ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความเหงาเพื่อนที่ไปเคยทิ้งเรา
หลังจากวันนั้นวันที่ ฮิบาริ…จ..จูบฮารุ >< ฮ..ฮารุ ไม่ๆฮารุต้องไม่คิดเรื่องนั้นน้า
“เฮ้อ...อะไรกันนะ ฮิบาริบ้าที่สุดเลย” เธอพูดขณะเดินทางไปโรงเรียนแล้วทำปากจู๋ ‘3’
“ฮิบาริน่ะขี้โกง >3< ขี้โกงมาก ทำไมฮารุขอให้คุณสึนะมางานวันเกิดฮารุแท้ๆเลย .. แต่กลับไม่มาซะงั้น”
ฮารุคิดน้อยใจสึนะนิดๆที่ไม่มางานวันเกิดตน ทำไม...ทำไม...กันนะ..ทำไมถึง..ไม่มาล่ะ...คุณสึนะ
“ถึงจะ..ถึงจะพาเคียวโกะจังมา ฮารุก็ไม่ว่าหรอกนะ..ขอแค่..ขอแค่มาก็พอแล้วล่ะ”
“นี่ฮารุจัง” ^-^ เสียงของยูกิเพื่อนร่วมห้องของฮารุทักขึ้น ซึ่งทำเอาฮารุตกใจ
“อ..เอ่อ..ยูกิจังม..มาทำอะไรตรงนี้คะเนี่ย”
“ก็เดินไปโรงเรียนยังไงล่ะ” เหอะๆ =_= ยูกิจังเนี่ยเย็นชาเหมือนเดิมเลยแหะ เหมือนคุณฮิบาริ
แต่..ก็ยังน้อยกว่าอยู่ดีอ่ะนะ หึๆ เธอน่ะในขณะที่เดินมาก็เอาแต่อ่านหนังสือโหมีแต่อยากๆทั้งนั้นเลย
ก็ขนาดโรงเรียนของเรามีแต่พวกหัวกระทัท้งนั้นแล้ว เธอน่ะถือว่าสุดยอดของหัวกะทิเลยนะคะ
ทุกคนน่ะอยากเป็นเพื่อนกับเธอมากเลยล่ะค่ะ ก็นะเธอทั้งเก่งทั้งสวย ขาว หุ่นดี ฉลาด
ใครเข้าจะม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอ และก็มีแต่มาหลงรักเธอเยอะไปหมด ทั้งโรงเรียนนู้น โรงเรียนนี้
ฮารุน่ะอิจฉาจังเลยนะคะ ฮารุรักคุณสึนะแสดงอออกมากขนาดนี้แล้วยังไม่เห็นหัวฮารุเลย
“ค..ค่ะ ยูกิจังคะเดินไปด้วยกันมั๊ยคะ”
“แล้วแต่คุณนะฮารุ”
เมื่อเดินมาถึงโรงเรียน ฮารุและยูกิก็เดินขึ้นห้อง จากนั้นคุณครูสอนประจำวิชาก็เข้ามาสอน ฮารุล่ะเกียจการเรียน
จังเลย แต่ก็ต้องขยันเรียน ต้องได้เกรด A ล้วนค่ะ เพื่อนอนาคตของฮารุต้องทำให้ได้ สู้สู้!! ฮารุ
พอพักกลางวันฮารุก็พยายามหาคนไปกินข้าวด้วย แล้วก็หันไปเจอยูกิพอดี เลยชวนไปกินข้าวด้วย
“คุณยูกิคะ เอ่อ..ไปทานข้าวด้วยกันนมั๊ยคะ ^^” ยูกิที่กำลังสนุกกับการอ่านหนังสืออยู่นั้นก็ถูกฮารุชววนไปทาน
ข้าว เธอแหงนมองหน้าฮารุซักพัก ก่อนที่จะพยักหน้ารับไปด้วย
“อื้ม...” ฮาฮิยูอกิน่ะ นั่งอ่านหนังสือคนเดียว ทำอะไรคนเดียวไม่เหงาบ้างรึไงกันนะ
“ยูกิคะ ไม่เหงาบ้าหรอคะ ที่ทำอะไรๆคนเดียวอยู่อย่างนี้น่ะ” ยูกิมองหน้าฮารุกิอนที่จะก้มไปอ่านหนังสือต่อแล้ว
พูดว่า “ก็ไม่หนิ อยู่ไปนานๆมันก็ชินเองนั้นล่ะ”
“ฮาฮิ นั่นสินะคะฮารุก็เหมือนกัน”
“เรากินข้าวกันได้รึยัง” ยูกิที่เก็บหนังสือและควักเอากล่องข้าวมาเรียบร้อยแล้วเตรียมที่จะกินถามขึ้น
“ฮาฮิ นั้...นั้..นั้นสินะคะ” จากนั้นฮารุกับยูกิก็กินข้าวด้วยกัน ฮารุที่หันไปมองยูกิที่กำลังคีบอาหารอย่างเร็วมาก
จนตาเธอมองแทบไม่ทัน o[]o อ..เอ่อยูกิกินเร็วขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย
“ย..ยูกิไม่เห็นต้องกินเร็วขนาดนั้นเลยก็ได้นะ กินช้าๆก็ได้”
“ไม่เป็นไรหรอก” เธอพูดในขณะที่อาหารในกล่องนั้นมันหมดไปแล้ว เธอก็เลยหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่ออีก
ครั้งหนึ่ง “ฮาฮิกินหมดแล้วหรอคะเนี่ย เร็วจังเลยนะ” ^_^;;
“ก็ไม่รู้นี่หน่าว่าจะกินช้าไปทำไมกันน่ะ”
“ค่ะ ฮารุก็กินหมดพอดีเลยเรากลับไปห้องกันเถอะนะ”
“อื้อ”
พอตอนเย็นฮารุก็เดินกลับบ้าน “ฮ่ะๆ มัน..มันเหงาจังเลยนะเวลาไม่มีเพื่อนน่ะ” ฮารุเดินกลับบ้านไปคนเดียว
แต่ระหว่างทางเดินกัลป์บ้านเธอก็เจอกับ. . .
“โอ้ยยยย!!!!”
“โอ้ยยย!!” เธอเดินชนกับใครบางคน
“นี่เธอเดินระวังๆหน่อยได้มั๊ยห๊ะ”
“นี่คุณตต่างหากล่ะที่ต้องเดินดีๆ หัดดูตาม้าตาเรื่องบ้างเซ่”
“ฮ..เฮ้ยยย/ฮ..ฮาฮิ”
“ยัยบ้าเอ้ยเดินดูทางมั่งมั๊ยเนี่ยฮารุ”
“ชิคุณโกคุเดระก็เหมือนกันล่ะค่ะ” >w<
“นี่ยัยบ้ามาว่าชั้นได้ยังไงน่ะห๊ะ”
“ก็คุณโกคุเดระยังว่าฮารุได้เลยนี่คะ”
“นี่ เธอน่ะจะรีบไปไหนกัน”
“ฮาฮิฮารุก็รีบกลับบ้านสิคะ จะให้ฮารุไปไหนล่ะ”
“แล้วเดี๋ยวนี้ทำไมเธอถึงไม่ไปหารุ่นที่สิบเลยล่ะ”
“ฮาฮิ ก..ก็คุณสึนะน่ะ..มีเคียวโกะจังอยู่แล้วนี่คะ จะให้ฮารุไปรบกวนทำไมกันล่ะ”
“อย่างนี้เองสินะ”
“ฮาฮิ ทำไมหรอคะ หรือว่า...คุณโกคุเดระน่ะคิดถึงฮารุล่ะสิท่า ฮ่ะๆๆ” ^ ^
“อ..อะไรของเธอกันห๊ะ !! ใครจะไปคิดถึงเธอกันล่ะยัยบ้า”
“แล้วถามถึงฮารุทำไมกันล่ะคะ”
“ก..ก็..ไอ้เจ้าบ้าเบสบอลมันถามถึงเธอบ่อยๆน่ะสิ ชั้นก็เลย..ชั้นก็เลยมาถาม” - ///-
“อ๋ออย่างนั้นเองหรอหรอค้า 5555” ทั้งๆที่ยามาโมโตะไม่ได้ถามซะหน่อยแต่ยกมาอ้างเฉยๆ
“แล้วนี่คุณโกคุเดระจะไปไหนหรอคะเนี่ย”
“ก็กำลังจะไปสวนสาธารณะน่ะ”
“งั้นฮารุขอไปด้วยได้มั๊ยคะ”
“นี่เธอเลิกเรียนแล้วยังไม่กลับบ้านเดี๋ยวก็ถูกผู้ชายฉุดไปหรอยัยบ้านี่”
“=3= แล้วคุณโกคุเดร้า จะมาห่วงฮารุทำไมกันคะเนี่ย ฮ้า”
“ย..ยัยบ้านี่ชั้นไม่ตลดด้วยนะเฟ้ย” -////-
“ฮาฮิ งั้นฮารุก็ขอโทษแล้วกัน” แล้วฮารุก็เดินไปเกอะแขนโกคุเดระจนทำให้โกคุเดระหน้าแดงมากกว่าเดิม -///-
“น..น..นี่ยัยบ้าธ..เธอ”
“นี่ฮารุน่ะไม่ได้กอด คุณสึนะมาตั้งนานแล้วนะ” โกคุเดระพยายามแกะมือเธอออก
“ล..แล้วมันเกี่ยวกับชั้นตรงไหนกันเล่าห๊ะ!!”
“ก็ฮารุคิดถึง แต่ฮารุจะไปกอดคุณสึนะก็ไม่ได้ เลยมากอดมือขวาของรุ่นที่สิบ แทนยังไงล่ะ ฮ่าๆๆ”
โกคถเดระนิ่งไปซักพักก่อนจะพูดว่า “ธ..เธอน่ะคิดว่าชั้นสมควรเป็นมือขวาของรุ่นที่สิบจริงๆน่ะหรอ”
“ฮาฮิ ก็ม่หรอกนะ ยามาโมโตะน่ะเหมาะกว่าตั้งเยอะฮ่าๆ”
“งั้นหรอ...งั้นมันก็เป็นเรื่องจริงสินะ”
“ฮ..ฮาฮิ ม..มีอะไรรึป่าวคะ คุณโฏคุเดระน่ะทำหน้าเศร้าจังเลยนะคะเนี่ย”
“ก็วันนี้น่ะสิ ชั้...” ยังไม่ทันที่เค้าจะพูดจบเด็กสาวก็ได้วิ่งเข้าไปนั่งเล่นชิงช้าซะก่อน
“ฮาฮิ นี่คุณโกคุเดระมาเล่นด้วยกันสิคะ ฮารุน่ะไม่ได้มาเล่นที่นี่นานมากซะแล้วล่ะค่ะ ตั้งแต่...คุณแม่จากไป”
“นี่เธอน่ะแม่ของเธอ...ไปแล้วหรอ”
“ค่ะ ก็ตั้งนานมาแล้ว ตอนนั้นก็ตั้งแต่ฮารุยังเด็กๆ ตอนนี้ฮารุน่ะก็ต้องทำตัวให้สดใสเข้าไว้เพื่อที่จะไม่ให้คนอื่น
นั้นเห็นฮารุเศร้า ... ฮารุอยากให้ทุกคนเห็นในด้านที่ฮารุมีความสุขน่ะค่ะ ไม่อยากให้เห็นตอนเศร้าเลย”
“เหอะๆ ตลกจังนะ ชั้นกับเธอน่ะ .. เหมือนกันเลยนะ”
“ฮาฮิ!!”
“ก็ชั้นมีแม่..แต่ก็ไม่ได้อยู่กับแม่น่ะสิ...แย่จังนะ” ฮารุไม่พูดอะไรเอาแต่นั่งฟังอย่างเงียบๆ
“หึๆ น่าตลกชะมัดเลย มีแม่อยู่แท้ๆแต่กัลบไม่ได้อยู่กัลบแม่”
“แต่..แต่..โกคุเดระน่ะก็มีคุณเบียงกี้อยู่ไม่ใช่หรอคะ”
“หึๆ..มีพี่อยู่แต่..แต่ก็คนละแม่กันน่ะ”
“ฮ..ฮาฮิอย่างนั้นเองหรอกหรอคะ”
“ทำไมหรอ??” โกคุเดระถามฮารุอย่างงงๆด้วยความสงสัย
“ก็คุณโกคุเดระน่ะ..ไม่ยอมรับคนอื่นเลย..ยอมรับก็แต่เฉพาะคุณสึนะคนเดียว คุณเบียงกี้น่ะ เค้าเป็นคนดีนะคะ
คุณโกคุเดระยอมรับคุณเบียงกี้อีกซักคน ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี้คะ”
“เธอน่ะไม่เข้าใจอะไรชั้นหรอก!! เธอน่ะมันมีทุกอย่างไม่เหมือนกับชั้นตอนเด็กๆก็ถูกเหยียบย้ำ” โกคุเดระ
ตะคอกใส่เธอ ด้วยน้ำเสียงที่เค้าโกรธมาก จึงทำให้เธอตกใจ
“ค..คุณโกคุเดระคะ...” เมื่อได้ยินเสียงเธอเค้าก็ตื่นจากภวังค์อีกครั้ง เค้าทำอะไรลงไปกันนะ เค้าทำกับเธอ
เธอผู้ที่คอยแนะนำเค้ามาตลอดตั้งแต่เมื่อตอนม.ต้นจนถึงม.ปลาย
“ฮ..ฮารุชั้นขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณโกคุเดระ ฮารุเค้าใจนะคะ ว่ามันทั้งเจ็บ..ทั้งปวด..ทั้งรวดร้าว..ในใจน่ะ...”
“ฮ..ฮารุ”
“ฮายาโตะซัง..ฮษรุเข้าใจนะคะว่า..การที่ไม่มีแม่น่ะมันเจ็บปวดมากเลย” เมื่อเธอพูดจบเธอก็เอาหัวของ
โกคุเดระมาซบที่อกของเธอ แต่น่าแปลกที่คนอย่างโกคุเดระจะยอมให้สาวน้อยอย่างฮารุกอด
ทั้งๆที่เค้าเป็นคนพูดเองว่าเธอน่ะน่ารำคาญเป็นที่สุด เค้าไม่อยากเชื่อว่าจะเจอคนแบบเธอมีในโลกด้วย
ในขณะที่ฮารุกำลังกอดโกคุเดระอยู่นั้น ภายใต้ความอบอุ่นที่ฮารุส่งผ่านทางอ้อมกอดมาให้อย่างอ่อนโยน
เค้าคิดในใจขึ้นมาวู้บนึงว่า สัมพัสนี้..สัมพัสนี้มาช่างเหมือนกับตอนนั้น..ตอนที่พี่สาวคนนั้นกอดเรา...
เรายังจำได้ดี..ไม่มีเปลี่ยนเธอ..ฮารุ..ขอบคุณนะที่ทำให้ชั้นได้รำลึกถึงความรู้สึกนั้น..ขอบคุณนะ. . .
“ฮายาโตะซัง..ฮารุ..ฮารุจะคอยให้คำปรึกษากับฮายาโตะเสมอนะ” เวียงของเธอปลุกชายในอ้อมกอดให้หลุดจาก
ภวังค์ความคิดของเค้าอีกครั้งก่อนจะคลายอ้อมกอดของเธอ แล้วกลับมานั่งที่ชิงช้าอีกครั้ง
“นี่ฮารุเธอว่า ชั้นกับยามาโมโตะน่ะ..ใครเหมาะที่จะเป็นมือขวาของรุ่นที่สิบกันน่ะ”
“โถ่..ฮายาโตะซังยังคิดถึงเรื่องนี้อยู่อีกหรอคะ ฮารุน่ะว่าฮายาโตะเหมาะอยู่แล้วล่ะค่ะ ฮ่าๆเราน่ะผ่านเรื่องร้ายๆ
อะไรกันมาตั้งเยอะตั้งแยะ ฮายาโตะน่ะก็ยังอยู่ข้างคุณสึนะตลอดไม่ใช่หรอคะ ฮายาโตะซังน่ะ
เหมาะอยู่แล้วล่ะค่ะ”
“หึยัยบ้าฮารุ” โกคุเดระพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปขยี้หัวเธอเบาๆจนหัวเธอยุ่ง
“เจ้าบ้าเดระหยุดนะ ผมยุ่งหมดแล้วเห็ยมั๊ย”
“หึๆเรียกฮายาโตะก็ได้ชั้นไม่ว่าหรอก ก็เราน่ะสนิทกันมาตั้งแต่ม.ต้นแล้วนี่”
“ฮาฮิ เอ๋จริงสินะคะฮารุน่ะจริงๆไม่น่าจะเจอฮายาโตซังได้เลยนี่นา”
“ทำไมล่ะ”
“ก็แหม ฮารุน่ะอยู่ตั้งโรงเรียนมิโดริ แต่กลับมาเจอพวกคุณสึนะได้ยังไงกันนะฮ่าๆ”
“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันสิน่ะยัยบ๊องบ้าฮ่าๆๆ”
“ยิ้มออกแล้วสินะคะฮายาโตะน่ะ”
“นั่นน่ะสินะ นี่แล้วเธอก็เหมือนกันเมื่อไหร่จะกลับไปเป็นแบบเดิมซะที เออใช่มะรืนนี้ไปกินเค้กกันมั๊ย”
“ฮาฮิ ฮายาโตะนึกยังไงถึงชวนฮารุไปล่ะคะ”
“ก็ชั้นอยากจะให้เธอกับยัยเคียวโกะคืนดีกันซักทีน่ะเซ่ เธอน่ะจะได้ยิ้มสดใสเหมือนกับทุกทียังไงเล่า”
“ฮาฮิก็ดีนะคะอยากคุยกับเคียวโกะจังมากๆเลยล่ะค่ะ”
“งั้นเธอสัญญานะว่าจะไปเดี๋ยวชั้นชวนเคียวโกะให้เอง”
“ค่ะฮารุสัญญา แต่..ถ้าชวนโคลมจังไปได้ก็ดีสินะคะ”
“นั่นน่ะสินะ”
“ฮาฮิ จริงสินะคะถ้าฮารุเจอโคลมจังเดี๋ยวจะชวนไปเองค่ะ”
“อื้อ”
“นี่ฮายาโตะซังฮารุว่าชวนเพื่อนๆของเรามาทั้งหมดเลยดีมั๊ยคะ”
“นั้นสิ”
“เอ่อ..นี่ก็เย็นมากแล้วฮารุขอตัวกลับบ้านก็นะคะฮายาโตะคุง ^^” ขณะที่ฮารุลุกขึ้นเตรียมจะกลับบ้านโกคุเดระก็
จับแขนเธอไว้ “นี่เดี๋ยวสิให้ชั้นไปส่งนะ” โกคุเดระลุกขึ้นพร้อมกับจับมือฮารุเดินไปด้วยจนทำเอาฮารุใจเต้นแรง
“ค..ค่ะฮายาโตะซัง”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อร๊ายยย >< น่ารักๆ หุๆน้ำแอบมีแถมภาพให้ด้วยน้า น้ำเคยชอบคู่นี้นะคะ แ
ต่ตอนนี้น่ะน้ำยกหัวใจให้ 1886 หมดแล้วล่ะ
อะแฮ่มๆยังไงก็ช่วยเม้นต์หน่อยนะคะ น้า
น้ำขอร้องจากใจจริงล่ะ
ฮายะ นี่เธอน่ะจะให้ชั้นมาคู่กับยัยนี่ไม่ได้นะเฟ้ย
น้ำ ใตรบอกว่าจะให้คู่กับแกกันล่ะ ไอ้หัวปลาหมึก
ฮารุ ใช่ๆฮาย..เอ้ย!!คุณโกคุเดระน่ะคิดไปเองชัดๆ
ฮายะ หนอยแน่ยัยบ้าเอ้ย
สึนะ ฮารุสวัสดีนะ
ฮายะ อ..อ้าวรุ่นที่สิบก็มาด้วยหรอครับ
ฮารุ คุณสึน้า ฮือๆไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะคะ
สึนะ ชั้นก็คิดถึงฮารุเหมือนกันนะ
ฮายะ ฮ..เฮ้ยออกมาจากตัวรุ่นที่สิบนะเฟ้ย
น้ำ โฮะๆโกคุแกหึงหรอ
ฮายะ ป..ปล่าวนะเฟ้ย ใครจะไปหึงกัน
น้ำ แต่เมื่อกี้นี้ยังเห็นกอดกันอยู่เลยไม่ใช่หรา
ฮายะ ก..ก็เธอแต่งขึ้นมาเองไม่ช่หรอ
สึนะ ก็ใช่น่ะสิ ของจริงน่ะต้องชั้นกับฮารุตังหากล่ะจริงมั๊ยฮารุ (เย้ๆๆๆๆๆ//2786 fc)
ฮารุ >< สึนะซังบ้าๆๆๆๆ
น้ำ เอ่อคือว่าน้ำขอตัวลาก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น