คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : All Every Thing Is You : Chapter 9 [My friend]
แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดแสงส่องผ่านหน้าต่างมายังเตียงของคุณเป็นสัญญาณปุกให้คุณรู้ว่าถึงเวลายามเช้าที่คุณควรตื่นไปโรงเรียนได้แล้ว เมื่อคุณลืมตาก็รู้สึกได้ทันทีเลยว่าตาของคุณนั้นยังบวมจากเมื่อคืนที่ผ่านมา และเมื่อคุณหันกลับไปมองที่ที่ไนออลนั่งลงข้างเตียงของคุณเมื่อคืนนี้ คุณก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ยังเห็นเขายังคงนั่งกุมมือคุณและผล็อยหลับไปในท่านั้นไม่ลุกไปไหน
"ของคุณมากนะไนล์..." คุณเอ่ยขอบคุณเขาเบาๆ และเฝ้ามองดูเขาขณะหลับ แสงอาทิตย์ที่ทอประกายผ่านหน้าต่างของคุณที่มากระทบกับใบหน้าของชายตรงหน้าทำให้ผิวหนังของเขาแวววาวราวกับมีแสงระยิบระยับประกายออกมาจากตัวของเราเหมือนแอดเวิร์ดในเรื่องทไวไลท์ มันทำให้คุณยิ้มได้เมื่อเห็นเขาตอนนอนหลับอยู่ มันเป็นช่วงเวลาที่คุณชอบเขามากที่สุดเป็นเวลาที่เขาอยู่เฉยๆไม่ขยับตัวไม่ทำอะไรเลยแม้กระทั่งลืมตา คุณคิดว่าเวลานี้มันเหมาะกับตัวเขามากที่สุดแล้วเพราะปกติเขามักจะโวยวายใส่คุณเสมอ ชอบล้อเลียนคุณ และพูดจิกกัดคุณอยู่เรื่อย แต่ในตอนนี้ตอนที่เขาไม่รู้สึกตัวแลดูไม่มีพิษสงใดๆ และรู้สึกปลอดภัยเวลาที่อยู่ใกล้ๆเขา ณ ตอนนี้รังสีของความเป็นสุภาพบุรุษของเราแผ่ออกมาแบบเปล่งประกายออร่าจับมาเลยทีเดียว แต่แล้วเมื่อคุณนึกถึงคำว่า 'สุภาพบุรุษ' ภาพของไนออลที่ดึงคุณไปกอดนั้นก็วาบเข้ามาในหัวราวกับภาพในละครที่ย้อนอดีตได้เลยทีเดียว และมันก็ทำให้หัวใจคุณเต้นแรงขึ้นมาแบบกระทันหัน แม้ว่ามันจะผ่านมาแล้วแต่คุณก็ยังคงจำได้แม่นว่าช่วงเวลาที่คุณได้อยู่ในอ้อมกอดของเขานั้นมันทำให้คุณรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย มากไหน คุณไม่นึกมาก่อนเลยว่าผู้ชายที่เอาแต่คอยจิกด่าคุณนั้นจะทำอะไรๆที่อ่อนโยนกับคุณแบบนี้ได้มาก่อน คุณคิดไปพลางยิ้มไปไม่นานเขาก็ลืมตาขึ้นมาและหรี่ตามองมาที่คุณ
"ตื่นแล้วหรอยัยเฉิ่ม ยิ้มอะไรของเธออยู่ได้" คำพูดแรงหลุดออกมาจากเขาทันทีที่เขาตื่น และมันก็เป็นคำพูดที่ทำให้อารมณ์ที่คุณกำลังชื่นชมเขาเมื่อคืนนี้หายวับไปกับตา
"เรื่องของชั้นน่า แล้วใครยัยเฉิ่มของแกห๊ะชั้นออกจะสวยขนาดนี้" คุณกอดอกแล้วพูดมองตรงไปยังเขาที่กำลังลุกขึ้นบิดขี้เกียจที่ข้างเตียงของคุณ
-จะขอบคุณแกดีมั๊ยนะเจ้าบ้าเอ้ย อุส่าดีใจพอตื่นมาก็จิกชั้นเลยนะ เวลานอนก็น่ารักดีอยู่หรอกไม่น่าตื่นขึ้นมาเลยเป็นก็เอาเข็มมาจิ้มให้สลบสไหลเหมือนเจ้าหญิงออโรล่าซะหนิ-
คุณที่กำลังเหม่อคิดอะไรเพลินๆอยู่โดยไม่ทันรู้ตัว พอหันมาที่เขาอีกครั้งแทนที่จะอยู่ที่เดิมที่เขาเคยยืนบิดขึ้เกียจอยู่นั้น แต่กลับไม่ใช่แล้ว เพราตอนนี้หน้าของเขายื่นมาใกล้กับคุณมากๆ โดยที่เขาและคุณห่างกันอีกแค่สองคืบหน้าก็จะชนกันอยู่แล้ว เขามองมายังคุณด้วยสายตาที่อ่อนโยน นัยย์ตาสีฟ้าเป็นประกายของเขาจ้องมองที่ยังคุณด้วยความสงสัยก่อนที่เขาจะเอื้อมมือมาลูบหัวคุณอย่างเบามือ "ใคร.. ใครที่ทำให้เธอร้องไห้" เสียงของเขาที่ถามคุณอ่อนโยนซะยิ่งกว่าสำหรับเช็ดหน้าผิวแพ้ง่ายเสียอีก มันเบายิ่งซะกว่าปุยนุ่นทำเอาคุณใจละอายเพราะเขาได้เลยทีเดียว
-ไม่ ไม่ ไม่นะ [ชค] เขาเป็นลูกเพื่อนป้า เราเป็นเหมือนญาติพี่น้องกัน ไนออลชอบแมซและ และ และ... และเรายังนอนห้องเดียวกันอีกด้วย โอ้ยยยยยย-
"ไม่.. ไม่มีอะไรซะหน่อย ชั้นก็แค่ดูซีรีย์แล้วมันอินจัดก็เลยร้องไห้ก็เท่านั้นเอง" คุณโกหกเขาไปทั้งๆที่รู้ว่าเขาก็ไม่มีทางเชื่อคำพูดของคุณอย่างแน่นอน ด้วยอาการท่าทีที่คุณแสดงมันก็ฟ้องอยู่แล้วว่าคุณโกหก
"เชื่อตายล่ะ" เขาพูดพร้อมเอาหน้าออกห่างจากคุณและเดินไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำไปโรงเรียน "เธอรีบลุกขึ้นมาอาบน้ำได้ละชั้นจะไปโรงเรียนสายเพราะเธอเนี่ยแหละ"
"ค่า........ จะรีบลุกไปนะค้า......" คุณพูดแล้วเด้งพรวดลุกจากที่นอนแล้วตรงดิ่งไปยังห้องอาบน้ำอีกห้อง
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง
และแล้วก็มาถึงโรงเรียนเสียงออดของโรงเรียนดังขึ้น เหล่านักเรียนไฮท์สคูลก็รีบตรงดิ่งเข้าห้องเรียนในวิชาแรกของตนอย่างตรงเวลา เมื่อคุณเดินมาถึงห้องเรียนแล้วก็เดินไปวางกระเป๋ายังที่นั่งประจำของคุณข้างเซเรน่า
"เป็นไงบ้าง เธอดูซึมๆไปนะ" เซเรน่าทักทายคุณ
"อื้มม ชั้นไม่ได้เป็นอะไรหรอกแค่นอนน้อยล่ะมั๊ง สงสัยเพราะคิดซีรีย์น่ะ" คุณหันไปพูดกับเธอแล้วยิ้มให้
"อยากจะรู้จริงจริ๊งงงงง เรื่องที่เธอดูเนี่ยมันเรื่องอะไรนะถึงอินจนบ่อน้ำตาแตกขนาดนั้น" ไนออลเดินสะพายกระเป๋าไคว้ไปข้างหลังเดินข้ามประตูห้องมาพอดีพูดขึ้น
"ชั้นจะฆ่าแกแน่ไนล์" คุณพูดใส่เขาแล้วทำท่าปาดคอ แต่เขาไม่ได้พูดต่อแค่เบ้ปากแล้วเดินไปนั่งประจำที่
"ทำไมหรอ [ชค] เธอดูจนร้องไห้หรอ" แอนดริสหันมาถามคุณ ทำให้คุณเอื้อมมือมาจับรอบดวงตาด้วยความแปลกใจว่าเธอดูออกได้อย่างไรว่าเธอร้องไห้มา
"เอ่อ.. หน้าฉันมันฟ้องขนาดนั้นเลยหรอ"
"ที่สุดอ่ะ" แอนดริสตอบ "นี่" เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอให้คุณดู คุณจึงรับมันไว้แล้วอ่านข้อความบนหน้าจอ "วิธีลดตาบวม..." คุณเงยหน้าไปมองหน้าเธอ "เอ่อ..คือ... แอนดริส นิดหน่อยเองน่าชั้นไม่ต้องใช้ก็ได้มั๊ง" คุณพูดแล้วคุณก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้เธอไป
"เธอนี่จริงๆเลย อย่าหาว่าชั้นไม่เตือนล่ะ ตาบวมไม่สวยมาโรงเรียนไม่ได้ไม่รู้น้า" เมื่อเธอพูดจบคุณก็เอื้อมมือไปหยิกจมูกของเธอเบาๆแนวหยอกล้อ "ไม่ขนาดนั้นหรอกยัยบ้า" คุณและเพื่อนๆที่กำลังเม้าส์กับอยู่ก็ต้องจบบทสนทนาลงเพราะครูที่สอนวิชาแรกได้เดินเข้ามา...
"ทำความเคารพ" หัวหน้าห้องบอก
"สวัสดีค่ะคุณครู" นักเรียนทั้งหมดพูดอย่างพร้อมเพรียงกัน
"จ้า วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำกันอีกแล้วนะคะ" เมื่อคุณครูพูดจบเพื่อนๆทั้งชายหญิงก็ต่างหันมาซุบซิบเม้าส์มายกันอย่างสนั่น
"แก... คนนั้นจะต้องเป็นเพื่อนชายแน่เลยโอ้ย เค้าจะหล่อมั๊ยนะ" แอนดริสหันมาพูดกับพวกคุณแล้วบิดซ้ายบิดขวา
"ผู้ชายแน่หรอแก ถ้าเป็นผู้หญิงขึ้นมานี่เราก็จ๋อยนะ555" คุณพูดบ้าง
"มาพนันกันมั๊ยเพื่อนๆ ถ้าเป็นผู้ชายล่ะก็จ่ายชั้นมา" แอนดริสพูด
"ไม่เอาแหละ ชั้นไม่ชอบใช้ดวงแบบเธอหรอก" เซลเป็นฝ่ายพูดแซวแอนดริสบ้าง
"เอาเป็นว่าพอๆ เลิกมโนกันดีกว่าเราฟังครูกันดีกว่ามั๊ย" คุณห้ามปรามเพื่อนคุณแล้วจับแอนดริสหันฟังหน้าห้องดังเดิม
"เอาล่ะนะสาวๆ ครูมีข่าวดีมาบอกรับรองว่าพวกเธอจะต้องดีใจแน่ที่ได้รู้ข่าว..." คุณครูหน้าห้องพูดแล้วยิ้มให้นักเรียนสาวๆที่กำลังกรี๊ดเพราะเมื่อได้ยินครูพูดอย่างนั้นก็ยิ่งมั่นใจว่าเพื่อนใหม่ที่กำลังยืนรออยู่หน้าห้องนั้นต้องเป็นผู้ชายเป็นแน่
"และตามที่พวกเธอคิดแหละจ้ะ เพื่อนใหม่เป็นผู้ชาย" ไม่ทันได้สิ้นเสียงคุณครูที่กำลังพูดอยู่เหล่าสาวๆในห้องก็กรี๊ดกันอย่างสนั่นลั่นห้องเลยทีเดียว
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!"
"เห็นมั๊ยๆๆๆแก ชั้นบอกแล้วววว"แอนดริสหันมาหาคุณ
"เอาล่ะๆ เลิกกรี๊ดกันได้แล้วก่อนที่เพื่อนเขาจะกลัวพวกเธอกันหมด..." คุณครูชะโงกหัวออกไปนอกห้องและเรียกนักเรียนคนใหม่คนนี้มา "เข้ามาได้แล้วจ้ะ" คุณที่กำลังคุยกับเซลอยู่ไม่ทันได้สนใจมากนัก กับเสียงกรี๊ดของเพื่อนๆคุณจนกระทั่งคุณได้เห็นโฉมหน้าของคนคนนั้นกับตาของคุณเอง
เมื่อคุณหันสายตาไปจับจ้องยังผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าชั้นนั้น ก็ดูเหมือนว่าเวลาและทุกสิ่งทุกอย่างรอบข้างตัวคุณและเขาหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เขามีใบหน้าที่คุณนั้นคุ้นเคยเป็นอย่างดี และคุณก็ยังมั่นใจว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานขนาดไหนก็ตามคุณก็ไม่อาจลบภาพผู้ชายคนตรงหน้านี้ไปจากความทรงจำได้ และเค้าคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน คุณจำรายละเอียดที่เกี่ยวกับตัวของเขาได้แม่น ราวกับมีใครสลักข้อมูลไว้ในใจของคุณ
"เจมส์..." คุณเอ่ยชื่อของคนตรงหน้าคุณอย่างแผ่วเบา และพูดอะไรต่อจากนั้นไม่ออกอีกแล้ว สิ่งที่ทำได้ก็คือเพียงแค่จ้องหน้าเขาเพียงเท่านั้น และก็ดูเหมือนว่าเขาจะจ้องมายังคุณด้วยเหมืออนกัน
"นี่ค่ะเพื่อนใหม่ของเรา จะมาเรียนที่นี่ 2 อาทิตย์นะคะฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ เค้ามาจากประเทศไทยจ้ะ และ..." คุณครูหยุดพูดและจ้องมายังคุณ ภายในใจของคุณตอนนี้ภาวนาขอให้ครูอย่าเรียกชื่อคุณเลย แต่ก็ดูเหมือนว่าพระเจ้าที่อยู่บนสรวงสวรรค์จะอยู่ไกลจากคุณจนเกินไปเลยไม่ไดยินคำขอของคุณ "[ชค] เธอก็มาจากประเทศไทยใช่มั๊ยงั้นย้ายมานั่งข้างกับเจมส์แล้วกันนะ" คุณครูแสนสวยผู้ใจดีจนคุณอยากจะกระโดดกอดรัดตัวให้หายใจไม่ออกซะหันไปยังเขา "ไม่เป็นไรใช่มั๊ย คงพูดรู้เรื่องนะ" ทันใดนั้นเมื่อสิ้นเสียงคำสั่งของคุณครูผู้น่ารัก เหล่าเพื่อนสาวของคุณทั้งหลายก็ส่งสายตาอัมหิตมายังคุณนับสิบๆคู่ และเหมือนคุณจะมีพลังอำนาจวิเศษขึ้นมากะทันหันโดยสามารถได้ยินคำฑุดในใจที่พวกนั้นคิดขึ้นมาซะอย่างนั้น 'อินี่อีกละดวงชะตาได้ใกล้ชิดกับผู้ชายตลอดเลยนะยะหล่อน' 'อะไรกันทั้งจัสทั้งเด็กใหม่เลยหรอ' 'นี่หลอนทำบุญด้วยอะไรกันยะผู้ชายลุมล้อมขนาดนี้' เหล่าคำนินทาพลั่งพูมายังคุณจากสายตาของเหล่านางๆทั้งหลาย
"ค..ครับ" เขาพูดด้วยท่าทีตะกุกตะกัก
-ก็แหงอยู่แล้วนี่ถึงจะเคยเรียน EP มาก็เถอะนายก็ยังไม่เก่งอังกฤษเหมือนเดิมใช่มั๊ยล่ะ-
"ดีมากจ้ะงั้นไปนั่งตรงนู้นนะ" ครูชี้ไปทางโต๊ะใกล้ๆกับที่คุณนั่งอยู่แล้วเขาก็เดินไปและนั่งลงอย่างโดยดี และถึงตาของคุณแล้วที่ต้องลุกขึ้นย้ายที่นั้งไปนั่งข้างๆเขา
"[ชค] เขาดูเหมือนไม่ค่อยอังกฤษซะเท่าไหร่นะระหว่างนี้เธอก็ช่วยแนะนำเขาด้วยก็แล้วกัน" คุณครูหันมาพูดกับคุณ
"ค่ะ..." ถึงจะไม่อยากก็เถอะแต่คุณก็ต้องยอมรับแต่โดยดี และหันไปยิ้มให้กับเจมส์ที่นั่งอยู่ข้างๆตอนนี้ และเขาก็ยิ้มตอบมาให้คุณด้วยเหมือนกัน "ลำบากหน่อยนะ" เขาพูด
-ลำบากแน่นอนย่ะ! ชั้นบินมานี่ก็หวังว่าจะตัดใจจากนายได้แต่นายกลับมาอยู่ตรงนี้ข้างๆฉันด้วยเนี่ยนะ แล้วเมื่อไหร่ชั้นจะตัดใจจากนายได้กันห๊ะ!!!!!!!-
และเหมือนว่าเค้าจะเห็นว่าคุณเหม่อนานเกินไปหน่อยเลยเอ่ยปากถามขึ้น "[ชค] คิดไรอยู่อ่ะ" เมื่อคุณได้ยินเสียงเจมส์ก็ทำให้คุณหลุดจากโลกมโนของคุณ
"ห๊ะ? คิดไรเปล่าๆ" คุณตอบเขาแล้วส่ายหัว "เอ่อ... ไม่คิดเลยเนอะว่าเราจะมาเจอกับแกที่นี่อ่ะ" คุณหันไปพูดกับเขา
"อื้ม.. ไม่คิดเหมือนกัน" เขาตอบแล้วมองมายังคุณด้วยแววตาสำนึกผิดกับอะไรบอกอย่างก่อนจะเอ่ยกับคุณว่า "ขอโทษนะ... ขอโทษนะที่ท.." ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบคุณก็พูดขัดจังหวะขึ้นมาก่อน "เห้ยขอโทษไร" คุณยิ้มให้เขา แต่เขาก็ยังไม่หยุด
"ขอโทษนะ ตั้งแต่สมันนู้นเลยอ่ะ เรารู้ว่าแกยังลืมเราไม่ได้"
"ไม่เป็นไรหรอกเจมส์..." จริงๆแล้วคุณไม่อยากพูดออกไปแบบนั้นเลย ใจจริงแล้วคุณอยากจะบอกเขาว่ากลับมาคบกับคุณไม่ได้หรอ แต่จิตใต้สำนึกของคุณก็รู้ดีอยู่แล้วว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณแล้ว "เอาเป็นว่าลืมซะเถอะเรื่องเก่าๆน่ะ วันนี้ ตอนนี้ เรามาอยู่ที่นี่แล้ว ไม่ใช่ที่ประเทศไทยแล้วเรากับแกก็เหมือนมาเริ่มต้นรู้จักกันใหม่เลยเนอะ จากนี้เราก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นี่เนาะ" คุณพูดจบก็ยิ้มอย่างจริงใจให้เขาไป แต่คำว่า 'เพื่อน' ที่คุณเพิ่งพูดออกจากปากไปนั้นถ้ามันทำได้ง่ายๆจริงๆคุณก็คงไม่ต้องมาเริ่มตัดใจถึงที่ลอนดอนแห่งนี้หรอกจริงมั๊ย
"ก็จริง" เมื่อเขาได้ยินคุณพูดเช่นนั้นกูดูเหมือนว่ามันจะทำให้เขาสบายใจได้ขึ้นมาบ้าง คุณทั้งก็จบบทสนทนาลงแต่เพียงเท่านั้นและเริ่มตั้งใจเรียนวิชาแรกได้เสียที
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
"โอ้ยยยยย หมดคาบแล้วเยยย้" คุณร้องดีใจเมื่อสิ้นสุดเสียงสัญญาณออดบอกเวลาพักเที่ยง แล้วหันไปยังเจมส์ "ไปกินข้าวด้วยกันป่าว"
"ไปดิ จะให้ไปกับใครอ่ะไม่รู้จักใครเลย" เจมส์หันมองไปรอบห้อง "มีแต่คนพูดภาษาอังกฤษกันหมดเลย ตายแน่ จะอยู่รอดมั๊ยเนี่ยตั้ง 2อาทิตย์" เจมส์พูดแล้วยกมือขึ้นลูบหัว
"โอ้ยเจมส์ แกจะบ่นอะไรเราต้องอยู่จนจบม.6 เลยนะเว้ย เผลอๆถ้าต่อที่นี่ได้นี่อยู่ยาวอ่ะ"
"ไม่คิดถึงเมืองไทยมั่งหรอ" เขาหันมาถามคุณด้วยแววสงสัย
"คิดถึงดิ โคตรเลยแหละ" เมื่อถึงถึงพ่อ แม่ น้อง และเพื่อนๆของคุณที่ไทยขึ้นมาแล้วก็ทำให้คุณเศร้าขึ้นมาไม่ใช่น้อย
"อย่าเศร้าดิ หิวแล้วไปกันเหอะ" เขาลุกขึ้นแล้วจับมือคุณให้ลุกตาม
"หิวด้วยๆ" แอนดริสพูดอยู่ข้างหลังคุณและสงสายตาอันเจ้าเลห์มาหาคุณ "อ่ะแฮ่มๆ สนิทกันเร็วจังเลยนะสองคนนี้" เธอพูดแซวคุณ ทำให้คุณและเจมส์หันไปสบตากันก่อนที่จะหันมาตอบแอนดริส "ก็เพื่อนที่ประเทศไทยชั้นน่ะสิยะ เธอน่ะพอเลยๆหิวไม่ใช่หรอไปกินข้าวกัน" คุณพูดจบก็หยิกแขนแอนดริสเบาๆ
"อย่าไปสนใจมันนักเลย เราไปกินข้าวกันดีกว่า" แมซพูดแล้วพวกคุณก็เดินตรงกันไปยังโรงอาหาร
ทุกคนกลับมานั่งพร้อมเพรียงกันที่โต๊ะอาหารโดยมีอาหารที่ตัวเองชอบวางอยู่ตรงหน้า "โรงอาหารใหญ่จังเลยเนอะ" เจมส์เอ่ย
"คิดเหมือนกันเลยตอนที่มาครั้งแรกนะ โหยเราไม่เคยเห็นโรงเรียนที่ใหญ่ขนาดนี้มาก่อนอ่ะ ผิดจากโรงเรียนเก่าเลยเนอะ" คุณพูดกับเขาเพียงแค่สองคนเพราะคนอื่นๆที่เซล แมซ และแอนดริส ฟังภาษาไทยไม่ออก
"พูดกันสองคนเลยนะ แหมๆ" เซลพูดแซวคุณทั้งสอง
"เอ้าก็เจมส์พูดอังกฤษไม่คล่องหนิ" คุณที่ได้ยินดังนั้นก็หันมาตอบกับเซเรน่า
"อ้าวๆๆ แล้วแบบนี้หนุ่มจัสตินของเธอไม่หึงเอาหรอจ๊ะ แล้วไหนจะแฮซ เซนอีกล่ะ" แอนดริสพูดแล้วชนไหล่คุณเป็นเชิงแซว ทำให้คุณหน้าแดงเถือกเลยทีเดียว
"ยัย..." คุณนึกไม่ออกว่าจะสรรหาคำอะไรมาด่ามาว่าเพื่อนของคุณเสียงจริงๆ ทำได้ก็แค่ค้อนสายตาให้เธอเพียงอย่างเดียว
"จัสติน.. เซน.. แฮซ.. งันหรอ" เจมส์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของคุณหันมาถามคุณด้วยแววตาที่ดูสงสัยกับคำพูดของแอนดริสเมื่อกี้
"เอ่อ..." คุณไม่รู้จะพูดว่าอะไรเลยถ้ากับผู้ชายตรงหน้าคุณนี้ไม่ใช่ผู้ชายคนที่คุณกำลังตัดใจและทำยังไงก็ยังตัดใจไม่ขาดซักทีเนี่ย คุณก็คงพูดเหตุผมออกไปได้ง่ายๆว่าผู้ชายทั้งสามคนนั้นเกี่ยวข้องกับคุณยังไง แต่ในเมื่อเขาเป็นคนคนนั้นแล้ว เขาเป็นเจมส์ ทำเอาคุณสมองมืดตึ๊บราวกับมีใครมาปิดใจอย่างกระทับหันซะอย่างนั้น เลยทำให้คุณมองไม่เห็นคำตอบที่ลอยอยู่ในสมองเลยแม้แต่น้อย
"เค้ามาจีบแกหรอ" เจมส์พูดขึ้นมาจนได้
-เอาแล้วไงโอ้ยๆๆๆๆ จะตอบไงดีเนี่ยยัยเพื่อนแสนรักสร้างปัญหาให้ชั้นซะจริงๆเลยนะ-
คุณซึ้งไม่รู้จะตอบยังไงเลยหันไปมองยังเพื่อนๆของคุณ เพื่อหวังว่าจะมีซักคนที่ให้คำตอบกับคุณได้บ้างว่าควรจะทำอย่างไร แต่เมื่อหันไปแล้วก็ต้องพบกับภาพที่น่าปี๊ดขึ้นสมองเสียจริงๆ เพราะเพื่อนคุณทั้งสามนั้นก็ต่างทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กันหมด อีกคนกินข้าว อีกคนกดโทรศัพท์ อีกคนมองนู่นมองนี้ เพื่อนๆเหล่านี้ของคุณดันเกิดมามีอะไรต้อองทำซะถูกเวลาเสียจริงๆเลย
"คือ..." คุณเอ่ยปากเริ่มพูดแต่ก็ต้องชะงักเพราะสายตาที่เจมส์มองมายังคุณเหมือนกับว่าเขารอฟังคำตอบของคุณอย่างใจจดใจจ่อเลยทีเดียว "เอ่อ..ก็ประมาณนั้นมั๊ง" คุณพูดจบก็หลบสายตาไปทางอื่นทันที
"ดีใจด้วยนะ" เขาพูดหลังจากที่ได้ยินคำตอบของคุณแล้วก้มหน้ากินอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า เมื่อคุณได้ยินก็ทำให้คุณต้องหันไปทางต้นเสียงอย่างช่วยไม่ได้
-ดีใจงั้นหรอ ดีใจอะไรของแก-
คุณคิดแล้วเบ้ปากเล็กน้อยแล้วเริ่มตักอาหารเข้าปากก่อนที่เสียงออดหมดเวลาพักเที่ยงจะดังขึ้นซะก่อนจะไม่ได้กินข้าวกันพอดี
"เอ่อ [ชค] พวกเราขอตัวไปส่งงานอาจารย์เชอร์ร่าก่อนนะ พอดีเมื่อวานไม่ได้ส่งน่ะ ไปล่ะ" แมซพูดแล้วทั้งสามคนทั้งแมซ เซล และแอนดริสก็รีบเดินไปก่อนที่คุณจะทันได้ถาม
"เห้ย..." ไม่ทันซะแล้วพวกนางเดินไปไกลเกินกว่าที่คุณจะเรียกให้กลับมาได้ซะแล้ว "ทำไงอ่ะ เหลือกันสองคนเลยฮ่าๆ" คุณหันไปพูดกับเจมส์
"เอางี้" เขาเม้มปากก่อนจะพูดต่อ เป็นภาพที่คุณเห็นอยากจะละลายตรงหน้าเลยค่ะ หล่อมาก...หล่อแบบไทยๆที่ตั้งแต่คุณมาที่นี่ก็ไม่ได้เห็นมานาน "เราเพิ่งมาวันแรกเองยังไม่รู้เลยว่าโรงเรียนนี้มีอาคารอะไรบ้าง" เขาพูดแล้วส่งสายตาอ้อนวอนแฝงออร่าแห่งความแอ๊บแบ๊วมาให้คุณอย่างจัง แล้วพูดขอร้องคุณว่า "ช่วยแนะนำสถานที่ที่นี่ให้หน่อยได้มั๊ย..."
"..." คุณไม่ได้ตอบเขาไป ไม่ใช่เพราะความที่คุณรังเกียจไม่อยากเดินพาเขาแนะนำสถานที่หรอกนะคะ ไม่ใช่อย่างแน่นอนและไม่มีทางเป็นไปได้ค่ะ ที่คุณเงียบใส่เค้าเพราะว่าตอนนี้คุณกำลังถูกออร่าแห่งความแอ๊บแบ๊วพันตัวพันปากอยู่จนพูดไม่ออกและกลัวว่าจะสำลักความน่ารักขี้อ้อนของเขาต่างหาก
"นะ" เขาพูดย้ำอีกครั้ง "น้า..." เขาพูดลากเสียงอย่างอ่อนหวาน
-[ชค] จะไม่ทมนค่ะ ไม่ทนค่า... โอ้ยยยทำไมต้องอ่อยกันด้วยนะ-
ต่อมฮอโมนมโนของคุณกำลังทำงานสุดขีดเลยค่ะตอนนี้ ภาพของคุณและเจมส์ที่กำลังเดินจับมือกันท่ามกลางทางเดินของอาคารเรียนและพูดคุยกันอย่างกระหนุงกระหนิงลอยเข้าหัวของคุณมาอย่างทันตา
"ไม่ได้หรอ" เขาทำหน้าตา
"เห้ย! ได้ดิ ไมไม่ได้อ่ะไปกันเลยป้ะ" เขาและคุณเริ่มเดินแต่แทนที่จะจับมือกันเดินอย่างที่มโนไว้เมื่อกี้ แต่กลับเดินขนานกันไปเฉยๆเพียงเท่านั้น
-ไม่เป็นไรวุ้ย แค่เดินใกล้ๆก็สุขใจแล้ว กรี๊ดดดดดด นี่แหละที่รอมานานชอบค่อยสมกับที่ชอบมา 5 ปีหน่อย กรี๊ดดดดฟินมากค่า กลับไปต้องไปขอบคุณยัยสามคนนั้นซักหน่อยแล้ว-
"ตรงนั้นอาคาร..." คุณเริ่มแนะนำสถานที่ให้เจมส์ฟัง คล้ายๆกับที่ไนออลแนะนำให้คุณในครั้งที่คุณมาที่นี่วันแรก แต่แตกต่างกันเยอะตรงที่คุณพูดสุภาพและเป็นกันเองกว่ามาก และในระหว่างที่คุณกำลังแนะนำเขาอยู่นั้นเสียงเรียกชื่อคุณก็ดังมาจากข้างหลัง
"[ชค!" เสียงจากข้างหลังเรียกคุณ ทำให้คุณต้องหันไปข้างหลังเพื่อตามหาต้นเสียง และมันก็ทำให้คุณตะลึงไม่น้อย ตาของคุณเบิกกว้างและปากก็อ้าข้างก่อนจะเรียกชื่อของต้นเสียงนั้นออกมา
"จัสติน!" เจมส์ได้ยินชื่อนั้นก็ทำให้เขาหันตามคุณมาด้วย
"ใช่สิสาวน้อยยังไม่ลืมผมใช่มั๊ยครับ" เขาพูดแล้วเดินมาแทรกกลางระหว่างคุณกับเจมส์ที่เดินอยู่ข้างกัน
-บังอาจนัก เสียมารยาทที่สุดเลยอย่ามาแทรกกลางชั้นกับเจมส์แบบนี้น้า..-
"ผมคิดถึงคุณจังเลยครับสาวน้อย" เขาพูดแล้วยิ้มกว้างมาให้คุณ ถึงแม้มันจะเป็นยิ้มที่อาจทำให้สาวๆหลายๆคนใจละลายเป็นน้ำแข็งเวลาที่อยู่กลางแดดเมืองไทยก็ตาม แต่ในเวลานี้คงไม่ใช่สำหรับคุณที่กำลังเดินกับคนที่คุณชอบมา5ปีอย่างสวีทแบบนี้ และเป็นโอกาสที่คุณรอมานานด้วยแล้ว ยิ้มนั้นมันช่างกวนโอ้ยคุณเสียจริงๆ
"นี่นาย.." ยังไม่ทันที่คุณจะพูดจบเขาก็หันหลังไปหาเจมส์ที่คุณเดินมาด้วย "นี่ใครครับ ผมจัสติน บีเบอร์นะ เด็กใหม่หรอ" จัสตินพูดทักทายเจมส์
"ออกมาเลยนะ" คุณพูดแล้วพยายามพลักเขาออกให้พ้นทาง แต่แรงของคุณก็สู้ผู้ชายอย่างเขาไม่ได้เลย "ยินดีที่ได้รู้จักนะพูดอังกฤษได้ป้ะเนี่ยนายน่ะ ไม่คิดจะพูดอะไรกับชั้นบ้างหรอ แล้วจู่ๆนายมาเดินกับ [ชค] ได้ยังไงกัน" จัสตินพูดกับเจมส์ที่กำลังอึ้งๆงงๆว่าอินี่ใครกันมาแนะนำตัวซะเสร็จสับเลยก็พูดขึ้น
"เราชื่อเจมส์ มาจากประเทศไทยน่ะ"
"อ๋อหรอ..."เขาหันมายังคุณที่กำลังพยายามอย่างไม่ลดละที่จะผลักเขาออก "งั้นนายก็เพื่อน[ชค]ล่ะสิ..ใช่มั๊ย?" เขาถามขึ้น เจมส์มองมายังคุณก่อนจะตอบคำถาม
"ใช่" เขาพูดแล้วพยักหน้า
"ใช่เพื่อนชั้นเองนายน่ะออกไปได้แล้ว" คุณพูดแล้วผลักเขาสุกกำลัง แต่เขาก็รู้ทันคุณจึงหลบมาอยู่หลังเจมส์ปล่อยให้คุณผลักอากาศแล้วล้มดังตึ้งงง
"โอ้ยยยย" คุณร้องโวยวายหลังจากที่เขาแกล้งคุณ "นาย! ฉันจะฆ่านาย" คุณที่พยายามลุกขึ้นและกำลังจะเอาเลือดเขาออกจากหัวพูดขึ้น และเจมส์ก็มาช่วยพยุงคุณ "ขอบใจมากนะ" คุณหันไปพูดกับเจมส์แล้วหันไปส่งสายตาอาฆาตใส่จัสติน
"ที่รักคร้าบบบ ผมไม่ผิดน้า..." เขาเบ้ปากและซุกตัวอยู่ข้างหลังเจมส์
-หน้าหมั่นไส้จริงๆเลยเลยยัยนี่ ชั้นจะฆ่านายยยยย-
เมื่อคุณได้ยินเขาเอ่ยปากเรียกคุณว่า 'ที่รัก' มันก็ทำให้คุณถึงกับปรี๊ดดดดด แตกเลยไม่ใช่น้อย เค้าเป็นใครกันนะมาเรียกคุณว่าที่รักเนี่ย แล้วแถวเรียกต่อหน้าใครไม่เรียก ดันมาเรียกต่อหน้าเจมส์ซะอย่างนั้น วันนี้เห็นทีผู้ชายคนนี้ได้ถึงคราวชะตาขาดแล้วเป็นแน่ แต่แล้วนึกไปนึกมา เขาเป็นหนุ่มฮอตประจำโรงเรียนเลยนี่นา แต่ดันมาสนิทกับคุณ และเรียกคุณว่าที่รักอีก ถ้าปกติก็กรี๊ดสลบไปแล้วแน่ๆ ผู้ชายระดับจัสติน บีเบอร์มาเรียกคุณว่าที่รักเนี่ย โอกาสอย่างนี้ไม่ใช่มีน้อยๆนะ แต่...แต่คนตรงหน้าก็คนที่ชอบมา 5 ปีเลยนะ เอาไงดีล่ะ แต่แล้วสติคุณก็กลับมาอยู่กับตัวเหมือนเดิม "ที่รักบ้าบออะไรของนาย" คุณพูดเสร็จก็เอื้อมมือตรงดิ่งไปตีเป้าหมายที่เล็งไว้ทันที
เพี๊ยยยยยย!!!!
"โอ้ยยยย!" หลังจากสิ้นเสียงฝ่ามือคุณกระทบกับใบหน้าแล้วก็ได้ยินเสียงร้องโอ้ยดังขึ้นมา แต่แทนที่คุณจะได้ดีใจที่เป้าหมายเจ็บตัว กลับต้องมาขายหน้าเพราะคนที่โดนนั้นไม่ใช่เป้าหมายของคุณนั้นเอง หลังจากที่โดนคุณตบเจมส์ก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแล้วเอามือมากุมแก้มข้างซ้ายที่โดนคุณตบเข้าไปอย่างจัง
"จ..เจมส์!!!!" คุณรีบวิ่งตรงปรี่เข้าไปที่เขาทันทีที่คุณรู้ตัวว่าลงมือสังหารผิดเป้าหมายแล้ว "เป็นไรมั๊ย เราขอโทษนะเจมส์..." คุณจับมือของเขาออกเพื่อที่จะได้มองเห็นผลลัพธ์ที่คุณได้ลงมือไม่เมื่อกี้นี้ แต่เมื่อเห็นแล้วคุณกลับต้องเจ็บแทนเขาเลยทีเดียวเพราะสิ่งที่คุณเห็นหลังจากที่เขาเอามือที่กุมออกคือ รอยแดงเถือกขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือคุณถูกประทับลงบนที่แก้มซ้ายของเขานั้นเอง "ขอโทษจริงๆนะเจมส์เราไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะ" คุณลูบไปที่แก้มเขาทั้งสองข้างอย่างเบามือ
"ม..ไม่เป็นไร นิดหน่อยเอง ฮ่าๆ" เขาพูดแล้วพยายามยิ้มแต่ยิ้มไม่ได้เพราะแก้มเขาเจ็บมากนั้นเอง มันเลยทำให้คุณรู้สึกผิดไม่น้อยเลยทั้งๆที่เจมส์ไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยแท้ๆ แต่เขากลับเป็นคนโดนซะอย่างนั้น ความรู้สึกผิดที่มีต่อเจมส์ของคุณแปรผันเป็นความแค้นและโกรธเคืองที่มีต่อจัสตินที่ยืนลอยหน้าลอยตาและออกจะขำด้วยซ้ำ จากสายตาที่คุณมองที่เจมส์อย่างอ่อนโยนและสำนึกผิดเปลี่ยนไปเป็นความเคียดแค้นทันทีเมื่อคุณหันไปจับจ้องจัสติน ตอนนี้รังสีความอำมหิตอแผ่ออกมาจนที่ให้เขาที่กำลังยืนอมยิ้มอยู่ในตอนแรกนั้นู้สึกตัวได้แล้วหันมาทางคุณด้วยแววตาสำนึกผิดผสมกับความแอ๊บแบ๊ว
"....จัสติน..." คุณเรียนกชื่อเขาออกมาด้วยโทนเสียงที่เยือกเย็นดุจน้ำแข็งของราชินีแอลซ่า "..แก.." คุณยังพูดไม่จบด้วยซำแต่สมองของจุสตินก็พอประมวนผลออกมาได้วาฉากต่อไปที่กำลังจะเกิดขึ้นและคำพูดที่คุณกำลังจะเปล่งวาจาออกมาจากปากนั้นคืออะไร
"ตายแหงๆ.." เขาพูดแล้วรีบหันหลังวิ่ง
"ตายยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" แต่ช้าเกินไปเสียแล้วคุณได้ใช้รูปร่างของนักกีฬาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีออกวิ่งแล้วดีดตัวไปตะคุบเขาไว้ได้สำเร็จ ตอนนี้คุณกำลังนั่งค่อมเขาอยู่แล้วมือสองข้างของคุณก็กำลังบีบที่ขอของเราอย่างแรงเลยทีเดียว
"ห..ใจ..ม..ม..อ๊อกกก..ค..ค.. เจม..ช..ด้วย.." เค้าซึ้งถูกคุณกำลังบีบคืออยู่พูดขึ้นมา และเป็นประโยคที่แถบจะฟังไม่ออก แต่ในสถานการณ์แบบนี้ล่ะก็เขาคงไม่มีอะไรอยากจะพูดกับเจมส์ว่า 'ช่วยด้วย' อีกแล้ว
_______________________________________________
อันยองงงงงงงงง ค่าา 55555
ไม่เจอกันนานเลยโน๊ะะะ กว่าจะปิดเทอมนี่นานมากเลย
เปิดเทอมการบ้านเยอะมากอ่ะเลยไม่ได้แตงเลย
พอถึงเวลาปิดเทอมทั้งทีเราเลยรีบลุกขึ้นมาแต่งเลยน้า
ขอบคุณสำหรับคนที่มาทวงมากๆเลยน้าาา
แสดงให้เห็นว่าเราก็ยังมีคนอ่านอยู่โน๊ะ5555
ดีใใจมากเลยอ่ะขอบคุณมากๆน้าา
ตอนนี้รู้สึกแต่งไปต้นๆเหมือนจะเนือยๆไงไม่รู้สิ
แต่พออิจัสโผล่มาเหมือนความกระปรี้กระเป่าในการแต่งจะกลับมาบ้างนะ
ตอนต่อๆไปจะทยอยมาน้าา อย่าเพิ่งไปไหนกันนะ อยู่อ่านกับเค้าก่อน 5555
ความคิดเห็น