ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    >>..เผลอใจรัก..พระเอกนิยายของฉัน..<<

    ลำดับตอนที่ #1 : เลิฟซีนครั้งที่1==

    • อัปเดตล่าสุด 13 มี.ค. 50


    ฉันเป็นนักเขียนนิยาย

    ฉันเรียนอยู่ม.ปลายด้วย

    และที่สำคัญ..ที่สุดเลยตอนนี้นะ..

    ฉันคิดพล๊อตเรื่องไม่ออก...

    พระเจ้า!!!!   T^T  จะทันส่งไม๊เนี่ยยยย

    "เฮ้ย! นั่งเหม่ออะไรวะโม.." เพื่อนสาวสุดสวย ในตาดำขลับ ไอแพนเอาเท้าสะกิด เรียกสติฉัน
    (มันใช้เท้า เรียกเพื่อนมันอ่ะ )
    = ="

    "อย่าเตะแรงๆ ="= เดี๋ยวพล๊อตเรื่องร่วงจากสมองหมด..ไอนี่หนิ" เปิดฉากก็ไม่ค่อยสวยงามเลย
    ใช่ไม๊คะ??
    TT^TT

    "เอาแต่บ้าคิดพล็อตนิยาย  แล้วก็เรียนคณิตไม่รู้เรื่อง ระวังได้เงินพร้อมซ้ำชั้นไม่รู้นะ" น่านไง..จะแช่งหาพระแสงอะไรเนี่ย
     เพื่อนเวง 

    "อย่าเพิ่งยุ่งดิ.." ฉันโต้กลับเล็กๆ นั่งคิดพล็อตต่อไปในชม.เรียน แหะๆ ก็รู้ว่ามันผิดอ่ะนะ แต่ให้ทำไงอ้ะ ไหนๆก็เรียน
    ไม่รู้เรื่องแล้ว ช่างมันซักวิชาเหอะ เกิดมาโง่เลขก็งี้แหละ
    ="=

    "คิดออกหรือยัง??" ไอนี่ ยังไม่เลิกกวน

    "คิดออกแน่ ถ้าแกช่วยเงียบๆ เดี๋ยวอาจารย์เห็นจะซวยกันหมดนะเว่ย" ฉันก้มหน้าก้มตานึกต่อไป

    "คิดออกเมื่อไหร่ หมดคาบก็มาเอาการบ้านพิเศษไปทำด้วยนะจ้ะ คุณคีตกานต์"  ง่ะ..เสียงคุ้นๆนะ

    ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาหาต้นเสียง และแล้ว...TT^TT จะบ้าตาย อ.ภาณี มาเมื่อไหร่เนี่ยยยย...

    "ค่ะ..T^T" ฉันตอบรับ พร้อมๆกับเสียงหัวเราะคิกคักสะใจของเพื่อนร่วมชั้น  พอ อ.ภาณีเดินไปพ้นตา
    (ยังกะห้องกว้างนักแหละ)ฉันก็หันมาเอาเรื่องกะไอแพน

    "เฮ้ย โม  ..ฉันอยากบอกนะ แต่อาจารย์มาไม่ตั้งตัวนี่หว่า โทดที.." มันยิ้มเจื่อนๆ  หึหึ  แต่ฉันไม่ยกโทษ
    ให้หรอก

    "เอาเหอะเห็นแก่ความเป็นเพื่อน ช่วยฉันทำการบ้านบ้าบอนั่นก็พอ"

    "ไม่" มันตอบเสียงแข็ง

    "ต้องทำ" ฉันโต้ตอบอย่างดุเดือด

    "ไม่"

    "ต้องทำ"

    "ไม่..."

    "บอกว่า..ต้องทำ!!~"

    "ไม่โว้ย!!"

    "แกจะลองดีหรอไอแพน"

    "...."

    "เหอะน๊าๆๆๆๆๆ แพนน๊า" ก็แค่นั้นแหละ อย่างฉันจะไปกล้าทำอะไรมัน 55+ อย่างมากก็แค่พะเง้าพะงอด
    ให้มันช่วย
    T^T ไม่งั้นฉันแย่แน่ๆ

    "เออๆ แกนี่มันน่าเบื่อจริงๆว่ะโม พอๆ อาจารย์มองใหญ่แล้ว" มันสะบัดแขนออกจากฉัน ยังกะนางเอกง้อพระเอกแน่ะ
    ให้ตายย
    ="=

    + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

    ระหว่างทางเดินกลับบ้าน ขอใช้เวลาให้เป็นประโยชน์หน่อยล่ะนะ ฉันยังถือปากกา กับ กระดาษโน๊ตเล็กๆ เดินคิดอะไรเพลินๆ
    ไปตลอดทาง

    "ปล่อยนะ" เสียงเล็กๆ น่ารักๆแว่วๆมา

    "ไม่ จนกว่าพลอยจะตอบมาก่อน ว่ามันเป็นอะไรกับพลอย" คราวนี้เสียงชายหนุ่น โอ้ว หน้าตาหล่อ
    ซะด้วย  ของโปรดเจ๊
    (ออกแนวหื่นๆ
    ="=)

    ฉันรีบกระโดดหลบไปข้างเศณ้า มือกำอาวุธของนักเขียนแน่น กรูจะได้พล๊อตก็คราวนี้แหละ

    "เป็นอะไร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพัทล่ะ"อ๋อ เด็กเจ๊ชื่อพัท อิอิ

    "ก็พัทเป็นแฟนพลอย... แล้วไอนั่นมันก็เดินควงกะพลอย พัทไม่มีสิทธิ์รู้หรือไง???"

    "ไม่มี  นี่มันชีวิตพลอย.. พลอยจะทำอะไรมันก็เรื่องของพลอย พัทเลิกยุ่งกับพลอยซะทีได้ไม๊" คนที่ชื่อพลอยพูดพร้อมกับสะบัด
    นายพัทเด็กเจ๊
    = =" ออกเต็มๆแรง

    แต่คงแรงไม่พอ นายพัทเลยกระชากคนที่ชื่อพลอยกลับพร้อมกับ...

    จูจุ๊บ... ="= พร้าเจ้า... รับไม่ได้ว่ะ

    เพียะ!!! นั่นไง ตามเสต็ป นางเอกตบพระเอก อีกซักพักก็คงจะวิ่ง

    งี้ฉันจะไปเขียนนิยายได้ไงเนี่ย

    และแล้ว..นางเอกก็วิ่งไป ..

    พระเอกก็ต้องวิ่งตามใช่ป้ะ..

    ตามไปเด้.. ="= เด็กเจ๊ซื่อบื้อจริงๆ

    ก็อย่างที่ว่าแหละค่ะ ยัยพลอยตบนายพัทไปฉาดนึงแล้วก็วิ่งหนีไป แต่แทนที่นายพัทจะตามไป ดั๊นยืนบื้อ
    อยู่ กะที่

    "ตามไปสินาย โธ่" เลือดแห่งความอยากรู้อยากเห็นมันสูบฉีดทั่วร่างกาย จนทำให้ฉันต้องกระโดดมาจาก
    มุมเสาแล้วพูดประโยคบ้าๆบอๆนี่แหละ โธ่ถัง
    !!!

    "เธอ..."

    "ก็บอกให้ตามไปไงเล่า ยืนบื้ออยู่นั่นแหละ" เจ๊ลืมตัวแล้ว TT^TT

    "เอ้า กระดาษตกแน่ะ" มันไม่สนใจฟังคำอันแสนหวังดีของฉันเลย เฮ้ยยย นั่น พล็อตที่ฉันแอบจดอยู่มุม
    เสา
    TT^TT

    "เอามานี่!!!~" ฉันกระชากพล๊อตเรื่องกลับด้วยความเร็วแสง แต่ก็ช้ากว่าความเร็วเหนือแสงของสายตา
    หมอนี่

    "นี่เธอกำลังทำอะไรน่ะ จดเรื่องเมื่อกี้ไว้ทำไม????"

    "เอ่อ.."

    "เอามานี่นะ.." นายพัทงี่เง่าพยายามกระชากสมุดโน๊ตของฉัน TT^TT

    "อย่านะ  ฉ..ฉันขอโทษ..."

    "ขอโทษแล้วมันหายไม๊ล่ะ" น่านไง มามุขนี้แล้วจะให้ตรูทำไง  .. พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยลูกด้วย TT^TT

    "ช่วยได้นะ..ฉันช่วยให้เธอคืนดีกันได้"

    "หือ??"

    "ได้จริงๆนะ  แค่ฉันขอเรื่องเธอบางส่วนไปเขียนนิยายได้ไม๊ล่ะ ช่วงนี้หัวมันตื้อๆจริงๆนะ T^T"
     ฉันพูดอย่างรวดเร็ว
     หวังให้การเจรจาสัมฤทธิ์ผล

    " จริงหรอ..." นายพัทค่อยๆผ่อนแรงดึง  แล้วหันมาคุยกับเจ๊อย่างว่าง่าย นี่สิสุดหล่อของเจ๊ อิอิ

    "จริงสิ"... บทสนทนาจบแค่นั้น เพราะพัทกะพลอยก็เป็นรุ่นพี่ที่ร.ร.นี่แหละ ยังมีเวลาสนทนาอีกมากมาย
    ก่ายกอง อิอิ



     + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

    ฝากคอมเมนต์ด้วยนะคะ

    ช่วยติ-ชมด้วย อิอิ

    อย่าลืมน๊า

    แล้ว ใครอยากฝากนิยาย ก็ฝากได้เลยน๊า

    ไว้จะเข้าไปชมจร้า


    ^_____________________^


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×