่และแพนเค้กให้คุณ "อ้าม..งั้นแหละลองดูอร่อยป่าว"
"อร่อยๆ เราชอบกินไอติมเย็นๆเปรี้ยวๆแบบนี้แหละ กินกับแพนเค้กก็อร่อยดีเหมือนกันนะ" คุณมองเขาแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
"ก็แหงแหละเธอสั่งเองนี่นา" เขาพองปากอีกครั้ง
"อย่าดื้อนะเจมส์" คุณหยิกแก้มเขาเบาๆแล้วเลื่อนมือไปบิดหูของเขาทั้งสองข้าง หูของเขาถูกคุณบิดไปบิดมาได้อย่างง่ายดาย "นี่ หูอ่อนแบบนี้เค้าเรียกว่าคนว่านอนสอนง่ายนะเนี่ย พ่อคนหัวอ่อน"
"จริงหรอ ไหนลองบ้างสิ" เขาเอื้อมมือมาบิดหูคุณ แต่มันไม่ง่ายแบบที่คุณบิดเขา "เธอนี่หูแข็งชะมัด"
"แน่นอนเราเป็นคนหัวดื้อน่ะ" คุณยิ้ม
"งั้นบิดจมูกแทนแล้วกัน" เขาบิดจมูกคุณเบาๆอย่างหมั่นเคี้ยว
"เห้ยอะไรเนี่ย ดั้งยิ่งไม่ค่อยจะมีอยู่นะ" คุณเอามือเท้าคางกับโต๊ะ
"งั้นหรอ เรามีดั้งนะ" เขาหยอกคุณ "ดูสิ" เขาเท้าคางตามคุณบ้าง แล้วยิ้มเยาะเย้ยคุณที่เขามีดั้งที่โด่งกว่าคุณ
"ฝากไว้ก่อนเหอะ เดี๋ยวเราจะทุบดั้งนายให้แหมบกว่าเราอีกคอยดูๆ" คุณเม้มปากแอบแค้นเล็กๆ
"เอาเลยๆ" เขาหลับตายิ้มแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้คุณ ใกล้เรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าหน้าของเขาและคุณห่างกันเพียงไม่กี่เซน คุณทำอะไรไม่ถูกเหมือนโดนเขาใช้มนต์สะกดคุณด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ของเขา ทำให้คุณไม่ขยับไปไหนจนกระทั่งจมูกของคุณและเขาเลื่อนเข้ามาชนกัน และเขาได้ลืมตาขึ้น...ณ เวลานี้ เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ ตอนนี้คุณไม่ขอละสายตาไปจากเขาและอยากจะใช้ดวงตาทั้งสองข้างของคุณใช้เวลาจับจ้องเขาให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพียงแค่นี้มันก็ทำให้คุณมีความสุขมากแล้วโดยที่ไม่ต้องได้เป็นเจ้าของเขาเลยแม้แต่น้อย ความรักของคุณคุณพร้อมที่จะให้อะไรๆกับเขาได้เสมอ ขอแค่เขายอมรับความรักจากคุณเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว...
"[ชค]..." เขากระซิบเรียกชื่อคุณอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าจะมีคนได้ยินชื่อคุณแล้วลักพาตัวคุณไปจากเขา เจมส์เอียงคอแล้วเริ่มขยับเข้ามาใกล้คุณเรื่อยๆ แล้วค่อยๆพรหมจูบอันแสนนุ่มละมุนและเต็มไปด้วยความหวานของเค้กที่คุณและเขาเพิ่งกินเข้าไป คุณสามารถรู้สึกถึงกลิ่นไอของเบอร์รี่ที่อยู่ในปากทั้งคุณและเขา คุณสามารถสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกจากตัวเขาให้กับคุณได้ เป็นความรู้สึกที่อบอุ่นซะยิ่งกว่าแสงอาทิตย์แรกของฤดูร้อนเสียอีก ไม่มีอะไรเลยที่จะมาเปรียบเทียบกับความสุขที่คุณได้รับจากเขาได้ จากความรู้สึกอบอุ่นที่เขาให้กับคุณในตอนแรกก็เริ่มเปลี่ยนมาเป็นความเร่าร้อนที่แรงซะยิ่งกว่าพริกที่อยู่ในเครื่องต้มยำรสแซบใดๆที่คุณเคยลิ้มลอง คุณและเขาจูบตอบกันอย่างดูดดื่มมันนานจนคุณถอนปากออกเพื่อรับอากาศเข้าไปถ่ายเทภายในปอด แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมให้จูบนี้มันสิ้นสุดลงง่ายๆ เขาก็ประกบจูบคุณอีกครั้ง เขายกเอื้อมือขึ้นมาประคองหน้าคุณเอาไว้ให้มั่นคงกว่าเดิม แล้วกระหน่ำจูบใส่คุณอย่างเร่าร้อน แล้วผ่อนกลับมาอย่างแผ่วเบาอีกครั้งก่อนที่คุณและเขาจะถอนปากออกจากกัน ตอนนี้เขาประคองหน้าคุณไว้แล้วสบตาคุณแต่คุณไม่สามารถอ่านใจเขาได้เลยว่าเขารู้สึกอะไรอยู่ในตอนนี้ แววตามีทั้งความสุขใจ และความเศร้า...ปะปนกันไป ความรู้สึกผิด และความดีใจผสมกันจนคุณไม่สามารถเดาอารมณ์ของเขาออกจริงๆ เขาเริ่มขยับตัวออกมานั่งในท่าปกติแล้ว
"เจมส์..." คุณไม่กล้าสบตาเขา
"ขอโทษนะ [ชค] ที่ทำให้เธอลำบากใจ" เขามองคุณด้วยสีหน้าสำนึกผิดจริงๆ แต่มันไม่จำเป็นเลยเพราะคุณไม่เคยคิดโกรธเขาเลยด้วยซ้ำ
"ขอโทษเราทำไม"
"เรารู้สึกผิดน่ะ เราไม่น่า..." เขาสบตาคุณ
"ไม่เป็นไรหรอก..." คุณเอื้อมไปลูบมือเขา
"มันเป็นเฟิร์สคิสเของเธอรึป่าว..."
"...ใช่..." ใช่แล้วมันเป็นจูบแรกของคุณ จูบแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้เพราะคุณไม่เคยชอบใครนอกจากเจมส์นี่นา และคุณกับเขายังไม่เคยคบกันด้วยซ้ำจะให้คุณไปจูบกับแมวที่ไหนล่ะ เขานี่ก็ถามแปลกๆเสียจริงๆ
"ขอโทษนะ [ชค] ที่ทำให้เธอลำบากใจ ขอโทษจริงๆ" เขาก้มหน้าและเหมือนน้ำตาจะเริ่มซึมออกมา "เรานี่มันไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย ทำไมถึงทำกับผู้หญิงแบบนี้ได้นะ" น้ำตาของเขาเริ่มไหลรินมาจากดวงตาข้างซ้ายค่อยๆไหลมาจนถึงปลายคางแล้วหยดลงไปที่หัวเข่า ก่อนที่น้ำตาหยดต่อมาจะตามมาด้วยหลายหยด
"เจมส์...หยุดนะเจมส์" คุณบอกให้เขาหยุดร้องไห้แต่เหมือนว่าเขาจะหยุดไม่ได้ คุณจึงลุกจากที่นั่งเดินไปปลอบเขาและพยายามเช็ดน้ำตาออกจากแก้มแต่เช็ดเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมแห้งซักที "เจมส์เราไม่เป็นอะไร"
"ฮึก..." เขาสะอื้นออกมา
"เจมส์เรารักนาย เรารักนาย ตลอดหลายปีที่ผ่านมาทั้งที่ไทยและที่นี่เราก็ยังรักนายอยู่นายได้ยินเรามั๊ย" คุณพูด แล้วเริ่มรู้สึกได้ว่าน้ำในตาของคุณก็เริ่มอยากออกมาว่ายอากาศเล่นแบบเขาบ้างซะแล้ว หลังจากที่คุณเช็ดน้ำตาให้เขาก็เหมือนกับคุณเป็นฟองน้ำที่ดูดซับน้ำเอาไว้เอง จนตอนนี้มันถึงขีดจำกัด ถึงเวลาที่คุณต้องปล่อยออกมาบ้างแล้ว "เราไม่เคยลืมนายได้เลย ไม่ว่านายจะคบกันใครมาบ้าง เราก็ยังไม่ลืมนาย..ฮึก.." ตอนนี้คุณเองก็เป็นฝ่ายร้องไห้ออกมาบ้าง เรารักนายตั้งแต่แรกพบเลยนายรู้มั๊ย" คุณกำชับมือที่โอบไหล่เค้าไว้ให้แน่นขึ้น "แต่เรา..เราไม่กล้าบอก ฮึก..ขอโทษนะที่ตอนนั้นเรากลัวเพื่อนจะล้อ ขอโทษนะ..." ตอนนี้น้ำตาของคุณได้ไหลพรั่งพูออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างจนคุณถึงกับทรุดลงกับพื้น ไม่เพียงแต่น้ำตาที่หลั่งไหลออกมา ความรู้สึกที่คุณเคยเก็บเอาไว้มานานเหมือนจะรู้ว่าถึงเวลาของตัวเองแล้วที่จะออกมาสู่โลกภายนอกต่างพากันออกมากับน้ำตากันหมด
"[ชค] เราขอโทษที่รักเธอไม่ได้อีกแล้ว.." เขาเงยหน้าขึ้นแล้วชุดตัวคุณลุกขึ้นพร้อมเขา "ตอนนั้นเราเจ็บมาก..เจ็บที่.."
"เจ็บที่เราปฏิเสธนายหรอ ขอโทษนะเจมส์ขอโทษนะที่เราปากไม่ตรงกับใจเอง เราขอโทษจริงๆ ฮือๆ" คุณขอโทษเขาทั้งน้ำตา
"[ชค] เรามีเหตุผลของเรา แต่เรายังบอกเธอตอนนี้ไม่ได้ ให้เวลาเราอีกหน่อยนะ" เขาอ้อนวอนคุณทั้งน้ำตาเหมือนกัน ตอนนี้ทั้งเขาและคุณต่างก็ร้องไห้กันทั้งคู่
-ทำไมกันนะ ถ้าเขาไม่รักเราแล้วจะร้องไห้หนักขนาดนี้ทำไมกัน?-
"เจมส์" คุณรวบมือเราขึ้นมา "ไม่ว่ายังไงก็ช่างเราก็ยังรักนายเสมอนะ ขอให้นายจำไว้ด้วย" เมื่อคุณพูดเสร็จเราไม่ได้ตอบสนองคุณเพียงแค่ยืนจ้องตาคุณเฉยๆด้วยแววตาเศร้าและรู้สึกผิด ทันใดนั้นเราก็ได้ดึงตัวคุณเข้ามาจูบเป็นรอบที่สองคราวนี้คุณสัมผัสได้ถึงความเค็มตาของคุณทั้งสอง มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้าเหมือนพายุที่พัดโหมกระหน่ำอยู่กลางทะเลด้วยความโดดเดี่ยว ก่อนที่เขาจะถอนออกแล้วกอดคุณไว้แน่นราวกับไม่อยากให้ใครพรากคุณไปจากเขาได้ตลอดกาล
"[ชค]..." เขากอดคุณแน่นกว่าเดิม
"อะไร..?"
"รู้ไว้นะว่าเรารักเธอมาก และขอบคุณมากที่เธอยังรักเราอยู่"
"อื้ม.." น้ำตาของคุณเริ่มไหลอีกครั้ง
"เวลาไหนที่ฟ้าเป็นใจ เราเชื่อว่าเราจะได้รักกันซักวันนึง" คุณกอดเขาแน่นขึ้น
"เราก็เชื่อแบบนั้น..." คุณฝืนยิ้มออกมา
"เราเชื่อว่า..." เขาผละตัวออกจากที่เคยกอดคุณอยู่ก่อนหน้านี่ เลื่อนมือลงมาจับที่แขนทั้งสองข้างสองคุณ และบีบเหมือนกับให้กำลังใจ "เธอเป็นคนน่ารัก น่ารักมากที่สุด เราเชื่อว่าซักวันนึงเธอจะเจอคนที่ใช่สำหรับเธอ"
"น่ารักแค่ไหนนายก็ไม่รักเราอยู่ดีมั๊ยใช่หรอ" คุณสบตาเขาด้วยแววตาอ้อนวอน "เราไม่อยากน่ารักหรอกเจมส์ ถ้าน่ารักหรือสวยให้ตายยังไงนายก็ไม่ชอบเราอ่ะ เราว่ามันไม่มีความจำเป็นอะไรเลย" น้ตาของคุณเริ่มรื้นขึ้นมากอีกครั้งแต่คุณก็พยายามสะกดให้มันไม่ไหลออกมาให้ได้
"[ชค] เราต่างก็มาเริ่มต้นชีวิตของตัวเองกันใหม่ดีกว่า เราไม่อยากให้เธอต้องจนอยู่กับอดีตแบบนี้อีกแล้ว เชื่อเรานะลืมเราซะเถอะ"
"เจมส์...เราทำไม่ได้" เสียงของคุณเริ่มติดขัดอาการสะอื้นเริ่มหวนกลับมาอีกครั้ง "เราขอโทษ เราทำไม่ไจริงๆ"
"เธอทำไม่ได้ตอนที่เธอเห็นเรา[ชค] ต่อจากนี้อีกไม่กี่วันเราก็จะบินกลับไทยแล้ว เธออยู่ที่นี่เธอจะลืมเราไปเอง เราเชื่อว่าเธอต้องทำได้"
"ทำไมอ่ะเจมส์!" คุณโผลงออกไป "ทำไมถึงชอบบอกให้เราตัดใจจากนายนักล่ะ เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ไม่ได้หรอ ลืมมันไปซะสิอดีตน่ะ อดีตที่เราเคยทำกับนายนายก็ลืมไปสิแล้วเรามาเริ่มต้นใหม่กันนะเจมส์" คุณรวบมือเขามาบีบแน่น "นะเจมส์ เรากลับมารักกันอีกครั้งเถอะนะ" คุณพยายามขอร้องเขา "ที่ผ่านมาเราไม่เคยรักใครได้เลยอ่ะ เรารักนายคนเดียวจริงๆ เรารักคนอื่นไม่ได้อีกแล้ว..." ทั้งที่คุณพยายามสะกดน้ำตาไม่ให้ไหลเต็มที่แต่ถึงตอนนี้มันก็เกินขีดจำกัดของคุณแล้ว มันจึงไหลมาสูดอากาศภายนอกอีกครั้ง และเขาก็เช็ดน้ำตาให้คุณอย่างเบามือ สัมผัสของมือเขาช่างอบอุ่นเหลือเกิน
"เริ่มต้นใหม่ไม่ได้แล้วล่ะ เพราะเรา..." เขาให้มือประคองแก้มคุณไว้ "เรา..." คุณสบสายตากับเขา
"..." คุณยืนนิ่งไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกไปอีกแล้ว
"เราบอกเธอตอนนี้ไม่ได้ ขอโทษนะ" เขาส่งสายตาขอร้องให้คุณเข้าใจเราด้วย
"ไม่เป็นไร เรากลับบ้านกันเถอะนะ" คุณฝืนฉีกยิ้มเต็มที่จนตาหยี
ทั้งๆที่ข้างในตอนนี้คุณแทบจะยืนอยู่กับที่ไมไหวแล้ว แขนขาอ่อนแรงเหมือนไปฝึกทหารมาเป็นปีๆโดยไม่ได้พัก อ่อนล้าหมดแรงเหมืองเพิ่งไปวิ่งแข่งมาราธอนมาใหม่ๆ ถึงแม้คุณเพิ่งจะนั่งชิลๆกินเค้กมาก็ตามคุณกลับรู้สึกเหนื่อยทั้งร่างกาย...และจิตใจ
ตอนนี้คุณอยากพักเต็มทนแล้ว ไม่ไหวกับการแสแสร้งว่ามีความสุขอีกต่อไปแล้ว ขานั่งรถกลับมายังบ้านกับป้าเซลล่าและไนออลคุณไม่ปริปากพูดอะไรทั้งสิ้น คุณเหนื่อยมากเหนื่อยแม้กระทั่งไม่มีแรงที่จะหายใจ คุณอยากจะจบชีวิตลงตรงนั้นตั้งแต่ร้านเค้กแล้ว แต่เพราะไม่อยากให้เจมส์ไม่สบายใจคุณจึงฝืนแสร้งทำว่าไม่เป็นอะไรจนขึ้นรถกลับบ้านเพราะเขายืนรอเป็นเพื่อนคุณบอกว่า อยากเห็นคุณกลับบ้านอย่างปลอดภัยจริงๆ พอรถขับถึงบ้านคุณรวบรวมแรงทั้งหมดลุกขึ้นแบกกระเป๋าแล้วตรงไปยังจุดหมายที่ห้องนอนแล้วทิ้งร่างกายลงบนเตียงทันที เมื่อคนปกติหัวถึงหมอนก็มันจะหลับกันแล้ว แต่สำหรับคุณที่เพิ่งอกหักมา พอหัวถึงหมอนปั๊บน้ำตาก็เริ่มรินไหลออกมาจากดวงตาทั้งคู่อย่างเงียบๆ ไม่มีเสียงดๆทั้งสิ้น ตอนนี้คุณอยู่ในห้องนอนคนเดียวไนออลและป้าเซลล่ากำลังกินมื้อเย็นอยู่ชั้นล่าง คุณรู้ว่าป้าจะต้องเป็นห่วงคุณแน่ๆแต่ตอนนี้คุณขอทำในสิ่งที่คุณสบายใจก่อนก็แล้วกันคือการ...ร้องไห้
_____________________________________________________
ฮัลโหลลลลลลลลลลล กลับมาอีกตอนแล้ววว เย้ๆ
ปิดเทอมนี่เงียบเนอะมีอารมณ์แต่งนิยายขึ้นเยอะเลยสงบมาก5555
คือแต่งนิยายอย่างเดียวไม่ได้อ่านนิยายเลยอ่ะนี่ก็จะงานหนังสือแล้ว
ฮือออออ ดองนิยายไว้เต็มเลยไม่ได้หยิบอ่านซักเล่มเลย เล่มใหม่ก็อยากได้แล้ว ปวดหัวๆ
ตอนนี้มีฉากจูบด้วยนะ ฮืออออ อยากแต่งแต่แต่งไม่เป็นอ่ะ
ยิ่งไม่เคยอ่านนิยายแบบนี้ด้วย55555 แต่ดันมาแต่งก็งงดีเหมือนกัน
เออใช่ตอนที่เราแต่งตอนนี้มันก่อนมีข่าวเซนลาออกจาก 1D ไม่กี่วันเอง
ฮืออออ ชอคค่ะชอคถึงเราจะเป็นบลบ. ก็เหอะแต่ก็เสียใจด้วยเหมือนกัน
สงสัยต้องเพิ่มบทให้เซนซะแล้วววว555555 ใครที่เชียร์เซนเตรียมตัวเลยๆ อาจจะฟิน มั๊ง5555
สำหรับใครที่ไม่รู้จักเรื่อง Hyde jekyll me น้าาา ขอบอกว่าสนุกนะแต่จบง่ายไปหน่อยเห้อๆ
ฮยอนบินหล่อมากค่าาาา5555
แอบด่าตัวเองที่ไม่มีรูปเซนนะ ฮือออออ แต่ก็รักน้าาาา
ความคิดเห็น