แสบนัก..รักซะให้เข็ด

ลำดับตอนที่ #1 : *-* ปกติ *-*

      เช้าวันใหม่ที่ไม่ต่างอะไรจากเมื่อวาน เดินไปร.ร.เหมือนเดิม ถนนเส้นเดิม รถติดเหมือนเดิม
 เสียงนกร้องจุ๊กจิ๊กน่ารำคาญนิดๆเหมือนเดิม กรรมการดักคนมาสายหน้าเดิมๆ เสียงประกาศหน้า
เสาธงที่ทำให้ฉันหงุดหงิดทุกครั้งที่อาจารย์ชอบพูดพร่ำอะไรซักอย่างยาวๆ ทุกๆอย่างยังคงเหมือนเดิม
 รวมทั้งชีวิตประจำวันของฉัน..

ไปแล้วไปลับ เขาไม่กลับย้อนมา  แต่ทำไมหนอน้ำตา ยังไม่เคยจางไป..

"ดีคร๊าบบบบบ รันนี่" เสียงสยองโสตประสาทเล่นเอาฉันเซ็งกับอีตานี่จริงๆ

"เรียนอะไรอยู่หรอจ้ะ รันรู้ป้ะพีคิดถึงรันมากๆเลย เนี่ยอาจารย์สอนสังคมร.ร.พีอ่ะนะ บ่นไรไม่รุ
 พีเรียนไม่รู้เรื่องเลย เลยโทรหารันน่ะจ้ะ คุยกะพีหน่อยน๊า"

ไม่คุยโว้ย ฉันเรียนคณิตอยู่ โทรมาหาพระแสงอะไรเวลาเรียนฟระ =_=" // มันเป็นแค่สิ่งที่ฉันคิดน่ะค่ะ
 นางเอกอย่างฉันตอบไปแบบนั้นไม่ได้หรอก

" ไว้ทีหลังนะพี รันเรียนอยู่น่ะ จุ๊บ >*<"  ให้ตายเหอะ ฉันสยองกะสิ่งที่ตัวเองกำลังทำจริงๆ

" แกรับโทรศัพท์ใครวะ รัน"  เสียงกระซิบกระซาบของเพื่อนซี้ที่นั่งอยู่ข้างหลังฉันดังขึ้นมาทันที
 "เรย์ บอส เกมส์ ไผ่ หรือ พี" มันไล่ลิสคนกลุ่มหนึ่งที่คิดว่าตัวเองเป็นแฟนฉัน

"พี.." ฉันตอบแบบเซ็งๆ พร้อมกับเอาปากกาเขี่ยไปมาบนหน้าสมุดเล่น โธ่เว้ย คิดไม่ออก เลขบ้าอะไรเนี่ย!!

" รันเอ๊ย แกไม่ปวดหัวบ้างหรอ สับรางตายเลยแก" เพื่อนซี้อีกหนึ่ง ที่ฉันเรียกว่าตุ้ยนุ้ยสอดแทรกขึ้นมา

" ฮะๆ ไว้คุยกันตอนพักเที่ยงนะเพื่อน" ฉันหัวเราะแห้งๆ พลางกรอกตาไปมา  เมื่อเห็นอาจารย์
รพีพรรณจ้ำอ้าวมาทางพวกเราอย่างมาดมั่น ซวยแล้ว T^T

"คุยอะไรกันห๊ะ พวกเธอสามคน เสร็จแล้วหรือไงที่ฉันสั่ง อะไรเนี่ย!! ยังไม่ไปถึงไหนเลยหรอ
นั่งทำอะไรกันยะ...ฉอดๆๆๆๆๆๆๆ"  ยาวซะขี้เกียจบรรยาย

                                 + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

" เป็นไงเล่าหูชาเลยแก" ฉันบอกตุ้ยนุ้ยกับเนย พลางเอานิ้วงามๆทะลวงเข้าไปในหู

" เกิดมาหน้าตาดีนี่โชคดีชะมัดเล๊ย ไอรันเลือกๆไปซักคนเหอะ ฉันสงสารไอพวกนั้นว่ะ พูดจริงๆนะ" เนย เจ้าของดวงตากลมโต ผมม้า หน้าตาน่ารักหน้ากิน เฮ้ย ไม่ใช่! พูดกับฉัน

" เออ น่ะ"  พูดก็พูดเถอะฉันมีเหตุผลส่วนตัวนะที่เจ้าชู้แบบนี้ แต่ก็อีกนั่นแหละพูดไป ก็ไม่มีใครเห็นด้วยกับฉันหรอก

                         ไปแล้วไปลับ เขาไม่กลับย้อนมา  แต่ทำไมหนอน้ำตา ยังไม่เคยจางไป..

" หวัดดี"  ฉันรับสายด้วยเสียงเซ็งสุดขีด มันน่ารำคาญเหมือนกันนะที่ต้องมารับโทรศัพท์วันละสิบๆรอบ
โอ้มายก๊อด เซ็งๆๆ แต่ฉันทำตัวเองนี่นา T^T

" ดีรัน ทำไรอยู่หรอ ข้าวหร่อยป้ะ" เรย์นั่นเอง ดูมันถามฉันว่าทำอะไร ทั้งๆที่รู้ว่ากินข้าวอยู่

" ก็ดี กินป้ะล่ะ" ฉันตอบแบบยวนๆแต่ทำเสียงน่ารักสุดฤทธิ์ ทั้งที่ทำหน้าเบ้ประมาณว่าเอียนหมอนี่สุดๆ

"ป้อนดิ อะ อ้ามมม.." โอ้.. มันตอบรับมุขฉันล่ะ

ปึ๊ก!!!  เสียงกระแทกอะไรซักอย่างหนักๆข้างๆฉันเนี่ยแหละ

ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ แต่ส่งสายตาเอาเรื่องให้กับเจ้าของเสียงนั่น คนกำลังคุยโทรศัพท์ & กินข้าว
อยู่นะโว๊ย มาปึงปังฟึดฟัดอะไรแถวนี้ *-*

" นี่สินะดาวเด่น ทำตัวแบบนี้เองหรอ คบผู้ชายที4-5คน" ไอคนที่ทำเสียงปึงปังนั่นมันพูดใส่หน้าฉัน
 เผอิญว่าเสียงมันลอดเข้าไปในโทรศัพท์ด้วยนี่ดิ โอ้วพระเจ้าช่วยกล้วยทอด จอร์จมันแย่ที่สุด T^T

" แค่นี้ก่อนนะเรย์ เดี๋ยวรันโทรกลับ หมากัดขาอ่ะ" ฉันวางโทรศัพท์แทบไม่ทัน

"แค่นี้ก่อนนะตัวเอง เดี๋ยวเค้าโทรกลับ จุ๊บๆ" ไอตัวดีมันจีบปากจีบคอล้อเลียน แถมดัดแปลงอีกตะหาก  
ฉันมองมันอย่างงงๆประมาณ 0.00001 วินาที แล้วก็เริ่มรู้สึกตัว

"เฮ้ย! นายเป็นใครเนี่ย"  ไอ0.00001 วินาทีน่ะ เคลิบเคลิ้มไปกะความหล่อบวกกับความบ้าของหมอนี่

" ไม่รู้จักฉันหรอ เชยระเบิด" มันพูดพร้อมกับแยกเขี้ยวมาทางฉัน =_=" เอ่อ จริงๆมันยิ้มน่ะ

"....." ฉันยังงงอยู่ แต่ตุ้ยนุ้ยกะเนยดิ กรี๊ดสลบไปแล้ว เวอร์ชะมัดเลยเพื่อนช๊าน

" แคะขี้หูหนาๆ แล้วฟังให้ดีๆ ฉันชื่อวี วีรพัฒน์ สัจจานนท์ เผื่อเธออยากจะเปลี่ยนนามสกุลน่ะ"
ไอทุเรศ ให้ฉันเอาหน้าจิ้มอุนจิดีกว่า เปลี่ยนเป็นนามสกุลของนายน่ะ

" เหอะ มารยาท..สะกดไม่เป็นดินะ" ฉันพูดอย่างไม่ใส่ใจ ไออาการขี้เล่นกับใบหน้าหล่อๆ
ผมสีน้ำตาลเข้มๆ ที่รับกับผิวขาวๆนั่น พูดพลางก็เอาส้อมเขี่ยลูกชิ้นไปพลาง

" แต่เธอเจ๋งอ่ะ นี่ๆ ถ้าเหนื่อยก็แบ่งให้ฉันซักคนได้นะฮ๊า" มันทำท่าแต๋วแตกใส่ฉันอีกแล้ว
 คราวนี้สมองซีกซ้ายสั่งให้ฉันทำอะไรซักอย่างกับปากหมานๆของมัน

โพล๊ะ !!! 

แก้วน้ำแดงสาดเข้าใส่เต็มๆ  แต่..ไม่ได้โดนมันนะ โดนฉันต่างหาก  ซ๊วย ซวย ซ๊วย ซวย โว้ย

ฉันตั้งใจจะสาดมันน่ะแหละ แต่ความฉลาดน้อยบวกกับความซุ่มซ่ามที่มีอยู่แต่กำเนิด
ทำอีท่าไหนไม่รู้ โดนหน้าตัวเองเต็มๆ

" กร๊ากกก ฮ่าๆ ทำอะไรน่ะรันจัง.. ซุ่มซ่ามชะมัด มาๆ ฉันทำความสะอาดให้"

เป็นเพราะฉันกำลังมึนๆพ่วงความอายที่ทำอะไรโก๊ะๆต่อหน้าประชาชีในโรงอาหาร
วีเอาหน้ามาใกล้ฉัน ..แล้ว

แผล็บ  "สะอาดไปนิสนึงแล้วองค์หญิงน้อย"

ฉันเริ่มรู้สึกตัว...

"อ๊ากกกกก   แกทำอะไรเนี่ย แกตายยยย.."  ฉันแหกปากลั่นเมื่อรู้สึกตัว หมอนั่นเลียแก้มฉันน่ะ
ต่อหน้าคนทั้งโรงอาหารเชียวนะ

ไม่รอช้า..หมอนั่นใส่เกียสุนัข ไม่สิ ไม่ต้องใส่ก็มีอยู่กับตัวแล้ว โกยอ้าวไปทันที ก่อนที่ฉันจะ
เอารองเท้าเขวี้ยงหัวกระบาลมัน

"แล้วเจอกันใหม่นะ องค์หญิง" วันนี้วันซวยของตูใช่ไม๊เนี่ย T=T  ไม่อยากเจอแล้วโว้ย

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฉันตอนนั้นรู้สึกยังไง กับน้ำแดงที่เปื้อนเต็มเสื้อนักเรียนขาวๆ และรอยสัมผัสที่แก้ม

อายโว้ย อายที่สุด โคตะระอาย & โกรธเลย 

 เพื่อนตัวดีอีกสองตัวน่ะหรอ.. ไม่ต้องให้บอก..

                             มันขำแทบจะลงไปนอนกลิ้งอยู่ข้างใต้โต๊ะรับประทานอาหารแล้ว... ..




    + + + + + + + +


  ขอคำติ-ขมหน่อยนะคะ ได้โประเต๊อะ