คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : All Every Thing Is You : Chapter 10 [Hug]
"ห..ใจ..ม..ม..อ๊อกกก..ค..ค.. เจม..ช..ด้วย.."
"ไม่มีใครช่วยแกได้หรอกจัสติน ตายซะ" คุณพูดจบก็บีบคอเขาแรงยิ่งกว่าเดิม
"แอ่กกก..อ..ค..แค่ก.."
"พอแล้วน่า [ชค]" เจมส์เดินเข้ามาจับข้อมือคุณแล้วบอกให้คุณหยุด "เราไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อย เดี๋ยวก็หาย แต่.." เขาก้อมมองลงมาที่จัสติน "แต่จัสตินน่ะกำลังจะตายเพราะเธอแล้วนะ" คำพูดของเขาทำให้คุณใจอ่อนแล้วยอมปล่อยมือออกจากคอของจัสตินได้สำเร็จ
"เห้อออออ ซืดดดด เห้ออออ" เสียงจัสตินกำลังหายใจเข้าและออกอย่างแรงเพราะขาดอากาศหายใจ
"วันนี้นายรอดไปนะ ยังไม่ถึงคราวตายของนาย เชอะ" คุณพูดแล้วลุกขึ้นจากตัวเขา
"ขอบใจนายมากนะเจมส์ ไม่ได้นายชั้นคงตายแล้วแน่ๆ" จัสตินหันมาพูดกับเจมส์แล้วยิ้มให้อย่างขอบคุณ ส่วนเจมส์ก็ยิ้มตอบเขามาเหมือนกัน
"ไม่เป็นไร" เจมส์พูด
"เห้ออออ เราไปกันเถอะเจมส์ใกล้จะถึงเวลาเรียนวิชาต่อไปแล้วด้วย" คุณจับข้อมือเจมส์แล้วลากเขาเดินไปด้วยกัน
"เห้ยเดี๋ยวดิ [ชค]" จัสตินตะโกนเรียกชื่อคุณ
"อะไรของนาย" คุณหันมาตอบเขา
"แล้วเรื่อง..." เขาเว้นวรรคแล้วมองมาที่คุณแววตาสงสัย และคุณก็นึกขอบใจเขามาเหมือนกันด้วยที่เว้นวรรคไว้ไม่พูดคำว่า เดต ออกมาต่อหน้าเจมส์
"นี่พักนี้ชั้นยุ่งๆน่ะ ไว้ว่างๆแล้วชั้นจะบอกนายเอง ไปก่อนล่ะบาย" คุณรีบตัดบทสนทนาแล้วรีบเดินจากเขาไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับเจมส์ที่คุณหลอกแต๊ะอั๋งเค้ามาหลายรอบแล้วโดยการจับมือ จับแก้ม และต่างๆนานา
ขณะที่คุณกำลังมุ่งหน้าไปที่ห้องเรียนในคาบบ่ายของคุณอยู่นั้นคุณก็พบกับเซนที่กำลังยืนอยู่ตรงสุดทางเดินไปอีกไม่ใกล้ไม่ไกลนัก แต่ก็ไม่พอพอที่จะหลบหน้าเขาได้ ความจำที่คุณเคยัดเดตกับเซนไว้วันอาทิตย์กลับพุ่งปรี๊ดดดดดขึ้นมาจากแกนสมองมายังต่อมประสาทแห่งการรับรู้ของคุณจนได้ทั้งๆที่หลายวันผ่านมานี้คุณไม่ได้นึกถึงมันเลยด้วยซ้ำ นับตั้งแต่ยกเลิกเดตกับแฮรี่ไป คุณก็ลืมเสียสนิทเลยว่ายังมีอีกคนที่เขาก็นัดคุณไปเดตในวันถัดมาเหมือนกัน และยังไม่ทันที่คุณจะได้หลบหน้าเขาด้วยการเดินไปทางอื่น สายตาของเขาก็ดันเห็นคุณเข้าอย่างจัง และตอนนี้เขาก็กำลังเดินตรงมาที่คุณแล้วด้วย
-อ..เอ่อ...ชิพ..หาย..แล้ว..แว้กกกกกกกกกกกกก-
ตอนนี้สติของคุณกำลังวิ่งเต้นแข่งกันอย่างเมามันส์ภายในหัวของคุณมันวิ่งผ่านออกมาทางรูปหูของคุณและวิ่งกระจัดกระจายออกไปเป็นคนละทิศละทางโดยที่คุณที่กำลังยืนอยู่ตรงนั้นไม่สามรถดักจับสติที่วิ่งหนีออกไปเหล่านั้นได้ทัน ในสมองของคุณตอนนี้มีคำผุดขึ้นมาในหัวมากมายเลยทีเดียว 'เอาไงดี' 'ชั้นนี่บ้าจริง' 'ใครก็ได้ช่วยด้วย' จนตอนนี้เซนเดินมาถึงตัวคุณแล้วแต่สมองของคุณก็ยังประมวนผลไม่ออกซักทีว่าคุณควรจะทำอย่างไรต่อไปดี
"เฮ้..." เริ่มเอ่ยทักทายคุณ "หวัดดี ดูเหมือนว่าเธอจะลืมอะไรบ้างอย่างไปรึป่าวนะ" เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้คุณแล้วเอื้อมมือมาจับที่หัวของคุณ
"เอ่อ.. ค..ค..คือ ชั้น ชั้น เอ่อ..." คุณนึกคำที่จะพูดไม่ออก และในหัวก็มีภาพเหมือนสปันจ์บ๊อบกำลังกรีดร้องแล้ววิ่งไปมาอยู่ในหัวของคุณ
"หืมมม?" โดยที่เขาไม่ต้องพูดประโยคคำถามคุณก็รู้แล้วว่าเขาต้องการคำตอบอะไรจากคุณ
"เอ่อ..." คุณนึกอะไรหรือว่าโกหกอะไรไม่ออกแล้วคุณจึงตัดสนใจว่าควรจะบอกความจริงกับเขาไปเสียน่าจะดีกว่า "เห้อออ..." คุณถอนหายใจแล้วเริ่มพูด "ขอโทษนะเซน.." คุณพูดแล้วเงยหน้าไปมองหน้าเขาส่งออร่าความหน้าสงสารไปให้เขาเต็มสตรีม "ขอโทษที่ลืมนัดของนายนะ" เขาฟังคุณโดยไม่พูดอะไรแล้วเริ่มเม้มปากแล้วพยักหน้า "เอ่อนี่! ไม่ต้องห่วงนะกับแฮซน่ะชั้นก็ไม่ได้กับเดต.." คุณพูดคำสุดท้ายอย่างแผ่วเบาโดยกลัวว่าเจมส์จะได้ยินทั้งๆที่รู้ว่าไม่ได้ผลอยู่แล้วเพราะเขายืนอยู่ข้างๆคุณนี่นา "กับเขาหรอกนะ แฮะๆ" คุณเริ่มนึกได้ว่าวันนั้นคุณพาไนออลไปช็อปและข้ออ้างต่างๆนานาก็เริ่มผุดขึ้นมาในหัวคุณทีละข้อๆ "คือวันนั้นน่ะไนล์เกิดติ๊ดแตกขึ้นมาน่ะสิอยู่ดีๆเค้าก็ร้องไห้เฉยเลยชั้นก็เรายกเลิกนัดกันแฮซแล้วพาเค้าไปช็อป..และๆๆๆๆ" คุณสบตาเขาเผื่อดูว่าเขาจะเชื่อคุณหรือไม่ "และวันถัดมาชั้นก็เมื้อยมากเลยอ่ะเพราะแบกของให้ไนล์ และตื่นสายมากด้วยนะ ฮือ.. ชั้นไม่อยากผิดนัดนายนะ จริงๆ" คุณพยายามส่งแววตาอ้อนวอนให้เขาเชื่อคุณแล้วยอมอภัยให้คุณซะ แต่..เขากลับหลบสายตาคุณ แล้วถอนหายใจออกมา
"เห้อ..."
"เซน..." คุณเรียกชื่อเขา และเขาก็หันกลับมายังคุณ
"[ชค] ชั้นไม่โกรธเธอหรอก ไว้เธอว่างๆแล้วชั้นจะถามเธออีกนะ" เขาพูดแล้วเสียงออดโรงเรียนบอกเวลาหมดคาบพักก็ดังขึ้นพอดี
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
"หมดเวลาพักแล้ว เราไปเรียนกันเถอะ" เขาพูดแล้วหันหลังเดินไปยังห้องเรียนวิชาต่อไป
-ให้ตายสิอยู่ห้องเดียวกันแท้ๆแต่ชั้นกลับนึกไม่ออกเนี่ยนะ เธอนี่มันบ้าจริงๆเลย-
"[ชค] เราก็ไปกันบ้างเถอะ" เจมส์พูดแล้วคุณกับเขาก็เดินตรงไปยังห้องเรียน
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
"หมดเวลาเรียนจนได้เนอะ" เสียงออดโรงเรียนชั่วโมงสุดท้ายดังขึ้นก่อนที่เขาจะหันมาพูดกับคุณ
"อื้อออ ง่วงจังฮ่าๆ" คุณหันกลับไปตอบเขาแล้วย้ม
"กลับบ้านยังไงอ่ะ" เขาเอ่ยถามคุณขณะเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า
"ป้าเรามารับน่ะ" คุณตอบแล้วเคาะหนังสือเพื่อเก็บเข้ากระเป๋าบ้าง
"งั้น..." เจมส์พูดเว้นจังหวะคุณเลยหันกลับไปมองเขา "เดินออกนอกโรงเรียนพร้อมกันนะ" เขาพูดจนจบประโยคแล้วฉีกยิ้มให้คุณ
-กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เจมส์ชวนเราเดินไปพร้อมกันด้วยแหละโอ้ยยยยย เกิดมาอีกกี่ชาติถึงจะมีโอกาสแบบนี้นะ [ชค] ตอนอยู่ที่ไทยไม่เคยนึกเคยฝันมาก่อนเวลาจะมีวันนี้ กรี๊ดดดดดด-
"ด..ได้ดิ" คุณตอบเขาสั้นๆและพยายามสะกดกลั้นความเขินของคุณที่สูงปรี๊ดดดด อยู่ตอนนี้ไว้ให้อยู่
"เซล แอน แมซ พวกเธอจะไปไหนรึเปล่า" คุณลุกขึ้นแล้วเดนไปถามเพื่อนๆของคุณ
"ไม่น่ะวันนี้มีทำรายงาน่ะสิชั้นคงต้องกลับบ้านเร็ว" แอนดริสพูด
"อ่าวไม่ไปกินเค้กกันหรอ" แมซหันไปพูดกับแอนดริส "ส่วนชั้นก็ไปห้องสมุดเหมือนเดิมน่ะ" แมซหันมาตอบคุณ
"งั้น..ถ้าพวกเธอไม่ไปไหนกันชั้นก็กลับบ้านแหละ" เซลพูด
"โอเค..." คุณพยักหน้า "งั้นชั้นกลับบ้านก่อนนะทุกคน คุณพูดลาเพื่อนๆแล้วเดินออกไปพร้อมเจมส์
"จ้า........." สามสาวเพื่อนของคุณพูดพร้อมกันยิ้มๆ แล้วเหมือนว่าจะพูดแซวคุณแต่คุณไม่ได้ยินเพราะเดินออกมาแล้ว
ตอนนี้คุณและเจมส์กำลังเดินบนทางเดินทอดยาวออกไปยังหน้าโรงเรียนเพียงสองคน บรรยากาศตอนนี้จะว่าโรแมนติกก็โรแมนติกมากเลยทีเดียว ด้วยอากาศที่เย็นสบายกำลังดีโดยที่คุณไม่ต้องใส่เสื้อกันหนาวและก็ไม่ร้อนจนตับคุณต้องแลบออกมาทักทายเซฮายคุณเหมือนฤดูร้อนเมืองไทย และระหว่างทางเดินที่คุณกำลังเดินอยู่นั้นมีดอกไม้ พรรณไม้เมืองหนาวที่คุณไม่ค่อยได้พบเห็นบ่อยๆในเมืองไทยเรียงรายขนาดทางเดินเต็มไปหมด เหล่าผีเสื้อที่ออกจากรังที่เพิ่งผ่านประสบการณ์จากการเป็นดักแด้มาแล้วไม่นานก็ออกมาโบยบินอยู่รอบต้นไม่ดอกไม่ประดับเหล่านั้น ดอกไม้แต่ละดอกล้วนเนื้อหอมจนต้องน่าอิจฉาที่มีผีเสื้อมาผลัดกันดูดเกสรและน้ำหวานจากพวกมัน
"[ชค]..." เจมส์เอ่ยเรียกชื่อคุณอย่างแผ่วเบา
"ห๊ะ?" คุณที่กำลังเดินชมบรรยากาศที่ดูโรแมนติกขึ้นมาผิดหูผิดตาทั้งๆที่คุณก็เดินผ่านทางเดินนี้ทุกวัน
"เธอมาอยู่นี่.." เขาพูดก็เม้มปากแล้วเงยหน้าขึ้นมา แล้วหันหน้ามองไปทิศตรงข้ามกับที่คุณอยู่ "มาอยู่นี่เนื้อหอมขึ้นเยอะเลยเนอะ" เมื่อคุณได้ยินเขาพูดเช่นนั้นก็ทำให้คุณยิ้มออกมาเล็กน้อย
"บ้า เนื้อหอมไรของแก" คุณซึ้งเป็นฝ่ายเขิน ก็หันไปทางตรงข้ามกับเขาบ้าง
"ก็ดูดิ จัสติน แฮรี่ ไหนจะเซนอีก"
"เห้ยก็เพื่อนป้ะ เราไม่ได้คิดอะไรกับพวกนั้นซักหน่อย" คุณพูดออกไปแบบนั้นถึงแม้ว่าจะมีบางครั้งบางคราวที่หนุ่มๆเหล่านั้นทำให้คุณได้หวั่นไหวอยูเหมือนกัน
"เพื่อนหรอ?..." เขาหันกลับมาหาคุณแล้วหยุดเดิน คุณก็หยุดเดินตามเขา "แล้ว[ชค] คิดกับเราแบบเพื่อนได้รึยัง"
"..." คุณไม่ได้ตอบอะไรเพราะรู้สึกจุกกับคำถามที่ได้ยิน ทำได้แค่เพียงจ้องหน้าเขาตอบเพียงเท่านั้น
"เย็นพรุ่งนี้ว่างมั๊ย เราไปหาไรกินหลังเลิกเรียนกันมั๊ย" เขาเอ่ยชวนคุณ แต่แทนที่คุณจะดีใจจนกระโดดโลกเต้นคุณกลับรู้สึกอึนๆอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับว่าวันนี้คุณนอนหลับพักผ่อนไม่เพียงพอมาทั้งวันเมื่อได้ยินคำชวนของเขา
"เอ่อ.. ว่างดิ" คุณพยักหน้าแล้วเริ่มเดินต่อ เขาก็เดินตามคุณมาเหมือนกัน
และแล้วก็เดินมาถึงหน้าโรงเรียนคุณและเขาก็บอกลากันและคุณก็มุ่งหน้าเดินกลับเข้าโรงเรียนไปยังห้องสมุดที่คิดว่าไนออลกำลังอยู่ที่นั่นแน่ๆ แต่แล้วขณะที่คุณเดินอยู่บนทางเดินที่เพิ่งเดินกับเจมส์มาเมื่อกี้นี้ได้ครึ่งทาง ก็รู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังเดินมาคุณอยู่ข้างหลัง แต่คุณก็ไม่ได้คิดมากอะไรเพราะในโรงเรียนนี้มีคนตั้งเยอะแยะและจะมีคนเดินอยู่ข้างหลังคุณซักคนก็ไม่แปลกมากนัก แต่แล้วเมื่อเดินมาเรื่อยๆ เสียงฝีเท้าที่เดินอยู่ข้างหลังคุณก็ดังใกล้ตัวคุณขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนคุณอดไม่ได้ที่จะหันหลังไปดู
"เห้ออออออออออออออ..." คุณถอนหายใจเมื่อคุณหันไปและหันกลับไปเดินต่ทันทีหลังจากเจอชายคนหนึ่งที่กำลังเดินกอดอกตามคุณอยู่และไม่ใช่ใครที่ไหน
"สาวน้อยยย..ของผม" เขาเดินมาขวางอยู่ข้างหน้าคุณทำให้คุณเดินต่อไปไม่ได้ "เมื่อกี้เพิ่งเดินไปส่งหมอนั่นหน้าโรงเรียนมาหรอ นี่ เป็นผู้หญิงต้องให้ผู้ชายเดินไปส่งสิครับ" เมื่อคุณได้ยินเขาพูดก็ทำให้คุณปรี๊ดแตกอีกครั้ง เพราะเหมือนเขากำลังจะบอกว่าคุณสิบเอ็ดรด.เดินไปส่งผู้ชายถึงหน้าโรงเรียน
"จัสติน!!!!" คุณตะโกนเรียกชื่อเขาขึ้นอย่างอารมณ์เสีย "นายหมายความว่ายังไงห๊ะ ชั้นเดินไปส่งเจมส์มันผิดมากนักหรอห๊ะ" คุณตอบโต้เขาไป
"ผิด ผิดดิ เพราะผมจีบคุณอยู่นะ คุณเดินไปส่งผู้ชายคนอื่นแทนที่จะเป็นผมได้ไงอ่ะ คุณที่มัน..." เขาเบ้ปากใส่คุณท่าทางงอนที่คุณทำแบบนั้น
"มันเรื่องของชั้น" คุณหน้าแดงขึ้นมาแล้วผลักเขาออกไปให้พ้นทาง "หลบไป ชั้นจะไปหาไนล์แล้วรีบกลับบ้านซะจะได้ไม่เห็นหน้านายอีก" เมื่อผลักเขาไปให้พ้นทางคุณก็รีบเร่งฝีเท้าเดินไปทันที
"เดี๋ยวก่อนดิ" เขาคว้ามือคุณไว้ทำให้คุณหยุดเดนแล้วหันมายังเขา
"อะระ" คุณหันกลับมาถามด้วยท่าทางกวนๆ
"ผมน้อยใจน้า" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนคุณสุดฤทธิ์เหมือนแมวน้อยที่กำลังอ้อนเจ้าของของมันอยู่ "อะไรอ่ะ" เขาพูดแล้วหันไปชี้ประตูทางเข้าโรงเรียนที่คุณเคยเดินไปส่งเจมส์ "มันมาแค่วันเดียวเองนะ ทำไมถึงนัดเธอไปกินเค้กได้ล่ะ" เขาหันกลับมาส่งสายตาแสดงความขี้อ้อนของเขาให้คุณอีกครั้ง "ดูผมสิ จีบคุณมาหลายวันแล้วนะ คุณไม่เห็นไปกับผมบ้างเลย.."
"มัน..เรื่อง..ของ..ชั้นน!!!!!" คุณพูดแล้วแกะมือเขาออกแล้วเริ่มเดินต่อ แต่เขาก็รีบมาขวางทางคุณไว้อีกครั้ง
"ม่ายยยยย"
"..." คุณไม่ตอบเขาแต่เดินหลบทางเขา แล้วเดินต่อ
"ม่ายยยย ไม่ให้ไป" แต่เขาก็กลับมากันคุณไว้อีกรอบ
"..." คุณกำลังจะก้าวเดินต่อไปแต่เขาก็พูดขึ้นมา "ถ้าคุณเดินต่อ ผมจะกอดคุณนะครับ" เสียงเขาดูจริงจังกับคำพูดมาก แต่มันก็ไม่ได้ทำให้คุณกลัวเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ออกจะคิดว่าเขาล้อเล่นด้วยซ้ำ คุณจึงจะก้าวเดินอีกครั้ง "หยุดนะ ผมพูดจริงนะ" คุณไม่สนและเดินผ่านเขามาได้แต่...
ทันทีที่คุณเดินผ่าเขามาเขาก็กลับคว้าแขนของคุณแล้วดึงคุณม้วนหลังกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของเขา ทำเอาคุณอึ้งไม่น้อยตอนนี้จังหวะชีพจรของคุณที่เคยเต้นอย่างปกติก็กลับเต้นผิดจังหวะขึ้นมาเสียดื้อๆ
ตึกกกๆ ตึกๆๆ ตึกๆๆ
-อ..อ้ากกกกกก นายมันบ้า...-
ใบหน้าของคุณที่กำลังอิงซบกับแผ่นอกสุดล่ำที่เต็มไปด้วยซิกแผคของเขาอยู่นั้นก็แดงขึ้นมาตามเลือดที่หัวใจกำลังสูบฉีดส่งไปทั่วร่างกายและดูเหมือนว่าจะเน้นมาที่ใบหน้าของคุณเพราะตอนนี้มันแดงขึ้นมาจนสังเกตได้เลยแหละ คุณปล่อยให้เขากอดคุณโดยไม่ได้ขัดขืนอะไรเลยอยู่ซักพัก ก่อนที่จะรวบรวมสติขึ้นมาได้และพยายามขัดขืนเขา
"ป..ปล่อยนะ"คุณเอ่ยแล้วพยายามผละตัวออกจากอ้อมแขนของเขา
"ม่ายยยย ไม่" แทนที่เขาจะปล่อยคุณกลับกระชับอ้อมแขนกอดคุณแน่นยิ่งกว่าเดิมจนคุณแทบหายใจไม่ออก
"โอ้ย ชั้นหายใจไม่ออกนะ" คุณดิ้นอยู่ในอ้อมแขนเขา
"สัญญาก่อนสิว่าให้ผมไปด้วย" เขาพูด
"ไม่มีทางง!!!" คุณไม่ยอมรับข้อเสนอของเขา
"งั้นคุณก็ชวนผมไปบ้างสิ"
"ม่ายยยยยยยยยยย"
"งั้นผมคุณคุณไปก็ได้นะ"
"ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่โว้ยยยย ไม่" คุณพูดแล้วดิ้นจนสุดกำลังจนหลุดออกมาได้
"อะไรอ่ะ เธอไม่ยอมซักอย่างเลย ทั้งให้ผมไปด้วย ทั้งชวนผมไป หรือไม้กระทั่งผมชวนคุณไป คุณก็ไม่ยอมซักอย่างเลย" จัสตินพูดตัดพ้อใส่คุณ "ใครจะไปเหมือนเค้าล่ะ" เขาพองปากแล้วหันหน้าหลบคุณ
"เรื่องของชั้นน่า" คุณทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินไปที่ห้องสมุดต่อ
"[ชค]..." จัสตินเรียกชื่อคุณแต่คุณก็ยังคงเดินต่อไป "ถามจริงๆเถอะ ผมจะจีบคุณไม่ได้หรอ" พอคุณได้ฟังคำพูดประโยคนี้ออกมาแล้วมันทำให้คุณรู้สึกว่าคุณไม่เคยฟังประโยคคำถามที่น่าสงส๊านนนน่าสงสารขนอนนี้มาก่อนเลย รังสีออร่าแห่งความโมเอะพุ่งเข้ามาที่คุณจนทำให้คุณรู้สึกได้โดยที่ไม่ต้องหันไปดูเลยแหละ เขาทำให้คุณหยุดเดินจนได้
"จัสติน..." คุณหันไปพูดกับเขา "ฟังนะ ตอนนี้ชั้นมาที่นี่ ยังไม่พร้อมที่จะเดตกับใครเข้าใจมั๊ย" คุณกัดฟันพูดทั้งๆที่คุณก็อยากจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขาบ้างเหมือนเพื่อนๆของคุณเหมือนกัน แต่ทำไงได้ที่บ้านคุณส่งคุณมาเรียนนี่หน่า และแถมคนที่คุณยังตัดใจไม่ได้บังเอินข้ามทวีปมาเรียนห้องเดียวกับคุณซะอีก ใครมันจะไปอยากเริ่มต้นใครกับใครซักคนตอนนี้ล่ะจริงมั๊ย "อ้อ! แล้วชั้นก็ไม่เชื่อด้วยว่าคนฮอตที่สุดในโรงเรียนอย่างนายเนี่ยนะจะมาจีบชั้น เหอะๆ ชั้นไม่ตลกกับนายหรอกนะ" คุณพูดต่อ
"งั้น...ถ้าฉันทำให้เธอมั่นใจได้ล่ะว่าฉันจีบเธอจริงๆ เธอจะยอมคบกันฉันมั๊ย" เขาพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง
"of caurse" คุณพูดตอบไปโดยไม่คิดแล้วเดินหันหลังเดินต่อไป "ห๊ะ!!!!!!" และแล้วสติสัมปชัญญะคุณก็กลับมาอยู่กับตัวอีกแล้วและทำให้คุณรู้ตัวว่าเมื่อกี้พูดอะไรออกไป คุณหันกลับไปมองที่เขา ตอนนี้เขากำลังยิ้มจนแก้มแถบปริเลยแหละ
"เธอพูดแล้วนะสาวน้อย" เขาฉีกยิ้มให้คุณจนปากจะฉีกถึงรูหูอยู่แล้ว แต่ยังไงก็ตามเขาก็ยังดูหล่อแมนแฮนซั่มอยู่ดี
"ห..เห้ย เมื่อกี้ชั้นพูดไรออกไปเนี่ย" คุณงงกับตัวเองว่าคุณเพิ่งพูดอะไรออกไป และนึกว่าเขาสะกดจิตคุณหรือเปล่านะ
"คนเราพูดแล้วห้ามคืนคำนะจริงมั๊ย" เขาเดินมาจับมือคุณเดินต่อไปเพื่อไปยังห้องสมุด
"เหอะๆ โอ้ยจะบ้าตายสงสัยพักนี้ชั้นจะนอนน้อย" คุณบ่นกับตัวเองก่อนจะหันไปพูดกับเขา "ใครบอกว่าจะเชื่อใจนายง่ายๆยะไม่มีทาง" คุณสะบัดมือออก
"ผมก็จะทำให้คุณมั่นใจให้ได้ไง" พูดจบจัสตินก็คว้ามือคุณมาจับเหมือนเดิม แต่คราวนี้คุณก็ขี้เกียจแกะมือออกแล้วเลยปล่อยให้เขาจับแต่โดยดี
จัสตินและคุณเดินจับมือกันเดินจนใกล้มาถึงห้องสมุดแล้ว ตอนแรกบอกตรงๆคุณก็ไม่ชอบนักหรอกที่มาเดินจับมือกับเขาแบบนั้น แต่พอเดินไปซักพักผู้ชายที่กำลังกุมมือคุณเดินอยู่ด้วยนี้ให้ความอบอุ่นเหมือนแสงแดดยามเช้าที่ส่องมายังห้องนอนที่บ้านของป้าเซลล่าไม่มีผิด และที่แน่นอนคุณก็ชอบมันมากๆด้วย ระหว่างทางที่เดินถึงแม้ว่าในเวลานี้จะมีคนอยู่ไม่มากนักแต่ทุกๆก้าวที่คุณเดินก็เหมือนมีใครกำลังจับจ้องสายมามาที่คุณและเขาอยู่เสมอ มันทำให้คุณนึกสงสัยว่าเวลาที่ดาราเจอปาปารัซซี่ที่ชอบตามติดพวกเขาแบบแอบลับๆนี่จะมีความรู้สึกคล้ายแบบนี้มั๊ยนะ และคุณก็แอบคิดไม่ได้ว่าพรุ่งนี้จะต้องมีข่าวคุณกับจัสตินเดินจับมือกันยามโรงเรียนเลิก และอาจจะเป็น Talk of the school ก็เป็นได้ ระหว่างที่คุณกำลังคิดอะไรเพลินๆพอรู้สึกตัวอีกทีก็มาถึงตรงหน้าห้องสมุดแล้ว
"ทำไมหรอรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็วอ่ะดิ" เขาพูดแซวคุณ "ก็งี้แหละน้า...คนหน้าตาดีอย่างผมมาจับมือคุณเดินไปด้วยกันน่ะเวลาก็เลยเดินเร็วแบบนี้แหละ"
"นี่ นายมันหลงตัวเองเป็นบ้าเลย" คุณหันไปพูดกับเขาแล้วแกะมือออก
"แล้วมันจริงมั๊ยล่ะสาวน้อย" เขายื่นหน้ามาใกล้ๆคุณอีกครั้ง
"ชั้นอยากกลับบ้านแล้ว" คุณใช้มือดันหน้าเขาออกแล้วรีบขึ้นไปตามไนออลที่ห้องสมุด
"กลับบ้านดีๆนะสาวน้อย" เขาพูดแล้วโบกมือลาคุณแตต่คุณก็ไม่ได้หันมาตอบเพราะความเขินปนกับความหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อคุณเดินขึ้นมาถึงห้องสมุดคุณก็ต้องตกใจเพราะมาเจอกับไนออลที่กำลังยืนกอดอกแล้วมองจ้องเขม็งมายังคุณโดยไม่ทันตั้งตัว
"เห้ยย! ตกใจหมดไนออล" คุณอุทานขึ้น
"จุ๊ๆๆๆ" เขาจุ๊ปากแล้วเพิ่งสายจตาให้ขรึมกว่าเดิมแล้วเดินมาใกล้ๆคุณ "บอกมาเดี๋ยวนี้เลย เธอกับจัสตินมันยังไงน่ะ"
"เอ่อ..." คุณหันไปที่ที่จัสตินเคยอยู่ที่บันไดชั้นล่างสุดใต้ห้องสมุดแต่ตอนนี้เขาไปอยู่แล้ว "อะไรของนาย" คุณหันกลับมาตอบไนออล
"ชั้นสิควรถามเธอซะมากกว่า ตอนที่ชั้นกำลังเดินออกมาจากห้องสมุดจะไปหาเธอก็เห็นเธอกับจัสตินเดินจับมือกันมาซะได้" คุณได้ยินก็ต้องแปลกใจเพราะตอนที่เดินมาคุณไม่ทันได้สังเกตว่าไนออลยืนมองพวกคุณอยู่เลย "เธอที่ร้ายกาจจริงๆ เธอจะทำให้เพื่อนรักทั้งสองของชั้นต้องเสียใจนะเนี่ย"
"เห้ย! แกบ้าใหญ่ละ ชั้นกับจัสตินยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยนะอย่ามโนสิ" คุณแก้ตัว
"หรา...เดี๋ยวก็เป็น" ไนออลชนไหล่คุณ
"เป็นไปไม่ได้หรอก ชั้นไม่อยากโดนสาวๆทั้งโรงเรียนเกลียดนะ" คุณนึกภาพยัยไซบีน่าขึ้นมาได้ ถ้าหากคุณกับจัสตินคบกันจริงๆหรือไม่ถ้าเรื่องข่าวลือข่าวโคมลอยต่างๆที่หาว่าเธอทำให้จัสตินกับไซบีน่าเลิกกันไปถึงหูยัยนั่นล่ะก็คุณตายแน่ "แย่แล้วโอ้ยยยยย!" คุณร้องออกมาให้กับสิ่งที่ตัวเองคิด
"อะไรของเธอคิดเองเออเองอีกแล้ว"
"นี่ไนล์ ก็ถ้าไซบีน่ารู้ล่ก็..เรื่องที่..เรื่องที่ชั้นจับมือกับจัสตินน่ะ.."
"ตายแน่ๆ" โดยที่คุณยังพูดไม่จบประโยคไนออลก็เสริมขึ้นมา
"โอ้ยยยยย ให้ตายสิไนล์ชั้นจะทำยังไงดี" คุณยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมขมับ
"ไม่เอาน่า เรื่องยังไม่เกิดซักหน่อยอย่าเพิ่งคิดไปเองสิ" เขาพูดปลอบคุณแล้วยกมือขึ้นมาจับไหล่คุณเพื่อให้กำลังใจ
"ฮืออออ กลับบ้านกันเถอะชั้นเหนื่อยแทนวันพรุ่งนี้จริงๆเลย"
_________________________________________________
สวัสดีค่าาาา :D กลับมาอีกแล้ววว
ฮัลโหลๆ แวะมาต่อแล้วน้าาา หหลังจากที่ห่างหายไปนานจะพยายามมาต่อถี่นะ 5555
ยังไงก็ฝากนยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกด้วยน้าา
เจอกันอีกตอน 11 จ้าาา :)
สำหรับใครที่นึกภาพว่าแผ่นอกแล้วซิกแผคของจัสเป็นยังไงเราก็มีภาพประกอบมาให้ฟินกันด้วยนะ ฮิ้ววๆ
นั่งแต่งไปก็จินตนาการว่าเป็นตัวเอง555555 ไม่เอาไม่หื่นนะ
ความคิดเห็น