คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : All Every Thing Is You : Chapter 2
เมื่อถึงเวลารุ่งสาง แสงแดดยามเช้าที่ทอประกายผ่านผ้าม่านผืนบางที่บังกระจกเอาไว้ผ่านมากระทบตัวคุณ ทั้งเสียงนกที่ร้องดังกันเจื้อยแจ้วอย่างกับกำลังร้องประสานเสียงอยู่นั้นทำให้คุณตื่นจากนิทรา เมื่อคุณลืมตาขึ้นก็เห็นแสงมากระทบที่เตียงฝั่งตรงข้ามของคุณ แสงทอประกายนี้ทำให้เด็กผู้ชายผมทองผิวเนียนละเอียดคนนี้ดูหล่อขึ้นมาสิบเท่า
-หมอนี่หล่อจังเลยนะเวลาแสงส่องแบบนี้น่ะ- คุณคิดจากนั้นก็เดินไปที่หน้าตาคุณผลักเปิดบานหน้าตาเพื่อเปิดรับแสงแดดและอากาศเย็นสบายยามเช้าของเมือง เมื่อคุณมองผ่านหน้าต่างใบใหญ่นั่นไปคุณก็เห็นนกประมาณ 3-4 ตัวเกาะอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ที่ป้าของคุณปลูกเอาไว้ในรั้วบ้าน
"ฮ้าววววว ไม่แปลกใจเลยล่ะว่าทำไมซินเดอร์เรล่าถึงชอบคุยกับนกน่ะ เพราะอย่างนี้นี่เอง เพราะจังเลยนะ" ขณะที่คุณกำลังอินกับอารมณ์สุนทรีย์ยามเช้าอยู่ เด็กผู้ชายที่คุณชมว่าหล่อหน้าตาดีเมื่อกี้ก็พูดขัดอารมณ์ของคุณขึ้นมา
"เฮ้!!!! เธอน่ะ! จะเปิดหน้าต่างทำไมเล่าแสงมันก็ส่องหน้าชั้นจนนอนไม่หลับแล้ว" ก่อนที่คุณจะได้ทันเถียงเขาก็เดินมาถึงข้างหลังคุณแล้วเดินมาดูวิวข้างนอกหน้าต่างข้างคุณ
"อ๋อออ เธอคิดว่าเธอกำลังคิดว่าเธอเป็นซิลเดอร์เรล่า หรือไม่ก็สโนไวท์อยู่สินะ เจ้าชายคะชั้นดีใจมากนะคะที่ได้เจอคุณ ชั้นรอคุณมานานแล้วค่ะ ฮ่าๆๆๆ" เขาอ่านความคิดคุณแล้วทำเสียงล้อเลียนคุณอย่างกับเจ้าหญิงที่น่าสงสาร
"นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย เราเปล่าคิดแบบนั้นซะหน่อย เจ้าหญิงอะไรกันเพ้อฝันสิ้นดีอ่ะ เฮ้อ!" ถึงคุณจะพูดไปอย่างนั้นแต่ที่ไนออลพูดมามันถูกทั้งหมดเลย คุณถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วเดินกระทืบเท้าไปอาบน้ำ
"ชั้นไปอาบน้ำแล้วนะยะ"
หลังจากที่คุณแต่งตัวเสร็จและเดินลงมาที่ชั้นล่างเพื่อมาททานอาหารเช้าก็พบไนออลนั่งกินขนมปังแสนวิชไส้ไข่ดาวใส่ซอสมะเขือเทศอยู่ คุณจึงแปลกเพราะว่าเมื่อตอนที่คุณอาบน้ำเขายังไม่ได้อาบน้ำเลยนี่นา แต่พอคุณลงมาก็เห็นเขามานั่งกินข้าวเช้ารอคุณซะแล้ว
"ช้าจังเลยนะครับเจ้าหญิง" เขาพูดพร้อมเลียนเสียงผู้หญิงอีกครั้ง
"เจ้าหญิงอะไรหรอจ๊ะไนออล?" ป้าเซลล่าถามไนออลที่ทำสายตาหวานปิ๊งๆให้กับคุณอยู่
"ก็เจ้าหญิงที่หลุดมาจากนิทานดิสนีย์ไงครับ เพ้อฝันซะไม่มี" เขาเลิกทำสายตาปิ๊งๆใส่คุณแล้วหันไปตอบคำถามของป้าเซลล่า คุณที่ยืนฟังอยู่จนทนไม่ไหวเลยชี้หน้าเขาแล้วบอกว่า "เดี๋ยวเหอะ ระวังไม่เหอะ ถ้านายไม่หยุดนะเดี๋ยวเราจะเอาส้อมนี่จิ้มแกแน่" คุณพูดพรรางเอามือหยิบส้อมขึ้นมาขู่เขา
"อ๊ายยย กลัวๆ กลัวจังเลยค่ะ เจ้าชายมาช่วยชั้นด้วยนะคะ" เมื่อเขาพูดจบคุณที่กำลังจะเอาส้อมที่อยู่ในมือกระจ๊วกไส้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าแล้วแต่ป้าเซลล่าก็มาห้ามไว้ทัน "พอเถอะจ้ะเด็กๆ ทานอาหารเช้าแล้วรีบไปเรียนเถอะนะ" แล้วป้าเซลล่าก็หันมาพูดกับคุณ "วางส้อมนี่ลงด้วยนะจ๊ะมันอัตราย" คุณจึงตัดสินใจวางส้อมในมือลงแล้วรีบทานอาหารเช้าเพื่อที่จะรีบไปโรงเรียน
"สวัสดีครับ/ค่ะ" คุณและไนออลสวัสดีป้าเซลล่าที่ขับรถมาส่งคุณที่โรงเรียน
"นี่ไนออล [ชื่อคุณ] เขาเพิ่งมาวันแรกยังไงก็แนะนำเขาด้วยนะ" ป้าเซลล่าหันไปพูดกับไนออล
"และ[ชื่อคุณ]จ๊ะ มาเรียนที่นี่วันแรก ป้าขอให้มีเพื่อนเยอะๆนะจ๊ะ ยินดีต้องรับสู่ลอนดอนจ้า"
"ขอบคุณค่ะป้าเซลล่า ไม่ต้องห่วงค่ะหนูสบายมาก" คุณพูดเสร็จก็โบกมือเป็นการลาป้าเซลล่า
และเมื่อป้าเซลล่าขับรถออกไปคุณและไนอออลก็เดินไปที่ห้องเรียนด้วยกัน ภายในโรงเรียนมีสนามบอลที่กว้างขวาง มีต้นไม้ที่ได้รับการจัดแต่งทรงเป็นอย่างดี ส่วนดอกไม้ก็ไม่ต้องพูดถึงอาจจะเป็นเพราะอากาศที่นี่ดีเย็นสบายไม่ได้ร้อนเหมือนเมืองไทยก็เลยสีสันสดสวยและแน่นอน มีผีเสื้อที่คุณเกียจบินตอมดอกไมม้ในสวยของโรงเรียนเต็มไปหมด เมื่อเห็นดังนั้นคุณที่ขนลุกซู่เพราะความขยักแขยงผีเสื้อนั้นจึงหันไปสังเกตอาหารเรียนของโรงเรียน อาคารทั้งโรงเรียนเป็นสีครีมให้ความรู้สึกอบอุ่นน่าเรียนเป็นอย่างมาก คุณจึงนึกขำเมื่อคิดถึงโรงเรียนเก่าของคุณที่เคยเรียน อาคารแต่ละอาคารจะแยกหมวดหมู่ตามสี แต่โรงเรียนที่นี่เป็นสีเดียวกันหมดทั้งโรงเรียนมันทำให้ดูเป็นระเบียบมากทีเดียว ในขณะที่คุณมองซอกมุมต่างๆในโรงเรียนไนออลที่คุณลืมว่าเขาเดินอยู่ข้างๆก็พูดขึ้นมาว่า
"นี่ เธอเห็นมั๊ย" เขาชี้ไปทางอาคารสีครีมหลังคาสีดำสนิทแลดูเก่าแต่ก็ดูทันสมัยให้ดู "นี่น่ะห้องสมุด ถ้าเธอหาเราไม่เจอก็ลองไปหาในนั้นได้นะ เราชอบไปอ่านนิยายในนั้นน่ะ"
"อื้ม โอเค ถ้าหาไม่เจอให้ไปลองหาที่ห้องสมุด" คุณทวนคำที่เขาบอก
"แล้วก็นั่นอาคารที่หลังคาสีฟ้านั่นน่ะเป็นอาคารที่เราจะเรียนวิชาแรก"
"อ่าๆ วิชาแรก" คุณทวนคำเขาอีกครั้ง
"ส่วนนั้น โรงอาหารจะหลังคาสีส้ม เราจะพักทานเข้าตอนเที่ยงตรง ต้องรอออดดังซะก่อนนะ"
"อาคารโรงอาหารสีส้มรอออดดังถึงกินข้าวได้" คุณก็ทวนคำเขาอีกครั้ง
"นี่เธอ!!" เขาหันมาดุคุณ "เธอจะทวนคำเราอีกนานมั๊ย ความจำสั้นมากใช่มั๊ยห๊ะ เป็นปลาทองรึไงห๊ะ" เขาดุคุณเรื่องที่คุณทวนคำเขาจนเขารำคาน
"ค่าๆๆๆๆๆ ไม่ทวนแล้วค่า"
"อ่ะนี่ไง ถึงห้องเรียนแล้ว" คุณและเขาเดินคุยกันมาจนคุณลืมสังเกตว่าถึงห้องที่คุณห้องมาเรียนแล้ว เมื่อเขาบอกคุณคุณจึงนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันแรกที่คุณมาที่นี่ ทำให้คุณรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
"เอ่ออ... คือ.. เรา.. เราต้องพูดว่าไงดีอ่ะ แนะนำตัวยังไงดี" ด้วยความที่คุณประหม่าทำให้คุณพูดติดๆขัดๆ และเมื่อเขาเห็นคุณเป็นแบบนั้นเขาจึงหัวเราะขึ้นมา
"ฮ่าๆๆๆๆๆ" เขาหัวเราะจนกุมท้อง "เราไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้เลยแหะ ฮ่าๆ น่าขำเป็นบ้าเลย" จากคำพูดของเขาทำให้คุณหน้าแดงเป็นลูกสตรอเบอร์รี่ขึ้นมา แต่ไม่ทันได้แก้แค้นไนออลเพื่อนของในออลก็เดินเข้ามาทักซะก่อน
"เฮ้! ไนออลนายไม่คิดจะแนะนำสาวสวยคนนี้ให้เรารู้จักกันเลยใช่มั๊ย" เพื่อนของไนออลคนนี้มีทรงผมหยิกหยองแต่ก็ดูดีมีเสน่ห์เพราะรอยยิ้มที่เขาส่งให้คุณ
"เฮ้ แฮซ นี่[ชื่อคุณ] [ชค.]นี่ แฮรี่ สไตล์" ไนออลแนะนำหนุ่มที่มียิ้มมหาเสนห์ให้กับคุณเมื่อกี้นี่ "นี่เซน มาลิค" หนุ่มคนนี้เป็นเหมือนหมุ่มลูกครึ่งที่มาจากแขกอะไรพวกนั้น และดวงตาของเขาเปล่งประกายดูคมคายน่าจับต้องเป็นอย่างมาก ดูรวมๆแล้วเราก็หล่อแนวแขกๆใช่เล่นเหมือนกันนะ "นี่ เลียม เพย์น" เราชี้ที่หนุ่มคนที่ดูออกจะเรียบร้อยแต่อารมณ์ดีให้ดู "สวัสดีนะ[ชค]" เขายื่นมือมาจับมือคุณเป็นการทักทายก่อนที่จะชมคุณ "เธอสวยจังเลยนะ มากจากเอเชียใช่มั๊ย?"
ไม่ทันที่คุณจะตอบเขาคุณก็ตกอยู่ในภวังค์ซะแล้ว เพราะเสียงของเขาทั้งหล่อ ทั้งรอยยิ้มที่ยิ้มให้คุณก็หวานหยาดเยิ้มจนคุณต้องละลาย
"เอ่อ... ประเทศไทยน่ะ" คุณตอบเขาทั้งๆที่ยังคงหน้าแดงอยู่ และดูเหมือว่าไนออลจะแอบเห็นว่าคุณกำลังเขินเพื่อนของเขาจึงเปลี่ยนเรื่องทันที เขาชี้ไปทางชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ดูจากเค้าโครงแล้วน่าจะเป็นรุ่นพี่ของพวกเราสองปี ในขณะที่เขาเดินมา เขาก็โปรยยิ้มที่แสนจะมีเสน่ห์มาละลายใจสาวที่อยู่ตามระเบียงของอาคคารเรียนที่คุณยืนอยู่ จนทำเอาสาวๆเหล่านั่นหันไปกรี๊ดกร๊าดกับเพื่อนๆกันใหญ่ตามประสาวัยแอบรักรุ่นพี่
"ที่เดินมานู่นน่ะ ลูอิส ทอมลินสัน เป็นรุ่นพี่พวกเราสองปี อยู่เกรดสามบอกตรงๆว่าเสน่ห์แรงฝุดๆ" ในขณะที่ไนออลพูดอยู่ลูอิสก็เดินมาแล้วพูดว่า
"แหม ไม่ขนาดนั้นหรอกไนออล แรงเริงที่ไหนกันธรรมดาน่า" ถ้อยคำที่เขาพูดทำให้แลดูเป็นคนหล่อ และถ่อมตัวที่สุดอ่ะ จัดได้ว่าเป็นสภาพบุรุษเลยทีเดียว
"โถ่ๆๆๆ พูดถ่อมตัวอีกแล้วนะครับเนี่ยคุณพี่" ไนออลทำหน้าทำตาล้อเลียนรุ่นที่หน้าตาดีคนนี้
"อ่าวแล้วนี่ใครน่ะ" ลูอิสหันมามองที่คุณและโปร่ยยิ้มมหาเสน่ห์ของเขามาให้คุณ ทำเอาคุณหน้าแดงไปตามๆกัน
"[ชค] ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" คุณพูดพร้อมจับมือทักทายกับเขา
"ครับยินดีที่ได้รู้จักครับ เอ.. คุณเพิ่งมาเรียนวันนี้วันแรกรึเปล่าครับ" เขาถามคุณและเอียงคอเล็กๆ ในองศาที่พอดีทำให้คุณคิดว่าไม่ว่าเขาจะอยู่ในอิริยาบถไหนเขาก็แลดูดีมีระดับอยู่ตลอดเวลา
"อ่ะใช่ครับ เขามาอยู่ที่บ้านของป้าเซลล่ากับผมน่ะครับ" คุณยังไม่ทันได้ตอบไนออลก็ไถลมาขวางหน้าคุณและตอบแทนคุณซะแล้ว
"อ่าหะ ป้าเซลล่าเป็นญาติฉันเองค่ะ" คุณที่ไม่ยอมไนออลก็ผลักเขาให้พ้นหน้าคุณและพูดเสริม
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
เมื่อเสียงออดดังขึ้นลูอิสจึงบอกลาคุณ "ว้า.. ออดดังแล้วอ่ะ ไปก่อนนะสาวน้อย บ๊ายบาย" ตอนเขาวิ่งไปสาวๆที่อยู่แถบระเบียงก็กรี๊ดกันสุดฤทธิ์อีกแล้ว
"อย่าไปหลงกลของเขาเชียวนะ หมอนี่น่ะภายนอกอาจดูถ่อมตัวเป็นคนดีแต่ภายในเนี่ย คาสโนว่ายังยอมแพ้เลยนะ" แฮรี่หันมากระซิบกับคุณ และพวกคุณก็พากันเดินเข้าห้องเรียน และคุณครูสุดสวยที่แลดูสาวอยู่เลยก็เดินเข้าประตูห้องมา เนื่องจากพวกเรายังไม่มีหัวหน้าคนใหม่ก็เลยไม่มีใครบอกทำความเคารพคุณครูจึงเป็นฝ่ายทุกทายก่อน "Say hi จ้าเด็กๆ" จากคำพูดของครูแล้วคุณก็คิดว่าคุณครูต้องอายุไม่ถึง 30 แน่ๆ เพราะดูจากท่าทางการพูด กิริยา และทรวดทรงของเธอที่มีทั้งอก เอว สะโพกครบถ้วน
"วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกนะจ๊ะ และเราก็มีสมาชิกใหม่จ้า" คุณครูชี้มาที่ตัวคุณ และสายตานับสี่สิบคู่หันมาจับจ้องที่คุณ
"ส.. สวัสดีค่ะ" คุณซึ่งลุกลี้ลุกลนยืนขึ้นแนะนำตัวตามมารยาทจนเข่าของคุณชนเค้ากับโต๊ะเรียนที่ตั้งอยู่ข้างหน้าคุณ "โอ้ย!" คุณเผลอุทานเพราะความเจ็บปวด
"เอ่อ.. ดิฉันชื่อ[ชค]ค่ะ อ่า.. ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ แฮ่ๆ" พูดจบคุณก็ลูบหัวเล็กน้อยด้วยความประหม่าแล้วก้มโค้งเป็นมารยาท และเสียงปรบมือของทั้งห้องก็ดังให้แก่คุณ
"จ้ะ สวัสดีจ้ะ สาวน้อยเพื่อนใหม่ของเรามีมารยาทดีมากทีเดียวเลยนะ พวกเธอก็ควรเอาเป็นแบบอย่างบ้างนะ" ครูพูดชมคุณและแนะนำให้เพื่อนในห้องทำแบบคุณ
"เอาล่ะวันนี้เราก็จะมาเรียนเรื่อง...
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!
เสียงออดดังอีกครั้งก็ถึงเวลาพักเที่ยงคุณจึงตัดสินใจชวนคนที่นั่งข้างคุณไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน "เอ่อ.. เธอชื่ออะไรหรอ" เมื่อคนข้างๆคุณได้ยินจึงหันมายิ้มให้คุณด้วยแววตาสดใสน่ารักอย่างกะสาวเกาหลีแต่เธอเป็นชาวตะวันตก
"เราชื่อ เซเลน่า โกเมซ จ้า"
"ชื่อน่ารักจัง แถมหน้าตาก็น่ารักด้วยนะเนี่ย ฮ่าๆ" คุณชมเพราะผู้หญิงคนที่คุณคุยด้วยนี้ฉายแววเปาดาราผู้น่ารักตั้งแต่เกรดสิบ
"ขอบใจจ้า" เธอยิ้มให้คุณอีกครั้ง
"นี่.. เราไปกินข้าวกับเธอได้มั๊ยอ่ะ เราไม่มีเพื่อนอ่ะ"
"ได้สิ นี่เพื่อนเรา" เธอชี้ไปทางผู้หญิงสวยสองคนที่ยืนอยู่ข้างเธอ "คนนี้ชื่อ เมริซ่า เมาริส" เมริซ่าเป็นผู้หญิงที่สวยคนนึงเหมือนกัน ทั้งหุ่น รูปร่าง พิวพรรณ
ตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วเธอก็ดูเป็นผู้ดีไม่ต่างจากเซเลน่าเลย "นี่ชื่อ แอนดาริส แฮนเดอร์" โหจากที่คุณสังเกตมาดูเหมือนว่าสาวสามคนนี้นี่ดูเป็นผู้ดีหมดเลยนะเนี่ย คนอะไรมันจะสวยเพอเฟ็คแบบนี้ได้เนี่ย แอนดาริสเธอมีเอวบางคอดแบบไม่น่าเชื่อ ถึงเธอจะดูผอมขนาดนี้แต่หน้าอกของเธอก็ไม่ได้แฟ๊บเหมือนสาวเอเชียบ้านเรานะจ๊ะ เห็นแบบนี้เนี่ยเธามีทั้งอก เอว สะโพก ชนิดที่เรียกว่าหุ่นนางแบบที่เพอเฟ็คเลยทีเดียว
"ฮายจ้า[ชค] ไปกินข้าวกลางวันกันดีกว่านะ" แอนดาริสชวนคุณไปทานข้าว
"เรียกเราว่าแอนดริสนะ"
"เรียกเราว่าแมซก็ได้"
"ส่วนเรา เซลก็ได้นะ"
เมื่อแนะนำตัวกันเสร็จคุณและเพื่อนๆใหม่ของคุณก็พากันเดินไปที่โรงอาหารกัน
"อ่า... หลังคาสีส้ม นั่นใช่มั๊ยอ่ะ" คุณชี้ไปที่อาคารโรงอาหารหลังคาสีส้มที่ไนออลแนะนำสถานที่ให้คุณเมื่อเช้า
"ใช่ๆ เธอรู้ได้ไงน่ะ" เซลตอบและถามด้วยความสงสัย
"ก็ไนออลพาชมสถานที่ให้เมื่อเช้าน่ะ"
"เอ... หรือว่า.. สองคนนี้มีอะไรกันพิเศษรึเปล่าเนี่ย" แอนดริสจิ้มแก้มคุณเป็นแนวหยอกล้อ
"โอ้ยๆ ไม่ๆ ไนออลเป็นลูกของเพื่อนป้าเราที่อยู่ที่นี่น่ะ ตอนเราสอบชิงทุนมาเรียนต่อที่นี่ได้ก็เลยมาอยู่กับป้าที่นี่"
"โห.. เธอนี่เก่งจริงๆเลยอ่ะ" แมซกล่าวชมคุณ
เมื่อคุณเข้าแถวซื้ออาหารเสร็จก็เดินเข้ามานั่งโต๊ะที่เพื่อนใหม่ของคุณนั่งรอ แต่สายตาของคุณก็สะดุดเข้ากับสายตาของชายหนุ่มที่ดูจะอายุมากกว่าคุณสองปี แต่ดูเหมือนว่าเขาก็จ้องมองคุณเหมือนกัน...
____________________________________________________________
เย้ๆ มาแล้วน้าาาา ตอนที่สองจ้า
ส่วนตอนที่เหลือก็จะพยายามแต่งน้า ตอนนี้ยังว่างอยู่มีเวลาเยอะ ฮ่าๆ
เดี๋ยวพอเปิดเทอมคงหาเวลาแต่งยากแล้วอ่ะ
แต่ยังไงก็จะตั้งใจแต่งให้จบเรื่องให้ได้เล้ยย
ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยน้า :D
ความคิดเห็น